Zondag 22 juni 2014, dag 21, Le Douhet - Saintes, 13.9 km
Vreemde dag, weinig gebeurd. Op de middag in Fontcouverte ontmoeten wij op een miniterrasje in de schaduw van de kerk een zéér Compostelagezinde bakkerin. Wij nuttigen er een koffie (gratis voor pelgrims) en taartje (foto). Bij het afscheid krijgen wij nog een stokbrood mee. Daarna op weg naar Saintes. In de refuge Saint-Eutrope (voor zes mensen gerund door dertig vrijwilligers) ontmoeten wj voor het eerst een Duitser uit Heidelberg. Later over hem nog meer, maar gelukkig zingt hij niet van 'Heidelberg wunderschöne Stadt'. In heel Saintes zijn op een zondagavond twee pizzeria's en een Vietnamees restaurant open. Wij opteren voor de laatste oplossing en nemen het 'à volonté' zeer letterlijk. Gelukkig is er ook een openbare "lavarie" en voor het eerst in ons leven doen we onze was in zo'n voorziening, die niet alleen goede machines heeft, maar ook wasproduct voorziet.
Zaterdag 21 juni 2014, dag 20, Saint-Jean-d'Angely - Le Douet
De aangekondigde hittegolf jaagt ons vroeg het bed uit. Om 7.30 staan wij al te wachten tot de bakker opengaat. Ondertussen al met de Malagassische kuisvrouw van het café rechtover afgesproken dat zij ons een koffie wil maken. Uit eigen initiatief kuist zij eerst de toiletten omdat zij terecht vermoedt dat ook daar vraag zal naar zijn. Vriendelijke, attente mensen vind je overal! Dan op weg naar de COOP die om 8.30 de deuren opengooit. Wij moeten immers alles voor de hele dag meenemen. Onderweg of op de eindbestemmig is er niets te koop. Loodzware rugzakken zijn het resultaat. Daarna met pijn in het hart afscheid genomen van de zaterdagmarkt in Saint-Jean. Oléron is vlakbij en de oesters liggen er in lagen van vijftig op zes, vijf hoog. Jammer dat het zo vroeg is.
's Middags broodmaaltijd in de schaduw van een romaans kerkje met 'lanterne des morts'. Het dorpje is omgeven door wijngaarden, niet meer van Touraine, nog niet van Bordeaux, maar enkel voor cognac en pineau.
Het is weer bloedheet. Een langsrijdende wijnboer vertelt ons dat de temperatuur in de wijngaarden 37° bedraagt. De weg daalt en klimt, kortom niet gemakkelijk. We prijzen ons gelukkig met elk stukje schaduw. Als we het laatste bos uitstappen, suggereert de gids dat we dadelijk het dorp binnenstappen, maar dat klopt niet. We zetten de GPS op en prijzen ons gelukkig dat Joost ons zo'n goed systeem aanraadde.
Avondbestemming is een camping. Op vraag van de gemeente stelde de campingeigenaar een afgeleefde caravan ter beschikking van Compostelavaarders. Het is een noodoplossing, maar niet meer. Eén voorbeeld: als zelfs de lamp van de baladeuse het begeven heeft, prijs je je gelukkig dat je nog een hoofdlampje bijhebt.
Na ontbijt met spiegelei in de refuge nog een bezoek aan de Ëglise Saint-Pierre met een mooi 'croix hosannière' (foto). Te vergelijken met een 'lanterne des morts' maar dan zonder lichtbron. Tocht in grote hitte. Wij eten 's middags bij mensen aan hun tuintafel. Zij brengen ons fris water en ijsblokjes. In de namiddag kunnen wij onze watervoorraad bijvullen aan een 'Eau Camino'-waterkraan in een particuliere tuin. De bewoonster komt even dag zeggen. Onderdak in de voormalige 'Abbaye royale de Saint-Jean-d'Angély'. Naast de gemeentelijke bibliotheek vond ook een Europees Cultureel Centrum er onderdak. Dat laatste houdt enige kamers aan gunstprijs vrij voor Compostelavaarders. Zij geven geen ontbijt, maar wat een luxe na zoveel dagen nog eens tussen vers gestreken lakens te kruipen.
Donderdag 19 juni 2014, dag 18, Brioux-sur-Boutonne - Aulnay, 20.6 km
Na het ontbijt met zelf gekochte koeken bij een sympathieke cafébaas, enige inkopen op de markt. O.a een overheerlijke geitenkaas bij éne mevr. Wurtz. Als zij ons Frans hoort, vraagt zij of wij ook 'du coté germanique' zijn. Zij vertrouwt ons toe dat zij in het begin haar familienaam tot W afkortte. In de regio met het grootste geitenbestand van Frankrijk vond zij een kaasmaakster met een Alsacenaam niet kunnen. Nu zij een gevestigde waarde is, gaat zij voluit voor Wurtz. Dan het ophalen van onze stempel in de Mairie (waar ook Stuart opduikt) en op weg langs kilometers veldwegen. Geen cafés, geen winkels. Tevreden zijn met wat wij bijhebben. Wij zien ook nog een prachtig onderhouden protestants privékerkhof dat de hele 20ste eeuw overspant. Bij het binnenstappen van Aulnay(-de-Saintonge) zien wij een indrukwekkende duiventoren van het vroegere kasteel (foto). Slapen in een prachtige 'refuge jacquaire' met wasmachine en droogkast! Ook Ernest 'le gendarme de Douai' (zie Sainte-Maure-de-Touraine) was er, maar dan al vier dagen geleden. Avondeten in het gezelschap van twee West-Vlamingen terwijl het plein vol zit met fish and chips etende Britten. Die blijken hier zes maanden per jaar massaal neer te strijken.
Woensdag 18 juni 2014, dag 17, La Martinière - Brioux-sur-Boutonne, 17.8 km
Na een uurtje stappen zijn wij al in Melle, een echte ontdekking. Volgens Isabelle, onze gastvrouw van vorige avond, was Ségolène Royal de drijvende kracht achter de renovatie van Melle. In haar betere jaren was zij député van de regio én minister van cultuur. Het stadje ademt cultuur. Drie romaanse kerken waarvan vooral Saint-Pierre en Saint-Hilaire (foto) wereldklasse zijn. Van Saint-Pierre is alleen het gebouw bewaard, maar wat een rust, prachtige verhoudingen in de bouw en mooie kapitelen. Er zijn geen woorden voor. In Saint-Hilaire is het altaar in het koor volledig vernieuwd en opgebouwd als een marmeren structuur. Wij hebben nog nooit een modern ontwerp gezien dat zo prachtig past in een eeuwenoud romaans gebouw. Buiten is er in de gevel ook een paasezel, die model stond voor vele andere Franse kerken.
Wij zijn geherbergd in een centrum voor jongeren die wat aan bijsturing toe zijn. Ongelooflijk dat een mens bijna 65 jaar moet worden om eindelijk zijn juiste stek te vinden. We ontmoeten er een Braziliaanse pelgrim, die zich met Engels moet behelpen.
Dinsdag 17 juni 2014, dag 16, Saint-Sauvant - La Martinière, 21.6 km
Stappen samen weg met Stuart, maar hij maakt een omweg langs Rom, waar hij een monument wil zien, opgericht voor 31 Britse commando's die na een raid op een SS-hoofdkwartier door de SS werden neergeschoten. Voor de rest een dag met weinig geschiedenis. 's Avonds eten en slapen bij de familie Pizon, een protestants gezin (foto). Hij gepensioneerd vrachtwagenchauffeur, zij kwaliteitscontroleur in een groot slachthuis. Heel intelligente mensen. PS in hart en nieren, maar tegen Hollande en zware reserves tegen Ségolène Royal. Ze vertellen ons het verhaal van hun zoon, die als 5-jarige al elke schoolvakantie met de camion meeging voor een hele week. Hij mocht in de school niet antwoorden tijdens de aardrijkskundeles, want hij wist altijd alles. Toen hij 15 was haalde hij zijn rijbewijs, en een jaar later zijn rijbewijs om met een grote vrachtwagen te rijden. Hij had het dan wel, maar mocht maar op zijn 18de de baan op! Hij heeft nu een belangrijke, goed betaalde job als dispatcher in een groot vervoerbedrijf.
Zij geven ook toelichting bij de protestantse kerkhoven, een fenomeen dat ook nu nog bestaat.
Maandag 16 juni 2014, dag 15, Coulombiers - Saint-Savant, 20.6 km
Vandaag een ronduit prachtige dag. In de late voormiddag zijn wij al in Lusignan en dat is een magnifiek stadje, boven op een heuveltop die de vallei van de Vonnes domineert. Nu wat weggedeemsterd, maar het geslacht 'de Lusignan' leverde in de middeleeuwen de vorsten van de Frankische kruisvaardersstaten Cyprus, Jeruzalem en Armemië. We klimmen langs een indrukwekkende stenen trap naar boven en belanden meteen in een park met linden, aangelegd door de blijkbaar sociaal voelende graaf Blossac, die in de 18de eeuw parken liet aanleggen om de mensen aan het werk te houden. Heel het stadje wordt hier gedomineerd door de fee Mélusine en haar legende. Zij kon trouwen met de heer van Lusignan, op voorwaarde dat hij haar op zaterdag nooit kwam opzoeken als zij baadde, want dan veranderde ze in een slang. Het vervolg laat zich raden: hoewel ze samen 10 kinderen hadden, werd haar echtgenoot jaloers en bespiedde haar toch, waarop zij veranderde in een monster, dat terwijl het opsteeg nog gauw met zijn staart het kasteel deed ontbranden. Eén van haar zonen, Geoffroy la Grand'Dent, had een slagtand en verenigde in zijn figuur veel goed en veel kwaad. Hij is vereeuwigd in een supermooi standbeeld in het park.
Het dagparcours blijft ook daarna buitengewoon. Bijna uitsluitend door velden, nu en dan door bossen. Wij zien een eerste veld met geoogste gerst. Die zagen wij de laatste dagen 24-karaats blinken in de zon en dat is geen literaire overdrijving. In de namiddag stappen wij langs een veld waar zelfs het stro al is weggehaald. Ook het koolzaad begint te rijpen. Michel from the Résistance zou hier nogal kunnen toeslaan!
Vóór het binnenstappen van Saint-Sauvant nog geconfronteerd met het fenomeen van de particuliere protestantse begraafplaatsen. De hele regio rond La Rochelle bulkt trouwens nog van de protestantse aanwezigheid. De 'dragonades' van Lodewijk XIV hebben de hugenoten het leven zuur gemaakt, hen soms op de vlucht gekregen, maar hen nooit echt klein gekregen. Ik moet denken aan wat mijn vriend M.K. te horen kreeg van zijn Frans-Occitaanse en protestantse grootmoeder bij het passeren van een katholieke kerk: "M., n'oublie jamais ce que ceux-là ont fait à tes ancêtres."
In de refuge blijkt Jean-Jacques, de verantwoordelijke voor de refuge, ons een lekkere kip te hebben gebraden. En wie zit er ook aan tafel? Toch wel Stuart zeker ... (foto)
Vreemde dag, weinig gebeurd. Op de middag in Fontcouverte ontmoeten wij op een miniterrasje in de schaduw van de kerk een zéér Compostelagezinde bakkerin. Wij nuttigen er een koffie (gratis voor pelgrims) en taartje (foto). Bij het afscheid krijgen wij nog een stokbrood mee. Daarna op weg naar Saintes. In de refuge Saint-Eutrope (voor zes mensen gerund door dertig vrijwilligers) ontmoeten wj voor het eerst een Duitser uit Heidelberg. Later over hem nog meer, maar gelukkig zingt hij niet van 'Heidelberg wunderschöne Stadt'. In heel Saintes zijn op een zondagavond twee pizzeria's en een Vietnamees restaurant open. Wij opteren voor de laatste oplossing en nemen het 'à volonté' zeer letterlijk. Gelukkig is er ook een openbare "lavarie" en voor het eerst in ons leven doen we onze was in zo'n voorziening, die niet alleen goede machines heeft, maar ook wasproduct voorziet.
Na ontbijt met spiegelei in de refuge nog een bezoek aan de Ëglise Saint-Pierre met een mooi 'croix hosannière' (foto). Te vergelijken met een 'lanterne des morts' maar dan zonder lichtbron. Tocht in grote hitte. Wij eten 's middags bij mensen aan hun tuintafel. Zij brengen ons fris water en ijsblokjes. In de namiddag kunnen wij onze watervoorraad bijvullen aan een 'Eau Camino'-waterkraan in een particuliere tuin. De bewoonster komt even dag zeggen. Onderdak in de voormalige 'Abbaye royale de Saint-Jean-d'Angély'. Naast de gemeentelijke bibliotheek vond ook een Europees Cultureel Centrum er onderdak. Dat laatste houdt enige kamers aan gunstprijs vrij voor Compostelavaarders. Zij geven geen ontbijt, maar wat een luxe na zoveel dagen nog eens tussen vers gestreken lakens te kruipen.
Na het ontbijt met zelf gekochte koeken bij een sympathieke cafébaas, enige inkopen op de markt. O.a een overheerlijke geitenkaas bij éne mevr. Wurtz. Als zij ons Frans hoort, vraagt zij of wij ook 'du coté germanique' zijn. Zij vertrouwt ons toe dat zij in het begin haar familienaam tot W afkortte. In de regio met het grootste geitenbestand van Frankrijk vond zij een kaasmaakster met een Alsacenaam niet kunnen. Nu zij een gevestigde waarde is, gaat zij voluit voor Wurtz. Dan het ophalen van onze stempel in de Mairie (waar ook Stuart opduikt) en op weg langs kilometers veldwegen. Geen cafés, geen winkels. Tevreden zijn met wat wij bijhebben. Wij zien ook nog een prachtig onderhouden protestants privékerkhof dat de hele 20ste eeuw overspant. Bij het binnenstappen van Aulnay(-de-Saintonge) zien wij een indrukwekkende duiventoren van het vroegere kasteel (foto). Slapen in een prachtige 'refuge jacquaire' met wasmachine en droogkast! Ook Ernest 'le gendarme de Douai' (zie Sainte-Maure-de-Touraine) was er, maar dan al vier dagen geleden. Avondeten in het gezelschap van twee West-Vlamingen terwijl het plein vol zit met fish and chips etende Britten. Die blijken hier zes maanden per jaar massaal neer te strijken.
