't Heeft ons deugd gedaan, maar deze morgen is redelijk hard om dragen. Ik laat Bert nog eventjes verderdromen en hou me bezig met de correspondentie. Het oude spoorwegstation is begeesterend. Vandaag gaan we zonder planning een beetje rondkuieren. Aan de Cumberland River bij de Shelby St Pedestrian Bridge genieten we van de zon, en dan terug langs shops, bars en restaurants. De warmte doet ons geen goed en we nemen een uitgebreide recuperatieperiode in 't hotel. Half 6, en we drinken iets in de bar; David is de barman en Jim onze gesprekspartner aan den toog, zodat we toch wel redelijk blijven hangen. Nog een avondwandelingetje, en tussendoor een hamburger van Mc Donalds. Bijna middernacht en een goederentrein dendert langzaam over de sporen, motorrijders verzamelen aan een tankstation... We begeven ons naar onze kamer voor een hopelijk deugddoende nacht.
Miles 706. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, de blauwe mysterieuse nevel van de Smokey Mountains hebben we niet gezien; wel was het een mooie rit door groene bossen. Een hete dag vandaag, we maken geen fouten. 't Is weer fantastisch open rijden over de 441 naar Knoxville en dan de 40 highway tot Nashville. We eten onderweg bij Chepa's, een mexicaans restaurant, en om half 5 komen we de stad binnen. Onze Capitool-reisgids wijst ons de weg naar het Union Station Hotel, werkelijk een monument dat ons de volgende dagen een waar genoegen zal verschaffen. Ik ben verbaasd en de avond moet nog beginnen. De kamer is een droom (401), met zicht op de geweldige binnenruimte. Maar toch ook een kleine tegenslag: Bert is zijn GSM vergeten en we zullen eens horen of we hem kunnen terugkrijgen. Van de portier komen we te weten welke gelegenheden we zeker dienen te bezoeken. Een grote opfrissing en daar gaan we dan, richting Broadway. Een straat vol muziek: iedere bar heeft zijn eigen artiesten voor heel de avond en de nacht. Jack's Bar-B-Que voldoet ruimschoots en dan afspraak in 'Tootsies'. Een geweldige tent met enthousiaste country-zangeressen en een al even enthousiast publiek. De dollars vliegen over den toog maar we krijgen echt klasse-countrymuziek, we worden overrompeld met cultuur en komen ogen te kort (toch wel wat fotos nemen van al dat schoons). We gaan de trap op naar een volgende countrybar en blijven hangen niet ver van het podium, door de warmte zijn we verplicht regelmatig een Butweiser te bestellen, ... Bert, zullen we nachtje door doen? Hij knikt al van ja, maar uiteindelijk is 2u een redelijk compromis. Doodmoe, maar toch: Nashville, pleased to meet you!
Ge hadt het al door zeker, we zitten midden in het indianenreservaat van de Cherokees. Een goed bed in het Holiday Inn Express Hotel vlak bij het Harrah's Cherokee Casino en we vertrekken voor een dagje geschiedenis. Van 11.000 jaar terug tot de komst van de farmers met alle gevolgen vandien, de strijd die ze niet konden winnen, de gedwongen verhuizing rond 1830 welke zorgde voor onderlinge onenigheid, de 7 overblijvende clans, de gelijkheid tussen man en vrouw,... een knap uitgewerkt museum. Eens terug op straat botsen we reglmatig op kunstzinnige beren, geschilderd in alle variaties. We eten aan de Oconaluftee-rivier en trekken dan naar het gelijknamige indianendorp met een overzicht van de verschillende huizen en ambachten, en zien hoe prauwen gemaakt werden (oorspronkelijk 8 maaanden werk, later 4 weken met de burn-out methode). We zijn bijna alleen maar volgende week start het seizoen (wanneer de schoolvakanties beginnen) en is het in heel de regio vollen bak. De 'Gift Shops' met messen, dream-catchers, aardewerk, artisanaal of echten brol, geven keuze in overvloed en zijn gezellig Farr West-achtig. We kunnen nog gaan zwemmen maar 't komt er niet meer van, misschien nog een pintje... maar daar steken de indianen dan weer een stokje voor: geen alcohol in heel de stad. Slaapwel dan maar.
Miles 297. Vandaag rijden we tot aan de 'Smokey Mountains'. De benzine is bijna op en dat verplicht ons naar beneden te rijden tot Bedford. 't Is beter de gewone weg te volgen nu, dat gaat alvast sneller dan 45 miles/h. We plannen om door te gaan tot Roanoke en Salem, en dan de 81 highway op, maar voor we het weten zitten we op de 220. Alles is hier namelijk aangeduid met north,south, east en west, en dat vraagt redelijk wat aanpassing. Geen nood, alle wegen leiden naar... en zonder problemen geeraken we in Madison. De weg is prachtig, de zon schijnt, de cabrio rijdt in al zijn glorie. Even zoeken naar de 311 richting Winston-Salem waar we de 40 oprijden. Zitten we toch ineens op de 52 north zeker; we beseffen dat we dik fout zitten en dienen 10 mijl terug te rijden. de keer de goeie en vanaf nu is het highway met max. 70 miles/h. Het moet wat vooruit gaan, anders halen we het niet. Met af en toe een rust- en eetpauze rijden we via Asheville rechtstreeks tot afrit 27. Om 20u sluiten we de kap; op de radio klinkt Symfonie nr. 3 van Johannes Brahms, de zon verdwijnt stilaan achter de bergen, 't is een beetje magisch op weg 23 en 74. Cherokee wordt onze gastplaats voor de volgende dagen...
Een goed idee van Bert om te gaan wandelen vandaag. 't Weer is goed, we hebben een plan van de omgeving (dat ons moet behoeden voor grote misstappen), water en een paar stukken pizza, meer moet dat niet zijn. Om 10u45 passeren we, aan 't begin van onze bergwandeling, Polly Woods Ordenary, een farmerswoning van begin 1800 en een beetje verder een bron die al water gaf in de tijd van de indianen. Uren gaan we met vaste, rustige tred naar boven, hopend op een berenontmoeting; dat zou pas spannend zijn, en we bereiken 'Flat Top' met een wijds panorama. Bert heeft zelfs hoogtevrees, zo knal op een rots met alleen den afgrond. We zoeken 'Cross Rock' en geraken verdwaald als we niet oppassen. Dus terug en verder naar beneden tot de 'Falling Water Creek' met natuurlijk een schone waterval. Op heel onze tocht van 6u komen we welgeteld 7 mensen tegen: de wereld voor ons alleen. Alle proviand is op en het doet deugd dat we de avond kunnen besluiten met gegrilde kip en een glas rode wijn. Op tijd ons bed in want morgen wacht alweer de road.
Miles 105. De start van de dag is koud, wolken en maar 7 graden. Geen nood, confortabel cruisen we over de bergtoppen. De Skyline Drive krijgt een vervolg met de Blue Ridge Parkway die wel heel ver doorgaat tot de Smoky Mountains (460 miles). Ik ben benieuwd of we daar zullen geraken. De weg is verlaten en we stoppen af en toe voor een schoon uitzicht op het pure berglandschap. De cruisecontrol werkt precies alleeen bergop, de kap gaat af en toe open (veel te koud). Onzen Bert in de cabrio, 't is precies John Travolta in Pulp Fiction. Een amerikaans koppel vraagt een foto te trekken en een ander uit Quebec stopt met een BMW 1200GS. Mijn hart klopt wat rapper... Dorst drijft ons naar beneden recht een proper boerengat binnen (Vesuvius) met slechts 1 store, helaas 's zondags gesloten. Terug naar boven, richting South en dan naar 't stadje Buena Vista. Een Visitors Office bij het binnenkomen is heel effficient, onze naam komt in het gastenboek en een paar straten verder eten we tussen 'ordinary americans' een pizza. Wij weer de weg op voor ons eindpunt voor vandaag: Peaks of Otter Lodge. Een kamer met zicht op 't meer, we worden verwend en hullen ons in complete rust (room 207). De BRP is een droom voor motorrijders met 90% Harleys, de rest Hondas en BMWs. Voor de lodge staat een indrukwekkende reeks geparkeerd en ik denk: misschien voor een volgende keer. We gaan een dagje blijven...
Miles 0. Voor ons vertrek nog de was doen, en dan de bagage in de auto schikken. Die stond 3 blokken verder geparkeerd (13th-G) bij PMI (15$) en ik vergat toch wel de sleutels zeker. Enfin, zonder moeilijkheden rijden we via Constitutionroad naar de autoweg 66 richting Skyline Drive.Wat zoeken, maar we zitten juist. Het dak van de cabrio in de koffer en dan pas weten we wat voor gevoel het geeft... gewoon super. Zelfs Bert is enthousiast. De max. snelheid in het Shenandoah National Park is 35 miles/h; de omgeving schuift voorbij en we klimmen gestaag hoger in het Appalachengebergte. Vier keer komen we een hertje tegen , 't is dan wel op tijd stoppen want die beesten zijn helemaal niet bang. Maar dan is het uit met de pret: onweer maakt ons zicht moeilijk en Bert is mijn 2de paar ogen op de weg. Tussen de buien en de wolken rijden we tot 'Skyland' waar we eten en nog 9 miles verder belanden we in een heerlijke houten lodge in 'Big Meadows (3510ft hoog). Alles in het teken van de natuur, een wereld van verschil met de vorige dagen. De regendruppels tikken volop maar geven eerder een rustgevend gevoel. We proberen een film van Harry Potter op TV maar dat hoeft eigenlijk al niet meer... ons licht gaat uit.
