We pakken voor de laatste keer onze rugzak. Het is een vreemd gevoel: je stapt 24 dagen op een traject en dan stap je 's morgens, nog niet eens zo vroeg, de trein op en in de namiddag sta je terug thuis. We zijn nog op tijd om mee te gaan om de kinderen op te halen op school. Ze vliegen ons om de nek, een goed gevoel! Thuis hangen er overal welkomstekeningen en daar hebben ze ook de namen van de 'Gentenaars' bijgevoegd, die we zo vlug mogelijk telefonisch contacteren. We hebben 492,45 km gestapt en zijn tevreden. Het is goed geweest.
Vandaag gebeurt er weinig noemenswaardig, we stappen onze laatste dag tot Orléans. We zijn het er over eens dat het genoeg geweest is voor dit jaar en zijn tevreden met wat we gepresteerd hebben. Onderweg lopen we langs een klein kerkje dat omgebouwd is tot theater. De repetities zijn net onderbroken en we worden er vriendelijk rond geleid. In Orléans staan we voor een gesloten hotel, wat niet de eerste keer is tijdens deze trip. We bellen de baas op en hij stapt met Geo naar een vervallen huis terwijl hij voortdurend zegt: "Maak je geen zorgen, het is in orde, je zal het zien"! En het is ook zo. Het huis is nog een bouwwerf, met cementzakken en gerief langs overal, maar boven wacht ons een splinternieuwe studio met alles erop en er aan. Keuken, slaapkamer en badkamer. Veel luxe voor 35 euro. We wandelen langs het moderne, nieuw gebouwde station van Orléans, waar we onze tickets voor de terugreis kopen. Orléans is een mooie stad, maar absoluut niet toeristisch. De meeste toeristen blijven hier hooguit een dag en gaan dan verder naar de kastelen van de Loire. Het is zondag en de stad is echt doods, alle winkels zijn dicht en er zijn zelfs geen winkeltjes die 's zondags de toeristische businnes doen draaien. Wat wel de moeite waard is, is het centrale plein, de Place du Martroi met het standbeeld van Jeanne d'Arc. Nu is het een bouwwerf, maar het wordt volledig heraangelegd. Het plein wordt autovrij, enkel de tram zal er nog rijden. Er komt een grote spiegelvijver en terrassen. Als het zo mooi is als de maquettes voorstellen, zal het prachig zijn. Verder is natuurlijk ook de kathedraal, waar we onze laatste stempel krijgen. Hier vallen vooral de magnifieke glasramen op, die het leven van Jeanne d'Arc uitbeelden.
Zaterdag 1 juni, dag 23, Janville - Chevilly, 24 km
We stappen voor het eerst van 's morgens op in een stralende zon, met warm weer. Bij het verlaten van Janville is het even zoeken naar de weg. We komen twee oudere dames tegen, die de kaart langs alle kanten bekijken en er niet uit wijs geraken. Opeens kent een van beiden de oplossing: "Daar staat een bord, toutes directions, " zegt ze. "Dat moet je volgen, dan kom je altijd terecht". We stappen goed op, maar na de middag gaat het trager. We stappen kilometers lang langs de Aérotrain. Als je dit niet zelf gezien hebt, geloof je het niet. De Aérotrain was een trein op luchtkussens, vergelijkbaar met de hovercraft. Het project was al in de uitvoeringsfase. In Chevilly staat de vervallen ruwbouw van de startplaats, en het van het betonnen viaduct waarop de trein zou rijden was al 22 km uitgevoerd. Dan besliste de regering om het project stop te zetten en opteerde voor de TGV. Nu blijft er een betonnen spook over, dat we kilometers lang in de verte parallel zien lopen met ons wandelpad. We eten op wat men in de gids een dolmen noemt, in feit gewoon een gigantische steen of rotsblok. We sloffen echt Artenay binnen. Vooral Rozemie kan niet mee. Is het de eerste warmte die ons parten speelt? Na een goede rust gaat het echter beter en de laatste 8 km verlopen vlot. We logeren in hotel La Gerbe de Blé. Goed hotel, mooie kamers, verzorgd diner en ontbijt. We ontmoeten er 6 andere Belgen, alleen terug op weg naar huis.
Op tijd op om vroeg te kunnen vertrekken en in de voormiddag al een flink eind te stappen. We krijgen bij Monique een fijn ontbijt en stappen weg door het bos naar Méréville. Daar verliezen we veel tijd: we moeten op de markt aanschuiven om tomaten en fruit te kopen. Op aanraden van een voorbijganger gaan we in het parochiaal centrum een stempel halen, wat ook weer veel tijd kost en tot overmaat van ramp stappen we pal de verkeerde richting uit en maken een volstrekt nutteloze omweg van 6 km. We komen namelijk aan een tweesprong waar een van de wegen pas vernieuwd of nieuw aangelegd is, maar de richting aanduidingen staan er nog niet opnieuw. Wij volgen natuurlijk de weg die er ligt, en niet deze die er gloednieuw uitziet. Rond 13 uur beseffen we bij aankomst in een dorp, waar we absoluut niet moesten zijn, dat we naar het oosten gestapt zijn ipv naar het zuiden. We moeten nog 20 à 21km afleggen. En dan gebeurt het wonderlijke: de geest neemt het over en beveelt het lichaam wat het moet doen. Ofwel ga je bedriegen en autostop doen, met als resultaat dat je je achteraf slecht voelt omdat je niet echt te voet naar Compostela gestapt bent. Ofwel aanvaardt je dat je een stommiteit begaan hebt en probeer je die recht te zetten. We besluiten om 2 uur goed door te stappen, dan een pauze te nemen, en zo verder te doen tot we er zijn. En dat lukt wonder wel: om 18.50 uur komen we aan in Janville. Tijdens de laatste kilometers ligt de kerk van Janville voor ons, wat moed geeft en onderweg zien we nog hele windmolenparken, les éoliennes. We belanden er in een hotel dat waarschijnlijk vijftig jaar geleden werd ingericht. Er is sindsdien niets aan veranderd of vernieuwd. Voor het souper heeft dat zo zijn voordelen: we krijgen authentieke Franse keuken met alles erop en eraan. Een volledige menu uit de tijd dat calorieën nog niet belangrijk waren, en enkel de lekkere smaak van tel was. Met dessert en dan nog kaasschotel na. Ca va de soi!
Vertrek naar Etampes, langs een kaarsrechte weg die Thierry ons getoond heeft. Geo sukkelt met zijn rug, maar dat gaat gelukkig over. Rozemie heeft het gevoel dat ze op twee pijnlijke kussens loopt, maar ook dat gaat altijd over. Etampes stelt eigenlijk weinig voor. We bezoeken de kerk, en weer hebben we regen, regen, regen. We stappen door Saclas en dan verder naar Méréville. Deze gemeente noemt zichzelf de hoofdstad van de cresson. Waterkers dus, die gekweekt wordt langs de rivier de Juine. Wij komen aan in het gehucht Boigny, waar we na lang zoeken terecht komen bij Monique, die een gite verhuurt en sporadisch, als de gite vrij is, pelgrims opneemt aan een verminderd tarief. Als we toekomen staan onze borden klaar, en het is duidelijk dat ze het huis nog niet gepoetst heeft, omdat er de dag daarna Nederlanders komen logeren. Dat geeft niet, want het is zeker niet echt vuil. We geraken met haar aan de praat, en ze is super verbaasd over onze goede kennis van het Frans. Ze is één van de weinige Fransen die beseft dat Frans onze tweede taal is, en dat het niet evident is dat we het zeer vlot spreken. Opeens ruimt ze de borden op en zegt: "jullie komen vanavond bij mij thuis eten"! Blijkt dat ze veel Nederlanders ontvangt, en ze is het beu om te eten met mensen die niet verstaan wat ze zegt en voortdurend moeten zoeken naar woorden om essentiële dingen te zeggen. We hebben dus zonder het te weten examen Frans afgelegd en zijn met brio geslaagd. Monique heeft lekker gekookt en we hebben een lang en intens gesprek. Haar man is gestorven toen zij 49 jaar was, na een zeer gelukkig huwelijk. Zij heeft 3 kinderen: de oudste dochter is schizofreen en is verdwenen. Ze leeft nog, maar Monique weet niet waar ze verblijft. De tweede, een zoon, heeft zelfmoord gepleegd. Zij vermoedt dat hij de ziekte van zijn zus niet aankon. De jongste dochter stelt het goed en heeft een praktijk als veearts. Ondanks al die problemen zegt Monique dat ze gelukkig is. Zij woont op een prachtig domein, in een mooi huis met een grote tuin, maar ze gaat het verkopen omdat het onderhoud te zwaar valt. Ze vertelt ons dat het echter niet zo evident is om zo'n domein te verkopen.
Vertrek langs Boissy-sous-St-Yon, duidelijk een rijke gemeente met mooie huizen, een kleine goed uitgebouwde bibliotheek, een opleidingscentrum voor de ruitersport. De kerk is gewijd aan Thomas Beckett , aartsbisschop van Canterbury. Die werd in 1170 vermoord door soldaten van Hendrik II Plantagenet. Beckett was voordien vaak in ballingschap in deze streek, waar zijn gedachtenis in ere gehouden wordt. We volgen een magnifiek parcours door het bos, waar we tussen grote rotsblokken moeten afdalen. Daarna komen we aan bij de kerk van St-Sulpice-de-Favières. Het is een mooie, zeer grote kerk. Veel te groot voor zo'n klein dorp, wat te verklaren is door het feit dat het vroeger de grootste bedevaartkerk was van de diocees Parijs. De lichte, ranke bouwstructuur en de glasramen uit de 14de eeuw zorgen tot vandaag voor een mooi geheel. We eten buiten op een stenen bank. Het enige restaurant van het dorp wil geen mensen ontvangen die alleen koffie komen drinken, en dus gaan we maar naar toilet in de mairie en stappen dan verder. We stappen langs de riante eigendommen en gebouwen van de dominikanessen, die geen pelgrims meer ontvangen voor overnachting (plaatsgebrek?) Rozemie bekijkt het afkeurend, want de kloosterorde die Soeur Sourire in armoede liet sterven, kan bij haar op weinig sympathie rekenen. Daarna volgen we weer een zeer mooi parcours bovenop de kouters, met langs beide zijden uitgestrekte velden. Dan volgt Etrechy, een klimpartij door een bos en weer gaat het langs uitgestrekte velden tot het gehucht 'Les Poêlées' met de boerderij van Thierry Lanoë, waar we gaan overnachten. Thierry is een veteraan van de Compostela-route, een oud-strijder van de Camino. In 2003 stapte hij naar Compostela en in december (!) 2010 stapte hij vanuit Compostela naar huis. Tijdens zijn tochten zetten zijn buren altijd de boerderij verder. Zijn vrouw gaat uit werken bij Carrefour en het bedrijf is zo gemechaniseerd dat hij het alleen kan runnen. Hij zegt zelf dat hij met de granenteelt een ruim inkomen heeft. Hij overstelpt ons met straffe verhalen over zijn tochten, vertelt anekdotes en is echt op het randje van fanatiek. Zijn vrouw Catherine is heel sympathiek en kookt lekker. Een nadeel: door de vele verhalen van Thierry, die zelf zegt dat hij als pelgrim altijd om 21 uur ging slapen en om 5 uur 's morgens als eerste vertrok, gaan we pas om 21 uur aan tafel en kunnen we pas om 23 uur gaan slapen. Veel te laat voor ons! Qua parcours was dit een super dag, en daarenboven was het droog en scheen de zon.
Dinsdag 28 mei, dag 19, La Ville-du-Bois - Arpajon, 12 km
Na twee dagen zon vandaag weer volop regen, maar gelukkig niet meer zo koud. We volgen op de GR 655 een mooi parcours via Longpont-sur-Orge, waar een basiliek staat met de grootste relikwieënschat van Frankrijk. Die is niet zo indrukwekkend, omdat de relikwieën in een enorme houten kast opgeborgen zijn. Veel is er dus niet te zien. We stappen 7 km langs de Orge op een mooi aangelegd pad door een gebied waar verschillende gemeenten overstromingsbuffers hebben aangelegd. Het gebied is nl. zeer waterrijk en overstromingen vormen hier een reëel gevaar. In Arpagon gaan we een Turkse kebab eten. We zijn allebei moe, en het voortdurende slechte weer begint echt te wegen. Een tweede probleem is het vinden van logies, dat moeten we elke dag opnieuw oplossen. De dame van het Office du Tourisme helpt ons zoveel ze kan en we overnachten tenslotte in een goed, maar duur hotel. We maken van de gelegenheid gebruik om zo goed en zo kwaad als het gaat onze was te doen, en vinden daarna eindelijk een internetwinkel. In Arpagon staat een grote middeleeuwse markthal, die goed gerestaureerd is en duidelijk gekoesterd wordt. Verder is er niet veel te beleven.
We vertrekken langs het park van Scéaux. Het is een prachtig, uitgestrekt domein aangelegd door Jean-Baptist Colbert. Het omvat een kasteel, een orangerie gebouwd door Mansart en tuinen met een Grand Canal van 1 km lang, ontworpen door Le Notre. Alle grote namen van die tijd dus. Het geheel is buitengewoon goed onderhouden. Je kan er paardrijden, wandelen, joggen, door een stuk bos stappen, kortom de betere klasse die hier woont beschikt over een enorme lap groen. We lopen lang door het park, omdat we de centrale assen niet meer vinden en dan heel het kanaal langs moeten. Maar het is mooi en voor het eerst sinds lange tijd schijnt de zon en is de temperatuur wat normaal voor de tijd van het jaar, zodat we voor het eerst op deze tocht in t-shirt kunnen stappen. We volgen de gids Lepère en bereiken 'La Coulée Verte du Sud Parisien', een fiets- en wandelpad aangelegd bovenop het tracé van de TGV. Tot onze ontsteltenis merken we dat we dit pad al hadden kunnen volgen vanaf de gare Montparnasse. Dat stond echter in geen enkele gids. De Coulée loopt tot Massy, het pad beslaat in totaal 12 km. In Massy is het een hele zoektocht naar het Office du Tourisme, waar een vervanger ons te woord staat. De man is vriendelijk, maar is duidelijk van de kook omdat hij er niets van weet en geen bezoekers verwacht had. Voor de deur is een koperen St-Jacobsschelp in de grond geplaatst, die meldt dat het tot Compostela nog 1500 km is. We stappen verder via Champlan, een stad met 4 jacobsschelpen in het stadswapen. Op het stadhuis wappert een spandoek, dat een station voor een tram- en treinverbinding met Parijs eist. Verder naar Saulx-Les-Chartreux. We ergeren ons onderweg weer aan de guide Lepère, die ons dikwijls langs grote wegen stuurt, terwijl we zelf op de kaart kleinere wegen zien of voorbijgangers ons een kortere weg tonen. Dan volgt een lange tocht langs de Nationale 20, die eigenlijk een lange autostrade is met onafgebroken verkeer dat voorbij raast. Je houdt het niet voor mogelijk dat hier mensen wonen, maar hier en daar zien we bewoners, altijd niet-blanken. We komen uitgeput toe in een soort instaphotel zonder personeel, dat het minimum voorziet, maar wel in orde is. Er verblijven arbeiders van verschillende firma's, die duidelijk telkens voor een week aan het werk zijn. We gaan een enorme gevulde aardappel eten in La Papaterie, een restautantketen die we tot dan nog niet kenden. Rozemie valt dan als een blok in slaap, maar Geo heeft last van de andere gasten. Een van hen is blijkbaar grootvader geworden, en dat viert hij met zijn makkers.
Vandaag een dag vol ontroerende momenten. We stappen het centrum van Parijs binnen . Eerst naar St-Eustache aan de Hallen, waar we in de kerk een foto willen nemen vn het graf van Colbert en het van het kunstwerk, dat de ontruiming van de Hallen voorstelt. Er is een kerkdienst bezig en we lopen dus gewoon even stil rond. Buiten willen we het oor fotograferen, maar heel het plein is een grote bouwput en werf. Er komt een groot complex met winkels, bibliotheek, speelpleinen voor de kinderen, grote grasvelden enz. Daarna gaan we naar de Tour St-Jacques, vertrekplaats voor duizenden pelgrims in de loop van de tijden. We ontmoeten er een Canadese groep vrouwen, die een tocht voor innerlijke herbronning stappen van Parijs naar Chartres. Dan gaan we naar de Notre Dame. Voor Rozemie even slikken omdat zij heel de tocht lang al dacht dat het zeer goed zou zijn als we dat bereikten. Maar we zijn er nu en stappen verder. Er staat een lange rij toeristen aan te schuiven en gelukkig wil de bewaker met onze geloofsbrieven en boekjes naar binnen stappen om een stempel af te halen. Even slaat de paniek toe omdat net hier de batterij van het fototoestel leeg blijkt te zijn, maar een vriendelijke cafébaas laat ons de oplader in de stekker steken. Als we wegstappen en Parijs willen verlaten langs de kaarsrechte Rue St-Jacques, die pal naar het zuiden leidt, stootten we op een gigantische betoging. Naar schatting 150.000 mensen stappen op tegen het toelaten van het homohuwelijk, het recht op adoptie en voor het recht van een kind om zijn afkomst te kennen. We staan er echt met grote ogen naar te kijken: allerlei mensen van allerlei rassen, jong en oud, die duidelijk met veel overtuiging opstappen. Opvallend is ook dat er geen politieke partijen te zien zijn. 's Anderdaags lezen we in de krant dat een rechtse partij even mee opgestapt was, maar later uit de betoging gezet is. We praten met betogers, blijven een tijd staan kijken en dan stappen we verder richting Scéaux. Overal zien we straatnaamborden die door overplakt zijn: als de straat genoemd is naar een persoon, staat erbij: 'Né d'un père et une mère'.We vloeken op de gids van Lepère, want achteraf blijkt dat we vanaf de gare Montparnasse langs een prachtig fiets- en wandelpad hadden kunnen stappen, wat de gids niet vermeldt. Nu stappen we weer door levendige wijken, die alsmaar chiquer worden. We vinden een Chambre d'hote vlakbij het RER-station. Het wordt onze duurste verblijfplaats. Eigenlijk profiteren ze: we slapen in de slaapkamer van één van de kinderen, moeten de badkamer delen met een Duits echtpaar en hebben niet eens kapstokken of een rek om onze klederen op te hangen. Het enige alternatief was een hotel en dat was nog veel duurder.
Zaterdag 25 mei, dag 16, Jagny-sous-Bois - Paris, 25.5 km
Vreemde dag vandaag. We zijn vroeg op weg en dan doen we iets dat zeer dom is. We stappen zonder regenbroek of getten door een veldweg die niet omgeploegd of gemaaid is en waar het graan en koolzaad zeer hoog staat. Resultaat: we zijn kletsnat van regen en dauw. Kletsnatte broeken, kousen en wat het ergste is, schoenen die aan de binnenkant nat zijn. Kortom alles wat een stapper moet vermijden. We proberen ons zo goed als mogelijk te redden: verse broek en kousen, de schoenen blijven nat. Het zal ons niet meer overkomen! Op wag naar Le Mesnil Aubry ontmoeten we drie fietsers. Een ervan is zeer hartelijk, zijn zoon heeft in België gestudeerd en daar de beste herinneringen aan over gehouden. Hij toont ons in de verte een hoge mast en vraagt: "Weet je wat dat is?" "De Eiffeltoren". En inderdaad, als je het weet, zie je het direct. Wat een vreemd gevoel: midden in de velden staan en de Eiffeltoren zien. Vandaag is het Rozemies beurt om zich slecht te voelen, na een slechte nacht op een oude matras. Ze heeft het moeilijk, maar in Ecouen eten we onze boterhammen op in een Portugees restaurant. De mensen zijn er hartelijk en ze komt de inzinking te boven door wat te zitten en te eten. In Ecouen is het 'Musée national de la Renaissance' gevestigd, maar dat is nu niet aan de orde. We ondervinden dat we de voorsteden van Parijs naderen. De bewoning is veel dichter, en nadat Rozemie in velden en weiden een ervaren wildplasser was geworden, stapt ze nu alle kerkhoven binnen, omdat daar dikwijls een toilet te vinden is. De volgende kilometers zijn een ervaring op zich. We stappen door levendige, maar grauwe banlieues, waar nauwelijks blanke bewoners te zien zijn, op oude mensen na. In St-Denis gaan we binnen in de kathedraal en dan stappen we door triestige wijken, langs de grote verkeersassen. Je kan je nauwelijks voorstellen dat hier tussen de pakhuizen, vervallen winkels, leegstaande krotten , ook nog mensen wonen. We bereiken de Porte de la Chapelle en kijken vanaf dan naar elke zijstraat om een hotel te vinden. We belanden uiteindelijk vierhoog op een deftige kamer, met onlangs vernieuwd sanitair. 's Nachts blijkt dat er buiten de sprei geen dekens voorzien zijn, dus maar pull, handdoeken en al wat warmte kan geven op ons gelegd. Rozemie probeert er niet aan te denken wat er kan gebeuren als er ooit brand uitbreekt!
Vrijdag 24 mei, dag 15, Senlis - Jagny-sous-Bois, 22.7 km
Hartelijk afscheid in de gite van Senlis. We zenden weer een pak klederen en geneesmiddelen naar huis om het gewicht te beperken. Voor we het bos instappen zien we voor het eerst een wegwijzer 'Paris 44 km', at wel een opkikker is. We stappen door het 'Forest de Chantilly' waar aparte paden voorzien als oefenbanen voor renpaarden. Je mag er enkel oversteken op eigen riscico en er zeker niet op rond lopen of blijven hangen. We kruisen 3 ruiters. Een van hen is duidelijk aan zijn eerste rit in galop toe, want hij roept voortdurend 'ohlala, oh mon dieu'. Zonder meer grappig als je erop staat te kijken. We volgen de GR tot aan de 'Etangs de Commelles' met het 'Chateau de la Reine Blanche'. Verder naar Choy-le-Forest, waar we onze boterhammen opeten in een café waar de stamgasten ons een stoorelement vinden omdat zij roken op café, en de schrik voor controle zit er duidelijk in. Door het bos naar Luzarches, waar we gelukkig telefonisch een gite kunnen reserveren. Daar nemen we een foto van het gemeentelijk infobord dat meldt dat de temperatuur op 24 mei om 16 uur in de namiddag 10° bedraagt! Bij de plaatselijke beenhouwer kopen we een avondmaal. Met hem hebben we een hele babbel. Hij vindt het ongelooflijk dat je zoveel kilmeters aflegt en geeft ons een grote snee spek cadeau 'om aan te sterken'. Dom genoeg nemen we geen foto van hem, wat we ons achteraf beklagen. In Jagny-sous-Bois belanden we in een poepchique gite. Gerund door een gescheiden man, die alles alleen onderhoudt. Het huis staat vol met honderden bibelots, waarvan je niet begrijpt hoe hij ze allemaal afgestoft krijgt. Het wordt Rozemies slechtste nacht. De matras is oud en je rolt voortdurend naar het midden. De bediening is meer dan ok, maar er gaat van de gastheer geen enkele warmte uit. Hij vertelt ons dat het droevig is om in een dorp te wonen dat geen enkel gemeenschappelijk functie vervult. Buren kennen elkaar niet, want je ontmoet nooit iemand in een winkel, aan de school, in de kerk .... Tcha ....
We vertrekkken via enkele hellingen en bereiken weer een 'Chaussée Brunehaut', die we meer dan 12 km volgen. Onderweg passeren we een typisch kruis 'La Croix de Ladre' en een oude hoeve 'Ferme du feu'. We dachten dat we op het gebied van weer alles al gehad hadden, maar vandaag krijgen we hevige wind en hagel. De t° liggen 10° lager dan normaal is voor de tijd van het jaar, nl. 11 à 12°. In de open velden is dat zonder meer koud. We stappen even langs en over een autostrade, (in geen dagen meer gezien) en volgen dan rustige wegen. Een attente politieman bezorgt ons de waterdichte overtrek van Rozemies rugzak. Hij heeft hem gevonden aan de rand van een veld. Als hij Geo ziet stappen, weet hij dat hij de vermoedelijke eigenaar ziet lopen. Wij zijn er blij mee, want als er één ding erg belangrijk is, dan is het wel het drooghouden van onze spullen. We stappen tot Balagny- sur- Aunette, waar we eten op een boomstronk en in een oude lavoir. Het is een mooi dorp, met een dorpsplein met oude platanen ??????? Dan gaat het verder naar Senlis, waar we onze rugzakken in het Office du Tourisme mogen afzetten en weer even de toerist uithangen. We bezoeken de kathedraal, bekend terrein voor ons, maar altijd weer mooi. De chambre d'hote waar we belanden is een prachtig oud huis, bewoond daar twee oude mensen. Mijnheer moeit zich met niets, en mevrouw brengt ons naar onze kamer. 's Anderdaags blijft ze bij ons zitten aan het ontbijt, en vertelt over de vele gasten die ze al gehad heeft. Ook zij ontvangt gasten voor het gezelschap en om de kosten van het huis te helpen dragen. 's Avonds gaan we eten in een restaurant met een Michelinster, met zicht op de kathedraal. We eten er heel lekker en het is niet duur. Het mag gezegd zijn dat we wel geen koffie of dessert namen en dat men in Frankrijk aan tafel altijd een gratis fles plat water krijgt.
We zijn vandaag 42 jaar getrouwd. We zijn ook halfweg onze tocht, want Compiègne ligt in vogelvlucht halfweg Ninove en Orléans. Het blijft koud, vooral 's morgens en 's avonds. De zon van zaterdagmiddag was van héél tijdelijke aard. Af en toe hangt er een gele bol aan de hemel en vragen wij ons af wat dat mag zijn. Toch vinden wij het super, hoe vreemd dat ook mag klinken. Wij stappen langs kanalen en bossen. Rust, rust, rust. En nog steeds ontmoeten we mensen van allerlei slag. Het is vandaag een wat vreemde dag: we verliezen veel tijd in de bibliotheek, waar we wel de blog kunnen aanvullen maar niet kunnen mailen en voor het eerst maken we zelf eten in de gite. Eten maken is veel gezegd: we warmen preisoep op en ossentong. Om 14 uur starten we om door het 'Foret de Compiègne' naar Béthisy-St-Martin te stappen. We stappen 12.5 km door het woud. Zeer mooi en met een vernuftig systeem van opeenvolgende wegwijzers en 'carrefours' waardoor je eigenlijk nooit verloren kan lopen. Je moet telkens met je rug voor de rode streep op zo'n wegwijzer gaan staan en dan recht vooruit stappen tot de volgende. Op die manier kom je uiteindelijk in Compiègne terecht. Bovendien is het woud opgedeeld in grote percelen, en die hebben allemaal een nummer, voor bosbeheer en eventueel hulpdiensten. Gewoon het feit van zolang door een bos te lopen is fijn, maar er zitten afmattende hellingen in. Wij zeuren geen van beiden, maar het gaat ons vandaag niet zo goed af. Geo heeft veel last van zijn rug en dat vertraagt zijn ritme en maakt het hem moeilijk. We komen 5,2 km verder moe aan in Béthisy, waar ons een koele ontvangst wacht zonder onthaal. De slaapkamer ligt op de rweede verdieping, en we moeten herhaaldelijk vragen of ze kunnen koffie of thee maken en iets voor ons klaarzetten.
Dinsdag 21 mei, dag 12, Pont L'Eveque - Compiègne, 25,3 km
We vertrekken langs het 'Canal Latéral de l'Oise' en stappen tot Ourscamps. Daar zetten we onze rugzakken af bij vriendelijke Portugezen om de weg tot aan de abdij zonderrugzak te kunnen afleggen. Ze dringen er op aan dat we koffie blijven drinken, en dat doen we dan maar. Plezierig, maar we hebben geleerd om onderweg niet te veel tijd te verliezen en willen de abdij nog bezoeken. De ruïne is eer mooi en het geheel is indrukwekkend. Rugzakken opgehaald en weer verder langs het kanaal. Zeer mooi, maar het regent weer en het fluitenkruid staat zeer hoog. Een groot deel van de 'chemin d'halage' is niet gemaaid en dat betekent ploeteren door de hoge begroeiing. Na een stukje drukke baan, komen we in een zeer bos met zeer wilde begroeiing en bereiken Compiègne langs de Aisne. Weer een mooi jaagpad langs de rivier, maar hier vergissen we ons en stappen een groot deel van de stad rond via de ring. We zijn de directe toegangsweg voorbij gelopen en belanden in een groot industriegebied dat niet verbonden is met de stad. En dus is er maar één oplossing: verder stappen tot de volgende toegang, of terugkeren, wat op hetzelfde neerkomt. We bereiken tenslotte de grootste brug, stappen langs straten die we voordien al bezochten op vakantie en bereiken de gite. Het is een gemeentelijke gite, die in de winter ook voor daklozen gebruikt wordt. De gite ligt onder een voormalig Carmelklooster en wordt gerund door vrijwilliger. Een vrijwilliger komt ons wegwijs maken en zoekt voor ons een onderkomen voor de volgende dag, wat eens te meer absoluut niet evident is.
Maandag 20 mei, dag 11, Berlancour t- Pont l'Eveque, 17.8 km
Pinkstermaandag.Vandaag vertrekken we in de gietende regen. We ploeteren door bossen en veldwegen en gaanpaden langs het water waar het fluitenkruid tot aan de billen reikt. Onaangenaam voor Rozemie. Geo draag een regenbroek, maar zij draagt beenstukken (getten) en moet dus telkens wachten tot het bovenste stuk van haar broek opgedroogd is. Alles is zo nat en er is zoveel nevel, dat we niet kunnen genieten van het landschap. We stappen weer door dorpen zonder enige voorziening, zoeken een zitplaats om te eten en zijn blij dat we onder een tent enkele banken vinden die nog niet afgebroken zijn. Het zijn de laatste restanten van een uitgeregend dorpsfeest. Gelukkig houdt het na de middag op met regenen en stappen we vrij gemakkelijk naar Noyon. Daar denken we in de stad een koffie te kunnen drinken, maar niets zo doods als Frankrijk op pinkstermaandag. Alles is dicht! Winkels, cafés, restaurants ... alles. De kathedraal van Noyon biedt nu soelaas. De super vriendelijke onthaaldame biedt ons in haar verwarmd lokaal een oploskoffie aan die hemels smaakt. En daar zitten we dan gezellig te babbelen in de kathedraal! Daarna is het niet ver meer tot Pont l'Evèque. De eigenaars van de gite zijn voormalige beenhouwers. De gite was een huis dat niet meer onderhouden werd. Zij kochten het op om na hun pensionering iets om handen te hebben, een mooi huis in stand te houden en nog mensen te zien. Zij bieden zelf geen maaltijden aan en ongelooflijk maar waar, ook 's avonds zijn bijna alle restaurants dicht. Gelukkig is er een Chinees die zich blijkbaar van de plaatselijke gebruiken niets aantrekt en goede zaken doet. Onze gitehouders zijn aanvankelijk nogal afstandelijk en het is pas bij het vertrek 's anderdaags, als we al op de drempel staan, dat de vrouw ons vertelt dat zij nooit kinderen kregen en dat ze eigenlijk een zwaar leven gehad heeft. Het is duidelijk dat ze graag eens zou praten, maar in dit geval komt het er echt niet van.
Pinksteren vandaag. Een ongelooflijke dag: we stappen 6 uur en de regen valt met bakken uit de hemel, ongelooflijk. Iedereen blijft binnen: we zien op heel de dag hooguit 10 mensen. Hier en daar een visser, meestal onder een tent. De tocht is mooi: langshet kanaal van Saint-Quentin en langs de Somme volgen we prachtige jaagpaden waar zelfs geen fietsers op mogen. Maar het weer maakt veel kapot: de picknicktafels kunnen we niet gebruiken door de nattigheid en de aanhoudende regen.We eten in een oude, gerestaureerde wasplaats want daar zitten we tenminste droog, zij het met de poep op de grond. Onderweg is er een bejaard koppel dat ons absoluut met de auto naar onze bestemming wil brengen, maar dat wijzen we vriendelijk maar beslist af. Zij blijven herhalen dat ze stappen in zo'n weer verschrikkelijk vinden! We komen aan bij Roger en Dominique, een koppel dat gerechtskinderen opvangt en tussendoor ook Compostelagangers. 's Avonds eten we met hen en hebben weer een interessant gesprek. Rogers grootouders waren Vlamingen, iets wat we hier al zoveel gehoord hebben, ze hebben nog steeds contact met de familie in Vlaanderen. Zij hebben 20 jaar in Nice gewoond en zijn dan noodgedwongen verhuisd omdat de prijzen van de gronden in Nice de pan uitrezen door het opkomend toerisme. Nu wonen ze in het huis dat ze van Rogers vader erfden. Ze hebben hele verhalen over de overgang van Nice naar 'le pays des 'tchi'. Hoe hun kinderen op school de taal van het noorden niet verstonden en zich moeilijk konden aanpassen. Roger en Dominique vangen nu gerechtskinderen op voor korte periodes. Zij zoeken contact met logis de France en willen van een deel hun huis een gite maken. Wij genieten van hun gastvrijheid, gebruiken de droogkast, verbruiken veel elektriciteit om onze schoenen droog te krijgen, maar laten dan ook een royale vergoeding voor hen achter.
Na een vorstelijk ontbijt stappen we weg langs de Somme, die hier gekanaliseerd is. In Saint-Quentin zijn de jaarlijkse pinksterfeesten net gestart met reuzen, fanfares uit verschillende landen, een rijdende beiaard, een circus enz. Heel plezant! In het Office du Tourisme mogen we onze rugzakken achterlaten en het is prettig om als toerist rond te lopen op lichte schoenen, zonder ballast. We gaan naar de post om dingen terug naar huis te sturen, naar de bibliotheek om te internetten en de weblog aan te vullen. Rozemie schrijft naar huis dat Geo voortdurend loop te mopperen dat het toch geen weer is, en dat hij het koud heeft. Wie hem goed kent, zal het ongelooflijk vinden. Als we terug buiten komen, is de zon echter van de partij. Voor het eerst in dagen eindelijk eens wat mooi weer. Op de markt spelen verschillende fanfares en we zien een bruiloft met twee mannen, die volledig in het wit gekleed zijn. Sinds we op weg zijn, lazen we dagelijks in de krant dat de Fransen erg ontevreden zijn over de invoering van het homo huwelijk en Rozemie zegt dan ook tegen die mannen: 'Proficiat, het is fijn dat jullie hier zomaar kunnen trouwen, zonder protesten uit te lokken'. Grote hilariteit! Ze komen niet bij van het lachen . Blijkbaar zijn zij de getuigen van bruid en bruidegom! Jammer genoeg hebben we er geen foto's van. We stappen weg langs het monument van koning Albert. We zijn fier dat er eens een Belg is die in een monument heeft in Frankrijk. We stappen een heel eind langs een drukke, vervelende steenweg. Nutteloos, zo blijkt, want het gaanpad langs de Somme was van in de stad begaanbaar, wat de gids niet aangaf. In Serancourt slapen we in een pelgrimsgite naar franciscaans model: 2 matrassen op de grond, 1 tafel, 2 stoelen, elementair kookgerief, WC en douche, en dat allemaal gratis.
Vrijdag 17 mei, dag 8, Bohain en Vermandois-Lesdins, 18,2 km
We stappen vandaag met een klein hartje op, want de weersvoorspellingen zijn ronduit onheilspellend: regen en hevige wind. Het valt uiteindelijk nog mee. Het GR-pad en de Compostela-route vallen samen en we stappen langs de prachtigste landschappen van Piacardië: wijdse uitzichten op glooiende velden met veel koolzaad. Wie ooit de film 'Un long dimanche de finançailles' zag, kan zich inbeelden wat we zien. In Fonsommes gaan we naar de bronnen van de Somme kijken. We staan aan het begin van een rivier die zich 245 km lang door Frankrijk slingert, langs St-Quentin, Péronne, Amiens en Abbeville. Normaal gesproken zouden we hier aan een picknicktafel blijven eten, het domein is prima aangelegd, maar het is gewoon te koud! En we leven intussen in de tweede helft van de meimaand! Onze truuk van 'mirakels bestaan niet' werkt niet meer. We vinden geen café. We eten dan maar vlug op een bank en stappen verder, want het wordt alsmaar kouder, ongeveer 10°. Onderweg hebben we nog een fijn gesprek met twee controleurs van gasinstallaties, die ons 's morgens al hadden zien stappen en er niet bij kunnen dat we zoveel 'courage' hebben. In Lesdins overnachten we in een prachtige gite, met een mooie tuin. De gastvrouw steekt al onze was in de machine en heeft een Leffe klaar gezet. Ze eet 's avonds met ons en we hebben fijne gesprekken. Ze is gescheiden en heeft vier dochters, die elk hun eigen weg gegaan zijn, 'zoals het hoort' zegt ze. Ze runt de gite omdat ze dan wat meer inkomen heeft, zodat ze in staat is haar prachtige huis, vol meubels die door generaties doorgegeven zijn en in de familie bleven, in stand te houden. Het is een verhaal dat we nog meer zullen horen.
Vandaag volgen we afwisselend een stuk GR en stukken van de Compostela-route. Grauw, grijs weer. Het is echt koud, herfstweer en dat in de maand mei. De route leidt langs het talud van de spoorweg en is nauwelijks toegankelijk. We stappen over oude spoorwegrails die overgroeid zijn en dus buiten gebruik. Op de huidige sporen rijdt een trein ons luid toeterend voorbij om duidelijk te maken dat we daar niet mogen lopen. Dat weten we zelf ook, maar we zien geen andere oplossing. Rozemie is wat bezorgd omdat treintaluds meestal goed beveiligd zijn om mogelijke zelfdodingen te voorkomen, maar we geraken vlot weg en belanden terug op een veldbaan. We eten in Vaux Andigny en besluiten om voor het laatste deel de départemental te volgen. Niet aangenaam, maar in de gids staat dat de route niet aangeduid is en dat je allerlei herkenningspunten zoals paaltjes en merktekens moet volgen. Gezien de modderige toestand van de veldwegen, lijkt ons dat niet verstandig. We belanden in de gîte bij mijnheer xxxxx, wiens grootouders Vlamingen waren. Hij heeft het huis samen met zijn kinderen volledig opgeknapt. Het was niet meer dan een ruïne, alleen de muren stonden er nog toen hij het kocht, de foto's zijn impressionant. Hij is erg vriendelijk en besteedt veel tijd aan het vinden van slaapplaatsen voor ons tijdens de komende dagen, maar we ondervinden opnieuw dat de mensen hun verwarming gedoofd hebben in de meeste kamers omdat het nu eenmaal mei is. Voor stappers die zoals wij door de kou en de regen geploeterd hebben, zou wat warmte wel welkom zijn. Gelukkig staat er altijd verwarming in de badkamers en als we die deur open laten, redden we het wel.
Vandaag starten we opnieuw met een grijze hemel. De eerste 8 km lopen door een prachtig, kaarsrecht bospad in het Foret de Mormal. Wonder boven wonder komt de zon er eindelijk door en wordt het mooi weer. We stappen naar Fontaine-au- Bois, waar Rozemie aan Geo vraagt om nog eens te zeggen dat mirakels niet bestaan. En ja, het gebeurt weer. In dit kleine dorp is er een gezellig café. Een café in voor ons heel belangrijk: je kan er zitten, iets warm drinken en we worden altijd hartelijk onthaald. Vreemd genoeg is het uit met de warme soep. In Wallonië vonden we dat overal en eenmaal de grens over nergens meer. Even later komen we langs het Cross Road Cimitery. Hier liggen honderden doden, weer uit de laatste oorlogsmaanden: Engelsen, Schotten, Nieuw-Zeelanders en enkele Chinese dwangarbeiders die enkel een nummer hebben, zelfs geen naam.Om 15 uur komen we aan in Le Cateau Cambrésis. We gaan naar de openbare bibliotheek waar we onbeperkt kunnen internetten en contact hebben met thuis. Zalig! Nog even de ker van St-Martin bezoeken, een overblijfsel van een benedictijnerabdij, en een mooie dag zit erop. In het hotel krijgen we lamentabel slechte frieten en 's nachts horen we constant de verwarmingsbuizen tikken, iets waar alleen Rozemie last van heeft. In het algemeen verbetert onze conditie. We vinden ons ritme en besluiten dat ongeveer 20 km per dag voldoende is, dan kunnen we onderweg dingen bekijken en wordt het niet te zwaar.
