"Apa!" Zo word je vaak begroet in Baskenland. De Basken zijn enorm fier op hun afkomst en beschouwen zichzelf niet als Spanjaarden. Ze spreken je liever aan in het Engels dan in het Spaans lijkt wel. En op veel muren zijn geverfde ETA-getuigenissen te zien. Je leest zowel aanmoedigingen en verwensingen aan hun adres, maar voornamelijk aanmoedigingen: "Gora ETA!" (Leve ETA) is wat je heel vaak tegenkomt. Net in Baskenland leer ik drie Basken uit Vitoria-Gasteiz kennen die ook te voet op weg zijn naar Santiago de Compostela. Ik kom ze onderweg vaak tegen en onder de pelgrims worden ze al snel omgedoopt tot de drie musketiers. Er is José Manuel, of de stille, er is Vicente, of de bourgondiër en tenslotte is er Eduardo, of de nerveuzen! Ze begroeten iedereen in het Baskisch en willen hun afkomst echt niet verloochenen. Niemand ontsnapt aan de cursus 'Basis Baskisch', ook ik niet! Brood is 'ogi', wijn is 'ardo', water is 'ur' en tot ziens is 'agur!'. Het gelijkt in de verste verten niet op Spaans en het kost me dan ook heel wat moeite om te blijven volgen. Gelukkig menen ze het niet te erg en schakelen vlot over naar Spaans en een mini beetje Engels. De mannen van midden zestig vormen echt een hilarisch trio. Eduardo, de nerveuzen, liep altijd een heel stuk vlugger dan zijn kompanen en kon zo beschouwd worden als de voorbode van de andere twee. José Manuel volgde dan onopvallend en daarna kwam de luidruchtige bourgondiër! Hij had iedere keer een hele uitleg klaar over hoe het kwam dat hij wat later was; hij was blijven plakken in een restaurant en had daarna nog een koffietje gedronken op één of ander terras en eigenlijk had hij daar wel honger van gekregen! Zijn reputatie als 'connaisseur' van de gastronomie stond bij de pelgrims hoog aangeschreven. Zo genoot zijn keuze voor één of ander restaurant steevast de voorkeur boven die van de reisgidsen! Het werd zelfs zo erg dat er met eten gewacht werd tot Vicente eraan kwam, zodat hij ons kon tippen over welke specialiteit in welk restaurant geproefd moest worden. Eigenlijk was het niet meer dan een klucht want we aten gemiddeld een Menú del día van 8 euro. Maar toch had het net dat ietsje beter gesmaakt omdat de Bourgondiër gezegd had dat je nergens in Spanje zo lekker 'Lomo en salsa' kon eten... maar eigenlijk smaakte het voornamelijk omdat we met zijn allen samen konden eten! Agur!
