Zo ondertussen weer even geleden want geen of zéééér traag internet.

Het is nu maandag late namiddag en we zijn in Pokhara aangekomen. Gisteren, zondag, hebben we de tempelsite van Lumbini bezocht (een park van 4 op 2,5 km groot!). Lumbini is de geboorteplaats van Siddharta Gautama en op de exacte plaats van zijn geboorte ligt een steen met “zijn eerste voetafdruk” erin. De dag begon met een ritje met de taxi naar een fietsenverhuurplaats waar we ook onze gids ontmoetten. Eerst bracht hij ons naar de eerste Boedhistische tempel waar een monnik ons alle voorspoed toewenste door een wensbandje rond te binden. Vervolgens gingen we naar het Unesco-erfgoed gedeelte van de site: funderingen van 29 stupa’s en van 2 kloosters die dateren van circa 400 jaar voor Christus. Het centrale tempelgebouw wordt geflankeerd door de Ashoka-zuil, bewijs van de authenticiteit van de site, en twee Boedha-bomen nog voller met gebedsvlaggetjes omwikkeld dan wat we tot nu toe al zagen. In de verte zien we ook al de “standing baby-Boedha”, een gouden standbeeld, en het rechte waterkanaal dat de site in twee verdeeld. Dan rijden we naar de oostelijke helft van de site waar we tempels bezoeken van Boedhagemeenschappen uit Birma, Cambodja, Thailand en India. Hier ook bevindt zich een internationaal Boedhistisch nonnenklooster. Nonnen zijn immers in de andere niet welkom. De Thaise, volledig in het wit, vonden we de mooiste. De poort van de Cambodiaanse was een miniatuur van Angkor Wat en de tempel zelf leek sterk op de tempels in Pnom Pen.

Daarna was het tijd voor het middageten in een lokaal restaurantje net aan de overzijde van de inkompoort. Vooral ons vochtgehalte moesten we op peil brengen want door de warme vochtige lucht hadden we vast al liters zweet gelaten. Al onze kleren waren alsof we onder de douche hadden gestaan.

Vervolgens terug met de fiets tot aan de westkant van het kanaal, waar we opnieuw een aantal tempels bewonderen: China, Butan, Oostenrijk & Zwitserland, Duitsland, Canada (waar ook nonnen zijn). Tot slot zijn we naar de “World Peace Pagode” van Japan gereden, de witste stupa die we tot nu te zien kregen. Op dat ogenblik begonnen ook de gebeden zodat we daar ook een glimp van hebben kunnen opvangen.

We zullen ons vooral de uitgestrektheid en rust van de groene jungle herinneren met ook nog volop in aanbouw zijnde nieuwe tempels (Nepal, Tibet, Vietnam, …). De vochtige warmte en het zweet dat we daarbij hebben gelaten en Stefaan zijn ketting die wel 6 keer van het tandwiel is gevallen verdienen een mooie tweede en derde prijs. De koude douche in de avond deed dan ook hééééél vééééél deugd. Na het eten terug zalig in ons hemelbed (ook al is er ‘s nachts één of ander insect bij Tine komen kriebelen en aan een cakeje komen knabbelen).

Met de chauffeur hadden we afgesproken om 8u30 vertrekken deze ochtend. De rit ging eerst terug door de uitgestrekte rijstvelden tussen koeien, geiten, waterbuffalo’s, honden, wandelaars, brommers, fietsers, auto’s, riksja’s, camions, bussen en jeeps zoals wij -en dat op een dodemansweg. We hebben 1 klein stukje echte 4-baansweg met middenberm gehad maar die werd eveneens door al het genoemde “verkeer” gebruikt. Na de highway ging het bergopwaarts, de “Middle Hills” in. Heuvels tot circa 1000m hoog, begroeid met een ware jungle en doorsneden door bruine rivieren. Wolkenslierten hingen soms op onze hoogte, soms zelfs lager dus de regen was ook wel eens van de partij. Overal waar ze een klein of groot terrasje kunnen aanleggen waren er rijstvelden. Op de middag hebben we in een lokaal restaurantje onderweg gegeten en vanaf 15 uur konden we Pokhara in de verte zien.

Na aankomst en wat info over de mogelijkheden hier hebben we beslist om morgenvroeg de zonsopgang over de bergen te gaan bekijken zodat we nu (na dit kort intermezzo bloggen) gaan avondeten aan het meer van Pokhara.

07-08-2017 om 21:58 geschreven door De Kesel Rita