Socio-Maatschappelijke bedenkingen van een Leuvenaar die N-VA'er geworden is door de rechtlijnigheid van die partij.
12-03-2011
Een waarheid als een ...?
Gezond boerenverstand
Laatst hoorde ik in mijn Leuvens stamcafé in een discussie over de politiek volgende uitspraak:
'Waar het socialisme het sterkst staat is de armoede het grootst, is de corruptie meer ingeburgerd en de mensen worden naar de SPA gelokt door ze bij de ziekenfondsen en andere bonden meer geld te geven dan de concurrentie en of wettelijk toegelaten is. Cultuur is er nauwelijks te vinden. Links staat voor nemen, rechts staat voor ondernemen. Als er in een land meer nemers zijn dan ondernemers heeft men problemen, meer criminaliteit en zeker veel meer corruptie. Wallonië is een treffend voorbeeld hiervan.'
Een nogal boude uitspraak maar volgens mij de nagel op de kop. De linkse verenigingen in ons land lijken te zijn blijven hangen in de vorige eeuw. Normaal zou je zeggen dat linkse partijen eerder zouden experimenteren met de moderne opvattingen, maar niet hier in België. De linkse partijen zijn hier in hun gedragingen de meest conservatieve van heel de klas.
N-VA, die zichzelf een sociaal rechtse partij noemt, neemt een veel socialere houding aan in de maatschappij. En nochtans roepen heel wat van de zgn. linkse intellectuelen dat zij enkel en alleen voor het patronaat opkomen en een one issue partij zouden zijn.
Dat is fundamenteel een verkeerde uitleg en dient alleen om de eigen achterban er van te overtuigen dat ze zelf progressief bezig zijn. Maar de werkelijkheid is heel anders, want ze voeren steriele discussies en ageren oerconservatief. Links en progressief Vlaanderen denkt niet. Het tekent petities, het emotioneert, het speelt zijn valse morele spel o.a.toen artiesten op de barricades kropen tegen de splitsing van het land. Wat niet in onze naam? Waarom niet in onze naam? De hele actie was veel te weinig onderbouwd.
Het grote probleem van België is niet dat de Vlamingen plots met z'n allen onsolidair of egoïstisch geworden zijn, of rechts, nationalistisch, flamingantistisch of hoe je het ook wilt noemen. Het grote probleem is dat België fundamenteel ondemocratisch is. Al sinds zijn ontstaan. We hebben allemaal op school geleerd dat België zo verdeeld is omdat er drie breuklijnen doorheen lopen. Vlaams versus Waals, links versus rechts, katholiek versus vrijzinnig.
Maar dat is maar het halve verhaal. Onder die drie breuklijnen, die de jongste jaren trouwens steeds minder uitgesproken zijn, loopt een breuklijn die veel dieper gaat, met name de tegenstelling tussen vrijheid en gelijkheid, de basis van de moderne democratie. In volwassen democratieën houden vrijheid en gelijkheid elkaar in evenwicht. Iedereen mag doen en zeggen wat hij wil - vrijheid - zolang hij daarmee maar geen anderen benadeelt - gelijkheid. Dat principe is absoluut. Je kunt niet een béétje gelijk zijn, net zomin als je een beetje zwanger kunt zijn. Ofwel is iedereen gelijk, ofwel niemand.
Maar in België is dat niet zo. Hier is de vrijheid van een Franstalige elite altijd ten nadele gegaan van de gelijkheid van een Nederlandstalige meerderheid. Dát is het probleem. Dáár zou het debat over moeten gaan. Maar die analyse hoor je nooit. Zeker niet in artistieke kringen. Daar hoor je géén analyse. Neem Jan Decleir, onlangs, die een Gouden Erepenning weigerde en het Vlaams Parlement een "stelletje knoeiers", noemde. Is dat zijn goede recht? Absoluut. Alleen: daar stopt het dan. En dat vind ik jammer. Je hebt A gezegd, zeg nu ook B, denk ik dan. Ga het debat aan. Sluit je niet op tussen gelijkgezinden.
Maar de wereld verandert en onze mensen ook. Zo outte de kunstpaus Gerard Mortier zich op Radio 1 onlangs als een bewonderaar van Bart De Wever. Hij noemde de verkiezingsoverwinning van N-VA 'zeer positief'.
Een ander voorbeeld: een jaar of drie geleden werd door een tiental Vlaamse opiniemakers geprobeerd om tegen die vooringenomenheid in te gaan. Ze richtten toen de Gravensteengroep op. Hun boodschap was heel simpel: het is niet omdat je een Vlaams standpunt verdedigt dat je een fascist bent. Dat leek ons heel billijk.
Toch werden ZE stuk voor stuk weggezet als reactionaire rechtse zakken. Zelfs Etienne Vermeersch, een mens van wie je toch zou denken dat hij boven alle verdenking stond. Zo gevoelig ligt het.
De N-VA is ondertussen wél bezig als een Europees georienteerde partij en de gewone mens in Vlaanderen is, om het zo veralgemenend te zeggen - doordat hij/zij nu zo gemakkelijk met de media en vooral dan het internet, in aanraking kan komen - zo slim geworden dat hij zich een eigen mening vormt en zich niets meer aantrekt van het betuttelende vingertje van de oude romp-partijen en de échte cryptofascisten, de kleinburgerlijk linkse artiesten.
Vooral hun coalitie met de belgicistische haut-finance middens, het verdedigen van kleinburgerlijke praktijken, het niet verdedigen van Vlaamse gerechtvaardigde eisen i.v.m. de verfransingsdruk van de grensgebieden en hun onrealisme in het economisch debat breekt hun nu zuur op.
Hypocriete franstalige onderhandelaars komen met hun blokkering van de N-VA naar voren:
De PS en MR verwerpen de eis van de N-VA om mee te mogen onderhandelen over de meerjarenbegroting. Dat zeggen de partijvoorzitters Elio Di Rupo en Charles Michel in verschillende kranten. Volgens de twee grootste Franstalige partijen heeft de N-VA zichzelf buitenspel gezet door pas een regering te willen vormen als er eerst een akkoord is over een grote staatshervorming. Ook het CDH sluit zich hierbij aan.
De N-VA vindt dat de opmaak van de begroting geen werk is voor de regering van lopende zaken en wil mee onderhandelen over de meerjarenbegroting. Di Rupo en Michel tonen zich niet onder de indruk en stellen dat de begrotingsopmaak het exclusieve terrein is van de regering van lopende zaken zolang er geen volwaardige regering is.
'Ik respecteer de voorkeur van de N-VA om pas een regering te vormen als er een akkoord is over de staatshervorming. Maar de consequentie is dan wel dat je, tot die staatshervorming er is, de regering van lopende zaken laat werken', aldus Di Rupo.
'Als de N-VA bereid is binnen drie weken in een regering te stappen, dan kan ze mee onderhandelen over de meerjarenbegroting. Dat zou ideaal zijn. Als dat niet mogelijk is, moet ze aanvaarden dat de regering beslissingen neemt,' zegt de PS-voorzitter onder meer in De Tijd.
Hij zingt opvallend de lof van de huidige regering Leterme. 'De regering in lopende zaken draait goed. We moeten dat niet op het spel zetten door ruzie te maken.'
De Morgen praatte ook met MR-voorzitter Charles Michel.
'De N-VA en de SP.A zitten niet in de regering en zullen dus ook niet deelnemen aan de discussies over de begroting. Wat de N-VA wil, kan echt niet.'
Volgens hem is er ook geen probleem mee dat een regering in lopende zaken een meerjarenbegroting opstelt. 'De begroting die we moeten inleveren bij Europa, is een theoretische oefening.'
'Als er een communautair akkoord komt in de komende weken en we de sociaaleconomische dossiers voor de komende regering snel kunnen afhandelen, dan kunnen we een volwaardige regering hebben tegen eind april én kan die regering voor de meerjarenbegroting instaan. Als de N-VA die timing wil volgen, ben ik benieuwd welke gestes ze bereid is te doen', zegt Michel nog.
Ook het CDH sluit zich hierbij aan. 'Het CDH stelt verheugd vast dat PS en MR dezelfde mening delen, namelijk dat de begroting opgemaakt moet worden binnen de huidige regering, dat wil zeggen zonder N-VA', klinkt het in een persbericht.
Toch rijzen er twijfels over de mogelijkheden van de regering in lopende zaken om een begroting op te stellen. Volgens premier Leterme kan het best zijn dat een van de regeringspartijen vindt dat bepaalde beslissingen toekomen aan de volgende regering.
Bron: Het Nieuwsblad 11/03/2011
Mijn reactie Dat ze de N-VA een smerige BELGISCHE loer gingen draaien,dat wisten we al vanaf 13 juni! Dat de Franstalige manipulators de hulp krijgen van Laken,SP-A en Groen! wisten we ook al een tijdje. Alleen ben ik nu benieuwd of de CD&V en Open-VLD het Franstalig afpersings-exit spel gaan meespelen! Dat zgn. natiedragende Vlaamse partijen en de Franstaligen maar goed beseffen dat de Vlamingen dit niet meer pikken! De ware aard van de franstalige politici komt weer naar boven - is het niet duidelijk genoeg dat zij alles blokkeren, en staatshervorming en BHV en nieuwe regering ... ??? Waarom zwijgt de Vlaamse pers daarover in alle talen ? en de Vlamingen zelf ?????
Hoe reageren als N-VA buiten regeringsvorming gehouden wordt?
Partijbelangen
In Moord beschouwd als een der schone kunsten doceert auteur Thomas de Quincey dat om tot een kunstzinnige moord te komen er enige medewerking van het slachtoffer is vereist.
Dat geldt ook in de Belgische politiek. Neem nu zoiets onmogelijks als het partijprogramma van N-VA. Partijprogrammas zijn een handige leidraad voor de televisiemakers die verkiezingsdebatten moeten organiseren. Doch om te besturen is zon document dan weer bijzonder hinderlijk.
Dat laatste bleek tijdens de al maanden aanslepende regeringsonderhandelingen. De bekende politicoloog Carl Devos van de Universiteit Gent maakt hierover in Knack een interessante bedenking.
Devos vindt een goed regeerakkoord zonder de N-VA de logica zelve. Want, zegt hij, N-VA is dan wel de grootste partij van het land, maar haar mentale kader is niet meegegroeid Ze heeft nog altijd de psychologie van een kleine strijdpartij, zegt de professor. Niet van een partij die verantwoordelijkheid voor het land moet dragen en dus zwaar op haar programma moet inboeten.
U leest het juist: wie wilt meeregeren moet zwaar inboeten op zijn of haar partijprogramma. Van Bart De Wever wordt dus verwacht dat hij op elegante wijze meewerkt aan de eigen politieke liquidatie.
De Wever kan een voorbeeld nemen aan Yves Leterme. Om te kunnen meeregeren - en omdat de geur van de Wetstraat 16 zo roezig maakte - heeft Leterme in 2007 nagenoeg het volledige CD&V-programma opgepeuzeld. Vooral zijn Franstalige coalitiegenoten hebben dat bijzonder gewaardeerd in tegenstelling tot de altijd sikkeneurige Vlaamse kiezer.
Alle traditionele partijen gingen de voorbije decennia in hun inboeten op het eigen programma zo ver dat de onderlinge verschillen nog amper merkbaar zijn met het blote oog. Een onaangename bijwerking van dit alles is wel dat die zelfde partijen dezer dagen de handen vol hebben met het uitschrijven van leden.
Maar er kan niet eeuwig worden onderhandeld. Bovendien zijn er de partijbelangen en de gedeelde belangen. Want samen vormen de traditionele partijen een groep die het Belgische beleidsniveau bezet houdt, geregeld de buit onderling verdeelt en omzeggens niemand, ook het federale parlement niet, uitleg is verschuldigd.
De traditionele partijen hebben bovendien verplichtingen. Want zij functioneren als uitzendbureaus voor leden die een hoge bestuurlijke functie ambiëren. Het is een nog steeds geldende bedenking ooit gemaakt door Bart Tromp, de huisideoloog van de Nederlandse PvdA.
Gelukkig worden verkeerde beslissingen niet langer gesanctioneerd, zelfs niet door het parlement. Is het landelijke energiebeleid een puinhoop, als gevolg van een verregaande verwaarlozing en een uitverkoop van het nationaal belang aan Franse energiereuzen door de paarse regeringen van Guy Verhofstadt en de daarop volgende schijnregeringen van Yves Leterme? Dan is dat jammer.
We kunnen nog altijd een soortement van Staten-Generaal bijeenroepen, zoals iemand Vlaams energieminister Freya Van de Bossche influisterde. Die Staten-Generaal zou dan een langetermijnvisie kunnen uitwerken. Waarbij de minister even vergat dat haar partij SPA al sinds 1988 deel uitmaakt van vele regeringen en bijgevolg ruim de kans kreeg om zon visie te ontwikkelen, doch nooit veel verder kwam dan het inplanten van windmolens.
Kennelijk hebben de krachten die er in het land toe doen beslist dat het de hoogste tijd wordt voor een klassieke driepartijenregering, eventueel versterkt met de groene partijen om, in geval van een bescheiden staatshervorming, tot een tweederdemeerderheid te geraken. De truc met Didier Reynders, voorbeeldig begeleid door de Koninklijke entourage, heeft alvast uitstekend gewerkt.
De liberalen werden opnieuw aan boord gehesen en lijken vastbesloten daar te blijven.
Met acht aan tafel dus. Wat erop neerkomt dat die regering, zonder N-VA, in Franstalig België zelfs geen rekening dient te houden met mogelijke oppositie. Want op die eenzame vertegenwoordiger van de efemere Parti Populaire (PP) na, maken alle andere Franstalige Kamerleden dan deel uit van de meerderheid.
Terwijl langs Vlaamse kant alle Vlaams-nationalisten naar de oppositie worden gedrumd. Dat is pas comfortabel.
Geen prijs is de traditionele partijen te hoog om het oordeel van de kiezer nog wat uit te stellen.
Bron: Knack - Rik Van Cauwelaert
Wat een analyse van Rik Van Cauwelaert. De nagel op de kop! "Ze heeft nog altijd de psychologie van een kleine strijdpartij, zegt de professor. Niet van een partij die verantwoordelijkheid voor het land moet dragen en dus zwaar op haar programma moet inboeten." Het is het oude, simplitische mantra dat ad nauseam herhaald wordt, zelfs door een zogenaamd politicoloog:: n-va kan geen compromissen sluiten. Niks is minder waar. Confer tunnels in Antwerpen. Confer voorstel de wever (véél water, weinig wijn). Het echte probleem is dat andere Vlaamse partijen in het belgicistisch-federale paradigma opereren of erin stappen, wanneer ze geconfronteerd worden met de Franstaligen. N-VA doet dat niet. Die werkt met een ander paradigma en houdt eraan vast. Beide paradigma's, het Vlaamse-confederale (al dan niet als opstap naar splitsing) en het belgicistische, zijn onverzoenelijk als water en vuur. Compromissen ertussen zijn onmogelijk. Zolang Vlaanderen niet massaal stemt voor partijen (of beter: de enige fatsoenlijke partij) die vasthouden (vasthoudt) aan dat confederale paradigma, krijgen we geen confederatie, maar blijven we aanmodderen in de federatie. Tot het licht uitgaat en het IMF op de deur komt kloppen.
Dexia schendt het internationaal recht volgens Leuvense gemeenteraad
Maandagavond 28 februari stemde de Leuvense gemeenteraad een motie die van Dexia vraagt "om alle leningen voor de uitbouw van nederzettingen in de bezette gebieden van Palestina stop te zetten conform de UNO-resoluties van de Veiligheidsraad. (resoluties 446, 452 en 465 met verwijzingen naar de schendingen van de Conventie van Genève.)"
SP.a, CD&V/N-VA en Groen! stemden voor, VLD onthield zich, het Vlaams Belang stemde tegen. Leuven is de veertigste Belgische gemeente die een dergelijke motie stemde.
Burgemeester Tobback maakte in zijn tussenkomst duidelijk dat Leuven als aandeelhouder wel degelijk betrokken partij is bij Dexia en zich daarom uitspreekt over de leningen die Dexia, via zijn dochter Dexia Israël, aan de kolonies in de bezette Palestijnse gebieden toekent. Hij bevestigde dat Dexia het internationaal recht schendt door kolonies te financieren waarvan de VN-Veiligheidsraad stelt dat ze illegaal zijn.
Bart De Wever herstelt erfzonde van het Vlaams-Nationalisme
Bart De Wever lijkt mij nu de eerste consequente Vlaams-nationalist die politiek bedrijft met zijn voeten op de grond, omdat de kern van zijn denken niet platonisch is maar neoconservatief. Een neoconservatief is een linkse die de werkelijkheid is tegengekomen, en dus respect krijgt voor het organisch gegroeide. Daarom accepteert De Wever een mogelijke crisis van het Belgische regime als die onvermijdelijk is maar niet eerder, zonder er echt op aan te sturen. Wat hij zoekt, is geen chauvinistisch volksnationalisme, maar doodeenvoudige subsidiariteit, een basisprincipe van de Europese Unie: los de problemen op, op het niveau waar ze zich stellen. Dit wordt niet verhinderd door het Franstalige "volk", maar door de Belgische elite, Frans- en Nederlandstalig. (...)
Bart De Wever lijkt zich bij de antwoorden te spiegelen aan Steve Stevaert. Het socialisme zal gezellig zijn of zal niet zijn,' luidde het mantra van de voormalige SP.A-voorzittter. Hetzelfde geldt voor het Vlaamsnationalisme. Niet dat De Wever van de N-VA een jolige bende wil maken. Alleen wil hij reaalpolitiek bezig zijn zonder aan romantisch flamingantisme te doen, zonder verzuring en zonder provincialisme maar met een Europeese visie.
Laatst stelde hij ook het volgende:We hebben ons tot in het absurde afgekeerd van de notie identiteit. Ik wil daar tegenin gaan, want als je identiteit wegwerpt, maak je de baan helemaal vrij voor diegenen die het product identiteit op de meest negatieve wijze aanbieden. Je geeft ze dan het monopolie. Je kunt identiteit niet afwijzen omdat er racisme bestaat. Je moet daar positief mee aan de slag.
Verder geloof ik niet in het wereldburgerschap. Ik vind het streven naar globalisme niet verkeerd, maar zeggen dat we morgen van onze eigen identiteit moeten afstappen om in een 'global village' te wonen, lijkt mij hoogst problematisch. Ten eerste is een global village zeer asociaal. Als jij wereldburger bent die zichzelf even sterk verbonden voelt met mij als met een Keniaan, waarop wacht je dan nog om een sociale zekerheid te creëren tussen jezelf en al die andere mensen? Als je aan je wereldburgerschap geen ethische praxis verbindt, zijn dat holle woorden. Ten tweede is het wereldburgerschap cultureel ontredderend met een culturele gelijkschakeling waar ik niet van droom. Ten derde is het democratisch zeer gevaarlijk. Het herleidt de mens tot een radertje in een reusachtige machine die hij niet meer overziet en waarover hij geen enkele invloed kan uitoefenen.
De Belgische natiestaat was een Latijns land, terwijl er een meerderheid rondliep die geen Frans sprak. Naarmate de democratie zich verder uitbreidde, werd het probleem van die Belgische natiestaat steeds acuter
En laat dit ook gezegd worden: Mensen die het nuttig vinden om campagne te voeren met de slogan Lunion fait la force, maar zelf geen Nederlands spreken, die bewijzen de Belgische natie geen dienst. Kun je de mensen werkelijk nog harder in hun gezicht uitlachen? Ik spreek de drie landstalen, maar ik word een slechte Belg genoemd door mensen die één taal spreken. Dat is niet logisch.
Zij komen nog altijd au nom de la liberté, maar die vrijheid betekent vooral de vrijheid om geen Nederlands te moeten leren en zich niet aan te passen en het heel normaal te vinden dat als zij zich verplaatsen, ook hun cultuur zich verplaatst.
De Wever had het ook nog over de onderhandelingen over de staatshervorming, en in het bijzonder de financieringswet. In ons federalisme leggen wij alles graag in één Belgische kassa. Daaruit wordt geld genomen door de verschillende entiteiten. Dat is het geld van iedereen en het geld van niemand. Er hangt geen responsabilisering aan vast: het maakt niet uit of je met dat geld een goed of een slecht beleid voert, de dotatie blijft jaar na jaar hetzelfde. Vlaanderen en Wallonië moeten zelf verantwoordelijk zijn voor het geld dat ze innen en uitgeven. Dan werk je met het geld van je eigen burger.
Een staatshervorming die enkele bevoegdheden overhevelt, maar die financieel niets verandert, maakt de toestand alleen maar erger
