Op een ochtend kreeg ik een smsje van een kameraad waarin hij me vroeg waar ik me bevond, gewoon uit interesse dacht ik. Ik was onderweg naar La Chatre waar ik reeds kort na de middag toekwam wat me goed beviel omdat ik dan wat tijd kon maken om mijn kleren te wassen in een
lavomatique. Wat me minder goed uitkwam echter was dat de jeugdherberg altijd gesloten is tijdens het weekend! Stel je voor! De enige alternatieven waren een eind verder wandelen of een chambre d'hote. Ik koos voor het laatste om zo mijn geplande was niet langer te hoeven uitstellen.
Rond 17u kreeg ik telefoon van Steven, de geïnteresseerde kameraad, om te vragen in welke La Chatre ik me precies bevond, want hij stond met Steffie op honderd km van Limoges in een boeregat en kon onmogelijk geloven dat ik daar ergens was! Ik was nog altijd in mijn zwemshort aan het kijken naar de vooruitgang van de wasprogrammaknop toen ik begreep wat er gebeurd was. Ze wilden me een verrassingsbezoek brengen en hadden die ochtend 'La Chatre' ingegeven op de gps maar waren zo in een gelijknamig dorpje uitgekomen die 150km verder lag dan waar ik was! Gelukkig doet zot zijn geen zeer en zijn ze nog teruggereden tot bij mij. Nog een geluk was dat ik in die chambre d'hote op een kamer voor 4 sliep en er dus ook plaats voor hen was.
Op een dag haal ik Macguiver pelgrim in die me de indruk geeft wat moeilijk te lopen. Hij verteld me dat hij last heeft van blaren en pijnlijke voeten. 's avonds in de gite toont hij me de schade. Een slagveld van rode plekken en blaren. Maar hij zou Macguiver pelgrim niet zijn als hij geen oplossing bij de hand had. De hiel van zijn linkervoet zat teveel gekneld. Hij haalde de zool uit zijn linkerschoen en zijn scoutsmes uit de rechterzak van zijn broek. Hij sneed de zool in twee en stak het hielstuk in zijn rugzak met de woorden; je weet nooit dat ik ze weer aan elkaar moet zetten! Toen was zijn rechterschoen aan de beurt waarvan hij vond dat ze te scheef afsleet waardoor hij zijn voet verkeerd gebruikte. Hij haalde een stuk gevonden autoband uit zijn rugzak en sneed er vakkundig stukjes uit ter grootte van de afgesleten plekken. Daarna plakte hij ze met superlijm op die plekken en was kontent en overtuigd dat het de dag erna vast beter zou gaan.
's morgens had hij een half uur werk om zijn voeten in te wikkelen met verband , een paar vrouwepantys en een fijn paar kousen. De eerste meters waren gewoonweg te pijnlijk om nog maar naar te kijken! Gruwelijk! Hij verbeet echter de pijn en wandelde dapper verder...
We splitsten later die dag en sindsdien heb ik Lionel niet meer gezien.
Naar het einde toe van een lange dag wandelen kijk je steeds meer naar de grond. Het wordt lastig en ik steek dan mijn duimen door de lussen van mijn rugzak en 'ploeg' me als het ware een weg door de velden.
Tijdens dat ploegen ontdek je een heel andere wereld, namelijk die van kevers, salamanders, naaktslakken en... slangen! Toen ik 's avonds aan een Schotse medepelgrim vertelde over mijn ontmoeting met een lange, groene slang met een dunne kop en iets dikker lijf, wist hij me iets interessants te vertellen over die diertjes!
Volgens hem zijn er in de streek 2 soorten slangen; de grasslang die ik zag, een ongevaarlijk exemplaar die vooral in grasbermen leeft. En dan is er de Vipere! Bruin van kleur met een platte kop en een zwarte diamantvormige tekening op hun lijf. Zij zitten graag in rotsachtig gebied en dan nog liefst in de zon. Hun beet is giftig maar er is gelukkig een doeltreffende remedie volgens John. Je neemt een brandende sigaret en duwt die gedurende 3 minuten op de plaats waar je gebeten bent. De warmte neutraliseert namelijk het gif, handig!
Dus lieve vrienden, als jullie deze zomer terug massaal naar la douce France trekken op vakantie, geef dan een pakje groene michels zonder filters mee aan de kindjes als ze buiten spelen, want je weet het; veiligheid voor alles!
