Vrijdag 27 juni 2014, dag 26, Saint-Aubin-de-Blaye - Blaye, 20.6 km
Vandaag wakker geworden met een gevoel van eeuwige dankbaarheid aan de mevrouw van gisteren in Saint-Palais met haar in Luik veeartsenijkunde studerende dochter. Dank zij haar bestelden wij gisteren nog onze vliegtuigbiljetten voor maandag 30 juni. Een dag later maakt een verschil van 200 à 250 euro!
Vandaag een gemakkelijke route. Driekwart loopt over een oude spoorlijn. Perfect wegdek, vlak tot en met, altijd rechtdoor, geen kaart of wegbeschrijving nodig, ... Even is er ongerustheid omdat Rozemie pijn in haar rechterbeen krijgt en loopt te strompelen. Nu stilvallen op 2 dagen van het einde, zou erg zijn, maar een simpele Diclofenac lost het probleem op.
Om 15 u staan wij dan ook al in Blaye (blaj!), waar Vauban het estuarium van de Gironde met een citadel afsloot (foto). Prachtige site met zelfs een camping binnen de muren. De 'mesjeukes' ontbreken dan ook niet op de afspraak. Dan hotel opzoeken dat verder van de 'bac' blijkt te liggen dan wij dachten. Bij een blitzbezoek aan de kapper (opschonen baard G) raadt men ons als restaurant het visetablissement 'La Marina' aan. Nog maar een paar maand open, maar nu al een voltreffer. Iets duurder dan wat wij ons gewoonlijk permiteren, maar het menu is de meerprijs dubbel en dik waard. Daarna nog een glas gedronken met twee Waalse, sympathieke, ruimdenkende en gepensioneerde leerkrachten (Mons en Tournai). Let op de opeenstapeling van pleonasmen en tautologieën in de vorige zin!
Donderdag 26 juni, dag 25, Mirambault - Saint-Aubin-de-Blaye, 16.7 km
De afstanden die we nu afleggen, worden bepaald door de overnachtingsmogelijkheden. Daarom is de tocht vandaag bijvoorbeeld, korter dan wij zouden willen.
Er was voor vandaag was kans op onweer voorspeld, maar gelukkig komt het niet zo ver. De temperatuur is wel stevig gezakt en er is wat wind. Voor het eerst in dagen echt aangenaam wandelweer. Wij steken niet minder dan drie grenzen over. Van de (Cognac- en pineau de) Charentestreek naar de Bordeauxstreek, van het Charentedepartement naar dat van de Gironde en van de regio Poitou-Charente naar de Aquitaine. Tegen de middag vermoeden wij in de verte en de diepte het estuarium van de Gironde. Wij ontmoeten ook een Compostelavaarder die wij gisteren al zagen. Hij blijkt ook Georges te heten, komt uit de Parijse regio en is vertrokken vauit Angers. Eind juli moet hij terug zijn, maar tot die tijd stapt hij richting Compostela via de Norte. Vanavond slapen wij in dezelfde chambre d'hôtes in Saint-Aubin-de-Blaye. Dit laatste uit te spreken als 'blaj'.
Onderweg eten we ons brood op in Sainte-Palais, een dorpje met veel vervallen en leegstaande huizen. Een oude dame, die ons van water voorziet, legt uit dat veel jonge mensen wegtrekken naar de stad. Een jongere vrouw vertelt ons dan weer dat de school door een samenwerkingsverband met 2 andere gemeenten, kan overleven. En we zijn weer eens verwonderd over de prima infrastructuur die kleine dorpjes en gemeenten in Frankrijk dikwijls hebben: mairie, salle de fête en heel dikwijls een parkje en sportaccomodatie. Wij hebben de indruk dat het tij in de verlaten dorpen, vroeg of laat zal keren. De jongere vrouw geeft ons ook een gouden tip, nl. om het vliegtuig te boeken vóór 1 juli. Haar dochter studeert in Luik en daardoor kent zij de prijzen.
In St-Auban-de-Blaye slapen we in een gîte, waar we eigenlijk over een heel huis beschikken. De eigenaar komt er nog, maar eigenlijk is het zijn buurvrouw/levensgezellin die duidelijk de plak zwaait en alles regelt. Voor 35 kunnen we er verblijven, de keuken gebruiken, eten opwarmen in de microgolf en soep uit pakjes maken (ook een eeuwigheid geleden dat we dat aten). De arme Geo sleurt heel de dag een hele maaltijd mee, omdat Rozemie verkeerd begrepen had dat er in het dorp geen winkels waren.
Woensdag 25 juni 2014, dag 24, Saint-Genis-de-Saintonge -Mirambault, 15.6 km
Vandaag een wat kalme dag. Wij stappen weg om 9.10 uur. De meeste truckers zijn dan al lang weg. Heel rustig. Hebben wij vijf mensen gezien, drie auto's langs zien komen? 's Middags een uitzonderlijke siëst genomen onder een oude lindenboom. Heel rustgevend (selfie). Het parcours is mooi, maar vele wegen zijn ongemaaid, het gras staat hoog en dat maakt het allemaal zwaar. We bereiken echter vlot ons hotelletje in Mirambault. Dat is een ministadje dat vergiftigd wordt door een drukke Route Nationale. Het verkeer raast erdoor en verpest alles. Het lawaai is deprimerend. Daarenboven is de hoteluitbaatster een zeer wantrouwig mens, dat bij de minste beweging achter je aan komt, en is het eten niet je dat. Het kan niet alle dagen super zijn.
Dinsdag 24 juni 2014, dag 23, Pons - Saint- Genis-de-Saintonge, 13.9 km
Vandaag staat eerst een bezoek aan de stad Pons (spreek uit als 'ponts') op het programma. Wat uitslapen kan dus, maar lukt niet iedereen. Georges zit dan ook om 7.10 en na het aankopen van enige 'viennoiseries' al 'un petit café' te drinken met enige autochtone habitués in 'Le tout va bien'. Met zicht op de pelgrims die uit de ochtendmist opdoemen en de weg wijzen naar de refuge (foto). Daarna bezoek aan de majestueuze donjon, het mooie kasteel (nu stadhuis), de goed onderhouden tuinen en de stadskern.
Dan op weg naar Saint-Genis-de-Touraine waar wij vrij vroeg aankomen en besluiten om bij een welgekomen verfrissing onze verdere dagen te plannen. We bestellen per ongeluk elk een halve liter Affligem. Echt per ongeluk! Maar wat een hoeveelheid en wat voor een glazen ook. Echte kelken. De baas moet er een nieuw vaatje voor steken, de consumptie kost ons de prijs van een Frans driegangenmenu, maar onze verdere dagen zijn gepland! Wij zien er ook onze Heidelberger terug. Hij heet eigenlijk Sean, is veel ouder dan wij dachten (is 38) en van half-Amerikaanse komaf, wat meteen zijn schitterend Engels verklaart. Daarna naar ons hotel-restaurant dat moeilijk nog oer-Franser kan zijn. Een verzamel-/eet-/slaapplaats voor (vooral Engelse) routiers. 'Ils sont sympa les routiers'. Zij eten dan ook geen fish and chips, maar een degelijk Frans menu: entréebuffet à volonté, keuze uit drie hoofdplats, kaas en dessert. Meer moet dat niet zijn. Het etablissement is 7/7 open van 5 tot 24. Dat belooft voor morgenvroeg.
Bij het uitpakken van de rugzakken komt Rozemie tot de ontdekking dat haar BH in Pons van de wasdraad gestolen is. Wij hadden op een bijeenkomst van Compostelagangers al gehoord dat jongetjes rond de refuges blijven hangen en er een sport van maken om dat te doen, maar dachten dat het een indianenverhaal was. Het klopt dus. Jammer, maar gelukkig waren er voor deze tocht 2 voorzien!
Maandag 23 juni 2014, dag 22, Saintes -Pons, 22.6 k
Alle weersvoorspellingen gaan richting 'zeer, zeer warm'. Wij dus heel vroeg uit bed en ... het regent . Dan volgt een spelletje van jas aan, jas uit omdat het telkens begint te regenen en dan weer stopt. We besluiten uiteindelijk dat we onze rugzakken hun regenjas zullen laten aanhouden, maar dat wij ons vestimentair maar gaan aanpassen als het str ... regent. Al met al is het koelere weer nog een meevaller want het worden 20 km zonder hagen of bossen. Enkel hier en daar een eenzame boom, die dan volgens de wet van Murphy nog aan de verkeerde kant zou staan. Als de zon na 16 u dan toch doorbreekt en het 32° wordt beseffen wij aan wat wij ontsnapt zijn.
Het laatste deel van het parcours is magnifiek, we lopen constant tussen de wijngaarden. Als we even met de GPS een parallel route volgen, stoppen er direct wijnboeren om ons de juiste weg te tonen. We blijven het grappig vinden, want ze zeggen dan: "Compostelle, c'est par là". Stel u voor dat wij voor onze huisdeur iemand de weg zouden tonen naar Rome!
In de gemeentelijke refuge (voor acht personen), aan de ingang van het oude hospitaal van Pons, vinden wij onze Heidelberger terug. Verder is er ook Jean-Marie uit Orléans. Op zijn vraag gaan wij met hem een pizza eten met zicht op de prachtige gevel van de Saint-Vivienkerk (foto). We gaan in Pons onze telefoon opladen in een krantenwinkel. De eigenaar begint Nederlands te praten, wat hij nog vrij goed kent, want hij is in Brussel geboren. Aangename verrassing!
Zondag 22 juni 2014, dag 21, Le Douhet - Saintes, 13.9 km
Vreemde dag, weinig gebeurd. Op de middag in Fontcouverte ontmoeten wij op een miniterrasje in de schaduw van de kerk een zéér Compostelagezinde bakkerin. Wij nuttigen er een koffie (gratis voor pelgrims) en taartje (foto). Bij het afscheid krijgen wij nog een stokbrood mee. Daarna op weg naar Saintes. In de refuge Saint-Eutrope (voor zes mensen gerund door dertig vrijwilligers) ontmoeten wj voor het eerst een Duitser uit Heidelberg. Later over hem nog meer, maar gelukkig zingt hij niet van 'Heidelberg wunderschöne Stadt'. In heel Saintes zijn op een zondagavond twee pizzeria's en een Vietnamees restaurant open. Wij opteren voor de laatste oplossing en nemen het 'à volonté' zeer letterlijk. Gelukkig is er ook een openbare "lavarie" en voor het eerst in ons leven doen we onze was in zo'n voorziening, die niet alleen goede machines heeft, maar ook wasproduct voorziet.
Zaterdag 21 juni 2014, dag 20, Saint-Jean-d'Angely - Le Douet
De aangekondigde hittegolf jaagt ons vroeg het bed uit. Om 7.30 staan wij al te wachten tot de bakker opengaat. Ondertussen al met de Malagassische kuisvrouw van het café rechtover afgesproken dat zij ons een koffie wil maken. Uit eigen initiatief kuist zij eerst de toiletten omdat zij terecht vermoedt dat ook daar vraag zal naar zijn. Vriendelijke, attente mensen vind je overal! Dan op weg naar de COOP die om 8.30 de deuren opengooit. Wij moeten immers alles voor de hele dag meenemen. Onderweg of op de eindbestemmig is er niets te koop. Loodzware rugzakken zijn het resultaat. Daarna met pijn in het hart afscheid genomen van de zaterdagmarkt in Saint-Jean. Oléron is vlakbij en de oesters liggen er in lagen van vijftig op zes, vijf hoog. Jammer dat het zo vroeg is.
's Middags broodmaaltijd in de schaduw van een romaans kerkje met 'lanterne des morts'. Het dorpje is omgeven door wijngaarden, niet meer van Touraine, nog niet van Bordeaux, maar enkel voor cognac en pineau.
Het is weer bloedheet. Een langsrijdende wijnboer vertelt ons dat de temperatuur in de wijngaarden 37° bedraagt. De weg daalt en klimt, kortom niet gemakkelijk. We prijzen ons gelukkig met elk stukje schaduw. Als we het laatste bos uitstappen, suggereert de gids dat we dadelijk het dorp binnenstappen, maar dat klopt niet. We zetten de GPS op en prijzen ons gelukkig dat Joost ons zo'n goed systeem aanraadde.
Avondbestemming is een camping. Op vraag van de gemeente stelde de campingeigenaar een afgeleefde caravan ter beschikking van Compostelavaarders. Het is een noodoplossing, maar niet meer. Eén voorbeeld: als zelfs de lamp van de baladeuse het begeven heeft, prijs je je gelukkig dat je nog een hoofdlampje bijhebt.
Na ontbijt met spiegelei in de refuge nog een bezoek aan de Ëglise Saint-Pierre met een mooi 'croix hosannière' (foto). Te vergelijken met een 'lanterne des morts' maar dan zonder lichtbron. Tocht in grote hitte. Wij eten 's middags bij mensen aan hun tuintafel. Zij brengen ons fris water en ijsblokjes. In de namiddag kunnen wij onze watervoorraad bijvullen aan een 'Eau Camino'-waterkraan in een particuliere tuin. De bewoonster komt even dag zeggen. Onderdak in de voormalige 'Abbaye royale de Saint-Jean-d'Angély'. Naast de gemeentelijke bibliotheek vond ook een Europees Cultureel Centrum er onderdak. Dat laatste houdt enige kamers aan gunstprijs vrij voor Compostelavaarders. Zij geven geen ontbijt, maar wat een luxe na zoveel dagen nog eens tussen vers gestreken lakens te kruipen.
Donderdag 19 juni 2014, dag 18, Brioux-sur-Boutonne - Aulnay, 20.6 km
Na het ontbijt met zelf gekochte koeken bij een sympathieke cafébaas, enige inkopen op de markt. O.a een overheerlijke geitenkaas bij éne mevr. Wurtz. Als zij ons Frans hoort, vraagt zij of wij ook 'du coté germanique' zijn. Zij vertrouwt ons toe dat zij in het begin haar familienaam tot W afkortte. In de regio met het grootste geitenbestand van Frankrijk vond zij een kaasmaakster met een Alsacenaam niet kunnen. Nu zij een gevestigde waarde is, gaat zij voluit voor Wurtz. Dan het ophalen van onze stempel in de Mairie (waar ook Stuart opduikt) en op weg langs kilometers veldwegen. Geen cafés, geen winkels. Tevreden zijn met wat wij bijhebben. Wij zien ook nog een prachtig onderhouden protestants privékerkhof dat de hele 20ste eeuw overspant. Bij het binnenstappen van Aulnay(-de-Saintonge) zien wij een indrukwekkende duiventoren van het vroegere kasteel (foto). Slapen in een prachtige 'refuge jacquaire' met wasmachine en droogkast! Ook Ernest 'le gendarme de Douai' (zie Sainte-Maure-de-Touraine) was er, maar dan al vier dagen geleden. Avondeten in het gezelschap van twee West-Vlamingen terwijl het plein vol zit met fish and chips etende Britten. Die blijken hier zes maanden per jaar massaal neer te strijken.
Woensdag 18 juni 2014, dag 17, La Martinière - Brioux-sur-Boutonne, 17.8 km
Na een uurtje stappen zijn wij al in Melle, een echte ontdekking. Volgens Isabelle, onze gastvrouw van vorige avond, was Ségolène Royal de drijvende kracht achter de renovatie van Melle. In haar betere jaren was zij député van de regio én minister van cultuur. Het stadje ademt cultuur. Drie romaanse kerken waarvan vooral Saint-Pierre en Saint-Hilaire (foto) wereldklasse zijn. Van Saint-Pierre is alleen het gebouw bewaard, maar wat een rust, prachtige verhoudingen in de bouw en mooie kapitelen. Er zijn geen woorden voor. In Saint-Hilaire is het altaar in het koor volledig vernieuwd en opgebouwd als een marmeren structuur. Wij hebben nog nooit een modern ontwerp gezien dat zo prachtig past in een eeuwenoud romaans gebouw. Buiten is er in de gevel ook een paasezel, die model stond voor vele andere Franse kerken.
Wij zijn geherbergd in een centrum voor jongeren die wat aan bijsturing toe zijn. Ongelooflijk dat een mens bijna 65 jaar moet worden om eindelijk zijn juiste stek te vinden. We ontmoeten er een Braziliaanse pelgrim, die zich met Engels moet behelpen.
Dinsdag 17 juni 2014, dag 16, Saint-Sauvant - La Martinière, 21.6 km
Stappen samen weg met Stuart, maar hij maakt een omweg langs Rom, waar hij een monument wil zien, opgericht voor 31 Britse commando's die na een raid op een SS-hoofdkwartier door de SS werden neergeschoten. Voor de rest een dag met weinig geschiedenis. 's Avonds eten en slapen bij de familie Pizon, een protestants gezin (foto). Hij gepensioneerd vrachtwagenchauffeur, zij kwaliteitscontroleur in een groot slachthuis. Heel intelligente mensen. PS in hart en nieren, maar tegen Hollande en zware reserves tegen Ségolène Royal. Ze vertellen ons het verhaal van hun zoon, die als 5-jarige al elke schoolvakantie met de camion meeging voor een hele week. Hij mocht in de school niet antwoorden tijdens de aardrijkskundeles, want hij wist altijd alles. Toen hij 15 was haalde hij zijn rijbewijs, en een jaar later zijn rijbewijs om met een grote vrachtwagen te rijden. Hij had het dan wel, maar mocht maar op zijn 18de de baan op! Hij heeft nu een belangrijke, goed betaalde job als dispatcher in een groot vervoerbedrijf.
Zij geven ook toelichting bij de protestantse kerkhoven, een fenomeen dat ook nu nog bestaat.
Maandag 16 juni 2014, dag 15, Coulombiers - Saint-Savant, 20.6 km
Vandaag een ronduit prachtige dag. In de late voormiddag zijn wij al in Lusignan en dat is een magnifiek stadje, boven op een heuveltop die de vallei van de Vonnes domineert. Nu wat weggedeemsterd, maar het geslacht 'de Lusignan' leverde in de middeleeuwen de vorsten van de Frankische kruisvaardersstaten Cyprus, Jeruzalem en Armemië. We klimmen langs een indrukwekkende stenen trap naar boven en belanden meteen in een park met linden, aangelegd door de blijkbaar sociaal voelende graaf Blossac, die in de 18de eeuw parken liet aanleggen om de mensen aan het werk te houden. Heel het stadje wordt hier gedomineerd door de fee Mélusine en haar legende. Zij kon trouwen met de heer van Lusignan, op voorwaarde dat hij haar op zaterdag nooit kwam opzoeken als zij baadde, want dan veranderde ze in een slang. Het vervolg laat zich raden: hoewel ze samen 10 kinderen hadden, werd haar echtgenoot jaloers en bespiedde haar toch, waarop zij veranderde in een monster, dat terwijl het opsteeg nog gauw met zijn staart het kasteel deed ontbranden. Eén van haar zonen, Geoffroy la Grand'Dent, had een slagtand en verenigde in zijn figuur veel goed en veel kwaad. Hij is vereeuwigd in een supermooi standbeeld in het park.
Het dagparcours blijft ook daarna buitengewoon. Bijna uitsluitend door velden, nu en dan door bossen. Wij zien een eerste veld met geoogste gerst. Die zagen wij de laatste dagen 24-karaats blinken in de zon en dat is geen literaire overdrijving. In de namiddag stappen wij langs een veld waar zelfs het stro al is weggehaald. Ook het koolzaad begint te rijpen. Michel from the Résistance zou hier nogal kunnen toeslaan!
Vóór het binnenstappen van Saint-Sauvant nog geconfronteerd met het fenomeen van de particuliere protestantse begraafplaatsen. De hele regio rond La Rochelle bulkt trouwens nog van de protestantse aanwezigheid. De 'dragonades' van Lodewijk XIV hebben de hugenoten het leven zuur gemaakt, hen soms op de vlucht gekregen, maar hen nooit echt klein gekregen. Ik moet denken aan wat mijn vriend M.K. te horen kreeg van zijn Frans-Occitaanse en protestantse grootmoeder bij het passeren van een katholieke kerk: "M., n'oublie jamais ce que ceux-là ont fait à tes ancêtres."
In de refuge blijkt Jean-Jacques, de verantwoordelijke voor de refuge, ons een lekkere kip te hebben gebraden. En wie zit er ook aan tafel? Toch wel Stuart zeker ... (foto)
Zondag 15 juni 2014, dag 14, Poitiers - Coulombiers, 19.7 km
Gisteravond hadden wij al een stuk van Poitiers bezocht. Deze morgen nog langs Saint-Hilaire (foto). Na twee weken stappen wij Poitiers buiten en dat is ongeveer halfweg onze doelstelling voor dit jaar. Wij moeten dus op een maand in Bordeaux kunnen staan. Door de werken aan de TGV Parijs-Bordeaux moeten wij een omweg van drie kilometer maken en deze keer lijkt er geen ontsnappen mogelijk. De Compostelavereniging van het Viennedepartement gaf zelfs een bladje uit met de hele omleiding op kaart. Met de auto is drie kilometer peanuts, maar te voet en met een rugzak is dat toch wel een verschil. Vooral omdat dat de laatste kilometers zijn. Gelukkig verwittigt een bewoner uit de buurt van de werken ons tijdig dat wij de werf wel kunnen oversteken en dat het toch zondag is ... Wij dus op weg. Alleen ter hoogte van de werf enig klauterwerk maar voor een foto op een TGV-bedding moet een mens al eens een inspanning doen.
In Coulombiers slapen in Hotel Centre Poitou, dat op zondag eigenlijk gesloten is, maar de eigenares doet voor Compostelagangers 7/7 open. Zij is al de vierde generatie die het hotel openhoudt. Haar overgrootvader kocht in 1870 de Relais de la Poste. Wij slapen in het hoofdgebouw en eten in de vroegere paardenstallen.
Zaterdag 14 juni 2014, dag 13, Dissay - Poitiers, 17.5 km
Vandaag veel teruggedacht aan onze tocht van vorig jaar toen wij tussen Bavay, Senlis en Parijs langs zovele 'chaussées Brunehault', zijn gestapt. Vandaag - om het met 'Astérix chez les Bretons' te zeggen - liepen wij vele kilometers lang over een 'Romaine chaussée' die niet verdween onder het latere wegennet, maar als landbouwweg bewaard bleef (foto). Wij lopen over de weg van Burdigala over Santones naar Lutetia Parisiorum. Het binnenstappen van Poitiers valt tegen en duurt eindeloos lang, maar dat is bij elke grote stad het geval. Als overnachting reserveerden wij de (laatste) kamer van de Maison diocésaine, overduidelijk het oude seminarie. Dat ontbrak nog aan onze typologisch al zo rijke verzameling van slaaplaatsen. Kamers goed in orde, maar toilet en douches op het einde van tientallen meters lange gangen. En dat kan voor verrassingen zorgen.
Zo wanneer Georges overweegt van zich met bloot bovenlijf te gaan wassen. Op de vraag of dit wel kan zegt Rozemie: 'Je hebt toch een broek aan.' Wat inderdaad het geval was. Eerstgenoemde dus met de handdoek los over de linkerarm de gang op richting douches. Na amper een paar meter ziet hij van de andere kant van de gang een nonachtige structuur zijn richting uitkomen. Deze loopt niet krijsend weg, maar het is ook niet 'hallelujah' in den hemel. Een voor de hand liggende oplossing is er niet. De gang heeft vele deuren links en rechts, maar die zijn allemaal op slot. Zijgangen zijn er niet. Een plan B valt niet uit de hemel. De enige oplossing voor beiden is elkaar met de nodige waardigheid voorbij te schrijden. Georges doet dit met de ogen gericht op de nonachtige structuur in de hoop te zien of er een wederzijdse begroeting inzit. Dat laatste ziet soeur Thérèse de l'Enfance Jésus (want onder die naam zal ze mij altijd bijblijven) duidelijk niet zitten. Met de ogen gefixeerd op de vloerplint linksonder zwaait zij met een veel te korte bocht haar kamer binnen. Teruggekeerd met de handdoek breed uitgespreid over de schouders en belendende lichaamsdelen.
Vrijdag 13 juni 2014, dag 12, Châtellerault - Dissay, 17.5 km
Wij betalen voor de camping 6,5 (voor ons beiden). Op het einde van de tocht blijkt het de enige plaats te zijn geweest, die niet echt netjes was. Maar gelukkig was het sanitair dat wel.
Via départementales en communales die teruggaan op een Romeinse heirbaan stappen we naar Poitiers. Wij komen langs de resten van een Gallo-Romeinse stad (Vieux-Poitiers) met een theater en alles erop en eraan (foto). Vroeger blijkbaar een bruisende stad. Nu in the middle of nowhere tussen akkers en velden. Nauwelijks te geloven. Verder geen dorpen, geen cafeetjes. Wij kunnen uiteindelijk een koffie drinken op een golfterrein dat de deuren van zijn cafe-restaurant nadrukkelijk openstelt voor iedereen. Wij er dus ook binnen, het moet niet altijd rugby zijn. Het uitzicht op het golfterrein van de Haut-Poitou en het lager gelegen Lac du Cyr is rustgevend, maar oogt ook heel duur. Noblesse oblige, nog altijd. In Dissay op chambre d'hôtes bij een vouw met een immense (klein)kinderliefde en haar man, een gepensioneerde 'carreleur' met kapotte knieën. We krijgen weer voorgerecht, hoofdgerecht, kaas en dessert. Echt veel te veel, maar zij doen het elke dag zo. De man benadrukt zelfs: "jamais de répas sans fromage". Eigenlijk is het avondmaal een belangrijk moment, met alles erop en eraan. Het ontbijt is daarentegen stokbrood met confituur, recht op de tafel, zonder bord. We hebben het praktisch nooit anders gezien.
Donderdag 12 juni 2014, dag 11, Les Ormes - Châtellerault, 18.3 km
Een dag met weinig geschiedenis. Door de velden, maar wel altijd op asfalt, bij 29° niet evident. Je voelt wel aan alles en nog wat dat wij op de via Turonensis zitten, een van de vier Compostelawegen door Frankrijk. Meer en meer gemeenten hebben een Compostelastempel. Of openen een refuge. Hotel- en restauranthouders maken een zachter prijsje, ...
Onderweg stopt een dame om ons te waarschuwen voor slangen die op de baan liggen, omdat ze uit het bos komen om de zon op te zoeken. Zij heeft er 2 gezien en heeft er 1 doodgereden. Ze kunnen 2,5 meter lang worden en bijten zoals honden. Je kan ze verdrijven door met je laarzen op de grond te stampen, daar zijn ze bang voor. Ze noemt het "sangards", maar twijfelt aan de schrijfwijze, wat Rozemie aannemelijk vindt, aangezien ze "un serpend" met een d schrijft. Ze jaagt Rozemie de stuipen op het lijf, maar na een eindje stappen, besluit laatstgenoemde haar tocht niet te laten bederven. We zien in elk geval geen enkele slang, en vragen ons af of ze niet één of andere griezelfiguur was uit een boek van Roald Dahl.
Ook ons einddoel van vandaag heeft iets in petto. Wij lezen dat zij op de Camping municipal een stacaravan ter beschikking van de pelgrims stellen. Dit lijkt ons weer eens wat anders en wij reserveren twee plaatsen. Wij komen wel te laat aan in Châtellerault om er het Jacobsbeeldje in de kerk (foto) nog te kunnen zien. Jammer, maar ook dat hoort er bij. Gelukkig zijn de Orangewinkels later open dan de kerken en wij kunnen ons nog een 'Domino' kopen. Gezien bij pelgrim Stuart (de rustende beroepsmilitair, in zijn geval geen pleonasme). Domino is een klein bakje (niet veel groter dan een ouderwets luciferdoosje) waarmee je mits het aankopen van een kaart om het even waar in Frankrijk wifi kan hebben voor je pc en/of tablet en/of smartphone ...
Dan naar de stacaravan, allemaal heel basic. Maar geen avondeten te krijgen. Gelukkig staat er in de caravan nog een blik ravioli, een campingmedewerker haalt ons een brood uit een of andere diepvries. Nog nooit zo goedkoop gegeten. Wij delen de caravan met Jenny uit Rouen. Geen bedevaarder, maar blijkbaar op de loop voor iets. Op de camping zit ook nog ... Stuart. Wel in zijn eigen tent.
Woensdag 11 juni 2014, dag 10, Sainte-Maure-de-Touraine - Les Ormes, 20.4 km
Omdat alles nog beter kan ... toch maar verder. We klimmen eerst naar het centrum van Sainte-Maure omdat we absoluut een apotheker en een postkantoor nodig hebben. Terug naar beneden en dan verder het stadje uit, en wat blijkt? Er ligt een grote Supermarché op de route, met apotheek en met postkantoor. Dat zijn van die situaties waarin je zegt dat je niet naar Compostela moet gaan, als je daar niet tegen kan. We lopen nog even verkeerd en zijn dus eigenlijk te laat op weg gezien de hitte. Niets aan te doen! Wij moeten ook denken aan wat een inwoner van Sorigny (zie dag 9) op een paar bordjes in zijn tuin schreef ter attentie van de voorbijwandelende Compostelavaarder: 'Si tu penses trop, marche. Si tu penses mal, marche encore.' In een boerderij onderweg kopen we een Sainte-Maure bij de producent. We zullen er dagen van genieten.
Ondertussen stappen wij de Touraine uit. De wijngaarden maken plaats voor zonnebloemvelden. De zonnebloemen zijn weliswaar nog klein, de bloemknoppen nauwelijks zichtbaar. Hopelijk kunnen wij ze ook nog in volle bloei zien.
Broodmaaltijd in Maillé. We slepen er een bank uit het voorportaal van de kerk, omdat we nergens kunnen zitten, om bij het wegstappen te constateren dat er wat verder een parkje is met alles erop en eraan. Maillé is een dorp dat eind augustus 1944 door de Duitsers werd platgebrand. 124 van de circa 500 inwoners werden vermoord. Zonder enig onderscheid des persoons zoals dat dan heet. Ook baby's en jonge kinderen werden neergeschoten voor hun steun aan het maquis. En dat op een moment dat Parijs al bevrijd was! Wij bezoeken er de Maison du Souvenir.
We stappen verder en hebben geen andere mogelijkheid dan door de werf van de TGV te stappen. We stappen er eerst met een klein hartje door, want er staan overal strenge verbodstekens, maar de werklui hebben blijkbaar wat anders om het hoofd dan zich druk te maken over twee vreemde snuiters met een rugzak (foto).
's Avonds belanden wij 'Au cheval blanc'. De eigenaars van het hotel-restaurant zijn vooral restaurateur en traiteur, maar als pelgrim zijn wij er meer dan welkom. Mevrouw komt voor ons opendoen, ons eten staat klaar in de frigo, de microgolf is ter beschikking en voor de rest van de avond hebben wij letterlijk het hele hotel voor ons alleen.
Dinsdag 10 juni 2014, dag 9, Sorigny - Sainte-Maure-de-Touraine, 20.6 km
Vandaag een parcours dat bijna helemaal door veld en bos loopt. Waar beide 'biotopen' elkaar raken, zijn de velden omringd door schrikdraden tegen het wild. Wij stappen vier uur aan een stuk wat eigenlijk te veel is, maar het is regenachtig en nergens een rustplaats te vinden. 's Middags lezen wij in het kerkje van Sainte-Catherine-de-Fierbois dat de Kortrijkse pelgrim Stuart ons net voorafging. Wij vinden hem terug in het restaurantje en wijken af van onze gewoonte van broodmaaltijd op de middag. Ongelooflijk lekker menu voor de al even ongelooflijke prijs van 12.
Stuart (is zijn voornaam) blijkt een gepensioneerd beroepsmilitair die de Camino doet om fondsen te werven voor ex-psychiatrische patienten. Daarna op weg naar de gemeentelijke refuge van Sainte -Maure-de-Touraine ... waar wij Stuart terugvinden. Wij hebben nog een minder aangename ervaring met een oververmoeide pelgrim, die door het lint gaat als de refuge volzet blijkt. Er was nochtans meer dan een oplossing mogelijk, maar de man was niet voor rede vatbaar. Even later komt de vierde pelgrim aan. Ernest, een gepensioneerd gendarme van Douai. Wij zijn wel goed gecas(ern)eerd vanavond. Prachtige locatie (foto). Wij overwegen hier drie tenten te bouwen. In dat geval wordt dit het definitieve afscheid.
Pinkstermaamdag 9 juni 2014, dag 8, Tours - Sorigny, 20.3 km
Om 8.15 verlaten wij Tours via de grote zuidelijke invalsweg. Omdat het pinkstermaandag is valt dat nog best mee. Bovendien botsen wij op een Decathlon, die nog open is ook. Kopen ons wat lichte kledij bij. Overbodige sturen wij wel terug naar huis. Zal een heel goede beslissing blijken! Montbazon, waar wij middageten, verlaten wij via de donjon (foto). Daarna via de GR verder. De stralingswarmte van de asfaltbaantjes is nauwelijks te harden. In Sorigny vinden wij een prachtig hotelletje, waar de tijd wat stilstaat. Aan een pelgrimstarief van 70 kunnen wij er overnachten met halfpension. Wij eten weer zoals dat alleen in Frankrijk kan: vispastei, gamba's met lookpatatjes en verrukkelijke crème brulée. En dat alles naar schatting aan de helft van de prijs die men in België vraagt.
Pinksterzondag 8 juni 2014, dag 7, Montlouis - Tours, 15.3 km
Rustige dag gepland (vertrokken om 9.40), maar door de hitte wordt het toch nog zwaar. Steken de Loire over via een wandel/fietspad op een spoorwegbrug (foto). Fantastische evaring, maar toch wat benauwelijk als er een trein voorbijraast. Middag in Vouvray (wie dit niets zegt, kan beter niet verder lezen) en dan naar Tours. Daarna stappen we weer langs het jaagpad van de Loire. We zien rotswoningen en restanten van de werkplaatsen in de rotsen, waar van de late 16de eeuw tot de industriële revolutie, zijderuspen werden gekweekt. Het is intussen snikheet, de 30° worden weer vlot overschreden, en we belanden in een recreatiepark langs de rivier. Gezellig, met een grote dansvloer, waar tientallen oudere paren ondanks de warmte, dansen op muziek van toen, met een live orkest.
De jeugdherberg blijkt volledig in renovatie. Wij vinden gelukkig nog een klein hotelletje uitgebaat door Chinezen. Echte! Van het continent. Op de Place Plumerau, het grootste plein van Tours, dat bomvol terrassen staat, merken we opnieuw dat de Fransen geen wijn meer drinken. We zijn volop in de wijnstreek, en rondom ons wordt er Affligem, Leffe en Grimbergen gedronken.
Als afronder avondeten in een Libanees restaurantje. We zijn moe, hebben allebei pijn aan onze voeten, en dus zo vroeg mogelijk naar bed. 's Nachts onweert het, maar de hagelbuien, die grote schade veroorzaken in de landbouw, laten Tours links liggen.
Vandaag staat eerst een bezoek aan de stad Pons (spreek uit als 'ponts') op het programma. Wat uitslapen kan dus, maar lukt niet iedereen. Georges zit dan ook om 7.10 en na het aankopen van enige 'viennoiseries' al 'un petit café' te drinken met enige autochtone habitués in 'Le tout va bien'. Met zicht op de pelgrims die uit de ochtendmist opdoemen en de weg wijzen naar de refuge (foto). Daarna bezoek aan de majestueuze donjon, het mooie kasteel (nu stadhuis), de goed onderhouden tuinen en de stadskern.
. Dan volgt een spelletje van jas aan, jas uit omdat het telkens begint te regenen en dan weer stopt. We besluiten uiteindelijk dat we onze rugzakken hun regenjas zullen laten aanhouden, maar dat wij ons vestimentair maar gaan aanpassen als het str ... regent. Al met al is het koelere weer nog een meevaller want het worden 20 km zonder hagen of bossen. Enkel hier en daar een eenzame boom, die dan volgens de wet van Murphy nog aan de verkeerde kant zou staan. Als de zon na 16 u dan toch doorbreekt en het 32° wordt beseffen wij aan wat wij ontsnapt zijn.
Het laatste deel van het parcours is magnifiek, we lopen constant tussen de wijngaarden. Als we even met de GPS een parallel route volgen, stoppen er direct wijnboeren om ons de juiste weg te tonen. We blijven het grappig vinden, want ze zeggen dan: "Compostelle, c'est par là". Stel u voor dat wij voor onze huisdeur iemand de weg zouden tonen naar Rome!
Vreemde dag, weinig gebeurd. Op de middag in Fontcouverte ontmoeten wij op een miniterrasje in de schaduw van de kerk een zéér Compostelagezinde bakkerin. Wij nuttigen er een koffie (gratis voor pelgrims) en taartje (foto). Bij het afscheid krijgen wij nog een stokbrood mee. Daarna op weg naar Saintes. In de refuge Saint-Eutrope (voor zes mensen gerund door dertig vrijwilligers) ontmoeten wj voor het eerst een Duitser uit Heidelberg. Later over hem nog meer, maar gelukkig zingt hij niet van 'Heidelberg wunderschöne Stadt'. In heel Saintes zijn op een zondagavond twee pizzeria's en een Vietnamees restaurant open. Wij opteren voor de laatste oplossing en nemen het 'à volonté' zeer letterlijk. Gelukkig is er ook een openbare "lavarie" en voor het eerst in ons leven doen we onze was in zo'n voorziening, die niet alleen goede machines heeft, maar ook wasproduct voorziet.
Na ontbijt met spiegelei in de refuge nog een bezoek aan de Ëglise Saint-Pierre met een mooi 'croix hosannière' (foto). Te vergelijken met een 'lanterne des morts' maar dan zonder lichtbron. Tocht in grote hitte. Wij eten 's middags bij mensen aan hun tuintafel. Zij brengen ons fris water en ijsblokjes. In de namiddag kunnen wij onze watervoorraad bijvullen aan een 'Eau Camino'-waterkraan in een particuliere tuin. De bewoonster komt even dag zeggen. Onderdak in de voormalige 'Abbaye royale de Saint-Jean-d'Angély'. Naast de gemeentelijke bibliotheek vond ook een Europees Cultureel Centrum er onderdak. Dat laatste houdt enige kamers aan gunstprijs vrij voor Compostelavaarders. Zij geven geen ontbijt, maar wat een luxe na zoveel dagen nog eens tussen vers gestreken lakens te kruipen.
Na het ontbijt met zelf gekochte koeken bij een sympathieke cafébaas, enige inkopen op de markt. O.a een overheerlijke geitenkaas bij éne mevr. Wurtz. Als zij ons Frans hoort, vraagt zij of wij ook 'du coté germanique' zijn. Zij vertrouwt ons toe dat zij in het begin haar familienaam tot W afkortte. In de regio met het grootste geitenbestand van Frankrijk vond zij een kaasmaakster met een Alsacenaam niet kunnen. Nu zij een gevestigde waarde is, gaat zij voluit voor Wurtz. Dan het ophalen van onze stempel in de Mairie (waar ook Stuart opduikt) en op weg langs kilometers veldwegen. Geen cafés, geen winkels. Tevreden zijn met wat wij bijhebben. Wij zien ook nog een prachtig onderhouden protestants privékerkhof dat de hele 20ste eeuw overspant. Bij het binnenstappen van Aulnay(-de-Saintonge) zien wij een indrukwekkende duiventoren van het vroegere kasteel (foto). Slapen in een prachtige 'refuge jacquaire' met wasmachine en droogkast! Ook Ernest 'le gendarme de Douai' (zie Sainte-Maure-de-Touraine) was er, maar dan al vier dagen geleden. Avondeten in het gezelschap van twee West-Vlamingen terwijl het plein vol zit met fish and chips etende Britten. Die blijken hier zes maanden per jaar massaal neer te strijken.
Gisteravond hadden wij al een stuk van Poitiers bezocht. Deze morgen nog langs Saint-Hilaire (foto). Na twee weken stappen wij Poitiers buiten en dat is ongeveer halfweg onze doelstelling voor dit jaar. Wij moeten dus op een maand in Bordeaux kunnen staan. Door de werken aan de TGV Parijs-Bordeaux moeten wij een omweg van drie kilometer maken en deze keer lijkt er geen ontsnappen mogelijk. De Compostelavereniging van het Viennedepartement gaf zelfs een bladje uit met de hele omleiding op kaart. Met de auto is drie kilometer peanuts, maar te voet en met een rugzak is dat toch wel een verschil. Vooral omdat dat de laatste kilometers zijn. Gelukkig verwittigt een bewoner uit de buurt van de werken ons tijdig dat wij de werf wel kunnen oversteken en dat het toch zondag is ... Wij dus op weg. Alleen ter hoogte van de werf enig klauterwerk maar voor een foto op een TGV-bedding moet een mens al eens een inspanning doen.
Vandaag veel teruggedacht aan onze tocht van vorig jaar toen wij tussen Bavay, Senlis en Parijs langs zovele 'chaussées Brunehault', zijn gestapt. Vandaag - om het met 'Astérix chez les Bretons' te zeggen - liepen wij vele kilometers lang over een 'Romaine chaussée' die niet verdween onder het latere wegennet, maar als landbouwweg bewaard bleef (foto). Wij lopen over de weg van Burdigala over Santones naar Lutetia Parisiorum. Het binnenstappen van Poitiers valt tegen en duurt eindeloos lang, maar dat is bij elke grote stad het geval. Als overnachting reserveerden wij de (laatste) kamer van de Maison diocésaine, overduidelijk het oude seminarie. Dat ontbrak nog aan onze typologisch al zo rijke verzameling van slaaplaatsen. Kamers goed in orde, maar toilet en douches op het einde van tientallen meters lange gangen. En dat kan voor verrassingen zorgen.
Vandaag een parcours dat bijna helemaal door veld en bos loopt. Waar beide 'biotopen' elkaar raken, zijn de velden omringd door schrikdraden tegen het wild. Wij stappen vier uur aan een stuk wat eigenlijk te veel is, maar het is regenachtig en nergens een rustplaats te vinden. 's Middags lezen wij in het kerkje van Sainte-Catherine-de-Fierbois dat de Kortrijkse pelgrim Stuart ons net voorafging. Wij vinden hem terug in het restaurantje en wijken af van onze gewoonte van broodmaaltijd op de middag. Ongelooflijk lekker menu voor de al even ongelooflijke prijs van 12.
Om 8.15 verlaten wij Tours via de grote zuidelijke invalsweg. Omdat het pinkstermaandag is valt dat nog best mee. Bovendien botsen wij op een Decathlon, die nog open is ook. Kopen ons wat lichte kledij bij. Overbodige sturen wij wel terug naar huis. Zal een heel goede beslissing blijken! Montbazon, waar wij middageten, verlaten wij via de donjon (foto). Daarna via de GR verder. De stralingswarmte van de asfaltbaantjes is nauwelijks te harden. In Sorigny vinden wij een prachtig hotelletje, waar de tijd wat stilstaat. Aan een pelgrimstarief van 70 kunnen wij er overnachten met halfpension. Wij eten weer zoals dat alleen in Frankrijk kan: vispastei, gamba's met lookpatatjes en verrukkelijke crème brulée. En dat alles naar schatting aan de helft van de prijs die men in België vraagt.
