Eerst bezochten we Balboa Park, waar galerijen, workshops, musea (15), speeltuinen, een arboretum, restaurants, podia, attracties… en ga zo nog maar even verder, verzameld staan op een oppervlakte van zo maar even 5km².

 


Na een kort dutje in de auto, reden we naar Old Town San Diego waar er net dit weekend een art festival plaatshad. Omdat we problemen hadden om onze auto kwijt te raken vonden we dat een tegenvaller, maar net toen we dachten rechtsomkeer te maken vonden we een goede parkeerplaats vlakbij.

  
 
 
‘Art’ op zo’n festivals is een beetje als bij ons, maar het was wel leuk kuieren tussen de kraampjes met vooral juwelen, foto’s, handwerk, schilderijen, houtsnijwerk…. De vele echt oude winkeltjes en restaurantjes (vooral dan Mexicaanse) konden ons meer bekoren, het leek wel alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Beetje Bokrijk? Ja, misschien wel..., alhoewel, de winkels hier zijn wel echt en dagelijks open. En nogmaals, this is Amerika, dus zoals alles hier, ‘much bigger’! 

En daarna was het bobijntje af, nog ergens rustig iets gaan eten en zeer voldaan (maag én hoofd) richting Irvine.

Update container, deze morgen in onze mailbox: Your cargo is still in customs, they will do x-ray exam on the container and until it will be released I  cannot advice delivery date. I will keep you posted.
Daar moeten we het dus voorlopig mee doen, voorlopig blijft het dus wachten. Maar dat hebben we hier al eerder gedaan….

Toen we pas hier waren en naar de Cox-winkel gingen, provider TV, internet en telefoon, raadde Debra ons een wijnbar aan, daar vlakbij.

Zondagmiddag zouden we die eindelijk eens uitproberen. Inderdaad een leuke bar, de eetkaart viel wat tegen, heel beperkt ook. Maar ik meende bij het binnengaan het bord gelezen te hebben: bring your own food. Nu ken ik in België wel de BYO restaurants maar dit had ik toch nog niet meegemaakt. En inderdaad, je gaat gewoon naar een van de restaurants daar, je kiest je eten uit, betaalt en een half uurtje later krijg je het in de wijnbar geserveerd. Onvoorstelbaar vonden we dat.

De Cox-winkel is open op zondag, 7 op 7 dus. We liepen dus meteen ook even binnen om te vragen of we eventueel onze decoder konden omruilen voor een ander type. ‘Geen probleem’, zei de man, verdween en stond even later met een nieuwe decoder voor ons klaar. ‘Ja maar, we hebben de andere niet bij’. ‘Geen probleem, breng die maar eens binnen’. Ook dit kan ik me niet indenken bij Telenet of Belgacom waar het al bijna onmogelijk is om iemand aan de lijn te krijgen op een doordeweekse dag.

Oh ja, wat anders nu, onze spullen zijn aangekomen… op Amerikaanse bodem dan, niet in Irvine! Begrijp me niet verkeerd! Aan uitpakken durf ik dus zelfs nog niet te denken! Ach nee, niet omdat ik ertegen opzie, maar omdat ik nachtmerries heb van douaniers die net onze container eruit halen. Het gedoe met mijn UPS-doos zit nog vers in mijn hoofd.

Beetje pessimistisch? Dat zal wel, maar ik probeer mezelf wel te sussen met de gedachte dat je geen twee keer de pech kan hebben dat je spullen helemaal uitgepakt worden en gecontroleerd, maar toch…. Enfin, nog even afwachten dus.

En ik die dacht dat ook hier de herfst zijn intrede gedaan had! Gewoon omdat donderdag Laura pas was komen opdagen om 11u en zich vrijdag totaal niet liet zien. Maar ik was wat snel om al de conclusie te trekken dat de Californische zomer voorbij was. ’s Nachts echter wordt het hier stilaan wel veel frisser en we zitten nog steeds zonder dekens*. Gelukkig hebben we een paar dikke badlakens mee, want zo rond een uur of 4 ’s ochtends krijg ik hier verdomd koude tenen!

Maar het is dus helemaal niet zo dat het ook overdag al kouder wordt, een dagje zonder zon was blijkbaar uitzonderlijk. Vanochtend hoorde ik in het weerbericht op de radio: ‘it is gone be a cooker today!’'. We krijgen hier vandaag zo’n 90ºF (32ºC) en '82º aloooooong the coaaaaaast!', van een cooker gesproken! De dagen worden wel snel korter, om 7u is het echt donker.

Zaterdag hebben we een mooie wandeling gemaakt op het strand, in Laguna Beach, 11 miles (zo’n 17km) hiervandaan. Wat opvalt is dat bijna iedereen t-shirts en lange shorts draagt. Blijkbaar zijn er hier heel veel mensen van onze generatie die huidkanker hebben, omdat ze als kind bijna voortdurend onbeschermd buiten waren. Echt zonnebaden zie je nauwelijks, iedereen is in beweging, stappen, lopen, volley, surfen… en iedereen met Tee en cap!

Momenteel heeft iedereen het hier over hurricane Ike , verschrikkelijk is het, het leeft erg bij de mensen, want vermits de Amerikanen niet onder hun kerktoren blijven hangen, heeft iedereen wel familie of vrienden in die buurt wonen. W is vanochtend vertrokken naar Austin, nadien zou hij naar Houston gaan waar hij dus uiteraard helemaal niet zat op te wachten, gezien de situatie daar. Gelukkig kreeg hij gisteravond bericht dat alle meetings daar uitgesteld zijn. Oef!


*Als er geen verandering in het schema is, zou onze container gisteren hier in de haven zijn aangekomen. Cross fingers dat er geen 'physical control' komt.

Wat nu?
Zit ze daar bij jullie?
De eerste keer sinds we hier wonen dat ze niet te zien is... het is 73º Fahrenheit, dus dat zal zo'n 23º Celsius zijn, maar de lucht is (licht)grijs…

Vandaag mijn schriftelijk rijexamen afgelegd, zenuwpees als ik ben was ik dus vanochtend heel erg gespannen. Al mijn nerveus gedoe voor niets, ik slaagde en was in een recordtijd klaar. Meteen dus ook maar afspraak gemaakt voor de ‘behind the wheel’ test en die staat gepland voor oktober. Heb dus nog even tijd om me daarover druk te maken, want blijkbaar zijn het geen lieve mannetjes die hier de rijtest afnemen.

Wat niet kan gezegd worden van het ziekenhuispersoneel. Echt super! Gisteren had ik mijn afspraak met ‘the Dutch speaking doctor’. Verder dan ‘hoe gaat het’ en ‘alles komt goed’, uitgesproken met een harde g, kwam hij niet. Ik kreeg wel het hele verhaal te horen, van zijn ouders die uit Friesland kwamen en hier melkkoeien beginnen kweken zijn en zijn zus die… en zijn broer… en de hele familiegeschiedenis om na een halfuurtje een nieuw lijdend voorwerp te kiezen, ik.

 En ja, zoveel dokters, zoveel meningen zeker? Hoewel ik enkel ging om de pac te spoelen stond hij erop een bloedanalyse te doen en kreeg ik meteen ook zijn advies over een aantal zaken die zouden moeten gebeuren, een beetje een andere aanpak, grondiger misschien, niets uitsluiten… en dus stapte ik buiten met een hoofd als een ‘tomate farcie’,  maar dan gevuld met twijfels i.p.v. gehakt.

Ondertussen heeft Denise, the nurse, net gebeld met de melding dat ik me alvast geen zorgen hoef te maken over mijn bloed, dat alles prima in orde is op een klein detail na, rode bloedcellen aan de lage kant, maar nothing to worry about. Oef! ’t Zijn hier rappe analisten in het labo, dat duurde in Brussel wel wat langer.

Heb voor mezelf alle puntjes eens op een rijtje gezet, heb wat gesurft, een vriendin/lotgenootje om raad gevraagd en ik ben er helemaal uit op een klein detail na, waar ik nog wat meer tijd en info voor nodig heb. De rust in mijn hoofd is dus min of meer weergekeerd, zeker na mijn gesprekje net met Denise, die me wat extra raad kon geven. Geen overhaaste beslissingen nemen en niets (laten) doen als ik er zelf niet helemaal van overtuigd ben dat het beter voor me is.  

De puzzel past weer.

Ik zou ’t nog vergeten, een fotootje te sturen van de kolibrietjes die ik hier dagelijks op bezoek krijg. Het heeft even geduurd vooraleer het lukte om ze te kieken, dacht dat het aan mijn fototoestel lag, maar eigenlijk was het gewoon omdat in volle zon die kleine snoodaards nauwelijks te onderscheiden zijn van het groen van de bomen.
     

Wat anders nu, een aantal onder jullie vindt dat ik wel bof omdat ik alle dagen kan gaan zwemmen. Dat is natuurlijk zo, ware het niet dat ik eigenlijk helemaal niet graag zwem! Komt daar ook nog bij dat je op mijn leeftijd en zonder verbouwingswerken -maar integendeel, na wat afbraakwerken- niet zo graag meer paradeert met niet veel om je lijf. Ik heb er dan ook zomaar eventjes 7 jaar over gedaan om me -na die sloopwerken- terug een badpak aan te schaffen.

Maar het is goed voor mijn armgewrichten en ik voel dat het me echt goed doet. Dus hier heeft deze Truus dan ook helemaal geen excuus om niet te zwemmen. Gelukkig zijn er hier nooit veel toeschouwers en bovendien al helemaal niemand die me kent. Gisteren was ik zelfs helemaal alleen. Tijd om mijn sierlijke slag wat bij te werken zo zonder publiek. Want ik kan wel zwemmen en trek dapper mijn baantjes, maar mijn bevallige stijl en mijn ademhaling… daar moet nog wat aan gewerkt, al goed dat ik mezelf niet bezig zie!

Vandaag een heel goede reden om niet te gaan, mijn hele buizensysteem doet raar en het laat zich makkelijk raden hoe dat komt, heb nl. met al dat oefenen op mijn ademhaling een paar keer een flinke hap water binnengekregen i.p.v. lucht.

Oef, binnenkort kan ik wat afwisselen met fietsen. En al is dat minder goed voor de armen, het is so much more fun en je wordt er zelfs niet nat van!

Zo, het was al even geleden dat ik nog eens aan de Klaagmuur stond, dus met deze, nu zet ik mijn knopje weer uit en ga lekker in mijn tuintje zitten genieten.

Ik verneem trouwens dat het daar bij jullie eindelijk ook mooi weer is. Deze morgen was het hier wat frisser en stonden er wat stapelwolken. Karin, mijn overbuur, kwam buiten toen ik de oprit veegde en riep spontaan: ‘Gorgeous morning! Nice and cool!’. Net omgekeerd gaat het hier dus. Een uurtje later was er geen wolkje meer te bespeuren en stond Laura hier weer in al haar pracht aan een staalblauwe hemel….

Van het bos en de bomen gesproken (lees reactie van Wenneke op vorig postje), denk ik eraan, milieuvriendelijker dan al die reclamefolders in je bus,  maar ook weer echt Amerikaans:

Dringdring! Dringdring! Dringdring! 

-Hellôooo?

-This is Verizon Wireless. If you are Pamela Prince, press 1...
-I think...
Ondertussen ratelt de stem door...
-...if not, press 2…

I press OFF!!!!

Een uurtje later:

Dringdring! Dringdring! Dringdring!

-Hellôooo?

-Your Insurance is about to expire…

Ooofffff!!!!

Tja, wat betreft de bomen, die blijven hierdoor rustig verder groeien, milieuvriendelijker dus wel, maar mensvriendelijker…? Dit herhaalt zich zo een aantal keer per dag... zucht...

Toch een postje waard, vond ik zo, hoe je hier altijd en overal moet uitkijken als je wat koopt en je zodoende vele dollars kan uitsparen. Nu had ik in België ook wel zo’n Delhaize kaart waar je dan punten mee spaart tot je een aankoopbon van €5 krijgt… maar hier is dat werkelijk ongelooflijk.

Ook hier teken je in de supermarkt in voor zo’n kaart. Het heeft even geduurd voor ik het doorhad, maar op zowat de helft van de producten krijg je daarmee korting, die echt wel oploopt als je je rekening even nakijkt, vaak ook is het 1 kopen en hetzelfde product gratis. De eerste keer bekeek de kassier me heel verwonderd omdat ik het gratis product niet bij had. Daar bovenop is er dan ook dat puntenspaarsysteem zoals bij ons.

En voilà, zo zien jullie wat er in mijn karretje lag!  

Ook in de Pharmacy* is er dat systeem en staat er vaak onder je rekening dat je met dat kasticket iets gratis krijgt (tandenborstel, zeep, deo…), of $5 discount… wel binnen een bepaalde termijn. Heeft ook even geduurd voor ik dat doorhad, heb de eerste weken waarschijnlijk heel wat tandenborstels en 5$-biljetten aan mijn neus laten voorij gaan.

Vorige week kocht ik een broek en die moest worden ingekort. 'No problem, can I have your card sweetie?' Hoezo kaart? Ok, moest even mijn gegevens noteren en de kaart was zo gemaakt, retouche gratis en 40% korting.

Zalig genoten van een prachtig lang weekend, maandag was het nl. Labor Day, voor W dus een dagje verlof.

We hadden een goed gevuld programma, vandaag is het dus uitblazen… alhoewel… daarnet gaan zwemmen en ik was helemaal knock-out. Het vervelende is dat ik soms de stop-knop niet vind en maar doorga. Thuisgekomen en languit op de zetel in slaap gevallen en eigenlijk ben ik nog niet helemaal bij bewustzijn….

Gisteren naar Los Angeles geweest. In 1992 hadden we daar ook een dagje vertoefd tijdens onze trip door California, maar net als toen kon de City of Angels ons ook deze keer niet bekoren.

En dan die fameuze ‘Walk of Fame’… bof, van die glitter zoals we dat op TV zien was echt niet echt veel te merken. We liepen wel een paar bekende gezichten tegen ’t lijf, o.a. Jack Sparrow, Darth Vader en nog een paar van dat allooi, de ene al gekker dan de andere.

  
   
  
Ook hebben we Old Pasadena bezocht en dat is echt wel charmant. Jammer dat de timing niet helemaal goed zat, je waande je bij onze noorderburen, de straten kleurden helemaal oranje. Tenessee speelde die avond nl. een match tegen UCLA en het krioelde van de Tenessee-supporters, allemaal in oranje outfit, je kon geen café noch restaurant binnen of het was er een lawaai van jewelste. De oranje-gekte zoals we die kennen moest er hier niet voor onderdoen. Zou dat met de kleur te maken hebben…?

Uitgeweken familie daar in Pasadena?


Zondag waren we uitgenodigd op een heuse Amerikaanse BBQ. Het was een heel gezellige bedoening, heb leuke mensen leren kennen, maar toch totaal anders dan bij ons. Uiteraard alles in plastics en niet zo’n ruim assortiment vlees als op onze Belgische BBQ’s, maar wel bieren, wijnen en eten zoveel je maar wou. Ik heb er super van genoten en kreeg vandaag al een mailtje van een van de dames om eens samen op stap te gaan.

Verveling is voorlopig dus zeker niet aan de orde.

Een dagje vertraging voor dit postje, kreeg het gisteren niet gepost wegens onderhoudswerken aan de site.

Keek vanmorgen naar het weerbericht voor Irvine en zag daar zowaar het woordje ‘drizzle’ staan.

Ik was al vroeg op, had W naar de luchthaven gebracht en stond om 6:45 buiten te strijken… geen zon te bespeuren in een dik wolkendek. Het heeft nog even geduurd vooraleer ik Laura zag, maar nu staat ze daar weer aan de hemel in al haar glorie. Drizzle? Niks drizzle, ik vrees voor de natuur hier dat het nog even wachten is op een beetje regen.

Heb eindelijk ook kennis gemaakt met het zwembad, na een paar weken van steeds maar uitstellen ben ik zaterdag voor het eerst geweest, maar sindsdien trek ik elke dag mijn baantjes. Het is echt fantastisch, nooit veel volk, soms ben ik helemaal alleen zelfs.

En nog iets dat ik steeds maar uitstelde heb ik ook gedaan, nl. een afspraak gemaakt in een ziekenhuis. Om de gasleidingen in het huis na te kijken had ik al iemand laten komen, maar het wordt hoog tijd dat mijn leidingen ook eens gespoeld worden. Insiders hebben al begrepen dat het om mijn PAC gaat. Voor diegenen die het niet weten en het willen weten, klik even op PAC .

Ik heb een dokter gevonden in een oncologisch centrum op een 20-tal km hier vandaan, dr. Van der Molen, in zijn cv staat dat hij naast English ook Spanish en Dutch spreekt. Dus was mijn keuze snel gemaakt. Hopelijk klikt het een beetje. Raar toch, hobby’s (hij houdt van skiën, golfen en vliegen), vrouw, kinderen… alles is op het internet te vinden.

Erin O’Neill stond me te woord, haar job is nieuwe patiënten informeren en dat deed ze met verve. Ben ondertussen ook al gaan neuzen in haar cv. Altijd en overal word je dadelijk aangesproken met je voornaam. Ik moet er nog steeds aan wennen, als je ineens aan de andere kant van de lijn ‘Well R, what I can do for you is…’ hoort.

Zo kreeg ik na mijn bezoek aan de oogarts dit kaartje. Betere aanpak of niet, ik zou het niet weten, anders alleszins!
 

Straks krijg ik mijn eerste ‘visite’ en kijk er erg naar uit. ’t Zal hier dus een paar dagen kalm zijn op mijn blogje.

J is de zus van mijn vriendin T, ik ken haar al van in mijn kindertijd, we woonden in dezelfde straat, gingen naar dezelfde school, waren bij de scouts….

Ze woont nu al jaren in de US, is getrouwd met een Amerikaan en is ondertussen ook al helemaal ‘veramerikaanst’. Aha, misschien weet ze dat zelf niet, dus J, met deze!

Ze blijft hier 2 dagen, reist dan door naar las Vegas. Jammer dat ik haar hier niet kan laten slapen, want de logeerkamer is niet klaar en dat zal nog even zo blijven, vrees ik.

Maar ik vind het superspannend en ben zeker dat ze me hier wat wegwijs zal kunnen maken en tips geven om hier goed te functioneren, alhoewel het toch een wezenlijk verschil is het leven hier in California vergeleken met waar zij woont, nl. in Kentucky.

Waarschijnlijk is het verschil minder groot tussen België en California dan tussen California en Kentucky.

Alleszins weet ik zeker dat ik zal genieten van haar gezelschap en zit nu al te popelen van ongeduld! Jipieeeeee!!!!!

Maala en David, the landlords, lieten ons een aantal tips na, zo ook raadden ze ons hun poetsvrouw aan. Ik vond het telefoonnummer in de map en belde Gladis. Ik had de dochter aan de lijn, die bevestigde dat haar ma zeker wou blijven komen maar of ze eerst eens kon langskomen voor een gesprek. En ja, ’s anderendaags stond ze aan de deur, samen met haar man, Misael. Hij was er bij ‘to do the talking’, want ze zijn Mexicaans en hij spreekt beter Engels dan zij.

Eerst wat over hun 5 kinderen. Of het nu een vloek of een zegen is die 5, heb ik niet echt kunnen uitmaken, wel weet ik dat het Gods wil is. Dat heerschap dook trouwens vaak op in het gesprek. Toen we eindelijk tot de reden van hun bezoek kwamen had ik niet de indruk dat zij begrepen wat ik zei, over wat, waar en hoe ik wil dat ze zou poetsen en vroeg wat de prijs was per uur. Maar ‘no way Jose’, niet per uur, een forfait en daarmee uit. Ja maar… niks ja maar, 90$ was haar prijs. Ik vond het veel, maar spreken toch af dat ze maandagvoormiddag kan komen.

En ’s maandags staat ze daar, Gladis, ongeveer even breed als hoog, met een (+/-) wit T-shirt waarop in grote letters: I love Jesus, Jesus loves you!

Hoewel ik met handen en vingers had uitgelegd dat ze enkel de vloer, trap en tapijt moest doen, trok ze geladen met sponsen, doeken en producten naar boven, zonder stofzuiger. Nog maar eens mijn Spangels (Spaans + Engels) bovengehaald en ik zag aan haar hangende lip dat ze het dit keer begrepen had. Nadien beneden zelfde scenario, ze begint weer met de hele janboedel, dus ik grijp weer in en weer die pruillip.

Ik had zo’n beetje met haar te doen en zei haar dat ik eigenlijk wel tijd genoeg had om het zelf te doen, maar dat ik wat gezondheidsproblemen heb en daardoor het ‘zware werk’ niet zo goed aankan en dat ik haar zeker de hele boel laat proper maken als het eens wat minder met me gaat… en oeps! lip terug naar boven! En toen pakte ze me vast en zei dat ze voor mij zou bidden in ’t Spaans, opdat ik helemaal zou genezen en aan Misael zou ze vragen om dat in ’t Engels voor mij te doen. Ik wou grappig doen en vroeg of God dan niet meertalig was en ja, dat wel verzekerde ze me. Oef.

Na een paar uurtjes was Gladis weg (om voor mij te bidden?) en haar prijs was met 30% gezakt! Jesus loves me!

Even serieus zijn nu. De foto van de ‘car’  bij mijn postje is uiteraard niet de auto die we kochten. We zitten hier niet in Cuba… en dan nog… Ik vond het gewoon grappig om die daar bij te zetten. Dit is er echt wel over, toch?

Voor we vertrokken deed ik aan iedereen een oproep om chocola de sturen. Eigenlijk was dat ook maar voor de grap, maar ergens hoopte ik toch dat iemand het zou doen. Wel, er is hier overal chocolade te koop, zelfs Belgische. Dus, doe geen moeite, portkosten lopen snel op en ik heb een zwarte metalen brievenbus….

Stuur gewoon maar een mailtje met wat nieuws en roddels.

Weer een ervaring rijker. Zaterdag hebben we een auto gekocht, heel raar hoe dat hier gaat.

Eerste stap is beginnen zoeken op het internet: prijzen, gebruikersrapporten, dealers…. Als je keuze gemaakt is en alle informatie bijeen gesprokkeld, begin je mails uit te sturen om prijzen aan te vragen, want er zijn hier geen vaste prijzen zoals bij ons.

Met die info ga je naar een dealer om te onderhandelen.

Bon, je stapt de parking op en krijgt dadelijk een verkoper op je dak. We maken een proefritje met 2 auto’s, want W en ik zijn het niet helemaal eens over de grootte van de auto. Iedereen hier raadt aan geen kleintje te nemen, maar ik kan me niet helemaal vinden om ons ook zo’n groot milieuonvriendelijk Amerikaans gevaarte aan te schaffen. Maar na de rit is ook hij helemaal in voor het kleinere model, yehaaa!!!! Ik blij, hij ook!

Na wat over en weer gepalaver over de prijs komen we tot een goede deal met Omar, de verkoper, hij is een Afghaanse vluchteling, zeer fijne man trouwens. Enfin, we denken dat het een goede deal was, want je weet dat uiteindelijk nooit.

Dan naar de bank, je haalt een gecertificeerde cheque op, belt een verzekeraar, papieren worden naar de garage gefaxt en een uur later rijd je de garage uit met je nieuwe auto, helemaal opgepoetst vanbinnen en -buiten. Dat allemaal op een zaterdag in een paar uur tijd. De garage is hier trouwens zelfs open voor service van 7u ‘s tot 22u, 6 dagen op 7, verkoop 7 op 7. Gewoon ondenkbaar bij ons. 

Zondag stond er een boodschap op ons antwoordapparaat van Omar: of we tevreden waren met onze auto... nog vragen hadden... hij de set-up nog kon doen voor de GSM… we konden tot middernacht nog terecht en maandag ook en... wanneer en zo vaak we het nodig vinden.
Buttom line van dit postje: service-minded zijn ze wel, die Amerikanen, niets van verkocht en ttp (tires ton plan).

En nóg wat meer thuisgevoel, zowel in de goede zin van “thuis voelen” als in de minder aangename betekenis.

Niet dramatisch hoor, gewoon, W is maar weer eens op “vadrouille”. Maandagochtend is hij vertrokken naar Austin en zal pas donderdagavond (laat) terug zijn. De eerste keer dat ik hier zo lang alleen ben. Voelt toch ’n beetje raar (en zo E, dat weet je dan ook weer, ik las net je mail).

En vandaag, EUREKA!, heb ik vlakbij een nieuwe coffeeshop gevonden, met leuk terrasje en… echt waar, espresso in een heus kopje! Bij Peet’s Coffee & Tea! Blijkbaar onlangs overgenomen door Starbucks, hopelijk worden de kopjes binnenkort niet vervangen door kartonnen bekers.
En denk nu niet dat ik alleen op zoek ga naar koffie... heb ondertussen een prachtige bibliotheek ontdekt, een boerenmarkt op dinsdagochtend... en zelfs een heuse schoenmaker! En dat in California, waar iedereen op flipflopjes of sportschoenen loopt!

Machinewassen heb ik ondertussen ook onder de knie, de eerste keer wist ik niet wat er gebeurde toen de was al na 15 minuten klaar was. Ondertussen weet ik dat er warm water in de machine gepompt wordt en de minuten manueel ingesteld moeten worden. Duidelijk?
Wel, er zijn 4 knopjes voor de temperatuur: cold cold, warm cold, hot cold, hot warm. 4 knopjes voor het volume: small, medium, large en extra large. Verder een draaiknop met “regular fabrics”, cijfertjes van 2 tot 12, “permanent press” en cijfertjes van 2 tot 10 en “knits delicates” zonder cijfertjes. Simpel, maar raar en de trommel draait links en rechts, dus eigenlijk gewoon maar wat schudden. Gelukkig heb ik geen voetbalspelende jongens!

Hier zit ik dan, in de Starbucks, met een lekkere espresso in een … juist, kartonnen beker! Wat mis ik mijn Illy-koffietje in een zo’n mooi espresso-tasje.

Anderzijds vind ik het wel super om in een koffiebar te zitten internetten, je neemt een koffie, of gewoon niets en je blijft net zolang je wil. Niemand die je naar buiten kijkt omdat je de hele tijd niets consumeert. Overal is er draadloze verbinding.

Je ziet hier echt alles, de moeite om een paar uurtjes gewoon te blijven zitten en kijken. Heel veel mensen komen gewoon iets halen om mee te nemen, je kent dat, iedereen loopt hier met een beker, altijd en overal.
Rechts tegenover mij zit een (knap) jong meisje met een stapel cursussen op een Apple te werken, naast mij leest een meneer met grijs haar een boek,  een oude man zit de krant te lezen (hem heb ik hier al vaak gezien), daarnaast in een zetel zit een dame in kleermakerszit, haar koffie in haar eigen thermos (die ze wel hier laat vullen), rechtover mij een jongeman in short, met een iced coffee en laptop, aan mijn linkerkant 2 heren keurig gekleed, hemd en das ( héééél uitzonderlijk hier), die duidelijk ‘about business’ spreken….
Bijna iedere keer word je hier aangesproken, zitten mensen –die mekaar niet kennen- een babbeltje te maken, soms ook komen er heuse gesprekken op gang, die kunnen gaan over politiek, actualiteit, cultuur….
Meestal zit ik buiten op het terrasje, maar vandaag met de laptop is het handiger binnen en lekker koel, want het is warm vandaag.

De ganse dag is het hier een drukke bedoening. Nochtans, op iedere hoek is hier wel een Starbucks te vinden, ieder shopping center heeft er eentje. In Irvine alleen al zijn er tien!

Nu ga ik naar de bank en boodschappen doen. In Mechelen lukte het me altijd perfect om slechts 1 X per week naar de supermarkt te gaan, hier heb ik nog niet die routine. Daarbij neemt het ook nog eens veel meer tijd in beslag om alles te vinden, iedere verpakking moet ik lezen. Ze zijn hier wel echt hulpvaardig, als je even rondkijkt staat er iemand naast je die vraagt of hij kan helpen, aan de kassa worden je boodschappen netjes in je eigen tas gestopt,  of in een plastieken of papieren exemplaar, je krijgt de keuze. Iedere keer ook vragen ze of ze moeten meegaan om het in de auto te zetten… kortom, een luxe die ze bij Delhaize niet geven

En straks ben ik uitgenodigd bij de buren voor ‘afternoon thea’, benieuwd….

 

Het leven van alledag begint hier langzaamaan in de plooi te vallen.

Wim begon deze week te werken, dus nu begint het pas echt, ik moet terug wennen aan het alleen zijn. De voorbije week was nog heel chaotisch, zoveel zaken te doen en te regelen, zoveel spullen die we ons moesten aanschaffen en dan een plaatsje geven in huis…. Blij dat het nu wat rustiger wordt, zo’n tempo was niet vol te houden.

Samen met de doos is ook het bestelde strijkijzer aangekomen. Ik wou er absoluut eentje met zo’n apart reservoir, want veel lichter en efficiënter in gebruik. Met die slechte armpjes van mij is dat geen overbodige luxe. In België zijn ze overal te vinden in alle merken en kleuren, hier blijkt dat nog zeldzaam te zijn. Had het dan maar bij Amazon op het internet besteld en ondertussen heb ik -na wat gegoogel- ook een winkel hier in de buurt gevonden. Dus daar ben ik gisteren een strijkplank gaan kopen.

Deze morgen was Bibi dus al heel vroeg aan ’t strijken, geen excuus meer om een 3-weken hoge stapel wasgoed in de berging te laten staan .

Mijn buurvrouw had me vorige week gevraagd of ik interesse had haar oude tuinmeubelen over te nemen, maar vermits de onze in de kisten zitten, ergens op de grote oceaan, had ik bedankt. Gisteren echter stelde ze voor dat ik ze wel voor een aantal weken kon lenen en dat is natuurlijk super, want we hebben in de living nog niet eens een stoel om op te zitten.

’s Avonds hebben we lekker gegeten op ons terrasje, wilde groene asperges met pasta. Je ziet, elke dag een stapje vooruit. Nu  nog een parasol, want in de namiddag geven de bomen niet genoeg schaduw en is het bloedheet .
 

Dus momenteel zit ik binnen, voor de open terrasdeur weliswaar en genietend van de bloemen en planten buiten. Hopelijk kan ik ze op de goede manier verzorgen, want van bloemen weet ik geen jota, ik ben namelijk een kruidenmadame. Oh ja, gisteren heb ik wat tuinkruiden gekocht, maar vermits het op mijn tuinspulletjes ook nog wachten is, blijven ze voorlopig in de potjes staan. Toch weer een beetje meer thuis  .

Ik laat jullie alvast even meegenieten van mijn terrasje, gezien van waar ik zit te tikken, de citroenen die ik deze morgen plukte en een van de vlinders die hier dagelijks rondfladderen. Zo krijg ik ook elke dag bezoek van een kolibrietje, heb er al verschillende foto’s van genomen, maar die rakker is nauwelijks te zien op de foto, want hij is zo klein en heeft exact de kleur van de boom waar hij altijd in zit. Mocht het me lukken een goede foto te nemen, stuur ik die ook nog.