Voilà, vandaag weer een paar onderzoeken afgerond, uiteraard nog geen resultaat. Dus mogen jullie allemaal nog wat verder duimen.

Ondertussen probeer ik positief te blijven, dat moet wel, in dit land dat optimisme predikt! Cheer up! Be happy! I had a dream! Yes, we can!  Nu denk ik van mezelf niet dat ik een pessimist ben, ook niet echt een optimist, eerder zo’n beetje een ‘defensieve pessimist’. Is het glas halfvol of halfleeg?

Door dat defensief pessimisme bereid ik mezelf voor op ‘mogelijke’ situaties en koester ik  nooit al te hoge verwachtingen, zo bescherm ik mezelf voor ‘áls het mis gaat…’. Noem het ‘positieve kracht putten uit negatief denken’.  

Uiteraard is dit vaak tot grote wanhoop van mijn omgeving. Ik maakte me deze week de bedenking dat het er al ingebakken zat van toen ik nog een kind was. Ik kon de ganse familie op stelten zetten, bijvoorbeeld door te zeggen dat ik slechte examens had afgelegd, wat ik dan ook echt dacht, om dan al fluitend met goed resultaten thuis te komen. En dat is wel eens vaker gebeurd. Uiteraard was dat ook de aanzet om te proberen het nog beter te doen.

Naast Plan A graag ook nog een Plan B en een Plan C mag ook als het even kan. En zo zit ik nu alle mogelijke situaties op een rijtje te zetten, nog voor ik één resultaat heb. De aard van beestje, zeker? En ik heb nog meer rare kronkels...

Nu ik nog een beetje licht geef van al dat venijnig radioactieve spul dat ze ingespoten hebben, denk ik dat we vanavond in de tuin kunnen eten, want hebben daar nog steeds geen verlichting.

Iene miene mutte
tien pond grutte
tien pond kaas…

... waar begin ik mee? Het plezante gedeelte of het ‘andere’?

Donderdag werd er nog maar eens bloed geprikt, het was amper een week geleden, dus dacht ik er het mijne van: onnodig en dikke geldklopperij! Ik schrok me dan ook een hoedje toen de oncoloog me vrijdagnamiddag opbelde, een dokter belt je namelijk niet met goed nieuws. De fameuze tumormarker was op die paar dagen tijd nog maar eens serieus gestegen, een petscan moet dus sowieso gebeuren, ongeacht het resultaat van de Ultra Sound. Mijn ‘onderzoekschema’ voor volgende week raakt ondertussen dus nog wat voller.

Ik 'probeer' mezelf wijs te maken dat het nog wat snel is om te beginnen panikeren, maar het blijft bij wanhopig proberen....

Ik had graag forfait gegeven voor het verjaardagsfeestje zaterdagavond, hoewel ik best weet dat het geen zin heeft te zitten kniezen, maar wat doe je eraan? Dat kwelduiveltje zit me constant te poken. Met tegenzin dus kleedden we ons op en vertrokken voor de party in black and white outfit.

Nu weten we ondertussen dat de feestjes ten huize J & D niet saai zijn en tot in de puntjes verzorgd, en zo was ook dit Monte Carlo feestje weer helemaal top.

Bij onze aankomst kregen we naast een warm onthaal ook een (nep)cheque van 500$, die we konden inwisselen voor casino chips. De huis was omgetoverd in een casino, compleet met een heuse Black Jack table en croupier.

Het aperitief kregen we in black & white gestippelde glazen en in de keuken stond een koud en warm buffet klaar. Geen hamburgers, maar fijne hapjes. De party kon beginnen en ik verzeker jullie dat Dena, de gastvrouw, knows how to party, baby! Ze is een echte lachebek, in the mood of niet, het werkt gewoon aanstekelijk, een echt showbeest is ze. Al gauw hoorde ik dat kwelduiveltje niet meer en was het genieten met volle teugen.

W had geluk in het spel en won een restaurantcheque van 50$, niet nep!

Vandaag is het weer stilletjes ten huize W & R, lekker uitrusten en nog wat nagenieten, terwijl ik mijn sombere gedachten probeer te verdringen en helemaal niet uitkijk naar de spannende week die voor de deur staat.

Eigenlijk ben ik zeer slecht gezind, ik fiets deze morgen naar Peets’ en zie dat ze bezig zijn de bomen* met de grond gelijk te maken, hier in onze wijk! Vorige week had de postbode het me gezegd, maar geloofde het niet echt, waarom zouden ze die bomen nu slopen? Had gezien dat er een container gezet was en zo’n gedrocht van een ‘draagbaar toilet’, maar volgens een buurvrouw zouden ze deze week alle houten hekken beginnen schilderen. Dat geloofde ik liever.

Ik begrijp echt niet waarom ze dat doen, vraag me af of het nu is om die mooie papegaaien te verjagen? Dat zou wel straf zijn, ik heb geen enkel probleem met die kleurrijke bezoekers, zelfs al maken ze lawaai. Trouwens, die bessen zijn ook zeer gegeerd bij andere vogels. Of is het omdat hun hondjes zich erin verslikken? Ik hoor ze hier vaak klagen dat het ‘dirty trees’ zijn omdat de bessen op de stoep vallen, maar so what? Daar zijn bezems voor. Ik zie alleszins geen enkele goede reden voor deze drastische ingreep.
Een paar maanden geleden hebben ze voor mijn deur de mooie eucalyptusboom gesloopt, omdat hij het voetpad zou beschadigen met zijn wortels… bah, ik begrijp er niks van en ben boos!

Wat anders, gisteren de uitslag gekregen van de CT. Behalve een vlekje op de lever (wist ik en is gewoon een goedaardig dingetje) en ‘iets’ op de pancreas, was er niets te vinden. Dat ‘iets’ moet nu met ultra sound onderzocht worden, het kan een tumor zijn, maar meer dan waarschijnlijk is het gewoon een goedaardige cyste. In dat laatste geval moet ik daarna ook nog eens onder de petscan, want de reden voor de verhoging van de markers moét gevonden worden, aldus dokter ‘Allesgaatchoed’.

Oh ja, zou het nog vergeten, misschien heb ik me wat onduidelijk uitgedrukt, ik beweer zeker niet dat ze hier op medisch vlak beter werken, of efficiënter zijn, wel op ‘logistiek’ vlak.
En meer onderzoeken? Overconsumptie? Mogelijk, maar in België zijn ze indertijd ook blijven graven en kreeg ik het ene onderzoek na het andere omdat de reden van de stijging niet gevonden werd. Soms denk ik inderdaad dat de dokters behalve hun patiënten ook hun apparatuur aan de waggel willen houden. Dat gevoel had ik daar en heb dat nu hier. Maar, wat doe je ertegen?

Bottom line, ik blijf nog even bezig, want ondertussen sta ik behalve voor die ultra sound ook nog gepland voor een darmonderzoek en een afspraak bij de dermatoloog, want in een van de 2 biopsies blijken weer kwaadaardige celletjes te zitten. Mijn vermoeden dat het daar een mijnenveld is blijkt te kloppen…, zucht.

Maar het weekend staat voor de deur en dat belooft mooi te worden en ik heb er al een terrasje opzitten deze morgen!

* Volgens een van mijn blog-vriendinnen zou het de Amerikaanse vogelkers zijn, the Prunus Serotina http://en.wikipedia.org/wiki/Prunus_serotina

Jullie complimentjes en gelukwensen hebben me enorm veel plezier gedaan. Dat extra duwtje in de rug zet me aan om er zeker mee door te gaan. Ik vind het fijn jullie reacties te lezen, het is altijd het eerste wat ik doe als ik mijn PC opstart. Maar echt veel heb ik niet nodig, want vrees dat ik ondertussen al serieus ‘blogverslaafd’ ben en niet direct zin heb om te beginnen afkicken.

Ik vertel nog rap een klein voorvalletje van gisteren. Bij de buren krijgen ze binnenkort familie op bezoek en hebben niet genoeg slaapkamers…, dus kreeg ik doodleuk de vraag of er misschien een paar bij ons konden slapen….

Morgen verjaart Frisco, 1 jaar wordt mijn blogje! Voor mij tijd om even terug te blikken naar een jaar geleden toen ik mijn blog startte.

Het begon eigenlijk gewoon als een dagboek voor mezelf, toen W supercool kwam aandragen met het voorstel naar de US te verhuizen. Het was niet echt de bedoeling om het blogadres aan iemand door te geven, eerder om wat 'blog-kunde' op te doen, wat te oefenen en zien hoe het werkt, mocht dit onwaarschijnlijk avontuur ooit doorgaan.

Ik worstelde met mijn geweten… konden we onze familie zomaar achterlaten, onze ouders die ouder worden, mijn vader in een verzorgingstehuis…, alles in de nek gooien van ons beider broers…. En dan voor mezelf, mijn onstabiele gezondheid, was dit wel verantwoord…?

Dus begon ik alles op te schrijven wat er door mijn hoofd ging. Het was allemaal zo onwezenlijk en veraf, en tegelijk ook zo dichtbij..., de ene dag was het een njet, de andere dag leek het weer heel reëel…. Ik vertelde er niets over in mijn omgeving, omdat we bij onze ouders geen -mogelijk onnodige- paniek wilden zaaien. Het was pas toen de beslissing echt gevallen was dat ik mijn blogje bekend maakte.

Ik had er eerst wel wat moeite mee, vond het een beetje freaky dat iedereen kon meelezen. Algauw kreeg ik fijne reacties en dat zette me aan ermee door te gaan en ik begon erop los te schrijven, kreeg er zowaar nog plezier in ook. Alleszins uitstekend goeie therapie.

Sinds ik vorige week de dagteller op mijn blog in 't oog kreeg en besefte dat ik al een jaar lang mijn leven op het world wide web gooi, of beter gezegd, datgene wat ik kwijt wil, heb ik wat herlezen van toen, om te zien wat er allemaal door mijn hoofd raasde op dat moment, waar ik mee bezig was….
Nu ben ik niet zo’n terugblik-persoontje, ben zeer zeker niet blijven hangen in hoe-het-vroeger-beter-was…, maar ik geniet er nu toch van, van mijn eigen schrijfsels nog wel, denk terug aan de mooie momenten van toen met vrienden en familie, maar huiver ook weer even als ik lees hoe ik in die rollercoaster van onzekerheden mijn kas zat op te vreten, gekatapulteerd werd van een ‘go’ naar een ‘no-go’….

Hoe wankel dit avontuur ook blijft, hoe het ook verloopt of afloopt…, dit is fun en de hele rompslomp van verhuis en de problemen daaromtrent allemaal meer dan waard.
♪ Living in America... ♪

Maandagnamiddag hoor ik buiten een verschrikkelijk lawaai, ik kan het niet thuisbrengen, maar het is uiterst onaangenaam. Ik had het al eerder gehoord, maar nu leek het zo dichtbij en zo intens, eerder een mechanisch dan een natuurlijk geluid, zo dacht ik. Omdat het blijft aanduren en ik (wat) curieus ben ga ik eens kijken… een hele resem papegaaien, groen met rode kop, vliegen luid kwetterend weg.

Ik loop snel de straat op, ondertussen zitten ze in een andere boom, ga wat dichter… oeps, vogels vliegen weg, had ze hier nooit eerder gezien.

In de ganse wijk staan bomen langsheen de straat, ik ken niks van bomen, weet alleen dat ze groen blijven en vol zwarte bessen hangen. Die dag lag het onder ‘onze’ boom vol takken met bladeren en bessen over het hele voetpad, een ware ravage. Ik dacht dat de vuilniskar er met de vorklift had ingezeten, is al eerder gebeurd.

’s Anderendaags, ongeveer hetzelfde uur in de namiddag, weer dat lelijke gekrijs, ik had mijn fototoestel klaargelegd in de kamer aan de voorkant van het huis, met zicht op onze boom. Weer vliegen ze weg als ze me zien.

Woensdag zet ik een trapladdertje voor het raam, doe de luiken toe, die alleen het onderste gedeelte van het raam afsluiten, en wacht op het gekwetter. Om 5u in de namiddag zijn ze daar weer, deze vogelverschrikker kruipt het laddertje op, neem een foto en plots vliegen ze weer weg…??? Een dame met een hondje komt voorbij, en dan verslikt dat mormel zich in zo’n besje, baasje houdt halt en tegen de tijd dat het honkie het bolletje heeft uitgespuwd zijn er geen vogels meer te bespeuren.

Ondertussen hoor ik dagelijks hun gekwetter, zie ze overvliegen, maar heb ze niet meer in mijn boom gezien… tot gisteren… gekwetter aan de voorkant, ik kruip met fototoestel het laddertje op en krijg enkel een bezemsteel in het vizier die in het gebladerte heftig tekeer gaat, hoor luid gekrijs van de vluchtende vogels en... van mijn buurvrouw.

Ik verbouwereerd naar buiten om wat uitleg, D ziet nog rood van colère. Ze vertelt dat het de Mexican Red-crowned parrot, is. Ze verblijven hier de hele zomer, houden van onze buurt, maar de buurt duidelijk niet van hun, want ze vernietigen de bomen, jagen andere vogels weg, maken veel lawaai en elk jaar stijgt hun aantal…. Ik vind ze alleszins heel mooi en zolang ze ’s nachts niet beginnen kwetteren mogen ze rustig in mijn boompje zitten.

Op het internet lees ik nu dat er in California een heel project is opgezet rond deze beestjes, http://www.californiaparrotproject.org/index.html , interessant om lezen, ze besluiten met: They are here, for better or worse, and continue to pose interesting biological questions.

Vrijdagochtend laten we ons met een taxi naar de Venetian* voeren, een stuk verder op de Strip, thema Venetië, uiteraard. We ontbijten onder de fake altijd blauwe hemel, op een fake terras, onder een fake olijfboom en worden bediend door fake Italiaanse obers. Gondels (op elektriciteit?) varen af en aan op de kanalen. Dit is er allemaal zo over dat het eigenlijk wel best funny is, want je raakt niet uitgekeken, noch uitgepraat over hoe het allemaal in mekaar zit en hoe dit toch mogelijk is, hoeveel poen dat gekost heeft, wie dat allemaal bedenkt….
Als we voorbij één van de Italiaanse schoenwinkels flaneren voel ik aan mijn kleine teen dat ik de foute schoenen draag, dus van de nood een deugd gemaakt en een paar nieuwe gekocht (made in China).
Op het San Marcoplein staan de tafeltjes al gedekt voor de lunch, wij trekken naar de volgende bezienswaardigheid, lees hotel. Buiten passeren we nog het Dogenpaleis, de Brug der Zuchten en de Rialto Brug, en -kan het er nog ‘overer’ zijn?- hier loopt een heuse loopband op in de 2 richtingen!!!

Hop naar de Bellagio nu, misschien vangen we een glimp op van George Clooney? Of Andy Garcia, of Brad Pitt…, want mijn verbeelding slaat op hol en ik waan me even op de filmset van Ocean’s Eleven. We drinken een Illy koffietje op een gezellig terrasje, geserveerd in een echt kopje, óp een schoteltje én met koekje. Helaas geen Clooney te bespeuren, uiteraard zit die in een koffiebar van... ‘Nespresso, what else?’.
 

We zetten onze weg verder en even later staan we zowaar onder de Eiffeltoren aan het terras van Paris Casino en genieten vandaar van de fenomenale fonteinenshow van de Bellagio, wat een prachtig spektakel! 
Als we wat later de Diablo bar passeren wordt er net met het rad gedraaid, Happy Hour kan beginnen! Wij schuiven aan aan de bar, bestellen een pot guacomole met tortilla chips en  laten de margerita’s aanrukken! Het is er een drukte en ambiance van jewelste! Een stel chicas die de vrijgezellenavond vieren van het meisje met de bruidssluier brengen de ganse bar in zwoeng, iedereen gaat uit de bol om 3u in de namiddag!

Om 18u staan we weer gewassen en geschoren klaar en vertrekken naar het MGM voor Ka. De show begint om 19u, onderweg nemen we een klein hapje. In een megagroot theater met comfortabele zitjes (wat in zo’n tent in België niet altijd het geval is), biedt Cirque du Soleil weer prachtig spektakel, entertainment ten top, verrassende effecten en kleuren in deze groots opgezette show. Qua ‘cirque’ blijven we een beetje op onze honger zitten, pas in het laatste deel komt er een knap staaltje circus aan te pas. Alleszins geen spijt van onze keuze.

Op onze terugweg moeten we nog NY NY passeren, tequila time baby! Dat had ik nog tegoed. Ze worden hier geserveerd zoals ik het graag heb, single shot met zout en limoen! Het is de bedoeling dat je eerst de limoen, dan het zout en tenslotte de tequila in 1 keer naar binnen giet. De barman knikt bevredigend als hij mijn grimas ziet (al deed ik het in 2 keer) en als ik nog een tweede shot bestel krijg ik helemaal zijn goedkeuring en zijn we helemaal in ‘the mood’. Overal klinkt muziek, lawaai van lachende en zingende mensen, de rollercoaster die voorbij giert….

Ondertussen vallen de oogjes bijna toe en is het tijd om de nodige rust te gaan opzoeken in onze piramide, want morgen komt er nog een (halve) dag….

Zaterdag doen we het heel rustig, rijden met onze auto tot bij het Wynn en Encore resort, helemaal noord op de Strip. Deze 2 hotels zijn ‘brand new and top of the bill’!  Echt ‘hors catégorie’! We verpozen er even op een terrasje met zicht op een grote waterval.

Voor we naar huis rijden zoeken we een hamburgertent op waar we een dikke burger eten met frieten en een biertje, want tegen die tijd hebben we het wel gehad. Er stond nog veel meer op ons lijstje (o.a. de geluid- en lichtshow in Fremont street), niet kunnen doen doordat mijn bobijntje altijd zo snel af is, maar geen nood, zodoende hebben we redenen genoeg om nog eens terug te gaan. Om het met de legendarische woorden van J. Cruyff te zeggen, ‘elk nadeel heb z’n voordeel’.

Zeer zeker is het er allemaal ‘over the top’ en 'té', zó fake dat er geen woorden voor zijn, maar ik vond het wel reuze fun in deze enorme grote speeltuin!

*alle foto's van de Venetian zijn dus echt wel binnen genomen!

Verslagje en foto's van Vegas volgen, maar moest eerst nog even naar Los Angeles, voor de Oscars...
Klik op foto

Ik vertelde al eerder over George, hij is de man van de ‘lots and lots of food’ (zie postje van 1 januari). Hij weet en kent echt álles over voeding, al moet het voor hem zeker niet bio, of mager, of wholeweat, of… zijn, nee, eerder hoe (calorie)rijker hoe beter.

We zijn al verschillende keren met hem en zijn eega Tammy op stap geweest, maar dit hadden we nog tegoed. Hij stond al lang te springen om met ons een alles-omtrent-eten-verkenningstoertje te maken in en rond Irvine.

Uiteraard kennen we ondertussen de meeste winkels en eetgelegenheden wel, maar hij had nog wat speciallekes waarvan hij zeker wist dat we er  nog niet geweest waren. Inderdaad, zo bracht hij ons naar een heuse bakkerij met echte koffiekoeken, ik verzeker je, die zijn hier zeldzaam. We bezochten een Japanse supermarkt, alles netjes en verzorgd…, een Chinese, waar het allemaal niet zo nauw komt qua hygiëne, een Duitse winkel met een rijke keuze aan charcuterie….

Kijk maar naar de foto’s, dat zegt waarschijnlijk meer dan woorden. De foto van onze afsluiter, een rijk gevulde tafel, had ik er misschien beter niet bijgezet na mijn vorig postje over healthy food???

En vanavond vertrekken we voor een weekendje naar Las Vegas!!!

Vorige week ging ik winkelen bij Wholesome Choice, een Perzische supermarkt die zijn naam alle eer aandoet, althans wat betreft de enorme keuze aan groenten, fruit en specerijen. Iraniërs staan er in de rij voor versgebakken Sangak bread, zo lekker dat je er niet kan afblijven, geen enkel brood passeert de kassa heel. Heb het ook eens gekocht, maar veel te groot (60cm lang) en je moet het echt kakelvers eten.

Aan de afdeling groenten & fruit laad ik mijn karretje al bijna halfvol, dat is altijd mijn eerste stop, daarna in de afdeling droge voeding gooi ik er nog een zakje linzen en mung beans in, een doos walnoten en een doos cashew noten, bij de zuivel 6 flessen ‘lowfat organic kefir’. Een gang verder neem ik een grote strooibus kurkuma uit het rek…, een rondborstige Amerikaanse dame bekijkt me en vraagt waar ik die specerij voor gebruik, want zo’n ‘huge container’! Ik noem een paar gerechten op waar ik het in gooi en geef terloops mee dat het een krachtige ontstekingsremmer is in combinatie met zwarte peper, dus heel gezond, dat ik het dagelijks gebruik….

Aan de andere kant van dezelfde gang staat de bloem, ik neem 2 pakken van elk 5lb en leg ze in mijn kar. De dame staart me met grote ogen aan en vraagt wat ik doe met zoveel bloem, en dan nog wel wholeweat…!?? Ik zeg dat ik mijn brood zelf bak, omdat ik vind dat Amerikaans brood te zoet is en maak daarmee duidelijk indruk, want dat vindt ze iets, zelf brood bakken. Ondertussen zie ik haar ogen steeds groter worden, terwijl ze zonder een zweempje van schroom noch discretie in mijn kar staart en met een bijna meelijwekkende blik zegt: but…, all you buy is healthy stuff….

Deze keer lag er wel echt veel van wat je onder de noemer ‘geitenwollensokken-voeding’ klasseert in mijn kar, maar vond het een plezant voorvalletje. Ik probeer –mits het lekker en genietbaar te houden - zoveel mogelijk gezonde spullen op tafel te zetten. Ik weet best dat er zoveel factoren zijn waar we niets (wat we meekregen op onze genen) of nauwelijks iets (o.a. milieu) aan kunnen doen, maar dat ietsepietsie waar we wel een beetje de hand in hebben, doe ik met graagte, zonder ons daarbij alle geneugtes van het leven te ontzeggen, of wat dacht je?

Anderzijds ben ik ‘tamelijk’ roekeloos, zoals eerder deze week ook weer. Ik gebruik een transformator voor mijn (uit België meegebrachte) elektrische tandenborstel, die is enkel geschikt voor apparaten van minder dan 50 watt. Nu had ik hem zonder erbij na te denken gebruikt voor een verwarmingsapparaat…, rook, stank, hitte en een kapotte transformator waren het gevolg. Nadat hij was afgekoeld, vond ik het lekker niet nodig hem weg te gooien, maar stak hem rustig terug in het stopcontact met de tandenborstel….

Een paar uur later, gedaan met eten, ruim de keuken op, maar voel me rot, mijn maag doet raar, kuch, heb hoofdpijn en ben suf…, als ik plots opgeschrikt word door een luid alarmsignaal. Ik ren naar boven want direct denk ik aan brand ten gevolge van die kapotte transformator, gooi de deur van de slaapkamer open, alarm stopt, badkamerdeur open..., maar niets te zien. Terug in de keuken, de adrenaline giert nog door mijn lijf, zie ik dat er een van de gasbekkens helemaal open staat en pas dan ruik ik de gaslucht, dadelijk ramen en deuren open gezet en naar buiten, de frisse lucht in…, ik vermoed dat ik toch zeker meer dan 2 uur dat gasluchtje inademde….

Het feest van Valentijn gaat hier natuurlijk ook niet ongemerkt voorbij. Na de pompoenen en de candy canes kleuren de etalages knalrood met de meest absurde hartvormige prullen, van knuffels en kussentjes tot juwelen en parfum, pralines, lingerie…, aan mij echt niet besteed, ik koop niks en wil ook niks krijgen. Niet dat ik vies ben van een zweempje romantiek, integendeel, die dag kraken we waarschijnlijk een flesje bubbels bij een speciaal gerechtje en kijken mekaar eens diep in de ogen, terwijl we mekaars handje vasthouden (…). Maar ‘en-masse’ in een restaurant, nee, liever een andere keer, merci!

Ik ben duidelijk niet alleen van dat principe, want lees net op de site van Radio1 dat slechts 17% een Valentijnsgeschenk geeft uit liefde, 4% doet dat uit gewoonte, 8% omdat de partner het belangrijk vindt en 71% lapt z’n laars aan het hele gedoe.

Al surfend kwam ik deze week op een site terecht, de International Star Registry (ISR), waar je een ster kan kopen, in dit geval als Valentijnscadeau. Jullie kennen het waarschijnlijk, zo’n soort burgerlijke stand van de sterren, bestaat al 20 jaar. ‘Een uniek coördinaat’ wordt gekoppeld aan de naam van je geliefde aan wie je de ster wil geven. Dikke lulkoek natuurlijk, het enige wat je koopt is dat stukje papier, excusez le mot, ‘het Certificaat’ met grote C, verkrijgbaar in verschillende uitvoeringen, beetje afhankelijk van hoe groot je liefde is, lees, hoeveel je er wil voor neertellen. Mocht je interesse hebben en je geliefde heet Tom, wel, Nicole Kidman heeft er nog eentje in de aanbieding met ‘Forever Tom’.

En ach, misschien wel leuk als Valentijnscadeau, het verschilt niet zoveel van de andere –voor mij- onzinnige geschenken, maar dat het ook uitgebuit wordt om mensen die een pijnlijk verlies leden het geld uit de zakken te halen en die dit écht geloven…. Dit is werkelijk dwaasheid ten top en  niet meer zo lachwekkend tenzij dan voor de ISR* zelf die astronomische winsten opstrijkt, want ondertussen zijn er al een miljoen exemplaren verkocht! Big business dus, bedenkend dat er tussen de 400 biljoen en 1 triljoen sterren zijn, kunnen die gasten nog even doorgaan met ‘dollarbiljetten printen’, er is nog veel plaats in het heelal….

Mijn raad, koop een telescoop en ontdek er zelf eentje, dan ben je alvast zeker dat die ster bestaat en heb je een telescoop die van jou is! En dit gezegd zijnde, maak ik me de bedenking dat ik ook niet onderuit gekomen ben aan Valentijn... met dit postje.

*De enige officiële instantie die een naam mag toekennen aan sterrren, planeten... is http://www.iau.org/

Het regent vandaag, we gaan boodschappen doen en stoppen eerst bij Starbucks. W gaat ‘in line’ staan voor de koffietjes, ja, hier is het niet queuing zoals in de UK, nee, in de US staan ze gewoon ‘in line’, en dat doen ze vaak, hier wordt wat af ‘ge-line-d’, ze hebben me hier een paar keer met grote ogen bekeken toen ik vroeg of dit ‘the queue’ was, het is ‘the line’. Punt.

Bon, ik zoek ondertussen een krant en een tafeltje groot genoeg om makkelijk de krant open te leggen. In de meeste Starbucks zijn maar weinig zitplaatsen, men kijkt er dan ook niet van op als je bij iemand aan tafel gaat zitten. Ik vond een plekje aan een van de grote tafels die voorzien zijn van stopcontacten, handig  om je laptop aan te sluiten.

Aan de andere kant van de tafel zit een man voor zijn laptop, met GSM aan zijn oor en voor hem ligt een opengeslagen krant, advertenties ‘Rental Properties’ zijn met fluo omcirkeld, hij knikt me vriendelijk toe en praat verder in zijn mobieltje, ik sla ook mijn krant open.

Chris, zo heet hij, heeft al snel een afspraak vastgelegd om een woonst te gaan bezoeken, in de  namiddag om 14:30, want om 13:30 heeft hij al een afspraak en dat zal vermoedelijk niet lang duren. Chris heeft geen GPS, want Chris vraagt aanwijzingen hoe hij er moet geraken. Hij zit in ‘sales and advertising’ weet te vertellen dat hij een harde werker is want heeft ook nog een job bij ‘a division of Verizon’…. Verizon is de tegenhanger van onze Mobistar of Base of….

Bij het volgende telefoontje verneem ik dat Chris alleenstaande is en ‘a neat person, who can be trusted’, hij rookt niet, heeft zin voor verantwoordelijkheid…. Een roomie is geen bezwaar, aparte slaapkamer en de rest gemeenschappelijk is geen probleem, want Chris is vaak op verplaatsing en werkt veel met zijn laptop, zijn laptop is zijn ‘office’. Ondertussen heeft hij daar ook een afspraak, nog een uurtje later.

Nog een cirkeltje en gesprekje verder verneem ik dat Chris ergens midden in de vijftig is, ergens komen er ook nog 2 kids opduiken, een tweede slaapkamer is echter niet nodig… en dan draait hij even zijn hoofd en mis ik een stukje… ik vul het dan maar zelf in, ze zijn het huis al uit of slapen bij Ex-Mrs-Chris….

En op die manier gaat het nog een tijdje door, hij verkoopt zijn kwaliteiten als ‘an excellent potential tenant’ zeer goed, al heb ik de indruk dat de advertenties en Verizon-abonnementen minder vlotjes verkopen en hij met moeite de eindjes aan mekaar kan knopen.

Zo vang ik vaak gesprekken op, of soms flarden van gesprekken en dan laat ik mijn fantasie de vrije loop en soms speel ik met de gedachte om er cursiefjes over te schrijven, een mapje of blogje aan te leggen met de titel ‘Luistervinken in de koffieshop’ of iets in die aard…, maar ach, ik zal het maar bij de scharrels op ‘Frisco’ houden nu het nog leuk toeven is zo’n paar keer per week in de koffiebar, voor het een obsessie wordt en me er helemaal in vastbijt. Dus, houden zo.

Ik zit voor TV en vraag me af waar Chris nu is...

Het weekend staat voor de deur, jullie zijn er uiteraard op dit moment al aan begonnen.
Vanavond gaan we met collega’s van W naar ‘the best place in town for sushi’. I love sushi!!! Sushi is hier zeer populair en dat ligt waarschijnlijk niet zo voor de hand, het is niet direct wat je als lievelingseten van de ‘doorsnee’ Amerikaan in de top 5 zou zetten, want ‘Amerikanen zijn allemaal dik en eten alleen hamburgers en sushi is caloriearm en voer voor magere Aziaten…’.

Dit zijn niet mijn woorden, want wat ik hier zie strookt helemaal niet met het beeld dat ik van dé Amerikaan had. Ik heb al wat bijgestuurd. Uiteraard weet ik wel dat California niet representatief is om dé Amerikaan te typeren, als die al zou bestaan… evenmin als dé Vlaming, of dé Waal, of dé Hollander….

Gisteren kreeg ik een complimentje, dat ik altijd zo smaakvol gekleed ga, dat je kan zien dat ik een Europese ben…. Wel, mijn complimentjesmaker moest dan maar eens op een warme zomerdag een blik werpen op de terrasjes van de Mechelse markt of ergens in een doorsnee winkelstraat… smaakvol???!!! Een kakofonie ja, zij het dan niet van klanken maar van beelden.
Wat je hiér wel vaker ziet zijn mensen in sport outfit en dan bedoel ik niet de in trainingbroek met witte sokken en sandalen  mensen ’s zondagsochtends bij de Belgische bakker….

Ben ik nu eenzijdige commentaar aan ’t geven? Echt niet, want dit moet ik ook even kwijt, soms geloof ik echt mijn ogen niet, zo zie je hier regelmatig in het banaalste fastfood restaurant een groepje opgetutte meisjes zitten die een feestje bouwen. Opgetut is niet het juiste woord, maar dat is er eigenlijk niet om hun ‘kledingsstijl’’ te omschrijven, manman, mocht ik het ooit durven daar een fotootje van te nemen…J. De eerste keer dat ik het zag dacht ik –echt waar- dat ze ‘verkleed’ waren, of in een of andere satirische komedie te zijn beland, een paar gradaties te overdreven om het serieus te kunnen nemen.

Er bestaan dus uiteraard wel stereotypes, maar nee, dé  bestaat niet, zoveel is zeker… en dat we vanavond sushi gaan eten is ook zeker! Stop, ander onderwerp nu!

W moet volgende week weer weg, ik was eerst zinnens om mee te gaan, bij nader inzicht blijf ik toch maar liever thuis. Hij zegt dat ik al mijn ‘besonjekes’ niet zo lang kan missen en hij heeft natuurlijk een punt, huisduif die ik ben. Ook kan ik mijn zaaisels toch niet zomaar alleen laten, want die klein mannekes moeten drinken! Nu hebben we hier wel zo’n automatisch sprinkler systeem voor de tuin, maar  daar zijn ze nog te fragiel voor, ze zouden verzuipen. En dan tenslotte, mijn gesnotter en gehoest heb ik bovengehaald als reden nummer drie, al is dat ondertussen veel beter, vallingske loopt op laatste pootjes en nu het eindelijk regent en de pollen zijn weggespoeld zit ik straks weer helemaal op de rails.

Ik wens jullie allemaal een mooi weekend!

Deze mail kreeg ik van een ex-collega. Marie was Amerikaanse, maar expat in Frankrijk toen ik daar woonde en werkte. Hoewel we mekaar al heel lang uit het oog verloren waren, doet dit ontzettend veel pijn. Zij was indertijd niet alleen een collega, maar een vriendin die vaak bij ons over de vloer kwam en met wie we veel weekends samen optrokken.

All,

A dear friend, Marie Ragonese passed away this weekend after a long battle with cancer.
If you knew her, you will know what a friend she was. Marie was one of the first Diasonics new hires and a terrific applications specialist.
 Please pass this along to all Diasonics folks you know that you think knew Marie.
 Don 
 
To Marie's Friends of past and present,
To begin, I want to thank  you all for your support the past half year,  as Marie's battle intensified.  And she was a battler. I know, I was there.  But she's at peace now, and it is our turn to start the battle.
My sadness comes in the loss of a creative, loving person, at such an early age.  And I was fortunate to know her as my sister.  My sadness does not come from today's end to the battle.  I only wish for her sake it could have been sooner.  But as the nurses told me, she had a healthy heart.  I corrected them, it was a big heart.  She gave for all and asked nothing in return, a trick her mother taught her well. Today, she was incredible, as she waited for me to return, this morning.  About 9:40 the nurse asked for me to leave to place the suppository.  Although in a coma, since Friday a.m., Marie eyed my movement out, then Fran's.  Melissa ! lay by her side, and she gave that last puff, Melissa said, as if  to say, "it's about time!"   Last night, we were told it might not happen with loved ones in the room, and she may wait for the right moment, as if to say "gotcha!" and she did.
Although loved by many of  you, she did ask to not have a room full of people at the time.  She waited for her siblings to leave to spare us that memory, and to have the last  laugh on us, "gotcha!"  (I thought leaving me with Fran was going to be the last laugh!)
 
Presently, I'm at Yardely, Marie's place, and will back and forth to deal with some of the legal "stuff" that I love. Can't wait. May have to visit WM, but would like to stay this way to deal with banks, county seats, lawyers, etc.  to keep from missing more work, (which will be needed to help straighten me out somewhat).

She asked for a minimum of flowers for her services.  She expressed a wish for donations to the cancer society of "their choice."  She did participate in the Susan Koeman society, but I still  give to  Karen Quinlin Hospice for my Uncle Ben, and there is a site at Mt. Siani for my cousin Joyce's battle with ovarian cancer, (Joyce and Marie were like sisters, and both were diagnosed, went to remission, out of remission and battled to the end, only months apart). Enough to choose from.
 Plus your own choice. 

Thank you all for  being my sister's work family! 
 Love Always,
 Marie's brother, Al Ragonese
46 Stoney Hill Road
Jamesburg, NJ  08831-1167
 

‘k Weet het, ’t is stilletjes op Frisco, ik word van alle kanten gepookt om terug te schrijven en heb er wel zin in, maar er gebeurt momenteel niet echt veel dat ik de moeite waard vind om neer te pennen. Niet dat ik het niet naar mijn zin heb, integendeel…, een koffietje gaan drinken, eens getrakteerd worden door de barista, op de terugweg een praatje maken met de buurjongen… meer moet dat niet zijn, maar niet echt spannend om lezen. Ik schrijf trouwens wel, over van alles en nog wat, maar na het gelezen te hebben en me de bedenking te hebben gemaakt dat toch niemand wat heeft aan dat geleuter, zet ik het in mijn mapje ‘niet geschikt voor blog’ , en verschijnt er dus geen postje.

Maar vandaag wil ik wel even meegeven dat het hier volop lente is!

Net voor we in december naar België vertrokken was het hier behoorlijk koud en veel winterspullen hadden we niet mee verhuisd. Dus, nadat in belgenlandje de cadeautjes waren uitgedeeld, vulden we onze halfvolle (halflege?) koffers met sjaals, jassen, laarzen en truien.

Helaas is dit echt overbodig gebleken, want het is sindsdien niet koud meer geweest en sinds deze week is het helemaal voorbij, hetgeen ze hier winter noemen, overal schieten er nieuwe scheutjes uit, de bomen staan in volle bloei en ook mijn zaaisels (rucolla, basilicum, peterselie…) doen het goed. De natuurlijke jaarlijkse traditie van vermenigvuldigen heeft zich aangekondigd: de lentekriebels hebben duidelijk op de hormonenspiegel van de hummings gewerkt want gisteren hoorde ik zo’n raar geluid in de tuin…, rrrrrrr… rrrrrrrrrr…, een vrijend kolibriepaartje! Luttele seconden later, met camera in de aanslag, stelde ik -zeer teleurgesteld- vast dat het verliefde stelletje een beter plekje gevonden had om te stoeien.

Het is hier echt van dat ‘voormijmaghetzoblijven-weer’, hoewel een beetje regen een zegen zou zijn voor de natuur, want het is hier uitzonderlijk droog. Op de foto (klik om te vergroten), vorige week genomen, stonden er nog en paar plasjes in de kanalen, nu… geen druppeltje meer.

Weet nog niet hoe ons weekend er zal uitzien. Vorige week zijn we tenslotte niet naar Big Bear geweest. Volgens de site was er niet echt veel sneeuw, kwam daarbij dat ik wat hinder had van mijn oor en dat was genoeg om thuis te blijven.

Nu hapert er weer wat aan de scharnieren, dus mogelijk weer een rustig weekendje. Mijn lichaam sputtert wat tegen, heb zelf een diagnose gesteld, een BBO, een body burnout zeg maar, niet in mijn hoofd maar in mijn lijf dus. Bart Peeters zingt over zijn burnout ‘waar eens mijn hersens zaten, zit nu goulash en steak hach酒, bij mij is het eerder van ‘♪♪ waar eens mijn spieren zaten, zit nu goulash en steak haché, het zit hier duidelijk niet meer ♪♪ mee-ee-ee-ee-eeeee!!!! ♪♪.