Dromen of doen? Slechts drie woorden verschil: ik doe het!
Al enkele jaren sluimert deze trip door mijn hoofd. Zoveel duizenden pelgrims deden het me voor, elk met zijn eigen redenen, eigen droom. Vaak herkende ik mezelf in hun motivatie. Maar het ontbrak aan tijd en er was altijd wel een excuus om de trip uit te stellen.
Vanaf 2012 zou ik het op professioneel gebied wat kalmer aan doen. De grote fietsdroom kwam ineens dichterbij. Onverwacht nam ik echter nog een nieuwe professionele uitdaging aan. Maar deze keer besloot ik de fietsdroom niet op te bergen. Het moest 'nu' gebeuren.
Het jachtige leven even ontvluchten, vertrekken, loslaten, het onbekende ontdekken, b2b (hier: back to the basics), alleen zijn, vechten tegen de vermoeidheid en hopen om het eindpunt te halen in Santiago de Compostela.
Omdat ik me erg gesteund voel door familie en vrienden, wil ik iedereen die dat wil, de kans geven om mijn grote avontuur te volgen via deze blog.
05-06-2012
Epiloog - Terug naar de andere wereld
Mijn "onvergetelijke" camino heb ik met plezier gedeeld met jullie. Ik
heb nooit het gevoel gehad van eenzaamheid. Veeleer : ik doe en kan het
wel, rijd alleen, zorg alleen voor eten, drinken en slaapgelegenheid.
Want
tijdens mijn camino voelde ik zoveel ruggensteun van het thuisfront,
echtgenote, kinderen en zelfs kleinkinderen (bijna 3 en 7 jr), familie,
broer en zussen, vrienden, medewerkers van nu en van vroeger, vele
kennissen om mijn sportieve wielervrienden niet te vergeten. Dit hield
me echt overeind wanneer het moeilijk was, en ik letterlijk en
figuurlijk op de tanden moest bijten, want die momenten waren er ook.
Talrijke berichtjes via de blog, g-mails, sms'jes, hebben me bereikt tijdens mijn camino. Telkens heb ik getracht om asap te antwoorden, hopelijk is het altijd gelukt.
Zoveel
hartelijke boodschappen kon ik niet nalaten te laten liggen tot na mijn
terugkeer. Van sommigen had ik echt het gevoel dat ze met me meereden,
meekeken, meegenoten, meeleefden met mijn tocht. Daardoor heb ik ook
dubbel genoten van zovele aanmoedigende reacties, niet in 't minst van
diegenen die zelf een permanente last dragen van slepende ziekte of
tijdelijke bekommernissen van gezondheidszorgen of familiale problemen.
Zelfs vrienden uit de zakenwereld beschouwden het dagelijks volgen van
mijn blog als een moment van verpozing, ontspanning of bezinning. Heel
blij was ik met alle spontane reacties.
Ik ervaarde al deze
tekens van sympathie als "we zijn samen op weg en genieten jullie maar
mee". Want genoten onderweg heb ik echt, van de ontmoetingen, de mooie
natuur, de landschappen, de kerken en kathedralen, de inspanningen en
natuurlijk van mijn "peird", zonder hem had ik dit niet gekund.
Op mijn manier heb ik getracht te antwoorden met kleine daden om iedereen te honoreren met het meespelen in mijn levensfilm.
Iedereen kreeg zijn plaatsje, van Wemmel over Steenhuffel tot Compostela.
De
film zal nooit een Oscar halen, dat is ook niet nodig, maar in mijn
hart blijft hij samen met alle acteurs iets dat ik zal koesteren de rest
van mijn leven.
1001 x dank, merci, thanks to all of you.
Speciale
dank gaat uit naar de loyale hulp van mijn dochter Jorun en echtgenote
Bea voor het verwerken van - en vorm geven aan - mijn blog. Voor hun
logistieke steun onderweg (dankzij Internet) en het transfereren van
zovele hartverwarmende thuis aangekomen berichtjes. Dikke kus!
Ook
nog speciale dank aan Luc, Kasper en Guy die mij uitgeleide deden in
België en mijn vertrek gemakkelijker maakten. "Goed begonnen is half
gewonnen". Thanks friends!
Tot thuis !
René
Mijn camino beleven is:
Luisteren naar de stilte, Luisteren naar je peird (fiets), versnellingen, ketting, Luisteren naar de natuur, bomen, gewassen, grasvelden, Luisteren naar jezelf, je ademhaling, je hartslag.
Denken aan je verleden, je voorbije dag, Denken aan wat beter kon in 't verleden, Denken aan waar kan ik straks terecht, eten, slapen, Denken aan een betere morgen,
Danken voor al het mooie in 't verleden, Danken voor alle schoonheid in 't leven, Danken voor zoveel vriendschap rondom mij, Danken voor het beleven en delen van deze unieke camino.
Renatum Annaert
Categorie:Week 3
21-05-2012
Moe, maar voldaan - even rusten
Binnenkort schrijf ik hier zeker nog enkele nabeschouwingen of dingen waar ik tijdens de camino nog niks over vertelde. Tot binnenkort!
Categorie:Week 3
20-05-2012
I did it my way
Zoals afgesproken met Guy, naar de mis in de kathedraal geweest. De ambiance in de kathedraal van Santiago, ik moet het toegeven, straalt iets heel speciaals uit, mede door de aanwezigheid van de talrijke pelgrims, die in de mis van 12h verwelkomd worden. De namen van al de landen waarvan pelgrims toekwamen worden één voor één vernoemd. Toen men ook de peregrinos uit Belgica noemde schoot er, zowel bij Guy als bij mezelf, een krop in de keel. Dit was voor ons, en voor alle andere belgen un moment de gloire. Wij zaten op de laatste rij en voelden meteen dat wij in dit grote internationale gezelschap, ik schat een 50-tal landen uit de hele wereld, thuis hoorden. Het gevoel van solidariteit, dankbaarheid, gelijkgezindheid, wordt nog meer beklemtoond bij het geven van de zegen en mekaar de hand reikend in die bonte mooie kring. De voorzang van een zuster die zo zacht sprak en in één twee drie de kathedraal muisstil kreeg door haar prachtige zang waren zon mooie ogenblikken voor iedereen. De ware apotheose kwam na de communieviering op het einde van de hoogmis met de botafumeiro, het vliegende wierookvat, dat als het ware van de ene zijbeuk over het midden tot aan het plafond van de andere zijbeuk zwiert, wierook achterlatend in zijn vaart.. Indrukwekkend mooi. Kippenvelmoment temeer daar de zuster ondertussen solo een mooi lied zong en de orgelmuziek crescendo steeg. Prachtige souvenir, die Guy filmde, en waarvan ik de copy nog tientallen keren wil aanhoren en herbekijken.
Nadien zijn Guy en ik nog meer verbroederd. In een Italiaans restaurantje bekomen van alle emoties, onze levenservaringen uitgewisseld en afgesproken dat wij s avonds onze nieuwe vriendschap zouden bezegelen met een goed dinertje.
Onze gegevens uitgewisseld en ja hoor, wij zullen mekaar met de families nog graag ontmoeten. Afscheid genomen en elkaar een goede terugreis gewenst. Tot onderweg!
Categorie:Week 3
19-05-2012
Prachtige afsluiter
Dag 22
19 mei 2012
Santiago - Fisterra (- Santiago)
110 km
Vandaag dus nog eens de fiets op naar Fisterra (Cabo Finisterre). Een mooie afsluiter: nagenieten op fietsgebied, op mentaal gebied, een toemaatje, zoals bij een orkest.
4 zware regenbuien, lage wolken en mooie opklaringen. Na 50km, Noia bezocht, en tijd voor het ontbijt en een warme koffie.Heerlijk: de overschot van mijn serranobroodje van gisteren en een lekker stuk chocolade uit de nachtwinkel. En ik vond ook nog van die lekkere spekskes zoals in Bordeaux, mmmm. Op 32km van het einde van de wereld de laatste bananen en een cola gekocht.
Een prachtige route vandaag. Dankzij een plaatselijke wielertoerist heb ik zelfs eens 20km van het parcours kunnen afsnijden. Weer enkele stevige klimmetjes van 7-8%, telkens 2-4km lang. Maar nooit in de problemen geraakt, hartslag nauwelijks boven de 110. Ik speelde met de versnellingen, hoewel mijn peird op de laatste col nog eens de ketting eraf gooide. Gelukkig kon ik me nog vasthouden aan de vangrail. Ik zal de fiets in België bij Benny laten in orde zetten, hoewel ik dat klein verzetje aan de kust niet echt nodig heb. In de afdalingen liet ik me rustig gaan, uiteraard goed geremd, maar de wet van Newton deze keer mooi gerespecteerd en niet even bijgeduwd, zoals de voorbije weken. Op tijd geremd, anders was ik deze keer misschien wel in het echte hospitaal beland. Veiligheid primeert, altijd! Ik fietste vandaag ook maar met de stuurtas en 1 tas, toch een verschil van 10kg tegen de vorige dagen. Ik had dan ook het gevoel dat ik vloog, bijna zoals met een koersfiets.
Onderweg prachtige beelden van draaiende windmolens. Mooie vergezichten, de zee in zicht. Deed me denken aan de bord de mer van de Côte d'Azur, maar dan met Spaanse ondertitels. Bovendien was het zaterdag, dus weinig verkeer. De weinige chauffeurs die passeren en de schelp op mijn fiets zien, wuiven meteen. Ik ben hier ook niet alleen, er zijn nog enkele peregrino's op weg naar daar.
In Fisterra ben ik doorgereden naar de phare, het echte eindpunt. En dan retour
Santiago, met de bus, zodat ik morgen de mis in Santiago kan bijwonen.
De bus deed me denken aan de bezemwagen van de Tour, waarmee renners -kapot van ellende- teruggebracht worden naar hotel en verzorgers, hun doel over en uit. Bij mij was het echter totaal anders. Ik heb het eindpunt bereikt, even genoeg gefietst, in schoonheid teruggebracht worden, de mooie bord de mer aanschouwend vanop de dubbeldekker, daar waar ik enkele uren geleden nog pedaleerde in het zweet des aanschijns. Deels in de gutsende regen, deels bij een mooie opkomende zon, wat telkens zeer snel ging.
Terug in Santiago, nog een laatste ritje van het busstation naar het hotel, dus ook vandaag weer 110km op de teller. In totaal reed ik 2585km en zat ik 138 uur op de fiets! Nog een verkwikkend badje, een laatste handwasje, een laatste dansje op het te drogen wasgoed (ik wil geen zweetboeltje inleveren!).
Bij het inleveren van de fietsen, kennisgemaakt met Vlamingen, waaronder de sympathieke sportman Guy. Hij logeert hier enkele kamers verder. We hebben samen een pizza gegeten en ons Spaans geoefend: dos cervezas... Het werd vrij laat, het was een gezellige avond, vol hartelijke woorden. Morgen gaan we samen naar de mis. Guy vertelde mij ook dat hij, in het begin van zijn Camino, samen met Gerda Coolens (medepelgrim die ik ook ontmoette - zie blog) op een hooizolder geslapen had onderweg. Grappig en toeval! Hij toonde mij ook prachtige fotos die ze samen gemaakt hadden. Ik heb haar over mijn leuke ontmoeting met Guy een mailtje gedaan.
Categorie:Week 3
18-05-2012
De laatste loodjes
Dag 21
18 mei 2012
Portomarin - Santiago de Compostela
107 km
Ik ben aangekomen! Nog een lastige dag vol klimmetjes, maar ik ben er. 2475km in de benen, zoveel ervaringen in het hart!
Vandaag 6u6min gereden. Zoals het gezegde zegt: de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik moet toegeven dat ik de moeilijkheidsgraad van deze laatste rit toch onderschat had. De meesten doen deze rit in twee keer, maar ja, mij kennende kon ik het ook in 1 keer proberen. En ik ben uiteindelijk op het elan van gisteren voortgegaan. Gewoon genieten, nagenieten en doorrijden.
De dag begon met een stevige klim op een nuchtere maag. Het typisch Spaanse ontbijt is erg licht: een opgeblazen croissant, keiharde boter - niet te smeren - , zo'n moeilijk open te krijgen confituurpotje en een chocolademelk. De eerste kilometers zijn bij mij altijd de moeilijkste, dat was deze laatste dag niet anders. Dat gecombineerd met meteen een klim: het leek op rijden met de handrem op. Er kwam maar geen eind aan de klimmetjes. Afdalen is in 1 2 3 gebeurd en dan terug beginnen aan de klimmetjes. Bij de eerste stop koffie gedronken met een Deense pelgrim, die goede herinneringen aan Brussel had. Zij doet deze camino gewoon om alleen te zijn. Na de koffie, adios, en ieder gaat zijn eigen weg.
Na de middag kwam er toch licht aan het eind van de tunnel, ik was dan halfweg, nog 52 km te gaan, via de N547. Ook een vreemd fenomeen: s morgens zie je honderden voetgangerspelgrims, maar in de namiddag lijken die plots verdwenen. Zij beginnen en eindigen hun dag blijkbaar veel vroeger dan ik.
In rechte lijn zou het vandaag 80km zijn, maar het boekje dat ik volg geeft de rustigste caminoweg aan, niet de kortste. Zo'n beetje alsof je van Brussel naar Oostende rijdt via Kortrijk, maar dan langs secundaire wegen. De natuur was die laatste 100km vooral landbouw, landbouw en veel boeren die aan het mesten waren. Neus dicht, ja, maar klimmen met je neus dicht is niet zo simpel.
Laatste kerkje voor SdC: idyllisch, houden zo!
Lelijke fabriek op caminoweg: asap afbreken aub!
Met de film van de voorbije 20 werkdagen op de fiets ging het beter en
beter. Na 100km kwam dan de verlossing. Of eerder het spijtige eindsignaal?
Santiago in zicht!
Het oprijden van het plein voor de kathedraal
is natuurlijk wel een emotioneel moment, maar wat mij betreft, niet te
vergelijken met de emoties bij Cruz del Ferro. Al dat volk, al die
toeristen, al die fietsen voor de onverzorgde gevels van de kathedraal:
het is niet aan mij besteed. Aan de overkant een luxehotel met vlaggen,
een doedelzakspeler, een bandje met oorverdovende muziek.
Scherpenheuvel in het kwadraat. Geef mij dan maar de binnenkant van de
kathedraal. Ik zal wachten tot zondag op de pelgrimsmis met de bekende
Botafumeiro en dan alle mensen gedenken die me lief zijn of lief waren. De
stille kleine kerkjes spraken me in deze camino het meest aan. Binnen
kaarsje aansteken en 5 minuutjes in stilte bidden. De stempeltjes van
deze kerkjes zijn me het meeste waard. Het diploma - op naam van
Renatum - hier in Santiago zal natuurlijk ook een mooie herinnering
zijn.
Vanavond een risotto gegeten bij de Italiaan en om
krachten op te doen als voorgerecht gesmolten kaas. Ik voel me nog vrij
goed, alles is geregeld voor morgen en overmorgen. Een vriendelijke
Spaanse (fietsenvervoer Soetens in Hostal Mexico), in de weer voor alles en iedereen, regelde de terugvlucht voor
mezelf en mijn peird. Maandagnamiddag vlieg ik naar Frankrijk om uit te
rusten. Hoewel, ik heb in feite nog geen rustdag nodig.
Morgen zal ik als toemaatje naar Fisterra = Finisterre = het
einde van de wereld rijden. Vroeger was dit het eindpunt van de
christelijke camino. Ik hoop dat het beter weer wordt. Ik neem morgen
wel alleen het hoogstnodige mee (reparatiespullen). Misschien heeft mijn
peird wel goesting om de zee eens te zien. Wat een zalige gedachte:
uitbollen naar het einde van de wereld...
Categorie:Week 3
17-05-2012
We zijn er bijna...
Dag 20
17 mei 2012
Villafranca del Bierzo - Portomarin
102 km
Villafranca verlaten, klaar voor de laatste dagen. Ik was van plan het rustig
aan te doen...
Toch weer 105km gedaan. Alles ging zo goed, ik dreef voort op de adrenaline van
gisteren, nog echt aan het nagenieten. Nochtans van de 105 weer 40km geklommen,
waaronder de Cebreiro en Alto de San Roque, allemaal vrij vlot. Ontspannen
geklommen, alles kon, niks moest. De Cebreiro, van 500m tot 1300m, toch
moeilijker dan sommigen dachten.
Misschien had ik wel een Tour de France moeten rijden in mijn gloriejaren. Wat
me eens deed nadenken over de profrenners. Ze rijden wel sneller, maar ze mogen
toch niet te veel klagen, he! ze maken zich vaak boos op hun entourage, gooien
fietsen weg... Misschien zouden ze bij mindere prestaties eens op teambuilding
moeten komen met fiets, gepakt en gezakt, maar zonder luxehotel, zonder massage,
gewoon zichzelf behelpen.
Hoe later op de dag, hoe beter ik me voel en
hoe beter ik rijd. En dat met meer dan 30kg onder mij: peird, zakken, bidons en
proviand inbegrepen. Spijtig dat het einde in zicht is!! Onderweg weer heel
mooie dingen gezien: indrukwekkende bruggen, wel vier keer hoger dan het viaduct
van Vilvoorde. Een mens zou er een grijze baard van krijgen! Ook nog te
vermelden: het typisch beeld van achtergelaten schoenen. Die lopen toch niet
verder op hun kousen, he? Dubbel gebruik? Gestopt?...???...???Rarara.
Natuurlijk weer een en ander meegemaakt, veel ontmoetingen om nooit te vergeten.
Onder andere: 3 uitbundig wuivendesupporters die me herkenden als Frederico
Bahamontes, de Spaanse berggeit met cero cero procent amfetamines.
Een Koreaan, die zo blij was dat hij met mijn Samsung een foto mocht nemen. He
was vely happy that the smaltphone flom his countly was. His fingel stond op het
beeld dus opnieuw ...with a smile flom hiel tot in Kolea. Volgende poging van
deze vriendelijke, graatmagere -zijn zak woog evenveel als hijzelf denk ik -
Koreaan was ok. Ik heb hem dan wat dLuivensuikeL gegeven en hij was zo dankbaar
dat hij wel drie keer geknield heeft.
Ook nog een sympathiek Nederlands koppel, Corrie en Berrie uit Maastricht. Een
pakkend moment. We waren aan het kletsen over de dingen des levens en over de
kinderen en kleinkinderen. Ik besefte dat ik ook op dat vlak veel geluk heb.
Corrie schreef iets in mijn dagboek en stond erop dat het ook op de blog kwam.
"Een bijzonder persoon hebben wij vandaag ontmoet, geweldig hoe hij deze camino
ervaart. Ik heet Corrie, mijn man Berrie. Ik bid in deze camino veel voor een
dochter die veel migraine heeft en 2 kleine kindjes en voor mijn kleinzoon Jan
die een beetje ontspoord is, niet meer naar school wil en zo. Ik hoop dat deze
camino mijn gebed zal verhoren. Vele groetjes van Corrie. Heel leuk om René te
hebben ontmoet, hij is een superman." Bij het vertrek hebben we elkaar omhelsd,
wie weet komen we elkaar weer tegen. Ik heb alvast gezegd: 'tot onderweg'.
In Somoza nog kennisgemaakt met de verantwoordelijke van een albergue, Vicente Garcia Ruiz, een
vroegere dokter uit Belgisch Congo die nu instaat voor de opvang van
pelgrims. Deze sympathieke doctor medico vreest dat er meer commercie zal komen. Hij spreekt over toeripelgrims. Met taxi's en camionetten vol zakken vliegen ze voorbij. Er zijn georganiseerde trips, VTT-ers rijden met mountainbikes op grindwegen. De echte pelgrims vinden dit maar niks. Hoe zal het evolueren?
Vandaag ook nog heel veel lieve mails, sms'jes en telefoons gehad - wat doet dat
allemaal deugd!
Het was een mooie aankomst in
Portomarin, ik logeer hier naast het kerkje, heb onderhandeld voor een grotere
kamer én lekker gegeten: een pelgrimsmenu aan 10 euro: spaghetti, 4 koteletjes met frietjes, dessert, wijn inbegrepen..
Morgen of overmorgen kom ik aan in Santiago.
Ik weet zeker dat ik dit alles zal missen. Hoewel, die mini-handwasjes? Leve
de wasmachine!
Categorie:Week 3
16-05-2012
Waar een wil is, is een weg
Dag
19
16 mei 2012
Hospital de Órbigo- Villafranca del Bierzo
105 km
Vandaag zeer mooi weer, iets frisser, maar dat was ideaal voor het hoofddoel van vandaag: de lange klim naar Cruz del Ferro en de steentjes neerleggen. Dit was het moment waarnaar ik het meest had uitgekeken, het punt dat me het meest aansprak en dat is het ook geworden.
Mijn peird had vanmorgen een platte voorband, driemaal opgepompt, nog een vierde keer. De laatste keer in het geniep toch een stukje autostrade genomen. Maar blijkbaar was het een stukje 'national'. Toch volgens Miriam uit Utrecht en Annette uit Delft die hetzelfde hadden gedaan. Sympathieke dames, tof klapke mee gedaan. En toch eens gepolst of ze Willem niet hadden gezien. Wie weet vinden ze hem wel? Nieuwe voorband bij de fietsenmaker: reparatie in 10 minuten!. Volgens hem had ik in glas gereden en was de voorband daardoor stilaan aan het platgaan. Na de grindwegen zag alles ook wit van het stof. Dus peird beetje opgepoetst en revisie en weer klaar voor de klim.
Hospital verlaten
10 minuutjes werk
Onderweg blijft het genieten en de ogen de kost geven. In Astorga mooie kathedraal met schitterende architectuur. Na Astorga richting Foncebadon. Onderweg nog een minikerkje ontdekt -Sta Catalina - met een ooievaar erop. Alles ademt hier Camino de Santiago: zelfs de rotondas!
De klim. Eeuwiglang durend. De Ventoux, maar dan mooier. Omringd door de pelgrims die stil marcheren. Een aankomst van de Tour, maar dan zonder toeschouwers. Zalig! Uniek! Overweldigend! De zoveelste bocht ... ik ben er ... nee, nog een bocht, nog een bocht en nog één en nog één en nog één... En dan de paal met het kleine kruisje in de verte. Nog 300m, nog 200m, nog 100m. Je bent er! Pure emotie maakt zich meester van iedereen.
Na enkele minuten bekomen en stilzitten, voel ik een zachte hand op mijn schouder. Een oude Nederlander komt me troosten en stopt me een energiereep toe. We wisselen enkele hartelijke woorden. Daarna nog met een Duitser, een Belgisch koppel. Iedereen is onder de indruk.
Het zo lang verwachte moment: ik heb de steentjes gelegd en aan iedereen gedacht. Familie, vrienden, kennissen. Naar Bea gebeld om dit moment te delen. Voor mijn vriend Frans die gisteren overleden is, liet ik een klein Belgisch vlagske achter met een aandenken van Frans en Marieke. Dat ze in vrede mogen rusten. Frans zou dat gewaardeerd hebben dat we hem op de weg naar SdC gedenken. Later op de dag hoorde ik dat ook golfvriend André VD is gestorven. Een dag vol emoties.
De steentjes liggen nu op hun plaats naast Cruz del Ferro, ook speciale intenties van enkele vrienden die een eigen boodschap meegaven. Magisch die plaats... Niet te vatten wat dit bij iedereen die hier bovenkomt teweegbrengt...ieder zijn eigen verhaaltje.
Ik bleef hier meer dan een uur boven en daarna begon ik aan de lange, toch wel gevaarlijke afdaling. Prachtige vergezichten van daarboven -1500 m - maar eens de afdaling begint houd je toch beter de baan in 't oog! Record met pak en zak 60.38 km u...eventjes om mijn leeftijd voor te bereiden einde van het jaar. Geen prestatie, enkel laten bollen, maar wel opperste concentratie.
Even tot rust komen in het dal, vieruurtje op de brug van Molenaseca, schitterend dorpje trouwens.
Daarna toch maar doorgereden naar Ponferrada en dan nog verder tot Villafranca del Bierzo, een intiem stadje, gezellig marktpleintje met een goede sfeer. De ideale plaats om nog een hele avond na te genieten van deze unieke dag. Buiten gegeten onder de witte parasollekes.
Nu is het nog 200km, ik zal het in 2 of 3 keer doen, afhankelijk van de col morgen. Santiago is nu echt in zicht!
Categorie:Week 3
15-05-2012
Carpe diem!
Dag
18
15 mei 2012
Carrión de los Condes - Hospital de Órbigo
148 km
Vanmorgen vrij vroeg vertrokken. Samen met vele andere peregrino's eens vroeg opgestaan. Om 7.15u lekker ontbeten met spek en eieren, om 7.30u de fiets op. Het was echt kil, tien graden. Mijn was was nog niet helemaal droog en na een paar kilometer leek het alsof ik bevroren tenen had. Gelukkig wist ik zeer goed waar precies mijn reservekousen zaten in de zak en zo kon ik verder. Ook mijn handen waren verkleumd, schakelen en remmen was moeilijk. Maar bij de eerste zon was het allemaal snel over. Zo vroeg en al honderden voetgangers op de weg. Indrukwekkend, vanwaar blijven die komen! In Spanje loopt je schaduw meestal "voor je uit" (daar je in de voormiddag westwaarts trekt). Ik vind dat een sprekend beeld: je kan jezelf niet ontvluchten, je zal jezelf onderweg ontmoeten, heel indringend...
Er is altijd iets te zien, bv.de mooie oude sluizen van de Canal de Castillo. Prachtige technische uitvoering met gebogen muren om telkens 2 schepen te versassen. In Sahagún was er vrij veel gesloten, ook de rest van de dag was het zo. Ik heb vandaag maar 1 stempeltje gekregen, in restaurant waar ik broodje serranoham kocht (ja, die geven soms ook stempels).
Wonderschone rit, allemaal op grindwegen. Dit heeft echt iets speciaals. Het geruis, gekras, geritsel op de grindwegen geeft echt een heel speciaal effect, je rijdt als het ware in een kiezelbak met muziek van wegspattende steentjes. Een zalige ervaring, iets minder voor mijn peird: dat gedobber doet pijn aan zijn hoefijzers. Gelukkig niet platgevallen, heb enkel band eens moeten bijpompen, hopelijk in orde zo.
Hele slierten peregrinos, alle nationaliteiten, jong, oud, krom, gebukt onder de zware rugzakken. En iedereen blijft even vriendelijk: 'buen camino', 'buen camino', 'buen camino'... en dan 'gracias...' Opvallend ook veel vrouwelijke Jappekes, echte giechelmiekes, maar zo fijn, een wonder hoe ze die zware rugzak kunnen dragen. Ik heb wel de indruk dat de commercie toeneemt en er ook rugzakken met georganiseerde reizen worden doorgevoerd naar SdC. Eén ontmoeting was wel speciaal, met de Duitse Francesca die de camino met haar hond doet. Iedereen heeft hier zijn verhaal, het is ronduit uniek.
De vele sms'jes en mails blijven me deugd doen. De benen zijn weer beter dan gisteren. Ik wilde zo lang mogelijk blijven rijden. Het landschap was even zo plat als een vijg, joepie, maar in de verte zagik weer bergen met sneeuw. Toch weer die Pyreneeën niet, he, die zouden toch achter mij moeten liggen Overdag rond de 23-24°: perfect dus.
Onderweg León bezocht. Door al die reclame onderweg dacht ik aan Chez Léon in Brussel enzo had ik toch wat goesting in mosselen gekregen. Met de fiets is het toch niet eenvoudig in de grote stad, had gelukkig goede kaart. Een pracht van een kathedraal, toren in volle renovatie. Mooie gebouwen errond, kraaknette, blinkende stad! Verderop ineens de baan bezet, een processie - zoals bij ons anno 1958 -eerst in de ene, dan in omgekeerde richting. Aan de klap geraakt met een Belg die in Luik gewerkt had. Op het einde wensten ze me ... jawel: buen camino!!!
7 uur op de fiets. En dan nu dus in Hospital, tweede verdieping, kamer 11. Maar wees gerust, patiënt stelt het goed en 't is maar voor 1 nacht. Ik word goed verzorgd, Het ligbad valt klein uit (1m10), maar de douche werkt perfect. En het uitzicht is fantastisch!!! Hotelleke ligt vlak naast voet de brug D.Suero de Quinones.
Categorie:Week 3
14-05-2012
Zwaarste dag
Dag
17
14 mei 2012
Burgos- Carrión de los Condes
105 km
Vandaag alweer een hete dag. Mijn benen geraakten niet echt in zwier, maar ik
heb toch de bestemming bereikt die ik voor ogen had. Eerst Burgos bezocht,
stempeltje gehaald, kathedraal bezocht, enkele prachtige gebouwen en beelden gezien en
gefotografeerd.
Burgos vlot buitengereden, maar meteen een serieuze klim van 3km, even bekomen
en terug een klim van 3km. Boven even gepauzeerd aan een heel mooi kapelletje,
Sta Barbara, waar ik de beste herinneringen aan overhoudt. Een moment van
intense stilte, zelfs mijn peird werd er stil van. Heel mooi gelegen.
Dan kon de toch beginnen, maar... ik kreeg mijn benen niet rond. Qua fietsen was
het echt een moeilijke dag. Ik kreeg dan -toeval of niet- een sms'je van
Patricia dat ik nog +/-500km moest en jawel 5 minuten later kreeg ze al gelijk:
514km. Intussen zullen het er nog 450 zijn, schat ik. Ook van Marleen kreeg ik
een heel bemoedigend sms'je.
Proviand van vandaag: 4 bananas, 1 broodje met 3 sneetjes serranoham, 1
appelsien, 1 citroen voor drinkbussen, 1 cola voor de lunch, 2x KAS limon voor
de namiddag, 1 aquarius reserve tegen da 'k flauwval en 2 bidons om water bij te
vullen waar mogelijk.
Na de middag ging het wel wat beter en de laatste 20km met wat wind mee kwam de
grote molen zelfs terug op gang. Ik reed vandaag door magnifieke natuur, met
lange klimmen die bleven duren, gecompenseerd door veel te vlugge korte
afdalingen. Alleen na het dorpje Iglesias (nee, de Julio heb ik niet gezien) -
was er een zaaaalige afdaling van wel 10km. Aan de grote boog van St. Anton
hebben twee studentes, Soraya en Marina, enkele foto's genomen. Ze waren erg
fier op hun geboortestreek en onder de indruk van het fel geëquipeerde
trekpeird.
Overdag rond de 23-24°: perfect dus.
