Socio-Maatschappelijke bedenkingen van een Leuvenaar die N-VA'er geworden is door de rechtlijnigheid van die partij.
31-03-2011
Onderhandelingstechnieken
Bart De Wever heeft nog niks verwezenlijkt.
In die zin is de opmerking van zanger Milow zeer pertinent. Bart De Wever heeft inderdaad nog niets verwezenlijkt, maar heeft daardoor al veel onheil voorkomen. En dat laatste wordt door Milow bevestigd. Want wanneer de interviewer hem voorlegt dat wij onze Franstalige landgenoten amper nog kennen en dat dit bezwaarlijk een basis kan zijn om samen te leven, repliceert Milow heel krachtig: Dat is het gevolg van decennia compromissen sluiten. Kortom: het is allemaal de schuld van generaties Belgische politici die meenden iets te moeten verwezenlijken.
Milow heeft gelijk. (dixit Rik Van Cauwelaert/KNACK)
Deze mantra horen we ook dikwijls uit de mond van diegenen die de N-VA willen bashen. Een gemakkelijk maar Oh! zo fout argument. Het beste dat Bart De Wever in de huidige context moet doen, is net wat hij nu doet. Hij heeft met zijn op papier gezette voorstellen, welke min of meer overeenkomen met de door alle Vlaamse partijen ondertekende Copernicaanse Omwenteling, de minimum grens aangegeven die N-VA wil verwezenlijkt zien.
Bart De Wever volgt hiermee misschien onwetend een oeroude filosofische strategie 'Tao', die uit de vierde eeuw voor Christus stamt en toegeschreven wordt aan Lao Zi (Oude Meester). Centraal staat het nagenoeg onvertaalbare begrip Tao, vaak omschreven als methode, techniek of weg. Tao is volgens hem echter geen weg die een mens bewust moet volgen om gelukkig te worden, noch een dwingende norm voor een zinvolle oplossing voor problemen, maar een spontane.
Terugkeren.
Teruggaan: dat is de dynamiek van Tao! Uit Tao komen alle dingen namelijk op spontane wijze voort, maar deze oorsprong blijft ook in de dingen aanwezig als hun innerlijke kracht. Wie geboren wordt, begint zijn leven in spontaniteit. Gaandeweg raakt de mens deze spontaniteit echter kwijt. Hij wordt berekenend en jaagt achter zijn gefixeerde verlangens en dromen aan. Een manier om de oorspronkelijke spontaniteit te hervinden, is het beoefenen van wuwei, het niets doen .
Anders dan deze term suggereert, gaat het hier niet om passiviteit, maar om een natuurlijke, open manier van handelen. De mens moet afleren alles volgens een vooropgezet plan te willen doen. Wie geheel ongekunsteld wil (onder)handelen en in die zin niets doet, kan juist overal een helpende hand bieden.
Lao Zi onderwees: Wie studeert vermeerdert dag bij dag./ Wie over de Tao hoort vermindert dag bij dag./ Minder en minder,/ net zo lang totdat het nietsdoen bereikt is./ En door niets te doen blijft niets ongedaan.
Dat niets doen zegt hij in zijn geschrift Daodejing kan vele vormen aannemen. Zo stelt het achtste gedicht dat de mens een voorbeeld kan nemen aan het water, want: Water doet alle dingen goed, zonder te wedijveren.
Andere vormen van het niets doen zijn relativering en leren ontspannen. Heel praktisch is de raadgeving je niet op te offeren, omdat niemand daar wat aan heeft.
Al deze modi van het niets doen kunnen samengevat worden in een elegante formulering: Uit liefde en respect voor het leven, in jezelf zoeken naar de bron van de innerlijke kracht. Hierbij moet de mens er wel voor waken dit bereiken van de bron als een vastgelegd doel te zien. Wie spontaan wil zijn, wordt het juist niet.
De Wijze.
De man of vrouw die erin slaagt zijn innerlijke kracht te hervinden en de Tao te volgen, wordt een Wijze genoemd. Deze persoon maakt in de ogen van de grote massa een goede indruk. Ondertussen doet hij echter op volstrekt spontane wijze goed aan alle mensen.
Vanzelfsprekend is dit beeld van Wijze man of vrouw een ideaal, dat de mens slechts met veel vallen en opstaan kan realiseren.
Nu kunnen we bij deze onderhandelingen voor de vorming van een nieuwe Federale regering, zoals gevoerd door Bart De Wever, veel van de wijsheid van Tao tegenkomen. Spontaan of gewild??? In ieder geval vol wijsheid in deze complexe materie.
Hoe de vroegere regeringspartijen uw belastingsgelden niet vooruitziend opgebruikten...
Met Nederlandse garantie
Eind vorige week werd bekend dat ontslagnemend premier Yves Leterme eerder dit jaar een reflectienota van het Federaal Planbureau onder de mat hield. Michel Saintrain, de auteur van het document, had zich in het licht van de regeringsonderhandelingen gebogen over het probleem van de financiering van de verschillende overheden.
Zijn bevindingen waren volgens de premier al te alarmerend en zouden dus wel eens onrust kunnen veroorzaken op de financiële markten. Een premier, en zeker een premier in lopende zaken, hoort zich dit soort zaken nu eenmaal aan te trekken.
Jammer genoeg zijn de markten al langer geïnformeerd over de stilaan bouwvallige staat van de Belgische constructie.
Ook in de Europese hoofdkwartieren hadden ze de denkoefening van het Planbureau niet nodig om de financiële situatie van het federale koninkrijk België juist in te schatten.
In dat verband gaf de Nederlandse minister van Financiën Jan Kees de Jager, vlak voor de laatste Europese top, een interessant exposé voor de Tweede Kamer. Volgens columnist Syp Wynia in Elsevier verklaarde minister De Jager dat Nederland, net als de zes eurozonelanden die op de financiële markt een AAA-rating genieten, fungeert als achtervanger voor de overige eurolanden die op minder fiducie mogen rekenen.
Zodoende werden de Nederlandse garanties voor Griekenland en Ierland verdubbeld tot 50 miljard euro. Nederland staat nu ook borg voor de garanties die België geeft, omdat de kredietwaardigheid van ons land niet langer vaststaat. Dat is nogal gênant voor de Belgen, maar de voorzorg die de EU neemt, is niet onterecht.
Want als het Planbureau met de reflectienota al iets duidelijk maakte, dan wel dat de federale overheid nauwelijks nog financiële manoeuvreerruimte heeft.
In die zin roept de nota herinneringen op aan de voorspelling van Frank Vandenbroucke dat België binnen afzienbare tijd niet meer in staat zal zijn om de aangegane engagementen tegenover zijn burgers na te komen.
En waarom dat zo is, werd vorige week haarfijn uit de doeken gedaan in zusterblad Trends. Dat hield de financiering van de sociale zekerheid tegen het licht. Voor de buitenwacht wordt krampachtig volgehouden dat de sociale zekerheid een positief saldo kan voorleggen, terwijl ze feitelijk voor 26 miljard euro in het rood staat.
De sociale zekerheid wordt op basis van het verzekeringsprincipe door sociale bijdragen gefinancierd. Dat is de theorie. Maar die sociale bijdragen maken, zo berekende Alain Mouton in Trends, nog amper 60 procent uit van de ontvangsten van de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid. De rest wordt uit de federale schatkist geplukt. Nu al dienen 55 procent van de btw-inkomsten en de helft van de accijnzen op tabak voor de financiering van de sociale zekerheid.
Het was premier Guy Verhofstadt die met paars-groen de kraan met de federale middelen helemaal opendraaide, om ruimte vrij te maken voor de lastenverlaging op arbeid.
Zonder die toelagen uit de schatkist zit de sociale zekerheid opgezadeld met een feitelijk tekort van 26 miljard euro. Door de toename van de pensioenkosten met zon 31 procent tegen 2015 en de 4,5 procent groeinorm van de ziekteverzekering zal de financiering uit de schatkist de komende jaren nog forser moeten stijgen.
De traditionele politieke partijen, die de afgelopen decennia het land hebben geregeerd, alsook de sociale partners, dragen een verpletterende verantwoordelijkheid voor die ontsporingen in de financiering van de sociale zekerheid én van de federale overheid die nu de regeringsvorming tot een stilaan uitzichtloze oefening maken.
In de reflectienota van het Planbureau wordt ook de overname van een deel van de schuld door de deelgebieden aangekaart. Een mogelijkheid die voor Vlaams minister-president Kris Peeters best bespreekbaar is, als daar een verregaande overdracht van bevoegdheden naar de deelgebieden tegenover staat. Bij die gedachte alleen al schieten de Franstalige regeringsonderhandelaars in een kramp.
Hoe dan ook, bij ongewijzigd beleid, zo zegt het Planbureau, moet de federale overheid tegen 2015 tot 36 procent van haar uitgaven schrappen. Dat is een gigantische opdracht, die onvermijdelijk tot een uitholling van de sociale zekerheid zal leiden. Want gezien de huidige belastingdruk is een verhoging van de belastingen met 36 procent of zelfs nog maar met de helft daarvan geen optie.
Enkele politieke vuurwerkmakers willen, ondanks haar zwakke Vlaamse vleugel, met de huidige ontslagnemende regering doorgaan tot de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012. Elio Di Rupo en zijn PS staan nu voor een bijzonder pijnlijke keuze: een begin van ontmanteling van de sociale zekerheid of een gedwongen staatshervorming.
Rik Van Cauwelaert / KNACK 29/03/2011
Commentaar: Zo zie je maar hoe de zgn. 'verantwoordelijke' partijen met onze belastinggelden omgingen. Niet voor niets heeft de N-VA daarvoor al enige jaren gewaarschuwd. Juist omdat ze het zagen aankomen zijn ze in hun partijprogramma gaan inschrijven dat er verantwoordelijkheid moest komen in de Gewesten.
Ze zagen een groot deel van onze belastinggelden verdwijnen in de bodemloze put van het hangmatsocialisme, met de vakbonden op kop, en de onverantwoordelijke manier om de belastingen te verminderen op momenten dat het eigenlijk niet meer kon, bij de liberalen. Maar het is gemakkelijker om te verwijten dat N-VA de partij van VOKA zou zijn dan de hand aan de ploeg te slaan en de staatsstructuren te hervormen zodat ieder Gewest zijn eigen aanpak kan doen.
Bart De Wever heeft nog niks verwezenlijkt.
