Dag lieve vrienden van de blog! Na 60 dagen wandelen arriveerde ik in Saint-Jean-Pied-de-Port, het historische dorpje waar meerdere pelgrimsroutes samenkomen om de oversteek van de Pyreneën naar Roncevalles aan Spaanse kant te maken. Voor veel pelgrims is dit ook het startpunt van hun tocht naar Santiago de Compostela, voor echt héél veel pelgrims. De wandelroute was al drukker geworden in aanloop naar Saint-Jean maar bij aankomst hoorde ik het constante getik van de nordic walking sticks op de kasseien. Ik moest zelfs opletten om niet over de rugzakken te struikelen! Schelpen en wandelstokken worden er naar je hoofd gegooid in de vele authentieke pelgrimwinkeltjes! In de herberg kreeg ik bed 110! Waarom weet ik niet want er was maar plaats voor 40 maar toch, het werd me te druk. Daarom besliste ik om niet de Camino Frances te nemen maar mijn kans te wagen op de Caminos del Norte die langs de kust lopen in plaats van door het binnenland. De kustroute is langer en zwaarder maar minder druk bewandeld. Ze start voor mij in Irun, Spanje en om daar te geraken kon ik lans een GR route wandelen, de GR10! Echt een prachtige tocht door de bergen maar zeker niet voor beginners. Het was echt superzwaar op steile smalle bergpaadjes met veel grote, gladde rotsen en het slechte weer speelde ook niet in mijn voordeel. Dichte mist, constante regen en mijn schoenen was het enige wat ik te zien kreeg van wat me verteld werd prachtige vergezichten te zijn. Het was zelfs zodanig erg dat ik besloot om de GR te verlaten om 500m lager langs de weg verder te wandelen. Na een dag of 5 bereikte ik dan de Spaanse grens. Ik wandel nu al 8 tal dagen op Spaanse bodem en Spanje is jaah,... Spanje hé! Ontbijten in een bar, een tapa over de middag in een bar en het avondeten tja, in een bar! De route zelf langs de kust is wondermooi. Het stijgt en daalt constant en dat voel ik aan mijn spieren. 's Avonds ben ik echt goed moe en dat moet wel wil je goed kunnen slapen tussen de snurkende pensioensgerechtigde mannen vooral. Er zijn gemiddeld een 15 tal pelgrims in de refugios die wel minder goed ingericht zijn als de Franse gites. Er is ook minder plaats en meer lawaai; wat is het leven van een pelgrim toch hard! Vandaag echter deel ik een kamer met Martin, een 38 jarige Hollander, in een leuk pensionnetje in Portugalete, een stadje op 14km van Bilbao. We zijn de Baskische stad van het Gügenheim museum namelijk ontvlucht omdat je daar echt niet wil blijven na zolang in de natuur te hebben gewandeld. Te druk, te luid en teveel stank! We moesten ook nog door een heel stuk zware industrie (geef mij dan liever die zware etappes door de bergen) om morgen dan eindelijk weer de zee te zien, die bij mij toch precies altijd een gevoel van vrijheid en blijheid kan opwekken... Met die gedachte gaan bij mij de oogjes toe en het snaveltje dicht, bij de Spanjaarden daarentegen...
