Hier zijn we weer, terug in ons oude vertrouwde
Cheranmahadevi, na een weekje zalig nietsdoen in Kovalam en Varkala!
De vrijdag voor we vertrokken was er eerst Annual Day op de
campus, een jaarlijkse feestdag waarop we waren uitgenodigd. Voor de
gelegenheid hadden we onze saris rond ons gewikkeld (of liever, dat deed
Leshmi, want anders zou het helemaal nergens op lijken). Bij onze aankomst
werden we door honderden studenten op gejuich onthaald, god weet waarom, en
mochten we onze plaatjes op de eerste rij innemen. Er was een Indische filmster
aanwezig, Arun Vijay, een hele eer om te ontmoeten! Voor de rest bestond de
namiddag uit een hoop mensen die een speech gaven (naar Indische tradie: veel
praten en weinig zeggen!), prijzen die uitgereikt werden aan de beste
studenten, sporters, leerkrachten
Daarna kon het feest
beginnen! De studenten van alle afdelingen hadden dansen voorbereid, van
traditioneel tot westers, tof om te zien! En niet alleen de meisjes, ook de jongens
kunnen er hier wat van! Nadien waren we blij dat we onze saris terug konden
ontwikkelen, want zweten doe je wel in zon ding!
In het weekend was het plan om veel voor school te werken,
tot het lichaam van Lies besloot dat ze het bed niet meer zou uitgeraken.
Koorts in India, fijn is anders! Griet haar weekend was bijgevolg ook niet veel
speciaals.
Maandag: a
long expected journey! Een 4-uur durende treinrit, maar dit wel op een
heeeel comfortabele trein. We reisden in de sleeper class, dit houdt in dat
we met zijn allen in een hokje zaten waar iedereen zijn eigen bed had maar ook
gewoon kon zitten. Lies maakte gretig gebruik van het bed, terwijl de anderen
vier uur lang president speelden. Griet eindigde als kak (maar speelde ook wel
een eindje president, wat in de voorbije maanden nog niet veel gebeurd is). De
trein nemen in India is een bijzondere ervaring, om de 10 minuten passeert er
een bedelaar of een verkoper die luidkeels coffee coffee coffee coffee chai
chai chai chai of idli idli idli idli dosa dosa dosa dosa schreeuwt. Probeer
maar eens te slapen!
We kwamen rond de middag aan in ons hotel in Kovalam, en
zagen dat het goed was. Ruime kamers, goede bedden (behalve voor Griet, want
zij lag op de grond. Wat eigenlijk niet veel verschil maakt, want de bedden
waar de matras opligt zijn gewoon houten bakken. De beestjes vonden in Griet
dan weer wel een gemakkelijke prooi), een zwembad onder het balkon, op
wandelafstand van het strand dat in een prachtige baai lag, kon niet beter! En
dat voor 800 roepies per persoon per nacht (ongeveer 10 euro).
Vanaf dat moment bestonden onze dagen de hele week uit
lekker eten en drinken, wat winkelen, zonnen op het strand, zwemmen in de zee Hierbij
genoot de ene al iets meer van de 2 meter hoge golven dan de andere. Lees: Lies
durfde maar tot haar middel in het water, en keerde dan als de bliksem terug
naar het strand, terwijl de jongens en Sien besloten om het ruime sop wat
verder te verkennen. De rest hing wat in het midden te dobberen.
De eerste namiddag gingen de venten al mee met een Engels
Indiër, Shaji, naar het hostel waar hij verbleef, en die nodigde ons uit om s
avonds bij hem iets te komen drinken. Daar zeiden we geen nee tegen, en dit
bleek de juiste beslissing! Het was een toffe avond, en we besloten het de
avond erna over te doen maar dan bij de baas, Ravi, en zijn vriendin Fizzie. Ze
maakten zalig eten voor ons in hun stulpje waar iedereen jaloers op was, en
daarna gingen we nog een gezellige avond tegemoet. Iets drinken, flumdancen op
het dak, een babbeltje doen, sterren kijken Zalig om zon vriendelijke en
gastvrije mensen te ontmoeten! De avond daarna, onze laatste avond in Kovalam,
hadden ze een klein feestje voor ons geregeld in een restaurantje dat de regel
om 23u stilte mooi aan zijn laars lapte. De derde fijne avond op rij, onze
week kon al niet meer stuk!
De volgende morgen namen we afscheid, en daarna gingen we
eten in restaurant The Beatles. Daar hebben ze een heel bijzondere manier van
opdienen: de gerechten worden er blijkbaar na elkaar gemaakt en geserveerd,
waardoor het tijdsverschil tussen het eerste gerecht (de Griekse salade van
Lies) en het laatste gerecht (de hawai-pizzas van Caroline en Tijs) ongeveer
een uur was.
Op naar Varkala! Charles had ons een hotel voorgesteld, maar
toen we daar toekwamen bleek dat een kamer meer dan 5000 roepies per nacht
kostte. Daarvoor bedankten we vriendelijk, en vonden een gezellige guesthouse
voor 1200 roepies per kamer.
s Avonds was er een feestje waarop we in de namiddag waren
uitgenodigd. DJ Duffour, een Engelse DJ die thuis af en toe op kleine
feestjes draait, startte die avond zijn internationale carrière. Hij had er
onmiddellijk een Belgische fanclub bij (hoewel we geen grote fans waren van
zijn muziek, wel grote fans van de goedkope cocktails in de Moondance Bar). Het
feest duurde tot in de vroege uurtjes, met een intermezzo toen we gingen
middernachtzwemmen in de zee, alweer een ervaring rijker! Onze portie cultuur
kregen we ook toen een van de inwoners van Varkala zijn gitaar bovenhaalde en
liedjes begon te zingen over biryani, de ochtendtrein en thee en koffie. De
volgende avond sloten we onze reis af met een kampvuur op het strand, maar
iedereen was toen al behoorlijk uitgeteld.
Toen we de volgende dag terug aankwamen in Cheranmahadevi
was iedereen ziek of doodmoe, dus gebruikten we de zondag gretig om nog wat uit
te rusten, zodat we er deze week terug volledig konden invliegen!!
