Na een veel te lange vlucht (maar wel met goede films)
kwamen we zaterdagnacht om 3u40 toe in Trivandrum Airport. We werden buiten
opgewacht door een enorme menigte, die allemaal grote ogen trokken naar die 4
blanke meisjes. Gelukkig zagen we snel de man met het bordje van SCAD, die
direct Lies haar valies overnam terwijl de anderen sukkelend en puffend naar de
auto gingen J
Hij bracht ons veilig naar SCAD. Hahaha, veilig, wat zeg ik,
we zijn nog nooit zo bang geweest in een auto! Overal toeterende autos met
felle lichten, en toeteren wil in India enkel maar zeggen Pas op!!! Ik ben er,
ik kom eraan, ik ben belangrijk en niet van plan te stoppen of aan de kant te
gaan!!. Gevaarlijke toestanden!
Eerste dag: rust, bekomen van de jetlag J eten en slapen dus
Op de tweede dag, vandaag dus, maakten we voor het eerst
kennis met al onze toekomstige collegas. We werden in de special school,
anbu illam (wat Tamil is voor Love House), onthaald door alle kinderen die
applaudisseerden, en kregen bloemetjes en een stip op het voorhoofd. Daarna was
er een korte vergadering over hoe ons schema er zal uitzien. Dit verliep meer
in het Tamil dan in het Engels, blijkbaar hadden ze er op voorhand nog niet
over nagedacht dat we met 4 zijn in plaats van met de gebruikelijke 2 (er zijn
ook nog 2 logopedie-studenten, tssss. Typisch logos ;) ) en moesten ze zelf
nog bekijken hoe ze het zouden doen.
Daarna werden we rondgeleid door Edwin, de kinesist, die er
zelf van overtuigd is dat hij very friendly, nice and flexible is. Gelukkig
was dit niet gelogen, de rondleiding was heel interessant en we leerden de
algemene werking van SCAD (dat trouwens veeel groter is dan we dachten!) kennen.
We gingen ook naar de scholen op de campus, die technische opleidingen geven,
en werden daar met grote ogen en een nog grotere glimlach onthaald. Twee dingen
die we nog veel zullen zien J
s middags voor de eerste keer met onze handen gegeten, waar
we onze kokkinnen en Wemela, onze Indische moeder blijkbaar een groot plezier
mee deden. We moeten alleen nog de techniek leren beheersen, maar het eten is
heerlijk!
In de namiddag gingen we gaan shoppen met Wemela, omdat onze
mouwen en pijpen blijkbaar te kort zijn voor CBR, en omdat we met Indische
kleren gemakkelijker geïntegreerd zullen geraken bij het Indische volk.
In de winkels waar we kwamen was iedereen gefascineerd door de aanwezigheid van
4 blanke mensen die chudidhars kwamen kopen. Er was veeeeel te veel keuze in de
winkel. Stel je voor: allemaal kleren met precies dezelfde vorm maar een ander
kleur en motief. Raar winkelen, en zeker als de helft van de verkopers erbij
komt staan kijken.
Verder:
- - Geiten en koeien op straat, en aapjes, eekhoorns
en vreemde vogels op de campus doen ons intussen al niet meer raar (grappig hoe
snel je dat gewoon bent!), maar toen er plots een olifant opdook midden op
straat keken we toch even op!
- - Er lopen ook heel wat honden over straat, het
lijkt erop dat die geen andere taken hebben dan zich voort te planten (Caroline
bedacht de toepasselijke (?) naam broeikashonden)
- - De muggen stekken er hier vrolijk op los, blinde
kinderen kunnen ondertussen al braille leren lezen op Lies haar bil!
- - De elektriciteit valt hier om de zoveel tijd uit
(zoals momenteel, trouwens). Dit gebeurde zelfs in de supermarkt in
Tirunelveli!
- - Mannen, begin gerust rokken te dragen!! Hier
doen ze dat ook, en ze staan er bijzonder goed mee! Al die snorren daarentegen
zijn echte afknappers J
- - De huisjes zijn hier echt heeel klein, maar het
lijkt erop dat iedereen overdag op straat leeft.
- - Griet heeft nog altijd niet kunnen skypen met
haar ouders, en ze is een beetje aan het wenen. Dus Ann en Hans, als je dit
leest, willen jullie eventjes jullie dochter skypen zodat ze stopt met janken!
Ik kan mij niet concentreren!
- - Elke morgen om 5u worden we hier gewekt door de
protestantse kerk achter ons gebouwtje. Met een vrolijk muziekje en een
toespraak in het Tamil. Dat wordt wennen!
- - Ondertussen werkt de elektriciteit al weer J het internet
daarentegen Wie weet wanneer we deze blog gaan kunnen posten! Maar dat boeit
ons helemaal niet, we amuseren ons hier ook wel zonder overbodige luxe J Hopelijk krijgen we
wel net genoeg internet om taken te maken, anders zullen onze docenten niet
content zijn!
- - Jawel, het klopt, de mensen hangen hier echt aan
de bus als er binnen geen plaats meer is!
Morgen gaan we voor de eerste keer op CBR (community based
rehabilitation). Dan gaan we met een team naar families met kinderen met
beperkingen, waar we ter plaatse advies en therapie geven. Die taak gaan we zo
goed mogelijk proberen te volbrengen, maar daar vertellen we later meer over!
Misschien is niet alles wat we hier vertellen waar Maar er
zijn ook dingen die wel waar zijn die we niet vertellen, dus dat compenseert!
Hier zitten we dan. Een mooi uitzicht over een drukke straat met grillrestaurants (met veeel koeienvlees!), temperaturen van -5 graden, voor onze neus een tv met zenders waarvan we niets begrijpen... We zijn er dus nog niet! Maar we zijn wel al onderweg,
en intussen hebben we ook al een stukje India meegepikt in een winkelstraat in Parijs. Overal winkels met Indisch eten, Indische muziek, sarees... We dachten bijna dat we onbewust al 12u hadden gevlogen, en onze bestemming bereikt hadden! Helaas spraken de temperaturen dat tegen...
Veel valt er dus nog niet te vertellen, het enige wat we nu kunnen doen is hopen dat we alles meehebben, een beetje lezen, een beetje eindwerken (in het geval van Lies), een beetje voorbereiden, koekjes eten, een grillrestaurant bezoeken om vegetarisch te gaan eten (en een burger voor Griet, hmmmm), genieten van de laatste sigaretjes (wederom in het geval van Lies), spelletjes spelen, de automaten plunderen, douchen terwijl we op het toilet zitten (want dit kan hier, in onze badkamer ter grootte van een Toi Toi!!), nog meer koekjes eten, hopen dat het internet genoeg werkt om een filmpje te kijken, nog wat koekjes eten, en natuurlijk op tijd gaan slapen zodat we morgenochtend onze vlucht niet missen!
Veel groetjes van Brill & Groin (Google Translate knows why!), en tot in India!
PS: voor zij die wat meer willen weten over het project waar we stage zullen lopen: www.scad.org.in
