Eindelijk vrijdag, straks ga ik W ophalen op LAX, de luchthaven van LA. Hopelijk is er niet teveel verkeer. Gelukkig zijn de weercondities weer optimaal, alle wegen zijn terug open en er is geen vertraging aangekondigd, dat moet dus wel snor zitten. Trouwens, op de terugweg kunnen we carpolen, op de snelwegen is er een apart rijvak voor als je met 2 of meer in de auto zit. Heel goed systeem.

Bah, het was een lange week, niet dat ik me verveeld heb of zo, integendeel, er was best wel wat afwisseling, zwemmen mocht nog niet, maar heb weer wat leuke mensen ontmoet. Zo ook een man die me aan wat fietsfanaten wil voorstellen, dus als straks mijn fietske aankomt… yehaaa!!! Heb zelfs voor ’t eerst een praatje gehad met een democraat en die lopen hier zeer dun gezaaid. Was ook eens interessant na de mening van X-tal republikeinen aanhoord te hebben.

Maar eerlijk, ik was toch wel een beetje eenzaam. Eigenlijk is het vooral het feit dat die zondag ertussen zat. Als dat indertijd in België gebeurde konden we daar ook altijd een jeremiade over afsteken en die ene dag van het weekend die we wel hadden, daardoor óók nog eens vergallen. Maar het gebeurt gelukkig zelden en ja, dat is part of the game natuurlijk.

Dus de komende dagen, als jullie geen nieuwe postjes zien verschijnen op mijn blog, ga er dan maar van uit dat ‘geen nieuws goed nieuws’ betekent.

Iedereen daar aan de andere kant van de oceaan een prachtig weekend gewenst!

Dit heb ik jullie nog niet verteld…. Pffww, een beetje tegen mijn zin, maar, als ik hier zo graag uitpak met succesverhalen, moet ik mijn blunders ook maar vertellen… dus voilà, hier het uitgestelde relaas:

Vorige vrijdag moest ik mijn ‘behind the wheel’ test gaan afleggen, afspraak 9:00. Stresskonijn als ik ben was ik dus behoorlijk opgewonden. Doordat de DMV* zaterdag en maandag gesloten zou zijn, stonden er ellenlange files. Bonus-tijd dus om me op te winden!
Om 10:30 pas kreeg ik mijn nummer, dat zet je achter je voorruit en wacht weer je beurt af. Tegenover mij zag ik iemand die de motorkap moest openmaken… oei, waar zit die knop of hendel in mijn auto??? Dat ding was niet te vinden, instructieboekje boven gehaald, oh, daar…. Toen begon ik nog meer te panikeren en begon angstvallig te memoriseren waar en wat er allemaal onder die kap zat. Ondertussen was het al 11:00 en ik had beloofd W op te halen aan de luchthaven om 12:00, geen GSM, dus me nóg maar wat meer aan 't oppieren.

Natuurlijk allemaal een mooie uitleg om simpelweg te zeggen dat ik niet geslaagd ben. Ik heb zelfs de test niet moeten afleggen! Ik reed de parking af (heel bergaf), stopte braafkes aan de eerste stop, dan aan de 2e stop, draaide rechtsaf en raakte met mijn achterwiel even de stoeprand…. Naast mij geen reactie, maar kreeg de instructie: 'volgende straat rechts en dan weer rechts' en… ik stond weer op de parking. Hij krabbelde wat op zijn blad, gaf het mij en zei: you hit the curb! En kraste op. Op het blad stond: driving on sidewalk, in het kadertje ‘critical driving errors’…. K!%$!!!
 
Is dit nu allemaal zo erg? Gosh, nee, helemaal niet natuurlijk, maar ik was toch behoorlijk teleurgesteld, stom toch, voor zo’n onbenullig iets.

Ondertussen is hier de storm letterlijk en figuurlijk gaan liggen, en huppel ik weer vrolijk rond, hoewel de berichten uit België en Europa - die ik uiteraard op de voet blijf volgen- toch niet echt opbeurend zijn, het zijn daar ook stormachtige tijden, zij het dan financieel stormachtig, brrrr….

*Department of Motor Vehicles

Vanmorgen een koffietje gaan drinken, zoals gewoonlijk met mijn vriendje laptop. Het eerste wat ik doe is de krant lezen. Ik klikte De Morgen open, vond de titel‘Who’s nailin Paylin’ goed gevonden, klikte en daar verscheen de brave Sara Palin, moeder van 5 koters… ik kreeg daar ter plekke de slappe lach, ik raakte er niet meer uit. Direct een paar mensen rond mij die reageerden op mijn lachbui, heb snel afgeklikt en gezegd dat het om een ‘Belgian joke’ ging.

Ik weet niet of ze er hier ook zo zouden om kunnen lachen, mogelijk wel, maar stuurde het gesprek voor alle veiligheid toch maar in een andere richting... de Santa Ana Winds en de wildfires en of het vuur eventueel tot hier zou kunnen komen? Maar werd rap gerustgesteld: you have nothing to worry about dear, you’re safe here in Irvine. Oef! Het blijft natuurlijk traumatsich voor de getroffen mensen.

Ondertussen is de wind gaan liggen en is het zeer warm, 29º. De wind koelde niet, maar het voelde wel koeler aan en ook in huis werd het niet zo warm.

Vervolg van de ‘neverendingcontainerstory’ nu. Heb er al even niets over gezegd omdat ik er mij alleen maar heel druk om maak, of boos, dan voel ik me weer machteloos, of triest, dan razend…. Vorige week –na weetikhoeveel mails- kwam de aap uit de mouw, door de douanecontrole moest er extra worden betaald. Ergens stond dat vermeld in de kleine lettertjes van het contract. Vermits er geen andere optie was, hebben we gevraagd ons asap de factuur te sturen en gezegd dat we onmiddellijk zouden betalen. Vandaag (9 dagen verder) factuur gekregen, direct overschrijving gedaan, zo maar eventjes $1.230 extra rekenen ze ons aan!!! En nu nog een 4-tal werkdagen vooraleer zij het bedrag op hun rekening krijgen… dan pas kan de planning gemaakt worden. De beloofde 5 à 6 weken levertijd worden er dus minstens 14!!!
Kan er nu nog iets fout gaan? Verkeerd rekeningnummer ingevuld? Vrachtwagen kantelt? Firma bankroet…. !$%&!! Qrwwauw…! (zo klinkt het opvreten van mijn schoenzolen...).


PS 1 Heb al een paar keer reacties gekregen i.v.m. het onmogelijke uur dat ik de postjes op mijn blog zet. Dit komt doordat ik mijn blog op GMT+1 heb laten staan, tijd in België dus. De klok van mijn laptop staat op Pacific time, met daarnaast toch nog een klein klokje op GMT+1.

PS 2 Het is geenszins mijn bedoeling om iemand met deze foto te chockeren, ik vind het gewoon grappig, net zoals het verhaal van Gladys op 22-08, waar het ook niet mijn bedoeling was de spot te drijven of iemand hiermee pijn te doen.

Santana heeft zijn intrede gedaan, jammer genoeg niet Carlos Santana, maar de Santana Winds of eigenlijk de Santa Ana Winds*, koud in de bergen, hier extreem warm.

Zaterdagavond was het al behoorlijk gaan waaien. We waren uitgenodigd bij buren en zij waarschuwden ons dat het in hevigheid zou toenemen die nacht –wat het geval was- maar ik had niet door dat dit het begin was van een lange winderige periode. Het was Gladys die me vanmorgen in haar beste ‘Spaengels’ vertelde dat het de Santana Winds zijn die ieder jaar rond deze tijd over Orange County waaien en dat gedurende een tweetal maanden.

Ben dan even gaan googelen en lees dat de herfst hier langsheen de kust de warmste periode van het jaar kan zijn, warmer zelfs dan in de woestijn. Het gevaar op brand is dus altijd zeer reëel aanwezig. Vuurhaarden zijn nu al uitgebroken ten oosten van Los Angeles. Op TV worden oproepen gedaan om je meest waardevolle spullen in de auto te laden, gaan slapen met je telefoon in de aanslag en klaar om te vertrekken. Hier is niets aan de hand (momenteel toch niet), alhoewel, de grootste vuurhaard is op minder dan 50 miles hiervandaan, brrrr, toch niet zo heel ver.

Niet alleen vernieling brengt Santana, maar er is gelukkig ook iets positiefs aan. De koude lagen van onder in de oceaan worden naar boven geduwd, het water wordt hierdoor veel rijker aan mineralen en hoe beter de kwaliteit van het water hoe meer vis uiteraard.

De voorbije nacht blaasde het nog erger dan de vorige. Vanmorgen lagen al mijn bloempotten omver, de parasol lag tussen de struiken, het tafelkleed is waarschijnlijk in een of andere tuin beland… bladeren, takken en boomschors all over the place… een ware ravage was het.

Nu denk ik dat mijn buren de voorbije 2 dagen achter hun raam echt gelachen hebben met hun nieuwe buurvrouw die maar veegt en veegt, en alle dode bladeren en takken uit de struiken plukt, en de goot ruimt… eergisteren deed ik dat, gisteren, vanmorgen… En toen kwam gelukkig Gladys me vertellen over Santana en zal ik niet meer als een idioot iedere dag beginnen vegen.

Nu de wind iets minder is, ga ik toch nog heel even een klein beetje ruimen en alles wat kan om- of wegwaaien meer beschut zetten. Uiteraard alleen in mijn achtertuintje, waar ik gelukkig geen inkijk heb. Nog meer fun gun ik ze niet, zou met mijn kop niet graag terecht komen in ‘America’s funniest home videos’.

*Santa Ana grenst aan Irvine

Vannacht heeft het hevig gewaaid, nu is alles weer rustig maar er is nog steeds Red Flag Warning ALERT 1 . Het is momenteel zo’n 25º, alles is kurkdroog, vandaar groot gevaar voor branden. De straten ruiken helemaal naar eucalyptus, heerlijk is dat, de eerste keer dat me dat opvalt. Mogelijk de eerste keer ook dat de geur zo sterk is. Vanmorgen, toen ik vertrok naar LA, lagen overal stukken schors van de bomen op de straat, toen ik terugkwam waren ze al grotendeels platgereden. Zou kunnen dat daardoor die geur zo helemaal vrij komt en verspreid wordt, ik ruik het hier zelfs binnen in huis.

In Irvine staan heel veel grote oude eucalyptusbomen, zelfs aan onze voordeur staat er een, zij het maar een heel kleintje (foto). De schors van die oude bomen krult helemaal om en komt los van de stam, deze voelt zacht aan als een spons. Vorige week praatte ik met een oude man, hij vertelde dat het hier vroeger vol stond met eucalyptus- en sinaasappelbomen. Vandaar trouwens de naam van de streek: Orange County. Toen kon het hier zo lekker ruiken naar oranjebloesems, zei hij. Helaas zijn alle sinaasappelbomen hier verdwenen.
Irvine, zo'n 144km² groot en 209,806 inwoners, is ‘a planned city’, dus gebouwd op een voordien onontwikkeld gebied. Die opbouw begon pas in de zestiger jaren, maar ondertussen staat het hier zo goed als vol. Gelukkig is er veel groen, parken, sportterreinen, fiets- en voetpaden, een grote universiteit, hospitaal, bibliotheken… alle faciliteiten zijn voorradig.

Hier is het is zondagnamiddag 15:30, in België (24:30) ligt iedereen nu op één oor. Voor mij uitzonderlijk dat ik op een zondag aan 't tokkelen ben. W is tijdens de week vaak op reis –dat was in België niet anders- en dus profiteren we in de weekends dubbel zoveel en schuif ik mijn dikke vriend de laptop graag even opzij. Vandaag is W vertrokken naar Hong Kong en blijft daar de hele week, niet fijn voor mij, nog minder voor hem. Ik ben wel gewoon veel alleen te zijn, maar nu we zelfs onze zondag niet samen kunnen doorbrengen laat mijn oren wat hangen. Het weekend was veel te kort, vooral voor W die al een moeilijke week achter de rug had en er nog een aantal zware voor de boeg heeft, batterijtjes raken op die manier niet helemaal opgeladen.

Ik ga nog even in mijn tuintje zitten en lees verder in mijn boek, een heel mooi boek trouwens. Hopelijk kan ik me er even in vergeten...
Oh ja, op de foto van vorig postje zie je inderdaad de pac zitten, maar de foto is te klein om het echt goed te kunnen zien. Mij viel het op toen ik bij het vorig postje wou zetten. Toch heel wat goede antwoorden kreeg ik binnen, helaas, pindakaas, er worden geen prijzen uitgereikt!

Gisteren ben ik in het ziekenhuis geweest om mijn pac eruit te halen. Het was een moeilijke beslissing, want ik maakte mezelf altijd wijs dat ik hem niet nodig zou hebben zolang die er zat.

Ik had de laatste tijd weer veel last in mijn linkerarm, ’s nachts wakker worden omdat ik me op mijn linkerzij gedraaid had…  kwam daarbij dat de dokter me serieus aan het schrikken gebracht had over wat er ‘zou kunnen’ gebeuren, over verstopping van een belangrijke ader in de hals, infectie, trombose in de katheter, ….

Gisteren dus naar Hoag Hospital, geen leuk uitstapje, maar toch weer een hele belevenis. De sfeer was vrij aangenaam tijdens de voorbereiding in de pre-operating room. Nu is het wel zo dat in de meeste gevallen het weghalen van zo’n poortje een blijde gebeurtenis is, het betekent veelal dat de hele behandeling achter de rug is en de patiënt genezen verklaard is. De hele staff hier kent natuurlijk mijn verhaal niet en al van bij de inschrijving kreeg ik aan de receptie te horen op heel vrolijke toon ‘Good for you! What a great day!’. ‘Heu, ja zeker…, slik’.

De ‘nurse’ vertelde me dat haar moeder Belgische was, ondertussen overleden, maar ze herinnerde zich nog een paar woordjes, ‘das alles’. De naam van die lekkere Belgische pralines in zo’n gouden doos was ze vergeten… ‘Leonidas?’ Juist, ja, dat was het…. Ondertussen huppelde ze vrolijk rond en vertelde aan iedereen die het horen wou dat ik Belgische was en zo’n mooi accent had en….

Er was ook George, de anesthesist, zo’n ‘hondervijfentwintigkilogramwegende gezelligerd’ die uiteraard direct de associatie maakte met Belgian Waffels en me een adresje noteerde waar je de lekkerste ‘pumpkin pancakes’ van de streek kan eten. Hijzelf was er duidelijk vaste klant aan huis! Gelukkig kon hij ook goed prikken.

En er was Jim, de chirurg, met zijn Halloween-bril, zo’n knaloranje echt plastieken afschuwelijk brilmontuur, net een Clini Clown. Hij bracht me eerst wat in verwarring over de consequenties van de ingreep, over het feit dat ik niet genezen was en misschien… ik wou het al op een lopen zetten, maar de nurse kon het nadien gelukkig wat minimaliseren, dus ben ik maar blijven liggen.

Je wordt hier echt gepamperd, om de haverklap warme dekens over je, voortdurend de vraag of alles OK is, ook na de ingreep, ik werd naar een kamer gebracht waar ik nog een paar uurtjes moest blijven, werd daar verder opgevolgd, W werd opgebeld dat alles goed verlopen was, waar en wanneer hij me kon ophalen…. Ik kon pas mijn kamer uit nadat hij zich had aangemeld en voor de ingang op me wachtte, waar ze me in een rolstoel heen brachten.

Ik moet zeggen dat het bij het plaatsen van de pac in Jette wel even anders was, ik heb er zelfs een heel slechte herinnering aan. Ik was amper ingelicht over wat de ingreep inhield, was er in mijn eentje met de auto naartoe gereden en dadelijk na de operatie dapper de auto in en huiswaarts. Dat ritje vergeet ik niet licht.

Nu weet ik ook wel dat ze hier geen enkel risico durven nemen omdat ze bij het minste slordigheidje een lawsuit aan hun broek krijgen. Het is onvoorstelbaar hoeveel paperassen je telkens moet invullen en hoe zorgvuldig je wordt ingelicht, uiteraard allemaal om  zichzelf in te dekken. Ik kreeg ook nog een aantal aanwijzingen op papier mee voor de verzorging thuis en dat er gedurende 24 uur iemand me gezelschap moest houden, 48u geen auto rijden…. Nu was dat laatste wel nodig vrees ik, want ik heb al 2 dagen meer geslapen dan wakker geweest, niet normaal! Ik denk dat ze me genoeg gegeven hebben om een olifant te laten inslapen!

Maar voilà, ’t is achter de rug en zonder problemen verlopen. En nu hopen dat ze nooit meer zo’n onding moeten plaatsen.

PS Rara… wie weet waarom deze foto, zondag genomen in Ocean Side, bij dit postje staat? Goed kijken!!!
En rap nog een 2e PS-je, om te zeggen dat ik een minuut na het plaatsen van dit postje een telefoontje kreeg van Hoag met de vraag of alles goed verloopt.

Hier ben ik weer, na een paar dagen ‘rust’ (over die rust vertel ik meer in een volgend postje).

Nee, we zijn geen weekendje weg geweest, want daar was het te laat voor omdat we geen nieuws hadden over de levering en het toch een beetje idioot is voor W nog eens zo’n lange reis te maken naar San Francisco als hij daar sowieso al iedere week naartoe moet. Logisch dat hij dan in het weekend geen zin heeft in een vliegreis of een 5-tal uur in de auto. We zijn zeker niet op onze stok blijven zitten, zaterdag naar de Parkfeesten hier in Irvine, met allemaal kraampjes waar veel te proeven viel, zondag gingen we een dagje naar Ocean Side, hier zo’n 60km vandaan.

Ocean Side was helemaal niet wat we ervan verwachtten, maar wel heel leuk, zo totaal anders dan de kustplaatsen hier vlakbij. Het liep daar vol jonge gasten, allemaal met gemillimeterd haar, duidelijk allemaal soldaten en inderdaad, er is een grote militaire basis vlakbij. Je zag daar ook de ene barbershop naast de andere en die zaten allemaal opgepropt vol, want nieuwsgierig als ik ben ging ik even binnenpiepen, ik wou wel eens weten of ze ook klanten hadden op een mooie zondagmiddag. En nu overdrijf ik echt niet als ik zeg dat ze overal met een tiental kappers druk bezig waren en er ook nog eens een rij wachtenden braafjes op een bankje zat hun beurt af te wachten. Zeker een 20-tal barbershops zijn we zo voorbij gewandeld. Big business is dat daar een kapperszaak!

Om het daar nog eens over te hebben… de douane heeft eind vorige week alles vrijgegeven en gisteren is de hele handel opgehaald in de haven. Alles staat in het magazijn van Global Ocean Freight, maar nu moeten we weer wachten tot het in hun planning past om te komen leveren. Tussen de lijnen heb ik allang gelezen dat het niet voor deze week is. Er zou dan toch fysieke controle gebeurd zijn, daarover ‘probeer’ ik me nog niet te veel op te winden, maar ik vraag me af hoe de spullen -die in Mechelen zo professioneel ingepakt werden- hier zullen aankomen…. Cross fingers.

Klasseer dit postje ook maar onder de noemer ‘klagen en zagen’.

Wat nu weer zul je denken? Wel, onze container is nog steeds niet aangekomen en we hebben ook geen nieuws over hoe lang het nog kan duren. Niets, nothing, rien, nada…!!!

Ondertussen richt ik mijn mails niet meer tot Keren, onze contactpersoon hier, want my dearest hubby is zijn alom gekende kalmte een keertje verloren en heeft dat kind de volle lading gegeven. Maar ook van de Belgische firma –met wie we tenslotte de overeenkomst afsloten- raken we niet wijzer. Alleen dat het allemaal veranderd is sinds 9-11, dat er soms scanning is, eventueel ook nog physical control… en meer van die blablabla… . Maar of onze spullen nu effectief vastgehouden en/of gecontroleerd worden, dat weten we dus niet. 'Schip in Oakland aangekomen op 14 september' en 'dat onze container niet de enige is die de douane moet passeren' is de informatie waar we het voorlopig mee moeten doen… .

W moest deze week een paar dagen naar San Jose, ik wil wel eens meegegaan want heb een vriendin die daar woont en die al weken vraagt wanneer ik nu eindelijk eens meekom. Maar ik zou er dan graag een weekendje San Francisco aanbreien, dat is vlakbij, maar ik durf niets plannen, het moest ondertussen maar eens lukken...

Als de Amerikanen nu echt denken springstof of een bom te vinden in de huisraad van een ‘onbesproken echtpaar van over de 50’… tja, dan begrijp ik waarom ze die man met zijn kazuifel en lange baard nog steeds niet gevonden hebben. Als ze op die manier hun ‘war against terror’ aanpakken kunnen die zelfmoordpipo's ondertussen nog even verder prutsen!

Heet is het hier, bloedheet! (94ºF ofte zo’n 33ºC). Al een aantal dagen. Het asfalt plakt.

Een paar weken geleden zei iemand dat september en oktober wel eens de heetste maanden van het seizoen konden zijn. Het was toen al een paar dagen een ietsje frisser, ’s nachts koud… ik trok een ongelovige frons. Maar hier is ie dan, de Californische zomer!

Overdag staan de airco’s hier vollen bak te draaien, maar… dit geloof je niet, ik dacht echt dat het voor de grap was dat mijn buurvrouw me vorige week kwam uitleggen hoe het haardvuur werkt, want alle huizen hier hebben zo’n zelfde ding, op gas. Heus, ’s avonds gaat het haardvuur aan! Want de Amerikanen vinden het al wat chilly… ja, je leest het goed: chilly, frisjes!!???

Can you believe this?

In de winkels hangt de wintercollectie, truien, mantels, laarzen… vooral dan in de chiquere zaken. Vorig weekend waren we in South Coast Plaza, een prachtig winkelcentrum hier in de buurt, gingen een winkel binnen, keken naar de mantels en mompelden wat, er is toch niemand die ons verstaat, komt de verkoopster en zegt:

-Oh sweetie, you must try this coat on, you're gone love it!

W en ik bekijken mekaar en vragen wat je hier met een jas doet? Of het hier dan toch koud wordt? En ja, zo zei ze, je kan hier best een jas verdragen, binnen korte tijd wordt het frisser….

2 minuten later, bocht van 180º, nadat ze vroeg waar we vandaan komen is ze helemaal vergeten wat ze net zei:

-You guys gone love California! Only one season! Always summertime!

Enfin, eigenlijk kan alles hier, je ziet hier zowel flipflops als van die dikke warme Huggs… moet kunnen….

Wij hebben ons ondertussen alvast een fan aangeschaft voor de slaapkamer, je weet wel, zo’n reuzenventilator aan ’t plafond. Zalig is dat. Bijna alle huizen die we bezochten hadden minstens een paar exemplaren, dit huis had er geen. Nu een. Ik blij.

...krijgen jullie weer een korte beschrijving van wat ik lees.
De laatste maanden echter kwam ik er nauwelijks toe een boek vast te nemen. Eerst de hele rompslomp rond ons vertrek, dan de uiteindelijke verhuis. Dus lezen was niet aan de orde.
Dit boek kocht ik op de luchthaven London Heathrow toen we vertrokken, ik was erin begonnen tijdens onze vlucht naar LA. De eerste weken hier had ik het zo druk, met van alles en niets, het boek bleef liggen, kwam daar nog bij dat ik niet echt geboeid raakte, maar eindelijk is het uit:

The sum of our days van Isabel Allende

Isabel Allende richt zich in dit boek tot Paula, haar tragisch overleden dochter, hoe ze het leven weer heeft opgepakt. Hoe ze, ondanks alle tegenslagen, erin slaagt het leven met een glimlach tegemoet te zien. Een zelfportret eigenlijk.
Ontroerend tekent Allende een portret van haar familie, en spaart zichzelf daarbij niet. Een familie die veel heeft meegemaakt, verlies, liefde, verslaving, scheiding en hereniging, maar die nooit haar gevoel voor humor heeft verloren.
Allende beschrijft haar open huis in Californië, waar het een komen en gaan is van vrienden, familieleden en gasten. Op kleurrijke manier brengt ze haar jeugd, de liefde voor haar gezin en de bonte verzameling mensen die ze om zich heen heeft verzameld, tot leven.
           
Ondertussen ben ik een nieuw boek begonnen, dit op aanraden van een goede vriend. Ben benieuwd, de eerste bladzijden slepen me al helemaal mee….  Korte beschrijving is te vinden in de rechterkolom

Eerst bezochten we Balboa Park, waar galerijen, workshops, musea (15), speeltuinen, een arboretum, restaurants, podia, attracties… en ga zo nog maar even verder, verzameld staan op een oppervlakte van zo maar even 5km².

 


Na een kort dutje in de auto, reden we naar Old Town San Diego waar er net dit weekend een art festival plaatshad. Omdat we problemen hadden om onze auto kwijt te raken vonden we dat een tegenvaller, maar net toen we dachten rechtsomkeer te maken vonden we een goede parkeerplaats vlakbij.

  
 
 
‘Art’ op zo’n festivals is een beetje als bij ons, maar het was wel leuk kuieren tussen de kraampjes met vooral juwelen, foto’s, handwerk, schilderijen, houtsnijwerk…. De vele echt oude winkeltjes en restaurantjes (vooral dan Mexicaanse) konden ons meer bekoren, het leek wel alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Beetje Bokrijk? Ja, misschien wel..., alhoewel, de winkels hier zijn wel echt en dagelijks open. En nogmaals, this is Amerika, dus zoals alles hier, ‘much bigger’! 

En daarna was het bobijntje af, nog ergens rustig iets gaan eten en zeer voldaan (maag én hoofd) richting Irvine.

Update container, deze morgen in onze mailbox: Your cargo is still in customs, they will do x-ray exam on the container and until it will be released I  cannot advice delivery date. I will keep you posted.
Daar moeten we het dus voorlopig mee doen, voorlopig blijft het dus wachten. Maar dat hebben we hier al eerder gedaan….

Toen we pas hier waren en naar de Cox-winkel gingen, provider TV, internet en telefoon, raadde Debra ons een wijnbar aan, daar vlakbij.

Zondagmiddag zouden we die eindelijk eens uitproberen. Inderdaad een leuke bar, de eetkaart viel wat tegen, heel beperkt ook. Maar ik meende bij het binnengaan het bord gelezen te hebben: bring your own food. Nu ken ik in België wel de BYO restaurants maar dit had ik toch nog niet meegemaakt. En inderdaad, je gaat gewoon naar een van de restaurants daar, je kiest je eten uit, betaalt en een half uurtje later krijg je het in de wijnbar geserveerd. Onvoorstelbaar vonden we dat.

De Cox-winkel is open op zondag, 7 op 7 dus. We liepen dus meteen ook even binnen om te vragen of we eventueel onze decoder konden omruilen voor een ander type. ‘Geen probleem’, zei de man, verdween en stond even later met een nieuwe decoder voor ons klaar. ‘Ja maar, we hebben de andere niet bij’. ‘Geen probleem, breng die maar eens binnen’. Ook dit kan ik me niet indenken bij Telenet of Belgacom waar het al bijna onmogelijk is om iemand aan de lijn te krijgen op een doordeweekse dag.

Oh ja, wat anders nu, onze spullen zijn aangekomen… op Amerikaanse bodem dan, niet in Irvine! Begrijp me niet verkeerd! Aan uitpakken durf ik dus zelfs nog niet te denken! Ach nee, niet omdat ik ertegen opzie, maar omdat ik nachtmerries heb van douaniers die net onze container eruit halen. Het gedoe met mijn UPS-doos zit nog vers in mijn hoofd.

Beetje pessimistisch? Dat zal wel, maar ik probeer mezelf wel te sussen met de gedachte dat je geen twee keer de pech kan hebben dat je spullen helemaal uitgepakt worden en gecontroleerd, maar toch…. Enfin, nog even afwachten dus.

En ik die dacht dat ook hier de herfst zijn intrede gedaan had! Gewoon omdat donderdag Laura pas was komen opdagen om 11u en zich vrijdag totaal niet liet zien. Maar ik was wat snel om al de conclusie te trekken dat de Californische zomer voorbij was. ’s Nachts echter wordt het hier stilaan wel veel frisser en we zitten nog steeds zonder dekens*. Gelukkig hebben we een paar dikke badlakens mee, want zo rond een uur of 4 ’s ochtends krijg ik hier verdomd koude tenen!

Maar het is dus helemaal niet zo dat het ook overdag al kouder wordt, een dagje zonder zon was blijkbaar uitzonderlijk. Vanochtend hoorde ik in het weerbericht op de radio: ‘it is gone be a cooker today!’'. We krijgen hier vandaag zo’n 90ºF (32ºC) en '82º aloooooong the coaaaaaast!', van een cooker gesproken! De dagen worden wel snel korter, om 7u is het echt donker.

Zaterdag hebben we een mooie wandeling gemaakt op het strand, in Laguna Beach, 11 miles (zo’n 17km) hiervandaan. Wat opvalt is dat bijna iedereen t-shirts en lange shorts draagt. Blijkbaar zijn er hier heel veel mensen van onze generatie die huidkanker hebben, omdat ze als kind bijna voortdurend onbeschermd buiten waren. Echt zonnebaden zie je nauwelijks, iedereen is in beweging, stappen, lopen, volley, surfen… en iedereen met Tee en cap!

Momenteel heeft iedereen het hier over hurricane Ike , verschrikkelijk is het, het leeft erg bij de mensen, want vermits de Amerikanen niet onder hun kerktoren blijven hangen, heeft iedereen wel familie of vrienden in die buurt wonen. W is vanochtend vertrokken naar Austin, nadien zou hij naar Houston gaan waar hij dus uiteraard helemaal niet zat op te wachten, gezien de situatie daar. Gelukkig kreeg hij gisteravond bericht dat alle meetings daar uitgesteld zijn. Oef!


*Als er geen verandering in het schema is, zou onze container gisteren hier in de haven zijn aangekomen. Cross fingers dat er geen 'physical control' komt.

Wat nu?
Zit ze daar bij jullie?
De eerste keer sinds we hier wonen dat ze niet te zien is... het is 73º Fahrenheit, dus dat zal zo'n 23º Celsius zijn, maar de lucht is (licht)grijs…

Vandaag mijn schriftelijk rijexamen afgelegd, zenuwpees als ik ben was ik dus vanochtend heel erg gespannen. Al mijn nerveus gedoe voor niets, ik slaagde en was in een recordtijd klaar. Meteen dus ook maar afspraak gemaakt voor de ‘behind the wheel’ test en die staat gepland voor oktober. Heb dus nog even tijd om me daarover druk te maken, want blijkbaar zijn het geen lieve mannetjes die hier de rijtest afnemen.

Wat niet kan gezegd worden van het ziekenhuispersoneel. Echt super! Gisteren had ik mijn afspraak met ‘the Dutch speaking doctor’. Verder dan ‘hoe gaat het’ en ‘alles komt goed’, uitgesproken met een harde g, kwam hij niet. Ik kreeg wel het hele verhaal te horen, van zijn ouders die uit Friesland kwamen en hier melkkoeien beginnen kweken zijn en zijn zus die… en zijn broer… en de hele familiegeschiedenis om na een halfuurtje een nieuw lijdend voorwerp te kiezen, ik.

 En ja, zoveel dokters, zoveel meningen zeker? Hoewel ik enkel ging om de pac te spoelen stond hij erop een bloedanalyse te doen en kreeg ik meteen ook zijn advies over een aantal zaken die zouden moeten gebeuren, een beetje een andere aanpak, grondiger misschien, niets uitsluiten… en dus stapte ik buiten met een hoofd als een ‘tomate farcie’,  maar dan gevuld met twijfels i.p.v. gehakt.

Ondertussen heeft Denise, the nurse, net gebeld met de melding dat ik me alvast geen zorgen hoef te maken over mijn bloed, dat alles prima in orde is op een klein detail na, rode bloedcellen aan de lage kant, maar nothing to worry about. Oef! ’t Zijn hier rappe analisten in het labo, dat duurde in Brussel wel wat langer.

Heb voor mezelf alle puntjes eens op een rijtje gezet, heb wat gesurft, een vriendin/lotgenootje om raad gevraagd en ik ben er helemaal uit op een klein detail na, waar ik nog wat meer tijd en info voor nodig heb. De rust in mijn hoofd is dus min of meer weergekeerd, zeker na mijn gesprekje net met Denise, die me wat extra raad kon geven. Geen overhaaste beslissingen nemen en niets (laten) doen als ik er zelf niet helemaal van overtuigd ben dat het beter voor me is.  

De puzzel past weer.

Ik zou ’t nog vergeten, een fotootje te sturen van de kolibrietjes die ik hier dagelijks op bezoek krijg. Het heeft even geduurd vooraleer het lukte om ze te kieken, dacht dat het aan mijn fototoestel lag, maar eigenlijk was het gewoon omdat in volle zon die kleine snoodaards nauwelijks te onderscheiden zijn van het groen van de bomen.
     

Wat anders nu, een aantal onder jullie vindt dat ik wel bof omdat ik alle dagen kan gaan zwemmen. Dat is natuurlijk zo, ware het niet dat ik eigenlijk helemaal niet graag zwem! Komt daar ook nog bij dat je op mijn leeftijd en zonder verbouwingswerken -maar integendeel, na wat afbraakwerken- niet zo graag meer paradeert met niet veel om je lijf. Ik heb er dan ook zomaar eventjes 7 jaar over gedaan om me -na die sloopwerken- terug een badpak aan te schaffen.

Maar het is goed voor mijn armgewrichten en ik voel dat het me echt goed doet. Dus hier heeft deze Truus dan ook helemaal geen excuus om niet te zwemmen. Gelukkig zijn er hier nooit veel toeschouwers en bovendien al helemaal niemand die me kent. Gisteren was ik zelfs helemaal alleen. Tijd om mijn sierlijke slag wat bij te werken zo zonder publiek. Want ik kan wel zwemmen en trek dapper mijn baantjes, maar mijn bevallige stijl en mijn ademhaling… daar moet nog wat aan gewerkt, al goed dat ik mezelf niet bezig zie!

Vandaag een heel goede reden om niet te gaan, mijn hele buizensysteem doet raar en het laat zich makkelijk raden hoe dat komt, heb nl. met al dat oefenen op mijn ademhaling een paar keer een flinke hap water binnengekregen i.p.v. lucht.

Oef, binnenkort kan ik wat afwisselen met fietsen. En al is dat minder goed voor de armen, het is so much more fun en je wordt er zelfs niet nat van!

Zo, het was al even geleden dat ik nog eens aan de Klaagmuur stond, dus met deze, nu zet ik mijn knopje weer uit en ga lekker in mijn tuintje zitten genieten.

Ik verneem trouwens dat het daar bij jullie eindelijk ook mooi weer is. Deze morgen was het hier wat frisser en stonden er wat stapelwolken. Karin, mijn overbuur, kwam buiten toen ik de oprit veegde en riep spontaan: ‘Gorgeous morning! Nice and cool!’. Net omgekeerd gaat het hier dus. Een uurtje later was er geen wolkje meer te bespeuren en stond Laura hier weer in al haar pracht aan een staalblauwe hemel….

Van het bos en de bomen gesproken (lees reactie van Wenneke op vorig postje), denk ik eraan, milieuvriendelijker dan al die reclamefolders in je bus,  maar ook weer echt Amerikaans:

Dringdring! Dringdring! Dringdring! 

-Hellôooo?

-This is Verizon Wireless. If you are Pamela Prince, press 1...
-I think...
Ondertussen ratelt de stem door...
-...if not, press 2…

I press OFF!!!!

Een uurtje later:

Dringdring! Dringdring! Dringdring!

-Hellôooo?

-Your Insurance is about to expire…

Ooofffff!!!!

Tja, wat betreft de bomen, die blijven hierdoor rustig verder groeien, milieuvriendelijker dus wel, maar mensvriendelijker…? Dit herhaalt zich zo een aantal keer per dag... zucht...