Opstaan en ontbijten. Voor het eerst bestaat dit uit meer dan 2 toastjes met confituur (havermoutpap en cornflakes-varianten zijn aan mij niet besteed). Patatjes, worstjes en roerei. Dat laatste ziet eruit alsof het gebakken werd in 1 grote klomp (wat wellicht ook zo was), maar de smaak valt mee. Niet zo warm vandaag (zo'n 70F of 21°) en volledig bewolkt. En terwijl het tijdens het ontbijt nog droog was, begint het na het uitchecken toch te regenen. Of beter: te gieten! En dit blijft zo, in meer of mindere mate, voor de rest van de voormiddag. Het eerste deel van mijn “Route 66” valt hierdoor wel wat in het water. Letterlijk. Ik rij een eerste deel van de oorspronkelijke route af, de weg gaat wat op en neer, en door de hevige regenval ontstaan in de dalletjes al gauw redelijke plassen. De Dodge moet werken vandaag, maar stelt niet teleur.

De volledige Route 66 volgen is zeer moeilijk. Ten eerste is ze bijna volledig opgenomen in de nieuwe Interstate 40 (i40). En dit is een echte snelweg, 2x 2 tot 3 vakken. Je even langs de kant parkeren is er géén optie. Mag gewoon ook niet. Ten tweede zijn de stukken die wel nog overblijven (meestal stukjes dwars door de dorpjes/stadjes langs de weg, waar de snelweg nu natuurlijk rondom loopt) helemaal niet aangeduid. Er staan geen wegwijzers, dus moet je de stukken zelf opzoeken (bv via internet) en uitmappen. Geen makkelijke taak als je alleen in de wagen zit. Het moet wel veilig blijven natuurlijk. Ik heb vooraf enkele interessante punten opgeschreven, die kan ik wel in de GPS steken. Maar dit voor alle punten doen zou gewoon veel te veel werk zijn. De eerste stops vallen dus al weg door de regen. En vandaag geen museum, al zal ik er wel veel tegenkomen. Maar er staan heel wat kilometers op de agenda, dus worden er geen langere stops voorzien.

Al vlug wordt ook duidelijk dat vele “landmarks” van deze alom bekende route zelfs helemaal niet meer bestaan. Of in vergevorderde staat van ontbinding verkeren. De nieuwe i40 heeft de oude route natuurlijk overbodig gemaakt. En nieuwe nutsvoorzieningen (mega benzinestations, dito fastfoodketens...) hebben hetzelfde gedaan met de vele pittoreske pompstations, motelletjes en “diners”. Die staan er nu overal te verkommeren. Een stil protest tegen de vooruitgang? Langs de i40 zijn er wel nieuwe bezienswaardigheden bij gekomen. Zoals een site met een enorm wit kruis van vele meters hoog, compleet met volledige en levensgrote kruisweg, laatste avondmaal en Golgotha. Anderen hebben hun attractie gewoon verhuisd naar de nieuwe snelweg. Zoals de Big Texan Steak Ranch, bekent vanwege z'n 72oz (2129,29gr !) steak.

Na de middag blijft het gelukkig droog, mits enkele kleine buitjes onderweg. We kruisen vandaag 2 staatsgrenzen. De eerste is die met Texas. Voor het eerst mag het gaspedaal hier tot 75 mijl/uur worden ingedrukt (alles is groter in Texas). Al is dit ook nog maar 120 km/uur. Kort na het overschrijden van de grens verandert ook het landschap. De groene weiden worden ruiger, iets dorder en groter. Er komt ook meer glooiing in het panorama. Ik doorkruis Texas op het minst brede stuk, en zit al vlug in de volgende staat: New Mexico. Het landschap blijft zowat hetzelfde, tot zo'n 20 mijl voor mijn eindbestemming van de dag: Albuquerque. Hier kom ik terug in ruiger en meer heuvelachtiger terrein.

Ik heb er dan net geen 1000km op zitten, de douche zal dus deugd doen.