Socio-Maatschappelijke bedenkingen van een Leuvenaar die N-VA'er geworden is door de rechtlijnigheid van die partij.
14-04-2011
Naar nieuwe waarden en normen in Vlaanderen
De problemen in ons land, van de vastgeroeste collectieve sector tot de verloederde rechtsstaat, zijn dan ook niet het gevolg van individualisme of liberalisme - ze zijn inherent aan ons collectivistische sociaal-democratische politieke bestel.
Het is een illusie om te denken dat de aanstelling van een nieuwe club politici iets zal veranderen aan deze realiteit. Geen enkele nieuwe regeringsploeg of nieuwe partij of nieuwe leider kan iets veranderen aan de huidige maatschappijstructuren, zolang zij niet bereid is om de rechtmatigheid en werkbaarheid van het bestel in twijfel te trekken.
Dat is de kracht van de N-VA en de onmacht van de andere oudbollige partijen, Vlaams, Waals of Brussels. En zolang hun inzichten - meer eigen persoonlijke en nationale verantwoordelijkheden - rationaliteit,een bredere ingang vinden, koersen we onherroepelijk af op een land/Gewest met steeds minder individuele vrijheid, en steeds meer staatsmacht - totdat uiteindelijk niemand zich meer kan voorstellen dat er ooit zoiets heeft bestaan als een natuurlijke mix van individuele vrijheid en groepsgebonden samenhorigheid.
Bied de N-VA een oplossing? Ja, want de 'kernnormen en waarden' van ons zijn: rationaliteit, individualisme in een gezond nationaal gevoelen.
Uniek aan de westerse beschaving bij uitstek is het idee dat kennis uitsluitend kan worden verkregen door zintuiglijke waarneming in combinatie met logica - dit is de basis van onze wetenschappelijke, technologische en industriële revolutie. Uniek is ook het idee dat ieder individu een natuurlijk, onvervreemdbaar recht heeft op zijn 'lijf en goed', zijn leven en het door zijn eigen arbeid verkregen eigendom - dit is de basis van het liberalisme en kapitalisme, het unieke westerse politiek-economische systeem.
Het zijn deze 'kernnormen en waarden' - vrijheid, rede, individuele rechten, particulier eigendom, grondgebonden gevoel - die de onmisbare basis vormen voor een Vlaanderen van vrede, welvaart en rechtvaardigheid.
De tegenovergestelde normen - collectivisme, socialisme, irrationalisme, fundamentalisme - (kunnen)leiden tot geweld, armoede en onderdrukking.
Recht naar de gaskamers met het 2de burgermanifest!?
"De heropstanding van de vele volksgemeenschappen op ons oude Europese continent, dat herboren nationalisme is ditmaal geen duistere of irrationele kracht. Wanneer ze gekoppeld wordt aan de beginselen van de liberale democratie en meer bepaald aan de grondwettelijke vergrendeling van de elementaire rechten en vrijheden van het individu, levert ze integendeel een bevrijdende energie." Guy Verhofstadt in 1993...
Zoals men een hond die in huis poept, met zijn snuit in zijn uitwerpselen moet drukken, zo moet men Verhofstadt op zijn Burgermanifest drukken.
Verleden week vrijdag 8 april 2011 ben ik naar de 'Vlaamse Debatclub van Lubbeek' gaan luisteren. Aangekondigde debaters waren: Bruno Tobback (Sp.a), Pieter De Crem (CD&V), Melchior Wathelet jr.(Cdh), Ben Weyts (N-VA), Gerolf Annemans (VB) en Gwendolyn Rutten (Open VLD).
Een absolute topaffiche dus.
Thema zou zijn 'de toekomst van België'. Kon best wel interessant debat worden, politiek vuurwerk gegarandeerd!
Jammer genoeg was staatssecretaris Wathelet niet aanwezig wegens een verbod van zijn eigen partijleiding om in discussie te gaan met iemand van het VB. Nochtans had hij daarvan weet bij het toezeggen om mee te doen, maar na een lek bij de francofone pers kwam dus een dictaat.
En Minister De Crem stuurde ook al een vervanger nl. Senator Peter Van Rompuy, de weinig bekende zoon van Herman Van Rompuy.
Onder leiding van Prof. Frank Thewissen (prof. Communicatiewetenschappen bij VUB) ging het debat van start.
Te noteren was dat Dhr. Bruno Tobback de oproep van voormalig minister Luc , Vandenbossche tot meer regionale reflexen van de Sp.a in hun politieke benadering zeker niet ondersteunde en zijn oproep naast zich neer legde.
Gwendolyn Rutte draaide haar oude plaat van dat 'Bart De Wever toch maar geen compromissen kon sluiten' weer maar eens. Ben Weyts repliceerde daarop dat Bart De Wever de enige onderhandelaar was die tot nu toe iets op papier gezet had waarin ook punten, die de N-VA pijn zouden doen, stonden. En dat hij nu de octopusnota, die alle Vlaamse partijen mee ondertekend hebben, als minimum minimorum blijft verdedigen in de onderhandelingen.
Verder werd ook het nieuwe feit van de 'Federatie Wallonië-Brussel' besproken. Gwendolyn Rutten vond dat niks speciaal, hetzelfde wat de Vlamingen gedaan hadden met de samenvoeging van hun Gewestregering en Vlaamse Gemeenschapsregering.
Ben Weyts zag in het woord Federatie meer een poging om Brussel alleen te gaan besturen zonder de Vlamingen, zeker nu ze ook laten horen hadden van ook de zes faciliteitsgemeenten erbij te willen. Echte gebiedsannexatie dus. Als er ook maar een letter geplubliceerd zou worden van wetteksten of verordeningen onder de benaming 'Federatie Wallonië-Brussel' zou de N-VA naar de bevoegde rechtsinstanties trekken en dat alles ongrondwettelijk laten verklaren.
Ook daagde hij de andere partijvertegenwoordigers uit om de splitsing van BHV terug mee op te starten door te beginnen stemmen om het op de agenda te zetten van de kamer. De andere politiekers gaven aan zulks mee te ondersteunen indien deze vraag kwam van N-VA.
Dit waren de belangrijkste feiten in het zeer degelijk debat.
Professor Thewissen sloot deze, mijns inziens, geslaagde debatavond af met een vragenronde vanuit het publiek.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Debatclub, Lubbeek, Bruno Tobback, Pieter De Crem, Peter Van Rompuy, Melchior Wathelet jr., Ben Weyts, Gerolf Annemans, Gwendolyn Rutten, Frank Thewissen, VUB, Luc Vandenbossche, regionale reflexen, Bart De Wever, Octopusnota, Fedratie Wallonië-Brussel
07-04-2011
Het probleem van België is de democratie
"Franstalige politici voelen zich vaak moreel superieur en vinden het daarom niet nodig om politiek weerwerk te bieden tegen Vlaamse standpunten", zegt de Franstalige Belg Charles Bricman, auteur van het recent verschenen 'Comment peut-on être belge?'
De Franse uitgever Flammarion vroeg deze gewezen journalist, vandaag onafhankelijk publicist, om op grond van zijn eigen ervaringen de Belgische moeilijkheden te duiden.
Ik heb altijd geprobeerd de Vlaamse Beweging van binnen uit te begrijpen, vertelt Bricman, die als journalist veelvuldig over de Vlaamse politiek berichtte, naar aanleiding van de publicatie van zijn boek. Het stoort me als ik Franstaligen hoor zeggen: In de 19e eeuw hebben we de Vlamingen inderdaad onrecht aangedaan, maar dat is verleden tijd.
Dat is namelijk niet de kern van de zaak. Op dat punt ben ik het eens met de analyse van Bart De Wever. Het echte probleem van België is de democratie. De 19e eeuw heeft twee democratische bewegingen voortgebracht: de socialistische beweging en de Vlaamse Beweging. Het socialisme werd na de Eerste Wereldoorlog opgenomen in het politieke bestel, maar de Vlaamse Beweging wordt nog altijd in de ban gedaan.
Ook vandaag de dag stoten Vlaamse eisen vaak op Franstalig onbegrip. De Vlaamse Beweging heeft grote fouten gemaakt tijdens de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Als gevolg daarvan vinden vele Franstaligen het niet nodig om met politieke argumenten te reageren op Vlaamse standpunten. Ze redeneren alleen in morele termen. Vlaams-nationalisten zijn fascisten, om kort te gaan.
Volgens Bricman hebben de Franstaligen zich in hun verzet tegen de Vlaamse Beweging nooit van culturele en morele superioriteitsgevoelens kunnen ontdoen. Een houding die soms doet denken aan die van de stedeling tegenover de boer, of de beschaafde kolonist tegenover de naïeve inboorling, schrijft hij.
Bron: KNACK/HRE woensdag 6 april 2011
Commentaar:
Nu hoort u eens van uit onverdachte bron, een Franstalige journalist/publicist, waar het gebrek aan respect dat wij Vlamingen dagdagelijks ondervinden, vandaan komt. Hoog tijd dus om, nu het euvel onderkent is, er wat aan te doen aan Franstalige kant.
Voormalig SP.A-kopstuk Luc Van den Bossche meent dat zijn partij een regionalistische reflex mist. De partij slaat op dat vlak de bal verkeerd, zei hij maandag in De Ochtend.
Volgens Van den Bossche maakte de toenmalige BWP in de jaren dertig dezelfde vergissing.
"Ze heeft toen niet willen onderkennen dat een stuk Vlaamse strijd ook sociale strijd was", aldus de topman van Brussels Airport, die vindt dat de socialistische partij toen voor een stuk de Vlaamse beweging heeft gemist."Men schijnt nu hetzelfde weer te doen".
Van den Bossche vindt dat SP.A haar kans al "gemankeerd" heeft. Ze is nu op achtervolgen aangewezen en kan enkel hopen dat ze de staart van het peloton nog bereikt, zegt hij.
De gewezen minister zegt ook altijd vrij goed overeen te zijn gekomen met de Vlaamsnationalistische vleugel in het parlement. Hij heeft zich indertijd ook al uitgesproken voor het confederalisme, luidt het.
Bron: Belga/BVB
Commentaar: In dit persbericht van persagentschap Belga bevestigt de heer Luc Van den Bossche nu wat ik in een eerder commentaarstukje op 05-03-2011 al zei dat de socialistische partij een Vlaamse reflex mist. Immers een goede internationale zienswijze begint met een goed doorleefd eigen nationaal gevoel.
Men kan geen échte socialist zijn als men de sociale gevoeligheden van de eigen groep ontkent. Dat is wat er nu gebeurd en wat ook de heer Van den Bossche hier aangeeft.
Caroline Genez heeft dus nog veel werk voor de boeg. Ze kan als eerste beginnen met de zgn. linkse artistieke intellectuelen die nu hun eigen nest bevuilen. En dan kan ze ook de linkse boys in de media aanleren wat de eerste reflex van de ware socialist zou moeten zijn.
In die zin is de opmerking van zanger Milow zeer pertinent. Bart De Wever heeft inderdaad nog niets verwezenlijkt, maar heeft daardoor al veel onheil voorkomen. En dat laatste wordt door Milow bevestigd. Want wanneer de interviewer hem voorlegt dat wij onze Franstalige landgenoten amper nog kennen en dat dit bezwaarlijk een basis kan zijn om samen te leven, repliceert Milow heel krachtig: Dat is het gevolg van decennia compromissen sluiten. Kortom: het is allemaal de schuld van generaties Belgische politici die meenden iets te moeten verwezenlijken.
Milow heeft gelijk. (dixit Rik Van Cauwelaert/KNACK)
Deze mantra horen we ook dikwijls uit de mond van diegenen die de N-VA willen bashen. Een gemakkelijk maar Oh! zo fout argument. Het beste dat Bart De Wever in de huidige context moet doen, is net wat hij nu doet. Hij heeft met zijn op papier gezette voorstellen, welke min of meer overeenkomen met de door alle Vlaamse partijen ondertekende Copernicaanse Omwenteling, de minimum grens aangegeven die N-VA wil verwezenlijkt zien.
Bart De Wever volgt hiermee misschien onwetend een oeroude filosofische strategie 'Tao', die uit de vierde eeuw voor Christus stamt en toegeschreven wordt aan Lao Zi (Oude Meester). Centraal staat het nagenoeg onvertaalbare begrip Tao, vaak omschreven als methode, techniek of weg. Tao is volgens hem echter geen weg die een mens bewust moet volgen om gelukkig te worden, noch een dwingende norm voor een zinvolle oplossing voor problemen, maar een spontane.
Terugkeren.
Teruggaan: dat is de dynamiek van Tao! Uit Tao komen alle dingen namelijk op spontane wijze voort, maar deze oorsprong blijft ook in de dingen aanwezig als hun innerlijke kracht. Wie geboren wordt, begint zijn leven in spontaniteit. Gaandeweg raakt de mens deze spontaniteit echter kwijt. Hij wordt berekenend en jaagt achter zijn gefixeerde verlangens en dromen aan. Een manier om de oorspronkelijke spontaniteit te hervinden, is het beoefenen van wuwei, het niets doen .
Anders dan deze term suggereert, gaat het hier niet om passiviteit, maar om een natuurlijke, open manier van handelen. De mens moet afleren alles volgens een vooropgezet plan te willen doen. Wie geheel ongekunsteld wil (onder)handelen en in die zin niets doet, kan juist overal een helpende hand bieden.
Lao Zi onderwees: Wie studeert vermeerdert dag bij dag./ Wie over de Tao hoort vermindert dag bij dag./ Minder en minder,/ net zo lang totdat het nietsdoen bereikt is./ En door niets te doen blijft niets ongedaan.
Dat niets doen zegt hij in zijn geschrift Daodejing kan vele vormen aannemen. Zo stelt het achtste gedicht dat de mens een voorbeeld kan nemen aan het water, want: Water doet alle dingen goed, zonder te wedijveren.
Andere vormen van het niets doen zijn relativering en leren ontspannen. Heel praktisch is de raadgeving je niet op te offeren, omdat niemand daar wat aan heeft.
Al deze modi van het niets doen kunnen samengevat worden in een elegante formulering: Uit liefde en respect voor het leven, in jezelf zoeken naar de bron van de innerlijke kracht. Hierbij moet de mens er wel voor waken dit bereiken van de bron als een vastgelegd doel te zien. Wie spontaan wil zijn, wordt het juist niet.
De Wijze.
De man of vrouw die erin slaagt zijn innerlijke kracht te hervinden en de Tao te volgen, wordt een Wijze genoemd. Deze persoon maakt in de ogen van de grote massa een goede indruk. Ondertussen doet hij echter op volstrekt spontane wijze goed aan alle mensen.
Vanzelfsprekend is dit beeld van Wijze man of vrouw een ideaal, dat de mens slechts met veel vallen en opstaan kan realiseren.
Nu kunnen we bij deze onderhandelingen voor de vorming van een nieuwe Federale regering, zoals gevoerd door Bart De Wever, veel van de wijsheid van Tao tegenkomen. Spontaan of gewild??? In ieder geval vol wijsheid in deze complexe materie.
Hoe de vroegere regeringspartijen uw belastingsgelden niet vooruitziend opgebruikten...
Met Nederlandse garantie
Eind vorige week werd bekend dat ontslagnemend premier Yves Leterme eerder dit jaar een reflectienota van het Federaal Planbureau onder de mat hield. Michel Saintrain, de auteur van het document, had zich in het licht van de regeringsonderhandelingen gebogen over het probleem van de financiering van de verschillende overheden.
Zijn bevindingen waren volgens de premier al te alarmerend en zouden dus wel eens onrust kunnen veroorzaken op de financiële markten. Een premier, en zeker een premier in lopende zaken, hoort zich dit soort zaken nu eenmaal aan te trekken.
Jammer genoeg zijn de markten al langer geïnformeerd over de stilaan bouwvallige staat van de Belgische constructie.
Ook in de Europese hoofdkwartieren hadden ze de denkoefening van het Planbureau niet nodig om de financiële situatie van het federale koninkrijk België juist in te schatten.
In dat verband gaf de Nederlandse minister van Financiën Jan Kees de Jager, vlak voor de laatste Europese top, een interessant exposé voor de Tweede Kamer. Volgens columnist Syp Wynia in Elsevier verklaarde minister De Jager dat Nederland, net als de zes eurozonelanden die op de financiële markt een AAA-rating genieten, fungeert als achtervanger voor de overige eurolanden die op minder fiducie mogen rekenen.
Zodoende werden de Nederlandse garanties voor Griekenland en Ierland verdubbeld tot 50 miljard euro. Nederland staat nu ook borg voor de garanties die België geeft, omdat de kredietwaardigheid van ons land niet langer vaststaat. Dat is nogal gênant voor de Belgen, maar de voorzorg die de EU neemt, is niet onterecht.
Want als het Planbureau met de reflectienota al iets duidelijk maakte, dan wel dat de federale overheid nauwelijks nog financiële manoeuvreerruimte heeft.
In die zin roept de nota herinneringen op aan de voorspelling van Frank Vandenbroucke dat België binnen afzienbare tijd niet meer in staat zal zijn om de aangegane engagementen tegenover zijn burgers na te komen.
En waarom dat zo is, werd vorige week haarfijn uit de doeken gedaan in zusterblad Trends. Dat hield de financiering van de sociale zekerheid tegen het licht. Voor de buitenwacht wordt krampachtig volgehouden dat de sociale zekerheid een positief saldo kan voorleggen, terwijl ze feitelijk voor 26 miljard euro in het rood staat.
De sociale zekerheid wordt op basis van het verzekeringsprincipe door sociale bijdragen gefinancierd. Dat is de theorie. Maar die sociale bijdragen maken, zo berekende Alain Mouton in Trends, nog amper 60 procent uit van de ontvangsten van de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid. De rest wordt uit de federale schatkist geplukt. Nu al dienen 55 procent van de btw-inkomsten en de helft van de accijnzen op tabak voor de financiering van de sociale zekerheid.
Het was premier Guy Verhofstadt die met paars-groen de kraan met de federale middelen helemaal opendraaide, om ruimte vrij te maken voor de lastenverlaging op arbeid.
Zonder die toelagen uit de schatkist zit de sociale zekerheid opgezadeld met een feitelijk tekort van 26 miljard euro. Door de toename van de pensioenkosten met zon 31 procent tegen 2015 en de 4,5 procent groeinorm van de ziekteverzekering zal de financiering uit de schatkist de komende jaren nog forser moeten stijgen.
De traditionele politieke partijen, die de afgelopen decennia het land hebben geregeerd, alsook de sociale partners, dragen een verpletterende verantwoordelijkheid voor die ontsporingen in de financiering van de sociale zekerheid én van de federale overheid die nu de regeringsvorming tot een stilaan uitzichtloze oefening maken.
In de reflectienota van het Planbureau wordt ook de overname van een deel van de schuld door de deelgebieden aangekaart. Een mogelijkheid die voor Vlaams minister-president Kris Peeters best bespreekbaar is, als daar een verregaande overdracht van bevoegdheden naar de deelgebieden tegenover staat. Bij die gedachte alleen al schieten de Franstalige regeringsonderhandelaars in een kramp.
Hoe dan ook, bij ongewijzigd beleid, zo zegt het Planbureau, moet de federale overheid tegen 2015 tot 36 procent van haar uitgaven schrappen. Dat is een gigantische opdracht, die onvermijdelijk tot een uitholling van de sociale zekerheid zal leiden. Want gezien de huidige belastingdruk is een verhoging van de belastingen met 36 procent of zelfs nog maar met de helft daarvan geen optie.
Enkele politieke vuurwerkmakers willen, ondanks haar zwakke Vlaamse vleugel, met de huidige ontslagnemende regering doorgaan tot de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012. Elio Di Rupo en zijn PS staan nu voor een bijzonder pijnlijke keuze: een begin van ontmanteling van de sociale zekerheid of een gedwongen staatshervorming.
Rik Van Cauwelaert / KNACK 29/03/2011
Commentaar: Zo zie je maar hoe de zgn. 'verantwoordelijke' partijen met onze belastinggelden omgingen. Niet voor niets heeft de N-VA daarvoor al enige jaren gewaarschuwd. Juist omdat ze het zagen aankomen zijn ze in hun partijprogramma gaan inschrijven dat er verantwoordelijkheid moest komen in de Gewesten.
Ze zagen een groot deel van onze belastinggelden verdwijnen in de bodemloze put van het hangmatsocialisme, met de vakbonden op kop, en de onverantwoordelijke manier om de belastingen te verminderen op momenten dat het eigenlijk niet meer kon, bij de liberalen. Maar het is gemakkelijker om te verwijten dat N-VA de partij van VOKA zou zijn dan de hand aan de ploeg te slaan en de staatsstructuren te hervormen zodat ieder Gewest zijn eigen aanpak kan doen.
In TRENDS deze week gelezen in een artikel van redactiecoördinator Daan Killemaes dat de Grootbanken en Kerncentrales voor de staat en dus voor ons belastingbetalers een even groot risico vormen vw. 'Too big to fail'.
De kerncentrales zijn in feite zwaar onderverzekerd als er zich een groot ongeluk voordoet. Het zal dus de staat moeten zijn die zal moeten bijspringen in geval van.
Idem dito wanneer een grootbank in de moeilijkheden komt zoals we in 2009 gezien hebben en de staat voor tientallen miljarden is moeten bijspringen.
Daarom wil ik hierbij pleiten dat grootbanken en kerncentrales door de staat drastisch moeten aangepakt worden en opgesplitst moeten worden in meerdere kleinere entiteiten én daarna verkocht aan verschillende eigenaars. Desnoods met een uitzonderingsmaatregel waarin dwingend kan opgetreden worden.
Dan kan ook de concurrentie een echte rol gaan spelen en zal hun dienstverlening en hun elektriciteitsprijzen eindelijk goedkoper kunnen worden door serieuze marktwerking. Werk dus voor een nieuwe regering.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Trends, Daan Killemaes, kerncentrale, grootbank, ongeluk, opsplitsen in kleinere entiteiten, elektriciteitsprijs, marktwerking, nieuwe regering
24-03-2011
Leterme en zijn ACV-ministers leggen hun masker af
De caféfilosofen/politiekers laten weer onder ferme bewoordingen hun mening over Yves Leterme blijken:
het blijven tjeven.... daar verandert blijkbaar nooit wat aan. En, voor wie even niet oplet : Leterme, Vervotte en Van Ackere.... vakbondsmensen.
Zo zie je maar wie het in de achterkamertjes voor het zeggen heeft: de vakbonden.
De prestaties van Leterme waren in de laatste jaren ook niet iets om fier op te zijn ! Enkel en alleen, in een regering "van lopende zaken", die NIET naar huis gestuurd kan worden en die zich niet al te veel aantrekt van parlementaire controle, kan hij "regeren".
Is dàt de democratie die de meeste "belgen" in gedachte hebben als zij gaan stemmen ?
Gewoon BDW de zwarte piet geven en Di Rupo zelfs niet eens vernoemen, is zo van het lafste wat men zich kan voorstellen.
Leterme liet wèl zijn broek zakken tot op zijn enkels voor Di Rupo... om in 2007 eerste ministerke te mogen spelen... en wàt deed hij met dàt mandaat ? Alles wat hij aan de Vlaamse kiezers beloofd had en onder alle Vlaamse partijen was overeengekomen VERLOOCHENEN.
Tjeven.... die veranderen nooit, die vervellen alleen, gelijk slangen!
En hoe minder bang de andere Vlaamse partijen worden om stemmen te verliezen aan de N-VA, hoe meer een oudbakken tripartite een mogelijk scenario wordt. Daar kan dan het onderonsje van de verliezers van de laatste verkiezingen met PS en MR in een hoofdrol dan van alles doordrukken dat de Vlamingen niet willen: verdere financieringen allerlei vanuit Vlaanderen, geen grote noodzakelijke veranderingen, verder zomaar binnenlaten van jan en alleman....
Het laten samenvallen van de gemeenteraadsverkiezingen met nieuwe parlementsverkiezingen is misschien een goedkopere oplossing maar lijkt me toch vergezocht. In dat geval zijn we pas klaar voor een autoritaire staat want gemeenteraadsverkiezingen gaan dan meer gelijklopen met de federale verkiezingen terwijl die toch een eigen karakter hadden vroeger! Maar ja, zeg nooit nooit in onze politiek.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Leterme, 2007, regering van lopende zaken, Bart De Wever, Di Rupo, Tjeven, N-VA, PS, MR, gemeenteraadsverkiezingen, federale verkiezingen, ACV
23-03-2011
Beeldrechten op gebouwen
Naar aanleiding van de commotie in de pers over de zgn. beeldrechten van architecten op door hun ontworpen gebouwen en meer bepaald over het MAS in Antwerpen, las ik ook dat er beeldrechten bestaan voor het station van Leuven.
Nu moet mij hierover het volgende van het hart. Zijn de eigendomsrechten niet overgedragen van zulke gebouwen op het ogenblik dat de architect betaald is? Het zijn tenslotte openbare gebruiksgebouwen voor de burgers van het land én meestal betaald met gelden uit de openbare middelen van het land, en dus belastingsgelden. Het Leuvense station wordt elke dag door meer dan 26.000 instappende reizigers gebruikt.
Welk recht heeft een architect nog na verkoop van zijn werkstuk? Het is toch schandelijk dat men altijd maar zou moeten blijven betalen als men een foto neemt of publiceert van zulke landmarks.
Nu is het een bijzondere uitbreiding - waar zeker geen publiek draagvlak voor is - van het auteursrecht waarin de maker van een afgebeeld kunstwerk of object publicatie van een afbeelding van zijn werk kan verhinderen. Als zodanig is het vergelijkbaar met het portretrecht.
De gewone mensen redeneren dat 'Eens iets verkocht, verlies je ook de rechten erop'. De politici zouden dit eens en voorgoed moeten regelen dat zulk 'misbruik' niet meer kan vanuit hebberige architecten en dit expliciet gaan verbieden in het aanbestedingsdossier.
Naar een betere bescherming historische gebouwen in Leuven?
Laatst las ik in de pers dat er in Leuven verschillende oude historische gebouwen door hun eigenaar gesloopt werden zelfs na een negatief advies van de stad. De eigenaar had namelijk in beroep bij de Provincie zijn slag thuis kunnen halen.
Nu lees ik in 'Het Nieuwsblad' van vandaag dat Vlaams minister van Onroerend Erfgoed Geert Bourgeois (NV-A) een nieuwe erfgoeddecreet tegen de zomer in de regering wil bepleiten om de verschillende beleidsinstrumenten nog beter op elkaar af te stemmen. Hij wil de lokale besturen hierbij meer inspraak geven om aan een stedelijk/gemeentelijk beheer te kunnen doen.
Bij een aanvraag tot sloop moet dan eerst advies gevraagd worden aan de gemeentelijke administratie onroerend erfgoed. Hierdoor kunnen de gemeentes zelf beslissingen nemen.
Dit ligt in de lijn van wat andere raadsleden en oppositielid Luc Ponsaerts (Open VLD) uit Leuven eerder al voorstelde, namelijk een eigen stedelijke dienst Monumentenzorg met aan het hoofd een gespecialiseerde 'monumenten'-ambtenaar.
Volgens de kabinetchef van minister Bourgeois, Mark Andries, is dit perfect mogelijk. 'De minister wil de lokale besturen meer verantwoordelijkheid geven in deze materie. In Brugge is dat al het geval. Als andere steden en gemeenten die weg ook willen inslaan, dan wil de minister hen daarin tegemoet komen'.
Nu zijn er al enkele jammerlijke gevallen waaronder het historische pand 'Het Boecxken', die ondanks negatief advies vanuit de stad, gesloopt werden.
En nu is er ook het dossier van het hoekhuis in de Matadiwijk in Heverlee dat hangende is. Hier alweer hetzelfde verhaal: sloopaanvraag werd twee keer afgekeurd door de stad, waarop de bouwpromotor in beroep ging bij de provincie.
'Het geval van het historische hoekhuis in de Matadiwijk in Heverlee is ons wel bekend. Stad Leuven heeft ons gevraagd om te bekijken of we dit bedreigde gebouw alsnog kunnen beschermen. De minister zal hier binnenkort over beslissen', zegt zijn kabinetschef Mark Andries.
Laat ons hopen dat de provincie nu wel aandacht heeft voor een historisch gebouw en het toch niet tegen de grond gaat.
Bart De Wever krijgt koninklijke behandeling van Cameron
vrijdag 18 maart 2011
Bart De Wever is gisteren in Londen ontvangen door de Britse premier David Cameron. Die eer viel zelfs premier van 'lopende zaken' Yves Leterme nog niet te beurt.
We hebben het uitgebreid gehad over internationale samenwerking tussen de partij van Cameron en de onze, zegt Bart De Wever tegen Knack. David Cameron was heel benieuwd naar de situatie in ons land.
Het gesprek tussen Cameron en De Wever duurde ruim een half uur. De Wever werd ontvangen met koninklijke égards. Hij kreeg een rondleiding in het Britse parlement en er werd een receptie voor hem gegeven. Er werd net geen staatsiefoto voor de deur van Downing Street 11 gemaakt. Dat kan enkel voor officiële staatshoofden.
Samenwerking op Europees niveau
Het is zeer uitzonderlijk dat een Britse premier een Belgische politicus ontvangt, zeker als die politicus geen regeringsleider is.
Cameron staat net als De Wever aan het hoofd van een conservatieve partij. Het gesprek ging dan ook in grote mate over samenwerking en de mogelijke vorming van fracties op Europees niveau.
De koninklijke behandeling die de Wever van Cameron kreeg, haalt hem in één klap uit zijn internationaal politiek isolement. Een gouden zaak voor onze geloofwaardigheid, zegt De Wever.
Cameron had al langer laten weten dat hij De Wever graag eens wilde ontmoeten. Het was uiteindelijk Derk-Jan Eppink (LDD) die het bezoek regelde. Hij werd in de wandelgangen van het Europees parlement aangesproken door een partijgenoot van de Britse premier.
Bron: Knack (RVC/EE)
Goeie zet van Bart De Wever! Beste bewijs dat de internationale politieke gemeenschap, in tegenstelling tot de Waalse en sommige Vlaamse politici, wel gelooft in een belangrijke rol die in de toekomst zal gespeeld worden door NV-A en BDW himself. Is het niet nu, dan zeker na volgende verkiezingen indien men nog maar eens probeert de Vlamingen met een kluitje in het riet te sturen. Meer van dat dus, zodat men in europa eindelijk weet hoe het er in dit land werkelijk aan toe gaat en dat men inziet dat wij niet die bende facisten, racisten of one issue-partij zijn zoals Le Soir en La Libre altijd maar doen uitschijnen! Er zullen nu in ons land érg jaloerse politici rondlopen! En ook merkwaardig: als je de sites bekijkt van de vlaamse media, dan valt het op dat enkel in Knack en De Standaard iets te lezen valt over deze ontmoeting. Anderzijds op de franstalige sites is er haast overal iets te lezen met bijhorende vijandige fora. Zou het dan toch kunnen dat de vlaamse media directieven krijgt vanuit sommige partijbureau's en/of N-VA het zonlicht niet gunt(?)
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen) Tags:Bart De Wever, David Cameron, Yves Leterme, Premier lopende zaken, Downing Street 11, conservatieve partij, Derk-Jan Eppink
17-03-2011
Godsdienst = misbruik
Godsdienstfanaat toont zijn ware gelaat
Rel in Amerika: de rechtse radiopresentator Glenn Beck heeft de Japanse crisis op nationale radio beschreven als een boodschap van God.
Net zoals die beruchte video van een Amerikaanse vrouw die stelt dat de rampen in Japan een 'Straf van God' zijn omdat ze daar andersgelovig/nietgelovig/atheïst zouden zijn en niet in de 'Heer van de Bijbel' geloven.
De belangrijkste godsdiensten van Japan zijn Shintoïsme en boeddhisme; de meeste Japanners hangen beide geloven aan en beschouwen hun geloof meer als een levenshouding. Terwijl de ontwikkeling van shinto radicaal door de invloed van boeddhisme veranderde, ontwikkelden zich in de Japanse godsdienstige verscheidenheden ook bewegingen zoals Jodo, Shingon en Nichiren.
Talrijke bewegingen, de "nieuwe godsdiensten" genoemd, zijn na de Tweede Wereldoorlog ontstaan en hebben vele leden aangetrokken. Eén van deze nieuwe godsdiensten, Soka Gakkai, een boeddhistische sekte, groeide snel in de jaren 50 en de jaren 60 en werd een sterke sociale en politieke macht.
Minder dan 1% van de bevolking is christen. Ook het confucianisme uit China heeft het Japanse gedachtegoed diep beïnvloed.
Ik vind het optreden van deze Tea Party-aanhanger en zgn. kritische journalist eerder een bewijs dat er GEEN God bestaat. Deze bekrompen rechts libertaire
godsdienstfanaat is net een voorbeeld van een geconditioneerde idioot met een té grote eigendunk, te veel bekeringsdrang en te veel vasthouden van het eigen gelijk. Maar het is uiteraard psychologisch moeilijk sceptisch en kritisch te blijven tegenover je eigen "sceptische" stellingen...
Laatst hoorde ik in mijn Leuvens stamcafé in een discussie over de politiek volgende uitspraak:
'Waar het socialisme het sterkst staat is de armoede het grootst, is de corruptie meer ingeburgerd en de mensen worden naar de SPA gelokt door ze bij de ziekenfondsen en andere bonden meer geld te geven dan de concurrentie en of wettelijk toegelaten is. Cultuur is er nauwelijks te vinden. Links staat voor nemen, rechts staat voor ondernemen. Als er in een land meer nemers zijn dan ondernemers heeft men problemen, meer criminaliteit en zeker veel meer corruptie. Wallonië is een treffend voorbeeld hiervan.'
Een nogal boude uitspraak maar volgens mij de nagel op de kop. De linkse verenigingen in ons land lijken te zijn blijven hangen in de vorige eeuw. Normaal zou je zeggen dat linkse partijen eerder zouden experimenteren met de moderne opvattingen, maar niet hier in België. De linkse partijen zijn hier in hun gedragingen de meest conservatieve van heel de klas.
N-VA, die zichzelf een sociaal rechtse partij noemt, neemt een veel socialere houding aan in de maatschappij. En nochtans roepen heel wat van de zgn. linkse intellectuelen dat zij enkel en alleen voor het patronaat opkomen en een one issue partij zouden zijn.
Dat is fundamenteel een verkeerde uitleg en dient alleen om de eigen achterban er van te overtuigen dat ze zelf progressief bezig zijn. Maar de werkelijkheid is heel anders, want ze voeren steriele discussies en ageren oerconservatief. Links en progressief Vlaanderen denkt niet. Het tekent petities, het emotioneert, het speelt zijn valse morele spel o.a.toen artiesten op de barricades kropen tegen de splitsing van het land. Wat niet in onze naam? Waarom niet in onze naam? De hele actie was veel te weinig onderbouwd.
Het grote probleem van België is niet dat de Vlamingen plots met z'n allen onsolidair of egoïstisch geworden zijn, of rechts, nationalistisch, flamingantistisch of hoe je het ook wilt noemen. Het grote probleem is dat België fundamenteel ondemocratisch is. Al sinds zijn ontstaan. We hebben allemaal op school geleerd dat België zo verdeeld is omdat er drie breuklijnen doorheen lopen. Vlaams versus Waals, links versus rechts, katholiek versus vrijzinnig.
Maar dat is maar het halve verhaal. Onder die drie breuklijnen, die de jongste jaren trouwens steeds minder uitgesproken zijn, loopt een breuklijn die veel dieper gaat, met name de tegenstelling tussen vrijheid en gelijkheid, de basis van de moderne democratie. In volwassen democratieën houden vrijheid en gelijkheid elkaar in evenwicht. Iedereen mag doen en zeggen wat hij wil - vrijheid - zolang hij daarmee maar geen anderen benadeelt - gelijkheid. Dat principe is absoluut. Je kunt niet een béétje gelijk zijn, net zomin als je een beetje zwanger kunt zijn. Ofwel is iedereen gelijk, ofwel niemand.
Maar in België is dat niet zo. Hier is de vrijheid van een Franstalige elite altijd ten nadele gegaan van de gelijkheid van een Nederlandstalige meerderheid. Dát is het probleem. Dáár zou het debat over moeten gaan. Maar die analyse hoor je nooit. Zeker niet in artistieke kringen. Daar hoor je géén analyse. Neem Jan Decleir, onlangs, die een Gouden Erepenning weigerde en het Vlaams Parlement een "stelletje knoeiers", noemde. Is dat zijn goede recht? Absoluut. Alleen: daar stopt het dan. En dat vind ik jammer. Je hebt A gezegd, zeg nu ook B, denk ik dan. Ga het debat aan. Sluit je niet op tussen gelijkgezinden.
Maar de wereld verandert en onze mensen ook. Zo outte de kunstpaus Gerard Mortier zich op Radio 1 onlangs als een bewonderaar van Bart De Wever. Hij noemde de verkiezingsoverwinning van N-VA 'zeer positief'.
Een ander voorbeeld: een jaar of drie geleden werd door een tiental Vlaamse opiniemakers geprobeerd om tegen die vooringenomenheid in te gaan. Ze richtten toen de Gravensteengroep op. Hun boodschap was heel simpel: het is niet omdat je een Vlaams standpunt verdedigt dat je een fascist bent. Dat leek ons heel billijk.
Toch werden ZE stuk voor stuk weggezet als reactionaire rechtse zakken. Zelfs Etienne Vermeersch, een mens van wie je toch zou denken dat hij boven alle verdenking stond. Zo gevoelig ligt het.
De N-VA is ondertussen wél bezig als een Europees georienteerde partij en de gewone mens in Vlaanderen is, om het zo veralgemenend te zeggen - doordat hij/zij nu zo gemakkelijk met de media en vooral dan het internet, in aanraking kan komen - zo slim geworden dat hij zich een eigen mening vormt en zich niets meer aantrekt van het betuttelende vingertje van de oude romp-partijen en de échte cryptofascisten, de kleinburgerlijk linkse artiesten.
Vooral hun coalitie met de belgicistische haut-finance middens, het verdedigen van kleinburgerlijke praktijken, het niet verdedigen van Vlaamse gerechtvaardigde eisen i.v.m. de verfransingsdruk van de grensgebieden en hun onrealisme in het economisch debat breekt hun nu zuur op.
Hypocriete franstalige onderhandelaars komen met hun blokkering van de N-VA naar voren:
De PS en MR verwerpen de eis van de N-VA om mee te mogen onderhandelen over de meerjarenbegroting. Dat zeggen de partijvoorzitters Elio Di Rupo en Charles Michel in verschillende kranten. Volgens de twee grootste Franstalige partijen heeft de N-VA zichzelf buitenspel gezet door pas een regering te willen vormen als er eerst een akkoord is over een grote staatshervorming. Ook het CDH sluit zich hierbij aan.
De N-VA vindt dat de opmaak van de begroting geen werk is voor de regering van lopende zaken en wil mee onderhandelen over de meerjarenbegroting. Di Rupo en Michel tonen zich niet onder de indruk en stellen dat de begrotingsopmaak het exclusieve terrein is van de regering van lopende zaken zolang er geen volwaardige regering is.
'Ik respecteer de voorkeur van de N-VA om pas een regering te vormen als er een akkoord is over de staatshervorming. Maar de consequentie is dan wel dat je, tot die staatshervorming er is, de regering van lopende zaken laat werken', aldus Di Rupo.
'Als de N-VA bereid is binnen drie weken in een regering te stappen, dan kan ze mee onderhandelen over de meerjarenbegroting. Dat zou ideaal zijn. Als dat niet mogelijk is, moet ze aanvaarden dat de regering beslissingen neemt,' zegt de PS-voorzitter onder meer in De Tijd.
Hij zingt opvallend de lof van de huidige regering Leterme. 'De regering in lopende zaken draait goed. We moeten dat niet op het spel zetten door ruzie te maken.'
De Morgen praatte ook met MR-voorzitter Charles Michel.
'De N-VA en de SP.A zitten niet in de regering en zullen dus ook niet deelnemen aan de discussies over de begroting. Wat de N-VA wil, kan echt niet.'
Volgens hem is er ook geen probleem mee dat een regering in lopende zaken een meerjarenbegroting opstelt. 'De begroting die we moeten inleveren bij Europa, is een theoretische oefening.'
'Als er een communautair akkoord komt in de komende weken en we de sociaaleconomische dossiers voor de komende regering snel kunnen afhandelen, dan kunnen we een volwaardige regering hebben tegen eind april én kan die regering voor de meerjarenbegroting instaan. Als de N-VA die timing wil volgen, ben ik benieuwd welke gestes ze bereid is te doen', zegt Michel nog.
Ook het CDH sluit zich hierbij aan. 'Het CDH stelt verheugd vast dat PS en MR dezelfde mening delen, namelijk dat de begroting opgemaakt moet worden binnen de huidige regering, dat wil zeggen zonder N-VA', klinkt het in een persbericht.
Toch rijzen er twijfels over de mogelijkheden van de regering in lopende zaken om een begroting op te stellen. Volgens premier Leterme kan het best zijn dat een van de regeringspartijen vindt dat bepaalde beslissingen toekomen aan de volgende regering.
Bron: Het Nieuwsblad 11/03/2011
Mijn reactie Dat ze de N-VA een smerige BELGISCHE loer gingen draaien,dat wisten we al vanaf 13 juni! Dat de Franstalige manipulators de hulp krijgen van Laken,SP-A en Groen! wisten we ook al een tijdje. Alleen ben ik nu benieuwd of de CD&V en Open-VLD het Franstalig afpersings-exit spel gaan meespelen! Dat zgn. natiedragende Vlaamse partijen en de Franstaligen maar goed beseffen dat de Vlamingen dit niet meer pikken! De ware aard van de franstalige politici komt weer naar boven - is het niet duidelijk genoeg dat zij alles blokkeren, en staatshervorming en BHV en nieuwe regering ... ??? Waarom zwijgt de Vlaamse pers daarover in alle talen ? en de Vlamingen zelf ?????
Hoe reageren als N-VA buiten regeringsvorming gehouden wordt?
Partijbelangen
In Moord beschouwd als een der schone kunsten doceert auteur Thomas de Quincey dat om tot een kunstzinnige moord te komen er enige medewerking van het slachtoffer is vereist.
Dat geldt ook in de Belgische politiek. Neem nu zoiets onmogelijks als het partijprogramma van N-VA. Partijprogrammas zijn een handige leidraad voor de televisiemakers die verkiezingsdebatten moeten organiseren. Doch om te besturen is zon document dan weer bijzonder hinderlijk.
Dat laatste bleek tijdens de al maanden aanslepende regeringsonderhandelingen. De bekende politicoloog Carl Devos van de Universiteit Gent maakt hierover in Knack een interessante bedenking.
Devos vindt een goed regeerakkoord zonder de N-VA de logica zelve. Want, zegt hij, N-VA is dan wel de grootste partij van het land, maar haar mentale kader is niet meegegroeid Ze heeft nog altijd de psychologie van een kleine strijdpartij, zegt de professor. Niet van een partij die verantwoordelijkheid voor het land moet dragen en dus zwaar op haar programma moet inboeten.
U leest het juist: wie wilt meeregeren moet zwaar inboeten op zijn of haar partijprogramma. Van Bart De Wever wordt dus verwacht dat hij op elegante wijze meewerkt aan de eigen politieke liquidatie.
De Wever kan een voorbeeld nemen aan Yves Leterme. Om te kunnen meeregeren - en omdat de geur van de Wetstraat 16 zo roezig maakte - heeft Leterme in 2007 nagenoeg het volledige CD&V-programma opgepeuzeld. Vooral zijn Franstalige coalitiegenoten hebben dat bijzonder gewaardeerd in tegenstelling tot de altijd sikkeneurige Vlaamse kiezer.
Alle traditionele partijen gingen de voorbije decennia in hun inboeten op het eigen programma zo ver dat de onderlinge verschillen nog amper merkbaar zijn met het blote oog. Een onaangename bijwerking van dit alles is wel dat die zelfde partijen dezer dagen de handen vol hebben met het uitschrijven van leden.
Maar er kan niet eeuwig worden onderhandeld. Bovendien zijn er de partijbelangen en de gedeelde belangen. Want samen vormen de traditionele partijen een groep die het Belgische beleidsniveau bezet houdt, geregeld de buit onderling verdeelt en omzeggens niemand, ook het federale parlement niet, uitleg is verschuldigd.
De traditionele partijen hebben bovendien verplichtingen. Want zij functioneren als uitzendbureaus voor leden die een hoge bestuurlijke functie ambiëren. Het is een nog steeds geldende bedenking ooit gemaakt door Bart Tromp, de huisideoloog van de Nederlandse PvdA.
Gelukkig worden verkeerde beslissingen niet langer gesanctioneerd, zelfs niet door het parlement. Is het landelijke energiebeleid een puinhoop, als gevolg van een verregaande verwaarlozing en een uitverkoop van het nationaal belang aan Franse energiereuzen door de paarse regeringen van Guy Verhofstadt en de daarop volgende schijnregeringen van Yves Leterme? Dan is dat jammer.
We kunnen nog altijd een soortement van Staten-Generaal bijeenroepen, zoals iemand Vlaams energieminister Freya Van de Bossche influisterde. Die Staten-Generaal zou dan een langetermijnvisie kunnen uitwerken. Waarbij de minister even vergat dat haar partij SPA al sinds 1988 deel uitmaakt van vele regeringen en bijgevolg ruim de kans kreeg om zon visie te ontwikkelen, doch nooit veel verder kwam dan het inplanten van windmolens.
Kennelijk hebben de krachten die er in het land toe doen beslist dat het de hoogste tijd wordt voor een klassieke driepartijenregering, eventueel versterkt met de groene partijen om, in geval van een bescheiden staatshervorming, tot een tweederdemeerderheid te geraken. De truc met Didier Reynders, voorbeeldig begeleid door de Koninklijke entourage, heeft alvast uitstekend gewerkt.
De liberalen werden opnieuw aan boord gehesen en lijken vastbesloten daar te blijven.
Met acht aan tafel dus. Wat erop neerkomt dat die regering, zonder N-VA, in Franstalig België zelfs geen rekening dient te houden met mogelijke oppositie. Want op die eenzame vertegenwoordiger van de efemere Parti Populaire (PP) na, maken alle andere Franstalige Kamerleden dan deel uit van de meerderheid.
Terwijl langs Vlaamse kant alle Vlaams-nationalisten naar de oppositie worden gedrumd. Dat is pas comfortabel.
Geen prijs is de traditionele partijen te hoog om het oordeel van de kiezer nog wat uit te stellen.
Bron: Knack - Rik Van Cauwelaert
Wat een analyse van Rik Van Cauwelaert. De nagel op de kop! "Ze heeft nog altijd de psychologie van een kleine strijdpartij, zegt de professor. Niet van een partij die verantwoordelijkheid voor het land moet dragen en dus zwaar op haar programma moet inboeten." Het is het oude, simplitische mantra dat ad nauseam herhaald wordt, zelfs door een zogenaamd politicoloog:: n-va kan geen compromissen sluiten. Niks is minder waar. Confer tunnels in Antwerpen. Confer voorstel de wever (véél water, weinig wijn). Het echte probleem is dat andere Vlaamse partijen in het belgicistisch-federale paradigma opereren of erin stappen, wanneer ze geconfronteerd worden met de Franstaligen. N-VA doet dat niet. Die werkt met een ander paradigma en houdt eraan vast. Beide paradigma's, het Vlaamse-confederale (al dan niet als opstap naar splitsing) en het belgicistische, zijn onverzoenelijk als water en vuur. Compromissen ertussen zijn onmogelijk. Zolang Vlaanderen niet massaal stemt voor partijen (of beter: de enige fatsoenlijke partij) die vasthouden (vasthoudt) aan dat confederale paradigma, krijgen we geen confederatie, maar blijven we aanmodderen in de federatie. Tot het licht uitgaat en het IMF op de deur komt kloppen.
Dexia schendt het internationaal recht volgens Leuvense gemeenteraad
Maandagavond 28 februari stemde de Leuvense gemeenteraad een motie die van Dexia vraagt "om alle leningen voor de uitbouw van nederzettingen in de bezette gebieden van Palestina stop te zetten conform de UNO-resoluties van de Veiligheidsraad. (resoluties 446, 452 en 465 met verwijzingen naar de schendingen van de Conventie van Genève.)"
SP.a, CD&V/N-VA en Groen! stemden voor, VLD onthield zich, het Vlaams Belang stemde tegen. Leuven is de veertigste Belgische gemeente die een dergelijke motie stemde.
Burgemeester Tobback maakte in zijn tussenkomst duidelijk dat Leuven als aandeelhouder wel degelijk betrokken partij is bij Dexia en zich daarom uitspreekt over de leningen die Dexia, via zijn dochter Dexia Israël, aan de kolonies in de bezette Palestijnse gebieden toekent. Hij bevestigde dat Dexia het internationaal recht schendt door kolonies te financieren waarvan de VN-Veiligheidsraad stelt dat ze illegaal zijn.
Bart De Wever herstelt erfzonde van het Vlaams-Nationalisme
Bart De Wever lijkt mij nu de eerste consequente Vlaams-nationalist die politiek bedrijft met zijn voeten op de grond, omdat de kern van zijn denken niet platonisch is maar neoconservatief. Een neoconservatief is een linkse die de werkelijkheid is tegengekomen, en dus respect krijgt voor het organisch gegroeide. Daarom accepteert De Wever een mogelijke crisis van het Belgische regime als die onvermijdelijk is maar niet eerder, zonder er echt op aan te sturen. Wat hij zoekt, is geen chauvinistisch volksnationalisme, maar doodeenvoudige subsidiariteit, een basisprincipe van de Europese Unie: los de problemen op, op het niveau waar ze zich stellen. Dit wordt niet verhinderd door het Franstalige "volk", maar door de Belgische elite, Frans- en Nederlandstalig. (...)
Bart De Wever lijkt zich bij de antwoorden te spiegelen aan Steve Stevaert. Het socialisme zal gezellig zijn of zal niet zijn,' luidde het mantra van de voormalige SP.A-voorzittter. Hetzelfde geldt voor het Vlaamsnationalisme. Niet dat De Wever van de N-VA een jolige bende wil maken. Alleen wil hij reaalpolitiek bezig zijn zonder aan romantisch flamingantisme te doen, zonder verzuring en zonder provincialisme maar met een Europeese visie.
Laatst stelde hij ook het volgende:We hebben ons tot in het absurde afgekeerd van de notie identiteit. Ik wil daar tegenin gaan, want als je identiteit wegwerpt, maak je de baan helemaal vrij voor diegenen die het product identiteit op de meest negatieve wijze aanbieden. Je geeft ze dan het monopolie. Je kunt identiteit niet afwijzen omdat er racisme bestaat. Je moet daar positief mee aan de slag.
Verder geloof ik niet in het wereldburgerschap. Ik vind het streven naar globalisme niet verkeerd, maar zeggen dat we morgen van onze eigen identiteit moeten afstappen om in een 'global village' te wonen, lijkt mij hoogst problematisch. Ten eerste is een global village zeer asociaal. Als jij wereldburger bent die zichzelf even sterk verbonden voelt met mij als met een Keniaan, waarop wacht je dan nog om een sociale zekerheid te creëren tussen jezelf en al die andere mensen? Als je aan je wereldburgerschap geen ethische praxis verbindt, zijn dat holle woorden. Ten tweede is het wereldburgerschap cultureel ontredderend met een culturele gelijkschakeling waar ik niet van droom. Ten derde is het democratisch zeer gevaarlijk. Het herleidt de mens tot een radertje in een reusachtige machine die hij niet meer overziet en waarover hij geen enkele invloed kan uitoefenen.
De Belgische natiestaat was een Latijns land, terwijl er een meerderheid rondliep die geen Frans sprak. Naarmate de democratie zich verder uitbreidde, werd het probleem van die Belgische natiestaat steeds acuter
En laat dit ook gezegd worden: Mensen die het nuttig vinden om campagne te voeren met de slogan Lunion fait la force, maar zelf geen Nederlands spreken, die bewijzen de Belgische natie geen dienst. Kun je de mensen werkelijk nog harder in hun gezicht uitlachen? Ik spreek de drie landstalen, maar ik word een slechte Belg genoemd door mensen die één taal spreken. Dat is niet logisch.
Zij komen nog altijd au nom de la liberté, maar die vrijheid betekent vooral de vrijheid om geen Nederlands te moeten leren en zich niet aan te passen en het heel normaal te vinden dat als zij zich verplaatsen, ook hun cultuur zich verplaatst.
De Wever had het ook nog over de onderhandelingen over de staatshervorming, en in het bijzonder de financieringswet. In ons federalisme leggen wij alles graag in één Belgische kassa. Daaruit wordt geld genomen door de verschillende entiteiten. Dat is het geld van iedereen en het geld van niemand. Er hangt geen responsabilisering aan vast: het maakt niet uit of je met dat geld een goed of een slecht beleid voert, de dotatie blijft jaar na jaar hetzelfde. Vlaanderen en Wallonië moeten zelf verantwoordelijk zijn voor het geld dat ze innen en uitgeven. Dan werk je met het geld van je eigen burger.
Een staatshervorming die enkele bevoegdheden overhevelt, maar die financieel niets verandert, maakt de toestand alleen maar erger
Vlaamse navelstaarderij/provincialisme = unfaire beschuldiging naar N-VA.
Erfgenamen van Tijl Uilenspiegel
'Die op-de-spits-drijvers willen ons kooien in een nuffig, koud en bekrompen Vlaams Lilliputlandje. We zijn vrijdenkers zonder gêne, zoals Tijl Uilenspiegel', zo orakelde Marijke Pinoy onlangs als presentatrice van de voor het overige gezapige frietrevolutie op de Gentse Kouter.
De arme Tijl bereikte daarmee een nieuwe halte in zijn eindeloze tocht door het Vlaamse socio-politieke landschap. Een wonderlijke reis, beschreven door Marnix Beyen in 'Held voor alle Werk'. De Vele Gedaanten van Tijl Uilenspiegel, waarin Tijl zich zowel voor de Vlaams-nationalistische, katholieke, liberale, socialistische, communistische en zelfs anarchistische kar liet spannen.
De oorspronkelijk Duitse schelm begon aan die reis dankzij La Légende et les aventures héroïques, joyeuses et glorieuses d'Ulenspiegel et de Lamme Goedzak au Pays de Flandres et ailleurs door Charles De Coster. De auteur bleef dankzij dat boek gespaard van de jammerlijke vergetelheid die andere Franstalige Vlaamse auteurs - zoals Emile Verhaeren, Georges Rodenbach of de enige Vlaamse Nobelprijswinnaar voor literatuur Maurice Maeterlinck - te beurt viel en die Tom Lanoye terecht aanklaagt als een lacune in onze culturele beleving. Toen zij hun woorden aan het papier toevertrouwden, maakte het Frans nog onlosmakelijk deel uit van de Vlaamse identiteit.
Maar zoals Marc Reynebeau in zijn jongste column voor de 1.000ste keer uitlegt - misschien in de hoop dat ik hem ooit eens zou tegenspreken - is identiteit geen vaststaand gegeven. Identiteit is een sociaal geconstrueerde realiteit die in een veranderende context voortdurend wordt heruitgevonden via een impliciete dialoog tussen de leden van de verbeelde gemeenschap. De democratisering, de sociale mobiliteit en de evolutie van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd maakten dat dit proces de volkstaal in Vlaanderen opwaardeerde tot de drager van de Vlaamse identiteitsbeleving en dat het Frans daar geleidelijk buiten ging vallen. Franstalige Vlamingen werden daardoor gedegradeerd tot franskiljons en deemsterden langzaam weg tot een kleine subcultuur die tot verdwijnen gedoemd lijkt.
Het doorsnijden van de culturele band tussen Vlaanderen en de francofonie, veroorzaakte bij de verfranste elite fantoompijn. Een mooi voorbeeld daarvan is Jacques Brel, die als telg uit een rijk West-Vlaams bourgeoisgeslacht in zijn identiteitsbeleving botste met de leden van de hem zo dierbare gemeenschap omdat die hem niet meer ten volle (h)erkenden als medelid. Het leidde tot een passionele haat-liefdeverhouding met Vlaanderen die op een bittere, maar artistiek briljante wijze tot uiting kwam. De haat vertaalde zich in de striemende karikatuur van het bekrompen, onverdraagzame, provincialistische Vlaanderen dat het daglicht schuwt onder de schaduw van de kerktoren. Dat beeld wordt nog steeds gekoesterd in de Brusselse salons en is door een groot deel van de Vlaamse culturele en intellectuele elite grondig geïnternaliseerd. De mantra van de Vlaamse geborneerdheid wordt in die middens steevast afgespeeld tegenover iedere uiting van Vlaams zelfbewustzijn. Toen het Vlaams-nationalisme politiek gedomineerd werd door radicaal rechts kon dat probleemloos volstaan. De holle frasen over wereldburgerschap, multiculturele verrijking en solidariteit klinken echter minder overtuigend tegenover een pleidooi voor een inclusieve Vlaamse identiteitsbeleving die complexloos naar de wereld kijkt en die ideologisch gegrondvest is op het streven naar democratisch en doeltreffend bestuur.
De sterk verminderde greep van radicaal rechts op het proces van Vlaamse natievorming leidt bij veel Vlaamse kunstenaars dan ook niet tot enthousiasme maar precies tot grote onrust. Daarom wordt ondergetekende door de ongemanierde schilder Luc Tuymans 'veel gevaarlijker' geacht dan Vlaams Belang en trekt Tom Lanoye alle registers open tegen wat hij smalend de 'Nieuw-Vlaamse Elite' noemt. Met hun klaagzang tonen ze ironisch genoeg aan hoezeer ze het gevecht tegen hun eigen kleinburgerlijkheid hebben verloren.
Inzake Vlaamse navelstaarderij en zelfgenoegzaamheid kan niemand op tegen een avondje ideologische zelfbevrediging met onze zogeheten cultuurdragers in de Brusselse KVS en qua politieke verzuring vinden columnisten als Paul Goossens in Vlaanderen hun gelijke niet meer. Het is een raadsel hoe zogeheten cultuurdragers hun creatieve zelf kunnen zijn in zo'n verstikkend eenheidsdenken. Als Vlaanderen een product is van onze verbeelding, waarom is het dan ondenkbaar dat we er iets goeds van kunnen maken?
Auteur: Bart De Wever
Hier dus een antwoord op al diegenen die de N-VA en met name zijn verkozenen beschuldigen van politiek te bedrijven van 'klein bekrompen denken, Vlaamse navelstaarderij, provincialisme, wij tegen zij'. Zij maken hun ook dikwijls het verwijt van extreem-rechts te zijn. N-VA is nét het tegendeel van al deze verwijten.
- N-VA is een sociale partij die los van bekrompen inzichten het economische gebeuren op een menselijke wijze wil vertalen in de wetgeving. - N-VA staat een goed bestuur voor: eigen beheer van eigen centen zodat ieder gewest zijn eigen visie kan gaan mét responsabilisering. - N-VA is een partij met internationale inzichten en staat voor een Europa van de volkeren. - N-VA is een creatieve partij met frisse en niet bekrompen ideeën . - N-VA is partij die ook doet wat ze zegt en die staat voor rechtlijnigheid zonder krampvastig te zijn én tot goede compromissen bereid zonder voor de postjes te gaan.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Vlaamse navelstaarderij, frietrevolutie, Gentse Kouter, Marijke Pinoy, Tijl Uilenspiegel, Lamme Goedzak, Charles De Coster, Georges Rodenbach, Maurice Maeterlinck, Tom Lanoye, Vlaamse identiteit, Marc Reynebeau, franskiljons, Lic Tuymans, KVS,
05-03-2011
Het nut van links flamingantisme
En waarom zouden de linksen ook de Vlaamse zaak niet eens steunen?
1) In andere Europese landen zijn de nationalistische stromingen vnl. links. Waarom dan niet in België? Waarom blijft de linkse beweging het oudbollige Belgicisme steunen? De oorsprong daarvan was toch een 19de eeuwse bourgeois beweging.
2) En (taalkundig) imperialisme vanwege de Waalse politieke top is evengoed imperialisme als het imperialisme van o.a. de VS. Ik begrijp niet waarom de linksen in Vlaanderen zo selectief zijn in hun strijd tegen imperialisme. Ook tegen het Engelstalig imperialisme schijnen ze niks te hebben.
3) Is er enig verschil tussen bijvoorbeeld de Palestijnse eis tot onafhankelijkheid en de Vlaamse? Is de Palestijnse cultuur per definitie goed en de Vlaamse per definitie slecht? Zijn de migranten per definitie goed en de Vlamingen per definitie nazi's? Als ik zo de commentaren van de (extreem-)linkse intellectuelen lees zou je zeggen van wel. Al wat Vlaams is wordt per definitie verketterd als extreem rechts, racistisch, zelfs nazistisch. Ik begrijp niet goed hoe ze aan de ene kant wel de multiculturele samenleving luidop steunen, maar aan de andere kant de eigen Vlaamse cultuur proberen te marginaliseren. Multicultuur kan een mooi ideaal zijn, maar de eigen cultuur hoort daar dus dan ook bij. Prachtig dat de linksen het Palestijnse volk willen gaan beschermen, of de koerden, of de Oichouren of wat ook, maar hebben wij zelf daar dan geen recht op? Is het Nederlands dan een minderwaardige taal? Ik dacht het toch niet.
4) Vlaamse onafhankelijkheid is een breuk met de staat België, niet met het Waalse volk. Ik begrijp dat linksen de band tussen Waalse arbeiders en Vlaamse arbeiders niet willen breken, maar beiden hebben wél een gemeenschappelijke vijand: België. Dit is een imperialistische staat die het Vlaamse volk én de Waalse arbeiders onderdrukt. Er kan na onafhankelijkheid van de gewesten nog steeds een band bestaan tussen Vlamingen en Walen en eender wie op de planeet, maar in een vrij, onafhankelijk Vlaanderen zou dit nog veel meer het geval kunnen zijn dan in het huidige België.
Conclusie: De linksen in dit land zouden eindelijk toch eens moeten erkennen dat Vlaams en Nazi niet gelijk zijn. Ik pleit er dus voor dat de Vlaamse Beweging ook als een sociale beweging erkend en gesteund wordt.
"Franstalige politici voelen zich vaak moreel superieur en vinden het daarom niet nodig om politiek weerwerk te bieden tegen Vlaamse standpunten", zegt de Franstalige Belg Charles Bricman, auteur van het recent verschenen 'Comment peut-on être belge?'
Voormalig SP.A-kopstuk Luc Van den Bossche meent dat zijn partij een regionalistische reflex mist. De partij slaat op dat vlak de bal verkeerd, zei hij maandag in De Ochtend.
Bart De Wever heeft nog niks verwezenlijkt.
De caféfilosofen/politiekers laten weer onder ferme bewoordingen hun mening over Yves Leterme blijken:
het blijven tjeven.... daar verandert blijkbaar nooit wat aan. En, voor wie even niet oplet : Leterme, Vervotte en Van Ackere.... vakbondsmensen.
Zo zie je maar wie het in de achterkamertjes voor het zeggen heeft: de vakbonden.
Naar aanleiding van de commotie in de pers over de zgn. beeldrechten van architecten op door hun ontworpen gebouwen en meer bepaald over het MAS in Antwerpen, las ik ook dat er beeldrechten bestaan voor het station van Leuven.
Laatst las ik in de pers dat er in Leuven verschillende oude historische gebouwen door hun eigenaar gesloopt werden zelfs na een negatief advies van de stad. De eigenaar had namelijk in beroep bij de Provincie zijn slag thuis kunnen halen.
vrijdag 18 maart 2011 
