Stem is (bijna) terug, strot gaat ook stilaan open, hoest is beter, ik kan terug ademen, mijn nek jeukt en vervelt…, dat is het goede nieuws. Blij. Iedere keer ik weer eens uit een diep dal kruip verwonder ik me erover hoe snel je humeur ook weer beter wordt.

Het ging echter niet zonder slag of stoot, ik voelde al even dat er iets niet klopte: ik kon mijn zetel niet uit, ik hoestte me te pletter, was hondsmoe, zat de ganse nacht rechtop in bed te happen naar wat lucht, was al uitgeput na mijn ochtendtoilet....

Maandag kreeg ik te horen dat er vlekken zaten op de rechterlong en vocht. Van dat vocht wist ik al even, niet dat het zo was toegenomen. Er moest dringend gepuncteerd worden. Dat was dan meteen de uitleg voor mijn klachten. Gisteren al kon ik op pneumologie terecht. Daar haalden ze het vocht eruit, ik kon mijn ogen niet geloven toen ik zag wat eraf kwam. Nu gaat een deel daarvan voor onderzoek naar het lab. Weer wachten dus. 

De ingreep verliep probleemloos, de arts was super. Ik kreeg de nodige duidelijk uitleg (love it!). Mijn longen zouden wat later pijn gaan doen, dat was normaal, gewone pijnstillers zouden uitstekend werken voor dat soort pijn. Na een paar uur stak de pijn inderdaad op, maar zo snel en hevig ze kwam opzetten, zo vlug ook kwam mijn lichaam weer tot rust na het nemen van dat pilletje.

Ik sliep 2 ½ uur aan een stuk door, eindelijk al liggend nota bene! Zalig gewoon dat slaapje, ik voelde me herboren. Deze nacht was nog moeilijk, maar momenteel gaat het weer beter.

Het was dan wel geen 3 weken ziekenhuisvrij, maar ik kan toch weer beter ademen. Oef.

Een aantal weken geleden, mijn petekindje was op bezoek, ik wou hem iets tonen aan de hand van foto’s, omdat ik over iets praatte dat hij zich niet kon herinneren, ik dacht op die manier zijn geheugen wat op te frissen. De foto’s waren  van anderhalf jaar geleden, voor de chemo, voor de radiotherapie….

B  : Kijk meter, dat ben jij! Toen was je nog jong!

Ik : …slik…, euh ja, en nu B? Wat ben ik nu?

B  : Oud! (ziet mijn teleurstelling). Toch…?

Ik : …slik… ja schat. Zo is het.

Confronterend. Pfff.  

Ondertussen kabbelt het hier rustig verder, mijn stem is nog steeds niet terug, ik rust veel, eet en drink weinig en fantaseer er op los wat het eerste zal zijn dat ik straks zal eten… en drinken… welk restaurantje we zullen uitkiezen… wanneer ik weer van mijn koffietje zal kunnen slurpen.... Vanaf nu zou het in stijgende lijn moeten gaan, daar ga ik van uit, nog even volhouden dus.

3 weken rust heb ik nu gekregen vooraleer met de volgende behandeling te beginnen, weet nog niet wat het zal worden. Nu moet ik eerst terug wat sterker worden, jammer genoeg krijgen dan ook die geniepigaards weer vrij spel om zich te herstellen.

Het blijft dus dubbel, blij weer een tijdje uit het ziekenhuis weg te kunnen blijven en me weer wat beter te zullen voelen en bang dat het woekeren ondertussen ongecontroleerd verder gaat.

Deze namiddag bel ik naar de oncoloog voor de resultaten van de onderzoeken van vrijdag….

Het is hier niet allemaal somber, ik kan met een vrolijke noot afsluiten want kijk maar eens wat kleurrijk bezoek ik vorige week kreeg.

Mijn serie bestralingen is afgerond, vandaag laatste dosis. Oef. Afgelopen. Gedaan. Vette punt erachter. Het masker, waar ik eigenlijk nog vrij snel aan gewend raakte, werd prompt de vuilbak in gegooid.

Gisteren kreeg ik het zeer moeilijk tijdens de behandeling, ik zag ineens Elly voor mij die me toelachte, toastend met haar glaasje in de hand, 'niet opgeven maatje...', dikke tranen stroomden overvloedig en bleven plakken onder het masker. Ik stortte helemaal in.

Morgen ziekenhuisvrij dagje en vrijdag staan er weer 2 onderzoeken gepland: een MRI en een CT thorax. De voorbije weken voelde ik steeds verbetering in mijn nek, ook mijn linkerhand en –voet tintelden niet meer en het gevoel was helemaal terug. Ik moest niet meer horizontaal J. Succesvolle behandeling, zo vertaalde ik het, dok beaamde. Wel had ik aanhoudend, dag en nacht, hevige hoofdpijn. Dat vond hij dan weer zeer verontrustend, vandaar die MRI, maar ik kan er meteen bijzeggen dat die hoofdpijn de laatste dagen veel beter is, goed teken dus. Hopelijk vinden de venijnige sluipers de weg naar boven niet.

Mijn strot is een ander verhaal, dat gaat steeds slechter, de kilootjes vliegen er dan ook af en vandaag beloofde ik de arts op mijn communie-zieltje de pijnmedicatie toch op te drijven en te zullen eten en drinken, dok dreigde er namelijk mee me aan een infuus te leggen. Tot overmaat kreeg ik sinds het weekend nog een longontsteking en zit dus ook nog eens aan de antibiotica.

Mijn stem is praktisch volledig weg, is het ten gevolge van de bestraling of van het hoesten… weet niet, maar ’t is hier stillekes drie hoog.

Aan iedereen die me steunde, dank! ‘k Had het nodig.

Le livre de la vie est le livre suprême,

Qu’on ne peut ni fermer ni rouvrir à son choix :

Le passage attachant ne s’y lit pas deux fois,

Mais le feuillet fatal se tourne de lui-même ;

On voudrait revenir à la page où l’on aime,

Et la page où l’on meurt est déjà sous nos doigts.

Lamartine

Elly is niet meer, de moedige strijder is geveld, maar hoe heeft ze gevochten, met wat een kracht, met wat een moed, hoe waardig.

Hoeveel steun heb ik toch altijd aan haar gehad, wat zal ik haar missen! We zaten altijd op dezelfde lijn, vulden mekaars leemtes wat in, of eerder, zij vulde bijna altijd mijn leemtes. Ze was zo perfect geïnformeerd wat betreft borstkankerbehandelingen en deelde dat dan ook, niet alleen met mij, ze was een bron van informatie en steun voor iedereen.
Prachtige gesprekken hadden we, we deden er geen doekjes om, geen loze woorden van ‘het komt wel goed’, nee, we zeiden mekaar wat we dachten, hoe het echt zat.
 
Hoe slecht het soms ook ging, hoeveel pijn ze had, hoe ziek ze was, ze vroeg steeds hoe het met mij ging, of ik het wel redde, ze bleef een grote steun voor mij en ik weet wel zeker dat ze dit was voor velen.  

De manier waarop ze met de ziekte omging, zo waardig, optimistisch steeds, ik vloek en schop vaak wat om me heen, zij was veel bedaarder, meer zen. Diepe bewondering.

Ik haat deze ziekte, ik vervloek ze!

Nooit ontmoette ik iemand met zo’n stamina.

Sinds vorig weekend laten de gevolgen van de behandeling zich weer goed voelen. Mijn slokdarm is weer helemaal verbrand. Bijgevolg geen uitstapjes of bezoekjes thans, behalve dan het dagelijkse ritje naar Jette. Mijn wereldje is klein geworden, bijgevolg vertoef ik steeds vaker in de zetel in gezelschap van mijn beste vrienden iPad en notebook. Al moet ik zeggen dat ik vorige week super blij was met het korte bezoekje van mijn broer en schoonzus die vers geplukte bramen brachten en schoongemaakte groenten uit de tuin. En toen smaakte het nog heerlijk. Niet dat het nu niet meer smaakt, alleen dat het zo'n gvd-se pijn doet als het door mijn keel moet.

Daarmee wil ik zeker het zielenpietje niet uithangen, want eenzaam voel ik me nooit en verveling ken ik ook niet, het is gewoon anders geworden. Het eerste wat ik ’s ochtends doe is kijken of er hier een reactie staat, het is een automatisme geworden, al is het maar een woordje, het voelt goed en voelt als gezelschap, als vriendschap, ook al heb ik de meesten onder jullie nooit ontmoet.

Ik weet wel dat veel mensen het een beetje voyeurisme vinden, je leven te grabbel gooien op je blog, maar voor mij voelt dit schrijven zo’n beetje als verdrijven, ik schrijf erover en daardoor gaat het voorbij en tegelijk is het ook een vorm van bewaren, van vastleggen.

Ik denk dus dat ik er nog even mee doorga!

Kreeg vandaag een belletje van UZ Jette, dat de machine in panne lag, dat ze niet wisten wanneer ze hersteld zou zijn, dat ze me nog zouden bellen…. Ze belden inderdaad nog: dat het apparaat niet hersteld was en dat ik vandaag niet moest komen. Dus nee, zit nog niet in de helft van de behandeling.

Hopelijk krijgen ze dat ding tegen morgen aan de praat, want daarna is het weekend en vallen er weer 2 dagen weg. Volgende week vrijdag geen behandeling wegens onderhoud van de machine en daarna weer weekend…. Bij mijn vorige behandeling viel dat ding ook al in panne, 2 dagen!!! Zucht.

Vaak zijn de reacties dan: ah, dat is goed dan kan je wat rusten, kan je weer wat recupereren…. Een beetje simpel is dat, want dan krijgen de snoodaards ondertussen ook vrij spel. Een studie heeft aangeduid dat 7 op 7 dagen bestraling 10% meer overlevingskansen zou geven dan 5 op 7. Maar blijkbaar behoort de dienst radiotherapie tot de ambulante geneeskunde en daar geldt een 5-dagenweek, dat heeft een of andere idioot ooit eens beslist. Die perperdure machines krijgen wekelijks 2 dagen vrijaf.

Het thuisfront, daar verblijf ik dus, meestal toch, of beter, eigenlijk altijd en dan nog liefst horizontaal.
Niet dat ik me slecht voel, het gaat wel, maar… het moet horizontaal, dan voel ik me best OK. Wim stuurde ik net naar de winkel, hij haalt kamillethee, heb ergens gelezen dat het de slokdarm verzacht. Echt pijn doet het (nog) niet, het is net of er een hard brokje, of een botje ofzo, is blijven steken. Zo begon het vorige keer ook, nu zit het hoger. Sinds gisteren dan maar begonnen met de verdovende siroopjes. Eten lukt nog prima, dus vreet ik nog gretig mijn buikje vol als een beer voor zijn winterslaap.

De pijnmedicatie is ook wat opgedreven, de dokter raadde me aan niet te wachten tot ik me in alle mogelijke bochten moet wringen, maar de medicatie gewoon nemen, op regelmatige tijdstippen. Ze heeft gelijk, het gaat veel beter. 

Dagelijks word ik naar het ziekenhuis gereden, wat een luxe! W heeft het zo geregeld dat hij me kan rijden. De voorbije week verliep alles probleemloos: weinig verkeer en iedere keer was ik al voor tijd aan de beurt. Het moet gezegd, zo slecht de afspraken op oncologie geregeld zijn, zo vlotjes verloopt het op radiotherapie. Chapeau.

Nu ga ik weer horizontaal, genieten van de rust, stilte voor de storm van straks, dan davert Mechelen weer op zijn grondvesten tot een stuk in de nacht. Gisteren vielen we in slaap op de muziek van Arbeid Adelt!, die verondersteld werden de Vismarkt op zijn kop te zetten, vandaag worden dat de jongens van Steak Number Eight (who ever those guys may be, nooit van gehoord, gat in mijn 'rock-cultuur' of kennen jullie ze ook niet?).

 

Ik heb me er door geworsteld, niet door de behandeling, door mijn boek. Regelmatig heb ik ‘de Keizer’ opzij gelegd en een aantal andere boeken gelezen, ’t was toch wel zware kost, maar op een manier ook best spannend.

Het gaat deels over de ontwikkeling van de behandeling van kanker door de jaren heen, zowel over chirurgie, bestraling als chemotherapie en vooral ook over het onderzoek naar het wezen van kanker. Wel heel vaak over de manier waarop in de VS het gevecht tegen kanker werd aangepakt, over de strijd van een aantal echt gedreven mensen, die de American Cancer Society omvormden van een oudeherenclub tot een dynamische fondsenmagneet. Het is een verslag van decennia van ontdekkingen, tegenslagen en overwinningen tot en met de razendsnelle hoopvolle ontwikkelingen van de laatste jaren.

Uit dit boek heb ik begrepen dat voor kanker nog lang geen zicht is op een simpele, universele of definitieve geneeswijze en dat die er waarschijnlijk ook nooit zal komen. Veel is nog onzeker omdat er geen biologische verklaring is voor de vele verschillende scenario’s, waarom bijvoorbeeld pancreaskanker zo anders is dan borstkanker…. Zeker is dat het niet mogelijk is deze ziekte voorgoed uit te roeien, dat het veeleer gericht is op het verlengen van leven, dat ‘de oorlog tegen kanker winnen ‘ een utopie is.

Ben ik nu somber? Neen, er zijn al heel veel successen geboekt:
-ter voorkoming van kanker, een aantal carcinogenen zijn ondertussen gekend, dat zijn stoffen die kanker kunnen veroorzaken
-veel kankers ook zijn al heel goed te behandelen en de meeste mensen genezen van kanker dankzij doelgerichte therapieën (ongeveer 2 op 3)
-als genezing niet meer mogelijk is maar de periode van behandelen, relaps en weer behandelen steeds langer kan worden gerekt en we met kanker zullen leren leven in plaats van eraan te sterven...

Dit boek is een aanrader, voor iedereen. Ik ben er alleszins een stukje wijzer van geworden.

Eerst iets rechtzetten dat ik zelf fout begrepen had, nl. dat masker voor mijn hoofd. Het is niet de bedoeling mijn hoofd te beschermen, het dient om mijn hoofd en schouders stevig te fixeren zodat ik geen millimeter zou bewegen tijdens de behandeling.

Ondertussen is beslist dat het bestralen wordt en is het wachten tot de behandeling kan beginnen. Terug tomotherapie omdat het bestralingsgebied vlakbij de slokdarm ligt en de tumor bij deze methode vanuit alle invalshoeken bestraald kan worden; hierdoor is de dosisafgifte in de tumor maximaal en wordt nabijgelegen gezond weefsel minder aangetast.
Voor wie er meer wil van weten: http://www.careflash.com/video/tomotherapy?lc=nl

En nog meer ondertussen…, pff, heb ik me al behoorlijk ongerust gemaakt. De hoofdpijn wordt stilaan erger, edoch zeker niet dramatisch. Maar dit weekend zat mijn nek en rug helemaal geblokkeerd en was ik serieus in paniek. Ik vreesde dat het in dat tempo verder achteruit zou gaan, en belde daarom maandag met de radiologe, ik kreeg te horen dat het de ‘normale evolutie’ (S#%!) is en ze raadde ze me aan met zwaardere medicatie te beginnen.

Dit is dik tegen mijn zin, maar heb niet veel keuze. Pilletjes om symptomen te onderdrukken, ik blijf het er moeilijk mee hebben, hoewel het waarschijnlijk peulschillen zijn vergeleken met al de vuiligheid die er al jaren door mijn aderen gejaagd werd.
Maar, eerlijk, sindsdien gaat het alle dagen een ietsepietsie beter, dus hier is er weer wat leven in de barak na mijn rotstemming van de voorbije dagen.

Morgen naar Jette, voor de simulatie met CT. Er zal ook een afdruk gemaakt worden van mijn hoofd als voorbereiding voor het maken van een masker dat zal dienen om het hoofd te beschermen. Dan is het nog tot 16 augustus wachten vooraleer kan gestart worden met de behandeling van 15 beurten.

Waarom het zo lang duurt? Ik vrees dat ze daar een beetje het slachtoffer zijn van hun succes met al hun moderne apparatuur en dat ik zeker niet de enige ben die het beste wil. En ja, dringend…, dringend is het zeker, maar is het dat niet voor iedereen?

Verder was er een nieuw letsel zichtbaar op de halswervels, volgende week moet een MRI uitsluitsel geven dat het al dan niet een nieuwe metastase is schreef ik in vorig postje tussen het ‘goede’ nieuws.

Toen ik dit schreef wist ik wel dat het een nieuwe uitzaaiing was. De andere mogelijkheid, artrose, zou op vorige scan ook te zien zijn geweest. Waarom ik dan weer de stoere optimist uithang en dit luchtig tussen de lijntjes schrijf, ik weet het ook niet, zeker niet om mezelf moed in te spreken, ik ben altijd liever een beetje 'voorbereid'. Mogelijk omdat ik vond dat ik hier al zoveel ‘drama’ geschreven had de laatste tijd.

De nieuwe scan (MRI) was vorige woensdag, vrijdag zou ik bellen voor het resultaat, 'voorbereid' dus. Het telefoontje met dr. F bevestigde mijn vermoeden. Zij begint ook graag met het goede nieuws: het is niet zo groot… ‘oef’…, maar het zijn er wel 2… ‘oei’…, en ze zitten op een delicate plek… ‘ai’…, er moet snel ingegrepen worden of je kan verlamd raken… ‘slik’. Heb je hoofdpijn? Kan je je armen en benen goed bewegen? Heb je tintelingen of een dood gevoel in handen en voeten, armen, benen…? en meer van dat terwijl het steeds moeilijker slikken wordt. Maar blijf aan de lijn, ik ga direct met mijn collega van radiotherapie bekijken of ze je maandag kan zien, het is wel dringend.

Godver!! Voorbereid…, dat dacht ik toch, niet dus, helemaal niet, niet op dit. Voorbereid... ben je dat ooit echt? Godver! Godver! 

In de living zit mijn petekindje nog rustig te spelen met zijn lego-blokjes als ik terugkom uit de kamer waar ik me had teruggetrokken voor het telefoontje. Met zijn lieve stemmetje vraagt hij: ‘speel je met me mee meter?’. ‘Ja lieveke, ik speel met je mee…’. Ik forceer een lachje, slik nog een paar keer en dan bouwen we samen verder aan het fort….

Vermits Jaakske de ganse maand juli ergens onder de palmbomen ligt werd ik gisteren gezien door dr. F. Eigenlijk stond ik op de lijst bij dr. Melkmuil, maar dat heb ik pertinent geweigerd. Niettegenstaande het feit dat ik altijd wel stoer doe en blaas dat ik me niet meer zo ongerust maak en mij er allemaal niet meer zo over opwind, begonnen de knieën toch weer te knikken toen ik in Jette uit de auto stapte. Het gezelschap van mijn vriendin, die in het ziekenhuis werkt als sociaalverpleegkundige, maakte me al snel wat rustiger tijdens het lange wachten. Thanks voor de babbel C!

En wat wist dr. F te vertellen? Eerst het goede nieuws, nl. dat de bestraalde letsels zich nog steeds gedeisd houden. De tumormerkers waren helaas niet gezakt, maar toch niet gestegen.

Het zware kruit heeft zijn doel dus niet gemist, de vijand is weerloos, helaas zijn er ook een aantal verdedigers gevallen in de strijd. Zowel de slechte conditie als de pijn zijn het gevolg van de behandeling. De schade aan de longen en luchtwegen is jammer genoeg onomkeerbaar, ik hoop toch dat het nog wat betert. Tja, je kan nu eenmaal geen omelet bakken zonder eieren te breken.

Verder was er een nieuw letsel zichtbaar op de halswervels, volgende week moet een MRI uitsluitsel geven of het al dan niet om een nieuwe metastase gaat.

Tot zover dan mijn lichamelijke gesteldheid, niet zo slecht dus. Mijn geestelijke gesteldheid daarentegen staat nog steeds onder zero, heb het off-knopje nog niet gevonden om aan wat anders te denken dan… pff....
Gelukkig kan de Tour me wat verstrooien, al krijgen ze daar ook harde klappen. De tweets van de renners amuseren me wel, vooral die van Fabian Cancellara in zijn sappige ‘Fabianese’ brengen me altijd aan het lachen.
Go Spartacus, go!

Mijn hoofd staat momenteel niet echt naar het schrijven van de rest van mijn reisverhaal.

Maar ik had jullie al gezegd een postje te zullen schrijven over Egon, onze tafelgenoot. En waarom ik nu behoefte heb om daarover te schrijven…, wel, de man is 94 jaar, fit, gezond van lijf en leden… en niet dat ik het hem niet gun, ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden, ik hoop dat hij 100 mag worden, maar het blijft maar steeds door mijn hoofd malen waarom Elly en zoveel andere jonge mensen zo moeten lijden, veel te vroeg moeten sterven…. Het is zo oneerlijk.

Ik moet zeggen dat het aangenaam was hem te hebben ontmoet. Hij vond zich nog te ‘jong’ om naar een bejaardenhuis of serviceflat te gaan, verkocht zijn hebben en houwen en boekte een cruise voor een jaar. Een rijk man? Nee, echt niet, financieel niet, rijkelijk bedeeld met goede genen, dat wel.

Hij schafte zich een vederlicht elektrisch scootertje aan, waarmee hij in iedere haven van boord gaat op zoek naar gratis internet. Meestal is dat een McDonalds waar hij niets hoeft te gebruiken, want hij moet zuinig omspringen met zijn centen, dat zei hij en die indruk hadden we ook echt wel. Zijn kajuit is in de middenbeuk van het schip, zonder ook maar een raampje. Als VIP-gast, omdat hij boekte voor een jaar, krijgt hij dagelijks een fles water en wekelijks een fles champagne, die hij aan tafel moet drinken, niet in zijn kajuit.

Hij schrijft rapporten van zijn belevenissen op en naast het schip. Die stuurt hij naar een paar vrienden van vroeger, maar dat zijn er weinig, ‘I survived them all…’ en naar een steeds langer wordende mailinglijst van mensen die hij leert kennen op deze cruise. Zo lees ik nu over onze ontmoeting: ‘I postponed the Champagne to tomorrow, because in Copenhagen we'll get new tablemates besides the very nice ones who came today, Andrea and Wim from Belgium.’

Hij had nl. mijn naam verkeerd begrepen. De volgende dag gaat hij verder: And in the evening there are, besides the ones from Belgium, two women from South Africa and a couple from Ireland who do not drink any alcohol and shunned the champagne which was enjoyed by everyone else, especially Rita (who doesn't like her name and didn't mind when I called her "Andrea" by mistake).

Een paar keer per week speelt hij in de lobby op de vleugelpiano en dat doet hij echt met verve en volle overgave, soepel en snel dansen zijn vingers over de toetsen. Daar geniet hij duidelijk van. Ik weet niet of hij ook geniet als hij naar een van de shows gaat, in z’n eentje…, of van zijn glaasje zit te nippen in een overvolle zaal die avond dat er gratis cocktails aangeboden worden, in zijn eentje…, dan naar zijn kajuit trekt, in zijn eentje….

Zijn reis eindigt in oktober, wat hij daarna gaat doen, dat weet hij niet. Al met al vonden we het toch een beetje zielig, ondanks het feit dat hij zeker niet het zielenpietje uithangt en steeds gretig vertelt over het verloop van zijn dag. Tussen de lijntjes echter meende ik te lezen dat hij ondanks de vele ontmoetingen een eenzaam man is, geen familie meer, geen vrienden meer, geen ‘thuis’….

Misschien is dat de reden dat ik het nog oneerlijker vind dat jonge mensen veel te vroeg moeten gaan. Het spijt me dat ik ineens weer zo somber doe er zitten weer eens te veel muizenissen in mijn hoofd.

Gisteren kreeg ik heel triest nieuws van mijn goede vriendin Elly : uitbehandeld, artsen kunnen niks meer doen om de snel evoluerende kanker de kop in te drukken. Al heel lang waren we bang van dat bericht, al heel lang ook weten we dat dit onvermijdelijk was, dat dit er zat aan te komen, in wonderen geloven we niet. Maar het is gvd k%&!!!

Vandaag moest ik naar Jette voor een paar onderzoeken, bij mijn thuiskomst zag ik dat ze het bericht ook op haar blog zette, dus kan ik mijn verdriet hier ook even kwijt, ik ben zo droef, ik loop er bij als een zombie. Geen dikke regendruppels in dit postje, wel dikke bittere tranen.

Alles wat ik nu nog hoop voor mijn beste maatje, is dat ze zonder pijn en angst mag heengaan.

‘Con te partirò…’, vertrek uit Kopenhagen, koers zettend naar Olden, we zullen 1 dag en 2 nachten varen. Meestal wordt er ’s nachts gevaren en meer je tegen de ochtend aan. Overdag zijn er uitstappen gepland.

Ontbijt kan je nemen in 1 van de 2 à la carte restaurants of in 1 van de 2 zelfbedieningsrestaurants. Die laatste blijven de ganse dag open, ’s middags is er altijd een groot saladebuffet, verschillende warme gerechten en een dessertbuffet. De ganse dag door kan je daar koffie, thee, water, snuisterijen krijgen. Je kan ‘s middags ook in de à la carte restaurants eten.

Voor het avondeten krijg je voor de hele week een vaste plaats toegewezen in 1 van de 2 à la carte restaurants, of je kan weer naar de zelfbediening gaan waar pizza’s en grill-gerechten geserveerd worden. Ook is er nog een sushi-bar en een wat chiquer restaurant aan de achterkant van het schip waar je een prachtig panoramisch zicht hebt maar wel 20€ extra betaalt.

Dagelijks krijgen we een programma onder de deur geschoven, voor 27 juni stond er o.a.: AT SEA, dress for the evening FORMAL, culinary demonstration at 10:30, bingo, gala cocktail…etc. etc. en… een koppel dikke grijze wolken.

Die kook demo stond me wel aan, dus ik naar de Zebra-bar. Het was daar een kakofonie van jewelste. Op het schip zaten nl. 600 Italianen en dat hadden we niet alleen gezien aan de fraaie kledij en het paraderen in Gucci, Prada, Armani, Hogan…, maar vooral gehoord! Wat een getetter en gekletter! Vermits die dag niemand van het schip kon en zonnen ook geen optie was bleef iedereen binnen. Op de luidruchtige culinaire demonstratie hield ik het na 5 minuten voor bekeken en trok met een grote mok dampende thee naar onze rustige kajuit.

Dinsdag kwamen we dan aan in Olden, een heel mooi plaatsje ten noorden van Bergen, met zeer weinig inwoners die leven van het toerisme. Veel hebben we niet gezien, want, om het met de woorden van Egon, een van onze tafelgenoten dus, te zeggen: it was raining cats and dogs!!! Met bakken viel het uit de lucht, net of we onder een waterval stonden. We maakten een toertje met zo’n beestig toeristentreintje en stapten een uurtje later alweer op het schip, zeiknat tot op ons vel.

Wordt vervolgd.

Nog niet helemaal uitgepakt van vorig vakantieweekje en voilà, de badkamer ligt alweer vol hoopjes, klaar om morgen netjes in de koffer gestopt te worden. We kijken enorm uit naar deze reis, maar tegelijk betekent het dat mijn ziekenhuisvrije dagen er bijna op zitten. ‘Nog niet aan denken’, hoor ik jullie zeggen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De conditie gaat alweer een tijdje richting bergaf, maar gelukkig hebben we op deze reis alles binnen handbereik, mijn bedje vaart gewoon mee, handig toch?! En mocht er niet genoeg energie zijn om een uitstap te doen kan ik luilekker op de boot blijven en vanuit mijn zetel genieten van de prachtigste sceneries.

Mijn haar dat is nu écht terug, ik voel het gewoon dikker worden met de dag en heb zelfs mijn benen al wat moeten epileren. Zo zijn ook mijn 2 vertrouwde stoppels terug, eentje ‘sierde’ de rechterbovenlip en eentje de kin. Hoe vaak ik ze ook uittrok, ze kwamen terug. Maar de taxol sloeg genadeloos toe. Stoppels weg met al de rest. Tot ik vorige week zowaar weer dat harde dingetje op mijn bovenlip voelde, net op dezelfde plaats als voorheen. Deze week had ik weer beet en ontdekte dat ook de ‘kin-stoppel’ er terug stond te pronken.  

Zaterdagochtend vertrekken we dus. Met de auto tot Kiel (in Duitsland), een kleine 700km, waar we vanaf 12u kunnen inschepen om dan in de vooravond te vertrekken richting Kopenhagen.

Volgen jullie mee? Zondag Kopenhagen, maandag op zee, dinsdag Olden, woensdag Bergen, donderdag Kristiansand, vrijdag Oslo en dan weer richting Kiel.

Deze week belde ik met mijn vriendin Elly, ze vertelde me over een lotgenootje dat deze week stierf aan de gevolgen van borstkanker. Zij volgde haar blog al een hele tijd. Ik had de link naar die blog wel gezien, maar was er nooit gaan lezen, omdat ik me toch een beetje probeer af te schermen.

Het greep me natuurlijk erg aan, ook al ken ik haar niet, veel meer dan ik wilde. Om eerlijk te zijn, het liet me eigenlijk niet los, hoezeer ik ook probeerde. En daarna las ik op Tricky’s blog dat ook zij haar goed gekend heeft en daar vernam ik dat ze eerder in de week nog te zien was in de Canvascrack. Ja, dat bleke, frêle, maar pittige gezichtje van dat meisje, zonder wenkbrauwen, zonder wimpers…, ik herinnerde me haar zeer duidelijk. Van Molle moest zo nodig wat zeggen over haar haardos, nu ja, haardos… hoe kon hij dat nu níet zien dat het… verdomme Van Molle, lomperik! Maar ze was niet op haar mondje gevallen en lachte het weg met een smoes.

Dat meisje dus.

Het bleef kabbelen in mijn hoofd en opeens ging er een lampje branden… Saskia… Saskia? Iemand met die naam had een aantal keer een reactie achtergelaten op mijn blog, me zelfs een paar keer gemaild. Zou het die Saskia zijn? Ik tikte haar naam in mijn Gmail en ja, dat was ze.

Verdomme toch.

Ze heeft in haar mails nooit gezegd dat ze ook blogde en ik legde de link niet naar haar blog die vermeld stond bij zowel Elly als Tricky. Ondertussen heb ik Saskia’s blog natuurlijk wel gelezen… zag zelfs dat ze in een postje naar mij verwees… verdomme, hoe aangrijpend was dat. Ik kan tegen een stootje, maar ik ben wel helemaal ontroerd van de kracht die van haar uitging, het heeft me helemaal omver geblazen.

Ze heeft zich geweerd als een vis op het droge, moedig gestreden, zich vastgeklampt aan elke strohalm, nooit de moed opgegeven, blijven geloven in ‘het’ ultieme reddingsmiddel….

Nee, echt niet, het is niet zo dat als je er maar in gelooft en optimistisch blijft dat dat de kanker onder de knoet houdt. Nee, zeker niet….

♪♪ Samen reden wij naar Knokke-Zoete
Om er naar de zee te kijken
Maar er waren teveel rijken
En men kwam er al zon tekort…♪♪

Dat deden we inderdaad op onze terugweg van Brugge. Jammer genoeg was het zo’n een dagje dat men daar aan zon tekort komt, de zee heel grijs en bruin is, de mensen met een lang gezicht rondlopen…. Of moet ik mijn indrukken wat bijschaven, wat minder streng zijn in de beoordeling van ons zeitje?  Het beeld van de staalblauwe Pacific Ocean, waar we 2 jaar konden toeven, staat waarschijnlijk nog te vers op mijn netvlies gebrand.

Nog steeds de route van Louis Neefs volgend:

♪♪ Toen zijn wij maar naar Mechelen gereden… ♪♪

En zo genoten we weer van het terug thuiskomen. ’s Anderendaags brachten we een bezoekje aan het MAS, waar ze net een paar bussen kakelende vrouwen gelost hadden en er een ellenlange file stond aan de loketten én aan de toiletten een nog grotere. Met die laatste was er duidelijk een serieus probleem… die konden de grote toeloop (uitloop?) niet slikken vrees ik, het hele gebouw, helemaal tot de 9^e verdieping, rook naar… tja, naar de toiletten.

Reims dan. Daar was het gelukkig niet zo’n drukte, de stad is mooi en netjes, het is er echt aangenaam. Maar we gingen voor de champagne! Dag 2 dus een stuk van de champagneroute gedaan. Het was de eerste keer dat we de streek bezochten. Heel mooie natuur, zalig rijden was het in de rustige straten meanderend in een mooi groen lichtglooiend landschap.  In elke dorpje vind je verschillende champagnehuizen, we hadden geen idee dat er zoveel waren. Ik dacht wel honderden, maar ik lees net dat het er grofweg wel een 5.000 zijn!!!

We bezochten er 4, telkens werden we zeer joviaal onthaald, de koffer was dus al heel snel gevuld met een voorraadje van die heerlijke bubbels.

Zo konden we onze laatste dag nog heerlijk genieten van de terrasjes in Reims en sloten ons reisje daar af met een lichte lekkere lunch, op een schaduwrijk terrasje.

Auto in en…

♪♪Toen zijn wij maar naar Mechelen gereden
Om er zaken te beginnen
Maar we mochten er niet binnen ♪♪

Wij gelukkig wel.