De wekker krijgt een dreun, net of het zijn schuld is dat ze vandaag zo vroeg op moet. De kreet retteketet uit bed weerklinkt, en ze vraagt zich af hoe heeft ze het ooit in haar hoofd gehaald iets te beginnen met een Nederlander.
De heenreis werd minutieus getimed. Van voor de deur tot aan het station achttien minuten, tenzij de tram zou uitvallen, dan vertrok de trein met 2 mensen minder naar Parijs.
Ze kleedt zich met zorg, uiteindelijk is Parijs de stad met bloedmooie vrouwen, prachtige winkels met veel te kleine jurkjes. Ze is zo verwaand te denken dat ze bij een vijfde bezoek aan Parijs niet meer in de toeristenval trapt om uren aan de Eiffeltoren aan te schuiven of een andere plek die ze volgens de reisgids gezien moet hebben.
Oh wat mist ze haar tweede kop koffie terwijl ze met handbagage voor twee nachtjes de reis aanvangt. Mmm op de trein kan ze vast een lekkere espresso krijgen. Die komt gelukkig netjes op tijd. Met de genummerde plaatsjes geen geduw en getrek, eens je het systeem snapt is het best te doen.
Ze installeert zich aan het venster waar ze een nestje probeert te bouwen van de jassen. Ze heeft gelukkig een begeleider die zo charmant is om de bagage netjes in het rekje boven te leggen. Zoals wel meer als ze het graag wil lukt het niet om nog even weg te doezelen. Rond haar zitten bijna uitsluitend mannen in pak te doen alsof ze druk bezig zijn met hun elektronisch speelgoed. Ze stelt met enig genoegen vast dat zij zo op het eerste zicht de enige madam is die mee mag met mijnheer en dat hij er in zijn Boss pak best mag zijn.
Hij weet dat ze verliefd is op Frankrijk, het zuiden nog meer dan het drukke centrum, maar ze is dol op shoppen, en hij is zo wijs haar dat verzetje op tijd en stond te gunnen. Net zoals hij stiekem wat extra plaats in zijn valies voorziet om de meest recente schatten veilig thuis te krijgen. Niet dat hij nog niet probeerde haar te bekeren; reisjes naar chique Duitse kuuroorden, exotische bestemmingen, prachtige wandelingen door bos en aan zee. Nee, om een onverklaarbare reden hokt ze liever in te dure microscopisch kleine hokjes in Franse hotelletjes.
Ze zit te dromen en hij weet dat ze de meest efficiënte winkelroute aan het uitstippelen is met strategische koffie stops. Hij heeft geluk. Ze kan nergens echt goed de weg vinden, dus ze blijft min of meer op bekende routes.
De trein komt mooi op tijd aan in gare du Nord, ze kunnen samen nog een koffie halen voor hij naar zijn bijeenkomst gaat. Hij legt uit dat ze voorbij het Louvre de brug over moet en dan rechtdoor richting Odéon, dat moet ze zelfs in haar tempo in tien minuten redden. Ze hebben vorig jaar in een schitterend en betaalbaar hotelletje geslapen, en dit jaar terug geboekt. Rond vier uur zal hij klaar zijn en bellen om de rest van de dag samen door te brengen.
Ze heeft tijd, gelukkig, en neemt zich voor onderweg naar het hotel vast te uit te kijken naar een paar leuke eettentjes. Vorige keer hadden ze chique getafeld in restaurant la Méditerranée met zijn blauwe zonnetentjes, maar een echte Parijse bistro heeft minstens even veel charme. En daar wou ze hem nu vanavond mee verrassen. Dus ze probeert goed op te letten en te registreren waar ze boten met zeevruchten aanbieden, in verschillende maten en samenstellingen. Waar hebben ze het beste menu aan een redelijke prijs. En ze stapt en stapt, het weer is lekker, droog, niet te warm.
Ze kijkt op de klok. Ze loopt een uur. Hij had toch gezegd tien minuten. Tja met al die eetstalletjes. Ze moet vast in de buurt zijn en ze haalt, trots op zichzelf dat ze er aan gedacht heeft, het stadsplan van Parijs uit de Belgische handtas. Waar hebben ze in godsnaam hun straatnaambordjes verstopt. Ze is vlak in de buurt, tien stappen terug, links de straat in en ze moet op place de l Odéon lopen. Dat valt mee. Op het einde van de straat geen Odéon, maar een straat met leuke winkeltjes, dat is nog beter. Wat een mooie bloemenstal, en daarnaast alleen maar winkeltjes met leuke kledij en spulletjes om hun huis nog gezelliger te maken. Daar gaat ze nu niet mee sjouwen. Ze brengt hem wel mee, en ze kijkt terug op de kaart. Einde van de straat naar rechts. Bizar, wat een grote boulevard. Dat klopt niet, dat weet ze nog wel. Ze beslist om toch nog even door te lopen ze kan vast een zijstraatje in.
Plots staat ze voor café des Deux Magots. Daar hebben ze vorig jaar koffie gedronken. Ze herinnert zich dat Picasso, Hemingway en Sartre er ook wel kwamen. Er rond liggen de meest exclusieve haute couture winkels. Ze weet nu in ieder geval zeker dat ze knal de verkeerde kant oploopt met zere voeten en honger. Het terras van Magot zit vol. Het lijkt haar zielig om daar alleen te moeten zitten. Maar ze weet het nu honderd procent zeker. Ze moet in ieder geval een stuk teruglopen. Ze heeft gelukkig een feilloos geheugen voor drank- en eetgelegenheden. Voor klasse winkels werkt het nog beter. Stiekem zoekt ze een lege taxi. Dat staat in Parijs ongeveer gelijk aan winnen met Lotto. Dus ze loopt en vraagt de weg. Volgens de lieve dame van een interieurwinkel kan het niet missen en is het om het hoekje.
Dat valt mee, na een half uur en nog eens vragen ziet ze de kroeg waar ze vorig jaar op het terras een ontbijtje hebben genomen. Eureka. Ze laat zich bij de dichtst bij zijnde Italiaan op een stoel vallen en bestelt een pasta met een karafje wijn, die heeft ze verdiend. Originele keuze in de Lichtstad. Het smaakt. Dan wandelt ze de laatste honderd meter naar de Jardin de lOdéon waar het ondertussen zo laat is geworden dat ze kan inchecken. Na met de lift op de tweede verdieping eerst de verkeerde richting te hebben genomen arriveert ze in kamer twaalf. De schoenen vliegen in een hoek, de voeten krijgen een fris bad. Het is drie uur geworden. Over een uur belt hij al. Ze valt in slaap. Vijf over vier schrikt ze wakker. Nog geen gemiste oproepen. Ze stuurt hem een tekstberichtje. Ben in het hotel met het kamernummer. Minder dan tien minuten later is hij er al, verbaasd dat er nog geen shopping bag te zien is in het hokje.
Ze vertelt hem dat ze al flink op verkenning is geweest en leuke eettentjes heeft gevonden, maar vreest dat ze ze niet meer kan terugvinden. Hij wil de stad in en zij weet zeker, als ze nog eens naar Parijs komt is het met GPS en sloefkes.
15-01-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie
|
