Vandaag een dag vol ontroerende momenten. We stappen het centrum van Parijs binnen . Eerst naar St-Eustache aan de Hallen, waar we in de kerk een foto willen nemen vn het graf van Colbert en het van het kunstwerk, dat de ontruiming van de Hallen voorstelt. Er is een kerkdienst bezig en we lopen dus gewoon even stil rond. Buiten willen we het oor fotograferen, maar heel het plein is een grote bouwput en werf. Er komt een groot complex met winkels, bibliotheek, speelpleinen voor de kinderen, grote grasvelden enz. Daarna gaan we naar de Tour St-Jacques, vertrekplaats voor duizenden pelgrims in de loop van de tijden. We ontmoeten er een Canadese groep vrouwen, die een tocht voor innerlijke herbronning stappen van Parijs naar Chartres. Dan gaan we naar de Notre Dame. Voor Rozemie even slikken omdat zij heel de tocht lang al dacht dat het zeer goed zou zijn als we dat bereikten. Maar we zijn er nu en stappen verder. Er staat een lange rij toeristen aan te schuiven en gelukkig wil de bewaker met onze geloofsbrieven en boekjes naar binnen stappen om een stempel af te halen. Even slaat de paniek toe omdat net hier de batterij van het fototoestel leeg blijkt te zijn, maar een vriendelijke cafébaas laat ons de oplader in de stekker steken. Als we wegstappen en Parijs willen verlaten langs de kaarsrechte Rue St-Jacques, die pal naar het zuiden leidt, stootten we op een gigantische betoging. Naar schatting 150.000 mensen stappen op tegen het toelaten van het homohuwelijk, het recht op adoptie en voor het recht van een kind om zijn afkomst te kennen. We staan er echt met grote ogen naar te kijken: allerlei mensen van allerlei rassen, jong en oud, die duidelijk met veel overtuiging opstappen. Opvallend is ook dat er geen politieke partijen te zien zijn. 's Anderdaags lezen we in de krant dat een rechtse partij even mee opgestapt was, maar later uit de betoging gezet is. We praten met betogers, blijven een tijd staan kijken en dan stappen we verder richting Scéaux. Overal zien we straatnaamborden die door overplakt zijn: als de straat genoemd is naar een persoon, staat erbij: 'Né d'un père et une mère'.We vloeken op de gids van Lepère, want achteraf blijkt dat we vanaf de gare Montparnasse langs een prachtig fiets- en wandelpad hadden kunnen stappen, wat de gids niet vermeldt. Nu stappen we weer door levendige wijken, die alsmaar chiquer worden. We vinden een Chambre d'hote vlakbij het RER-station. Het wordt onze duurste verblijfplaats. Eigenlijk profiteren ze: we slapen in de slaapkamer van één van de kinderen, moeten de badkamer delen met een Duits echtpaar en hebben niet eens kapstokken of een rek om onze klederen op te hangen. Het enige alternatief was een hotel en dat was nog veel duurder.
Zaterdag 25 mei, dag 16, Jagny-sous-Bois - Paris, 25.5 km
Vreemde dag vandaag. We zijn vroeg op weg en dan doen we iets dat zeer dom is. We stappen zonder regenbroek of getten door een veldweg die niet omgeploegd of gemaaid is en waar het graan en koolzaad zeer hoog staat. Resultaat: we zijn kletsnat van regen en dauw. Kletsnatte broeken, kousen en wat het ergste is, schoenen die aan de binnenkant nat zijn. Kortom alles wat een stapper moet vermijden. We proberen ons zo goed als mogelijk te redden: verse broek en kousen, de schoenen blijven nat. Het zal ons niet meer overkomen! Op wag naar Le Mesnil Aubry ontmoeten we drie fietsers. Een ervan is zeer hartelijk, zijn zoon heeft in België gestudeerd en daar de beste herinneringen aan over gehouden. Hij toont ons in de verte een hoge mast en vraagt: "Weet je wat dat is?" "De Eiffeltoren". En inderdaad, als je het weet, zie je het direct. Wat een vreemd gevoel: midden in de velden staan en de Eiffeltoren zien. Vandaag is het Rozemies beurt om zich slecht te voelen, na een slechte nacht op een oude matras. Ze heeft het moeilijk, maar in Ecouen eten we onze boterhammen op in een Portugees restaurant. De mensen zijn er hartelijk en ze komt de inzinking te boven door wat te zitten en te eten. In Ecouen is het 'Musée national de la Renaissance' gevestigd, maar dat is nu niet aan de orde. We ondervinden dat we de voorsteden van Parijs naderen. De bewoning is veel dichter, en nadat Rozemie in velden en weiden een ervaren wildplasser was geworden, stapt ze nu alle kerkhoven binnen, omdat daar dikwijls een toilet te vinden is. De volgende kilometers zijn een ervaring op zich. We stappen door levendige, maar grauwe banlieues, waar nauwelijks blanke bewoners te zien zijn, op oude mensen na. In St-Denis gaan we binnen in de kathedraal en dan stappen we door triestige wijken, langs de grote verkeersassen. Je kan je nauwelijks voorstellen dat hier tussen de pakhuizen, vervallen winkels, leegstaande krotten , ook nog mensen wonen. We bereiken de Porte de la Chapelle en kijken vanaf dan naar elke zijstraat om een hotel te vinden. We belanden uiteindelijk vierhoog op een deftige kamer, met onlangs vernieuwd sanitair. 's Nachts blijkt dat er buiten de sprei geen dekens voorzien zijn, dus maar pull, handdoeken en al wat warmte kan geven op ons gelegd. Rozemie probeert er niet aan te denken wat er kan gebeuren als er ooit brand uitbreekt!
Vrijdag 24 mei, dag 15, Senlis - Jagny-sous-Bois, 22.7 km
Hartelijk afscheid in de gite van Senlis. We zenden weer een pak klederen en geneesmiddelen naar huis om het gewicht te beperken. Voor we het bos instappen zien we voor het eerst een wegwijzer 'Paris 44 km', at wel een opkikker is. We stappen door het 'Forest de Chantilly' waar aparte paden voorzien als oefenbanen voor renpaarden. Je mag er enkel oversteken op eigen riscico en er zeker niet op rond lopen of blijven hangen. We kruisen 3 ruiters. Een van hen is duidelijk aan zijn eerste rit in galop toe, want hij roept voortdurend 'ohlala, oh mon dieu'. Zonder meer grappig als je erop staat te kijken. We volgen de GR tot aan de 'Etangs de Commelles' met het 'Chateau de la Reine Blanche'. Verder naar Choy-le-Forest, waar we onze boterhammen opeten in een café waar de stamgasten ons een stoorelement vinden omdat zij roken op café, en de schrik voor controle zit er duidelijk in. Door het bos naar Luzarches, waar we gelukkig telefonisch een gite kunnen reserveren. Daar nemen we een foto van het gemeentelijk infobord dat meldt dat de temperatuur op 24 mei om 16 uur in de namiddag 10° bedraagt! Bij de plaatselijke beenhouwer kopen we een avondmaal. Met hem hebben we een hele babbel. Hij vindt het ongelooflijk dat je zoveel kilmeters aflegt en geeft ons een grote snee spek cadeau 'om aan te sterken'. Dom genoeg nemen we geen foto van hem, wat we ons achteraf beklagen. In Jagny-sous-Bois belanden we in een poepchique gite. Gerund door een gescheiden man, die alles alleen onderhoudt. Het huis staat vol met honderden bibelots, waarvan je niet begrijpt hoe hij ze allemaal afgestoft krijgt. Het wordt Rozemies slechtste nacht. De matras is oud en je rolt voortdurend naar het midden. De bediening is meer dan ok, maar er gaat van de gastheer geen enkele warmte uit. Hij vertelt ons dat het droevig is om in een dorp te wonen dat geen enkel gemeenschappelijk functie vervult. Buren kennen elkaar niet, want je ontmoet nooit iemand in een winkel, aan de school, in de kerk .... Tcha ....
We vertrekkken via enkele hellingen en bereiken weer een 'Chaussée Brunehaut', die we meer dan 12 km volgen. Onderweg passeren we een typisch kruis 'La Croix de Ladre' en een oude hoeve 'Ferme du feu'. We dachten dat we op het gebied van weer alles al gehad hadden, maar vandaag krijgen we hevige wind en hagel. De t° liggen 10° lager dan normaal is voor de tijd van het jaar, nl. 11 à 12°. In de open velden is dat zonder meer koud. We stappen even langs en over een autostrade, (in geen dagen meer gezien) en volgen dan rustige wegen. Een attente politieman bezorgt ons de waterdichte overtrek van Rozemies rugzak. Hij heeft hem gevonden aan de rand van een veld. Als hij Geo ziet stappen, weet hij dat hij de vermoedelijke eigenaar ziet lopen. Wij zijn er blij mee, want als er één ding erg belangrijk is, dan is het wel het drooghouden van onze spullen. We stappen tot Balagny- sur- Aunette, waar we eten op een boomstronk en in een oude lavoir. Het is een mooi dorp, met een dorpsplein met oude platanen ??????? Dan gaat het verder naar Senlis, waar we onze rugzakken in het Office du Tourisme mogen afzetten en weer even de toerist uithangen. We bezoeken de kathedraal, bekend terrein voor ons, maar altijd weer mooi. De chambre d'hote waar we belanden is een prachtig oud huis, bewoond daar twee oude mensen. Mijnheer moeit zich met niets, en mevrouw brengt ons naar onze kamer. 's Anderdaags blijft ze bij ons zitten aan het ontbijt, en vertelt over de vele gasten die ze al gehad heeft. Ook zij ontvangt gasten voor het gezelschap en om de kosten van het huis te helpen dragen. 's Avonds gaan we eten in een restaurant met een Michelinster, met zicht op de kathedraal. We eten er heel lekker en het is niet duur. Het mag gezegd zijn dat we wel geen koffie of dessert namen en dat men in Frankrijk aan tafel altijd een gratis fles plat water krijgt.
We zijn vandaag 42 jaar getrouwd. We zijn ook halfweg onze tocht, want Compiègne ligt in vogelvlucht halfweg Ninove en Orléans. Het blijft koud, vooral 's morgens en 's avonds. De zon van zaterdagmiddag was van héél tijdelijke aard. Af en toe hangt er een gele bol aan de hemel en vragen wij ons af wat dat mag zijn. Toch vinden wij het super, hoe vreemd dat ook mag klinken. Wij stappen langs kanalen en bossen. Rust, rust, rust. En nog steeds ontmoeten we mensen van allerlei slag. Het is vandaag een wat vreemde dag: we verliezen veel tijd in de bibliotheek, waar we wel de blog kunnen aanvullen maar niet kunnen mailen en voor het eerst maken we zelf eten in de gite. Eten maken is veel gezegd: we warmen preisoep op en ossentong. Om 14 uur starten we om door het 'Foret de Compiègne' naar Béthisy-St-Martin te stappen. We stappen 12.5 km door het woud. Zeer mooi en met een vernuftig systeem van opeenvolgende wegwijzers en 'carrefours' waardoor je eigenlijk nooit verloren kan lopen. Je moet telkens met je rug voor de rode streep op zo'n wegwijzer gaan staan en dan recht vooruit stappen tot de volgende. Op die manier kom je uiteindelijk in Compiègne terecht. Bovendien is het woud opgedeeld in grote percelen, en die hebben allemaal een nummer, voor bosbeheer en eventueel hulpdiensten. Gewoon het feit van zolang door een bos te lopen is fijn, maar er zitten afmattende hellingen in. Wij zeuren geen van beiden, maar het gaat ons vandaag niet zo goed af. Geo heeft veel last van zijn rug en dat vertraagt zijn ritme en maakt het hem moeilijk. We komen 5,2 km verder moe aan in Béthisy, waar ons een koele ontvangst wacht zonder onthaal. De slaapkamer ligt op de rweede verdieping, en we moeten herhaaldelijk vragen of ze kunnen koffie of thee maken en iets voor ons klaarzetten.
Dinsdag 21 mei, dag 12, Pont L'Eveque - Compiègne, 25,3 km
We vertrekken langs het 'Canal Latéral de l'Oise' en stappen tot Ourscamps. Daar zetten we onze rugzakken af bij vriendelijke Portugezen om de weg tot aan de abdij zonderrugzak te kunnen afleggen. Ze dringen er op aan dat we koffie blijven drinken, en dat doen we dan maar. Plezierig, maar we hebben geleerd om onderweg niet te veel tijd te verliezen en willen de abdij nog bezoeken. De ruïne is eer mooi en het geheel is indrukwekkend. Rugzakken opgehaald en weer verder langs het kanaal. Zeer mooi, maar het regent weer en het fluitenkruid staat zeer hoog. Een groot deel van de 'chemin d'halage' is niet gemaaid en dat betekent ploeteren door de hoge begroeiing. Na een stukje drukke baan, komen we in een zeer bos met zeer wilde begroeiing en bereiken Compiègne langs de Aisne. Weer een mooi jaagpad langs de rivier, maar hier vergissen we ons en stappen een groot deel van de stad rond via de ring. We zijn de directe toegangsweg voorbij gelopen en belanden in een groot industriegebied dat niet verbonden is met de stad. En dus is er maar één oplossing: verder stappen tot de volgende toegang, of terugkeren, wat op hetzelfde neerkomt. We bereiken tenslotte de grootste brug, stappen langs straten die we voordien al bezochten op vakantie en bereiken de gite. Het is een gemeentelijke gite, die in de winter ook voor daklozen gebruikt wordt. De gite ligt onder een voormalig Carmelklooster en wordt gerund door vrijwilliger. Een vrijwilliger komt ons wegwijs maken en zoekt voor ons een onderkomen voor de volgende dag, wat eens te meer absoluut niet evident is.
Maandag 20 mei, dag 11, Berlancour t- Pont l'Eveque, 17.8 km
Pinkstermaandag.Vandaag vertrekken we in de gietende regen. We ploeteren door bossen en veldwegen en gaanpaden langs het water waar het fluitenkruid tot aan de billen reikt. Onaangenaam voor Rozemie. Geo draag een regenbroek, maar zij draagt beenstukken (getten) en moet dus telkens wachten tot het bovenste stuk van haar broek opgedroogd is. Alles is zo nat en er is zoveel nevel, dat we niet kunnen genieten van het landschap. We stappen weer door dorpen zonder enige voorziening, zoeken een zitplaats om te eten en zijn blij dat we onder een tent enkele banken vinden die nog niet afgebroken zijn. Het zijn de laatste restanten van een uitgeregend dorpsfeest. Gelukkig houdt het na de middag op met regenen en stappen we vrij gemakkelijk naar Noyon. Daar denken we in de stad een koffie te kunnen drinken, maar niets zo doods als Frankrijk op pinkstermaandag. Alles is dicht! Winkels, cafés, restaurants ... alles. De kathedraal van Noyon biedt nu soelaas. De super vriendelijke onthaaldame biedt ons in haar verwarmd lokaal een oploskoffie aan die hemels smaakt. En daar zitten we dan gezellig te babbelen in de kathedraal! Daarna is het niet ver meer tot Pont l'Evèque. De eigenaars van de gite zijn voormalige beenhouwers. De gite was een huis dat niet meer onderhouden werd. Zij kochten het op om na hun pensionering iets om handen te hebben, een mooi huis in stand te houden en nog mensen te zien. Zij bieden zelf geen maaltijden aan en ongelooflijk maar waar, ook 's avonds zijn bijna alle restaurants dicht. Gelukkig is er een Chinees die zich blijkbaar van de plaatselijke gebruiken niets aantrekt en goede zaken doet. Onze gitehouders zijn aanvankelijk nogal afstandelijk en het is pas bij het vertrek 's anderdaags, als we al op de drempel staan, dat de vrouw ons vertelt dat zij nooit kinderen kregen en dat ze eigenlijk een zwaar leven gehad heeft. Het is duidelijk dat ze graag eens zou praten, maar in dit geval komt het er echt niet van.
