Onze eerste werkweek zit er al op! 3 taken hebben we hier:
-
Stage in Anbu Illam, het schooltje op de SCAD
campus voor kinderen met een fysieke en/of verstandelijke beperking
-
CBR: advies geven in de dorpjes, vooral aan
ouders van kindjes met een beperking
-
En vooral: opleiden van enkele CBR-medewerkers
J Ze hebben hier geen
ergotherapeuten, en de twee ergos die er een paar jaar geleden werkten wilden
blijkbaar niets van hun kennis delen. Dus hopen ze dat wij hun een beetje basis
ergotherapie kunnen bijbrengen. Dat zullen we dan maar proberen he!
Als gevolg zullen we in het schooltje altijd twee medewerkers bij ons hebben.
Dat wordt wennen!
Dinsdag, onze eerste echte werkdag, begonnen we met CBR. We
vertrokken in chudidhars, naast saris de traditionele klederdracht van de
Tamil-vrouwtjes J
Eerst een halfuur in een jeep naar Tirunelvelli, en van daaruit nog eens 45
minuten in een erg oncomfortabel busje naar het eerste landbouwersdorpje. We
kregen er in het plaatselijke schooltje een zaal, waar alle disciplines (kine,
logo en ergo + 2 CBR-medewerkers) een matje hadden om de cliënten te ontvangen.
Dus, slippers af en werken maar! De
mensen kwamen (ongeveer) één per één naar ons toe met hun vragen. Prince, de
CBR-coördinatrice vertaalde gelukkig alles, en zo konden we hopelijk goede
adviezen geven, na wat vragen en wat met het kind bezig geweest te zijn. Veel
tijd voor testen, observaties of therapie was er niet, het belangrijkste was om
eenvoudige, duidelijke adviezen te geven aan de ouders omdat ze slechts 1 keer
om de 3 maanden bezoek krijgen van de CBR (er zijn immers 550 dorpjes!).
Al bij al een bijzondere, unieke ervaring. Zoiets kun je je
in België niet voorstellen!
Op woensdag en donderdag stonden we in Anbu Illam. Om 9u15
werden we daar verwacht, maar door wie? De logos konden onmiddellijk mee met
de logo van daar, maar wij wisten totaal niet waar naartoe, of wat we moesten
doen. Dan maar het kinelokaal (waar wij ook zouden werken) onderzoeken op
materiaal. Daar niets te vinden, dus vroegen we hulp aan Briscilla, de
logopediste. Zij gaf ons wat meer materiaal, zodat we toch al eventjes weg
konden (Lang leve de logos dus! ;) ). Dan mochten we twee kindjes kiezen,
zomaar, zonder ook maar de minste
achtergrondinformatie! Omdat we stonden te twijfelen kregen we er dan maar twee
in onze handen geduwd. ADHD, luidde de boodschap! begin er maar aan!. Daar
stonden we dan, met twee kinderen die geen woord Engels spraken, en met een
minimum aan materiaal. Gelukkig wisten we toch snel wat te doen, en we leerden
ze al snel kennen, en zij ons! Zo waren we op ons gemak bezig, tot er plots enkele
CBR-medewerkers bij ons kwamen, met hoge verwachtingen over hun Occupational
therapy training, zoals het in hun agendas stond. Na wat uitleg over
ergotherapie van onze kant, en veel vragen van hun kant schreven we enkele
onderwerpen op om later nog vorming over te geven.
Na de middag volgden ze dan met ons mee, om bij te leren
over hoe ergotherapie nu eigenlijk kan verlopen. Wij, met de handen in het haar, vroegen ons af hoe
we hen in godsnaam iets konden bijleren als we zelf de kinderen die we meenamen
nog nooit hadden gezien, en niets van informatie over hen hadden. Maar we
trokken onze plan, legden alles uit wat we deden en waarom, en zij volgden
geïnteresseerd, en knikten veel (op de vreemde manier waarop Indiërs hun hoofd
schudden, en die nergens op lijkt als wij het proberen). Die interesse duurde
tot de kinés het lokaal binnenkwamen, toen veranderde iedereen in een bende
viswijven. (we hebben de kinés hier trouwens nog niet zien werken!
Gemakkelijke job is dat hier!).
Tussendoor, tijdens de speeltijd, konden we wat met de
kinderen spelen. De leraren keken ons
nogal raar aan, omdat het niet de gewoonte is dat de volwassenen zich
tussen de kinderen mengen tijdens de speeltijd. Maar wij amuseerden ons rot!
De donderdag verliep ongeveer op dezelfde manier, en we
gaven ook onze eerste vorming, over autisme. De CBR-medewerkers stelden heel
veel interessante vragen en bedenkingen, en zetten onze hersenen echt aan het
denken (o, wat deed dat pijn)! Gelukkig kenden we onze les! (Met dank aan mevr.
Denolf!). Achteraf bedankten ze ons voor de nuttige tips, en zeiden dat ze ze
zeker konden gebruiken tijdens het fieldwork. Leuk om te horen dat wat je
doet en zegt geapprecieerd wordt!
Vrijdag CBR in de gypsy-community. Eerst was er een meeting
van 3u met alle CBR-medewerkers. Die was natuurlijk in het Tamil, dus Prince
gaf ons af en toe een samenvatting in het Engels. Toch was het moeilijk om wakker te blijven, door een
combinatie van de hitte en de Tamilse klanken die na een tijdje als gezoem in
de oren klonken. Het was ook opvallend dat de kring met medewerkers zich steeds
verder uitbreidde! Ik denk dat ongeveer 2/3 van de mensen op tijd waren, de
rest glipte onopvallend binnen tijdens de meeting.
Na de meeting was er lunch, en daarna welgeteld 1 cliëntje!
De andere 4 kinderen die normaal gezien ook komen waren met hun ouders naar één
of ander tempelfeest. Niet veel werk dus!
Vandaag, zaterdag, is het Republic Day! Vroeg opstaan dus,
om 10 voor 7, om tegen 7u in Anbu Illam te zijn voor de ceremonie van de vlag,
en dans- en zangoptredentjes van de kinderen. De rest van de dag wordt het rust
en wat voor school werken, en morgen gaan we naar de watervallen, die blijkbaar
heel mooi zijn! We zijn benieuwd!
En verder:
- Lies haar billen zijn zo goed als
muggenbetenvrij, jammer voor de braillelezers onder ons!
- Griet heeft ondertussen geskypet met haar ouders
en is dus eindelijk gestopt met wenen
-
Onze badkamer is een paradijs voor salamanders
en kakkerlakken, bah!
-
Je kan hier nooit buitenkomen zonder DEET, of er
hangen hele zwermen muggen rond je! De Indiërs lijken daar echter immuun voor
te zijn, gelukzakken!
-
Als je het stopcontact wil gebruiken neem je
best een stylo bij de hand. Voor je een Europese stekker kan insteken, moet je
eerst in het stopcontact zitten kotteren en iets omhoogduwen. Gelukkig kan je
per stopcontact de stroom afzetten!
-
De airco op onze kamer staat op 24 graden.
Lekker fris, soms té koud, brr
-
We zijn hier nog geen tint bruiner geworden
Buiten is het vaak te warm, dus we zitten meestal binnen, en de zon verdwijnt
hier in de vooravond (wanneer de temperatuur wat beter is) heel snel
-
Lies is het muziekje om 5u nog altijd niet
gewend, maar kent het wel al bijna vanbuiten!
-
Ondertussen kennen we (vooral Lies) al een
aardig woordje Tamil!
-
Alles is hier heel goedkoop in vergelijking met
onze prijzen. Een fles cola = ongeveer 30 cent, om maar iets te zeggen!
Na een veel te lange vlucht (maar wel met goede films)
kwamen we zaterdagnacht om 3u40 toe in Trivandrum Airport. We werden buiten
opgewacht door een enorme menigte, die allemaal grote ogen trokken naar die 4
blanke meisjes. Gelukkig zagen we snel de man met het bordje van SCAD, die
direct Lies haar valies overnam terwijl de anderen sukkelend en puffend naar de
auto gingen J
Hij bracht ons veilig naar SCAD. Hahaha, veilig, wat zeg ik,
we zijn nog nooit zo bang geweest in een auto! Overal toeterende autos met
felle lichten, en toeteren wil in India enkel maar zeggen Pas op!!! Ik ben er,
ik kom eraan, ik ben belangrijk en niet van plan te stoppen of aan de kant te
gaan!!. Gevaarlijke toestanden!
Eerste dag: rust, bekomen van de jetlag J eten en slapen dus
Op de tweede dag, vandaag dus, maakten we voor het eerst
kennis met al onze toekomstige collegas. We werden in de special school,
anbu illam (wat Tamil is voor Love House), onthaald door alle kinderen die
applaudisseerden, en kregen bloemetjes en een stip op het voorhoofd. Daarna was
er een korte vergadering over hoe ons schema er zal uitzien. Dit verliep meer
in het Tamil dan in het Engels, blijkbaar hadden ze er op voorhand nog niet
over nagedacht dat we met 4 zijn in plaats van met de gebruikelijke 2 (er zijn
ook nog 2 logopedie-studenten, tssss. Typisch logos ;) ) en moesten ze zelf
nog bekijken hoe ze het zouden doen.
Daarna werden we rondgeleid door Edwin, de kinesist, die er
zelf van overtuigd is dat hij very friendly, nice and flexible is. Gelukkig
was dit niet gelogen, de rondleiding was heel interessant en we leerden de
algemene werking van SCAD (dat trouwens veeel groter is dan we dachten!) kennen.
We gingen ook naar de scholen op de campus, die technische opleidingen geven,
en werden daar met grote ogen en een nog grotere glimlach onthaald. Twee dingen
die we nog veel zullen zien J
s middags voor de eerste keer met onze handen gegeten, waar
we onze kokkinnen en Wemela, onze Indische moeder blijkbaar een groot plezier
mee deden. We moeten alleen nog de techniek leren beheersen, maar het eten is
heerlijk!
In de namiddag gingen we gaan shoppen met Wemela, omdat onze
mouwen en pijpen blijkbaar te kort zijn voor CBR, en omdat we met Indische
kleren gemakkelijker geïntegreerd zullen geraken bij het Indische volk.
In de winkels waar we kwamen was iedereen gefascineerd door de aanwezigheid van
4 blanke mensen die chudidhars kwamen kopen. Er was veeeeel te veel keuze in de
winkel. Stel je voor: allemaal kleren met precies dezelfde vorm maar een ander
kleur en motief. Raar winkelen, en zeker als de helft van de verkopers erbij
komt staan kijken.
Verder:
- - Geiten en koeien op straat, en aapjes, eekhoorns
en vreemde vogels op de campus doen ons intussen al niet meer raar (grappig hoe
snel je dat gewoon bent!), maar toen er plots een olifant opdook midden op
straat keken we toch even op!
- - Er lopen ook heel wat honden over straat, het
lijkt erop dat die geen andere taken hebben dan zich voort te planten (Caroline
bedacht de toepasselijke (?) naam broeikashonden)
- - De muggen stekken er hier vrolijk op los, blinde
kinderen kunnen ondertussen al braille leren lezen op Lies haar bil!
- - De elektriciteit valt hier om de zoveel tijd uit
(zoals momenteel, trouwens). Dit gebeurde zelfs in de supermarkt in
Tirunelveli!
- - Mannen, begin gerust rokken te dragen!! Hier
doen ze dat ook, en ze staan er bijzonder goed mee! Al die snorren daarentegen
zijn echte afknappers J
- - De huisjes zijn hier echt heeel klein, maar het
lijkt erop dat iedereen overdag op straat leeft.
- - Griet heeft nog altijd niet kunnen skypen met
haar ouders, en ze is een beetje aan het wenen. Dus Ann en Hans, als je dit
leest, willen jullie eventjes jullie dochter skypen zodat ze stopt met janken!
Ik kan mij niet concentreren!
- - Elke morgen om 5u worden we hier gewekt door de
protestantse kerk achter ons gebouwtje. Met een vrolijk muziekje en een
toespraak in het Tamil. Dat wordt wennen!
- - Ondertussen werkt de elektriciteit al weer J het internet
daarentegen Wie weet wanneer we deze blog gaan kunnen posten! Maar dat boeit
ons helemaal niet, we amuseren ons hier ook wel zonder overbodige luxe J Hopelijk krijgen we
wel net genoeg internet om taken te maken, anders zullen onze docenten niet
content zijn!
- - Jawel, het klopt, de mensen hangen hier echt aan
de bus als er binnen geen plaats meer is!
Morgen gaan we voor de eerste keer op CBR (community based
rehabilitation). Dan gaan we met een team naar families met kinderen met
beperkingen, waar we ter plaatse advies en therapie geven. Die taak gaan we zo
goed mogelijk proberen te volbrengen, maar daar vertellen we later meer over!
Misschien is niet alles wat we hier vertellen waar Maar er
zijn ook dingen die wel waar zijn die we niet vertellen, dus dat compenseert!
