Deze blog wordt een beetje mijn "therapie"ruimte, begin 2019 kreeg ik te horen dat ik blaaskanker heb, ik moet toegeven dat ik het niet makkelijk heb om hiermee om te gaan, begin september zorgde mijn broer ervoor dat ik kan starten in de Londen Marathon 2020 als charity runner ... dit wordt mijn verslag van deze tocht.
Het laatste blogverslagje van dit jaar en wat een rot-jaar is het geworden ... 2019 en ik zijn duidelijk niet de best vrienden ik hoop dat zijn nakomeling, 2020 veel aardiger voor me is.
Het cliché van gezondheid te wensen bij het klinken tijdens deze feestdagen komt dit jaar harder aan.
We hebben wat meegemaakt ... angst, spanning, pijn, hoop ... en al gaat het dusver best goed toch nemen we een deel van deze gevoelens mee naar het volgende jaar.
Ik zeg we, want ik was gelukkig niet alleen om deze last te dragen, "we" bevat iedereen die me wat steun gaf, me aanmoedigde en me motiveerde, dit was natuurlijk en in de eerste plaats mijn Heidi, dichte familie en echte vrienden. Na de eerst maanden van kommer en kwel ofte operaties en herstel probeerden we samen om deze last om te zetten in iets positiefs, een droom werd door Kenneth van onder het stof gehaald en doelstelling 'marathon Londen' werd geboren, in geen tijd werden plannen gemaakt om via fundraising een startticket te bemachtigen en voor je het wist stonden we voor een volgeladen BBQ-zaal die samen met andere acties ervoor zorgden dat we bijna 1000 euro meer ophaalden dan nodig... We kunnen starten ... Tot op dit moment lijkt de behandeling aan te slaan en kunnen we telkens vooruitkijken van behandelingsperiode naar behandelingsperiode. Het lopen is nu ook terug gestart, op een rustige manier weliswaar, geen zin in blessures nu (wanneer wel?), plus ik wil niets forceren, Londen wordt uitlopen, de tijd is van geen belang.. Het zou wat zijn om ongeveer 1 jaar na de laatste operatie en nog volop in mijn kankerbehandeling een marathon uit te lopen, ik zou zo trots zijn en zeggen "ewel lowyck ge zie ne kerel".. Eerstvolgend stressmoment wordt begin maart waar er onderzoeken gepland zijn om kankercellen op te sporen en ook na te kijken of er geen uitzaaiingen zijn..
We houden er de moed in en blijven gaan, ok er hangt een wolk boven ons hoofd maar dit belet ons niet van te genieten, plannen te maken en positief te blijven, we vechten voor het behoud van onze levenskwaliteit ... Ik wil iedereen die ik tof vind een prachtig nieuwjaar toe wensen en al diegene die ik niet graag heb ... ook!!
Zorg voor elkaar, hou van elkaar .... enjoy life ... santé.
Vorige week was er geen blog ... nee geen staking en ook niet vergeten maar vorige week deed ik eventjes niet mee.
Na 3 weken behandeling, was het wat op ... je moet weten, elke keer ik nu een behandeling krijg dan wegen de neven-effecten iets zwaarder door.
Het lichaam herkend de lichaamsvreemde stoffen en reageert er elke keer met meer agressie op... dat is natuurlijk de bedoeling maar dit betekent ook dat de bijwerkingen elke keer iets feller zijn. Dus na drie weken behandeling, telkens op woensdagnamiddag was het bobijntje af, ik was leeg en moe en bleef in samenspraak met de specialist een weekje thuis ... Het was nodig.
Vanaf nu zal het enkel maar beter gaan en kunnen we weer verder schrijven aan dit mooie hoofdstukje uit mijn leven.
Zondag laatstleden was er de afrondingsvergadering van de fundraising, ik zeg vergadering lees aperitief en lunch met de familie...
We hebben met de hulp van iedereen zeer goed gewerkt...want bovenop de gevraagde "sponsorgelden " verzamelden we maar liefst een 1000 euro extra... Ja je leest het goed ongeveer 1000 euro extra !!!! Wat zullen de mensen van de Outward bound blij zijn en wat zijn wij blij om samen met jullie zo'n verschil te hebben kunnen maken. Elke euro wordt omgezet in Britse ponden en deze worden allemaal en integraal aan hen overgemaakt.
Nu rest er enkel nog te trainen om een marathon te lopen, het makkelijkste stuk ... haha. In februari staan nog twee controles op de agenda, eentje om te zien of er geen kankercellen gevormd zijn in de blaas en eentje om te zien of er geen uitzaaiingen te bespeuren vallen. Normaal gezien en als alles ok blijft zal dit geen roet in het eten gooien van de te volgen training. Over 19 weken sta ik aan de start, dat is althans de bedoeling, rustig maar zeker zal deze diesel beginnen te draaien en éénmaal aan die start ben ik e zeker van dat ik aankom....
Onze inkomsten, straks deze van de Trust, blijven de goede kanten opgaan, na het megasucces van de BBQ, de dik gespekte fb-rekening het fenomenaal groot aantal reeds verkochte "sjocolaatjes", werden er opnieuw maar liefst 118 zakjes extra verkocht op het toneel weekend van toneelkring Boontje die terug met een prachtige opvoering op de proppen kwam. .. super ... er blijven nu zo goed als geen zakjes meer over ... dat is echt fantastisch. Hartelijk dank iedereen
Deze week een korte update, de reden... tis gewoon meer van het zelfde ... we zitten in week twee van de drie behandelingsweken en we ploeteren verder .. deze toekomstige loper wordt op dit moment voornamelijk gesponsord door "Paracetamol" (drugs, doping ... nu al ) Maar over een tien tal dagen ... transformeer ik terug in mezelve en kan de weg richting LONDON marathon echt worden ingezet ... dus nog effen volhouden, komt goe (da laatste was tegen mezelf) dankt u
Even zat ik op die spreekwoordelijke roze wolk ... na de BBQ had ik het gevoel van, we wassen dit varkentje wel even (om het bij roze te houden).
Maar dan op maandagvoormiddag kwam die onvermijdelijke "pling" ( niet echt een reële nabootsing maar hoe beschrijf je zulk signaaltje hé) , een automatische sms van het ziekenhuis die mij er aan herinnerde, om me op woensdag 20/11 om 15.00 uur aan te bieden in het ziekenhuis voor een nieuwe behandeling, alsof ik het ging vergeten...
Vanaf dat moment sloeg stress en ook wel wat angst toe ... mijn persoonlijke computer sloeg op hol .. dus zeer stillekes zette ik me in de wachtzaal zo als altijd mooi op tijd.. Nadien onmiddellijk huiswaarts en een paar uur later wast van da ... de eerste bijwerkingen .. pijn, ongemak met andere woorden veel meer last dan voordien.
Donderdag en vrijdag kwam ik niet veel verder dan de zetel in de living (waar anders) ... traag maar zeker nam de vermoeidheid wat af en kon ik een beetje een actievere rol aannemen.. zelfs nu ... voel ik me niet fit. Maar er is geen keuze, er maar één weg en die is vooruit, niets aan te doen ... alle dagdagelijkse zaken voelen iets lastiger aan .. maar we slaan er ons wel door hoor .. plooien mag breken nooit ... Velen zouden maar al te graag deze kans krijgen om tegen hun ziekte te kunnen vechten, besef ik. Bij het nalezen van dit korte stukje denk ik ... Lowyck het mag best wat positiever hé ... en net als ik deze klaagzang wat wil aanpassen .. zegt de gsm ..."pling", gelieve je aan te bieden om 15.00 uur op woensdag 27/11 voor een nieuwe behandeling en ik , ik laat deze tekst gewoon staan ...
De BBQ van zaterdag 16/11 werd een ongelooflijk succes, echt machtig op alle vlakken, 120 personen, top sfeer, lekker eten, koffie, taart, ... alles verliep rimpelloos.
Dit vooral door een ongelooflijk team ... mijn familie en vrienden, iedereen stak de handen uit de mouwen sprong in waar nodig en zorgde er op deze manier voor dat iedereen happy naar huis ging. Speciaal bendje wi ...
Het resultaat van deze inspanningen is dat ons beoogde doel, de som die we gaan overmaken aan " The Outward Bound Trust nu reeds werd behaald, onze bbq-winst plus het gestorte geld op facebook samen met de opbrengst van onze befaamde sjocolaatjes zorgt ervoor dat we nu al die som bijéén hebben, we gaan er dus overzitten en zo de Trust een extra steun kunnen bezorgen ... gieder ziet ongeloolijk ... Fantastisch om zien hoe mensen die in bepaalde gevallen elkaar helemaal niet kenden banden smeden, sommigen hadden elkaar al lange tijd niet meer gezien en haalden herinneringen op en nog andere gebruikten deze gelegenheid om samen met familie een leuke middag te passeren ... 't was er warm en dit op vele vlakken...
Nu rest er mij nog enkel te trainen en die marathon te lopen ... simpel niet???
Samen met goede nieuws die ik vorige week kreeg van de specialist en na deze meer dan geslaagde fundraising komt de droom weer wat dichterbij ... "tgo gebeuren ... mo echt ee..."
Op 09/12 start mijn 20 weken durend trainingsprogramma. Deze week start ik met een nieuwe periode van behandelingen, (3 weken) het is mogelijk dat ik hierdoor wat minder kan gaan lopen ( mottig) maar ik zal klaar zijn om aan mijn voorbereiding te beginnen. De arts is op de hoogte van de plannen en heeft er niets op tegen maar vond wel dat een marathon wat ver is ... echt?? Grappige kerel... Stap voor stap, rustig aan ... mor de "deen ier got da geweune flikken" ... een jaar na mijn laatste operatie zal ik arriveren aan Buckingham Palace ...
We komen uit een spannende en enge periode, vorige week moest ik zoals gezegd op consultatie, men ging kijken of er al dan niet nieuwe kankercellen gevonden konden worden ... ik kan je verzekeren voor mezelf en mijn dichte omgeving zijn dit zeer moeilijke dagen ... geen van ons is pessimist en iedereen hoopt op het beste maar je hebt het helemaal niet in eigen handen dus ... zenuwachtig en bang zijn we naar het ziekenhuis getrokken en gelukkig kreeg ik vrij snel positief nieuws, voor de tweede maal op rij waren er geen slechte cellen te vinden ... een ongelooflijke opluchting ... onze plannen kunnen doorgaan ... oef. (diepe, diepe en deugddoende zucht)
Vanaf volgende week start ik terug met een behandeling en dit drie weken lang ... ok, ik zal er terug wat mottig en grieperig bij lopen maar ik neem dit er graag bij ... dit kan ik aan. We move on.
Zaterdag aanstaand is er onze langverwachte BBQ ten voordele van The Outward Bond Trust, 120 mensen komen ons steunen, ik hoop dat we hen allemaal goed kunnen ontvangen. Het is hartverwarmend dat zovelen op de kar sprongen, het is eveneens hartverwarmend dat de familie dit allemaal zoveel werkte om dit te kunnen te organiseren, oprechte dank ... Hopelijk maken we er een gezellige en lekkere schranspartij van ...zaal De Griffioen STENEDORPSTRAAT 87, Oostende, zaterdag 16/11, deuren open om 11.30 uur, BBQ om 12.30 uur.
Stilaan sterkt ook de conditie, ik bouw rustig op, dit weekend was een mooi voorbeeld, op zaterdag stapten we 14 km, de zondagvoormiddag liep ik 15 km om in de namiddag opnieuw 14 km te stappen ... dat dikt mooi aan. Op 09/12 start ik met mijn eigenlijk officieel 20 weken trainings programma.
Vorige zondag overlegden we met ons "comiteé tope" een laatste keer voor de BBQ van 16 november... we hopen er klaar voor te zijn om iedereen een leuke middag te bezorgen en ook we gaan daar niet flauw over doen, een mooi centje bijéén te brengen. de wie doet 'wats' werden besproken, de laatste afspraken op papier gezet (tis eigenlijk op pc mo gow) Deze vergadering werd opnieuw afgerond met een pracht van een maaltijd ... thanks Bro...
Deze week staat natuurlijk in het teken van mijn controle op woensdag, ik ga hier niet stoer doen en zeggen dat we dit gewoon eens zullen aanpakken, nee tis lastig, tkost slaap en ik loop er nie zo lekker bij. De laatste controle was zo'n 3 maand geleden en deze zijn zo snel voorbijgegaan ... ongelooflijk. Deze week kijken ze (lastig pijnlijk en wreed ongemakkelijk) of de herstelde blaaswand wel of geen kankercellen bevat... indien er geen boosaardige cellen te zien zijn dan volgt er een behandelingskuur van zo'n 3 weken, indien er wel slechte aanwezig zijn moet er terug chirurgisch ingegrepen worden... vandaar mijn zware kop ...
Het houdt me in die mate bezig dat ik het gevoel heb dat er weinig bij kan, de normale rompslomp die een werkweek met zich mee brengt lijkt veel zwaarder dan normaal. Maar dit is natuurlijk schijn.
De verkoop van "sjocolaatjes" samen met de fb rekening & de steunkaarten brengt ons al een ferm stuk op weg, het blijft ongelooflijk hoeveel steun en werk de familie op zich neemt, iedereen werkt samen, praktische probleemtjes worden onmiddellijk aangepakt nieuwe initiatieven blijven komen... ik heb enorm veel geluk, dat snap ik helemaal.
Vorige week geen update.. 't was verlof voor ons ... samen met Heidi en ons campertje zijn we er een weekje op uit getrokken, Saarland, de Moezel en de watervallen van Coo werden aangedaan, voordeel van zo'n manier van reizen is dat je tot op het allerlaatste moment kan beslissen waar je naar toe gaat en dat heeft dan het voordeel dat je de regenwolken te snel af kan zijn, trouwens alle reisverslagen van ons met den Fons (campertje) zijn terug te vinden op http://www.bloggen.be/heidietje/
Met zijn allen zorgen we er nu voor dat de BBQ en succes zal worden en zien we dat de verkoop van die lekkere chocolaatjes als een trein loopt?
Er werd een mooi artikel geplaatst in de Zeewacht, met foto van mijn broer Kenneth en mezelf, ook gaf ik een tweede interview deze keer voor het boekje van het stadspersoneel, komt uit in december.
Nu moet ik verder werk maken van het zorgen voor een goede loopbasis en ook de overtollige kilo's eindelijk een keer aanpakken.(nie moeilijk er zijn er genoeg)
Op 6 november volgt dan een scopie die de haalbaarheid van dit project terug duidelijk zal maken ... bij een positief resultaat begin ik opnieuw met een aantal behandelingsweken ... bij minder nieuws ... dat zien dan wel weer ... we blijven positief, blijven doordoen ... Bluven goan ...Plooien mag.. breken niet
Wij, en dan bedoel ik ons zelf genaamde "komitee tope" + vrienden, werken sterk verder aan de fundraising voor ons project.
De BBQ raakt stilaan vol, serieus, wie dacht nu dat je zo snel een 100-tal personen warm kon maken om hieraan mee te doen. Ik was wat bang dat de mensen een beetje "geef-moe" werden, er zijn zoveel mooie projecten en men kan nu eenmaal niet alles steunen maar blijkbaar staan de mensen snel achter een goed idee als ze iemand persoonlijk kennen of als het verhaal klopt, dit doet zo'n goed aan ons hartje, zeker als je soms al die zure berichten leest in kranten of hoort in het nieuws dan is het super leuk om te ervaren dat de gemiddelde mens goed van inborst is ... top.
We zijn ook begonnen nu ook met de verkoop van de heerlijke chocolaatjes ... zakjes aan 5 euro (vooral de solde van 2 zakjes voor 10 euro werkt prima) met ofwel verbeterde "Malltesers" (nee niet de hondjes) of lekkere Rice-Crispies-chocolaatjes in de verschillende chocolade smaken ... heerlijk, (zin gekregen??? een mailtje en ze zijn besteld!!!) ook hiervoor lopen de bestellingen zeer vlot binnen ... super...
Deze week deed ook ik een voor mij serieuze inspanning, namelijk 2 interviews geven met ... "bijhorende foto's ", oh boy, .. niet echt mijn ding maar het is voor de goede zaak misschien levert het enkel extra steunkaarten of een nog grotere verkoop van chocolaatjes op ... Het eerste interview was voor het personeelsblad van stad Oostende (editie december, oplage 1800) , de tweede voor de Zeewacht.
Volgende week knijpen Heidi en ik er even uit met de camper om dan terug te keren met volle batterijen om ons verder te smijten in dit fantastisch verhaal ... indien de marathon zelf even leuk wordt dan de weg ernaar toe dan staan ons nog supermomenten te wachten ...
Dit weekend stond in het teken van Levensloop te Brugge.
Gezien ik (vaak) de neiging heb om alles "over" te relativeren, alles, dus ook mijn ziek zijn, wou ik mezelf confronteren met dit gebeuren.
Hier was er geen ontkomen aan hier werden we, de vechters centraal gezet en werd er voor ons gezorgd, ...
Op zaterdag waren we aanwezig om een "vechters paars t-shirt " op te halen ... het duurde zeker meer dan een uur voor ik deze aan deed, onwennig, niet goed wetende wat er in me om ging, samen legden we een deel van het parcours af ...ik was onder de indruk ... éénmaal je er middenin zit kan je niet meer ontsnappen aan wat er nu echt met je aan het gebeuren is .. Gelukkig had ik 's avonds bezoek van goede vrienden helemaal van uit het verre Singapore.. een avond met veel leute en plezier. Gezien ik plande om op zondag 10 km te lopen kon ik dat zowel op levensloop gaan doen, Heidi ging er rondjes stappen. Het weer was absoluut geen steunende factor, regen & wind a vollonté ... Sandra & Marc waren ook weer van de partij .. Bij de sluitingsceremonie kregen Heidi en ik het moeilijk, traantjes vloeiden, en we kropen met z'n allen dicht bijéén, zelfs na een glaasje om alles door te spoelen en eenmaal thuis was ik nog onder de indruk van wat ik mee maakte, verdorie het doet toch wat men een mens en zijn omgeving, ik mag zo gelukkig zijn dat ik zoveel steun mag ontvangen zonder zou het bijna niet haalbaar zijn..
We zijn nu officieel gestart met actief te "fundraisen" ofte zeer beleefd geld af te troggelen ... maar wel voor een machtig doel hé.
Eerste en vooral werkt de pagina op FB beter dan wat ik ervan verwachte, we zitten na 2 weken tegen de 300 euro, nooit gedacht dat dit zou werken, cool. Er werden intussen ook steunkaarten gedrukt toen we hoorden dat niet iedereen wil/kan storten via internet. Voor de liefhebbers, via mezelf of iemand anders van de organisatie kan natuurlijk ook gestort worden ... De BBQ kaarten, zeer mooie, Aäron en Jade stonden hiervoor in, zijn af en kunnen dus de man gebracht worden. Op 16/11 gaan we dus lekker bikken te Stene, Oostende, deuren open rond half twaalf en een uurtje later kunnen we het laten smaken ... 18 euro , 3 stukken vlees plus alle garnituren ... mindere prijs voor kids en er is tevens de mogelijkheid om vegetarisch mee te eten. Interesse... ? Laat het me weten .. dan spreken we af hoe de kaartjes bij jou geraken ...Vanaf half oktober gaan we ook de boer op met 2 soorten chocolaatjes, dit aan 5 euro het zakje maar bij een volgend post hierover meer... Ik doe verder om rustig en zonder veel moeite mijn basisconditie te vergroten dus regelmatig rustige loopjes met elke week iets meer kilometers, nog steeds zeer goed op schema ... mijn echte marathontraining start pas op 09/12 dus nog mooi tijd om ervoor te zorgen dat ik goed voorbereid kan starten.
Ik ga volgend weekend eens piepen op de levensloop te Brugge, ik wil eens zien hoe ik daar zal op reageren, mijn vorige ervaring met dit prachtig initiatief was in 2017 toen ik deel mocht uitmaken van "pacingteam Philippe 24h" ik was dan al onder de indruk maar kan me moeilijk inbeelden wat het met me zal doen wanneer ik eventueel zelf het paarse "vechters t-shirt" aantrek ... Frank Spencer(Philippe) zal zeer dichtbij zijn...
Eventjes verduidelijken voor wie we dit allemaal doen, toegegeven voor stuk voor mijzelf. De grootste kracht die ik hieruit haal is niet enkel de start en die 42 km ofte 26.2 miles door mijn 'favo city', al ga ik daar ook niet flauw overdoen tis wel graaf/bangelijk/awesom of geweune weg ... machtig. Ik ga op deze manier veel positiever en veel comfortabeler om met mijn ziekte, de focus ligt nu niet enkel op "gezondheid" maar ook op iets presteren, ergens een klein verschil proberen te maken, wanneer je ziek bent moet je "zorg" toelaten, niet onmiddellijk mijn sterkste kant maar je krijgt geen keus . Op deze manier kan ik toch maar weer een klein beetje zorg doorgeven aan mensen die het veel moeilijker hebben dan ikzelf.
Juist dit is de doelgroep die Outward Bound viseert, jongeren die in achtergestelde buurten leven of die gewoon de mogelijkheden/kansen niet krijgen/hebben om zich volledig te ontwikelen tot zelfstandig volwassenen komen in aanmerking om geholpen te worden. Men richt natuurkampen in voor hen die nog nooit buiten hun postcode geweest zijn, jonge mensen die voor het eerst in aanraking komen met de natuur, heuvels, rivieren, meren, camperen en frisse lucht. Voor ons is dit vaak zo vanzelfsprekend maar jammer genoeg is dit niet zo voor iedereen. Die gasten krijgen de kans om via die natuurkampen zaken te beleven, hun grenzen te verleggen om zo sterktes bij zichzelf te ontdekken die ze nooit voor mogelijk hielden, ze treden onder begeleiding, buiten hun comfortzone en krijgen op deze manier een andere kijk op zichzelf en hun omgeving. Eénmaal terug thuis zien we dat ze positiever in het leven staan, meer besef hebben van hun eigen mogelijkheden en vooral ook inzien dat er een andere manier van leven bestaat.. en net dat is de winst. De Outwardbound familie bestaat over gans de wereld en lijkt mij zo'n mooi initiatief, daarvoor doen we het dus allemaal.
Wat gaan we dus doen: daar wordt stevig aangewerkt, er volgt een chocolade- en truffel verkoop, ( watch this space) er komt een bbq op 16/11 er zullen steunkaarten verkocht worden, koekjes proberen we ook aan de man te brengen en er is nu ook al een fundraising webpagina op fb.
The London Marathon & The Outward Bound Trust fundraising... Volgende keer kan ik in detail vertellen wat we waar en voor hoveel verkopen ...
stay tuned ... !!!
Het zou super zijn indien je een zakje koekjes of chocolade bij ons besteld, het zou waanzinnig zijn indien je er twee bestelde maar het ware volledig ...
SUPERCALIFRAGILISTICEXPIALIDOCIOUS
indien je eens wil rondvragen in jou omgeving, werkplaats, vriedenkring ...
De start op en naast het wegdek om deze stunt te verwezenlijken werd gegeven. Op loopgebied is er een plan ( geef toe das toch al iets ) mijn marathonvoorbereiding start op 09/12, ik koos voor een 20 weken durend programma aangepast aan mijn (beperkte) capaciteiten. Tot dan werk ik geleidelijk naar iets wat men "basisconditie" noemt, heb ik ooit eens gehad maar ze lijkt nu onvindbaar (beetje slordig van mij). Het gebrek aan conditie is op dit moment omgekeerd evenredig aan het overtal aan kilo's ... (not good ) en dus en ook hier veel werk aan de winkel, ik loop/jog nu 3 keer per week en bouw traag en geleidelijk op, de bedoeling is dat ik vlot 20 km verteer tegen mijn startdatum. Naast het wegdek verloopt alles veel vlotter, er werd een groot appartement gevonden in London, zelf verblijf ik er ook met uitzondering van de nacht voor de wedstrijd omdat ik graag dicht bij de start wens te slapen. De plannen rond de fundraising worden ook concreet, sjocoladeverkoop, koekjesverkoop, truffelverkoop en als eerste hoogtepunt een heuse BBQ, das al niet mis.(een naaktkalender van het commité werd nipt verworpen) Deze week worden de kaarten gedrukt, de zaal vastgelegd en een overéénkomst gemaakt met de persoon die de BBQ zal organiseren... jawadde de bende die achter mij staat weet van wanten...Daarom effen duiden wie ze zijn, eerst en vooral Kenneth mijn broer hij maakte dit plan werkelijkheid en coördineert het geheel, Tania zijn vrouw, mijn ma, haar zus Tante Jeannine, Heidi natuurlijk samen met zoon Aäron en dochter Jade en Bianca (familie zonder familie te zijn), deze mensen vormen de kern van het geheel en het enige wat ik moet doen is lopen en gezond blijven .. iets wat niet voor de volle 100% in mijn haden ligt. Ik ben verre van een pessimist, eerder meer een positivo maar de realiteit is nu éénmaal dat ik die ziekte heb en dat er tussen nu n d-day nog twee periodes liggen van controle en behandling (lees ziek/mottig zien ) ... dus "fingers crossed" ... het zal zo wie zo niet voor niks zijn, IEDERE CENT die we ophalen gaat integraal en rechtstreeks naar de Trust en dit als ik start of niet start... Volgende keer wat meer over dit initiaief.. toe loatere
Laat me de situatie even schetsen, het verder uitdiepen doe ik de volgende weken wel, ik wens dit via mijn blogje te doen zodat ik een mooi 'reisverhaal' zal hebben wat de uitkomst ook moge zijn. Dit jaar is en hoe kan het ook anders helemaal geen voltreffer wanneer we het over lopen hebben. Het vaststellen van de kanker in januari zorgde ervoor dat het lopen volledig op het achterplan kwam te staan, na de operaties en tussen de behandelingen door probeerde ik wel om af en toe eens een korte run te plaatsen maar er was geen sprake van continuïteit. Daar zou met het volgende project wel eens verandering kunnen in komen. Mijn ultieme marathondroom is altijd al een deelname aan de marathon van Londen geweest, mijn favo. stad waar ik jaarlijks een lang weekend verblijf. Deelnemen aan deze 42-er is echter geen sinecure, ofwel doe je mee aan de loting (doe ik al 9 jaar op rij zonder resultaat) de kans is echt wel miniem om op deze manier te kunnen starten, een andere manier is een veel te dure loopreis boeken waar je wel start zeker bent maar het zijn echt zotte prijzen, dan rest er nog 1 manier en dit is je aanvraag doen bij één van de vele "charities" (liefdadigheidsinstellingen) om in hun team te lopen en als tegenprestatie geld op te halen voor hun goed doel. ok, nog even volhouden en mee volgen want nu komt dien aap en dien mouw.
18 Augustus was er een "house-warming" feestje (voor de fam.) bij mijn broer Kenneth, hij heeft zich nu met zijn kids en vrouw (na vele jaren in het buitenland) in Bruhhe gevestigd. Terwijl den apero lekker aan de gang was komt hij ineens af met een doos en legt deze op mijn schoot, zegt erbij: "jij krijgt een vroeg kerstcadeautje ." ik snap er niks van de doos was inderdaad in kerstpapier ingepakt en heel even schiet het door mijn hoofd "ik ben wel ziek maar kerst haal ik echt wel nog hoor", het wordt stil en iedereen kijkt naar mij die traag mijn pakje opdoet. Ik zie een T-shirt, wat folders en een brief aan mij gericht... Ik lees of liever ik probeer deze te lezen maar geraak niet voorbij de eerste zin...
Dear Marnix, we have de honer of giving you a place in the London marathon 2020 as part of our charity-team... vele tranen, stiltes, slikken en knuffels later van mij (en van iedereen) snap ik dat mijn broer ervoor zorgde dat ik kan starten en dat hij met de hulp van gans de familie het sponseren (koekjes/pralines/spaghetti-avond/ winterbbq???) op zich neemt ... pff ik krijg het er terug koud van, de rest is voor volgende week enkel nog de charity vernoemen (eentje die zo goed bij me past)
The Outward Bound Trus, http://www.outwardbound.org.uk/ geven de kans aan jongeren die nog nooit buiten hun postcode zijn geweest om de natuur in te gaan via kampen om zo hun grenzen te leren verleggen en hun wereld te vergroten... later meer... tzien dingen die warmehuisfeestjes...
Ik zal dus af en toe iets laten verschijnen op dit blogje, in eerste instantie doe ik dit vooral voor mezelf, ik kan sommige muizenissen op deze manier toch een beetje van me afschrijven.
Het deed veel deugd dat mensen steunend reageerden op mijn vorige post, ik heb dan ook al veel positieve reacties mogen ontvangen van mensen die over mijn probleem hoorden.
Ik ga geen namen opnoemen (bang dat ik iemand vergeet ) maar er zaten reacties bij van aan de andere kant van de wereld, van mensen die ik al jaren niet hoorde, van mensen die zelf volop in de miserie zitten en natuurlijk van dichte vrienden en familie. Sterk ...
Omdat deze jongen eigenlijk maar één manier kent om zijn hoofdje leeg te krijgen worden vanaf deze week de loopschoentjes terug aangebonden... Vorige week deed ik een kort testloopje (6 km) en dit beviel me, smaakt naar meer... maar ik ken mezelf nu al goed genoeg om te weten dat als ik geen doel voorzie er niet veel van in huis zal komen vandaar het volgende: ik ga trainen voor de marathon van Kampenhout. Deze is laat op het jaar, eind december dus nog zeer veel tijd, ze bestaat uit 6 rondes van 7 km dus goed te volgen door Heidi en makkelijk uit te stappen bij problemen en ik liep ze nog nooit, nog steeds bezig met elke marathon slechts één keer te lopen ... Wat kan er roet in het eten gooien: mijn behandelingen die ervoor zorgen dat trainen moeilijk verloopt, het slechte weer op 22/12, maar niet geschoten is niet gewonnen hé... of zoiets in die aard. Dus ...daar gaan we ...
Half januari, verjaardag-loopje van Christ & friends... al kwebbelend 18 km no prob.
's Avonds ... veel bloed in de urine dus maandag voormiddag richting huisarts, gene paniek zal wel blaasontsteking zijn, wat antibiotica en een echo als controle op woensdag.
Wanneer je de radioloog tijdens het nemen van de echo ziet schrikken en mompelend "oei oei" hoort zeggen is dit meestal geen goed nieuws, zo ook hier.
Afspraak uroloog de week erop en boem ... een oplawaai van je welste .. meneer dit is duidelijk blaaskanker ...
Drie operaties verder, na het wegnemen van de tumor blijft er veel onduidelijkheid naar het stadium van de kanker T1 of T2, wat een groot verschil maakt in aanpak, behandeling en bepalend is over de verdere levenskwaliteit in de toekomst. Het blijkt T1 ik heb geluk ...???
Deze ziekte wordt hier behandelt met immunotherapie (kende ik niet) 6 weken na-één krijg ik wekelijks een "spoeling " via sonde, dit bevalt me niet goed ik kan echt niet tegen deze behandeling, dot mij veel pijn en geeft me veel ongemak maar elke week mooi op tijd in de wachtzaal om dit te onder gaan.
Ik besluit om na 3 maand thuis terug te gaan werken en lopen in week 2 van mijn behandeling, dit blijkt niet mijn beste idee in week zes en tevens voorlopig mijn laatste immuno-sessie geraak ik niet meer vooruit, vermoeid en kapot, het lopen al weer gestopt.. gelukkig is er een verlof gepland, deugd doend effen normaal doen effen niet aan deze helse problematiek denken of toch proberen er niet aan te denken ..
Terug thuis stap je zo weer in de realiteit.. ik neem het werk weer op en wacht af tot eind deze maand wanneer ik terug een onderzoek (bij mij zeer pijnlijk, narcose kan niet) plus drie sessies (1 per week) immuno zal ondergaan. Dit maakt me bang.
Dit is hier mijn oude, eerste blog die ik opgaf in 2015 toen ik overstapte naar een ander blogprovider ... (deze is verdwenen) , bloggen is zeker niet meer "in" maar toch denk ik eraan hem van onder het stof te halen der is zo het één en het ander wat hapert, het hier uitschrijven zou een mogelijke hulp kunnen zijn. Ik ga er ook wat werk moeten van maken om deze handel "up to" date te brengen gezien de lange inactiviteit... we zien wel ... zeg nooit nooit !!
Kom gerust eens een kijkje nemen ... maar gezien het een totaal andere manier van bloggen is zal het nog effen duren voor ik tevreden ben overmijn nieuwe blog ... tis nog de ruwbouw ....
De laatste paar weken is het lopen wat op de achtergrond geraakt, niets ergs en al kan ik snel enkele excuusjes (uit)vinden, een weekje een serieuze verkoudheid gehad, een lang weekend te London verbleven, de waarheid is gewoon dat het her-starten mentaal redelijk zwaar is. De afstanden stellen bitter weinig voor, 3 km - 5 km - 8 km maar het vraagt een serieuze inspanning om hiermee tevreden te zijn en er motivatie uit te putten. Vb: het duurt langer om je om te kleden, je nadien te douchen en terug omkleden dan het duurt om je 3 km te lopen beetje omgekeerde wereld toch Ik kreeg terug groen licht van de chirurg na een nieuwe MRI en ben dus weer voor één jaar goedgekeurd, dat dok duidelijk geen loper is kan je afleiden uit het feit dat hij weinig oor had naar mijn vraag of het kon dat ik een stukje recuperatie verloor en of hij dacht of dit permanent zou zijn Zijn repliek was correct maar daar had ik dan ook weinig meer aan: hoe voel je je? kan je werken ? kan je mee in het gezinsleven? (3 maal een dik positief antwoord ) .. dan zie ik geen probleem en de foto toont dit ook aan einde verhaal, die goede man dacht waarschijnlijk deze lankarren hier komt zeer goed door zijn tweede - hersenoperatie en zeurt over recuperatie na het lopen van een aantal kilometers ??? nooit tevreden die patiënten . Morgen dus terug de baan op, gedaan met trunten, verder alles super hoor, weekend Londen was speciaal de ouders hadden na het horen van al onze London- verhalen gevraagd of we hen niet eens een rondleiding wilden geven in onze favoriete grootstad is super meegevallen een beetje voor elk wat wils ingestoken met zelfs een stadion tour in Chelsea terwijl de dames Harrods bezochten. Verder zie ik dat de paarse reus stilaan wakker wordt net tegen de tijd dat het om de knikkers gaat, we gaan klaar zijn om mee te doen Maar we kijken nu eerst uit naar ons huwelijk precies over 5 weken ik hoor heel vaak zeggen: t zal rap gekom zien ewwel van mij mag het tot loops !!
De BBQ van zaterdag 16/11 werd een ongelooflijk succes, echt machtig op alle vlakken, 120 personen, top sfeer, lekker eten, koffie, taart, ... alles verliep rimpelloos.
We zijn nu officieel gestart met actief te "fundraisen" ofte zeer beleefd geld af te troggelen ... maar wel voor een machtig doel hé.
