Maalai vanakkam!

We zijn er weer, goed ‘uitgerust’ na een paar dagen vrijaf (waarover later meer) en klaar om er weer helemaal in te vliegen!

Vorige week begon met twee normale ‘werkendagen’, op woensdag gingen we mee met de Anbu-Illam-kinderen naar een sportevenement/wedstrijd voor kinderen met een beperking. Wat vergelijkbaar met de Special Olympics, voor zij die dat kennen. Een heel fijne dag, ‘onze’ kinderen aanmoedigen en ook met wat kinderen van andere scholen spelen/praten/boksen. Helaas hadden we er niet aan gedacht dat we een hele dag in de zon zouden staan, met als gevolg: allemaal mooi verbrand, op z’n wielrenners (ondertussen is de scheiding wit/bruin al wat aan het vervagen, godzijdank!).

Op donderdag en vrijdag was er een conferentie, ‘international conference on global convergence on a finite planet’ waar Charles ons had op uitgenodigd. Het leek ons wel eens een buitenkansje om zo’n conferentie bij te wonen en wat meer te horen over de visie van Indiërs op de milieuproblematiek. Twee heel interessante dagen, die waarschijnlijk nog interessanter zouden geweest zijn als we het zware accent van enkele sprekers wat beter verstonden. Er spraken ook enkele mensen uit de UK  die we gelukkig wel goed verstonden, en die ook in de guesthouse verbleven.

Ondertussen waren ook onze collega’s-leerkrachten toegekomen, die er onmiddellijk mee mochten invliegen op de conferentie. Zo zijn we dus met 7 KHBO-studenten die India onveilig maken, en jawel, er wordt lustig op los gezeverd! Zever, gezever! Zo hebben we het graag!

Dit weekend:

-          Schoolwerk

-          anticiperen op onze twee daagjes in Kumily

-          spelletjes spelen (saboteren en bonen planten)

-          het dak van de guesthouse opnieuw bezetten, wederom met wijn en bananenchips

-          slapen

-          zonnen

-          eten

-          drinken

-          douchen

-          WC-bezoekjes

-          De was

-          Meer gezever

-          Naar het dorp, Cheranmahadevi, wandelen (eventjes ontsnappen uit de verstikking die SCAD soms wel vormt, al is het allemaal ongelooflijk goed bedoeld)

Zondagavond om 9u vertrokken we voor twee daagjes naar Kumily, net over de grens in Kerala. Een halfuur rijden naar Tirunelveli, daarna een uur wachten op de bus omdat de vorige vol zat, en dan eindelijk op een goed gevulde en uiterst oncomfortabele bus stappen voor een 6 uur durende rit naar de kou. Want koud was het wel, toen we om 5u30 toekwamen! Niet te vergelijken met de Belgische kou natuurlijk, ooh wat zijn we blij dat we dat niet meer moeten meemaken! Maar we waren toch heel content met de wollen dekens op onze hotelkamers.

De maandag begon met het zoeken van ontbijt, dat uiteindelijk bestond uit een doos cornflakes (Choco’s, voor de wel heel nieuwsgierigen onder jullie) en een doos fruitsap (appelsap, van Tropicana om helemaal juist te zijn. De Choco’s waren trouwens van Kellogg’s). Daarna namen we de auto-riksja naar het olifanten-reservaat, waar we eerst een ritje maakten op de rug van Madi, waarna we Jamula mochten schrobben (een zachte hand niet toegestaan!). Nadat we daar mee klaar waren was het haar beurt om ons te douchen. Dat hadden we toch wel verdiend! De hele voormiddag was eigenlijk één grote fotoshoot, meer dan 300 foto’s van 4 Belgische meisjes en een olifant. Hoeveel variatie kan daar instaan? Wel, bijzonder weinig!

In de namiddag maakten we een geleide wandeling door een grote kruidentuin, gingen we fluogele frietjes en biryani eten, en maakte Lies gretig gebruik van haar portemonnee, die los door het gat in haar hand viel! Enkele uren en veel uitgegeven roepies later gingen we naar een traditionele Indische ‘dans’-show kijken, Kathakali, waar ze met heel veel vreemde bewegingen, dans en gezichtsexpressie een legende uitbeeldden. We verstonden er niets van en zijn nog nooit zo verward een zaal terug uitgekomen, of misschien had de heel knappe percussionist er iets mee te maken? Een ding is zeker, tijdens de show ging minstens evenveel aandacht naar hem als naar de Kathakali-dansers!

Na het eten gingen we nog wat shoppen om het af te leren, en daarna kropen we nog vol adrenaline in bed.

Op dinsdag stonden we weer heel vroeg (5u30) op want onze riskja-chauffeur stond al klaar om ons naar Periyar national park te voeren. Om 6u stonden we daar in de rij voor tickets, en rond 6u30 mochten alle auto’s en riksja’s binnen in het park voor een race naar de boot. Gelukkig reed er een auto van het park voorop, anders zou de race sowieso uit de hand gelopen zijn!
Op ongeveer 500meter van de boot-ticketverkoop moest alles op wielen stoppen, en dan sprong iedereen uit zijn voertuig en begon een massasprint naar de kassa. Sien was onze winnaar, en dankzij haar bemachtigden we een mooi plaatsje op de boot, hoera! Leve de logo’s!

Op de boot hadden we minder geluk, we hebben niet veel dieren gespot. Enkele mooie vogels, wilde zwijnen, een bizon (lees: een zwart stipje op een berg), that’s it! Op de terugweg zagen we dan wel nog enkele herten, veel aapjes en nog een zwijn dat de weg overstak, meer dan in de boot dus!
Lies heeft ondertussen ook ondervonden dat krampen krijgen op een boot niet leuk is! De anderen vonden er niets leukers op dan foto’s te beginnen trekken van haar verkrampt gezicht, waarvoor dank!

Enkele zalige dagen, die we hard nodig hadden! Nu vliegen we er terug met volle moed in! Om binnen een week of 3 nog eens enkele dagen met vakantie te gaan, hoera!

En verder: het dak roept ons, dus wij zijn er mee weg, voor een deftige ‘en verder’ is het te laat, en twee bladzijden in Word vinden we genoeg verspilling van jullie tijd!

27-02-2013 om 16:52 geschreven door griet en lies