Zondag 15 juni 2014, dag 14, Poitiers - Coulombiers, 19.7 km
Gisteravond hadden wij al een stuk van Poitiers bezocht. Deze morgen nog langs Saint-Hilaire (foto). Na twee weken stappen wij Poitiers buiten en dat is ongeveer halfweg onze doelstelling voor dit jaar. Wij moeten dus op een maand in Bordeaux kunnen staan. Door de werken aan de TGV Parijs-Bordeaux moeten wij een omweg van drie kilometer maken en deze keer lijkt er geen ontsnappen mogelijk. De Compostelavereniging van het Viennedepartement gaf zelfs een bladje uit met de hele omleiding op kaart. Met de auto is drie kilometer peanuts, maar te voet en met een rugzak is dat toch wel een verschil. Vooral omdat dat de laatste kilometers zijn. Gelukkig verwittigt een bewoner uit de buurt van de werken ons tijdig dat wij de werf wel kunnen oversteken en dat het toch zondag is ... Wij dus op weg. Alleen ter hoogte van de werf enig klauterwerk maar voor een foto op een TGV-bedding moet een mens al eens een inspanning doen.
In Coulombiers slapen in Hotel Centre Poitou, dat op zondag eigenlijk gesloten is, maar de eigenares doet voor Compostelagangers 7/7 open. Zij is al de vierde generatie die het hotel openhoudt. Haar overgrootvader kocht in 1870 de Relais de la Poste. Wij slapen in het hoofdgebouw en eten in de vroegere paardenstallen.
Zaterdag 14 juni 2014, dag 13, Dissay - Poitiers, 17.5 km
Vandaag veel teruggedacht aan onze tocht van vorig jaar toen wij tussen Bavay, Senlis en Parijs langs zovele 'chaussées Brunehault', zijn gestapt. Vandaag - om het met 'Astérix chez les Bretons' te zeggen - liepen wij vele kilometers lang over een 'Romaine chaussée' die niet verdween onder het latere wegennet, maar als landbouwweg bewaard bleef (foto). Wij lopen over de weg van Burdigala over Santones naar Lutetia Parisiorum. Het binnenstappen van Poitiers valt tegen en duurt eindeloos lang, maar dat is bij elke grote stad het geval. Als overnachting reserveerden wij de (laatste) kamer van de Maison diocésaine, overduidelijk het oude seminarie. Dat ontbrak nog aan onze typologisch al zo rijke verzameling van slaaplaatsen. Kamers goed in orde, maar toilet en douches op het einde van tientallen meters lange gangen. En dat kan voor verrassingen zorgen.
Zo wanneer Georges overweegt van zich met bloot bovenlijf te gaan wassen. Op de vraag of dit wel kan zegt Rozemie: 'Je hebt toch een broek aan.' Wat inderdaad het geval was. Eerstgenoemde dus met de handdoek los over de linkerarm de gang op richting douches. Na amper een paar meter ziet hij van de andere kant van de gang een nonachtige structuur zijn richting uitkomen. Deze loopt niet krijsend weg, maar het is ook niet 'hallelujah' in den hemel. Een voor de hand liggende oplossing is er niet. De gang heeft vele deuren links en rechts, maar die zijn allemaal op slot. Zijgangen zijn er niet. Een plan B valt niet uit de hemel. De enige oplossing voor beiden is elkaar met de nodige waardigheid voorbij te schrijden. Georges doet dit met de ogen gericht op de nonachtige structuur in de hoop te zien of er een wederzijdse begroeting inzit. Dat laatste ziet soeur Thérèse de l'Enfance Jésus (want onder die naam zal ze mij altijd bijblijven) duidelijk niet zitten. Met de ogen gefixeerd op de vloerplint linksonder zwaait zij met een veel te korte bocht haar kamer binnen. Teruggekeerd met de handdoek breed uitgespreid over de schouders en belendende lichaamsdelen.
Vrijdag 13 juni 2014, dag 12, Châtellerault - Dissay, 17.5 km
Wij betalen voor de camping 6,5 (voor ons beiden). Op het einde van de tocht blijkt het de enige plaats te zijn geweest, die niet echt netjes was. Maar gelukkig was het sanitair dat wel.
Via départementales en communales die teruggaan op een Romeinse heirbaan stappen we naar Poitiers. Wij komen langs de resten van een Gallo-Romeinse stad (Vieux-Poitiers) met een theater en alles erop en eraan (foto). Vroeger blijkbaar een bruisende stad. Nu in the middle of nowhere tussen akkers en velden. Nauwelijks te geloven. Verder geen dorpen, geen cafeetjes. Wij kunnen uiteindelijk een koffie drinken op een golfterrein dat de deuren van zijn cafe-restaurant nadrukkelijk openstelt voor iedereen. Wij er dus ook binnen, het moet niet altijd rugby zijn. Het uitzicht op het golfterrein van de Haut-Poitou en het lager gelegen Lac du Cyr is rustgevend, maar oogt ook heel duur. Noblesse oblige, nog altijd. In Dissay op chambre d'hôtes bij een vouw met een immense (klein)kinderliefde en haar man, een gepensioneerde 'carreleur' met kapotte knieën. We krijgen weer voorgerecht, hoofdgerecht, kaas en dessert. Echt veel te veel, maar zij doen het elke dag zo. De man benadrukt zelfs: "jamais de répas sans fromage". Eigenlijk is het avondmaal een belangrijk moment, met alles erop en eraan. Het ontbijt is daarentegen stokbrood met confituur, recht op de tafel, zonder bord. We hebben het praktisch nooit anders gezien.
Donderdag 12 juni 2014, dag 11, Les Ormes - Châtellerault, 18.3 km
Een dag met weinig geschiedenis. Door de velden, maar wel altijd op asfalt, bij 29° niet evident. Je voelt wel aan alles en nog wat dat wij op de via Turonensis zitten, een van de vier Compostelawegen door Frankrijk. Meer en meer gemeenten hebben een Compostelastempel. Of openen een refuge. Hotel- en restauranthouders maken een zachter prijsje, ...
Onderweg stopt een dame om ons te waarschuwen voor slangen die op de baan liggen, omdat ze uit het bos komen om de zon op te zoeken. Zij heeft er 2 gezien en heeft er 1 doodgereden. Ze kunnen 2,5 meter lang worden en bijten zoals honden. Je kan ze verdrijven door met je laarzen op de grond te stampen, daar zijn ze bang voor. Ze noemt het "sangards", maar twijfelt aan de schrijfwijze, wat Rozemie aannemelijk vindt, aangezien ze "un serpend" met een d schrijft. Ze jaagt Rozemie de stuipen op het lijf, maar na een eindje stappen, besluit laatstgenoemde haar tocht niet te laten bederven. We zien in elk geval geen enkele slang, en vragen ons af of ze niet één of andere griezelfiguur was uit een boek van Roald Dahl.
Ook ons einddoel van vandaag heeft iets in petto. Wij lezen dat zij op de Camping municipal een stacaravan ter beschikking van de pelgrims stellen. Dit lijkt ons weer eens wat anders en wij reserveren twee plaatsen. Wij komen wel te laat aan in Châtellerault om er het Jacobsbeeldje in de kerk (foto) nog te kunnen zien. Jammer, maar ook dat hoort er bij. Gelukkig zijn de Orangewinkels later open dan de kerken en wij kunnen ons nog een 'Domino' kopen. Gezien bij pelgrim Stuart (de rustende beroepsmilitair, in zijn geval geen pleonasme). Domino is een klein bakje (niet veel groter dan een ouderwets luciferdoosje) waarmee je mits het aankopen van een kaart om het even waar in Frankrijk wifi kan hebben voor je pc en/of tablet en/of smartphone ...
Dan naar de stacaravan, allemaal heel basic. Maar geen avondeten te krijgen. Gelukkig staat er in de caravan nog een blik ravioli, een campingmedewerker haalt ons een brood uit een of andere diepvries. Nog nooit zo goedkoop gegeten. Wij delen de caravan met Jenny uit Rouen. Geen bedevaarder, maar blijkbaar op de loop voor iets. Op de camping zit ook nog ... Stuart. Wel in zijn eigen tent.
Woensdag 11 juni 2014, dag 10, Sainte-Maure-de-Touraine - Les Ormes, 20.4 km
Omdat alles nog beter kan ... toch maar verder. We klimmen eerst naar het centrum van Sainte-Maure omdat we absoluut een apotheker en een postkantoor nodig hebben. Terug naar beneden en dan verder het stadje uit, en wat blijkt? Er ligt een grote Supermarché op de route, met apotheek en met postkantoor. Dat zijn van die situaties waarin je zegt dat je niet naar Compostela moet gaan, als je daar niet tegen kan. We lopen nog even verkeerd en zijn dus eigenlijk te laat op weg gezien de hitte. Niets aan te doen! Wij moeten ook denken aan wat een inwoner van Sorigny (zie dag 9) op een paar bordjes in zijn tuin schreef ter attentie van de voorbijwandelende Compostelavaarder: 'Si tu penses trop, marche. Si tu penses mal, marche encore.' In een boerderij onderweg kopen we een Sainte-Maure bij de producent. We zullen er dagen van genieten.
Ondertussen stappen wij de Touraine uit. De wijngaarden maken plaats voor zonnebloemvelden. De zonnebloemen zijn weliswaar nog klein, de bloemknoppen nauwelijks zichtbaar. Hopelijk kunnen wij ze ook nog in volle bloei zien.
Broodmaaltijd in Maillé. We slepen er een bank uit het voorportaal van de kerk, omdat we nergens kunnen zitten, om bij het wegstappen te constateren dat er wat verder een parkje is met alles erop en eraan. Maillé is een dorp dat eind augustus 1944 door de Duitsers werd platgebrand. 124 van de circa 500 inwoners werden vermoord. Zonder enig onderscheid des persoons zoals dat dan heet. Ook baby's en jonge kinderen werden neergeschoten voor hun steun aan het maquis. En dat op een moment dat Parijs al bevrijd was! Wij bezoeken er de Maison du Souvenir.
We stappen verder en hebben geen andere mogelijkheid dan door de werf van de TGV te stappen. We stappen er eerst met een klein hartje door, want er staan overal strenge verbodstekens, maar de werklui hebben blijkbaar wat anders om het hoofd dan zich druk te maken over twee vreemde snuiters met een rugzak (foto).
's Avonds belanden wij 'Au cheval blanc'. De eigenaars van het hotel-restaurant zijn vooral restaurateur en traiteur, maar als pelgrim zijn wij er meer dan welkom. Mevrouw komt voor ons opendoen, ons eten staat klaar in de frigo, de microgolf is ter beschikking en voor de rest van de avond hebben wij letterlijk het hele hotel voor ons alleen.
Dinsdag 10 juni 2014, dag 9, Sorigny - Sainte-Maure-de-Touraine, 20.6 km
Vandaag een parcours dat bijna helemaal door veld en bos loopt. Waar beide 'biotopen' elkaar raken, zijn de velden omringd door schrikdraden tegen het wild. Wij stappen vier uur aan een stuk wat eigenlijk te veel is, maar het is regenachtig en nergens een rustplaats te vinden. 's Middags lezen wij in het kerkje van Sainte-Catherine-de-Fierbois dat de Kortrijkse pelgrim Stuart ons net voorafging. Wij vinden hem terug in het restaurantje en wijken af van onze gewoonte van broodmaaltijd op de middag. Ongelooflijk lekker menu voor de al even ongelooflijke prijs van 12.
Stuart (is zijn voornaam) blijkt een gepensioneerd beroepsmilitair die de Camino doet om fondsen te werven voor ex-psychiatrische patienten. Daarna op weg naar de gemeentelijke refuge van Sainte -Maure-de-Touraine ... waar wij Stuart terugvinden. Wij hebben nog een minder aangename ervaring met een oververmoeide pelgrim, die door het lint gaat als de refuge volzet blijkt. Er was nochtans meer dan een oplossing mogelijk, maar de man was niet voor rede vatbaar. Even later komt de vierde pelgrim aan. Ernest, een gepensioneerd gendarme van Douai. Wij zijn wel goed gecas(ern)eerd vanavond. Prachtige locatie (foto). Wij overwegen hier drie tenten te bouwen. In dat geval wordt dit het definitieve afscheid.
Pinkstermaamdag 9 juni 2014, dag 8, Tours - Sorigny, 20.3 km
Om 8.15 verlaten wij Tours via de grote zuidelijke invalsweg. Omdat het pinkstermaandag is valt dat nog best mee. Bovendien botsen wij op een Decathlon, die nog open is ook. Kopen ons wat lichte kledij bij. Overbodige sturen wij wel terug naar huis. Zal een heel goede beslissing blijken! Montbazon, waar wij middageten, verlaten wij via de donjon (foto). Daarna via de GR verder. De stralingswarmte van de asfaltbaantjes is nauwelijks te harden. In Sorigny vinden wij een prachtig hotelletje, waar de tijd wat stilstaat. Aan een pelgrimstarief van 70 kunnen wij er overnachten met halfpension. Wij eten weer zoals dat alleen in Frankrijk kan: vispastei, gamba's met lookpatatjes en verrukkelijke crème brulée. En dat alles naar schatting aan de helft van de prijs die men in België vraagt.
Gisteravond hadden wij al een stuk van Poitiers bezocht. Deze morgen nog langs Saint-Hilaire (foto). Na twee weken stappen wij Poitiers buiten en dat is ongeveer halfweg onze doelstelling voor dit jaar. Wij moeten dus op een maand in Bordeaux kunnen staan. Door de werken aan de TGV Parijs-Bordeaux moeten wij een omweg van drie kilometer maken en deze keer lijkt er geen ontsnappen mogelijk. De Compostelavereniging van het Viennedepartement gaf zelfs een bladje uit met de hele omleiding op kaart. Met de auto is drie kilometer peanuts, maar te voet en met een rugzak is dat toch wel een verschil. Vooral omdat dat de laatste kilometers zijn. Gelukkig verwittigt een bewoner uit de buurt van de werken ons tijdig dat wij de werf wel kunnen oversteken en dat het toch zondag is ... Wij dus op weg. Alleen ter hoogte van de werf enig klauterwerk maar voor een foto op een TGV-bedding moet een mens al eens een inspanning doen.
Vandaag veel teruggedacht aan onze tocht van vorig jaar toen wij tussen Bavay, Senlis en Parijs langs zovele 'chaussées Brunehault', zijn gestapt. Vandaag - om het met 'Astérix chez les Bretons' te zeggen - liepen wij vele kilometers lang over een 'Romaine chaussée' die niet verdween onder het latere wegennet, maar als landbouwweg bewaard bleef (foto). Wij lopen over de weg van Burdigala over Santones naar Lutetia Parisiorum. Het binnenstappen van Poitiers valt tegen en duurt eindeloos lang, maar dat is bij elke grote stad het geval. Als overnachting reserveerden wij de (laatste) kamer van de Maison diocésaine, overduidelijk het oude seminarie. Dat ontbrak nog aan onze typologisch al zo rijke verzameling van slaaplaatsen. Kamers goed in orde, maar toilet en douches op het einde van tientallen meters lange gangen. En dat kan voor verrassingen zorgen.
Vandaag een parcours dat bijna helemaal door veld en bos loopt. Waar beide 'biotopen' elkaar raken, zijn de velden omringd door schrikdraden tegen het wild. Wij stappen vier uur aan een stuk wat eigenlijk te veel is, maar het is regenachtig en nergens een rustplaats te vinden. 's Middags lezen wij in het kerkje van Sainte-Catherine-de-Fierbois dat de Kortrijkse pelgrim Stuart ons net voorafging. Wij vinden hem terug in het restaurantje en wijken af van onze gewoonte van broodmaaltijd op de middag. Ongelooflijk lekker menu voor de al even ongelooflijke prijs van 12.
Om 8.15 verlaten wij Tours via de grote zuidelijke invalsweg. Omdat het pinkstermaandag is valt dat nog best mee. Bovendien botsen wij op een Decathlon, die nog open is ook. Kopen ons wat lichte kledij bij. Overbodige sturen wij wel terug naar huis. Zal een heel goede beslissing blijken! Montbazon, waar wij middageten, verlaten wij via de donjon (foto). Daarna via de GR verder. De stralingswarmte van de asfaltbaantjes is nauwelijks te harden. In Sorigny vinden wij een prachtig hotelletje, waar de tijd wat stilstaat. Aan een pelgrimstarief van 70 kunnen wij er overnachten met halfpension. Wij eten weer zoals dat alleen in Frankrijk kan: vispastei, gamba's met lookpatatjes en verrukkelijke crème brulée. En dat alles naar schatting aan de helft van de prijs die men in België vraagt.
