dag 29

Deze morgen slapen we wat langer en nadat we gegeten hebben, brengen we de fiets van Frans weg naar de transportfirma Soetens. Het adres ervan is Tournride, Rua Xeneral Pardinas 15, Compostela en is geopend van ma. tot vrijdag 10-12u30 en 16u tot 20u. De zaterdag en zondag is het gesloten. De prijs is 119 euro en die maatschappij schijnt heel betrouwbaar te zijn en is alom gekend bij de Compostelafietsers. Ze garanderen een levering thuis binnen de 14 dagen in België en Nederland. Nadien bezoeken we de kathedraal, waar rond het middaguur een speciale pelgrimsmis wordt opgedragen. Dit moet je zeker ook meebeleven om alles even te laten inwerken. Elke pelgrimsmis wordt geopend met het lange overzicht van de aangekomen pelgrims met vermelding van het land van aankomst. Ik luister goed of ik “ een fietser uit België hoor”, maar dit is niet het geval. De zuster moet zodanig veel aflezen, dat ze “ gelijk een mitraillette” alles afratelt. Maar dit is niet zo erg, want ik heb mijn Compostela, het ultieme bewijs dat ik de tocht volbracht heb. Nadien volgt de eucharistieviering. Op het einde van de viering wordt de “Botafumeiro”, dat met een dik touw is vastgeknoopt aan een katrol, in de nok van de toren, naar beneden gelaten. Het is het grootste wierookvat ter wereld (1,60 meter hoog) en is gevuld met 40 kg houtskool en wierook. Het wordt aangestoken en in beweging gebracht door een zevental kerkdienaren. Daarbij slingert het vat op spectaculaire wijze van links naar rechts door de ruime dwarsbeuk. Hij bereikt een hoogte van 20 meter en één slingerboog bedraagt 65 meter. Vroeger werd de “ butafumeiro “ gebruikt om de lucht in de kathedraal te zuiveren, maar nu is het een toeristische attractie. Er worden veel foto’s genomen tijdens die attractie en nadat het tot stilstand gekomen is, breekt er spontaan applaus los. Niet iedereen heeft geluk om dit mee te maken, want blijkbaar wordt dit niet bij elke viering gedaan.We wandelen nadien nog wat rond in de kathedraal en bezoeken de relikwieën en het vergulde beeld van de heilige Jacobus. Volgens de traditie moet je over de vergulde schouder wrijven en op hetzelfde moment een wens uitspreken. We zien ook veel biechtstoelen staan en verschieten dat er nog mensen zijn die hun zonden toevertrouwen aan een priester. Ik herinner mij dat in mijn kindertijd we verplicht waren om regelmatig met de klas naar de kerk te gaan om onze zonden te belijden. Ik wist nooit wat ik moest zeggen en zoog dan maar iets uit mijn duim.” Blijkbaar was ik zonder zonden”.Na de misviering slenteren we nog wat door de stad. Er was, voor mijn vertrek naar Compostela, iemand die mij gevraagd had om een zilveren kerststalletje te kopen in “ het convent van de heilige Clara”. Hij was vorig jaar ook geweest en had het daar kunnen kopen.Toen hij de volgende dag wilde teruggaan om nog een te kopen was het klooster gesloten. Nu vroeg hij mij of ik dit wilde meebrengen. Ik wilde van mijn woord zijn en beloofde om het zeker te doen. Het kost ons wel wat moeite om het convent te vinden. Daar aangekomen, bestijgen we de trappen en komen in een zaaltje terecht. Plots komt er een jonge Spaanse vrouw binnen, die daar thuis is in het klooster. We zeggen wat we zoeken, maar hebben het gevoel, dat ze ons niet begrijpt, want ze spreekt alleen Spaans. Ze neemt ons mee naar een andere zaaltje in het gebouw en in de muur zien we een luik. Er is daar ook een bel. Frans en ik zijn verrast, want we weten niet wat we daar gaan zien. Plots horen we spreken achter dat luik, maar er komt niemand te voorschijn. Onze “ frank en gulden”( nu euro ) begint te vallen en we constateren dat we in een slotklooster zitten en dat we dat nonnetje nooit zullen te zien krijgen. Onze begeleidster vertelt iets aan de non en via het draailuik wordt telkens een souvenier ( een beeldje, foto’s of hangertjes) getoond. Ik kan niet vertellen wat ik juist wil en plots denk ik dat we misschien een kerstliedje moeten zingen, kwestie dat ze de link leggen met het kerststalletje. Ik vraag aan Frans of hij een goed kerstliedje kent, maar hij weigert om iets te zingen ( flauw hé van hem!!!!!). Uit pure miserie koop ik dan maar een paar prularia van de zuster ( voor de moeite ). Alhoewel die Spaanse praktisch niets verstaat van wat we zeggen, wil ze ons blijkbaar nog vergezellen en troont ons mee naar een ander convent.
Het blijkt nog eventjes gesloten te zijn. Ze laat ons niet los en ik besluit dan maar om samen nog iets te gaan drinken. De conversatie is heel primair, maar Frans zegt tegen haar dat ik “a painter “ ben. Ik zeg dan van hem dat hij “a musician” is. Wij moeten allebei lachen en ik weet niet wat in haar gedachten nu omgaat. Straks vraagt ze ons nog allebei een handtekening. Nadien keren we terug naar het ander convent en daar zien we terug het luik. We vinden wel niet wat ik zoek en noodgedwongen staken we onze zoektocht. Eigenlijk is het onnozel, dat ik er zoveel moeite voor gedaan heb, maar anderzijds is het terug een speciale ervaring geweest. Ze vraagt mij nog mijn e-mail adres en geeft het hare. Ik heb haar nadien wel nooit een mail gestuurd, want hoe zou ik nu met haar moeten converseren.
Op onze terugweg vertel ik Frans, dat ik nog een paar kaarsjes moet branden voor sommige mensen die ik ken. Frans vindt het een goed idee en hij gaat het zelf ook doen. We gaan dus een kerk binnen laten een paar elektrische kaarsen ontbranden. Daarmee hebben we allebei ons beloften gehouden.
Het blijft wel heel warm deze namiddag. Ik denk dat het wel 30° kan zijn. Hopelijk blijft het weer de volgende dagen nog goed, want ik ben van plan om naar Fisterre te gaan.

Dag 28    51 km tot Compostela

Deze morgen haasten we ons niet. Nadat we gaan ontbijten zijn vertrekken we om 9u, met een stralende zon, voor onze uiteindelijke bestemming. Sommige pelgrims hebben nu wel genoeg van al dat klimmen en nemen voor de laatste kilometers de nationale weg, ook omdat hij 12 km korter is. Frans en ik overleggen ook met elkaar, welke weg we gaan nemen, maar we besluiten toch de Clemensroute verder te volgen. We hebben al zoveel afgezien en die paar kilometers zullen we ook wel overleven. De weg is behoorlijk steil, maar geeft een prachtig uitzicht. We willen tot het laatste moment wel genieten. Onderweg komen we terug de 2 Nederlanders van gisteren tegen. Ze zitten aan de rand van de weg iets te eten. Wij besluiten ook even te pauzeren en vragen of we bij hen mogen zitten. Dit is eigenlijk een vraag, waar je van op voorhand al het antwoord op kent. Nadien fietsen we samen verder. Om 13 u zien we plots het bordje COMPOSTELA en hebben 51 km afgelegd. Ik stel voor om ons bij het naambord te laten fotograferen en zodoende stoppen we. Juist op dat moment komt er iets los bij mijn fiets ( het heeft te maken met mijn versnellingen ). Frans bekijkt het probleem en merkt dat het juist een vijs is die losgekomen is. Nadat die terug aangespannen is, kunnen we “ ons kiekje” nemen en ik ben blij dat het maar een klein probleem was. Nu rijden we naar het centrum en zien voor ons een heel grote helling, welke we op moeten.
Ik vind het veel te steil en neem dan maar de fiets aan de hand. Eerst zoeken we een slaapplaats in een hotelletje en nadien fietsen we gelijk alle echte pelgrims naar het plein voor de kathedraal, het Praza do Obradoiro. Daar verzamelen alle toegekomen pelgrims. Ik ben wel blij om aangekomen te zijn, maar voel geen speciale emotie.
De kathedraal is wel indrukwekkend om te zien. Het is 97m lang en 22 m hoog en wordt als Unesco werelderfgoed verklaard. Het zuidportaal is in romaanse stijl, het westportaal in barok en de noordkant neo-classistisch. Ik verschiet wel, dat er toch niet zoveel volk op het plein staat. Waarschijnlijk is het nog iets te vroeg op het jaar, maar voor ons is dat wel goed, want we hoeven niet zo een grote drukte te hebben.
We laten ons wel fotograferen, met op de achtergrond de kathedraal. Ook de fietsen mogen niet ontbreken op de foto.Nu moeten we nog onze geloofsbrief halen. Het pelgrimsbureau is gevestigd in de Rua do Vilar nummer 1, tegenover de zijingang van de kathedraal. Boven de ingangspoort is een Sint Jacobsschelp in de gevel ingewerkt. We merken dat er heel veel volk aan het wachten is en we besluiten om iets later terug te komen. Nadat we gegeten hebben, keren we terug en beklimmen een uitgesleten houten trap naar de eerste verdieping. Het gaat wel schoorvoetend vooruit en blijkbaar is het geen louter routinewerk, want ze onderzoeken wel goed of je die Compostela echt verdiend.
De hier aanwezige functionaris, zal aan de hand van het aantal en de herkomst van de gedateerde stempels op je pelgrimspas nagaan of je pelgrimstocht naar behoren is afgelegd.
Men vraagt ook naar de motivatie van je tocht.We zijn blij dat we de oorkonde ( in het Latijn ) krijgen en kopen speciaal een kokertje, zodat het mooi bewaard blijft.Een iets oudere man is zo fier dat hij het gehaald heeft, dat hij zich samen met het document laat fotograferen.
Stilaan zien we, dat de pelgrims hun pelgrimsuitrusting aflaten, zodat ze beginnen op te lossen tussen de andere toeristen. Een St. Jacobsschelp of een speciale t-shirt kunnen hen nog wel wat onderscheiden van de anderen.Deze avond wandelen we nog wat rond in de stad en genieten van het openluchtspektakel. 10 zangers, die allen een snaarinstrument bespelen en in traditionele kledij zijn, brengen ons heel mooie en populaire Spaanse muziek. Het is wel speciaal gericht op de pelgrims. Regelmatig nemen ze iemand uit het publiek en vragen van waar ze komen. Dan moet die persoon de speciale kledij aantrekken en mag ze een dansje doen, eerst alleen en dan samen met één van de zangers. Het is een leuke avond en zalig weer.

30-05-2009 om 10:54 geschreven door Pierre Gyselinck

29-05-2009 om 19:01 geschreven door Leon