Socio-Maatschappelijke bedenkingen van een Leuvenaar die N-VA'er geworden is door de rechtlijnigheid van die partij.
29-03-2011
Hoe de vroegere regeringspartijen uw belastingsgelden niet vooruitziend opgebruikten...
Met Nederlandse garantie
Eind vorige week werd bekend dat ontslagnemend premier Yves Leterme eerder dit jaar een reflectienota van het Federaal Planbureau onder de mat hield. Michel Saintrain, de auteur van het document, had zich in het licht van de regeringsonderhandelingen gebogen over het probleem van de financiering van de verschillende overheden.
Zijn bevindingen waren volgens de premier al te alarmerend en zouden dus wel eens onrust kunnen veroorzaken op de financiële markten. Een premier, en zeker een premier in lopende zaken, hoort zich dit soort zaken nu eenmaal aan te trekken.
Jammer genoeg zijn de markten al langer geïnformeerd over de stilaan bouwvallige staat van de Belgische constructie.
Ook in de Europese hoofdkwartieren hadden ze de denkoefening van het Planbureau niet nodig om de financiële situatie van het federale koninkrijk België juist in te schatten.
In dat verband gaf de Nederlandse minister van Financiën Jan Kees de Jager, vlak voor de laatste Europese top, een interessant exposé voor de Tweede Kamer. Volgens columnist Syp Wynia in Elsevier verklaarde minister De Jager dat Nederland, net als de zes eurozonelanden die op de financiële markt een AAA-rating genieten, fungeert als achtervanger voor de overige eurolanden die op minder fiducie mogen rekenen.
Zodoende werden de Nederlandse garanties voor Griekenland en Ierland verdubbeld tot 50 miljard euro. Nederland staat nu ook borg voor de garanties die België geeft, omdat de kredietwaardigheid van ons land niet langer vaststaat. Dat is nogal gênant voor de Belgen, maar de voorzorg die de EU neemt, is niet onterecht.
Want als het Planbureau met de reflectienota al iets duidelijk maakte, dan wel dat de federale overheid nauwelijks nog financiële manoeuvreerruimte heeft.
In die zin roept de nota herinneringen op aan de voorspelling van Frank Vandenbroucke dat België binnen afzienbare tijd niet meer in staat zal zijn om de aangegane engagementen tegenover zijn burgers na te komen.
En waarom dat zo is, werd vorige week haarfijn uit de doeken gedaan in zusterblad Trends. Dat hield de financiering van de sociale zekerheid tegen het licht. Voor de buitenwacht wordt krampachtig volgehouden dat de sociale zekerheid een positief saldo kan voorleggen, terwijl ze feitelijk voor 26 miljard euro in het rood staat.
De sociale zekerheid wordt op basis van het verzekeringsprincipe door sociale bijdragen gefinancierd. Dat is de theorie. Maar die sociale bijdragen maken, zo berekende Alain Mouton in Trends, nog amper 60 procent uit van de ontvangsten van de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid. De rest wordt uit de federale schatkist geplukt. Nu al dienen 55 procent van de btw-inkomsten en de helft van de accijnzen op tabak voor de financiering van de sociale zekerheid.
Het was premier Guy Verhofstadt die met paars-groen de kraan met de federale middelen helemaal opendraaide, om ruimte vrij te maken voor de lastenverlaging op arbeid.
Zonder die toelagen uit de schatkist zit de sociale zekerheid opgezadeld met een feitelijk tekort van 26 miljard euro. Door de toename van de pensioenkosten met zon 31 procent tegen 2015 en de 4,5 procent groeinorm van de ziekteverzekering zal de financiering uit de schatkist de komende jaren nog forser moeten stijgen.
De traditionele politieke partijen, die de afgelopen decennia het land hebben geregeerd, alsook de sociale partners, dragen een verpletterende verantwoordelijkheid voor die ontsporingen in de financiering van de sociale zekerheid én van de federale overheid die nu de regeringsvorming tot een stilaan uitzichtloze oefening maken.
In de reflectienota van het Planbureau wordt ook de overname van een deel van de schuld door de deelgebieden aangekaart. Een mogelijkheid die voor Vlaams minister-president Kris Peeters best bespreekbaar is, als daar een verregaande overdracht van bevoegdheden naar de deelgebieden tegenover staat. Bij die gedachte alleen al schieten de Franstalige regeringsonderhandelaars in een kramp.
Hoe dan ook, bij ongewijzigd beleid, zo zegt het Planbureau, moet de federale overheid tegen 2015 tot 36 procent van haar uitgaven schrappen. Dat is een gigantische opdracht, die onvermijdelijk tot een uitholling van de sociale zekerheid zal leiden. Want gezien de huidige belastingdruk is een verhoging van de belastingen met 36 procent of zelfs nog maar met de helft daarvan geen optie.
Enkele politieke vuurwerkmakers willen, ondanks haar zwakke Vlaamse vleugel, met de huidige ontslagnemende regering doorgaan tot de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012. Elio Di Rupo en zijn PS staan nu voor een bijzonder pijnlijke keuze: een begin van ontmanteling van de sociale zekerheid of een gedwongen staatshervorming.
Rik Van Cauwelaert / KNACK 29/03/2011
Commentaar: Zo zie je maar hoe de zgn. 'verantwoordelijke' partijen met onze belastinggelden omgingen. Niet voor niets heeft de N-VA daarvoor al enige jaren gewaarschuwd. Juist omdat ze het zagen aankomen zijn ze in hun partijprogramma gaan inschrijven dat er verantwoordelijkheid moest komen in de Gewesten.
Ze zagen een groot deel van onze belastinggelden verdwijnen in de bodemloze put van het hangmatsocialisme, met de vakbonden op kop, en de onverantwoordelijke manier om de belastingen te verminderen op momenten dat het eigenlijk niet meer kon, bij de liberalen. Maar het is gemakkelijker om te verwijten dat N-VA de partij van VOKA zou zijn dan de hand aan de ploeg te slaan en de staatsstructuren te hervormen zodat ieder Gewest zijn eigen aanpak kan doen.
In TRENDS deze week gelezen in een artikel van redactiecoördinator Daan Killemaes dat de Grootbanken en Kerncentrales voor de staat en dus voor ons belastingbetalers een even groot risico vormen vw. 'Too big to fail'.
De kerncentrales zijn in feite zwaar onderverzekerd als er zich een groot ongeluk voordoet. Het zal dus de staat moeten zijn die zal moeten bijspringen in geval van.
Idem dito wanneer een grootbank in de moeilijkheden komt zoals we in 2009 gezien hebben en de staat voor tientallen miljarden is moeten bijspringen.
Daarom wil ik hierbij pleiten dat grootbanken en kerncentrales door de staat drastisch moeten aangepakt worden en opgesplitst moeten worden in meerdere kleinere entiteiten én daarna verkocht aan verschillende eigenaars. Desnoods met een uitzonderingsmaatregel waarin dwingend kan opgetreden worden.
Dan kan ook de concurrentie een echte rol gaan spelen en zal hun dienstverlening en hun elektriciteitsprijzen eindelijk goedkoper kunnen worden door serieuze marktwerking. Werk dus voor een nieuwe regering.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Trends, Daan Killemaes, kerncentrale, grootbank, ongeluk, opsplitsen in kleinere entiteiten, elektriciteitsprijs, marktwerking, nieuwe regering
24-03-2011
Leterme en zijn ACV-ministers leggen hun masker af
De caféfilosofen/politiekers laten weer onder ferme bewoordingen hun mening over Yves Leterme blijken:
het blijven tjeven.... daar verandert blijkbaar nooit wat aan. En, voor wie even niet oplet : Leterme, Vervotte en Van Ackere.... vakbondsmensen.
Zo zie je maar wie het in de achterkamertjes voor het zeggen heeft: de vakbonden.
De prestaties van Leterme waren in de laatste jaren ook niet iets om fier op te zijn ! Enkel en alleen, in een regering "van lopende zaken", die NIET naar huis gestuurd kan worden en die zich niet al te veel aantrekt van parlementaire controle, kan hij "regeren".
Is dàt de democratie die de meeste "belgen" in gedachte hebben als zij gaan stemmen ?
Gewoon BDW de zwarte piet geven en Di Rupo zelfs niet eens vernoemen, is zo van het lafste wat men zich kan voorstellen.
Leterme liet wèl zijn broek zakken tot op zijn enkels voor Di Rupo... om in 2007 eerste ministerke te mogen spelen... en wàt deed hij met dàt mandaat ? Alles wat hij aan de Vlaamse kiezers beloofd had en onder alle Vlaamse partijen was overeengekomen VERLOOCHENEN.
Tjeven.... die veranderen nooit, die vervellen alleen, gelijk slangen!
En hoe minder bang de andere Vlaamse partijen worden om stemmen te verliezen aan de N-VA, hoe meer een oudbakken tripartite een mogelijk scenario wordt. Daar kan dan het onderonsje van de verliezers van de laatste verkiezingen met PS en MR in een hoofdrol dan van alles doordrukken dat de Vlamingen niet willen: verdere financieringen allerlei vanuit Vlaanderen, geen grote noodzakelijke veranderingen, verder zomaar binnenlaten van jan en alleman....
Het laten samenvallen van de gemeenteraadsverkiezingen met nieuwe parlementsverkiezingen is misschien een goedkopere oplossing maar lijkt me toch vergezocht. In dat geval zijn we pas klaar voor een autoritaire staat want gemeenteraadsverkiezingen gaan dan meer gelijklopen met de federale verkiezingen terwijl die toch een eigen karakter hadden vroeger! Maar ja, zeg nooit nooit in onze politiek.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Leterme, 2007, regering van lopende zaken, Bart De Wever, Di Rupo, Tjeven, N-VA, PS, MR, gemeenteraadsverkiezingen, federale verkiezingen, ACV
23-03-2011
Beeldrechten op gebouwen
Naar aanleiding van de commotie in de pers over de zgn. beeldrechten van architecten op door hun ontworpen gebouwen en meer bepaald over het MAS in Antwerpen, las ik ook dat er beeldrechten bestaan voor het station van Leuven.
Nu moet mij hierover het volgende van het hart. Zijn de eigendomsrechten niet overgedragen van zulke gebouwen op het ogenblik dat de architect betaald is? Het zijn tenslotte openbare gebruiksgebouwen voor de burgers van het land én meestal betaald met gelden uit de openbare middelen van het land, en dus belastingsgelden. Het Leuvense station wordt elke dag door meer dan 26.000 instappende reizigers gebruikt.
Welk recht heeft een architect nog na verkoop van zijn werkstuk? Het is toch schandelijk dat men altijd maar zou moeten blijven betalen als men een foto neemt of publiceert van zulke landmarks.
Nu is het een bijzondere uitbreiding - waar zeker geen publiek draagvlak voor is - van het auteursrecht waarin de maker van een afgebeeld kunstwerk of object publicatie van een afbeelding van zijn werk kan verhinderen. Als zodanig is het vergelijkbaar met het portretrecht.
De gewone mensen redeneren dat 'Eens iets verkocht, verlies je ook de rechten erop'. De politici zouden dit eens en voorgoed moeten regelen dat zulk 'misbruik' niet meer kan vanuit hebberige architecten en dit expliciet gaan verbieden in het aanbestedingsdossier.
Naar een betere bescherming historische gebouwen in Leuven?
Laatst las ik in de pers dat er in Leuven verschillende oude historische gebouwen door hun eigenaar gesloopt werden zelfs na een negatief advies van de stad. De eigenaar had namelijk in beroep bij de Provincie zijn slag thuis kunnen halen.
Nu lees ik in 'Het Nieuwsblad' van vandaag dat Vlaams minister van Onroerend Erfgoed Geert Bourgeois (NV-A) een nieuwe erfgoeddecreet tegen de zomer in de regering wil bepleiten om de verschillende beleidsinstrumenten nog beter op elkaar af te stemmen. Hij wil de lokale besturen hierbij meer inspraak geven om aan een stedelijk/gemeentelijk beheer te kunnen doen.
Bij een aanvraag tot sloop moet dan eerst advies gevraagd worden aan de gemeentelijke administratie onroerend erfgoed. Hierdoor kunnen de gemeentes zelf beslissingen nemen.
Dit ligt in de lijn van wat andere raadsleden en oppositielid Luc Ponsaerts (Open VLD) uit Leuven eerder al voorstelde, namelijk een eigen stedelijke dienst Monumentenzorg met aan het hoofd een gespecialiseerde 'monumenten'-ambtenaar.
Volgens de kabinetchef van minister Bourgeois, Mark Andries, is dit perfect mogelijk. 'De minister wil de lokale besturen meer verantwoordelijkheid geven in deze materie. In Brugge is dat al het geval. Als andere steden en gemeenten die weg ook willen inslaan, dan wil de minister hen daarin tegemoet komen'.
Nu zijn er al enkele jammerlijke gevallen waaronder het historische pand 'Het Boecxken', die ondanks negatief advies vanuit de stad, gesloopt werden.
En nu is er ook het dossier van het hoekhuis in de Matadiwijk in Heverlee dat hangende is. Hier alweer hetzelfde verhaal: sloopaanvraag werd twee keer afgekeurd door de stad, waarop de bouwpromotor in beroep ging bij de provincie.
'Het geval van het historische hoekhuis in de Matadiwijk in Heverlee is ons wel bekend. Stad Leuven heeft ons gevraagd om te bekijken of we dit bedreigde gebouw alsnog kunnen beschermen. De minister zal hier binnenkort over beslissen', zegt zijn kabinetschef Mark Andries.
Laat ons hopen dat de provincie nu wel aandacht heeft voor een historisch gebouw en het toch niet tegen de grond gaat.
Bart De Wever krijgt koninklijke behandeling van Cameron
vrijdag 18 maart 2011
Bart De Wever is gisteren in Londen ontvangen door de Britse premier David Cameron. Die eer viel zelfs premier van 'lopende zaken' Yves Leterme nog niet te beurt.
We hebben het uitgebreid gehad over internationale samenwerking tussen de partij van Cameron en de onze, zegt Bart De Wever tegen Knack. David Cameron was heel benieuwd naar de situatie in ons land.
Het gesprek tussen Cameron en De Wever duurde ruim een half uur. De Wever werd ontvangen met koninklijke égards. Hij kreeg een rondleiding in het Britse parlement en er werd een receptie voor hem gegeven. Er werd net geen staatsiefoto voor de deur van Downing Street 11 gemaakt. Dat kan enkel voor officiële staatshoofden.
Samenwerking op Europees niveau
Het is zeer uitzonderlijk dat een Britse premier een Belgische politicus ontvangt, zeker als die politicus geen regeringsleider is.
Cameron staat net als De Wever aan het hoofd van een conservatieve partij. Het gesprek ging dan ook in grote mate over samenwerking en de mogelijke vorming van fracties op Europees niveau.
De koninklijke behandeling die de Wever van Cameron kreeg, haalt hem in één klap uit zijn internationaal politiek isolement. Een gouden zaak voor onze geloofwaardigheid, zegt De Wever.
Cameron had al langer laten weten dat hij De Wever graag eens wilde ontmoeten. Het was uiteindelijk Derk-Jan Eppink (LDD) die het bezoek regelde. Hij werd in de wandelgangen van het Europees parlement aangesproken door een partijgenoot van de Britse premier.
Bron: Knack (RVC/EE)
Goeie zet van Bart De Wever! Beste bewijs dat de internationale politieke gemeenschap, in tegenstelling tot de Waalse en sommige Vlaamse politici, wel gelooft in een belangrijke rol die in de toekomst zal gespeeld worden door NV-A en BDW himself. Is het niet nu, dan zeker na volgende verkiezingen indien men nog maar eens probeert de Vlamingen met een kluitje in het riet te sturen. Meer van dat dus, zodat men in europa eindelijk weet hoe het er in dit land werkelijk aan toe gaat en dat men inziet dat wij niet die bende facisten, racisten of one issue-partij zijn zoals Le Soir en La Libre altijd maar doen uitschijnen! Er zullen nu in ons land érg jaloerse politici rondlopen! En ook merkwaardig: als je de sites bekijkt van de vlaamse media, dan valt het op dat enkel in Knack en De Standaard iets te lezen valt over deze ontmoeting. Anderzijds op de franstalige sites is er haast overal iets te lezen met bijhorende vijandige fora. Zou het dan toch kunnen dat de vlaamse media directieven krijgt vanuit sommige partijbureau's en/of N-VA het zonlicht niet gunt(?)
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen) Tags:Bart De Wever, David Cameron, Yves Leterme, Premier lopende zaken, Downing Street 11, conservatieve partij, Derk-Jan Eppink
17-03-2011
Godsdienst = misbruik
Godsdienstfanaat toont zijn ware gelaat
Rel in Amerika: de rechtse radiopresentator Glenn Beck heeft de Japanse crisis op nationale radio beschreven als een boodschap van God.
Net zoals die beruchte video van een Amerikaanse vrouw die stelt dat de rampen in Japan een 'Straf van God' zijn omdat ze daar andersgelovig/nietgelovig/atheïst zouden zijn en niet in de 'Heer van de Bijbel' geloven.
De belangrijkste godsdiensten van Japan zijn Shintoïsme en boeddhisme; de meeste Japanners hangen beide geloven aan en beschouwen hun geloof meer als een levenshouding. Terwijl de ontwikkeling van shinto radicaal door de invloed van boeddhisme veranderde, ontwikkelden zich in de Japanse godsdienstige verscheidenheden ook bewegingen zoals Jodo, Shingon en Nichiren.
Talrijke bewegingen, de "nieuwe godsdiensten" genoemd, zijn na de Tweede Wereldoorlog ontstaan en hebben vele leden aangetrokken. Eén van deze nieuwe godsdiensten, Soka Gakkai, een boeddhistische sekte, groeide snel in de jaren 50 en de jaren 60 en werd een sterke sociale en politieke macht.
Minder dan 1% van de bevolking is christen. Ook het confucianisme uit China heeft het Japanse gedachtegoed diep beïnvloed.
Ik vind het optreden van deze Tea Party-aanhanger en zgn. kritische journalist eerder een bewijs dat er GEEN God bestaat. Deze bekrompen rechts libertaire
godsdienstfanaat is net een voorbeeld van een geconditioneerde idioot met een té grote eigendunk, te veel bekeringsdrang en te veel vasthouden van het eigen gelijk. Maar het is uiteraard psychologisch moeilijk sceptisch en kritisch te blijven tegenover je eigen "sceptische" stellingen...
Laatst hoorde ik in mijn Leuvens stamcafé in een discussie over de politiek volgende uitspraak:
'Waar het socialisme het sterkst staat is de armoede het grootst, is de corruptie meer ingeburgerd en de mensen worden naar de SPA gelokt door ze bij de ziekenfondsen en andere bonden meer geld te geven dan de concurrentie en of wettelijk toegelaten is. Cultuur is er nauwelijks te vinden. Links staat voor nemen, rechts staat voor ondernemen. Als er in een land meer nemers zijn dan ondernemers heeft men problemen, meer criminaliteit en zeker veel meer corruptie. Wallonië is een treffend voorbeeld hiervan.'
Een nogal boude uitspraak maar volgens mij de nagel op de kop. De linkse verenigingen in ons land lijken te zijn blijven hangen in de vorige eeuw. Normaal zou je zeggen dat linkse partijen eerder zouden experimenteren met de moderne opvattingen, maar niet hier in België. De linkse partijen zijn hier in hun gedragingen de meest conservatieve van heel de klas.
N-VA, die zichzelf een sociaal rechtse partij noemt, neemt een veel socialere houding aan in de maatschappij. En nochtans roepen heel wat van de zgn. linkse intellectuelen dat zij enkel en alleen voor het patronaat opkomen en een one issue partij zouden zijn.
Dat is fundamenteel een verkeerde uitleg en dient alleen om de eigen achterban er van te overtuigen dat ze zelf progressief bezig zijn. Maar de werkelijkheid is heel anders, want ze voeren steriele discussies en ageren oerconservatief. Links en progressief Vlaanderen denkt niet. Het tekent petities, het emotioneert, het speelt zijn valse morele spel o.a.toen artiesten op de barricades kropen tegen de splitsing van het land. Wat niet in onze naam? Waarom niet in onze naam? De hele actie was veel te weinig onderbouwd.
Het grote probleem van België is niet dat de Vlamingen plots met z'n allen onsolidair of egoïstisch geworden zijn, of rechts, nationalistisch, flamingantistisch of hoe je het ook wilt noemen. Het grote probleem is dat België fundamenteel ondemocratisch is. Al sinds zijn ontstaan. We hebben allemaal op school geleerd dat België zo verdeeld is omdat er drie breuklijnen doorheen lopen. Vlaams versus Waals, links versus rechts, katholiek versus vrijzinnig.
Maar dat is maar het halve verhaal. Onder die drie breuklijnen, die de jongste jaren trouwens steeds minder uitgesproken zijn, loopt een breuklijn die veel dieper gaat, met name de tegenstelling tussen vrijheid en gelijkheid, de basis van de moderne democratie. In volwassen democratieën houden vrijheid en gelijkheid elkaar in evenwicht. Iedereen mag doen en zeggen wat hij wil - vrijheid - zolang hij daarmee maar geen anderen benadeelt - gelijkheid. Dat principe is absoluut. Je kunt niet een béétje gelijk zijn, net zomin als je een beetje zwanger kunt zijn. Ofwel is iedereen gelijk, ofwel niemand.
Maar in België is dat niet zo. Hier is de vrijheid van een Franstalige elite altijd ten nadele gegaan van de gelijkheid van een Nederlandstalige meerderheid. Dát is het probleem. Dáár zou het debat over moeten gaan. Maar die analyse hoor je nooit. Zeker niet in artistieke kringen. Daar hoor je géén analyse. Neem Jan Decleir, onlangs, die een Gouden Erepenning weigerde en het Vlaams Parlement een "stelletje knoeiers", noemde. Is dat zijn goede recht? Absoluut. Alleen: daar stopt het dan. En dat vind ik jammer. Je hebt A gezegd, zeg nu ook B, denk ik dan. Ga het debat aan. Sluit je niet op tussen gelijkgezinden.
Maar de wereld verandert en onze mensen ook. Zo outte de kunstpaus Gerard Mortier zich op Radio 1 onlangs als een bewonderaar van Bart De Wever. Hij noemde de verkiezingsoverwinning van N-VA 'zeer positief'.
Een ander voorbeeld: een jaar of drie geleden werd door een tiental Vlaamse opiniemakers geprobeerd om tegen die vooringenomenheid in te gaan. Ze richtten toen de Gravensteengroep op. Hun boodschap was heel simpel: het is niet omdat je een Vlaams standpunt verdedigt dat je een fascist bent. Dat leek ons heel billijk.
Toch werden ZE stuk voor stuk weggezet als reactionaire rechtse zakken. Zelfs Etienne Vermeersch, een mens van wie je toch zou denken dat hij boven alle verdenking stond. Zo gevoelig ligt het.
De N-VA is ondertussen wél bezig als een Europees georienteerde partij en de gewone mens in Vlaanderen is, om het zo veralgemenend te zeggen - doordat hij/zij nu zo gemakkelijk met de media en vooral dan het internet, in aanraking kan komen - zo slim geworden dat hij zich een eigen mening vormt en zich niets meer aantrekt van het betuttelende vingertje van de oude romp-partijen en de échte cryptofascisten, de kleinburgerlijk linkse artiesten.
Vooral hun coalitie met de belgicistische haut-finance middens, het verdedigen van kleinburgerlijke praktijken, het niet verdedigen van Vlaamse gerechtvaardigde eisen i.v.m. de verfransingsdruk van de grensgebieden en hun onrealisme in het economisch debat breekt hun nu zuur op.
Hypocriete franstalige onderhandelaars komen met hun blokkering van de N-VA naar voren:
De PS en MR verwerpen de eis van de N-VA om mee te mogen onderhandelen over de meerjarenbegroting. Dat zeggen de partijvoorzitters Elio Di Rupo en Charles Michel in verschillende kranten. Volgens de twee grootste Franstalige partijen heeft de N-VA zichzelf buitenspel gezet door pas een regering te willen vormen als er eerst een akkoord is over een grote staatshervorming. Ook het CDH sluit zich hierbij aan.
De N-VA vindt dat de opmaak van de begroting geen werk is voor de regering van lopende zaken en wil mee onderhandelen over de meerjarenbegroting. Di Rupo en Michel tonen zich niet onder de indruk en stellen dat de begrotingsopmaak het exclusieve terrein is van de regering van lopende zaken zolang er geen volwaardige regering is.
'Ik respecteer de voorkeur van de N-VA om pas een regering te vormen als er een akkoord is over de staatshervorming. Maar de consequentie is dan wel dat je, tot die staatshervorming er is, de regering van lopende zaken laat werken', aldus Di Rupo.
'Als de N-VA bereid is binnen drie weken in een regering te stappen, dan kan ze mee onderhandelen over de meerjarenbegroting. Dat zou ideaal zijn. Als dat niet mogelijk is, moet ze aanvaarden dat de regering beslissingen neemt,' zegt de PS-voorzitter onder meer in De Tijd.
Hij zingt opvallend de lof van de huidige regering Leterme. 'De regering in lopende zaken draait goed. We moeten dat niet op het spel zetten door ruzie te maken.'
De Morgen praatte ook met MR-voorzitter Charles Michel.
'De N-VA en de SP.A zitten niet in de regering en zullen dus ook niet deelnemen aan de discussies over de begroting. Wat de N-VA wil, kan echt niet.'
Volgens hem is er ook geen probleem mee dat een regering in lopende zaken een meerjarenbegroting opstelt. 'De begroting die we moeten inleveren bij Europa, is een theoretische oefening.'
'Als er een communautair akkoord komt in de komende weken en we de sociaaleconomische dossiers voor de komende regering snel kunnen afhandelen, dan kunnen we een volwaardige regering hebben tegen eind april én kan die regering voor de meerjarenbegroting instaan. Als de N-VA die timing wil volgen, ben ik benieuwd welke gestes ze bereid is te doen', zegt Michel nog.
Ook het CDH sluit zich hierbij aan. 'Het CDH stelt verheugd vast dat PS en MR dezelfde mening delen, namelijk dat de begroting opgemaakt moet worden binnen de huidige regering, dat wil zeggen zonder N-VA', klinkt het in een persbericht.
Toch rijzen er twijfels over de mogelijkheden van de regering in lopende zaken om een begroting op te stellen. Volgens premier Leterme kan het best zijn dat een van de regeringspartijen vindt dat bepaalde beslissingen toekomen aan de volgende regering.
Bron: Het Nieuwsblad 11/03/2011
Mijn reactie Dat ze de N-VA een smerige BELGISCHE loer gingen draaien,dat wisten we al vanaf 13 juni! Dat de Franstalige manipulators de hulp krijgen van Laken,SP-A en Groen! wisten we ook al een tijdje. Alleen ben ik nu benieuwd of de CD&V en Open-VLD het Franstalig afpersings-exit spel gaan meespelen! Dat zgn. natiedragende Vlaamse partijen en de Franstaligen maar goed beseffen dat de Vlamingen dit niet meer pikken! De ware aard van de franstalige politici komt weer naar boven - is het niet duidelijk genoeg dat zij alles blokkeren, en staatshervorming en BHV en nieuwe regering ... ??? Waarom zwijgt de Vlaamse pers daarover in alle talen ? en de Vlamingen zelf ?????
Hoe reageren als N-VA buiten regeringsvorming gehouden wordt?
Partijbelangen
In Moord beschouwd als een der schone kunsten doceert auteur Thomas de Quincey dat om tot een kunstzinnige moord te komen er enige medewerking van het slachtoffer is vereist.
Dat geldt ook in de Belgische politiek. Neem nu zoiets onmogelijks als het partijprogramma van N-VA. Partijprogrammas zijn een handige leidraad voor de televisiemakers die verkiezingsdebatten moeten organiseren. Doch om te besturen is zon document dan weer bijzonder hinderlijk.
Dat laatste bleek tijdens de al maanden aanslepende regeringsonderhandelingen. De bekende politicoloog Carl Devos van de Universiteit Gent maakt hierover in Knack een interessante bedenking.
Devos vindt een goed regeerakkoord zonder de N-VA de logica zelve. Want, zegt hij, N-VA is dan wel de grootste partij van het land, maar haar mentale kader is niet meegegroeid Ze heeft nog altijd de psychologie van een kleine strijdpartij, zegt de professor. Niet van een partij die verantwoordelijkheid voor het land moet dragen en dus zwaar op haar programma moet inboeten.
U leest het juist: wie wilt meeregeren moet zwaar inboeten op zijn of haar partijprogramma. Van Bart De Wever wordt dus verwacht dat hij op elegante wijze meewerkt aan de eigen politieke liquidatie.
De Wever kan een voorbeeld nemen aan Yves Leterme. Om te kunnen meeregeren - en omdat de geur van de Wetstraat 16 zo roezig maakte - heeft Leterme in 2007 nagenoeg het volledige CD&V-programma opgepeuzeld. Vooral zijn Franstalige coalitiegenoten hebben dat bijzonder gewaardeerd in tegenstelling tot de altijd sikkeneurige Vlaamse kiezer.
Alle traditionele partijen gingen de voorbije decennia in hun inboeten op het eigen programma zo ver dat de onderlinge verschillen nog amper merkbaar zijn met het blote oog. Een onaangename bijwerking van dit alles is wel dat die zelfde partijen dezer dagen de handen vol hebben met het uitschrijven van leden.
Maar er kan niet eeuwig worden onderhandeld. Bovendien zijn er de partijbelangen en de gedeelde belangen. Want samen vormen de traditionele partijen een groep die het Belgische beleidsniveau bezet houdt, geregeld de buit onderling verdeelt en omzeggens niemand, ook het federale parlement niet, uitleg is verschuldigd.
De traditionele partijen hebben bovendien verplichtingen. Want zij functioneren als uitzendbureaus voor leden die een hoge bestuurlijke functie ambiëren. Het is een nog steeds geldende bedenking ooit gemaakt door Bart Tromp, de huisideoloog van de Nederlandse PvdA.
Gelukkig worden verkeerde beslissingen niet langer gesanctioneerd, zelfs niet door het parlement. Is het landelijke energiebeleid een puinhoop, als gevolg van een verregaande verwaarlozing en een uitverkoop van het nationaal belang aan Franse energiereuzen door de paarse regeringen van Guy Verhofstadt en de daarop volgende schijnregeringen van Yves Leterme? Dan is dat jammer.
We kunnen nog altijd een soortement van Staten-Generaal bijeenroepen, zoals iemand Vlaams energieminister Freya Van de Bossche influisterde. Die Staten-Generaal zou dan een langetermijnvisie kunnen uitwerken. Waarbij de minister even vergat dat haar partij SPA al sinds 1988 deel uitmaakt van vele regeringen en bijgevolg ruim de kans kreeg om zon visie te ontwikkelen, doch nooit veel verder kwam dan het inplanten van windmolens.
Kennelijk hebben de krachten die er in het land toe doen beslist dat het de hoogste tijd wordt voor een klassieke driepartijenregering, eventueel versterkt met de groene partijen om, in geval van een bescheiden staatshervorming, tot een tweederdemeerderheid te geraken. De truc met Didier Reynders, voorbeeldig begeleid door de Koninklijke entourage, heeft alvast uitstekend gewerkt.
De liberalen werden opnieuw aan boord gehesen en lijken vastbesloten daar te blijven.
Met acht aan tafel dus. Wat erop neerkomt dat die regering, zonder N-VA, in Franstalig België zelfs geen rekening dient te houden met mogelijke oppositie. Want op die eenzame vertegenwoordiger van de efemere Parti Populaire (PP) na, maken alle andere Franstalige Kamerleden dan deel uit van de meerderheid.
Terwijl langs Vlaamse kant alle Vlaams-nationalisten naar de oppositie worden gedrumd. Dat is pas comfortabel.
Geen prijs is de traditionele partijen te hoog om het oordeel van de kiezer nog wat uit te stellen.
Bron: Knack - Rik Van Cauwelaert
Wat een analyse van Rik Van Cauwelaert. De nagel op de kop! "Ze heeft nog altijd de psychologie van een kleine strijdpartij, zegt de professor. Niet van een partij die verantwoordelijkheid voor het land moet dragen en dus zwaar op haar programma moet inboeten." Het is het oude, simplitische mantra dat ad nauseam herhaald wordt, zelfs door een zogenaamd politicoloog:: n-va kan geen compromissen sluiten. Niks is minder waar. Confer tunnels in Antwerpen. Confer voorstel de wever (véél water, weinig wijn). Het echte probleem is dat andere Vlaamse partijen in het belgicistisch-federale paradigma opereren of erin stappen, wanneer ze geconfronteerd worden met de Franstaligen. N-VA doet dat niet. Die werkt met een ander paradigma en houdt eraan vast. Beide paradigma's, het Vlaamse-confederale (al dan niet als opstap naar splitsing) en het belgicistische, zijn onverzoenelijk als water en vuur. Compromissen ertussen zijn onmogelijk. Zolang Vlaanderen niet massaal stemt voor partijen (of beter: de enige fatsoenlijke partij) die vasthouden (vasthoudt) aan dat confederale paradigma, krijgen we geen confederatie, maar blijven we aanmodderen in de federatie. Tot het licht uitgaat en het IMF op de deur komt kloppen.
Dexia schendt het internationaal recht volgens Leuvense gemeenteraad
Maandagavond 28 februari stemde de Leuvense gemeenteraad een motie die van Dexia vraagt "om alle leningen voor de uitbouw van nederzettingen in de bezette gebieden van Palestina stop te zetten conform de UNO-resoluties van de Veiligheidsraad. (resoluties 446, 452 en 465 met verwijzingen naar de schendingen van de Conventie van Genève.)"
SP.a, CD&V/N-VA en Groen! stemden voor, VLD onthield zich, het Vlaams Belang stemde tegen. Leuven is de veertigste Belgische gemeente die een dergelijke motie stemde.
Burgemeester Tobback maakte in zijn tussenkomst duidelijk dat Leuven als aandeelhouder wel degelijk betrokken partij is bij Dexia en zich daarom uitspreekt over de leningen die Dexia, via zijn dochter Dexia Israël, aan de kolonies in de bezette Palestijnse gebieden toekent. Hij bevestigde dat Dexia het internationaal recht schendt door kolonies te financieren waarvan de VN-Veiligheidsraad stelt dat ze illegaal zijn.
Bart De Wever herstelt erfzonde van het Vlaams-Nationalisme
Bart De Wever lijkt mij nu de eerste consequente Vlaams-nationalist die politiek bedrijft met zijn voeten op de grond, omdat de kern van zijn denken niet platonisch is maar neoconservatief. Een neoconservatief is een linkse die de werkelijkheid is tegengekomen, en dus respect krijgt voor het organisch gegroeide. Daarom accepteert De Wever een mogelijke crisis van het Belgische regime als die onvermijdelijk is maar niet eerder, zonder er echt op aan te sturen. Wat hij zoekt, is geen chauvinistisch volksnationalisme, maar doodeenvoudige subsidiariteit, een basisprincipe van de Europese Unie: los de problemen op, op het niveau waar ze zich stellen. Dit wordt niet verhinderd door het Franstalige "volk", maar door de Belgische elite, Frans- en Nederlandstalig. (...)
Bart De Wever lijkt zich bij de antwoorden te spiegelen aan Steve Stevaert. Het socialisme zal gezellig zijn of zal niet zijn,' luidde het mantra van de voormalige SP.A-voorzittter. Hetzelfde geldt voor het Vlaamsnationalisme. Niet dat De Wever van de N-VA een jolige bende wil maken. Alleen wil hij reaalpolitiek bezig zijn zonder aan romantisch flamingantisme te doen, zonder verzuring en zonder provincialisme maar met een Europeese visie.
Laatst stelde hij ook het volgende:We hebben ons tot in het absurde afgekeerd van de notie identiteit. Ik wil daar tegenin gaan, want als je identiteit wegwerpt, maak je de baan helemaal vrij voor diegenen die het product identiteit op de meest negatieve wijze aanbieden. Je geeft ze dan het monopolie. Je kunt identiteit niet afwijzen omdat er racisme bestaat. Je moet daar positief mee aan de slag.
Verder geloof ik niet in het wereldburgerschap. Ik vind het streven naar globalisme niet verkeerd, maar zeggen dat we morgen van onze eigen identiteit moeten afstappen om in een 'global village' te wonen, lijkt mij hoogst problematisch. Ten eerste is een global village zeer asociaal. Als jij wereldburger bent die zichzelf even sterk verbonden voelt met mij als met een Keniaan, waarop wacht je dan nog om een sociale zekerheid te creëren tussen jezelf en al die andere mensen? Als je aan je wereldburgerschap geen ethische praxis verbindt, zijn dat holle woorden. Ten tweede is het wereldburgerschap cultureel ontredderend met een culturele gelijkschakeling waar ik niet van droom. Ten derde is het democratisch zeer gevaarlijk. Het herleidt de mens tot een radertje in een reusachtige machine die hij niet meer overziet en waarover hij geen enkele invloed kan uitoefenen.
De Belgische natiestaat was een Latijns land, terwijl er een meerderheid rondliep die geen Frans sprak. Naarmate de democratie zich verder uitbreidde, werd het probleem van die Belgische natiestaat steeds acuter
En laat dit ook gezegd worden: Mensen die het nuttig vinden om campagne te voeren met de slogan Lunion fait la force, maar zelf geen Nederlands spreken, die bewijzen de Belgische natie geen dienst. Kun je de mensen werkelijk nog harder in hun gezicht uitlachen? Ik spreek de drie landstalen, maar ik word een slechte Belg genoemd door mensen die één taal spreken. Dat is niet logisch.
Zij komen nog altijd au nom de la liberté, maar die vrijheid betekent vooral de vrijheid om geen Nederlands te moeten leren en zich niet aan te passen en het heel normaal te vinden dat als zij zich verplaatsen, ook hun cultuur zich verplaatst.
De Wever had het ook nog over de onderhandelingen over de staatshervorming, en in het bijzonder de financieringswet. In ons federalisme leggen wij alles graag in één Belgische kassa. Daaruit wordt geld genomen door de verschillende entiteiten. Dat is het geld van iedereen en het geld van niemand. Er hangt geen responsabilisering aan vast: het maakt niet uit of je met dat geld een goed of een slecht beleid voert, de dotatie blijft jaar na jaar hetzelfde. Vlaanderen en Wallonië moeten zelf verantwoordelijk zijn voor het geld dat ze innen en uitgeven. Dan werk je met het geld van je eigen burger.
Een staatshervorming die enkele bevoegdheden overhevelt, maar die financieel niets verandert, maakt de toestand alleen maar erger
Vlaamse navelstaarderij/provincialisme = unfaire beschuldiging naar N-VA.
Erfgenamen van Tijl Uilenspiegel
'Die op-de-spits-drijvers willen ons kooien in een nuffig, koud en bekrompen Vlaams Lilliputlandje. We zijn vrijdenkers zonder gêne, zoals Tijl Uilenspiegel', zo orakelde Marijke Pinoy onlangs als presentatrice van de voor het overige gezapige frietrevolutie op de Gentse Kouter.
De arme Tijl bereikte daarmee een nieuwe halte in zijn eindeloze tocht door het Vlaamse socio-politieke landschap. Een wonderlijke reis, beschreven door Marnix Beyen in 'Held voor alle Werk'. De Vele Gedaanten van Tijl Uilenspiegel, waarin Tijl zich zowel voor de Vlaams-nationalistische, katholieke, liberale, socialistische, communistische en zelfs anarchistische kar liet spannen.
De oorspronkelijk Duitse schelm begon aan die reis dankzij La Légende et les aventures héroïques, joyeuses et glorieuses d'Ulenspiegel et de Lamme Goedzak au Pays de Flandres et ailleurs door Charles De Coster. De auteur bleef dankzij dat boek gespaard van de jammerlijke vergetelheid die andere Franstalige Vlaamse auteurs - zoals Emile Verhaeren, Georges Rodenbach of de enige Vlaamse Nobelprijswinnaar voor literatuur Maurice Maeterlinck - te beurt viel en die Tom Lanoye terecht aanklaagt als een lacune in onze culturele beleving. Toen zij hun woorden aan het papier toevertrouwden, maakte het Frans nog onlosmakelijk deel uit van de Vlaamse identiteit.
Maar zoals Marc Reynebeau in zijn jongste column voor de 1.000ste keer uitlegt - misschien in de hoop dat ik hem ooit eens zou tegenspreken - is identiteit geen vaststaand gegeven. Identiteit is een sociaal geconstrueerde realiteit die in een veranderende context voortdurend wordt heruitgevonden via een impliciete dialoog tussen de leden van de verbeelde gemeenschap. De democratisering, de sociale mobiliteit en de evolutie van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd maakten dat dit proces de volkstaal in Vlaanderen opwaardeerde tot de drager van de Vlaamse identiteitsbeleving en dat het Frans daar geleidelijk buiten ging vallen. Franstalige Vlamingen werden daardoor gedegradeerd tot franskiljons en deemsterden langzaam weg tot een kleine subcultuur die tot verdwijnen gedoemd lijkt.
Het doorsnijden van de culturele band tussen Vlaanderen en de francofonie, veroorzaakte bij de verfranste elite fantoompijn. Een mooi voorbeeld daarvan is Jacques Brel, die als telg uit een rijk West-Vlaams bourgeoisgeslacht in zijn identiteitsbeleving botste met de leden van de hem zo dierbare gemeenschap omdat die hem niet meer ten volle (h)erkenden als medelid. Het leidde tot een passionele haat-liefdeverhouding met Vlaanderen die op een bittere, maar artistiek briljante wijze tot uiting kwam. De haat vertaalde zich in de striemende karikatuur van het bekrompen, onverdraagzame, provincialistische Vlaanderen dat het daglicht schuwt onder de schaduw van de kerktoren. Dat beeld wordt nog steeds gekoesterd in de Brusselse salons en is door een groot deel van de Vlaamse culturele en intellectuele elite grondig geïnternaliseerd. De mantra van de Vlaamse geborneerdheid wordt in die middens steevast afgespeeld tegenover iedere uiting van Vlaams zelfbewustzijn. Toen het Vlaams-nationalisme politiek gedomineerd werd door radicaal rechts kon dat probleemloos volstaan. De holle frasen over wereldburgerschap, multiculturele verrijking en solidariteit klinken echter minder overtuigend tegenover een pleidooi voor een inclusieve Vlaamse identiteitsbeleving die complexloos naar de wereld kijkt en die ideologisch gegrondvest is op het streven naar democratisch en doeltreffend bestuur.
De sterk verminderde greep van radicaal rechts op het proces van Vlaamse natievorming leidt bij veel Vlaamse kunstenaars dan ook niet tot enthousiasme maar precies tot grote onrust. Daarom wordt ondergetekende door de ongemanierde schilder Luc Tuymans 'veel gevaarlijker' geacht dan Vlaams Belang en trekt Tom Lanoye alle registers open tegen wat hij smalend de 'Nieuw-Vlaamse Elite' noemt. Met hun klaagzang tonen ze ironisch genoeg aan hoezeer ze het gevecht tegen hun eigen kleinburgerlijkheid hebben verloren.
Inzake Vlaamse navelstaarderij en zelfgenoegzaamheid kan niemand op tegen een avondje ideologische zelfbevrediging met onze zogeheten cultuurdragers in de Brusselse KVS en qua politieke verzuring vinden columnisten als Paul Goossens in Vlaanderen hun gelijke niet meer. Het is een raadsel hoe zogeheten cultuurdragers hun creatieve zelf kunnen zijn in zo'n verstikkend eenheidsdenken. Als Vlaanderen een product is van onze verbeelding, waarom is het dan ondenkbaar dat we er iets goeds van kunnen maken?
Auteur: Bart De Wever
Hier dus een antwoord op al diegenen die de N-VA en met name zijn verkozenen beschuldigen van politiek te bedrijven van 'klein bekrompen denken, Vlaamse navelstaarderij, provincialisme, wij tegen zij'. Zij maken hun ook dikwijls het verwijt van extreem-rechts te zijn. N-VA is nét het tegendeel van al deze verwijten.
- N-VA is een sociale partij die los van bekrompen inzichten het economische gebeuren op een menselijke wijze wil vertalen in de wetgeving. - N-VA staat een goed bestuur voor: eigen beheer van eigen centen zodat ieder gewest zijn eigen visie kan gaan mét responsabilisering. - N-VA is een partij met internationale inzichten en staat voor een Europa van de volkeren. - N-VA is een creatieve partij met frisse en niet bekrompen ideeën . - N-VA is partij die ook doet wat ze zegt en die staat voor rechtlijnigheid zonder krampvastig te zijn én tot goede compromissen bereid zonder voor de postjes te gaan.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Vlaamse navelstaarderij, frietrevolutie, Gentse Kouter, Marijke Pinoy, Tijl Uilenspiegel, Lamme Goedzak, Charles De Coster, Georges Rodenbach, Maurice Maeterlinck, Tom Lanoye, Vlaamse identiteit, Marc Reynebeau, franskiljons, Lic Tuymans, KVS,
05-03-2011
Het nut van links flamingantisme
En waarom zouden de linksen ook de Vlaamse zaak niet eens steunen?
1) In andere Europese landen zijn de nationalistische stromingen vnl. links. Waarom dan niet in België? Waarom blijft de linkse beweging het oudbollige Belgicisme steunen? De oorsprong daarvan was toch een 19de eeuwse bourgeois beweging.
2) En (taalkundig) imperialisme vanwege de Waalse politieke top is evengoed imperialisme als het imperialisme van o.a. de VS. Ik begrijp niet waarom de linksen in Vlaanderen zo selectief zijn in hun strijd tegen imperialisme. Ook tegen het Engelstalig imperialisme schijnen ze niks te hebben.
3) Is er enig verschil tussen bijvoorbeeld de Palestijnse eis tot onafhankelijkheid en de Vlaamse? Is de Palestijnse cultuur per definitie goed en de Vlaamse per definitie slecht? Zijn de migranten per definitie goed en de Vlamingen per definitie nazi's? Als ik zo de commentaren van de (extreem-)linkse intellectuelen lees zou je zeggen van wel. Al wat Vlaams is wordt per definitie verketterd als extreem rechts, racistisch, zelfs nazistisch. Ik begrijp niet goed hoe ze aan de ene kant wel de multiculturele samenleving luidop steunen, maar aan de andere kant de eigen Vlaamse cultuur proberen te marginaliseren. Multicultuur kan een mooi ideaal zijn, maar de eigen cultuur hoort daar dus dan ook bij. Prachtig dat de linksen het Palestijnse volk willen gaan beschermen, of de koerden, of de Oichouren of wat ook, maar hebben wij zelf daar dan geen recht op? Is het Nederlands dan een minderwaardige taal? Ik dacht het toch niet.
4) Vlaamse onafhankelijkheid is een breuk met de staat België, niet met het Waalse volk. Ik begrijp dat linksen de band tussen Waalse arbeiders en Vlaamse arbeiders niet willen breken, maar beiden hebben wél een gemeenschappelijke vijand: België. Dit is een imperialistische staat die het Vlaamse volk én de Waalse arbeiders onderdrukt. Er kan na onafhankelijkheid van de gewesten nog steeds een band bestaan tussen Vlamingen en Walen en eender wie op de planeet, maar in een vrij, onafhankelijk Vlaanderen zou dit nog veel meer het geval kunnen zijn dan in het huidige België.
Conclusie: De linksen in dit land zouden eindelijk toch eens moeten erkennen dat Vlaams en Nazi niet gelijk zijn. Ik pleit er dus voor dat de Vlaamse Beweging ook als een sociale beweging erkend en gesteund wordt.
Audi Brussels dicht door staking, daags na belofte recordbonus
De fabriek van Audi Brussels in Vorst heeft vrijdag de deuren gesloten wegens de nationale actiedag van de vakbonden ABVV en ACLVB. Donderdag meldde de Duitse autobouwer nog dat de werknemers een recordbonus ter waarde van zon anderhalve maand loon krijgen.
Zo'n 70 vakbondsafgevaardigden blokkeren sinds vrijdagmorgen 4 uur de poorten van Audi Brussels.
De directie was vooruitziend en besliste eerder al om de fabriek volledig te sluiten.
"Uit ervaring weten we dat de vakbonden het personeel niet binnen zouden laten in de fabriek. Wij hebben het personeel op tijd ingelicht, en wie vrijdag verlof of recup opnam, is betaald", zei woordvoerder Christine Germaine van Audi Brussels.
Volgens Germaine is de actie niet op Audi Brussels gericht: "Wij zijn gewoon het slachtoffer van solidariteitsacties op deze nationale stakingsdag.
We hebben donderdag nog een bonus van zo'n anderhalve maand loon aangekondigd voor het personeel. De samenwerking tussen bonden en directie is heel vreedzaam".
De fabriek van Audi Brussels in Vorst heeft vrijdag de deuren gesloten wegens de nationale actiedag van de vakbonden ABVV en ACLVB.
Recordbonus
De 42.500 Duitse werknemers van Audi kunnen rekenen op een bonus van gemiddeld 6.513 euro, gemiddeld anderhalve keer het maandloon. De premie zal het bedrijf 276,8 miljoen euro kosten. Het gaat om de grootste winstdeelname voor het personeel in Audi's geschiedenis.
Audi bouwde in 2010 zo'n 1,1 miljoen auto's of 15 procent meer dan in 2009. Met de winstdeelname wil het bedrijf de medewerkers bedanken.
De 42.500 Duitse werknemers van Audi kunnen rekenen op een bonus van gemiddeld 6.513 euro, gemiddeld anderhalve keer het maandloon. De premie zal het bedrijf 276,8 miljoen euro kosten. Het gaat om de grootste winstdeelname voor het personeel in Audi's geschiedenis.
Audi bouwde in 2010 zo'n 1,1 miljoen auto's of 15 procent meer dan in 2009. Met de winstdeelname wil het bedrijf de medewerkers bedanken.
Bron: KNACK
Niet de beste actie van de vakbonden dus. Zo maken ze onze goede naam te schande in het buitenland. En snijden ze bijgevolg in eigen vlees doordat de buitenlandse investeringen daardoor weeral zullen afnemen en dus ook de tewerkstelling. Bewijst nog maar eens dat de vakbonden zich dringend moeten gaan aanpassen aan de tijdsgeest. Nu bewijzen ze keer op keer dat ze alle voeling met de burgers van het land en de werknemers verloren zijn. Vooral de socialistische vakbond blinkt uit in 19de eeuws denkpatronen. Geen wonder dat haar ledental stilaan verdampt. Ook de arbeiders worden alsmaar slimmer en domme acties komen meer en meer hun keelgat uit. Niet voor niets schreef Johan Polak, een Nederlands uitgever, van Joodse afkomst, essayist, bibliofiel, vertaler en sociaal mecenas:"Al die mensen die zo vervuld zijn van het leed der mensheid, blijken vaak zeer a-sociaal als je ze ontmoet. Die hypocriete kant van de sociale beweging stoot mij zeer af."
Dollar op een keerpunt: Het uur van de waarheid nadert.
Het uur van de waarheid voor de dollar
De Verenigde Staten deden er 200 jaar over om een schuldenlast van $1 biljoen op te bouwen. Het was begin jaren '80 onder Reagan dat de magische grens werd gepasseerd.
Tegenwoordig heeft men zeker geen twee eeuwen meer nodig om $1 biljoen (dat is $1.000 miljard) aan de schuldenlast toe te voegen.
Obama had nu slechts 7 maanden nodig om de schuldenlast met een biljoentje te verhogen.
Ze zitten er aan $14 biljoen ondertussen. In de voorbije 12 maanden alleen al kwamen er $1,75 biljoen nieuwe schulden bij.
Sinds Obama in het Witte Huis trok, gaat de schuldratio verticaal. Hij lapte er $3,6 biljoen bij en weigert zijn voet van het gaspedaal te halen.
Ik herinner mij één van de eerste toespraken van Obama als nieuwe president. Hij had het toen over besparingen. Hij heeft het er nog steeds over. Het gaat er allemaal zo gemakkelijk in bij zijn bevolking.
Het is allemaal makkelijk natuurlijk. Europese landen moeten nog effectief kopers zoeken voor de obligaties die ze uitgeven. In de VS verkoopt de schatkist ze gewoon rechtstreeks aan de centrale bank..
De FED print gewoon nieuw geld en koopt Obama zijn obligaties. Zo makkelijk kan het zijn. Quantitative easing, heet dat dan.
Kan dat allemaal zomaar? Tuurlijk. Bernanke heeft het verkocht als een noodzakelijk onderdeel van het monetair beleid. Het was absoluut nodig om de werkloosheid omlaag te helpen en de lange termijn rente te drukken.
We hebben noch het één, noch het ander gekregen.
Heeft quantitative easing dan niet gewerkt? Voor Bernanke wel, want hij verwijst nu naar de stijgende aandelenkoersen om aan te tonen dat het programma een succes was.
Zo is het makkelijk., Bernanke is het voorbeeld van iemand die eerst een pijl afschiet en er daarna een bullseye rond tekent. Altijd prijs!
Ondertussen koopt hij wel 40% van de nieuwe obligaties in de VS op. Dat blijkt een kritische grens te zijn. Landen die dergelijke hoeveelheden geld printen, lopen het risico van hyperinflatie.
Niet dat Bernanke zal toevoegen dat er een verband is tussen printen en inflatie. Hij ziet andere redenen voor de huidige opstoot van grondstoffenprijzen.
De prijzen stijgen omdat de economie het zo goed doet. Dat zou zorgen voor extra vraag naar grondstoffen. Klinkt allemaal logisch, maar het is niet de echte reden.
Wat gaat hij doen als de economie straks achteruit gaat en de prijzen nog steeds stijgen? Ach ja, als alle logische argumenten op zijn, kan je nog altijd de speculanten de schuld geven. Werkt altijd.
Het wordt uitkijken met dat Europa van Karel De Gucht
Gelezen deze week in KNACK In naam van Europa
t Is de schuld van N-VA-voorzitter Bart De Wever. Hij schreef in De Standaard dat sommige kunstenaars met hun klaagzangen tegen hem en zijn partij aantonen hoezeer ze het gevecht tegen hun eigen kleinburgerlijkheid hebben verloren. Dat had De Wever niet moeten doen. Want elke zelfbenoemde intellectueel voelt zich nu geroepen om hem in eindeloze denkstukken van antwoord te dienen.
Alles begon met de Niet in onze naam-avond in de Koninklijke Vlaamse Schouwburg in Brussel, waar kunstenaars zich om ter pittigst kwamen uitspreken tegen de splitsing van België al is die splitsing niet aan de orde. Het werd daar in de KVS een vrolijke avond die deed denken aan het vers van Heinrich Heine voor de politieke dichter:
Zijn vrijheidslied zingt de lakei / Graag in de slijtersnering;/ Het geeft de dranken extra pit / En t helpt de spijsvertering.
Ook Europees Commissaris Karel De Gucht trad in het krijt met een doorwrocht essay in De Standaard waarin hij het Vlaams-nationalisme kraakte en tegelijk de door De Wever belaagde intellectuelen in bescherming nam.
Nee, schrijft De Gucht reflecterend op een tekst van de liberale aartsvader John Stuart Mill, voor het afboorden van de democratie op basis van nationale identiteit zal je bij liberalen niet snel steun vinden. Toen niet, nu niet, en terecht.
Klopt, bij de liberalen is daarvoor niet snel steun te vinden. Maar soms wel. Zoals die keer dat het stemrecht voor niet-Europeanen moest worden afgeblokt.
De Gucht vergeet overigens andere liberale denkers, zoals Guy Verhofstadt, voor wie het nationalisme geen duistere of irrationele kracht is. Sterker nog: wanneer gekoppeld aan de beginselen van de liberale democratie levert dat nationalisme, volgens Verhofstadt, zelfs een bevrijdende energie.
Heel handig ook gebruikt De Gucht de geschriften van Edmund Burke, de 18e-eeuwse conservatieve maître à penser van De Wever, om het nationalisme te bestrijden. Maar hij maakt daarvoor wel een omweg langs diens biograaf, de Ierse diplomaat-journalist-politicus Conor Cruise OBrien die als een anti-nationalist uit de schors kwam en moedig de strijd aanbond tegen de gewapende IRA wat in het Ierland van die tijd erg kwalijke gevolgen kon hebben.
Maar De Gucht citeert wat selectief. Conor Cruise OBrien had het vooral gemunt op het mengsel van religie en nationalisme dat in Ierland en vooral Noord-Ierland voor dood en verderf zorgde. Over het Poolse nationalisme schreef Conor Cruise OBrien dan weer dat het, door het aanreiken van een basis voor consensus, tot democratische stabiliteit zou leiden.
Toch besluit De Gucht: Vanuit een nationalistisch politiek concept [ ] kom je nooit tot het uitbouwen van een Europese politieke ruimte. Dat is een bekende stelling. Alleen zegt De Gucht nergens hoe die Europese democratie er moet uitzien.
Dat is jammer. Want steeds vaker wekt de Europese Unie de indruk een hefboom te zijn in handen, niet van haar burgers maar van een heel aparte politieke klasse en van superrijken. Het reddingsfonds voor het omvallende Griekenland werd niet in leven geroepen uit solidariteit met de Griekse bevolking, maar om de Duitse en Franse banken die al te gulzig Grieks schuldpapier insloegen en de rijke Grieken te beschutten. Dat is geen vaststelling van een kleinlinkse agitprop maar van Karl Otto Pöhl, de gewezen voorzitter van de Bundesbank.
Constructies, opgezet door de Belgische overheid om oliemogol Total en zijn aandeelhouders zoals Albert Frère de komende vijf jaar fiscaal uit de wind te zetten, passen helemaal in de Europese politiek van de dag. Net als de handel in emissierechten en het afschermen van de Londense City dat een heus offshoregebied is geworden, met kanalen naar belastingparadijzen als Bermuda en de Kaaimaneilanden. Driekwart van de hefboomfondsen die samen nagenoeg 1,2 quadriljoen dollar aan beurswaarden beheren, opereert van op die Kaaimaneilanden, belastingvrij en ongemoeid door de EU.
Intussen tast Europa steeds dieper in de buidel van zijn gewone burgers. Want zij betalen de Griekse en andere facturen, worden met de werkloosheid geconfronteerd, moeten inleveren op hun pensioenen en betalen een steeds hogere rekening voor hun gezondheidszorg. In Ierland kwam al een emigratiegolf op gang. In Spanje is de werkloosheid naar 20 procent gestegen. In Amsterdam leeft een vijfde van de bevolking op of onder de armoedegrens en Nederland is een voorbeeldige Europese leerling.
Het wordt uitkijken met dat Europa van Karel De Gucht. De Europese Unie zou allengs wel eens de sterkste motor kunnen blijken voor een forse heropleving van het nationalisme.
Rik Van Cauwelaert
Zo hoort u het ook eens van een ander, van een goede journalist zelfs. Ik kan zijn analyse alleen maar bijtreden. Een mooi geluid in deze tijden waarin N-VA en met name zijn voorzitter kop van jut is voor bijna alles wat niet gaat in dit land. Althans dat proberen de meeste media zo te spelen. Als we het maar dikwijls genoeg herhalen..., blijft er na een tijd wel wat van hangen, denken ze. Maar de mensen (in Vlaanderen) zijn slimmer geworden, toch de internetgeneratie. Dat zien we ook bij de Arabische opstanden. De geest is uit de fles en de mensen denken voor zichzelf. Ze laten zich niets meer van bovenaf opleggen. Opgeheven vingertjes werken zelfs voor het tegendeel.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Europa, N-VA, Bart De Wever, De Standaard, Vlaamse kunstenaars, KVS, Heinrich Heine,Karel De Gucht, Vlaams-nationalisme, John Stuart Mill, democratie, Guy Verhofstadt, Edmund Burke, Noord-Ierland, Griekenland, Karl Otto Pöhl, Total, Albert Frère
02-03-2011
Hoe en wat moet er veranderen in de wereld?
Leg een steentje in een rivier... Vloeiende sociale verandering kan alleen plaats vinden als 2 omstandigheden elkaar treffen. Eén, het menselijke waardes systeem, welke bestaat uit onze opvattingen en overtuigingen, moet worden verbeterd en aangepast door educatie en doordachte introspectie.
Twee, de omgeving moet aangepast worden naar deze nieuwe wereld visie. De interactie tussen iemands waardes systeem en hun omgeving is wat de menselijke factor beïnvloed.
Bijvoorbeeld, in onze cultuur ethiek is een schaal, omdat ons sociale systeem stimuleert en beloont competitie en zelfbelang. Dit perspectief leidt niet alleen tot afwijkend gedrag, het creëert het zelfs. Corruptie is de norm in onze samenleving en de meeste mensen zien het niet, omdat de maatschappij dit gedrag ondersteunt, omdat het wordt gezien als goed en normaal ..als een graadmeter.
Hierdoor is er een misvatting ontstaan waarin het lijkt alsof bepaalde groepen corrupt zijn en alle anderen goed zijn. Dit is een eeuwenoude wij tegen hun blik op de wereld welke geen empirische basis heeft, want het is wederom, slechts een graadmeter.
Er is bijvoorbeeld een beweging die telkens praat over de de nieuwe wereld orde en het begrip dat er een elite groep bestaat die al lange tijd proberen de aarde te beheersen en hebben getracht de maatschappij te manipuleren op allerlei manieren om zo tot hun doel te komen.
Dit is, uiteraard, waar tot op een zekere hoogte.
ECHTER, de valkuil zit hem erin dat deze groep geen groep is. Het is neiging.
Als men alle mensen aan de top die meedoen aan deze globale aansturing zou weghalen, zou het slechts een kwestie van tijd zijn voordat een nieuwe groep deze plaats inneemt met dezelfde ambitie. Daarom is het niet de individuele mens of groep die het probleem is. Het zijn de omstandigheden waaraan deze mensen zijn gewend of geïndoctrineerd. Uiteraard zijn er mensen die deze opvatting beargumenteren met de escapistische gedachte dat het hier gaat om de menselijke natuur die de oorzaak is van competitiedrang en de behoefte naar dominantie. Dit wordt echter niet ondersteund door de feiten. In werkelijkheid, zijn we nagenoeg schone leien als we worden geboren en is het onze omgeving die ons maakt wie we zijn en hoe we ons gedragen.
Om dus een werkelijke verandering tot stand te brengen, moeten we ons minder bezig houden met het bestrijden van deze zieke sociale structuur en moeten we ons meer bezig houden met het aanpakken van de wortel van het probleem. Hoe moeilijk en uitdagend deze gedachte is, het is de enige manier om de wereld te veranderen in een betere plek.
We kunnen wel de mieren die onder de koelkast vandaan komen blijven platstampen, maar het probleem lost zich pas echt op zodra het bedorven eten in de koelkast is weggehaald.
Alternatieve motoren voor properder auto's: Persluchtmotoren
Persluchtmotoren
Waarom horen we hier in de pers niks over een ander alternatief bij automotoren dan de electrische?
De firma MDI heeft een mooi alternatief, nl. motoren op perslucht. Daar zijn verschillende motoren: zuiver op perslucht of in combinatie met verwarmingselementen gevoed door allerlei brandstoffen die de actieradius eneorm vergroten. De hierdoor verbruikte brandstoffen zijn van de orde van grootte van
+/- 2 liter/100km en komen aan 40 - 50 g CO².
Hierbij de links naar hun site:
Drie Hollanders en een Belg samen op de trein. Eén Hollander vertelt een Belgenmop. De twee andere Hollanders lachen, de Belg niet. Hee, waarom lach jij niet? -- Ge moet begrijpen, ik ben zelf Belg. O, dan zal ik m voor jou wat langzamer vertellen.
Belgenmoppen en blagues belges gaan niet over Belgen in het algemeen, maar over de Vlamingen, de dommere broertjes van de Walen. Er is inderdaad iets heel doms aan Vlamingen, ze kunnen er niets aan doen, ze zijn gewoon zo. Toch wordt dit niet nog eens een tirade tegen de domheid van de flaminganten. Voor écht dom moet je immers bij een anders segment van de Vlaamse bevolking zijn: de belgicisten.
Die heb je in twee soorten. Je hebt de elite, de gesubsidieerde kunstenaars, DS/DM-volschrijvers en KKK-aangehorigen. Die zijn een beetje slim in deze zin dat ze voor hun eigen profijt kiezen. Voor je loopbaan en public relations is het immers voordeliger om voor België en tegen Vlaanderen aan te treden. Toch zijn zij dom, eigenlijk dommer dan de gewone Vlaming, omdat zij de onwetendheid moedwillig cultiveren. Hoor hen tekeer gaan in het België-debat en je merkt dat zij het dossier niet kennen en de argumentatie van hun pro-Vlaamse tegenstanders volstrekt niet begrijpen. Zonder uitzondering richten zij hun beste pijlen dan op stropoppen en windmolens. Hoewel intellectueel wel toegerust om het bezwarenbundel tegen België te vatten, houden zij zich resoluut van de domme. Dat laat hen toe om zich superieur te voelen tegen hun vijandbeeld van de flaminganten als boerenkinkels die geen argumenten hebben maar alleen emoties en slechtheid. Hoe meer zij de feitenbasis van het hele Belgiëdebat buiten hun bewustzijnshorizon houden, des te zelfzekerder zijn zij. Met George Orwell: ignorance is strength.
En dan heb je de meelopers. Hen heb je in groten getale aan het woord gehoord tijdens de uitgebreide tv-verslaggeving over de Shame-betoging en het frietprotest. Zij zijn de gedachteloze luidsprekers van de slagzinnen die de eerste groep hen voorgezegd heeft. Zij vinden zich progressief maar dienen als voetvolk in de anti-Vlaamse strategie van hof en grootkapitaal. Wie de intra-Belgische betrekkingen solidariteit noemt knijpt wel heel hard zijn ogen toe voor de ononderbroken dieverij ten nadele van de Vlamingen sinds 1830,-- of heeft zich de mythe van de omgekeerde transfers door de eerste soort laten aanpraten.
Terwijl linksen van de oude stempel zouden gezegd hebben dat de Vlamingen die in Waalse bedrijven (in Charleroi of zelfs in Antwerpen) werkten, door hun arbeid de Waalse kapitaalbezitters rijk maakten, laten deze progressieve jongelui zich de neoliberale zienswijze aanpraten dat de Waalse patroons solidair waren met de Vlamingen door hen werk te geven. Typisch Vlaams ook om diefstal ten nadele van jezelf te ontkennen, want voor je eigen belang opkomen levert je geen brave jongen-schouderklopjes op. Zelfrespect geldt hier als zware zonde. En jongeren die zo plots hun liefde verklaren aan de Belgische compromiscultuur, beseffen duidelijk niet dat die compromissen ons een torenhoge staatsschuld opgeleverd hebben die hun eigen welvaartskansen steeds erger gaat bezwaren.
Zopas kreeg ik op facebook te maken met zon belgiciste op het forum van een gemeenschappelijke vriend. Die had de spot gedreven met een dom Vlaams protest tegen het beleid van de randgemeente Steenokkerzeel om in de openbare bibliotheek ook Le Soir ter lezing aan te bieden. Terecht, want als flaminganten niet zo dom waren, zouden ze het lezen van Le Soir promoten om te laten zien welke haat de Franstalige heersende klasse tegen de Vlamingen cultiveert. Deze miss België trad het standpunt bij dat de N-VA haat tegen de Franstaligen propageert en wierp mij de vraag voor de voeten: Al eens t Pallieterke gelezen? En nog: Waarom kijkt u naar de splinter in het oog van een ander, en merkt u de balk niet op in uw eigen oog?
Wel, merkte ik op, de vergelijking van Le Soir met t Pallieterke illustreert uitstekend het verschil tussen Vlaamse en Franstalige opinie. Ten eerste kan je in Le Soir en andere Franstalige media nogal wat haatuitingen tegenkomen die geen enkel Vlaams-nationalistisch blad ooit op de de Walen loslaat. De splinter in het Vlaamse oog is niets tegen de balk in het Franstalige. Maar laat ons voor het debat even aannemen dat de twee genoemde bladen qua communautaire haat aan mekaar gewaagd zijn. Dan valt op dat t Pallieterke, een armlastig weekblaadje met beperkt verkoopbereik, duidelijk één uithoek van het ideologisch spectrum vertegenwoordigt en door de rest als vijand gemeden wordt. Het prestigieuze dagblad Le Soir daarentegen is zo mainstream als wat, het vertolkt de dominante stroming onder de Franstaligen. Vlaanderen kent een aparte nationalistische stroming, Franstalig België niet omdat daar alle partijen en media nationalistisch en anti-Vlaams zijn zonder zich zo te hoeven noemen. Je zou denken dat goede Belgen dat weten, aangezien zij (anders dan de bekrompen flaminganten onder hun ééntalige kerktoren) idealiter toch voeling houden met beide zijden van de taalgrens; maar nee, zij cultiveren de onwetendheid.
Vervolgens haalde ze het groot geschut uit de kast: twee youtube-filmpjes, één met Hugo Schiltz die in 2002 aan Siegfried Bracke verklaart dat de N-VA met de erfzonde van het vooroorlogse nationalisme behept is, namelijk het totalitarisme; en een Franstalige propagandamontage waarin achtereenvolgens een Oostfronter en Bart De Wever voor een KVHV-publiek spreekt, wat geacht wordt te bewijzen dat De Wever met de genoemde erfzonde belast is. Dat dat vulgaire leugenprocédé (waarvoor aan Vlaamse kant tegenover de Franstaligen geen equivalent bestaat) bij de Franstalige tv-kijkers niet op protest stuit, is het gevolg van het zorgvuldig communautair verdraaide beeld van de collaboratie dat zij al sinds 1944 cultiveren. Collabos Hergé en Georges Simenon behoren ongestoord tot het Franstalig-Belgische pantheon. Dat de Jules Destrée naar wie de studiedienst van de grootste Franstalige partij genoemd is, een racist en antisemiet was, daar kraait geen Waalse haan naar, en de huidige generatie is daarover onwetend gehouden. Aan dat soort onwetendheid ontlenen Franstaligen hun moreel meerderwaardheidsgevoel en een deel van hun rechtvaardiging om de Vlamingen te haten. Wij zijn wit en zij zijn zwart klinkt als reden voor haat immers beter dan wij staan bij hen in de schuld.
Maar soit, laat ons, goedwillig als wij Vlamingen nu eenmaal zijn, even aannemen dat de N-VA een neo-VNV is. Dan verandert dat natuurlijk nog niets aan de feiten over België. De achterstelling van de Vlamingen is in 1830 begonnen en zit ook vandaag nog zeker in de Belgische structuren gebetonneerd. Dat België vierkant draait, is een objectieve vaststelling die ook buitenlandse waarnemers en mensen zonder collaboratiebesmetting kunnen doen. Het oorlogsverleden van grootvader De Wever verandert daar niets aan, net zo min als dat van Belgisch icoon Hergé of dat van de Coburgs. De oorlog oprakelen is een verstrooiingstactiek die de aandacht van het voorliggende België-dossier moet afleiden om het publiek hierover onwetend te houden.
Miss België besloot, verwijzend naar een facebook-optie om de berichten van een geviseerde persoon van je eigen pagina te weren, met de mededeling dat ze ervoor zal zorgen dat ik geen enkel bericht van u nog kan lezen. Blik op nul, zelfgenoegzaamheid op oneindig: ziedaar dan beknopt de houding van de hele belgicistische falanx tegenover Belgiëkritische standpunten.
De caféfilosofen/politiekers laten weer onder ferme bewoordingen hun mening over Yves Leterme blijken:
het blijven tjeven.... daar verandert blijkbaar nooit wat aan. En, voor wie even niet oplet : Leterme, Vervotte en Van Ackere.... vakbondsmensen.
Zo zie je maar wie het in de achterkamertjes voor het zeggen heeft: de vakbonden.
Naar aanleiding van de commotie in de pers over de zgn. beeldrechten van architecten op door hun ontworpen gebouwen en meer bepaald over het MAS in Antwerpen, las ik ook dat er beeldrechten bestaan voor het station van Leuven.
Laatst las ik in de pers dat er in Leuven verschillende oude historische gebouwen door hun eigenaar gesloopt werden zelfs na een negatief advies van de stad. De eigenaar had namelijk in beroep bij de Provincie zijn slag thuis kunnen halen.
vrijdag 18 maart 2011 
Gelezen van Koenraad Elst.
