Deze morgen terug om 6u45 vertrokken. Wanneer ik buiten kom uit de albergue wijst een gele pijl de richting die pelgrims moeten nemen. Eigenlijk is het een aanwijzing voor stappers, maar ik ben nog niet goed wakker en denk dat dit ook de richting van de fietsers is. Ik kom terecht op een aardeweg en zie van ver het spoor. Dit staat in ons Cleemensboekje- kruis het spoor-dus ik denk dat het goed is. Plots begint het af te wijken van de spoorweg en ik moet over een brugje met de fiets en nadien begint het te stijgen.Ik denk bij mezelf " ik heb mij hier weer iets gelapt". Ik heb mij laten verleiden door die pijl, maar had beter gewoon mijn boekje gevolgd. Het is erg stijl en ik moet hard duwen om de fiets verder te krijgen in het zand. Een stapper ziet mij bezig en vraagt of hij wat kan helpen met duwen. Na een paar minuten parelt het zweet op zijn voorhoofd. Dan komt er nog een pelgrim en overziet het probleem. Hij vraagt mij of ik zijn stok wil vasthouden en de 2 mannen duwen de fiets naar boven . Dat is heel lief en ik maak een foto van hen terwijl ze zo hard aan het werken zijn voor mij. Nadien kom ik op een asfaltbaan terecht en vraag de juiste weg voor fietsers aan een inwoner. Deze morgen was er heel veel mist en het was gevaarlijk op de baan, omdat de zichtbaarheid heel slecht was. Ik heb mijn fluo-pull aangetrokken om goed gezien te worden. Ik heb vandaag 3 heerlijke afdalingen gehad, maar daarnaast ook wel goed afgezien in de klims. Vlak was het bijna niet, het was ofwel stijgen of dalen. Rond de middag was het heel heet en lastig om te fietsen. Ik had mij voorgenomen om tot Melide te gaan zodat ik morgen nog juist de helft moet doen om Compostela te bereiken. Morgen ziet het er ook lastig uit, want bijna op elk lijntje staan er klims bij. Als die klims voorbij zijn, heb ik er wel eventjes genoeg van want het is erg lastig. Vanavond slaap ik in een albergue dat een opgeknapt overheidsgebouw is en het is er heel proper.
Deze morgen, vertrek ik iets later dan gewoonlijk, want er worden nog veel foto's van elkaar genomen als aandenken . Ook het afscheid verloopt erg hartelijk. Vandaag is het weer uitstekend, in tegenstelling tot 3 jaar geleden. Toen was er veel mist, het was koud en het regende tijdens de overtocht van de Cebreiro. De klims gaan vrij goed, want ik klim gestaag zonder mij te haasten en ik blaas af en toe wel eens uit.Toegekomen bij de Cebreiro bezoek ik het kleine gezellige dorpje en vraag een stempel in het kerkje. De volgende hoogten zijn Alto San Roque en Alto De Poio. Wanneer ik de 3 hoogten verslaan heb begint de serieuze afdaling en het is heerlijk om niet hoeven te trappen. Ik vind het precies gemakkelijker dan vorige keer en de topsnelheid is 54 km/u. Nadien volgen er nog wat hoogteverschillen. Om 14u30 bereik ik Sarria en ga de eerste Albergue die ik zie binnen voor een slaapplaats.De man en de plaats staan mij niet zo erg aan, in tegenstelling tot gisteren, maar het is toch juist maar om te slapen. Ik zit nu terug op een terrasje mijn dagboek bij te houden. Naast mij zit een koppel die ook duchtig aan het schrijven is. Daaraan zie je dat dit geen gewone reis is, maar toch wat een reis in de innerlijke wereld. Ik moet nu nog 131 km fietsen alvorens ik aankom in SDC . Wanneer ik terugkeer naar de albergue, nadat ik mijn pergrimsmenu gaan eten ben, zie ik een Duitse mevrouw op de stoep voor de albergue zitten. Ze lacht heel lief naar mij en ik besluit om mij nog eventjes bij haar te zetten voor een babbel . Mijn Duits is wel niet zo vloeiend, maar het gelukt mij toch om ermee te converseren. Het blijkt dat we allebei op dezelfde slaapzaal liggen. Na ons gesprek vraagt ze mijn naam en land van herkomst te schrijven op een speciaal daarvoor voorziene T shirt met het Compostela-embleem. Ze is verpleegster en ik laat haar mijn schaafwonde aan de knie zien, want ik heb de indruk dat het een beetje ettert. Ze geeft me een ontsmettend doekje en zegt om er verder niets aan te doen.
Gisteren nog wat rondgewandeld in de stad, wat inkopen gedaan voor het avondeten en naar de kapper geweest. Bij de kapper was het geen gemakkelijke karwei om alles in gebarentaal uit te leggen. want hij sprak alleen maar Spaans. Uiteindelijk verstond hij toch wat ik wilde en het resultaat mocht er zijn. Bij de afrekening verschoot ik van de prijs, want ik moest maar 17 euro betalen. 's Avonds nog wat gezellig buiten gezeten in de tuin van de Albergue samen met een Nederlandse en een Spanjaard. Om 21 u ben ik naar bed gegaan en deze morgen om 6u45 terug vertrokken. Vandaag ga ik weinig kilometers doen want ik wil stoppen voor ik de Cebreiro over moet, zodat ik met veel energie de grote klim kan doen. Om 11u15 stop ik al in een "Albergue Brazilian". Ik moet wel nog wat wachten om binnen te gaan, want het gaat pas om 13 u open. Ondertussen praat ik wat met een Nederlandse en een Deense die ook toegekomen zijn. Het zonnetje schijnt heerlijk en ik doe een was zodat alles droog is tegen morgen. Ik heb al eens de kaart bestudeerd en 2 km nadat ik morgen vertrek beginnen de klims van 6 tot 10%. en dit zo een 20 km lang. Nadien volgt een spectaculaire afdaling van 12 km met veel haarspeldbochten. Het allerzwaarste van de reis zal er dan opzitten. Dit wil niet zeggen dat het nadien vlak is, want er volgen nog klims. In de Albergue is het heel gezellig. Ik zit heerlijk in de tuin met een boek en maak nadien een mooie wandeling . De uitbaatster is een Nederlandse en ze heeft een boontje voor de 3 mensen die eerst toegekomen zijn . We mogen in een aparte zaal liggen zodat we beter kunnen slapen Om 19u30 mag iedereen aan tafel ( ongeveer 26 personen ).De uitbater geeft een speech over " De Weg " en vraagt aan iedereen om zich voor te stellen en ook een woordje te zeggen dat typeert wat voor hem de Camino is. Iedereen geeft zijn eigen bedenkingen en het gaat over verandering, het hart helen, sportiviteit, mensen ontmoeten, zich openstellen voor anderen of spiritueel. Sommigen vragen zich af op welke manier ze het gevoel dat ze tijdens de Camino ontwikkeld hebben, kunnen overbrengen in hun dagelijkse leven, zodat de essentie ervan niet verloren gaat. Men vertelt ook het verhaal over een Nederlanse vrouw die 2 jaar geleden haar man verloor aan kanker.Nu doet ze de Camino en ze is te voet vertrokken vanuit Nederland. Op elke plaats waar ze overnacht strooit ze een beetje as uit van haar man, met de bedoeling het verdriet stilletjesaan los te laten en hem ook deelgenoot te maken van de spirituele tocht. Hier, samen met de andere pelgrims voel ik echt de positieve energie van het samenzijn. We hebben lekker Braziliaans gegeten en er heerste een opperbeste stemming. Iedereen voelde zich verbonden met elkaar.
Wanneer ik gisterenavond al in mijn bed lag, was er een Japanse die mij vroeg om een fles wijn samen uit te drinken. Ik heb vriendelijk bedankt, want ik had geen zin om met hoofdpijn op te staan. Vandaag om 6u45 vertrokken met mooi weer.I k heb eerst een lekkere croissant en een koffie gedronken in een café. Vele pelgrims komen daar terecht voordat ze vertrekken, want in de albergue kan je niet ontbijten. Vandaag is de route in stijgende lijn, met veel kleine en grote klimmetjes. Het hoogtepunt is " de Cruz de Ferro", waar iedereen een steen of iets anders achterlaat. Symbolisch is het een last die je daar achterlaat door een steen op een grote hoop te leggen. Sommigen schrijven er iets op .Het doet je wel iets, al die mensen bij dat kruis. Het is daar tevens een rustpunt na een zware inspanning. Verder gaat het terug in dalende lijn met steile afdalingen. Gelukkig had ik mijn remblokje een paar dagen geleden al vervangen, want ik moet dikwijls in de remmen knijpen om niet uit de bocht te vliegen. Het is leuk die afdaling, maar je moet toch goed geconcentreerd zijn. Uiteindelijk kom ik terecht in een heel mooi gebouw van de parochie met 220 slaapplaatsen. Ik slaap in een zaaltje met 6 vrouwen. De hospitaliero zijn heel vriendelijk en behulpzaam en ik krijg onmiddellijk een heerlijk glas frisse drank aangeboden. In de tuin staat een paal met daarop 202,50 km tot Santiago. Het begint dus goed te korten. Ik heb al meer dan 2000 km op mijn kilometerteller staan. Nu ga ik nog eens de stad in om wat te bezichtigen. Ik vind het leuk om elke morgen vroeg te vertrekken, zo heb ik de ganse namiddag vrij om van alles te doen.
Vandaag om 5u30 opgestaan en om 6u30 vertrokken na het ontbijt. Het is nog heel rustig op straat, en ik ben blij, want om uit zo een drukke stad te geraken is het niet gemakkelijk. Er zijn heel veel eenrichtingswijzers, maar omdat er nog geen verkeer is durf ik die straten wel in te rijden . Onderweg is het vrij vlak, met af en toe een klimmetje maar het gaat vlot vooruit. Vandaag ben ik geen enkele fietser tegengekomen, alleen stappers. Het weer is goed, maar niet te warm en ideaal om te fietsen. Om 13u15 kom ik aan op mijn bestemming. Er is wel nog een heel steile korte klim ( ik denk wel 14% ) en besluit toch de fiets aan de hand te houden. Zelfs dan heb ik het moeilijk om de fiets naar boven te krijgen en moet er met mijn volledige gewicht tegenaan duwen. Ik kom terecht in het Albergue Municipal en het komt me bekend voor, want 3 jaar geleden heb ik daar ook geslapen. Ik krijg een kamer van 12 personen op het gelijkvloers en ik ben blij, want meestal moet ik met die fietszakken naar het eerste of tweede verdiep gaan en het weegt toch een beetje. Op een bepaald moment zegt iemand van het personeel dat ik achteraan mijn bil een grote rode vlek heb. Hij denkt dat het vlooien zijn, maar ik zeg dat ik mij gestoten heb aan mijn fiets. Uiteindelijk laten ze het zo, want anders moet al mijn kledij en mijn slaapzak gewassen worden. Af en toe stoot ik me wel aan mijn fiets en mij benen staan vol blauwe plekken. Nadat ik gedoucht heb verken ik nog eens de stad. Spijtig genoeg is de kathedraal en het paleis van Gaudi gesloten op zondagnamiddag. Ik ben vroeger al eens in het paleis geweest en het was prachtig, vooral ook met zijn glasramen Ik denk dat er in Astorga een revalidatiecentrum is, want ik zie ontzettend veel mensen die zich voortbewegen via een rolstoel. Morgen zal het wel zwaarder worden op de fiets en ik moet zien dat ik goed uitgerust ben voor de klims, dus ga ik vroeg slapen.
Vandaag om 6u 45 vertrokken, samen met de stappers. Het is nog koud en bewolkt, maar het regent niet. De weg is vlak, dus het fietsen vlot goed. Onderweg is het heel desolaat, weinig verkeer, geen fietsers te zien en overal velden. Om 10u30 kom ik aan te Leon. Het is een drukke stad en ik gebruik mijn GPS om op mijn juiste bestemming te komen. Hij wijst mij, straat in, straat uit en dikwijls is er eenrichtingsverkeer. Ik heb de indruk, dat ik in rondjes aan het rijden ben en besluit gewoon de weg te vragen naar de kathedraal en vandaaruit verder te zoeken. Meestal liggen die slaapplaatsen daar toch dichtbij. Eens aan de kathedraal, vraag ik de weg en een man is zo vriendelijk om mij te begeleiden naar het klooster Santa Maria de Carajol. Om 11 u staan er al heel wat pelgrims te wachten om binnen te gaan in het klooster. Er kunnen wel 150 mensen slapen, dus ik zal er ook wel bijzijn. Het is de eerste keer dat mannen en vrouwen gescheiden slapen, meestal is het een mix van de twee. Na het middageten bezichtig ik het centrum en de kathedraal. Per toeval kom ik nadien Anna tegen, een Duitse die ik in Roncevalles ook gezien heb. We maken een praatje en ik bied haar iets te drinken aan. Ze eet ook een taartje en een toevallige voorbijganger vraagt ons wat geld. Wanneer hij merkt dat we niets geven, kijkt hij naar het taartje en vraagt of hij dat krijgt. Ze geeft hem de helft en zo is hij ook gelukkig. We blijven de ganse namiddag bij elkaar en nuttigen samen het avondeten is een Italiaans restaurant.We hebben een boeiend gesprek gehad en verlaten elkaar om 8u30. Misschien zien we elkaar morgen terug want ze vertrekt met de bus naar dezelfde stad. Zij is een stapper en heeft momenteel wat problemen met haar voeten. Ze reist wat met de bus, totdat de wonde geheeld is en dan stapt ze verder. Ik denk dat stappers het veel moeilijker hebben dan fietsers, want ik zie er veel die mank lopen van de pijn.
Deze morgen spreekt de man , die onder mij slaapt, mij aan en vertelt al lachend dat ik goed heb liggen snurken. Ik ben een beetje gegeneerd en zeg dat ik gisteren wat had gedronken en dat dit de oorzaak is. Normaal gezien doe ik dat niet. Ik moet een bijzonder diepe slaap gehad hebben, want ik heb niemand horen opstaan deze morgen. De buur heeft met zijn benen hard tegen mijn matras geduwd om me te doen ophouden. Nadien eet ik mijn ontbijt en er is een Duitser die mij vertelt dat hij gisteren 37 km gestapt heeft . Hij loopt niet graag samen met anderen omdat hij stilte rondom zich wil . In groep wordt er dikwijls veel nietszeggende praat verkocht en hier , op de camino , wil hij dat niet horen. Hij vertelt ook over een waargebeurde film " the Way " - de Weg- . Het gaat over een zoon die de Camino doet en onderweg sterft. Nadien wil de vader begrijpen , waarom de zoon dit wilde doen en hij gaat zelf ook op weg. Het schijnt een heel ontroerend verhaal te zijn. Dit doet me denken aan een verhaal dat ik onlangs vernam. Een Pool en zijn vrouw vertrokken een paar maanden geleden voor een tocht door verschillende landen, om te eindigen in SDC en nadien Fatima. De terugtocht gingen ze ook te voet doen. In Spanje is de vrouw verongelukt De man was in shock, maar heeft toch de tocht verder gezet. Nu was hij op de terugtocht en ik moet hem waarschijnlijk gekruist hebben. Ik was ontroerd door dat verhaal. Het fietsen gaat vandaag erg vlot, weinig klims maar wel een grindweg van 9 km. Het is een weg die zowel door stappers als door fietsers gebruikt wordt, maar eigenlijk niet ideaal is voor de banden Er liggen wel maar kleine steentjes in tegenstelling tot 3 jaar geleden. Toen had ik schrik dat ik een lekke band ging krijgen, maar toch blijf ik nu ook voorzichtig en kijk goed uit waar ik fiets. Langs die weg zie ik zeker 300 stappers en soms is het een beetje slalommen om voorbij hen te komen. Deze middag gestopt in een heel mooie Albergue om er mijn boterhammen te eten. Het is Albergue Viatoris en de voorgevel is volledig beschilderd. Wanneer je verder naar binnen gaat staan er 4 grote beeldhouwwerken met pelgrims en ik neem wat foto's Nadien fiets ik verder en kom om 14 u ter bestemming aan . De eerste Albergue is volzet en ik ga naar de volgende enkele straten verder. Daar blijkt er nog 1 plaats te zijn in een stapelbed. Ik heb geluk, want na mij komen er nog binnen. Ik voel me een beetje verveeld omdat die anderen verder moeten trekken. Ze kunnen wel slapen in een blokhut, maar dat kost 40 euro voor 2 en het stapelbed is maar 8 euro. Deze avond slaap ik terug bovenaan. Ik ga vandaag niet drinken, want ik heb geen zin om terug in de lucht te vliegen. Nu zit ik in de tuin van de Albergue onder een parasol en het is heerlijk om daar uit te rusten op het grasveld en mijn dagboek bij te houden.
Vanmorgen terug vroeg uit bed, want ik heb mij voorgenomen om tot Fromista te fietsen, indien het niet te zwaar is. Het is mooi weer en eens ik Burgos buitenrijd beginnen de klims. Ik begin het al vlug warm te krijgen en na een paar minuten mag ik al een deel van mijn kledij uitlaten. Het blijft toch zo een 40 km met tamelijke klims, nadien is het een ganse tijd vlak en eens ik langs de dorpjes moet begint het terug te stijgen. Onderweg zie je heel weinig voertuigen en fietsers. Na 50 km bemerk ik een eerste pelgrim uit Nederland en we rijden eventjes samen nadat we een foto van elkaar genomen hebben. Nadien rijden we elk verder op ons eigen ritme. Onderweg ben ik eventjes gevallen toen ik bijna stilstond. Mijn sandaal bleef haken in de pedaal en plots kon ik mijn evenwicht niet meer houden. Gelukkig heb ik 2 goede buffers aan mijn fietszakken, want daardoor val je wat zachter. Door het feit dat mijn schoenen zo nat waren heb ik tijdelijk met mijn sandalen gefietst, maar na dit voorval doe ik toch terug de schoenen aan alhoewel ze nog niet volledig droog zijn. Ik heb me wel niet pijn gedaan, alleen een schaafwond aan mijn knie. Om 13u45 kom ik aan ter bestemming en het eerste wat ik doe is een douche nemen en mijn was doen. Er is zojuist een dame uitgegleden in de douche en moet nu naar de dokter. Ik zet mij ook even in de tuin en geniet van de zon. . Ik heb nog niets gezegd op mijn blog over de prestaties van Rene en Guy. Ongeveer een week geleden hebben ze Santiago bereikt ondanks het feit dat ze op hetzelfde tijdstip vertrokken zijn als ik. Ze hebben het prachtig gedaan en zelfs voor mensen met een goede conditie is het toch moeilijk en zwaar. Zij fietsen wel met de snelheid van "een TGV" en ik met die van " een boemeltrein". Maar ik zal er ook wel komen. Ik doe deze namiddag wat inkopen voor onderweg en wanneer ik aan de winkelbediende vraag om het stuk kaas dat ik koop in stukken te snijden, weigert ze dat. Mijn mond valt open van verbazing en ik blijf haar aanstaren.Ik denk bij mijzelf, ik leg alle koopwaar terug en ze mag haar kaas houden. Uiteindelijk doet ze met " een lang gezicht" toch wat ik vraag. Het is verschrikkelijk warm vandaag en ik zie iedereen op het terras zitten met een grote pint bier (1/2 liter ).Ik heb er ook zin in en bestel het bier. Nadien eet ik een pelgrimsmenu en plots krijg ik precies " een klop van de hamer". Mijn ogen vallen bijna dicht en ik haast me om af te rekenen, want ik heb het gevoel dat ik terstond in slaap ga vallen. Om 20u lig ik al te bed en val bijna onmiddellijk in een heel diepe slaap. Meestal slaap ik onderaan in een stapelbed, maar vandaag heb ik geen geluk. ' s Nachts word ik wel eventjes wakker en heb precies het gevoel dat ik even naar boven vlieg. Ik hoor het bed onder mij piepen en denk dat mijn onderbuur wat " gymnastiek" aan het doen is. Hij heeft misschien ergens krampen en ik slaap gerust verder.
Deze morgen terug om 7u15 op de fiets. Het is nog fris, maar het regent niet en het zonnetje begint al te schijnen. Het is heerlijk om te fietsen. Ik heb eerst een grote afdaling en nadien is het een ganse tijd vlak en ik begin er terug van te fluiten. Er is slechts één zware klim vam 8 tot 14%. Nadien volgen er ook nog enkele kleintjes, maar het is te doen. Om 10 u kom ik al aan te Burgos en het eerste wat ik doe is naar een infobureau fietsen. Daar geven ze mij een plattegrond om de weg te vinden naar een Albergue (ref.Mun. Casa del Cuba). Het is een groot gebouw, er kunnen 140 mensen in overnachten en het ligt vlakbij de kathedraal. Het gaat wel maar om 12 u open en ik besluit dan maar om een tijdje te wachten want ik wil zeker zijn van een plaatsje.Terwijl ik wacht bedenk ik dat het goed zou zijn om ondertussen mijn remblokjes te vervangen. Het nieuwe blokje schuift niet tot het einde en ik moet de hulp inroepen van iemand anders. Hij blijkt het er ook lastig mee te hebben, maar uiteindelijk lukt het toch. Ik heb er wel 4 te vervangen maar besluit de rest verder op de dag te doen. Wanneer ik mijn slaapplaats gekregen heb, besluit ik de andere blokjes ook te vervangen, want het is belangrijk, zeker in de afdalingen en er komen er nog hevige. Ik krijg het volgende blokje erin, maar besluit toch naar een fietsenmaker te gaan voor alle veiligheid. Het lukt hem ook niet onmiddellijk, maar uiteindelijk komt alles goed en is de fiets terug vertrekkensklaar. Nu kan ik met een veilig gevoel vertrekken. Vandaag moest ik op een bepaald moment naar het toilet in de Albergue. Wanneer ik terug buiten wil komen zie ik dat de klink eraf is en juist een klein stukje metaal steekt door dat gat. Ik probeer eraan te draaien, maar het lukt mij niet om de deur open te krijgen. Ik begin hard te kloppen op de deur en zeg in het Engels, dat ik opgesloten zit en er niet meer uit kan. Een mevrouw die dat hoort zegt dat er ook geen klink aan de buitenkant zit. Plots krijg ik een ingeving en probeer de deur open te schuiven en dan ..........gaat de deur open. Ik ben niet gewoon aan schuifdeuren, maar kon er nadien hartelijk om lachen. Nadien verken ik de stad, die er prachtig uitziet. Er is veel groenvoorziening, mooi aangelegde parken en af en toe een mooi kunswerk dat geïntegreerd is in de omgeving Alles ziet er heel verzorgd uit. Wanneer ik de kathedraal bezoek, sta ik versteld van de immense rijkdom aan kunst. Het is ook volledig gerestaureerd en je bent overdonderd door de grootsheid en het indrukwekkende van het gebouw. Het lokt veel toeristen en pelgrims. Burgos is ook vriendelijk voor fietsers, want er zijn mooie fietspaden aangelegd. Om 6 u eet ik op het plein een pelgrimsmenu en het is de eerste keer dat ik alleen aan een tafeltje zit zonder gezelschap. Hoe groter de locatie, hoe meer verspreid de pelgrims zitten om te eten. Nadien ga ik mijn blog aanvullen en dan is het bedtijd voor mij, want ik ben moe. Vandaag heeft het zonnetje heerlijk geschenen en hopelijk blijft het weer een beetje stabiel.
Deze morgen ben ik om 7u15 vertrokken. Ik bekijk het Clemensboekje en zie dat er terug veel klimmen zijn. Het regent ook bij het vertrek en de wind is nog niet volledig gaan liggen. Ik bedenk bij mijzelf of het niet gemakkelijker zou zijn moest ik langs de N120 fietsen. Het eerste gedeelte staat ook zo in het boekje, maar verder nemen ze een andere weg. Ik besluit mijn GPS in te stellen op de bestemmingsplaats. Hij voert mij verder langs de N120. Ik moet zeggen dat het eigenlijk heel gevaarlijk is langs die baan Het is de richting naar Burgos en er zijn veel camions die mij voorbijzoeven en ze ontwikkelen een enorme luchtverplaatsing. Er is wel een fietspad , maar je moet wel opletten, dat je niet in de berm terechtkomt want die ligt op sommige plaatsen een meter lager. Ik heb deze morgen al een auto gezien , die in de berm beland was en hij stond volledig op zijn zijkant. Af en toe blijf ik even staan als ik camions zie aankomen Ik dacht dat die weg gemakkelijker was, maar niets is minder waar. Ik heb daar ook veel klimmetjes gehad en de weg was er nog gevaarlijk ook. Op een bepaald moment waarschuwt de GPS mij dat ik een onverharde weg moet inslaan. Eigenlijk ben ik blij dat ik niet meer langs die grote baan verder moet. Het lijkt of het een wegel is die de stappers gebruiken en sla die weg dan ook in. Eerst kan ik nog fietsen, maar verder begint het moeilijker te worden , staan er overal grote plassen en kasseien. Ik moet slalommen om in het droge te blijven. Langs weerszijden van die weg staan bomen, het is gelijk door een bos dat je moet. Verder wordt de weg nog slechter en ik ga precies dieper het bos in.Ik zie alleen maar bomen meer rond mij en weet niet meer van welke kant ik kom. Ik kan dus niet meer terug naar het beginpunt. Plots zie ik voor mij een heel groot deel dat onder water staat. Het is gelijk een meertje omdat het de laatste dagen zo erg geregend heeft en ik moet door dat water met de fiets. Ik sta 20 cm in het water en moet dan ook nog mijn fiets voortduwen. Ik moet ook opletten om niet uit te glijden, want het is er glad. Ik ga altijd maar verder het bos in , maar de GPS geeft mij nog altijd een richting aan. Gelukkig dat het nog geen avond is, want anders zou ik misschien toch wat ongerust worden.Na 30 minuten geraak ik toch uit het bos en een paar meter verder zie ik de albergue, waar ik wil overnachten. Als ik aankom vraagt ze mij of ik nog veel stappers gezien heb onderweg, en ik hoop dat ze mij niet zegt dat ik nog een paar uur moet wachten en dat eerst alle stappers binnenmogen. Uiteindelijk heb ik toch geluk en mag ik binnen. Mijn schoenen zitten volledig onder de modder en zijn verschrikkelijk nat en mijn fiets piept als ik rem. Er zal waarschijnlijk veel vuil tussen de remblokjes zitten. Ik ga eerst mijzelf eens goed wassen en dan mijn fiets eens bekijken. Deze avond is er een mis om 18 u en om 19 u kan je aan tafel in een klein restaurantje vlakbij de Albergue.Ik haast mij om goed op tijd te zijn, want er kunnen maar 20 personen eten en de pelgrims zijn met dubbel zoveel.De zon schijnt nu heerlijk en het is leuk om eventjes te verpozen op een bankje. Een Japanner komt naast mij zitten en we knopen een gesprek aan voor een uurtje - niet in het Japans, maar in het Engels-. Hij doet maar een weekje de Camino en ik vraag hem of zoiets in Japan ook bestaat. Hij zegt van wel, maar de voorzieningen daar zijn minder en het is ook veel duurder om te overnachten. Ik heb nu 5 euro betaald in het ref. Paroissial San Juan. Gelukkig dat je zo goedkoop kan overnachten, anders zou het een dure bedoening zijn. Je moet wel een beetje inboeten aan privacy en luxe voorzieningen, maar ik vind dat helemaal niet erg. Elke dag kan er gedoucht worden, je hebt een bed of matje om op te slapen en ik slaap meestal " gelijk een roosje". Je moet juist zien dat je een slaapzak meehebt. De meesten vinden het speciaal in die Albergues om samen te zijn met andere pelgrims van verschillende nationaliteiten. Het geeft een verbondenheid met elkaar. In SJPied De Port zijn er in 2011 93 verschillende nationaliteiten van pelgrims gepasseerd. Je staat ervan versteld dat mensen uit gans de wereld hier naartoe komen. Vandaag ga ik terug tamelijk vroeg slapen en maak mijzelf de bedenking dat het me een dagje was vandaag. Ik heb nu mijn lesje geleerd en ga niet meer afwijken van de Clemensroute Morgen zal het ook zwaar zijn , met veel klimmetjes, maar ik ga maar 30 km fietsen tot Burgos en ga de stad eens bezichtigen.
Deze morgen terug om 6 u opgestaan en om 7u15 vertrokken. Ik zeg altijd tot ziens tegen Karin en Henk want ik weet niet of ik hen nog zal terugzien.We spreken nooit af en het is het toeval dat beslist of we elkaar nog tegenkomen. Ik mag terug vertrekken met mijn regenkledij aan en ik merk ook dat het serieus begint te waaien. Vandaag is het erg lastig om te fietsen want er zijn verschillende klims en er is enorme tegenwind. Zelfs bij het afdalen moet ik nog meepedaleren. Ook op plaatsen, waar het vlak is kom ik moeilijk vooruit. Het wekt enorm op mijn zenuwen dat het zo verschrikkelijk lastig is en af en toe als de klims mij te steil zijn neem ik de fiets aan de hand. Dit is niet van mijn gewoonte maar vandaag is het ook dubbel zo lastig door de tegenwind. Gisteren heeft een Italiaan mij gezegd dat hij niet denkt dat ik het tot het einde zal uithouden. Waarschijnlijk omdat hij ziet dat ik niet zo vlug kan fietsen. Dan heeft hij het wel verkeerd voor , want ik ben "een die hard " en opgeven staat niet in mijn woordenboek. Rond 15 u toegekomen ter bestemming waar ik onmiddellijk een slaapplaats vind in " het Casa del Santo " vlak aan de kathedraal . Het is een nieuw gebouw dat ze in gebruik hebben en in totaal kunnen er 220 pelgrims overnachten. Het is heel modern en ook zijn er terug kamers met stapelbedden.Ik ben blij dat ik het tot een goed einde gebracht heb vandaag. Hopelijk gaat het morgen beter. Nu ga ik nog even de stad in om te bezichtigen. Het eerste wat ik doe is de kathedraal bezoeken. Je verschiet hoeveel kunst en bladgoud er in die kerken aanwezig zijn. Ik zoek ook naar de levende kippen die daar ergens gehuisvest zijn. Uiteindelijk moet ik het vragen, want ze zitten ergens op een grote hoogte. Er is een gans verhaal aan verbonden dus wilde ik niet vertrekken zonder ze gezien te hebben. Ik heb mij bij het buitenkomen ook laten fotograferen achter een groot bord waar een pelgrim met een kip in zijn hand opstaat. Het hoofd is uitgesneden, zodat je zelf je hoofd er kan doorsteken en het precies is of ik die pelgrim ben die er staat. Het is een leuk aandenken. Vandaag is er niemand die ik ken, dus ga ik alleen een menu eten. Ik zit aan een tafeltje en de ober vraagt of er eventueel anderen bij mij aan tafel mogen zitten. Ik heb er niets op tegen en al vlug komt een Italiaan en 2 Walen mij vervoegen. We converseren in het Frans en moeten geen drempel overwinnen om met elkaar in gesprek te komen. Het zijn allemaal pelgrims die aan tafel zitten en het voelt aan of je één grote familie bent. Om 21 u ga ik terug naar de slaapplaats en heb nog een gesprek met de persoon die aan de balie zit. Het is een Amerikaan die al de Camino gelopen heeft en nu als vrijwilliger 14 dagen komt meehelpen om de pelgrims op te vangen. Nadien gaat hij zelf verder de Camino lopen.
Deze morgen zijn de pelgrims al vroeg uit de veren. Om 5 u zie je al de eerste beweging want ze willen vroeg vertrekken en rond het middaguur stoppen. Ze stappen tussen de 20 en 30 km per dag. De een na de andere komt wakker. In het begin zijn ze heel stil, maar naarmate er meer opstaan, klinkt er meer lawaai. Op de duur steken ze het licht aan zodat iedereen wakker is. Om 6 u sta ik op en nadat ik gegeten heb, vertrek ik. Het is nog rustig op de weg en het regent een beetje. Van bij het begin zijn er al behoorlijke klimmetjes en dat is niet plezant zo vroeg in de morgen. Het blijft bijna de ganse dag regenen en er komt ook wind opzetten. Onderweg kom ik regelmatig reeds gekende fietsers tegen. Soms zijn ze eens achter mij en een paar uur nadien steken ze mij voorbij. Karin en Henk, waar ik gisteren mee gegeten heb kom ik ook terug tegen. Ze hadden onderweg al gevraagd of ze ergens konden slapen, maar die plaats bleek al volzet. Ze besluiten ook verder te fietsen tot Logroño. Om 15 u kom ik ter bestemming aan en het eerste wat ik doe is een slaapplaats zoeken. Het eerste adres is al volzet. Ik fiets vlug verder naar "het maison Paroissial", waar een priester de pelgrims opwacht. Gelukkig kan ik hier terecht en Karen en Henk ook. Ze hebben een plaats met stapelbedden, waar 18 mensen kunnen slapen.Boven hebben ze nog 2 zalen, waar matjes op de grond liggen. De fietsers slapen in een apart lokaal omdat wij veel bagage meehebben. Nadat wij ons gedoucht hebben is het tijd om het dagboek aan te vullen.Om 19u30 nodigt de priester ons uit voor een misviering en om 20u30 mogen we allen rond de tafel aanschuiven voor een warme maaltijd. Het is heel gezellig aan tafel en terug zijn er vele nationaliteiten aanwezig. De hospitaliero zit ook mee aan tafel en het is leuk om wat verhalen te horen over pelgrims. Na het avondmaal keren we allen terug naar de kerk via een speciale ondergrondse weg. Nadien nemen we allen plaats in de kerk waar door pelgrims teksten in verschillende talen voorgelezen worden. Er is een pelgrim die haar gitaar meeheeft en ze mag als afsluiter een lied zingen . Het is een breekbaar nummer en het past in de kerkelijke sfeer. Nadien schuiven we aan voor een stempel in ons boekje.We mogen vrij een donativo geven voor onze overnaching en het eten. Het geld dat ze vandaag ophalen is om morgen het eten te betalen van de volgende pelgrims die komen. Ze doen altijd beroep op vrijwilligers om elke dag het eten voor ons klaar te maken en blijkbaar vinden ze die ook gemakkelijk. Ik vind het prachtig , de manier hoe ze ons opvangen. Als we toekwamen kregen we allen een warme drank aangeboden. Door het feit dat het redelijk koud was en regende was het zeker welkom. Ik vind het één van de bijzonderste plaatsen waar ik overnacht heb tot nu toe. Het slapen is overal een beetje hetzelfde, maar de manier hoe ze met de pelgrims omgaan en wat ze ervoor doe is hier bijzonder.Vandaag zijn er 42 pelgrims, maar ze hebben er al eens 140 gehad en dan lieten ze de mensen in de kerk slapen. Ze willen niemand weigeren.We slapen vandaag met 6 in een kamer en er zit geen enkele snurker bij. Iedereen heeft dan ook goed geslapen.
Deze morgen, om 6 u , gaan alle lichten aan op de slaapzalen en er speelt muziek door de gangen. Bij het ontbijt zie ik plots de 2 Zuid-Koreaanse meisjes terug vanuit SJP De Port. Het is een blij weerzien en we zetten ons samen aan één tafel De conversatie is terug wat moeilijk door de taalbarrière maar ze glimlachen voortdurend naar mij. Ze hebben kleine gedroogde visjes bij en nog andere specialiteiten als ontbijt. Ze stellen me voor om ook eens te proeven. Ik mag de visjes dippen in een soort pikante saus en het smaakt wel goed. Als tegenprestatie geef ik hun " een madeleintje" en ze vinden het ook lekker. Iedereen moet om 8 u vertrokken zijn, want ze kuisen de slaapzalen. Dit is voor mij geen probleem, want ik ben al om 7 u weg. De laatste tijd heb ik ook het ritme van de stappers overgenomen Ik vertrek vroeg en stop redelijk vroeg in de namiddag. Dit bevalt mij wel want het is niet zo druk om te vertrekken en het gaat gemakkelijker om een slaapplaats te vinden. Het regent eventjes bij het vertrek, maar al vlug kan ik mijn regenkledij uitlaten. Er zijn vandaag een paar redelijke klims en ook een grote afdaling met haarspeldbochten. Het vraagt heel wat concentratie, maar ik vind het best leuk om je eventjes te laten gaan in een afdaling. De rest van de tijd is het behoorlijk vlak. Nu zou het vlug vooruit moeten gaan, als daar niet een grote wind opsteekt die mij hard doet duwen op de pedalen, om vooruit te geraken.. Om 13 u kom ik aan in een gemeentelijke albergue. Het kost 4 euro en je slaapt in slaapzalen van 12 personen. Het is er wel proper en je kan je ook douchen, maar eten daar moet je zelf voor zorgen. Ondertussen is het hard beginnen regenen en de pelgrims te voet blijven maar binnenstromen. Ik denk dat ze ongeveer 100 personen kunnen te slapen leggen. Ze nemen niet zo vlug fietsers aan, want de anderen hebben meestal voorrang. Ik ben blij dat ik samen met een Nederlands echtpaar, Henk en Karin, toch een overnachting daar gekregen heb. We verkennen wat de omgeving en gaan ook samen naar een restaurant voor een pelgrimsmaaltijd dat ons slechts 10 euro kost, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert inbegrepen. Daar komt nog een ander Nederlands koppen binnen en we zetten ons allen gezellig aan één tafel. Om 21u30 gaan we slapen en het duurt niet lang voor ik in dromenland ben. Ik heb niets meer gereserveerd voor de volgende dagen. Ik zal wel zien hoe het zal verlopen. .
Deze morgen is iedereen om 6 u wakker. Nadat we ontbeten hebben, vertrekken we. Ik ben de enige met de fiets en de rest zijn stappers. Vandaag ga ik de Pyreneeën over en het is wel lastig. Het is een zware klim, er is veel mist en je ziet bijna niet waar je fietst. Regelmatig stop ik even om op adem te komen. Door die mist is het heel gevaarlijk fietsen, want de auto's die naast je rijden, merken je niet op. Ik besluit om vroeg te stoppen en hopelijk is het morgen beter weer, want nu is het ook koud. Ik zie dat ik niet de enige ben die het lastig heeft tijdens de klims want zelfs de mannen stoppen regelmatig. Onderweg zie ik een Duitser die ik al verschillende keren onderweg tegengekomen ben. We nemen een foto van elkaar op het hoogste punt en nadien gaan we elk onze eigen weg. Rond de middag kom ik aan te Roncevalles en besluit om hier al te stoppen. Ik heb zin om de sfeer van Roncevalles op te snuiven en wil de plaats hier verkennen. Ik ga ook eens uitstippelen wat de stopplaatsen zullen zijn voor de volgende dagen. Hier in Roncevalles is een heel grote Albergue, waar je met veel pelgrims kan overnachten.Ik zal hier waarschijnlijk de mensen van gisteren terugzien, want 30 km is het tempo van de stappers. Deze avond heb ik gegeten in een heel chique restaurant,vlakbij de Albergue. Je kan een pelgrimsmaaltijd krijgen voor 9 euro en het heeft me goed gesmaakt. Nadien ben ik naar de pelgrimsmis geweest om 20 u. De kerk zat volledig vol met pelgrims.Er waren 3 priesters die de dienst verzorgden in het Spaans en nadien mochten we allen rond het altaar komen en wensten ons het beste en een voorspoedige reis. Dit geeft je wel een speciaal gevoel en het is leuk dat er zoveel mensen zijn die daarop afgekomen zijn. Ik denk dat ze dezelfde mening toegedaan waren als ik. Als je die route doet hoort dit alles er ook bij. Om 9 u gaan de meesten naar bed. Elkeen slaapt in een stapelbed die per 4 samen staan en een beetje afgescheiden zijn van de andere slaapplaatsen. Dit geeft een beetje meer intimiteit dan die oude slaapzalen, waar iedereen gewoon naast elkaar ligt. In totaal kunnen er 188 mensen overnachten. Dit is een luxe voor een pelgrimsplaats.Om 10 u gaan alle lichten uit en wordt er geacht om te slapen.
Deze morgen opgestaan om 6u15 samen met de stappers. Om 7 u krijgen we ontbijt en het gaat er zeer gezellig aan toe. Iedereen draagt zijn steentje bij in het afruimen en de vaat doen. Om 8u15 zit ik terug op de fiets. Vandaag zal het een korte, maar ook lastige rit zijn. Er zijn al serieuze klimmetjes bij en het is heel warm deze morgen. Ik kom onderweg veel stappers tegen en stilaan zal het nog meer worden, want in St.J.P De Port komende meeste routes samen. Een beetje voor ik arriveer kom ik een internetcafé tegen en besluit hier eventjes te stoppen . Vanaf nu zal ik volledig ondergedompeld zijn in het echte pelgrimsleven. Als je zo een tocht doet vind ik het leuk om het op die manier te beleven. Vandaag heb ik nog een laatste keer een overnachting geboekt in " accueil paroissial " in rue d'espagne . Nadien ,schijnt het,dat er zoveel pelgrimsrefuges zijn dat je niet op voorhand moet reserveren. Ik zie het wel. Ik ben om 14 u toegekomen ter bestemming. Het is een heel pittoresk plaatsje met 1700 inwoners Om daar binnen te fietsen is het heel steil, maar eens je door de Porte Notre dame bent daalt het erg. Nadat ik mij aangemeld heb bij het informatiebureau " les amis de St Jâcques" voor een stempel en een lijst gekregen heb van alle albergues op de Camino in Spanje ga ik naar mijn logeerplaats. Ze ontvangen mij daar heel hartelijk. Ik krijg een drankje , een rondleiding en de regels van het huis.Er is plaats voor 10 pelgrims. Wanneer ik mijn bagage afgezet en een goede douche heb genomen, verken ik het plaatsje. Ik vind het een heel mooie locatie en bezoek er " le prison des evêques " dat gratis is voor pelgrims en loop even door de winkelstraten. 's Avonds keer ik terug en zie dat er nu 10 pelgrims toegekomen zijn. Dus het is compleet en om 19 u worden we allen verwacht aan tafel voor het avondeten. Vooraleer we beginnen wordt er een gebed gezegd en ook een tekst gezongen op de melodie van "au claire de la lune" . De hospitaliero zijn heel vriendelijke mensen en je voelt dat ze het met hart en ziel doen. Het zijn vrijwilligers en om de 14 dagen komen er anderen om hen af te lossen. Je mag een vrije bijdrage geven voor het verblijf en het eten, maar er wordt toch verondersteld van 20 euro te geven. Het zijn 9 verschillende nationaliteiten, die daar logeren mn. Zweden, Usa, Italië, Zuid-Korea Frankrijk, België, Nederland, Brazilië, Groot-Brittannië. Ik vind de 2 Zuid-Koreaanse meisjes leuk, want ze verstaan bijna geen Engels, maar zijn toch voortdurend aan het lachen en doen hun best om ons te verstaan . Vandaag heb ik een Nederlands koppel gezien en de vrouw is een naamgenote van mij. Zij zag het precies niet meer zitten, door al die klimmetjes. Ze dacht erover na om terug te keren, maar misschien heeft haar man haar kunnen overhalen om toch verder te doen. Ik weet dat het echt niet te onderschatten is die reis en mevr. is al 67 jaar. Ik geef haar de raad om iets frequenter te stoppen en goed haar ademhaling te regelen. Om 21u30 gaat iedereen naar bed na een gezellige avond. We slapen allemaal in dezelfde kamer in stapelbedden. Er is een Amerikaan, die vlak boven mij slaapt en hij vraagt of ik oordopjes meeheb. Wanneer ik een negatief antwoord geef krijg ik er twee. Ik ben eens benieuwd voor deze avond, maar blijkbaar kan ik toch slapen ondanks het geronk. Het is voor mij één van de leukste locaties waar ik momenteel verbleven heb qua sfeer.
Gisterenavond zijn er nog verschillende pelgrims toegekomen in de pelgrimsrefuge, 2 Fransen en 2 Nederlanders. Jeannine, een stapper die er al eerder was en blijkbaar nog enkele dagen blijft wegens haar gezondheidtoestand is uitgenodigd door een priester (uit Guinée) van de parochie om bij zijn nichtje te gaan eten. Hij ziet dat ik alleen ben en nodigt mij dan ook uit. We gaan met een taxi naar de bestemming en een heel joviale en goedlachse vrouw opent de deur. Ze is blijkbaar blij dat ze wat volk ziet. Ze kookt voor ons, wel geen Afrikaans eten want dat zou te lang duren en ze is er niet op voorbereid.
We krijgen eerst een whisky en bij Jeannine gaat het blijkbaar vlotjes naar binnen, want nadien drinkt ze er nog 2. Er ontstaat een gesprek, maar het gaat er nogal luidruchtig aan toe. De priester ( 35 jaar oud ) heeft toch niet de ingetogenheid die wij kennen van geestelijken. Hij is heel luidruchtig en ik merk een beetje agressie in zijn manier van spreken. Hij draagt wel een kruisje , maar dat is dan ook het enige waaraan ik merk dat het een geestelijke is. Om 10 u keren we terug naar de refuge met de taxi. De andere pelgrims liggen al allemaal in hun bed en we zijn heel stil om hen niet wakker te maken. Kort nadat Jeannine in bed ligt begint ze nu toch erg te ronken ( waarschijnlijk van al dat drinken). De Nederlander moet oordopjes insteken en het helpt dan nog maar half.
Deze morgen ben ik al vroeg wakker en ik eet samen met de anderen . Om 8u 30 vertrek ik, want het zal niet zo'n lange rit zijn. Het begint nu terug lastiger te worden en er zijn klimmetjes bij van 9%. Stilaan zal het nog erger worden, maar ik weet al wat ik mag verwachten.
Het weer is vandaag terug goed. Vanmorgen scheen de zon al, maar het was wel nog frisjes. Deze namiddag is de zon volledig doorgebroken en werd het echt warm. .
In St Palais staan er veel grote en goedverzorgde huizen . Het is een heel andere aanblik dan sommige dorpen waar ik doorgefietst ben, waar alles wat vervallen is. Vandaag rond 15 u toegekomen in St Palais. Eerst ga ik naar het gemeentehuis omdat er daar gratis internet is. Ik mag mijn fiets ook binnen in het gebouw brengen. Nadat ik mijn blog aangevuld heb en mijn mails bekeken , vertrek ik naar de pelgrimsrefuge "maison Franciscaine" av de gibraltar 1 ( vlak aan de route ) .Het is een verzorgd en mooi gebouw, dat vroeger eigendom was van de paters, maar nu in handen is van de gemeente. Ze kunnen er 40 pelgrims herbergen in slaapzalen. Er zijn ook enkele kamers van 2 personen. Ik leg mij in een slaapzaal van 10 personen en moet slechts 7 euro betalen, ontbijt inbegrepen. s'Avonds kan je daar zelf je potje koken of een pelgrimsmenu eten op restaurant. Ik kies vandaag voor het menu samen met een Nederlans koppel en we hebben het gezellig samen. Nadat we gegeten hebben keren we terug naar de refuge, want we zijn allen moe. Het duurt nog geen 5 minuten vooraleer ik in dromenland ben en ik heb heel goed geslapen. Om 5 u eventjes opgestaan om naar het toilet te gaan. Je moet wel heel stil zijn en het is nog heel donker. Ik moet heel voorzichtig zijn, dat ik bij het terugkeren niet in een verkeerd bed terechtkom, maar gelukkig komt alles in orde. .
Vannacht goed geslapen en nadat ik samen met de andere pelgrims gegeten en de vaat gedaan heb, vertrek ik om 8 u . Het weer is minder goed dan gisteren, wat bewolkt en frisser, maar het regent niet. Het is gemakkelijk fietsen vandaag want het landschap is vlak maar desolaat. Tussen 2 dorpjes moet je telkens 10 km fietsen , maar het is een rechte weg en je moet niet veel nadenken. Langs de weg staan er veel naaldbomen. Ik heb wel zin in het fietsen en fluit af en toe een deuntje of ik zing een liedje. Gelukkig hoort er mij niemand. Nu kan ik dat nog, maar eens ik aan het gebergte kom, zal ik wel een toontje lager zingen want dan begint het zware werk. Onderweg kom ik een paar stappers tegen en ik stop altijd om een praatje en een foto te maken. De eerste fietsers van vandaag heb ik ook gezien en we eten samen ons boterhammetjes op een bankje. Het is leuk en iedereen vertelt een beetje wat hij al tegengekomen is. Nadien vertrekken we elk op ons tempo. Om 15 u kom ik aan in de pelgrimsrefuge en er logeert blijkbaar maar één dame. Ze is blij om me te zien en schenkt me een kopje koffie. Nadien ga ik naar het gemeentehuis om te internetten. Gisteren heb ik mij moeten haasten, want ik had maar 10 minuutjes om mijn blog aan te vullen. Wanneer ik terug thuis ben ga ik alles herlezen, herwerken en foto`s bijvoegen. Nu ben ik al blij als ik even een computer mag gebruiken. Ik lees wel alle reacties die op mijn blog komen en dank al mijn supporters om mij zo goed te volgen.
Vandaag zal ik goed kunnen doorfietsen in "Les Landes". Het is een vlak stuk, maar met weinig voorzieningen. Het is dus raadzaam om voldoende eten mee te doen. Als ik mijn fietsreis overloop, moet ik zeggen dat ik naast het afzien ( de klimmetjes) toch erg genoten heb van mijn avontuur. De woorden " de weg is het doel" heb ik toch al kunnen omzetten in daden. Ik zie wel dat er velen gefocust zijn om dagelijks grote afstanden af te leggen. Ik heb nu wel de luxe dat ik niet verplicht ben om op een bepaalde datum terug te zijn. Dit geeft een ontspannen gevoel. Ik heb ook geen last van de eenzaamheid en vind dat ik onderweg met genoeg met mensen kan praten en neem zelf hiervoor dikwijls het initiatief. Ook met de lokale bevolking praat ik graag. Ze zijn heel bereidwillig om je de weg te tonen en soms kunnen ze er heel wat moeite voor doen. Onlangs vroeg ik aan iemand of ik de straat links of rechts moest nemen. Hij was met een bromfiets en wilde persé dat ik achter hem aan reed. Ik liet me niet van de wijs brengen en bleef hem vragen, links of rechts. Op de duur werd hij gelijk een beetje kwaad omdat ik niet wilde meegaan. Ik weet echter dat de Clemensroute niet dezelfde is als de gewone en daardoor wilde ik mij niet van de wijs laten brengen. De wielertoeristen hebben " een boontje " voor de pelgrims. Ze laten niet na je te groeten en dikwijls als ze dezelfde richting uitmoeten, vergezellen ze je een tijdje. Ze zijn nieuwsgierig vanwaar je komt en waar je naartoe gaat. Sommigen praten soms zoveel dat ik moet opletten om de juiste afslag te nemen. Vandaag is het dus terug een stralende dag. Ik vertrek om 6u15 om zeker op tijd te komen in Labouheyre. Het gaat eigenlijk heel vlot. In het begin zijn er een paar hellingen, maar dan is het vlak. Je fietst door bijna verlaten plaatsen en ziet alleen maar gestapelde boomstammen langs de weg, die klaar liggen om vervoerd te worden. Na Moustey beginnen er terug wat meer klimmetjes te komen, maar het zijn korte. In Moustey staat er een mijlpaal met 1000 km tot Compostela. Ik laat mij daar fotograferen en bedenk dat ik er zeker nog niet ben. Onderweg zie ik een Nederlands pelgrimskoppel die met hun hond onderweg is . Elkeen heeft een rugzak en zelfs de hond moet zijn steentje bijdragen. Hij heeft ook 2 zakjes langs zijn flanken hangen met wat gerief in . Ik vind het leuk en spreek hen aan. Ik maak ook een paar foto's van hen en ze hebben er niets op tegen. Ze zijn wel erg vermoeid en de vrouw zegt dat ze toch behoefte heeft aan wat rust omdat ze al lang onderweg zijn. Ik kom om 2u30 aan en verblijf in een gastgezin . Het kost 15 euro ,slapen en ontbijt inbegrepen. Het kan zijn dat er nog andere pelgrims komen, die dezelfde kamer delen en ik vind dat niet erg. De vrouw is heel vriendelijk, maar heeft bepaalde huisregeltjes waar wij ons moeten aan houden. Het is een deel van haar huis dat ze ter beschikking stelt voor pelgrims. Zelf doet ze ook regelmatig een deel van de pelgrimsroute samen met haar man. Alles in het huis straalt Compostela uit. Er hangt een mooie tekst aan de muur:
SUR LES SENTIERS OU TU MARCHES IL N'Y A PAS D'ETRANGERS SEULEMENT DES AMIS QUE TU NE CONNAIS PAS ENCORE
proverbe amérindien
De vrouw werkt nog en komt elke namiddag om 15 u thuis. Vanaf dat uur mogen de pelgrims komen en ik kan me voorstellen dat het een ganse opgave is. De regeltjes zijn , de vaat doe , tafels afkuisen , als je weg gaat het laken in de wasmand doen, alle afval selecteren en in de juiste afvalbak gooien. Nadien komt er een Frans koppel toe en wanneer elkeen zijn avondeten klaargemaakt heeft komt plots het Nederlands koppel met de hond ook aan. De uitbater wil hen daar geen onderdak geven omdat de hond erbij is, maar ze mogen weg op een nabijgelegen camping logeren. De Ned. vrouw vertelt dat ze verschrikkelijk moe is en misschien morgen niet gaat verdertrekken. Een dagje rust zal hen goed doen. Vandaag heb ik een internetadres gevonden dat een gratis dienst van de gemeente is.
Vandaag terug vertrokken met een stralend zonnetje en het is nu niet de bedoeling om ver te fietsen. Ik zou graag overnachten in " de cel" van het Psychiatrisch ziekenhuis te Cadillac. Het is een eeuwenoude traditie dat ze gratis onderdak verlenen aan 2 pelgrims. 3 jaar geleden heb ik daar ook geslapen en wil die ervaring nog eens opnieuw beleven; Het wegrijden uit St Emilion is zalig. Al die uitgestrekte wijnvelden geven iets speciaals en de weg is ook niet zo lastig, want er zijn niet veel klimmetjes. Onderweg kom ik een ganse kolonne oldtimers tegen . Iedereen zwaait naar mij en het is voor beiden wel een belevenis; Om 12 uur kom ik aan ter bestemming en hopelijk kan ik er overnachten, want je kan niet op voorhand reserveren. Gelukkig is het geen probleem en bij aankomst moet ik een papier ondertekenen, met de regels van het huis. Nadien komt de bewaker mee naar de cel en toont mij waar een koude maaltijd voor mij ligt. Ik heb wel de indruk dat het al een tijdje geleden is dat er nog iemand geslapen heeft, want het ruikt er erg muf. Het is een piepklein plaatsje, met een bed, een klein nachtkastje en nog juist genoeg plaats om de fiets erbij te zetten. Nadien vertrek ik op verkenning in het stadje. Mijn hoofdbekommernis is een computer ergens vinden, want het is al een paar dagen niet gelukt en nu is het zondag dus dat gaat ook moeilijk worden.Ik spreek een mevrouw aan van een restaurant en die is zo vriendelijk om mij haar persoonlijke computer te laten gebruiken; Ik ben heel blij dat ze al die moeite wil doen en zeg dan ook dat ik nadien wel zal blijven eten. Ik heb veel werk om die blog van verschillende dagen op punt te zetten, maar het stoort haar niet. Nadat ik gegeten heb ga ik nog eventjes rondwandelen in het historisch stadje want de kerk, het kasteel en de 2 toegangspoorten zijn het bezichtigen waard. De zon heeft nog niets van haar intensiteit ingeboet en dus is het zalig om er rond te wandelen. Op een bepaald moment, wanneer ik bijna aan de hoek van een straat ben, zie ik een man die mij opgemerkt heeft. Plots steekt hij zich weg achter een muur en hij staat er werkelijk bijna tegengeplakt. Het is alsof hij mij wil aanvallen of beroven. Ik verschiet enorm en heb de reflex om mij onmiddellijk om te draaien en terug te keren in de richting vanwaar ik gekomen ben. Het voorval blijft echter nazinderen en regelmatig kijk ik eens achterom of ik hem niet meer zie. Gelukkig blijkt hij verdwenen te zijn. Ik bedenk dat er toch altijd iets kan gebeuren onderweg. Wanneer ik bijna terug ben zie ik hem opnieuw gaan richting kliniek, maar hij blijkt geen oog meer te hebben voor mij. Ik besluit om deze avond mijn deur goed op slot te doen en vraag aan de bewaker waar het alarm staat in de kamer. Hij toont mij waar het is, maar zegt dat ik geen schrik moet hebben, want dat er mij niets kan gebeuren. Ik heb hem wel niets verteld over het voorval. Deze avond ga ik vroeg slapen en morgen fiets ik tot Labouheyre want ik moet voor een bepaald uur daar toekomen. Ik heb reeds verschillende dagen vastgelegd tot St Jean Pied De Port. Het zijn wel allemaal slaapzalen. Nu duik ik onder in het echte pelgrimsleven . Dit zal een hele ervaring zijn , maar ik zal er ook veel pelgrims ontmoeten en daar doe ik het voor.
De uitbater heeft ons deze ochtend verwend met eitjes en wat kaas. Je voelt dat hij graag contact heeft met ons en hij blijft nog een beetje praten. Hij werkt niet meer en verhuurt alleen nog kamers aan pelgrims. Ook heeft hij een groot kampeerterrein, waar mensen met hun karavaan , mobilhome of tentje kunnen staan. Alle pelgrims Daan , Jan , Maria en ik zitten gezellig aan tafel. De Nederlanders vertrekken eerst en nadien vertrekken Maria en ik. Ze kan wel vlugger fietsen dan ik en heeft al verschillende fietsreizen ondernomen. Op de hellingen raak ik toch iets achterop, maar ze wacht wel op mij. Ze is wel heel erg gefocust om haar slaapgelegenheid te bereiken en neemt weing pauze. Onderweg laat ze wel zaken aan haar voorbijgaan en neemt bijna geen foto's; We hebben allebei van tevoren een slaapplaats geboekt op een andere locatie. Ik zal in St Emilion overnachten en zij een 12 km verder; Om 13u30 komen wij aan op mijn eindbestemming en ik stel voor om nog iets samen te drinken. Ze zegt dat ze verder wil fietsen, alhoewel het echt terrasjesweer is en het ook een prachtige en pittoreske omgeving is. Dit toont duidelijk dat ze een andere ingesteldheid heeft en het is beter om elkaar los te laten. Ik ga dan onmiddellijk alleen naar mij bestemmingsadres. Nadat ik de bagage afgeleverd heb en een douche genomen heb keer ik met de fiets terug naar het centrum. Vandaag blijkt er uitzonderlijk veel volk op de been en het doet me op bepaalde ogenblikken denken aan " de Gentse feesten". Er is een 3 daags filosofisch congres bezig en mensen van verschillende nationaliteiten komen er naartoe. Nadat ik wat rondgekeken heb zet ik me neer op een terrasje op " de Place du Clocher", waar ik mijzelf eventjes in de watten leg met een heerlijke maaltijd , een typisch St Emilionwijntje en een lekker ijsje. Het is de tweede keer dat ik geen pelgrimsmenu zal eten, maar wil eventjes vieren dat ik al 1000 km afgelegd heb. Naast mij zit een man alleen en ik probeer een gesprek aan te knopen. In het begin dat ik in Frankrijk was, vlotte de taal nog niet zo goed, maar nu moet ik niet meer nadenken om mijn woorden te vinden. Als hij weet dat ik naar SDC fiets, ontstaat er een dynamisch en interessant gesprek. Hij komt uit Dax en is gekomen voor het congres. Hiermee wil hij zijn geest voeden en zegt dat mensen soms veel te materialistisch zijn.
Vandaag om 8u15 vertrokken vergezeld door een heerlijk zonnetje. Het weer ziet er terug veelbelovend uit. Bij het wegrijden uit Angoulême is er veel verkeer op de "route de Bordeaux". Het is spitsuur en er is geen fietspad. De weg loopt steil omhoog en door het feit dat ik maar heel langzaam kan fietsen, hinder ik de automobilisten. Hoe trager je fietst, hoe minder controle je hebt over het stuur, zodat je soms wat zou beginnen zwalpen. Ik besluit dan maar wijselijk om de fiets aan de hand te nemen, totdat ik een minder drukke straat tegenkom.Ik gebruik mijn GPS om terug aansluiting te vinden op de Clemensroute, want door die overnachting ben ik even afgeweken van de route. De GPS heeft mij al goed geholpen, in geval ik een overnachtingsplaats moet vinden, of als je eventjes verkeerd bent gefietst. Vandaag gaat het beter om te fietsen omdat je veel golvingen hebt maar je de snelheid van de afdalingen kan gebruiken om een heel deel op de helling te komen zonder veel moeite; Vandaag aangekomen om 15u30 in La Petite Grange te Bonnes. Ik mag beschikken over een volledig huis voor mij alleen. Omdat het zo goed weer is en ik 2 andere pelgrims gezien heb op de camping, besluit ik om hen eventjes goededag te zeggen. Ik mag onmiddellijk plaatsnemen en krijg een wijntje aangeboden. Na ongeveer een uur ga ik terug om mijn avondeten te nuttigen. Ondertussen is er nog iemand toegekomen, Maria uit Kalmthout, die ook alleen fietst. Ze is 66 jaar en heeft een maand vrij genomen om die tocht te doen, maar werkt nog als kapster. Tot op heden heeft ze wel wat pech gehad met haar fiets.Na haar bandenpech, is het wiel niet op de juiste manier teruggeplaatst. Dit had als gevolg dat ze ook problemen kreeg met haar ketting. Ze had vele bereidwilligen, maar die er niet veel van kenden. Uiteidelijk is ze toch terug kunnen vertrekken, maar heeft het gevoel dat er toch nog iets verkeerd is met haar fiets. Ze vertelt mij dat ze het wel zou zien zitten om samen met mij te fietsen, maar ik zeg haar dat ik niet zo'n vlugge fietser ben en dat ik zoek om op een eenvoudige manier te overnachten. Het is wel de eerste vrouwelijke fietser die ik tegenkom, die de reis alleen doet. Haar man is enkele jaren geleden overleden en ze heeft zich aangesloten bij een wielerclub.Voor haar zal de reis wel minder zwaar zijn dan voor mij, want ik heb veel minder fietservaring. Haar dochter heeft de ganse route op GPS gezet, maar Maria is niet zo vertrouwd hiermee en ze moet af en toe eens naar haar dochter bellen als ze iets niet weet.
Deze nacht heb ik niet zo goed geslapen. Regelmatig schiet ik wakker van de kou. Het is een historisch pand waar weinig licht binnenkomt en het is er killig. Het heeft ook iets mysterieus en spookachtigs. Het feit dat ik daar volledig alleen verblijf accentueert dat gevoel nog. Ik maak mijzelf de bedenking of er nog spoken ronddwarrelen, maar probeer dit zo vlug mogelijk uit mijn gedachten te bannen. Je slaapt beneden, maar de keuken en de living zijn boven. Er hangen 2 pelgrimspijen op grote kleerhangers en wanneer het schemerig wordt, is het precies of er daar echte mensen staan. Ik zie in het pelgrimsboek dat gisteren Kathleen en Jonathan daar ook gelogeerd hebben. Ik ben blij wanneer ik terug mag vertrekken, want die plaats geeft niet zo'n veilig gevoel. Deze morgen is het al heel warm. Ik kan al in mijn bloes fietsen van bij het vertrek. Het is wel lastig, want het is een golvend landschap met veel klimmetjes. Ook door het feit dat het zo warm is ( ik denk dat het rond de 30 graden is ) is het nog zwaarder. Rond 18u u kom ik aan in een soort klooster en krijg er een avondmaal. Het is wel iets dat ze op voorhand klaargemaakt hebben en nu staat het in de ijskast al op een bord . Ik ben wel de enige die op dat moment daar eet. Ik zou het wel leuker gevonden hebben, moest ik samen met anderen aan tafel gezeten hebben .Daar verblijven niet alleen pelgrims, maar ook internationale studenten, die ergens in de buurt een opleiding volgen .Ik ga het zeker vanavond niet laat maken, want ik ben vermoeid en heb last om al mijn fietszakken boven te krijgen. Het is een hele zware dag geweest vandaag en ik ben blij dat ik alleen gefietst heb, want ze zouden dikwijls op mij moeten wachten.
Gisterenavond heb ik lekker gegeten, het was zelfgemaakte soep, crèpe Bretonne en nadien nog een kaasdessert. Het is leuk dat je af en toe specialiteiten kan eten en ik moet zeggen dat ik helemaal niet moeilijk ben als ik eens iets anders voorgeschoteld krijg. Die mensen zijn heel erg vriendelijk voor mij en ik voel me er echt thuis alhoewel ik hen eigenlijk maar pas ken. Dit is typisch aan het pelgrimeren, dat er onmiddellijk een band is tussen de mensen alhoewel je jezelf wel moet open stellen voor anderen. Om 8 u vertrek ik met zacht weer. Er zijn veel wolken, maar het regent niet. In de loop van de dag begint het op te klaren en na de middag is het echt zonnig. Het parcour is vandaag niet zo zwaar en ik stop om 14 u. Ik ga naar de dienst toerisme en ze verwijzen me naar een pelgrimshuis ( een gîte Jacquaire) . Ik moet maar 7 euro betalen en mag logeren in een 15e eeuws huis, dat 2 jaar geleden gerestaureerd is. Er staan 6 bedden, maar ik ben voorlopig de enige die er verblijft. Ik heb wat inkopen gedaan zodat ik deze avond zelf mijn potje kan koken. Ik vraag aan de dienst toerisme naar een computer en ik mag op de plaats zitten van de bediende en deze van haar gebruiken. Ze zijn er heel vriendelijk en ik hoor van de bediende dat ze de opdracht hebben om de pelgrims "in de watten" te leggen. Waarschijnlijk zijn wij ook een bron van inkomsten voor de lokale bewoners. Ik ga seffens een goede douche nemen, mijn eten klaarmaken en nog eens de omgeving verkennen.
Gisterenavond heb ik na het avondeten een gezellige babbel gehad met mr. en mevr. Leblanc.Ze vertelden me dat ze regelmatig pelgrims ontvangen, maar het zijn meestal stappers. Ik ben de tweede fietser die bij hen komt logeren. Ze doen echt veel moeite om het de pelgrims naar hun zin te maken. Ze koken, wassen voor hen en gaan meestal de stappers ergens ophalen. De volgende dag worden ze teruggebracht naar de juiste route zodat ze hun pelgrimstocht kunnen verder zetten. Je verschiet ervan dat er zo'n mensen bestaan en ze doen dit dan nog volledig gratis. Eigenlijk is het wel niet dagelijks dat ze hen ontvangen, maar als het hen uitkomt. Ze zijn een beetje " de laatste strohalm" want als pelgrims nergens anders terechtkunnen, wordt dit adres doorgegeven. Vandaag stond mijn wekker niet goed ingesteld en heb ik mij een beetje overslapen. Na het ontbijt wil mr. nog een foto van mij maken op de fiets en hij gaat die doorsturen via internet. Hij heeft ook een boek gemaakt met alle foto's en adressen van de pelgrims die daar verbleven hebben. Nu vertrek ik richting Poitiers en heb daar een overnachting geboekt.. Het regent bij het vertrek en het blijft regenen tot na de middag. Nu is het gestopt, maar het begint hard te waaien, zodat het terug zwaar is om te fietsen. Ik moet ook een paar grote hellingen over en heb me eventjes misreden. Gelukkig heb ik een gps, zodat ik vlug terug op de juiste route terechtkom. Vandaag heb ik mijn eerste stapper gezien. Hij heeft een karretje achter zich hangen, waar al zijn bagage inzit. Ik stop even om kennis te maken en we fotograferen elkaar. Om 16u30 kom ik aan in Poitiers en bezoek de kathedraal. Nadien begeef ik mij naar het logementsadres. Het blijkt terug bij iemand privé te zijn, die uit liefdadigheid de pelgrims opvangt.Ze hebben zelf al de tocht doorlopen, dus ze weten wat het is om pelgrim te zijn. Ik mag mee aan tafel voor het avondeten, kan me douchen en morgenvroeg ontbijten we ook samen. Ik mag vrij " een donativo" geven en dat vind ik terug bijzonder.Ik ben heel blij dat ik tijdens mijn tocht telkens een beetje deel mag uitmaken van een gezin en dit geeft toch wel een andere dimensie aan het pelgrimeren. Ze doen het ook wel als het hen uitkomt , want ze werken nog alle twee en elke dag pelgrims ontvangen zou een beetje te zwaar zijn voor hen. Morgen vertrekken ze op reis, dus heb ik geluk dat ze mij nog wilden ontvangen.
Vandaag vertrekken Hans, Rob en ik om 9 u. Ik besluit om samen Tours buiten te rijden en nadien ga ik op mijn eigen ritme verder. Vlak voor een klimmetje nemen we afscheid van elkaar. Het doet mij wel iets om hen te zien wegrijden. Nu ben ik terug volledig op mijzelf aangewezen. Die 2 dagen dat we samengefietst hebben, moest ik alleen zoeken naar 2 fluo vestjes die voor mij uit reden. Dan wist ik dat ik in de goede richting was. Nu moet ik terug een grote concentratie aan de dag leggen om de bewegwijzering van het boekje te volgen.
Deze morgen wil ik een overnachting vastleggen voor deze avond, maar alles is volzet in de gîte. Ik heb de indruk dat er meer en meer pelgrims op stap zijn. Ik kan me niet herinneren dat ik daar de vorige keer problemen mee had. Deze namiddag stop ik eventjes in " la Mairi " van Nouâtre waar ik een stempel vraag. Ik maak van de gelegenheid gebruik om te informeren naar overnachtingsplaatsen in de omgeving. De bediende belt naar de dienst toerisme en krijgt er 3 telefoonnummers van particulieren die pelgrims ontvangen. Ik mag daar ook ter plaatse bellen naar die personen en van de eerste " heb ik al prijs". Het ligt niet ver van de route die ik volg, dus ik ben heel blij. Het is toch een ganse opluching te weten dat je een slaapgelegenheid hebt. Ik vraag de prijs voor de overnachting en blijkbaar is het gratis. Ik mag me douchen , ze willen mijn kleren wassen en deze avond mag ik blijven eten. De locatie is ook heel mooi en het zijn heel vriendelijke mensen.Voor morgen heb ik al iets gereserveerd in een gîte van Poitiers. Het is mijn bedoeling om zo weinig mogelijk geld uit te geven aan logies. Ik heb niet de behoefte aan luxe, wil alleen maar slapen en de volgende dag alweer vertrekken.. Het is vandaag echt goed weer geweest. Het zonnetje heeft veel geschenen en dan is het leuker om te fietsen.
Om 8 u vertrekken we, na de "kasteeldame" gegroet te hebben. Het is vrij somber weer, maar het regent nog niet. Het fietslandschap is wel pittiger dan gisteren. Mijn 2 bodyguards, Hans en Rob, wachten telkens als het niet zo vlug vooruit gaat op de hellingen. Ik heb hen gezegd, dat ik in Vendôme afscheid wil nemen van hen. Zij zijn samen vertrokken en ik wil niet hebben dat ze hun fietsritme moeten vertragen voor mij. Rob stelt voor om nog samen tot Tours te fietsen en morgen elk onze eigen weg te gaan. Je raakt wel vertrouwd met andere pelgrims en het doet je wel iets om afscheid van elkaar te nemen. Maar na dit avontuur, komt er wel een ander. Deze namiddag regent het regelmatig en ik moet dikwijls mijn regencape aantrekken.
In Aouton, stoppen we om onze picknick op te eten. De inwoners moeten vandaag naar de stembus om een nieuwe president te kiezen. Wij komen ook het stemlokaal binnen en vragen een stempel voor ons boekje. Het is de burgemeester zelf die deze aanbrengt en ze wenst ons een goede reis toe. We fietsen verder en hebben regelmatig goede klims.We zijn allemaal blij als we Tours bereikt hebben. Deze middag hebben we al gebeld voor een overnachting. Het ligt in het centrum van de stad. Bijna alle adressen komen uit het boekje van Sweerman ( achteraan). Dit is Hotel de Cygne, waar we nu overnachten. Deze avond gaan Hans,Rob en ik samen op restaurant, als afscheid. Het zijn vriendelijke en gemakkelijke mannen, die goed voor mij hebben gezorgd die 2 dagen. Na de reis gaan we de foto's die we van elkaar genomen hebben, doormailen. Morgen mogen we ons eerste Clemensboekje wegbergen en beginnen we aan de volgende grote etappe " Tours- Pyreneeën". Nu zal het veel zwaarder worden om te fietsen en dit wil ik op mijn eigen tempo doen zodat er niemand last heeft van mij.
Deze morgen is het goed weer, maar na de middag begint het terug te regenen. Ik blijf momenteel samenfietsen met Hans en Rob en tot nu toe kan ik hun fietstempo volgen..Alleen na de klims wachten ze eventjes op mij. In Meslay-Le Grenet stoppen we om de muurschilderingen te bekijken van de 15 e eeuwse dorpskerk. Het is" een dance macabre" aangebracht ten gevolge van de 100 jarige oorlog en de grote pestepidemiën. Nadien fietsen we verder en doen onze inkopen in Bonneval, waar we eventjes rusten om te eten. Verder rijden we richting Châteaudun. Ondertussen proberen we om te bellen voor een overnachting, maar alles blijkt volzet. Uiteindelijk kunnen we in Fréteval slapen in een kasteel. We hebben wel veel moeite om de locatie te vinden, want er staat geen straatnaam in het boekje en de gps vindt het niet. Na wat omzwervingen komen we terecht bij een indrukwekkend kasteel. Het heeft wel iets van een vervallen glorie, want overal mankeert er iets, maar het blijft indrukwekkend om er te logeren. Ik vraag aan Rob al lachend of hij zijn "pitteleer " ( zijn kontekletser bijheeft ) omdat we daar verblijven, maar hij begrijpt mij niet zo goed en ik moet uitleggen wat het betekent. Nadat iedereen zich gedoucht heeft mogen we aan tafel gaan en worden we bediend door de " kasteelvrouw" zelf. Ze heeft wel een enorm piepstemmetje en Rob zegt, moest een klein kind op die manier spreken, men daar toch een opmerking zou over maken. De vrouw is wel vriendelijk en toont een grote onderdanigheid. Als ze weg is moeten we lachen om haar en Rob vraagt wie zo iemand nu zou willen. Ik zeg dat ze misschien wel " verborgen talenten " heeft en we moeten alle drie enorm lachen. Het eten is voortreffelijk en we zijn zeker voldaan als we van tafel gaan. In feite betalen we eigenlijk niet veel voor het verblijf en het eten samen ( 72 euro voor 3 personen ) en het heeft een charme om er voor eventjes te verblijven. Spijtig genoeg hebben we een stempel vergeten vragen bij ons vertrek, als bewijs dat we daar gelogeerd hebben, maar we konden er moeilijk voor terugkeren.
Vandaag opgstaan om 6 u en vertrokken om 8u na het ontbijt, Het verblijf daar was heel goed, een, vriendelijke ontvangst, een mooie kamer en het ligt vlak langs de Compostelaroute. De prijs is wel 58 euro wat wel duur is voor iemand alleen, Ik ga in de toekomst toch uitkijken naar iets wat beter betaalbaar is,Vandaag fiets ik tot Chârtres want ik heb zin om de stad te bezichtigen. Deze morgen is het goed weer, maar rond de middag krijgen we terug regen. Normaal gezien kan ik goed de weg volgen met het Cleemensboekje, maar nu vind ik niet alles terug wat erop vermeld staat. Ik volg dan maar gewoon de groene pijl naar Chârtres langs de spoorweg en kom rond 13u30 aan in de stad, Ik ga naar de kathedraal en spreek iemand aan voor info in verband met jeugdherbergen, Een vrouw hoort mijn gesprek en stelt mij voor om bij haar te overnachten. Ik vraag de prijs en nadat ik laten merken heb dat ik eigenlijk iets goedkoper zoek, mag ik geven wat ik wil en ga onmiddellijk met haar mee. De woning is heel speciaal, met enorm veel trappen, kleine kamertjes en alles toch een beetje onoverzichtelijk en slordig. Het is gelijk een labyrint en ik geraak er een beetje het noorden in kwijt. In elke plaats staat het vol met boeken en ik vraag mij af wie dit allemaal leest. Ze verhuurt een paar kamers, maar ik mag in haar woning slapen, mij douchen en ze gaat mijn was doen, Ze wil ook dat we deze avond samen eten, Ze heeft 3 kinderen, waarvan één in het klooster en een andere priester is. Ze blijkt heel gelovig te zijn en ze heeft boven een kleine gebedsruimte. Na onze kennismaking wil ik nog even in de stad en ga eerst naar de kathedraal. In het midden van de kerk is een groot labyrint ingewerkt in de tegels op de grond, De vrijdag worden alle stoelen uit de weg gezet zodat de bezoekers de weg ervan kunnen volgen, Het symboliseert de weg op aarde, die niet altijd over rozen loopt,( soms verlies je de weg, maar komt uiteindelijk altijd terecht). Je ziet veel mensen die deze weg volgen, zelfs op blote voeten en ik doe het ook eens. Soms denk je dat je bijna aan het midden bent, maar dan zie je dat je toch nog een eind ervan verwijderd bent, Het is een beetje een innerlijke pelgrimstocht die je doorloopt en roept op tot mediteren, In de kerk vraag ik ook naar een stempel en de mevrouw heeft interesse in mij als ze hoort over de pelgrimstocht, Ze geeft mij een heleboel uitleg en wanneer ik vertrek heeft ze een kaartje voor mij geschreven met daarop " Bonne route sur les chemins de France, Meilleures penséés, Ik ben blij dat ik zo'n mensen tegengekomen ben vandaag, Wanneer ik terugkeer zijn er nog 2 Nederlandse pelgrims, Hans en Rob, die ook aangekomen zijn en Severine, die momenteel vakantie neemt. Ik was Severine eventjes daarvoor al tegengekomen en ze vertelde me , dat ze al 20 jaar een speciale spierziekte heeft. 9 maanden van het jaar loopt ze met een stok en de andere 3 maanden zit ze meestal in een rolstoel of kan helemaal het bed niet uit. Ze heeft een ontzettend realisme en ondanks alles toch een grote opgewektheid en dat bewonder ik in haar. Ondanks haar handicap wil ze toch zoveel mogelijk uit het leven halen. 's Avonds eten we allemaal gezellig zelfgemaakte lasagne nadat we ook een huisgemaakte aperitief genomen hebben.. Ik ben de tolk van dienst tussen Hans, Rob en de uitbaters, maar het is toch een vlotte gespreksavond. Ze houden ervan om met pelgrims te converseren en hen ook te ontvangen in hun huis. De man blijkt een talenknobbel te hebben en een buitengewone algemene ontwikkeling. Het is hij die al die boeken leest. Na het avondeten, krijgen we de gebedsruimte te zien. Het is gelijk een klein kapelletje, met brandglas ramen in religieus motief. Aan de andere kant hangt het vol St. Jacobsschelpen. Iedere pelgrim, die daar gepasseerd is, mag op een schelp zijn naam- plaats van herkomst en datum van verblijf opschrijven. Om 10u30 begeven we ons allen ten ruste, want morgen is het om 8u vertrekken. Ik moet nog denken aan die uitbaters, want ze zijn een speciaal koppel. Het huis staat vol religieuse beelden en boeken en straalt de sfeer uit van diep-christelijkheid. Er wordt echter geen woord gezegd over het geloof, maar ze passen gewoon de geloofsgedachte toe en dat vind ik heel mooi.
Deze morgen regent het, maar na de middag is het heerlijk om te fietsen. Het is wel een lastige dag met veel venijnige klimmetjes. Daar heb ik het soms wel lastig mee, want ik doe dan maar een 6 km/u. Gelukkig kan ik mijn schade inhalen, bij de afdalingen want dan " geef ik nog een tandje bij". Gisterenavond had ik reeds een overnachting voor deze avond vastgelegd omdat ik geen zin heb om te lang te moeten zoeken.
Ik moet zeggen dat ik geen fysische last heb van het fietsen. Ik heb nergens pijn en ondanks het feit dat ik niet altijd zo vlug fiets, heb ik toch een goed uithoudinsvermogen. Ook mentaal gaat het goed. Ik heb geen last van heimwee en voel mij niet eenzaam. Het is leuk om in gezelschap te zijn, maar als ik alleen moet fietsen, heb ik er ook geen last van.
Deze avond om 18 u toegekomen op mijn bestemming De uitbater is heel vriendelijk en geeft me onmiddellijk een drankje van het huis. Nadat ik gegeten heb, mag ik eventjes zijn computer lenen. Het is wel niet gemakkelijk om regelmatig iets op de blog te schrijven en het moet rap gaan ook, want die mensen hebben hem zelf nodig. Ik heb zojuist al mijn mails doorgenomen en wil iedereen bedanken die er iets op vermeld heeft. Het is momenteel niet mogelijk om daarop antwoord te geven wegens tijdsgebrek. Ik heb de laatste dagen al 70 mails gekregen ( ik wist niet dat ik zo populair was.) Van hieruit nog eens hartelijk dank.
Vanmorgen om 7 u opgestaan, goed geslapen en heb vannacht geen snurkers gehoord. Na het ontbijt , gaan we nog eventjes bij de beenhouwer om wat mondvoorraad en nadien vertrekken we in kolonne. 2 Nederlanders hebben een nationale vlag achteraan vastgemaakt op de fiets en een ander heeft een oranje bloemetjeskrans aan het stuur hangen . Ook heeft hij een muts op met de nationale driekleur. Eigenlijk vind ik het wel leuk dat ze zich zo laten opmerken en tonen dat ze fier zijn op hun land. Belgen hebben dat in veel mindere mate zo te zien. Het zijn allemaal wel toffe kerels.We vertrekken samen , maar ik heb gezegd dat ze niet op mij moeten wachten, wanneer ik achterop geraak. Onze wegen scheiden zich, maar uiteindelijk kom ik ze onderweg toch verschillende keren tegen, wanneer ze een rust inbouwen. Ik moet nog zoeken naar een slaapplaats en het blijkt wel moeilijk te zijn vandaag. Uiteindelijk kom ik in een gïte terecht. Het is wel vervelend dat ze daar ook geen computer ter beschikking hebben. Ik ga vanavond vroeg slapen want morgen wil ik op tijd vertrekken.
Vannacht relatief goed geslapen in het hooi, met al mijn kleren aan en in een slaapzak. Ik moest wel opletten dat ik gedurende de nacht niet verdween tussen het hooi, want ik lag juist op een scheiding tussen 2 balen. Voor de veiligheid heb ik mij dan maar een beetje schuin gelegd zodat ik zeker niet kon wegzakken. Ik moet zeggen dat, tussen dat hooi liggen wel een warm gevoel geeft. Ik hoopte wel dat mijn bovenbuur ( die juist een etage hoger lag dan ik), niet teveel zou bewegen deze nacht ,zodat hij niet naar beneden kon rollen, want ik lag er juist onder. Alles is echter goed verlopen en we zijn om 7u30 opgestaan, hebben een foto genomen van onze speciale slaapplaats en ook even geposeerd. Nadien hebben we onze fietszakken gevuld. We hadden geen badkamer om ons te wassen en zijn dan maar zo vertrokken. In Noyon hebben we elkaar verder een goed reis gewenst en is elkeen op zijn eigen tempo verdergegaan. Ik heb niet de intentie om vandaag ver te fietsen en zie in het boekje dat er een gemeentelijke slaapplaats in Compiègne is. Het is de 1 ste Mei en dat wordt daar uitbundig gevierd. Ik heb mijn fiets en bagage achtergelaten in de gîte en mag van de uitbater mee naar zijn huis om op de computer te werken. Die man is enorm begaan met de pelgrims en je kan hem niets verkeerd vragen. Onderweg naar zijn huis vertelt hij mij verschillende anekdotes en je voelt echt dat het iemand is die heel bewogen is. Hij is vrijwilliger en doet die job belangeloos. Daarnaast heeft hij wel een andere, betaalde job. Ik moet zeggen dat ik hem wel bewonder voor zijn menselijkheid. Ik zal mij vandaag eindelijk eens goed kunnen wassen. Voorlopig ben ik de enige pelgrim, maar dit kan nog veranderen deze avond. .Wannneer ik terugkom van bij de uitbater zien we dat er ondertussen 4 Nederlanders toegekomen zijn .(3 mannen en 1 vrouw) en het contact is er onmiddellijk. Nadat iedereen gedoucht heeft gaan ze een luchtje scheppen en ik vraag of het stoort als ik meega. We kijken naar de 1 Mei optocht , begeleid door mooie muziek Overal zie je ook verkopers van meiklokjes ( blijkbaar brengt dat geluk) ). Het is stralend zomerweer en er is een massa volk op de been. Nadien gaan we gezellig samen eten bij "de Chinees".en ik leer er de eerste beginselen van "eten met stokjes" . Die Nederlanders zijn wel leuke mensen en ik heb goed gelachen omdat iemand van hen een opmerking maakt over het feit dat achteraan op mijn fiets een bordje hangt met " weer een auto minder". Hij zegt dat hij in zijn auto ook een bordje zal hangen met het opschrift " weer een fiets minder". Ik heb vandaag niet veel gefietst maar heb een heerlijke en ontspannen dag gehad. Die Nederlanders zijn allemaal alleen van huis vertrokken en hebben elkaar onderweg tegengekomen. Nu zullen ze eventjes de tocht met elkaar verderzetten. Morgen neem ik afscheid van hen, want ik kan hun tempo niet bijhouden.
