Miles 2165. 't Weer is nog niet goed maar we hebben nog wat miles te doen, dus dat deert ons niet. Highway 80 is een copie van de E313 uit de jaren 80, maar ze zijn er volop aan bezig; een omleiding en verschillende malen over 1 rijstrook, 't is waarschijnlijk een heel oud beestje. Miles afhaspelen zijn we ondertussen gewoon, we doorkruisen Illynois van west naar oost. Veel velden, netjes in orde voor nieuwe beplanting; hier kunnen de varkensboeren uit Vlaanderen hun mestoverschot zeker nog kwijt. We tanken en eten in Princeton in den 'Burger King', volgens Bert den beste. Voorbij de kruising met de 55 maak ik mijn kaartlezer wakker en vraag hem waakzaam te zijn, zodat we niet in Canada uitkomen. Een perfecte samenwerking zorgt voor een naadloze verbinding van highway 80 over de 57 naar de 94, om zo Chinatown binnen te rijden. 't Is hoog water en tegelijk eten we iets bij onze chinese medemens. Iedereen spreekt in de VS amerikaans maar soms klinkt het als westvlaams, ge vertaat er geen jota van. De Sears Tower verheft zich boven alles en recht op recht boren we ons door het centrum. Het eerste hotel zal het beste zijn, en als in de beste sprookjes kunnen we inchecken in een beeld van een hotel, Indigo, op de 11de verdieping met prachtig zicht op de buildings. Drie nachten staan ons te wachten, ik rust een half uurtje, dan verfrissen en op verkenning. Onze ligging is perfect en we wandelen naar de boord van het Michiganmeer. De wolken hangen laag tussen de torens, we passeren 'The Drake' en maken een babbeltje met een fotograaf. Joggers en fietsers struinen de promenade af, 't is fris maar een onbetaalbaar moment. Nu nog afsluiten met een etentje; een glas champagne, escargots, moules, en biefstuk-friet in de franse 'Bistrot Zinc' en sfeervolle jazzmuziek. Het leven kan schoon zijn, laat het nog maar wat duren.
Miles 1810. Ontspannen beginnen we de dag met een lekker ontbijt, doen een paar telefoontjes naar het thuisfront, en bekijken fotos. In Antwerpen heeft het gisteren lelijk gestormd zegt de GVA op 't internet en volgens Erik is dat ook op komst naar hier in Nebraska. We blijven goed wat doorvertellen maar om half 3 pakken we onze koffers en geven onze gastvrouw tot afscheid een dikke kus. Bedankt Monique, het was een fijne ontmoeting. De weg staat groen gemarkeerd op de kaart en vormt geen probleem, de regendruppels echter worden dikker en talrijker. Highway 80 zal ons vandaag dwars door Iowa voeren tot een 20-tal mijl van Davenport. In Des Moines zien we geen steek meer, en met opperste concentratie slagen we er toch in de juiste weg aan te houden. Truckers, in hun fenomenale vrachtwagens, leggen nog een extra watergordijn; Bert, laat dat knopke van het dak gerust verdorie! Wat een weer, bromde de beer, maar de muis die bleef niet thuis en legde vandaag een behoorlijke afstand af. Het 'Walcott Comfort In' hotel langs de autoweg en dan onder de dekens.... wat zal het morgen zijn?
Miles 1301. Het verstand moet niet altijd zegevieren, mijn hart vertelt me nog wat verder naar het midden te trekken voor een afspraak in Shelly Street 3109, Lincoln. Acht uur in de morgen, zo vroeg zijn we nog nooit vertrokken. Het ronde Milleniumgebouw, dat vanbinnen verdraait veel op 't Guggenheim lijkt, is weeral verleden tijd, en highway 70 voert ons naar Kansas City. Wegens de uitgestrektheid van de ring, en dus de grote mogelijkheid verkeerd te rijden, volgen we Nr. 435 South-West-North en zo de 29 op. We steken de Missouri over, de prima weg en dito vering zorgen voor onbekommerd rijden. Het binnenland geeft ons weidse velden en bossen, en nadat we de kap geopend hebben, en al serieus achterliggen op ons schema, missen we Nebraska City om af te slagen. Voor 't eerst sinds lang worden we wat zenuwachtig en moeten bovendien nog wegenwerken passeren gedurende 11 mijl (met het droeve resultaat van nog een uur extra). Vanaf de tolbrug, terug over de Missouri, wordt het echter een plezante rit: in de towns hangen de 'Stars and Stripes' overal te wapperen want het is Memorial Day, en road 34 brengt ons gevaarlijk dicht bij ons einddoel van de dag. Een plannetje van de stad, een bloemetje, en we draaien de oprit op om half 8. Monique, dochter van Jos Van Look (broer van nonkel Marcel) en Idalie Huybrechts, is blij dat we er eindelijk zijn. Erik moest helaas reeds vertrekken voor zijn werk (naar Trinidad), maar in den hof lopen twee Duitse Schepers rond die hier een lekker leventje leiden, na een bewogen bestaan. Echte dierenvrienden en ook wij worden in de watten gelegd. Een aperitief, twee hamburgers met een ei der bovenop, griekse salade, een fles wijn en een mooie logeerkamer. We vertellen de 'story of our family', Philip en Nathalie die nu elders wonen, en natuurlijk over de honden Cain en Terry. We hebben het getroffen en vallen met een gerust gemoed in slaap...
Goed geslapen, ik ga de was nog eens doen, dan zijn we safe voor de rest van de reis. Een stadsplannetje aan de desk en we vertrkken naar de 'Arche'. 't Is vlakbij en we nemen tickets voor enkele activiteiten. Het park aan de rand van het water vormt het centrum voor de toeristen, en mijn idee om ooit eens op de Mississippi te varen wordt werkelijkheid. De geschiedenis van de stad ontvouwt zich terwijl we over het water glijden: de vele Duitsers die zich hier vestigden en vooral het blijvend symbool, de 'Poort naar het Westen'. Op de oevers ademt alles vergane glorie, ook de bruggen van staal die eind 1800 voor het eerst zulke overspanningen konden maken. St. Louis was ooit een van de belangrijkste steden van de VS. Ik ben weer druk aan 't fotos trekken en denk, waar is dat allemaal goed voor; laat ons toch eventjes gewoon genieten van een uniek uitzicht. Half 5, en onze afspraak om naar boven te gaan mogen we niet missen. Het is een kleine belevenis, maar een lieve zwarte dame raadde ons aan om het zeker te doen. Een babbeltje bij het aanschuiven:'What 's your name sir... I 'm August, like de month of the year... Oh!, I 'm April, also a month of the year.' Terug beneden wil ik toch zeker nog een blik werpen op het historisch museum dat weer zeer knap in beeld wordt gebracht. De honger komt opzetten en een Italiaan geeft ons met 'local beer' (Butweiser wordt veracht sinds de overname door Inbev), schrimps, pasta en lookbrood een aangename maaltijd. We wandelen nog rond het 'Centerfield' baseball stadion midden in 't centrum en lopen per ongeluk op een sympathieke bar, 'Broadway Oyster Bar', met een live groepje dat helaas niet zo goed was als 'Buksus'. Volledig ontspannen keren we terug naar 't hotel, 't zal morgen vroeg worden.
Miles 969. Vandaag moeten er verschillende blz. van de road-atlas worden omgeslagen, dus nemen driver en co-piloot nota's voor de te volgen route. Zaterdag, weinig volk in de stad, we ontbijten in onze koffiebar van eergisteren en dan op weg. Vlot de stad uit naar highway 24, richting Kentucky. We hebben tijdens onze nachtelijke countrytrip 2 cd's aangeschaft en die maken de stemming beter en beter. Tegen 70 schieten we goed op en in Eddyville berseffen we dat er af en toe ook op de weg moet gelet worden. Het landschap wordt golvend en vlak, grote waterpartijen passeren ons en in Paducah kiezen we voor de secundaire road 60, een weg door de natuur, naar Wickliffe en Cairo, dwars door de mangrooves aan de Mississippi die groot en breed te voorschijn komt. Ons maag knort maar een dood hert aan de kant van de weg laten we toch maar liggen. We volgen al een hele tijd road 3 door het Shawnee National Forest en schuiven Illynois binnen. De boeren eggen hun akkers en naarmate we dichterbij de stad komen, veranderen de towns met villarijke randbuurten. We zoeken op de radio naar blues maar vinden er geen , en rijden tot we in de verte St. Louis zien schitteren in de ondergaande zon. De 'Arche' wijst de weg, maar we zijn toch nog een uur kwijt op zoek naar een betaalbaar hotel. 'Millenium' is juist wat we nodig hebben; jongens: wat een grote stad is dat toch weer, maar dat is voor morgen want wat slapen zal deugd doen.
't Heeft ons deugd gedaan, maar deze morgen is redelijk hard om dragen. Ik laat Bert nog eventjes verderdromen en hou me bezig met de correspondentie. Het oude spoorwegstation is begeesterend. Vandaag gaan we zonder planning een beetje rondkuieren. Aan de Cumberland River bij de Shelby St Pedestrian Bridge genieten we van de zon, en dan terug langs shops, bars en restaurants. De warmte doet ons geen goed en we nemen een uitgebreide recuperatieperiode in 't hotel. Half 6, en we drinken iets in de bar; David is de barman en Jim onze gesprekspartner aan den toog, zodat we toch wel redelijk blijven hangen. Nog een avondwandelingetje, en tussendoor een hamburger van Mc Donalds. Bijna middernacht en een goederentrein dendert langzaam over de sporen, motorrijders verzamelen aan een tankstation... We begeven ons naar onze kamer voor een hopelijk deugddoende nacht.
Miles 706. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, de blauwe mysterieuse nevel van de Smokey Mountains hebben we niet gezien; wel was het een mooie rit door groene bossen. Een hete dag vandaag, we maken geen fouten. 't Is weer fantastisch open rijden over de 441 naar Knoxville en dan de 40 highway tot Nashville. We eten onderweg bij Chepa's, een mexicaans restaurant, en om half 5 komen we de stad binnen. Onze Capitool-reisgids wijst ons de weg naar het Union Station Hotel, werkelijk een monument dat ons de volgende dagen een waar genoegen zal verschaffen. Ik ben verbaasd en de avond moet nog beginnen. De kamer is een droom (401), met zicht op de geweldige binnenruimte. Maar toch ook een kleine tegenslag: Bert is zijn GSM vergeten en we zullen eens horen of we hem kunnen terugkrijgen. Van de portier komen we te weten welke gelegenheden we zeker dienen te bezoeken. Een grote opfrissing en daar gaan we dan, richting Broadway. Een straat vol muziek: iedere bar heeft zijn eigen artiesten voor heel de avond en de nacht. Jack's Bar-B-Que voldoet ruimschoots en dan afspraak in 'Tootsies'. Een geweldige tent met enthousiaste country-zangeressen en een al even enthousiast publiek. De dollars vliegen over den toog maar we krijgen echt klasse-countrymuziek, we worden overrompeld met cultuur en komen ogen te kort (toch wel wat fotos nemen van al dat schoons). We gaan de trap op naar een volgende countrybar en blijven hangen niet ver van het podium, door de warmte zijn we verplicht regelmatig een Butweiser te bestellen, ... Bert, zullen we nachtje door doen? Hij knikt al van ja, maar uiteindelijk is 2u een redelijk compromis. Doodmoe, maar toch: Nashville, pleased to meet you!
Ge hadt het al door zeker, we zitten midden in het indianenreservaat van de Cherokees. Een goed bed in het Holiday Inn Express Hotel vlak bij het Harrah's Cherokee Casino en we vertrekken voor een dagje geschiedenis. Van 11.000 jaar terug tot de komst van de farmers met alle gevolgen vandien, de strijd die ze niet konden winnen, de gedwongen verhuizing rond 1830 welke zorgde voor onderlinge onenigheid, de 7 overblijvende clans, de gelijkheid tussen man en vrouw,... een knap uitgewerkt museum. Eens terug op straat botsen we reglmatig op kunstzinnige beren, geschilderd in alle variaties. We eten aan de Oconaluftee-rivier en trekken dan naar het gelijknamige indianendorp met een overzicht van de verschillende huizen en ambachten, en zien hoe prauwen gemaakt werden (oorspronkelijk 8 maaanden werk, later 4 weken met de burn-out methode). We zijn bijna alleen maar volgende week start het seizoen (wanneer de schoolvakanties beginnen) en is het in heel de regio vollen bak. De 'Gift Shops' met messen, dream-catchers, aardewerk, artisanaal of echten brol, geven keuze in overvloed en zijn gezellig Farr West-achtig. We kunnen nog gaan zwemmen maar 't komt er niet meer van, misschien nog een pintje... maar daar steken de indianen dan weer een stokje voor: geen alcohol in heel de stad. Slaapwel dan maar.
Miles 297. Vandaag rijden we tot aan de 'Smokey Mountains'. De benzine is bijna op en dat verplicht ons naar beneden te rijden tot Bedford. 't Is beter de gewone weg te volgen nu, dat gaat alvast sneller dan 45 miles/h. We plannen om door te gaan tot Roanoke en Salem, en dan de 81 highway op, maar voor we het weten zitten we op de 220. Alles is hier namelijk aangeduid met north,south, east en west, en dat vraagt redelijk wat aanpassing. Geen nood, alle wegen leiden naar... en zonder problemen geeraken we in Madison. De weg is prachtig, de zon schijnt, de cabrio rijdt in al zijn glorie. Even zoeken naar de 311 richting Winston-Salem waar we de 40 oprijden. Zitten we toch ineens op de 52 north zeker; we beseffen dat we dik fout zitten en dienen 10 mijl terug te rijden. de keer de goeie en vanaf nu is het highway met max. 70 miles/h. Het moet wat vooruit gaan, anders halen we het niet. Met af en toe een rust- en eetpauze rijden we via Asheville rechtstreeks tot afrit 27. Om 20u sluiten we de kap; op de radio klinkt Symfonie nr. 3 van Johannes Brahms, de zon verdwijnt stilaan achter de bergen, 't is een beetje magisch op weg 23 en 74. Cherokee wordt onze gastplaats voor de volgende dagen...
Een goed idee van Bert om te gaan wandelen vandaag. 't Weer is goed, we hebben een plan van de omgeving (dat ons moet behoeden voor grote misstappen), water en een paar stukken pizza, meer moet dat niet zijn. Om 10u45 passeren we, aan 't begin van onze bergwandeling, Polly Woods Ordenary, een farmerswoning van begin 1800 en een beetje verder een bron die al water gaf in de tijd van de indianen. Uren gaan we met vaste, rustige tred naar boven, hopend op een berenontmoeting; dat zou pas spannend zijn, en we bereiken 'Flat Top' met een wijds panorama. Bert heeft zelfs hoogtevrees, zo knal op een rots met alleen den afgrond. We zoeken 'Cross Rock' en geraken verdwaald als we niet oppassen. Dus terug en verder naar beneden tot de 'Falling Water Creek' met natuurlijk een schone waterval. Op heel onze tocht van 6u komen we welgeteld 7 mensen tegen: de wereld voor ons alleen. Alle proviand is op en het doet deugd dat we de avond kunnen besluiten met gegrilde kip en een glas rode wijn. Op tijd ons bed in want morgen wacht alweer de road.
Miles 105. De start van de dag is koud, wolken en maar 7 graden. Geen nood, confortabel cruisen we over de bergtoppen. De Skyline Drive krijgt een vervolg met de Blue Ridge Parkway die wel heel ver doorgaat tot de Smoky Mountains (460 miles). Ik ben benieuwd of we daar zullen geraken. De weg is verlaten en we stoppen af en toe voor een schoon uitzicht op het pure berglandschap. De cruisecontrol werkt precies alleeen bergop, de kap gaat af en toe open (veel te koud). Onzen Bert in de cabrio, 't is precies John Travolta in Pulp Fiction. Een amerikaans koppel vraagt een foto te trekken en een ander uit Quebec stopt met een BMW 1200GS. Mijn hart klopt wat rapper... Dorst drijft ons naar beneden recht een proper boerengat binnen (Vesuvius) met slechts 1 store, helaas 's zondags gesloten. Terug naar boven, richting South en dan naar 't stadje Buena Vista. Een Visitors Office bij het binnenkomen is heel effficient, onze naam komt in het gastenboek en een paar straten verder eten we tussen 'ordinary americans' een pizza. Wij weer de weg op voor ons eindpunt voor vandaag: Peaks of Otter Lodge. Een kamer met zicht op 't meer, we worden verwend en hullen ons in complete rust (room 207). De BRP is een droom voor motorrijders met 90% Harleys, de rest Hondas en BMWs. Voor de lodge staat een indrukwekkende reeks geparkeerd en ik denk: misschien voor een volgende keer. We gaan een dagje blijven...
Miles 0. Voor ons vertrek nog de was doen, en dan de bagage in de auto schikken. Die stond 3 blokken verder geparkeerd (13th-G) bij PMI (15$) en ik vergat toch wel de sleutels zeker. Enfin, zonder moeilijkheden rijden we via Constitutionroad naar de autoweg 66 richting Skyline Drive.Wat zoeken, maar we zitten juist. Het dak van de cabrio in de koffer en dan pas weten we wat voor gevoel het geeft... gewoon super. Zelfs Bert is enthousiast. De max. snelheid in het Shenandoah National Park is 35 miles/h; de omgeving schuift voorbij en we klimmen gestaag hoger in het Appalachengebergte. Vier keer komen we een hertje tegen , 't is dan wel op tijd stoppen want die beesten zijn helemaal niet bang. Maar dan is het uit met de pret: onweer maakt ons zicht moeilijk en Bert is mijn 2de paar ogen op de weg. Tussen de buien en de wolken rijden we tot 'Skyland' waar we eten en nog 9 miles verder belanden we in een heerlijke houten lodge in 'Big Meadows (3510ft hoog). Alles in het teken van de natuur, een wereld van verschil met de vorige dagen. De regendruppels tikken volop maar geven eerder een rustgevend gevoel. We proberen een film van Harry Potter op TV maar dat hoeft eigenlijk al niet meer... ons licht gaat uit.
Goeiemorgen, ik sta op tijd op want onze wagen wacht op Ronald Reagan Airport om 10u. Bert blijft maffen en ik de metro in. De Amerikanen blijven me verbazen: een lieftallige zwarte dame geeft me de sleutels van een witte Chrysler Seebring Convertible. Ik voel me goed en rijd relax met een brede glimlach langs de Lincoln Parklane terug naar 't centrum. We tellen de straten ongeveer als in NY en met de obelisk als baken kom ik als vanzelf terug in 11th Street. Wakker worden Bert, we gaan 'The Mall' doorwandelen. Het is hot, niet druk, en we passeren de marmeren zuil van 176m hoog, dan de WWII-Memorial en zien in de verte het Capitool. De vlaggen hangen overal halfstok, 't is National Peace Officers Day. Geen museumbezoek op deze stralende lentedag, we begeven ons uptown 14th op zoek naar een skatebord. Met de bus naar de buitenwijk om dan in 'Target' (een soort Carrefour) een plank en ook kleren aan te schaffen. Na 5 minuten intens uitproberen breekt het board los in 2en. Spijtig, maar we gaan terug, even opfrissen en dan nagenieten met een fles Cabernet Sauvignon. We blijven hangen tot 1u op het terras van ons hotel, de was die zal voor morgen zijn.
Penn Station 11u35, we glijden langzaam uit NY confortabel in de Amtrak-trein voor een rit richting Washington DC (aankomst 15u). Met zware bagage toch maar een taxi nemen naar het Harrington Hotel. 't Is oud maar gezellig, vlak bij de 'White House' en betaalbaar (154$). Blij dat er plaats was, gaan we kijken naar het optrekje van de familie Obama en eten op het terras van ICI Urban Bistro entrecote met frietjes. Wat een majestueuse stad is dit: overal monumentale gebouwen en gedenkplaatsen aan oorlogen en presidenten. Alles heel clean, maar er is toch ook plaats voor skaters, zwarte mannen, knap om te zien. Normaal gaan we morgen vertrekken, maar 't zal een dag later worden...
Ik heb het gedaan, ik kon het niet laten, ladies en gentlemen: de Gust liep door Cental Park. 't Is 7u39 bij de start en 8 min. later loop ik al het park binnen. Het gaat als vanzelf, hier hangt positieve energie in de lucht. Maar mijn richtinggevoel is iets minder dan dat van de duiven en met de nodige omweg probeer ik de andere kant te bereiken (110th). Keerpunt bereikt om 8u39 en terug via Great Hill; ik moet op mijn tanden bijten met al die heuvels, passeer JKR om 8u54 en geraak nog tot Gordon Eurneun die mij op zijne sokkel staat uit te lachen (74th om 9u07). De joggers zijn massaal aanwezig en veel wandelaars gaan naar hun werk. Samen op weg naar Greenwich Village op zoek naar een muziekwinkel, en met de hulp van een oversexte neger komen we in een grote groezelige platenwinkel met achter de toog waarschijnlijk een sixtiesveteraan. Bert stapelt de platen op, dat gaat straks zwaar wegen, en de uiteindelijke selectie (een 10-tal) krijgen we voor 40$. Het doet wat raar aan, wandelen zonder buildings maar 't is hier aangenaam wonen denk ik. We eten op een terrasje en besluiten om niet naar Rockefeller Center te gaan maar verder te wandelen door West Village en langs de Hutson-rivier. In Rockefeller Park eventjes kennis maken met een Tai, Chai Song, en ons even nestelen tussen de beruchte financiele managers in Financial District, massaal aanwezig om van de zon te genieten na hun werkdag. 's Avonds op naar Hogs&Heifers Saloon, maar helaas, ik had mijn ID niet bij en we mochten er niet in. Toch wel om te vloeken na heel die verplaatsing maar we drinken nog iets in een meer gastvrij etablissement. Een beetje minder cultuur dus... New York: ge hebt onze verwachtingen overtroffen, met uw waanzinnige buildings en vriendelijke bewoners, met uw properheid en anti-rookbeleid, met de nodige ademruimte in een woelige mensenmassa. Ik vraag me af, wie krijgt al die wolkenkrabbers vol, en denk tot afscheid: hier kom ik ooit nog wel terug....
Bert, waar moeten we aan denken vandaag? Ja, tickets voor Washington DC en postzegels onder andere. We starten richting Penn-Station en komen in een echt wel groot gebouw terecht, of wat hadt ge gedacht. De aflevering van onze treintickets is echter zeer eenvoudig en een paar tellen later ziijn we al op weg naar de post office, een historisch pronkstuk. Nu kunnen we dus kaartjes versturen en goedgezind zetten we ons op de monumentale trappen met een diner dat we op den hoek van de straat in een eetkraampje afhaalden: kip, rijst en salade... best lekker. We steken de straat over op weg naar onze hoofdactiviteit van vandaag en botsen op een groep studenten in toga en professorhoed, waarschijnlijk voor de uitreiking van hun diploma in de Madison Square Garden. Via Park Avenue nemen we de 5 up en even later zien we wellicht een van de mooiste gebouwen ter wereld: het Guggenheim.Wauw Bert, dit is echt wel de moeite! We gaan naar binnen maar helaas, er zijn nog volop voorbereidingen aan de gang voor de grote tentoonstelling van Frank Lloyd Right, en enkel verdieping 2 en 3 kunnen bezocht worden. Geen nood, Van Gogh, Cezanne, Gaugin, Picasso, Kadinsky en reeds verschillende originele plannen van FLR geven een prachtige indruk. Terug buiten steken we de straat over en wandelen in een stralend zonnetje Central Park binnen waar de schooljeugd aan't sporten is (baseball voor jongens en meisjes). Lekker ontspannen en dan afzakken naar onze thuisbasis voor ons avondje theater. De douche in, schoon kleren aan en daar gaan we naar het Ambassador Theater voor de musical 'Chicago'. We zitten precies terug in de jaren 30 en worden overdonderd door geweldige stemmen,ondersteund door een live-orkest. De voorstelling was prima; we drinken nog wat in de Nation Bar iets verderop en om 12u, wanneer de kroeg sluit, kruipen we onder de lakens.
Hoe langer hoe meer voelen we ons vertrouwd met onze directe omgeving, vandaag echter gaan we een stapje verder: recht de Bronx in. De 5 ondergronds uptown voorbij Central Park, Harlem, om verder boven de Avenues door de Bronx te treinen. We rijden voorbij het Yankee Stadion en stappen uit aan 180th Street, Jerome Avenue. Een andere wereld toch wel, met een bruine kleur in alle tinten. Geen wegwijzers naar ons einddoel dus de weg vragen aan een Spaanse moeder die precies toch geen goed amerikaans spreekt. Maar gene paniek, we begeven ons in de juiste richting en klampen onderweg een jonge gast aan uit de Dominicaanse Republiek. Gevolg: wij bus 12 op naar The Bronx Zoo. We zitten in de pure natuur en wandelen tussen een leeuwenfamilie, giraffen, beren,..., gaan af en toe een gebouw binnen om Madagascar te ontdekken, beetle-aapjes te bekijken ... we komen tijd te kort en stappen na sluitingstijd terug naar de metro. Onderweg eventjes ontspannen aan de pool-tafel (Bert heeft gewonnen met 6-4) en dan een fameuse rit downtown. 't Is nog vroeg en we zetten ons op de rode trappen van Times Square, daarna een drankje in de bar van ons hotel. End of the day, vol zon en zoveel meer...
Beste medemens, we sparen vandaag onze benen een beetje, althans dat was de bedoeling, en zo komen we regelmatig onder de grond terecht. Een blauwe lucht duwt ons echter onweerstaanbaar omhoog tot op de 86ste verdieping van de ESB. Wauww...! Manhattan ligt aan onze voeten en ik kan het niet laten om 380 graden foto's te trekken, 't is een verslaving aan't worden en er over volgens onzen Bert. Een paar souvenirs later, op weg naar het hoofdkwartier van de VN, eten we een steak met frietjes, en hoop ik dat al die energie recht naar onze voeten gaat. Eigenlijk is er teveel te zien boven, en wanneer we in de verte de Flatironbuilding opmerken is het maar een kleine wandeling om daar dan in het Madison Square Park de grote verscheidenheid in onze menselijke doen en laten gade te slaan. Chinezen met een gitaar, een filmploeg, een hond met drie poten, en overwegend toch wel blanke mensen. Terug naar up met de subway, maar we pakken de gele i.p.v. de groene en doen er dus iets langer over om via de Crysler Building de groene glazen wand te bereiken. De stad weerspiegelt in de ruiten maar veel meer dan een foto van het immense VN-gebouw met op de achtergrond East River en Bert met een NY-muts heeft dit oord niet te bieden. We hadden afgesproken om de zonsondergang mee te maken op de Brooklin Bridge en stappen een uurtje later, samen met veel anderen over de beroemde oversteek naar ...Brooklin natuurlijk. Een bananenpicknick op het midden van de brug en dan naar den overkant met grote honger en dorst. Een hapje in Park Restaurant en dan zonder problemen terug naar onze vaste stek aan 46th.
Vroeg opgestaan, want ik wou nog een kamerwissel doorvoeren nadat we gisteren kamer 304 aan de voorzijde kregen. Terug naar den achterkant kamer 516 waar we de rest van ons verblijf zullen logeren. De voorkant was dus niet te doen. Ondertussen kreeg onzen Bert de gelegenheid om wat uit te slapen en vertrekken we op de middag naar Central Park. We volgen 6st avenue en genieten aan het begin van het park van een groepje studenten die een sterk nummertje ten beste geven op de sax, trombone en drums. In een heuvelachtig parcours ontdekken we tussen fietsers en joggers een gevarieerd volkje: base-ballers, rolschaatsers op muziek, blues orkestje, sitar duo, scaters, batman, en het Jackie Onassis meer in't midden. Een Rivierenhof in overtreffende trap maar we moeten op tijd terug zijn en zetten er stevig de pas in. Den 3 downtown en in de vlucht eten we bij een uitstekend chinees zelfservicerestaurant voor 14 dolllar. Een verkwikkende douche in recordtempo en we zijn gereed voor een avondje in het Richard Rodgers Theatre: 'In the Heights'. Pure klasse, we zijn allebei onder de indruk van de opvoering en gaan nog op weg voor een gezellige afsluiter. En we hebben toch weer geluk zeker: op goedvallend uit stappen we af op de 3de verdieping van een gebouw voor een life optreden van verschillende bands: een groezelige zaal met een optreden van 'David Bowie' en vooral 'Do you see the dark' met een geweldige basgitaar-zangeres Cakes. We maken het laat vanavond, kwestie van wat cultuur op te doen, en gaan met een sheese-burger van Mc Donalds tussen de lakens.
We gaan de subway in downtown om terug boven de grond te verschijnen in het WTC. We zitten bijna in de punt van Manhattan en komen als vanzelf bij ground zero. De werkzaamheden staan gelijk met de grond, er is dus nog maar weinig te zien, en via de Finance Center krijgen we zicht op de monding van de Hutson. Hier was dus de poort voor de miljoenen immigranten, in de verte zien we Ellis Island en een fiere dame die iedereen welkom heet. Van de regen komt vandaag niks in huis, de zon breekt door en het is aangenaam wandelen in Battery Park langs de oevers van de Hutson. Bert krijgt honger en het eerste restaurant dat we tegenkomen gaan we de japanse keuken proeven vanop een terras aan het water. We hebben het best naar onze zin en komen aan de ferry naar Staten Island. We varen gratis naar het andere stadsdeel en krijgen er een wereldberoemde skyline bovenop: Manhattan-Brooklin-NewJersey. De volledige oversteek blijft het Statue of Liberty binnen ons gezichtsveld en ik denk aan het kleine broertje Antwerpen als ik de slepers en vrachtschepen zie.We moeten van boord en verkennen een doodgewone woonwijk met vol latino's, een ander en gewoner Amerika. Terug aan de andere kant eten we een 'Augustins Waffle' (is Brusselse wafel), nemen de rode lijn 3 terug uptown en stappen uit op onze vertrouwde plaats 42th-7th. Zouden we vandaag naar't theater gaan?...Toch maar niet, nog een Burger King en een paar Butweisers op een terras, dat is genoeg voor vandaag. Het weekend begint en 't is een drukte van belang met overal uitgaand, schoon volk. Morgen zullen we waarschijnlijk ook een stapje in de wereld zetten.
