Miles 2386. Een traan, een ferme rekening ('t een heeft niks te maken met 't ander) en Clark Street begeleidt ons de stad uit naar highway 94 en daarna road 6. Eigenaardig, deze weg is de enige die we heel de dag moeten volgen. Een enkele baan, en we cruisen tegen max. 55 miles/h door een land van boeren en kleine 'towns'. De spoorweg blijft altijd in de buurt en voor 't eerst zien we koeien en paarden. Een bord met 'Historical Farm of the Amisch People' in Nappanee doet een belletje rinkelen: terug in de tijd voor een bewust gekozen eenvoudig bestaan als meer dan 100 jaar geleden. We bezoeken het 'Bokrijk-dorpje' en krijgen wat uitleg van een bezemmaker. Terug de weg op, en komen we toch zeker zo 'n familie tegen: met de koets i.p.v. met de auto. De kap wordt netjes weggeborgen en 't is weer rijden als in de film. Indiana passert van west naar oost en in Edgerton (dat is dan al in Ohio) maken we nog een kleine stop bij 'Rockets' met krulfrieten. De weg is lang, de zon daalt langzaam, het wordt uitkijken naar een hotel. Bij Bowling Green vinden we een Pizza Hut en een Best Western en zijn weeral best tevreden.
Een roadgroet van G&B vanuit Ohio.
P.S.: Bert ziet ineens dat we geen nummerplaat aan de voorkant hebben. Verloren?... Nee, blijkbaar is dat in sommige staten niet nodig.
We leven zonder wekker en toch, om 7u16 start een nieuwe dag, loopsloefen aan en weg ermee. Op 8 minuten naar 't strand en met zijn velen lopen we over de 30 miles lange boulevard langs het Michiganmeer; North av.-,Oak str.- en Ohio street Beach. Het gaat me goed, geen wolkje aan de hemel, en halfweg, op de Navy Pier, een hart onder de riem van een sympathieke neger: 'You 're in good chape, I can see that'. Alle amerikanen zijn zo vriendelijk , zelfs tegen mij, en met een goed gevoel probeer ik Bert uit zijn bed te krijgen. Een tas koffie op de kamer en we vertrekken. Met de bus naar Chicago River om met de 'First Lady' de architectenroute af te varen, helaas geen tickets meer vandaag. Dan maar een uitgebreid ontbijt aan de oever in 'Riverwalk' buiten op het terras met natuurlijk een wonderfull uitzicht en vers fruit. De zon doet het goed en na een extra lange busrit zitten we uiteindelijk op het strand. Redelijk fris toch, maar dat kan me niet schelen en onder onweerstaanbare drang spring ik in het water. Ik ben alleen, en 't valt nog mee, niet te koud en zoet natuurlijk. We leggen ons plat op de grond uit de wind en krassen op wanneer het echt warm wordt !? De cultuur begint mij op te jagen, ik moet en zal naar Oak Park voor een ontmoeting met de grote Frank Lloyd Wright, als tijdgenoot van Horta ook een briljant architect. Met den auto via de Eisenhouwer Expressway naar de villawijk, en ja: het is dus echt de moeite. Een overdosis pure klassevillas met zijn eigen woonst en de Unity Tempel als uitschieters. Helaas, we komen te laat voor bezoek, zelfs het Oak Park Visitors Center is al toe. Bert heeft een nieuw herkenningsplunje op de kop getikt: een violet adidasvest, samen met zijn NY-muts een baken in de stad. Niet ver van onze stulp eten we deze keer in de 'Tsunami Japanese Restaurant'. Met een Sapporo, Tekka-Don en Sushi Tsunami is alles ok; nog enkele Butweisers in de 'Bar of Beer' (naast Mothers Too) en we beseffen dat ook nu weer het einde in zicht is.
Onze straat, de Dearbornstreet, is mijlen lang maar op zijn mooist bij ons aan de noordzijde, met bomen, bloemperkjes en oude herenhuizen. 's Avonds kunnen we zelfs binnengluren vanop onze strategische hoogt. Punt op de agenda: John Hancock Center, niet de hoogste tower van de stad, maar wel met het beste panorama vanop de 92ste verdieping. Met audiobegeleiding krijgen we een uitstekend beeld van de stad: het stadion van de Chicago Bulls, de Navy Pier, de Loop (een spoorlijn in de hoogte die in een lus het centrum en alle deelgebieden doorkruist), de Watertower,...Vooral de vele stijlvariaties van de buildings verbazen ons, en doen ons terugkeren naar de grote tragische brand van 1871 die heel de stad verwoestte. Ze konden van 0 beginnen en hebbend de kans gegrepen om met vele uitstekende architecten en ware metamorfose te verwezenlijken. We wandelen voorbij de Water Tower Building en bezoeken het oude pompenhuis dat nog steeds dient om de waterhuishouding in de ondergrond te regelen wat ontzettend belangrijk is voor de stabiliteit van de gebouwen. Verder Michigan Avenue af, komen we aan de oever van de Chicago River die dwars door de stad loopt. Het onverwachte beeld vanop de DB-Bridge doet ons stoppen om met een 'wauw' dit alles in onze hersenpan op te slagen; het groene water dat golvend tussen de buildingboulevards zijn weg volgt. De afstanden tussen onze verschillende doelen zijn aangenaam dicht bij elkaar gelegen en even later weerspiegelen we in de grote 'Bean' van het Milleniumpark. 't Is nog maar recent aanwezig (2004), maar toch al wereldberoemd. We zouden nog kunnen gaan fietsen of een museum bezoeken maar kiezen voor een wandeling terug met een hapje tuna-salad en pizza-sandwich. Een Ierse kroeg geeft ons een Chicago-Ale die deugd doet, terwijl we naar een match kijken van den NBA (Orlando-Cleveland). Thuis zijn we op 5 minuten en dat is maar goed ook.
Miles 2165. 't Weer is nog niet goed maar we hebben nog wat miles te doen, dus dat deert ons niet. Highway 80 is een copie van de E313 uit de jaren 80, maar ze zijn er volop aan bezig; een omleiding en verschillende malen over 1 rijstrook, 't is waarschijnlijk een heel oud beestje. Miles afhaspelen zijn we ondertussen gewoon, we doorkruisen Illynois van west naar oost. Veel velden, netjes in orde voor nieuwe beplanting; hier kunnen de varkensboeren uit Vlaanderen hun mestoverschot zeker nog kwijt. We tanken en eten in Princeton in den 'Burger King', volgens Bert den beste. Voorbij de kruising met de 55 maak ik mijn kaartlezer wakker en vraag hem waakzaam te zijn, zodat we niet in Canada uitkomen. Een perfecte samenwerking zorgt voor een naadloze verbinding van highway 80 over de 57 naar de 94, om zo Chinatown binnen te rijden. 't Is hoog water en tegelijk eten we iets bij onze chinese medemens. Iedereen spreekt in de VS amerikaans maar soms klinkt het als westvlaams, ge vertaat er geen jota van. De Sears Tower verheft zich boven alles en recht op recht boren we ons door het centrum. Het eerste hotel zal het beste zijn, en als in de beste sprookjes kunnen we inchecken in een beeld van een hotel, Indigo, op de 11de verdieping met prachtig zicht op de buildings. Drie nachten staan ons te wachten, ik rust een half uurtje, dan verfrissen en op verkenning. Onze ligging is perfect en we wandelen naar de boord van het Michiganmeer. De wolken hangen laag tussen de torens, we passeren 'The Drake' en maken een babbeltje met een fotograaf. Joggers en fietsers struinen de promenade af, 't is fris maar een onbetaalbaar moment. Nu nog afsluiten met een etentje; een glas champagne, escargots, moules, en biefstuk-friet in de franse 'Bistrot Zinc' en sfeervolle jazzmuziek. Het leven kan schoon zijn, laat het nog maar wat duren.
Miles 1810. Ontspannen beginnen we de dag met een lekker ontbijt, doen een paar telefoontjes naar het thuisfront, en bekijken fotos. In Antwerpen heeft het gisteren lelijk gestormd zegt de GVA op 't internet en volgens Erik is dat ook op komst naar hier in Nebraska. We blijven goed wat doorvertellen maar om half 3 pakken we onze koffers en geven onze gastvrouw tot afscheid een dikke kus. Bedankt Monique, het was een fijne ontmoeting. De weg staat groen gemarkeerd op de kaart en vormt geen probleem, de regendruppels echter worden dikker en talrijker. Highway 80 zal ons vandaag dwars door Iowa voeren tot een 20-tal mijl van Davenport. In Des Moines zien we geen steek meer, en met opperste concentratie slagen we er toch in de juiste weg aan te houden. Truckers, in hun fenomenale vrachtwagens, leggen nog een extra watergordijn; Bert, laat dat knopke van het dak gerust verdorie! Wat een weer, bromde de beer, maar de muis die bleef niet thuis en legde vandaag een behoorlijke afstand af. Het 'Walcott Comfort In' hotel langs de autoweg en dan onder de dekens.... wat zal het morgen zijn?
Miles 1301. Het verstand moet niet altijd zegevieren, mijn hart vertelt me nog wat verder naar het midden te trekken voor een afspraak in Shelly Street 3109, Lincoln. Acht uur in de morgen, zo vroeg zijn we nog nooit vertrokken. Het ronde Milleniumgebouw, dat vanbinnen verdraait veel op 't Guggenheim lijkt, is weeral verleden tijd, en highway 70 voert ons naar Kansas City. Wegens de uitgestrektheid van de ring, en dus de grote mogelijkheid verkeerd te rijden, volgen we Nr. 435 South-West-North en zo de 29 op. We steken de Missouri over, de prima weg en dito vering zorgen voor onbekommerd rijden. Het binnenland geeft ons weidse velden en bossen, en nadat we de kap geopend hebben, en al serieus achterliggen op ons schema, missen we Nebraska City om af te slagen. Voor 't eerst sinds lang worden we wat zenuwachtig en moeten bovendien nog wegenwerken passeren gedurende 11 mijl (met het droeve resultaat van nog een uur extra). Vanaf de tolbrug, terug over de Missouri, wordt het echter een plezante rit: in de towns hangen de 'Stars and Stripes' overal te wapperen want het is Memorial Day, en road 34 brengt ons gevaarlijk dicht bij ons einddoel van de dag. Een plannetje van de stad, een bloemetje, en we draaien de oprit op om half 8. Monique, dochter van Jos Van Look (broer van nonkel Marcel) en Idalie Huybrechts, is blij dat we er eindelijk zijn. Erik moest helaas reeds vertrekken voor zijn werk (naar Trinidad), maar in den hof lopen twee Duitse Schepers rond die hier een lekker leventje leiden, na een bewogen bestaan. Echte dierenvrienden en ook wij worden in de watten gelegd. Een aperitief, twee hamburgers met een ei der bovenop, griekse salade, een fles wijn en een mooie logeerkamer. We vertellen de 'story of our family', Philip en Nathalie die nu elders wonen, en natuurlijk over de honden Cain en Terry. We hebben het getroffen en vallen met een gerust gemoed in slaap...
Goed geslapen, ik ga de was nog eens doen, dan zijn we safe voor de rest van de reis. Een stadsplannetje aan de desk en we vertrkken naar de 'Arche'. 't Is vlakbij en we nemen tickets voor enkele activiteiten. Het park aan de rand van het water vormt het centrum voor de toeristen, en mijn idee om ooit eens op de Mississippi te varen wordt werkelijkheid. De geschiedenis van de stad ontvouwt zich terwijl we over het water glijden: de vele Duitsers die zich hier vestigden en vooral het blijvend symbool, de 'Poort naar het Westen'. Op de oevers ademt alles vergane glorie, ook de bruggen van staal die eind 1800 voor het eerst zulke overspanningen konden maken. St. Louis was ooit een van de belangrijkste steden van de VS. Ik ben weer druk aan 't fotos trekken en denk, waar is dat allemaal goed voor; laat ons toch eventjes gewoon genieten van een uniek uitzicht. Half 5, en onze afspraak om naar boven te gaan mogen we niet missen. Het is een kleine belevenis, maar een lieve zwarte dame raadde ons aan om het zeker te doen. Een babbeltje bij het aanschuiven:'What 's your name sir... I 'm August, like de month of the year... Oh!, I 'm April, also a month of the year.' Terug beneden wil ik toch zeker nog een blik werpen op het historisch museum dat weer zeer knap in beeld wordt gebracht. De honger komt opzetten en een Italiaan geeft ons met 'local beer' (Butweiser wordt veracht sinds de overname door Inbev), schrimps, pasta en lookbrood een aangename maaltijd. We wandelen nog rond het 'Centerfield' baseball stadion midden in 't centrum en lopen per ongeluk op een sympathieke bar, 'Broadway Oyster Bar', met een live groepje dat helaas niet zo goed was als 'Buksus'. Volledig ontspannen keren we terug naar 't hotel, 't zal morgen vroeg worden.
Miles 969. Vandaag moeten er verschillende blz. van de road-atlas worden omgeslagen, dus nemen driver en co-piloot nota's voor de te volgen route. Zaterdag, weinig volk in de stad, we ontbijten in onze koffiebar van eergisteren en dan op weg. Vlot de stad uit naar highway 24, richting Kentucky. We hebben tijdens onze nachtelijke countrytrip 2 cd's aangeschaft en die maken de stemming beter en beter. Tegen 70 schieten we goed op en in Eddyville berseffen we dat er af en toe ook op de weg moet gelet worden. Het landschap wordt golvend en vlak, grote waterpartijen passeren ons en in Paducah kiezen we voor de secundaire road 60, een weg door de natuur, naar Wickliffe en Cairo, dwars door de mangrooves aan de Mississippi die groot en breed te voorschijn komt. Ons maag knort maar een dood hert aan de kant van de weg laten we toch maar liggen. We volgen al een hele tijd road 3 door het Shawnee National Forest en schuiven Illynois binnen. De boeren eggen hun akkers en naarmate we dichterbij de stad komen, veranderen de towns met villarijke randbuurten. We zoeken op de radio naar blues maar vinden er geen , en rijden tot we in de verte St. Louis zien schitteren in de ondergaande zon. De 'Arche' wijst de weg, maar we zijn toch nog een uur kwijt op zoek naar een betaalbaar hotel. 'Millenium' is juist wat we nodig hebben; jongens: wat een grote stad is dat toch weer, maar dat is voor morgen want wat slapen zal deugd doen.
