Ondertussen blijf ik hier maar kwakkelen, ben al een aantal keer in het ziekenhuis geweest, is er al veel bloed geprikt en kweekjes gedaan, foto’s, scans, antibioticumkuur, er werd een vancomycin antibiotic lock geplaatst op mijn poort… niks hielp, niks helpt.

De oorzaak is nog steeds niet gevonden, maar de koorts persisteert. Ben al een paar keer aan een opname in het ziekenhuis kunnen ontsnappen, maar ondertussen besef ik zelf maar al te goed dat het zo gewoon niet verder kan, ik ben compleet op.

Heb net naar doc gebeld en ik word in het ziekenhuis verwacht met tandenborstel.

Tot? Heel gauw, hoop ik!

Trieste week, vorige week. De naweeën van de vakantie deden nog pijn en dan kwam het bericht dat Nancy overleden was. Fysiek kwakkelde het ook, want regelmatig had ik wat koorts, niet echt veel, maar normaal is dat toch niet. Daarom besloot ik niet naar de begrafenis te gaan.

Mijn broer en schoonzus (F & C) stelden voor me eens mee te nemen naar de Ardennen voor een weekje. Eerst twijfelde ik nog, maar de paracetamol tegen de koorts zou daar ook wel werken en de rust en goede lucht zou me goed doen.

Gepakt en gezakt vertrokken we vrijdagavond. Het was de bedoeling dat W zondagavond naar huis zou komen en ik zou daar blijven met F & C. Het was een leuke verrassing dat mijn petekindje B er ook bij was, zo kon ik meteen het relaas horen van zijn start in het eerste leerjaar.

Zaterdag was een supermooie dag. Werkelijk alles zat mee: het huis en de omgeving waren prachtig, de zon scheen, iedereen blij en ik voelde me top. Als bij wonder had ik zelfs een zo goed als pijnvrije dag. Dat was dus echt genieten. Voor B even wat minder, want de moeilijke letter ‘k’ moest eerst geoefend worden, maar met wat geduld lukte het en kon ook hij de hort op.

De passage van de ruiters, vrienden van mijn broer die daar dat weekend rondtoerden, heb ik gemist, dat was net tijdens mijn middagdutje. Ik moet het dus ook met de foto’s doen.

Maar mooie liedjes duren niet lang. Die nacht kreeg ik plots hoge koorts, onder een dikke donsdeken, in de armen van W, lag ik meer dan een uur klappertandend te rillen als een espenblad. Dat resulteerde in een complete knock-out zondag. Toch besloot ik niet mee naar huis te gaan, W en B vertrokken in de late namiddag, want de ene moest maandag naar school, de andere aan het werk. De kleine B brulde de ganse buurt nog samen bij het vertrek, hij had er helemaal geen zin in.

Dat met die ene koortsaanval de kous zou af zijn was wishfull thinking. Want die nacht was het nog erger, dus werd maandagochtend alles ingepakt en reden we ook naar huis. Ondertussen lig ik al 4 dagen in bed, ik slaap, ik drink, ga naar toilet, slaap, drink…. Pfff….

Over het bezoekje aan mijn vriendin een paar weken geleden heb ik hier niets geschreven. Het was zo pijnlijk, zo moeilijk, ik kreeg niets op papier, was er dagen letterlijk ziek van.

Helaas komt een mens niet altijd zo mooi aan zijn einde als het wel eens voorgesteld wordt in films en boeken….

Vanmorgen belde een vriendin dat Nancy (rechts op de foto) vannacht overleden is. Ze was amper 45 jaar.

Nancy was een prachtdame, een trouwe vriendin met een heel speciaal gevoel voor humor.

Toen ze in 1998 in behandeling was voor borstkanker en merkte dat er zo weinig informatie in mensentaal voorhanden was, en al zeker niet in het Nederlands, is ze een website opgestart. De site zit  boordevol informatie over behandelingen, gevolgen…, alles in begrijpelijke taal. Patiënten kunnen er op een forum met mekaar praten, vragen stellen, hun angsten delen. Daarnaast is er de rubriek ‘Vraag en Antwoord’ waar zij vragen van patiënten doorspeelde aan gerenommeerde dokters, oncologen, verpleegkundigen….

Helaas trof het kankermonster haar jaren later weer en al een hele tijd nu was ze te ziek om de site nog te onderhouden en ligt hij stil. Ik hoop van harte dat haar prachtige werk niet verloren gaat en dat iemand zijn schouders eronder zet om ermee verder gaan en terug nieuw leven in kan blazen.

Nancy, je zal nooit vergeten worden. Dank voor alles wat je deed voor mij en voor zoveel borstkanker patiënten.

www.borstkanker.net

De foto's van de vakantie volgen nog, maar mijn hoofd staat even niet om die nu te gaan doorzoeken.

In Caen hadden we een appartementje gehuurd voor een paar dagen in een hotel, dat viel reuze mee, middenin de stad, maar heel rustig. We waren zeer gecharmeerd door de stad.

Zondag was er markt waar we een halfuurtje onze ogen de kost gaven en een voorraadje fruit opsloegen voor de komende dagen en een klaargemaakte maaltijd kochten voor ’s avonds. Op een terrasje aten we ’s middags een zoute pannenkoek en daarna was het platte rust.

’s Anderendaags zouden we Deauville bezoeken, onderweg stopten we in Cabourg, waar we een wandelingetje deden, ik uiteraard altijd op mijn fietsje, nadien nog een stop in Houlgate waar we wegzakten in een zalige zetel op een prachtig strandterras met een koffietje.

Jammer genoeg bleek alle energie al opgebruikt nog voor we in Deauville waren, dus bleef ik onderuit liggen in de auto terwijl W even wat foto’s nam van de fameuze ‘Planches de Deauville’.

Dinsdag vertrokken we naar Saint-Malo waar we op het strand een appartementje gehuurd hadden voor de rest van de week. Prachtig gelegen, helemaal buiten alle drukte, helemaal aan de rustige kant. Woensdag bleven we ter plekke, donderdag bezochten we de Mont Saint-Michel. Beetje teleurstellend toch, maar gelukkig veel minder druk dan gevreesd.

Vrijdag weer rustdag en zaterdag reden we –een dagje vroeger dan oorspronkelijk gepland- huiswaarts.

Op de terugweg vroegen we ons af of we eigenlijk een leuke vakantie hadden? Mixed feelings, dat was de slotsom. Omdat het zo confronterend voelde hoe slecht mijn conditie is. Thuis functioneer ik redelijk, ik doe iets, vlij me in de zetel, doe een boodschapje, vlij me in de zetel, krijg een bezoekje, vlij me in de zetel…. Maar op vakantie besefte ik pas echt hoe weinig energie er is, een halfuurtje wandelen met de fiets, een koffietje, een korte lunch en in de namiddag is de kaars compleet uit en kan ik niet genoeg recupereren om ’s avonds nog een keertje buiten te komen. Zo wordt het wel echt veel ‘appartement- en zetelzitten’  natuurlijk, ik kan ondertussen meedingen naar een record voor het Guinness Book of Records.

Alleszins hebben we dit weer gehad en hebben we wat mooie foto’s om nu rustig van te geniete, foto's die niets laten vermoeden van de vele uren platte rust die nodig waren.

Ik post er hier straks wel een aantal.

Ziezo, onze reis is geboekt.

Ik maak me net de bedenking dat het toch moeilijk is om rust te vinden en dat je zelfs in een ‘stabiele periode’ niet echt ‘zorgeloos blij’  kan uitkijken naar iets. Het zal mogelijk wel aan mezelf liggen, maar ik denk toch dat mensen in dezelfde situatie dit herkennen.

Eerst durfde ik niet echt iets vastleggen omdat ik bang was dat er misschien toch weer een kink in de kabel zou komen. Ondertussen was ik me dan weer aan ‘t opwinden over het feit dat het verblijf dat bovenaan mijn lijstje stond mogelijk niet meer vrij zou zijn als we nog langer wachtten om te reserveren.

Zondag dan toch maar geboekt en nadat ik gisteren weer een hoestbui van jewelste kreeg en al een aantal dagen met hoofdpijn en spijsverteringsproblemen rondloop (niet echt erg, gewoon hinderlijk en daar zijn trouwens pillekes voor) spookt het weer door mijn hoofd dat we niet zullen kunnen vertrekken of dat ik er niets zal aan hebben.

Pfff…, zal ik dus toch maar ineens een patent nemen op ‘zwartkijkerij’ ?

Deze woensdag naar Jette, er staat een CT gepland (nog maar eens*), een bloedonderzoek, onderzoekje en gesprek bij de onco en korte baxter voor de botten. Hopelijk krijg ik dan weer een hele hoop pillen mee, wat zou betekenen dat de ziekte op zijn minst stabiel blijkt.

Dit zijn de lege verpakkingen van de pillen die ik de voorbije weken slikte, het zakje ligt al klaar voor morgen want ik moet telkens de lege doosjes inleveren. Joost mag weten waarom?!

*in het kader van de studie worden overdreven veel onderzoeken gedaan, dat is nu eenmaal zo, hoe vervelend (en schadelijk) dat ook is.

Hoe het ondertussen met mijn tomaten gaat? Wel, voilà, zo zien ze er nu uit!

Maar heel eerlijk zijn? Het schaaltje zit niet helemaal vol met ‘eigen-oogst-tomaten’, onderaan zitten een paar grotere tomaten. Een beetje ‘trichen’ mag, toch?

En misschien herkent ‘iemand uit Mol’ dat schaaltje met 'Carpe Diem' op geschilderd? Ik kreeg het namelijk 2 jaar geleden van mijn hartsvriendin Elly , die ik zo blijf missen, alle dagen.

Een paar maanden geleden kregen we een uitnodiging voor de mountainbike-wedstrijd op de laatste dag van de Olympische Spelen in London. Voor mij te hoog gegrepen natuurlijk -ik ga al lang niet meer voor een medaille- maar W zag dit uiteraard wel zitten en ik zou het hem voor geen geld hebben willen ontzeggen.

Het werd een zeer lange dag, al om 4u45, ik nog in dromenland, trok hij hier de deur dicht en mijn inslaapfase was al lang voorbij ook toen ik de deur ’s nachts weer hoorde opengaan.  

Hoewel ik liever had dat hij het voor vanavond bewaard had, kreeg ik op dat uur nog een heel verhaal te horen: over de organisatie, het weer, het gezelschap, de vrijwilligers, het parcours, hun afsluitend Libanees etentje… laaiend enthousiast J. Klein minpuntje dat het ‘Belgium House’ al gesloten was en over de Belgische prestaties hadden we het maar niet L.

Ook ik genoot van mijn dagje, ik trok naar de ‘boerderie’ van mijn broer en schoonzus en genoot er een paar uurtjes van de rust en kalmte (hmmm!!!). Nee, serieus, voor diegenen die hem niet kennen, rustig is het er zelden, er valt altijd wel wat te beleven en ambiance en gezelschap altijd verzekerd! Lang vol te houden is dat niet echt, ondanks de comfortabele relaxzetel van waaruit ik mee kon genieten van de gezellige drukte. Maar het was leuk en ik heb lekker gegeten en genoten van een glaasje bubbels.

Nadien thuis een lange dut gedaan en daarna gekeken naar de slotceremonie van de Olympische Spelen.

Ik vind het best mooi weer, beetje zon, wat wolken, af en toe een buitje, niet al te warm…

Maar deze jongens hebben duidelijk meer zon nodig, veel meer zon! Had ook goudsbloemen gezaaid, wou eens experimenteren om zelf olie of crème te maken. 1 klein bloempje staat open, bovendien ziet het er armzalig en verneuteld uit. 'k Zal dus maar naar de apotheek calendula crème gaan halen

Dank voor alle vakantiewensen! Maar… ik zit nog thuis, ik reis niet alleen hé, het moet ook nog passen voor mijn werkende hubby, dus in één twee drie vertrekken kan zo maar niet! Het is al goed dat er hier één iemand een luizenleventje leidt, een ander iemand moet wat geld in ’t laatje brengen J.

De reservatie voor het weekje verlof is nog niet gemaakt, maar denk wel dat het Normandië wordt en meer dan waarschijnlijk de laatste week van augustus. Ik kijk er erg naar uit.

Den André heb ik al uitgewuifd, die is al vertrokken, hopelijk voor een heel lange periode. Mijn haren zijn amper een centimeter en zien er nog niet zo gezond uit, maar het is heerlijk weer de wind op mijn hoofd te voelen. Dus foert, maakt niet uit dat ik wat aangestaard word.

Ondertussen geniet ik van de stabiele periode, zij het rustig aan, ik moet nog steeds met de kippen op stok. Toch weer een veldslag gewonnen, denk ik dan. Gisteren nog een leuk bezoekje gekregen van drie vriendinnen. Ik had er hier graag een fotootje van gepost, vier kakelende chicks… maar het was zo gezellig dat het fototoestel onaangeroerd bleef liggen. Dus moeten jullie het maar doen met het plaatje van de kippen op stok!

Vandaag staat er iets minder leuks op het programma, wil graag een vriendin gaan bezoeken met wie het helemaal niet goed gaat. De gevoelens zijn zeer dubbel. Ik wil absoluut gaan, wil haar zien, weet ook dat mijn bezoekje haar goed zal doen, maar het is oh zo confronterend. Ik ben er echt wat bang voor, het is daarbij een serieus eind van hier.

Nu rap al mijn moed bijeen rapen….

De tijd vliegt, gisteren was het weer Jette-dag. Ik had een korte behandeling voor de boeg (anderhalf uurtje) en een consult bij de dokter. Vermits er geen bijkomende problemen waren ging dat heel snel, de wachttijd daarentegen… pff, ik had weer prijs!

Het resultaat van de bloedafname had ze nog niet, wat ik heel verdacht vond vermits ik zo lang wachtte tussen de bloedafname en het consult. Vandaag mocht ik bellen voor de resultaten.

Mijn vermoeden was juist, er klopte iets niet, de verpleegster was namelijk vergeten bloed af te nemen voor ze het infuus startte. Ik had het niet eens in de mot, het is nochtans altijd een hele resem tubetjes die gevuld worden. Het bewijst dat er weer wat rust is in mijn hoofd en ik niet meer zo gespannen alles volg.

Erg vind ik het niet dat ik niet weet hoe het met de merker zit, ik ga er maar van uit dat de medicatie nog werkt. Binnen 4 weken zien we wel weer wat er gaande is in dat lijf van mij.

Ondertussen ben ik wat aan ’t uitkijken voor een vakantiebestemming. Moeilijk, want zon en zee is geen optie omdat ik niet in de zon mag. Bergen? Echt wandelen lukt me niet en mijn plooifietsje in de bergen…  Citytrips vind ik altijd fijn, maar daar is de conditie niet goed genoeg voor. 

Na wat gesurf vond ik gisteren een leuk ‘apparthotel’ in Basse-Normandie, op luttele afstand van de Atlantische kust. Dat lijkt me wel iets, van daaruit kunnen we dan een aantal leuke plaatsjes bezoeken (Honfleur, Deauville, le pont de Normandie, Mont Sint-Michel…), eendagstripjes dus, of gewoon ter plaatse blijven als het wat minder gaat.

Aan al mijn blogvolgertjes: mooie vakantie en geniet nog even van dit prachtige zonnetje!

x

Telkens ik mijn vijfjarig petekindje de voorbije maanden ontmoette was ik in gezelschap van André of droeg ik een sjaaltje. Nu hij hier voor een 3-tal dagen zou blijven logeren en mijn haartjes beginnen groeien, wou ik graag blootshoofds lopen, zonder hem te choqueren. Ik zou hem voorzichtig voorbereiden.

De eerste middag aan tafel vroeg ik hem of hij wist wat een pruik was.

·         Ja, natuurlijk, dat zet je op met carnaval. Dat is haar dat af kan.

·         Je weet dat ik soms ziek ben en vaak moe?

·         Ja, mama heeft verteld dat je kanker hebt.

·         (Slik)... dat is zo, en om die zieke celletjes kapot te maken heeft de dokter mij veel medicijnen gegeven en daarvan zijn mijn haren uitgevallen. Maar nu gaat het weer beter en beginnen ze weer te groeien. Ik zal het je straks laten zien, want dit hier, dat is een pruik…

·         Nee, meter, dat is geen pruik, een pruik kan er af, jouw haar niet, het zit vast in je hoofd!

·         Nee jongen, het kan ook af, het zit niet vast.

·         Nee, dat kan niet.

·         Kom, zal het even tonen in de badkamer…

Zijn ogen vielen bijna uit zijn oogkassen…

·         Meter, zet ‘dat’ maar snel terug op!

·         Weet je, ik ga een beetje zonder lopen en de pruik hier op dat poppenhoofd zetten, want die is ook kaal.

We discuteerden een tijdje waarom ik ze niet direct terug op wou zetten, maar hij was niet gelukkig. Korte tijd nadien begon hij er weer over en drong een aantal keer opnieuw aan. Om van zijn gezaag te zijn beloofde ik dat we straks de stad zouden ingaan en ik dan de pruik zou opzetten.

Minder dan 5 minuten later…

·         Meter, gaan we nu de stad in?

·         OK, we zullen nu maar gaan…

·         Maar zet dan wel je pruik op hé!

Wij weg. Hij met loopfietsje, ik met plooifietsje. Toen we wat verder stopten en ik me bukte om de fietsen vast te maken keek hij me met bange ogen aan. Even later bekeek hij me heel opgelucht en blij:

·         De pruik is niet gevallen! Hoe kan dat nu?

Hij had gedacht dat mijn pruik daar op de grond zou vallen tussen de fietsen. Die eerste dag heeft wel 10 keer telkens opnieuw gevraagd de pruik op te zetten. ’s Anderendaags ’s morgens zei hij er aanvankelijk niks over. Een uurtje later begon hij weer:

·         Ik vind het al een beetje mooi zo, maar als we straks buiten gaan, dan zet je je pruik toch weer op hé meter? Weet mama dat je haar niet echt is?

·         Ja…

·         En papa?

·         Euh.. ja…hoezo?

Heel verontwaardigd dan:

·         En waarom heb je dat niet aan mij verteld?

·         Lieve schattebout, je was toen amper 4 en je zou dat niet begrijpen… dacht ik…

·         Ik zou dat wel begrepen hebben toen ik nog maar 4 was!!! Weet oma het ook? En opa?

·         Ja…

·         Je had mij dat echt moeten zeggen, ik begrijp dat wel!!!

Kleine kindjes worden snel groot…

Deze week eerste week dat ik niet naar Jette moest. En de week begon schitterend. Ik kreeg een logeetje voor 3 dagen en genoot met volle teugen van het gezelschap van mijn petekindje van 5 jaar. Echt plezant.

Woensdag haalde zijn mama hem terug op, ze had zijn zusje bij en de gemoederen liepen hier wel eens hoog op tussen die 2. We gingen nog naar de speeltuin, maar daarna was het echt wel genoeg geweest. ’s Avonds voelde ik me ziek, dacht dat het de vermoeidheid was.

’s Nachts werd ik pas echt ziek en donderdag kreeg ik hoge koorts. Het had dus zeker niks te maken met het bezoekje van B’je. De hele dag lag ik te rillen onder een dikke fleece-deken bij een kamertemperatuur van 25˚. Nu wist ik wel dat ik de dokter moest bellen als mijn temperatuur boven de 38˚ stijgt (ik had 39,5), maar hoopte op spontane verbetering. Met een dosis paracetamol werd de koorts regelmatig teruggeschroefd.

Vrijdagochtend belde ik toch maar naar Jette, beetje onder druk van mijn hubby en omdat ik ’s nachts nog een serieuze koortsaanval gekregen had. Dr. F wou en kon telefonisch geen diagnose stellen, ik moest op consultatie komen en een aantal onderzoeken ondergaan. Gezien mijn verminderde weerstand is een infectie gevaarlijk. Ze raadde me aan een pyjama en tandenborstel mee te brengen.

Na het telefoontje ging het langzaamaan beter, tegen de tijd dat ik moest vertrekken twijfelde ik al of ik wel zou gaan. Uiteindelijk vertrok ik toch.

Snel bleek dat er ergens inflammatie was, maar mijn longen waren gelukkig OK. Gezien ik geen koorts meer had mocht ik naar huis, mits ik vanochtend zou bellen voor het resultaat van de kweekjes. Die bleken negatief, dus kan ik rustig thuis blijven. Mocht de koorts terug komen opzetten mag haar zelfs morgen, zondag dus, bellen. Hele geruststelling, want in het weekend op de spoed belanden zie ik niet echt zitten..

Maar ik ben er dus weer eens doorheen gekropen, kort intermezzo… hoop ik , afkickverschijnsel omdat ik die dag niet naar Jette ging L?

Ik slaap nog heel veel, mogelijk is het dat wat zo helend werkt, denk dat ik de voorbije 48 uur amper een 10-tal uurtjes wakker geweest ben. Verbaasd en blij toch weer dat mijn lichaam nog steeds de kracht vindt indringers te verjagen.

Een anekdote over B’je en André hebben jullie nog tegoed, maar dat is voor een volgend postje.

Hier zomert het al een beetje, enfin, ik zomer. Beetje ‘kwakkel-zomeren’ zoals het weer, wat ongemakken van de pillen dus, nog wat naweeën van de chemo, maar stúúúúkken beter dan een tijdje terug. Nu staat de hemoglobine weer te laag, vandaar dus dat de conditie niet echt vooruit gaat, maar ik verkoos toch om nog even te wachten met epo-spuitjes. Nu de Tour gestart is wordt de pakkans te groot .

Een hele verbetering, zoveel is zeker. Ook mijn vingers worden langzaamaan wat beter, daar ben ik zo blij om. Ik kan al in een boekje bladeren en heb niet meer die erge pijn. Er gaat hier nog regelmatig iets tegen de vlakte, maar dat is niet zo erg, zo raakt een mens eens aan wat nieuwe huisraad.

Woensdag moest ik nog naar Jette, dat was voorlopig het laatste van mijn wekelijkse bezoekjes. Zolang er geen verwikkelingen komen worden het vanaf nu maandelijkse bezoekjes. Zo komt mijn recordaantal ziekenhuisbezoeken van vorig jaar (68) voorlopig niet in ’t gedrang J.

En zaterdag gingen we even Brusselen, op wieltjes weliswaar, omdat het op pootjes nog wat vermoeiend is, maar ik was er! Niet lang, al na een goed uurtje kuieren sloten we rustig af met een lekkere lunch op het Katelijneplein. The full-speed knop heb ik afgeplakt, anders val ik in de patatten. Maar beter een uurtje in slow motion dan thuis in de zetel.

En wie kwamen we tegen op onze terugweg??? André’s zwarte broertje, hij lag daar eenzaam op de stoep in de Dansaertstraat. Dat lot is onzen André niet beschoren, hij mag blijven, maar zal zich binnenkort wel op de achtergrond moeten houden.

Veel nieuws is hier niet, maar dat hadden jullie al vermoed zeker? Ik reageer redelijk goed op de pillen, de bijwerkingen vallen mee, ik voel me terug wat sterker J. Er is nog een lange weg te gaan, de conditie moét veel beter, de vingers ook… en nog wat van alles L.

Maar we zijn op goeie weg. Vorige week zag ik ineens wat stoppeltjes verschijnen, wimpertjes en wenkbrauwen van ½mm,  biljartbal wordt perzik…. Amper 2 dagen later en mijn wenkbrauwen zijn zo goed als volgroeid, het lukt me zelfs al wat mascara aan te brengen. Weg ‘kankerblik’. André blijft nog even stand-by, maar als het zo verdergaat kan hij in september ‘op den dop’ voor onbepaalde duur.

Ik was woensdag in Jette, er werd bloed geprikt, witte bloedcelletjes herstellen zich langzaam. Ik had niet veel te melden, want hoe meer je zegt hoe meer kans je maakt op bijkomende onderzoeken en ik heb het even gehad.  Om 17u30 belde doc me thuis op, ik schrok me een hoedje, dat was nog nooit gebeurd. ‘S… aan de knikker’, dacht ik. Hart sloeg een keertje over. Maar doc had goed nieuws, dat wou ze me melden, pillenkuur slaat aan, merkers dalen weer. Voor hoelang? Stop! Daar even niet aan denken, genieten van het nu.

Gisteren hebben we W zijn verjaardag gevierd, in stijl. We gingen naar een sterrenrestaurant! Nu ja, ster, enkelvoud. Eén ster. Van mij krijgen ze er met zwier eentje bij! Alles zat goed: kader, eten, drinken, bediening… super! Jammer dat ik mijn fototoestelletje niet bij had, want er was zelfs een aanpalend kruidentuintje en daar kunnen ze me altijd mee verleiden.

Het moet voorlopig nog ’s middags en het is niet makkelijk iets te vinden dat open is op een zaterdagmiddag. In de namiddag dooft de pijp uit en vind je me horizontaal in mijn zeteltje, maar de verhouding actie/rust raakt al een beetje in evenwicht.

Druilerige zondag vandaag. Ideaal weer om straks naar het Belgisch kampioenschap te kijken, met een kop dampende thee en huisgemaakte koekjes.

http://www.vergrootdehoop.be/

Ik had redelijk wat tips gekregen waar ik een ‘eikookeitje’ kon kopen, waarvoor dank trouwens. De ‘Colruyt-tip’ leek me de makkelijkste, maar daar stapte ik maandag buiten met een zak potgrond en geen ei. Eieren uitverkocht.

♪♪ Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen… ♪♪,  een zinnetje uit een liedje dat ik me vaag herinner ergens uit een heel ver verleden en dinsdag ineens opborrelde nadat de postbode had aangebeld met een pakketje waarin… tromgeroffel… juist! een ei zat, zomaar opgestuurd door een bloglezertje, iemand die ik nog nooit ontmoet heb.

En velen onder jullie zullen dit niet begrijpen en een beetje onnozel vinden, maar het maakte me zo vrolijk, ik heb er geen woorden voor. Niet om het ei, maar om de geste. Zeg nu nog dat het internet ons oppervlakkig maakt.

Dankjewel I ! Je hebt me echt superdesuperdeblij gemaakt.

En gisteren was het weer woensdag, woensdag Jettedag, voorlopig dus nog wekelijks. Alles verliep daar vlotjes, enkel een bloedafname, Alex die me een lading pillen meegaf en een consult bij doc. De witte bloedcellen staan zeer laag, maar voorlopig wordt niet ingegrepen, wel kort opgevolgd. So far so good dus.

Al mijn moed nog eens bijeen geraapt met de woorden van iedereen in mijn omgeving indachtig ‘wat kan er nu gebeuren?’ reed ik dus zelf met de auto. W zorgde er wel voor dat hij op kantoor bleef en hij dus heel de tijd bereikbaar zou zijn mocht ik toch een SOS-sein uitsturen.

Alles was prima verlopen tot een 30-tal meter voor ik onze straat zou indraaien. Net voor het bruggetje krioelde het van mensen, een paar mannen gebaarden me te stoppen, ik opende mijn raam en een penetrante gaslucht kwam binnen. 2 minuten later kwam de politie aan die de toegang afsloot. En lap, daar stond ik dan. Ik stond als eerste voor het plastic lint, de auto’s achter mij keerden een voor een terug. Een agent kwam me zeggen dat het lang kon duren vooraleer het gaslek zou hersteld zijn, dat ik beter terugkeerde. Maar voor mij had het geen zin, want de enige mogelijkheid om thuis te geraken met de auto was via dat bruggetje. Mijn auto elders achterlaten en te voet via de andere kant naar huis was geen optie met mijn slechte conditie. Ik wou nog rap mijn duimverband rond mijn teen doen en mijn trucje nog eens uitproberen, maar een straat inrijden met een lekkende gasleiding… .

Pech? Ja, maar ook geluk! Ik stond net voor een taverne en liet me een koffietje en een spuitwater brengen, haalde mijn iPad boven en heb rustig de nieuwe Knack gelezen. Een goed uur later kon ik als eerste de straat weer in.

Tja, … wát kan er nu gebeuren?

Koken blijft me nog steeds veel plezier geven. Niet alleen het koken op zich, maar helemaal rustig word ik van die geestdodende, monotone bezigheden, zoals  groenten en kruiden snipperen, moeilijke pastavormen uitproberen…,  goede manier om de geest leeg te maken.

Ik ben niet meer zo streng voor mezelf en neem makkelijker een pijnstillertje. Zo zijn deze bezigheden vol te houden met pijnlijke voze vingers, die ik net daardoor regelmatig kwets en dan gaan ze nóg meer pijn doen… maar met een pilletje is het tenminste vol te houden. De raad om meer kant-en-klaar en voorgesneden spullen te kopen sla ik in de wind, want dit werk pleziert me.

Vrijdag liep het wat minder onschuldig af en waren er wat meer pijnstillertjes nodig. Ik sneed met de mandoline een heel klein stukje van mijn duim, aanvankelijk was het niet zo pijnlijk, legde een verbandje, trok er latex handschoenen over en deed dapper verder. Nadat ik al 2 keer het verband vervangen had en het bloed telkens terug uit de handschoen liep begon ook de pijn op te steken.
Dom natuurlijk dat ik me niet direct rustig hield, ik weet dat mijn bloed slecht stolt door de medicatie en dat wondjes steeds moeilijker genezen. Pas zaterdagmiddag leek het onder controle te zijn, de pijn minder, het bloeden gestelpt.

Maar 'elk nadeel heb ze voordeel' om het met de gevleugelde -en ondertussen afgezaagde- woorden van Cruyff te zeggen. Dat mocht ik gisteren ondervinden. Ik ging een zak potgrond kopen en natuurlijk kan ik dat niet tillen. In de winkel had ik me bij de stapel potgrond opgesteld tot er een potente man passeerde. Ik had maar weinig woorden nodig, toonde mijn dik omzwachtelde duim en huppakee, de zak lag al in mijn kar. Idem dito op de parking en thuis plukte ik gewoon een toevallige passant van het voetpad  om de zak op mijn duveltje te zetten.

Handig zo’n verband. Makkelijk kort verhaaltje in tegenstelling tot het verhaal –dat je trouwens toch niet wil delen met een willekeurige passant- waarom je amper een zak chips in je kar kan gooien.

Wim moest er goed om lachen en vroeg er dadelijk bij of het met ‘die broek’ was dat ik naar de winkel was geweest. Hij denkt eerder dat ze medelijden hadden met dat ‘sloortje’. De broek had ik vorig jaar gekocht toen ik al wat afgevallen was, maar ondertussen nog een paar kilo’s minder, zit ze toch weer te ruim en lijk ik helemaal op Dopey (zeker zonder den André, maar mijn oren zijn wat kleiner).

Nu ja, duim of broek, maakt niet uit, mijn potgrond staat op terras!