succes is één keer meer opstaan dan dat je geval bent
17-04-2008
Waar moet ik nu naartoe?
Zucht! Tja, als zelf het beetje zon in mijn leven al niet meer in mij gelooft, waarom dan nog leven?Heb net een zware ruzie met Floris achter de rug Over MIJN toekomst Ik had eindelijk een beslissing genomen die al maanden aansleept. Die ik al maanden voor mij probeer uit te schuiven, die ik weken heb proberen te onderdrukken, maar alleen maar heviger werd waardoor mijn leven alleen maar blijft stilstaan en ik alleen maar ongelukkiger word!!!! Ik wil niet meer studeren. Ik heb geen zin meer in!
Na een vorige ruzie met Floris, had ik hem beloofd er nog eens over na te denken. Wel ik het het gedaan! Ik kan er niet aandoen dat ik tot dezelfde conclusie kom Toen ik dat daarnet aanbracht, viel dat duidelijk niet in goede aarde Hij gaf het op!Als ik al geen deftige beslissing meer kon nemen of als ik dacht een doordachte beslissing genomen te hebben, maar dat niet gedaan had en dan nog bij hoog en bij laag beweren dat ik het bij het juiste eind had. Dan gaf hij het op. Dan was hij vooral enorm teleurgesteld in mij, dan moest het voor hem niet meer Hij was echt niet van plan dit belachelijk ik-ga-gaan-werken idee te steunen! Dat kon ik niet van hem verlangen! Dat kon zelfs een zot iemand niet van hem verlangen! Nee hij steunde me deze keer niet!
Wel als hij mij niet kan steunen, als ik dan toch zot ben volgens hem, dan hoeft het voor mij ook niet meer!!!! Ik ben het afgetrapt, vooraltijd Deze keer heeft hij me een keer teveel gekwetst! Dit kan ik geen relatie meer noemen! Merci voor het 'vertrouwen' trouwens FLORIS! Grr!
Tja duidelijk he! Zelfs de persoon die ik het meest vertrouw, is niet te vertrouwen!!!! Niemand is dus nog te vertrouwen!!!! Niemand gelooft nog in mij!!!! Tja, ik kan het niemand kwalijk nemen, ik doe het zelf immers ook niet. Er valt in mij ook niet te geloven!!!!! Ik ben compleet waardeloos. En als ik dan eens iets deftigs beslis, dan gelooft er natuurlijk niemand nog in mij. Weet ge dan ben ik maar zot he! Weet ge dan ben ik maar labiel en wat weet ik nog allemaal!!!! tja, dan zullen jullie daar moeten meeleren leven en anders ja, dan vertrek ik wel. Ja ik vertrek wel!!! En als ik niet met zelf over weg kan, dan moet ik ook maar vertrekken he! Dat is logisch!!!!
Ik moet hier weg van iedereen en alleman! Weg!!!! Maar waar naartoe? Ik kan nergens naartoe. Niemand is te vertrouwen. Ik moet weg! Gewoon weg, weg uit dit leven. Weg uit deze kl*tewereld! Naar een plaats en tijd waar ik mss wel gelukkig word. Alles beter dan hier! Alles beter dan ook maar iemand tegen te komen die mij het leven de afgelopen tijd zuur gemaakt heeft!!!!! weg, weg van alle kwaad! Op weg naar rust! Kent iemand de kortste weg? Ach ja, moet ik niet vragen. Niemand is toch te vertrouwen. Me toch weer zand in de ogen strooien... Nee, ik ontdek het zelf wel. Ik weet ook wat de beste oplossing is...
Ik zei het eergisteren nog... Waar ben ik mee bezig? Nu weet ik het met mezelf volledig uitputten...
Waarom in godsnaam? Gisteren koorts, hoofdpijn en keelpijn... Vandaag is het nog steeds NIKS beter. Integendeel ik ben gisteren vroeg gaan slapen en vanmorgen twee uur later opgestaan dan gewoonlijk... gevolg ik ben nog meer moe dan anders... Zucht! Ziek zijn is duidelijk een effect van uitgeput te zijn. Begin van het einde... T enige wat ik nu moet doen is rusten als ik aan mijn gezondheid wil denken... Het enige wat ik moet doen als ik wil slagen dit jaar, is werken. Het enige wat ik moet doen om mijn thesis af te geven is werken. Maar is het dat wel allemaal waard??? Zijn die studies mijn gezondheid wel waard?! Zijn die studies hoegenaamd wel iets waard?! Ik zou beter stoppen en iets totaals anders gaan doen. Ik heb zo'n zin om eens te gaan werken. Van 9 tot 17u en verder niks meer moeten doen s avonds. Dan kan ik tenminste eens rusten en dingen doen waar ik zin in heb. In het weekend eens geen boeken moeten vastnemen! Zalig! Zijn die studies en een stom diploma het allemaal nog wel waard? Op dit moment word ik geleefd door mijn studies!!! Dat wil ik niet!!!! Dat is niet Sofie! Ik heb tijd nodig! Tijd voor mezelf, tijd om mijn problemen op een rijtje te zetten, tijd om eens na te denken over mijn relatie, tijd voor Floris, tijd voor vrienden, tijd voor reizen... Waarom mijn tijd dan verdoen aan studeren?! Nee, ik stop ermee!!!!! Ik word toch altijd maar tegengewerkt. Is het niet door ziekte van mijn promotor dan is het wel door eigen ziekte. Ik ben het beu telkens super hard te moeten werken voor niks, om weer eens gebuisd te zijn... Nee, het is gedaan! Ik gooi alles over boord! Gedaan ermee! Volgende maand zoek ik werk!
pfff! T voelt weer aan alsof ik een strijd aan het vechten ben die op voorhand verloren is... Mijn thesis mag dan wel bijna zo goed als in orde zijn. Nu ja, zo goed als in orde. Ik heb er zo mijn idee over... Ik heb niet zoveel werk meer, maar heb vandaag wel hele dag liggen klungelen aan de nummering van mijn titels en de paginanummers... Ik moet nog een stuk herschrijven, stukken nalezen, stukken aanpassen aan mijn nieuwe structuur... Ik heb er nog zeker een week werk mee... Allez, dan is dat af. Joepie! Zou je zeggen... Maar ik begin me meer en meer af te vragen of ik mijn thesis niet beter naar volgend jaar had doorgeschoven en me dit jaar op mijn cursussen had geconcentreerd... Ik heb tot hiertoe al 40 blz. gedaan van de euh 1600 (?)... T ziet er niet naaruit dat ik daar nog veel van ga kunnen op voorhand LEZEN, laat staan leren...
Dus als beloning voor al het werk dat ik tot hiertoe heb gedaan! Mag ik dan nog eens extra hard beginnen werken tijdens de blok. T worden dus dagen van 6 tot 22u worden achter mijn boeken... In de hoop dat het me dan lukt EN vooral dat ik het kan volhouden... Als ik eraan denk, wil ik er al niet aan beginnen... Want wat als het weer niks wordt?! Velen zeggen: dan heb je het toch geprobeerd... Maar als het weer niet lukt, dan daalt m'n zelfvertrouwen weer/ nog dieper... en ik weet als het nu nog eens daalt, dat het fataal is... Ik wil niet meer mislukken, dan begin ik er liever niet aan...
Zucht! Weer een blok in het vooruitzicht die een sprong in het duister betekent... Net nu ik mezelf haalbare doelen zou moeten kunnen stellen om m'n zelfvertrouwen en mijn gemoedstoestand terug naar boven te halen... Ik weet echt niet of mijn examens meedoen wel de beste oplossing is... Pff! Ik heb zo'n schrik!!!! Wat als ik de verkeerde beslissing neem? Met mijn zelfmoordneigingen van de laatste tijd kan, niet-slagen echt wel letterlijk fataal worden... Maar wat als ik door die angst om niet te slagen net een kans laat liggen om te slagen?! Ik weet gewoon niet wat de beste optie is...
Het voelde dit weekend vooral aan alsof ik er teveel was... Tja, als ze dan op zondagavond ook effectief je bijna buitenzetten, omdat ze toch graag op tijd zelf terug willen thuis zijn. dan voelt thuis echt wel niet meer aan als thuis?! Hoe overleef ik daar gedurende mijn blok?
Waarom nog naar huis gaan? Ik kan eigenlijk geen enkel voordeel van "thuis-zijn-dit-weekend" bedenken. Het enige wat ik er me mee op de hals gehaald heb, is extra last. Mensen die weer denken dat ik elke 2 seconden voor hen klaar sta en waar ik niks van terug krijg...
Ik kan me van dit weekend echt geen enkel moment van steun voorstellen... Zelfs geen mislukte poging om me te steunen... En nee, ik overdrijf deze keer niet! Er is zo gewoon geen moment geweest... Ze liepen me gewoon voorbij. De enige momenten dat ze even aandacht voor me maakte, was op de momenten dat ZIJ mij nodig hadden... Dan ga je al eens naar huis om tot rust te komen en om eens te kunnen genieten van een gezellige huiselijke sfeer... Duidelijk dat ik die thuis niet moet zoeken!!!!!! Raar dat ik toch weer even dacht er toch een beetje steun te krijgen?! Ik had beter moeten weten!!!!
Duidelijk dat thuis niet echt de ideale plaats voor me is nu... Mss blijf ik er beter tijdelijk weg....
Het lijkt wel alsof iedereen alleen maar met zichzelf bezig is. Alleen hun leven is belangrijk. Oh, wat hebben ze toch grote problemen! "weet jij geen oplossing Sofie?" "oh, ik voel me vandaag echt niet goed! Kan ik even met je praten, want jij kan toch zo goed luisteren en hebt er wel een oplossing of mening over?"
Waarom wil iedereen op mij steunen, maar ziet niemand dat ik diegene ben die steun nodig heb... Is nu echt iedereen (bijna iedereen, he Floris ) zo egoïstisch!!! "oh je voelt je niet echt goed en wil praten. voor mij goed. volgende week ofzo?! Dan heb ik tijd..." Tuurlijk dan heb ik al lang zelfmoord gepleegd. Maar geen probleem hoor! Ik begrijp het.... Hopelijk begrijp jij het dan over een paar weken ook...
Oh nee anderen helpen mij hoor... ze proberen te luisteren, maar al snel volgt: "Ja, wat je meemaakt, is erg. Ik heb dat ook eens iets gelijkaardigs meegemaakt/ dat gevoel heb ik ook eens gehad en toen he... Blablabla!" Wat kan mij hun ervaringen nu schelen! Wat heb ik daar nu aan! Trouwens die banale ervaringen, met de mijne vergelijken. Geweldig! Ze mogen ze voor mijn part houden. Dat ze maar verder leven in hun eigen wereldje! En mij met rust laten! Ik zal dan wel in mijn wereldje leven! Leven met de mensen die echt om me geven! Die tenminste tijd nemen om naar me te luisteren. Echt luisteren. en niet onmiddellijk zeggen: "T komt wel in orde!" "Probeer je er over te zetten!" Want aan die laatste mensen heb ik geen bal!!!!! Ze kosten mij alleen ontzettend veel energie. Om dan achteraf weer gefrustreerd te merken dat ze me toch niet kunnen helpen...
Dan leef ik liever in mezelf. Daar ben ik veilig. Dan weet ik tenminste dat diegene die naar me luistert, me ook begrijpt. De enige die me begrijpt, ben ikzelf immers. En ja, ik voel me rot! So what?! Ik heb het recht me rot te voelen! En dan mogen nog honderden mensen zeggen dat ik me beter herpak, dat het leven toch niet zo erg is als ik denk dat het is... Dan hebben ze mss wel een punt, maar als ze dan eerst niet naar me luisteren, dan voel ik me onbegrepen. Heb ik al helemaal geen zin naar hen te luisteren; zij doen het ook niet naar mij... Zo raar is dat toch niet?! "jaja, ik zal me herpakken..." maar ik denk: " gij kunt den boom in en mij hoor je nooit meer!Toch niet voor het terug beter met me gaat..."
Waarom volgt niet iedereen gewoon een cursus communicatie zoals ik gedaan heb... Waarom leert niet iedereen dat het belangrijk is naar mensen te LUISTEREN. Dat het soms eens nodig is, gewoon niks te zeggen en stiltes te laten, vóór mensen zeggen wat ze echt willen zeggen en voelen... Waarom weten mensen niet dat zelfs een banaal zinnetje belangrijk is! Dat het net dat zinnetje is dat je in een gesprek moet zoeken, omdat dat de boodschap van het gesprek is! Waarom weten mensen niet dat het enige wat mensen willen, is dat je je inleeft, in hun situatie en niet moet beginnen zeveren over jouw leven op zo'n momenten!!!!!
Gelukkig volgde Floris wel zo'n cursus!!!! KNUFFEL!!!!!!
Het interesseert me niet wat voor werk je hebt. Ik wil weten wat je verlangens zijn, en of je durft te dromen over dat waar je in je hart naar hunkert. Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het aandurft naar liefde te zoeken, je droom na te streven, het avontuur van het leven aan te gaan. Het interesseert me niet welke planeten je maan kruisen. Ik wil weten of je tot de kern van je eigen verdriet bent doorgedrongen, of je ontvankelijker bent geworden door het verraad van het leven, of dat je je hebt teruggetrokken en afgesloten uit angst voor nog meer pijn. Ik wil weten of je de pijn kunt ervaren, de mijne of die van jezelf, zonder het te verbergen, te verdoezelen of vast te houden. Ik wil weten of je met vreugde kunt omgaan, de mijne of die van jezelf, of je kunt dansen van uitzinnigheid en de verrukking tot in je vingertoppen en tenen kunt voelen tintelen, zonder ons te waarschuwen voorzichtig te zijn, rekening te houden met de beperkingen die je als mens hebt. Het interesseert me niet of het verhaal dat je me vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om eerlijk tegenover jezelf te zijn; of je de beschuldigingen van verraad kunt verdragen zonder je eigen ziel te verraden; of je trouweloos kunt zijn en daarom betrouwbaar. Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, zelfs wanneer het niet mooi is, iedere dag, en of je je eigen leven door de aanwezigheid ervan kunt verrijken. Ik wil weten of je mislukking kunt aanvaarden, die van jezelf en de mijne, en toch aan de rand van het meer kunt gaan staan en JA roepen naar de zilveren volle maan. Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je kunt opstaan na een nacht van verdriet en wanhoop, vermoeid en gekwetst tot op het bot, en kunt doen wat gedaan moet worden om de kinderen eten te geven. Het interesseert me niet wie je kent of hoe je tot hier bent gekomen. Ik wil weten of je met mij midden in het vuur wilt gaan staan en niet zult terugdeinzen. Het interesseert me niet waar of wat of met wie je hebt gestudeerd. Ik wil weten wat jou staande houdt, van binnenuit, wanneer al het andere wegvalt. Ik wil weten of je alleen met jezelf kunt zijn en of je op die eenzame momenten werkelijk van je eigen gezelschap geniet. Dat is de uitdaging.
(uit Reis naar het binnenste van de ziel Oriah Mountain Dreamer)
Het ging zo goed de laatste dagen... Maar sinds gisterenmiddag is alles weer om zeep! Een stomme mail van mijn promotor en ik ben weer volledig de pedalen kwijt... Alle levensmoed is weer weg! Gisteren niks nuttig gedaan en vandaag ook al niet... T lukt weer niet. Mijn boeken liggen nochtans mooi op mij te wachten, maar ik heb er geen motivatie voor. De les wacht op mij, maar ik heb er geen motivatie voor. Ik had met mensen afgsproken om deze middag iets te gaan eten. Maar toen ik aan mijn fiets stond, heb ik afgebeld... Ik heb er geen zin in! t hoeft allemaal niet meer voor mij! Al die tegenslagen ik ben ze beu! Al die dingen die me blijven achtervolgen: ik wil ze kwijt.
Het liefst zou ik terug in mijn bed kruipen en er de hele dag niet uitkomen, maar ik weet dat zelfs dat niet zou helpen om mijn miserie te vergeten.
ik zou moeten eten, maar ik heb de helft van mijn bord weggekapt. T smaakte toch niet!
Ik wil me opsluiten! Niemand meer zien! Niks meer doen! Gewoon zitten en niks doen! Of ja, zelfmedelijden hebben...Ik weet het helpt me geen stap vooruit, maar toch wat zou ik anders moeten doen?!
Ik zie het echt niet meer zitten. Ik zou zoveel willen doen vandaag: in het park gaan zitten of ergens een ijsje gaan halen, want het is best wel warm in de zon. Eens door de winkelstraat lopen... Maar tegelijk kost het me ook teveel moeite. Gewoon blijven zitten is zoveel gemakkelijker. vraagt zoveel minder energie...Trouwens voor wie of wat zou ik nog moeite doen? Waarom zou ik nog moeite doen iets leuk te vinden? Tlijkt toch alsof niemand om me geeft. Of ik nu hier zit of ergens anders. Of ik er nu nog ben of niet. Who cares?! Waarom dan nog moeite doen iets van mijn leven te maken? Als er toch alles aan gebeurt om ervoor te zorgen dat er stokken tussen mijn wielen worden gestoken? Alles kan de boom in! Thoeft niet meer voor mij! Echt niet meer! Of ik nu wel iets doe of niet : wat maakt het verschil? Niks! Ervoor, erna en ertussen voel ik me toch rot!!!!! ik ben t leven gewoon beu! Ik ben mezelf gewoon beu! Dat is nog iets wat ik wel zou willen doen en waar ik wel energie voor zou vinden: mezelf weggooien! Tzou zoveel oplossen...
Jaja, als ik buiten kijk, zie ik de zon. Zou het zomer worden,??? Het mag gaan tijd worden!!!!
Nu eventjes over de figuurlijke zon. Vandaag kan ik je met enige trots mededelen dat mijn thesis zo goed als af is! Nog een half besluit en een heel abstract te gaan en ze is af. Op de zoveelste nalees-sessie na dan... Dat is dan eindelijk eens iets dat goed gaat! Het geeft me moed! Een supergevoel! Ik lijk wel vleugels te hebben...
Verder is het ook weer een beetje aanpassen. In het weekend hebben Floris en ik besloten het terug wat rustiger aan te doen... Ik woon terug op mijn kot... Het is toch terug wat aanpassen. Maar langs de andere kant, doet het ook goed. Zo nog eens alleen zijn. T klinkt raar maar t doet me goed! Daarenboven was ik de laatste tijd volledig op Floris aangewezen: niks lukt tenzij Floris er was, mijn reddende engel... Nu moet ik het wel zonder hem zien te regelen en het lukt! Nu voor je denkt dat we uit elkaar zijn, we hebben deze morgen een uur aan de telefoon gehangen. En vanavond hebben we afgesproken om iets te gaan eten, filmpje... Ik heb trouwens morgen terug stage op Floris zijn dienst, dus ik kan ineens met hem mee naar "het werk". Mmm, ik kijk er al naaruit.
Net een goed gesprek met Floris gehad. Ik wil hem trouwens echt bedanken voor al wat hij voor me doet!
Hij zei dat, zelfs als ik geen rooskleurige toekomst zag, ik toch bepaalde beslissingen moest nemen en bepaalde wegen moest inslaan. Dat er zelfs in een klotewereld, waar ik me dan toch volgens mezelf in bevond, dingen moesten gebeuren en dat ik die dingen dan maar beter kon doen, voor die klotewereld nog kloteriger werd... Dat ik en alle andere mensen mijn wereld mss niet konden veranderen, maar er wel voor konden zorgen dat hij niet erger werd! En dat ik noch die andere mensen mochten toelaten dat het erger werd. Dat ik toch een deel van mijn leven, al is het mss naar mijn mening een veel te klein deeltje, zelf kon bepalen en in handen had en dat ik alles op alles moest zetten om dat deel te doen slagen... Hij heeft daar mss wel een punt...
Ik heb met hem dan ook afgesproken morgen gewoon met een propere lei te beginnen. Al vrees ik dat hij de laatste tijd al veel leien heeft bovengehaald Maar deze keer ging hij proberen een heel speciaal boven te halen. Eentje waarbij ik niet meer naar t verleden mocht kijken en alle slechte dingen die ik had mee gemaakt (en die ik dan in mijn heden spiegel, waardoor alles er dubbel zo slecht uitziet) moest bannen. Nee, een lei waarbij ik alleen naar vandaag kijk en me telkens afvraag wat ik vandaag kan doen om me gelukkiger te voelen/ om het leven draaglijk te houden! Maar vooral eentje waarbij ik zeg wat hij en alle andere mensen kunnen doen om me te helpen! Want die hulp die is er volgens hem, en als die dan bij mij niet zo overkomt, dan is het aan mij om uit te leggen, hoe ik dan denk dat ze me wel kunnen helpen. De enige die dat kan weten, ben ik! En anders is er nog steeds een heel groot knuffel-arsenaal zegt hij! Mmmm, dank je schatje!!!!!!!!!!
Allez, ik ga snel alles inpakken om naar Gent te vertrekken!
Ik voel me alleen. Ik voel me radeloos. Hulpeloos. maar vooral alleen. Ik zie geen uitweg meer. er is ook geen uitweg meer! Maar vooral ik voel me alleen. "Maar allez Sofie, je weet toch dat je altijd op iemand kan rekenen! Je kan altijd iemand bellen!" ja, ik kan veel mensen bellen. Ik kan ook zoveel mensen NIET bellen, want wat heb ik aan woorden "Kop op! het komt allemaal in orde!" "nog even volhouden en het geluk komt je tegemoet!" Als je zelf niet meer gelooft dat het ooit komt.
Die woorden glijden van mij af, alsof ze nooit tot bij mij zijn geweest... Ik voel me alleen! Snapt nu niemand dat ik niet meer in de toekomst geloof! Ik hou me al jaren vast aan die mooie toekomst die komen gaat, maar nog steeds ben ik ze niet tegengekomen hoor! Die woorden maken me alleen maar kwader en doen me slechter voelen. Ik zou wild om me heen willen slaan om het hen zo proberen duidelijk te maken. Maar ze lijken het niet te willen snappen. Ik voel me alleen!
"Ok, mss is de verre toekomst te ver om er je moed uit te halen. Maar trek je dan op aan de paar leuke dingen die er nu zijn in je leven. Kijk! De zon schijnt!" yeah Right! De zon schijnt... Ja, ik zie de zon, maar ik zie nog veeeeeeeeeeeeeeeeel meer wolken die binnenkort de zon verslaan en dan komen er alleen maar heel veel tranen uit de hemel. Zo gebeurt het altijd! Altijd! "Maar in de zomer..." In de zomer, jaja! In de zomer, is de zon er, ja! En op het moment dat je denkt: oh, ze heeft de wolken verdreven. Op dat moment, zijn ze daar weer, die wolken. en merk je dat alle illusies voor niets zijn geweest... Dat hoop iets is, dat toch nooit waarheid wordt... Iets dat tijdelijk de schijn van een 'betere wereld' kan hoog houden, maar de beter wereld nooit tot bij jou brengt... Waarom me dan optrekken aan de zon, het zorgt achteraf toch alleen maar voor grotere desillusies?!
Nee, daar geloof ik niet in! Die woorden glijden van mij af. Snapt nu echt niemand dat ze geen effect hebben... Niemand begrijpt me. Niemand verstaat me. ik voel me alleen!
En terwijl JIJ dit leest, denk je: " Sofie, je hebt het fout!" Geef het maar toe! Je begrijpt me ook niet! Zie je wel! Ik ben ALLEEN!!!!
Mijn gedachten dwalen en dwalen... Ik lijk geen rust te vinden vandaag. Het liefst zou ik gewoon uit m'n lichaam kruipen, uit mijn gedachten. Waarom kan je gedachten niet tegenhouden? Waarom blijven gedachten ookal zou je willen dat ze er niet waren? Waarom blijven ze,terwijl je weet dat het fout is wat je denkt?
Pff, ik mis Benny. Sinds vandaag of gisteren terug in België. Zelfs dat weet ik niet exact... Hij is in t land. ik zou willen weten hoe het met hem gaat. Wat hij op vakantie allemaal gedaan heeft? of het leuk was? Ik zou hem willen sms'en. Hem dat allemaal willen vragen. Maar ja... dan breng ik hem mss wel in een lastig parket bij zijn vrouw en dat wil ik niet! Maar ik zou ZO graag willen weten hoe het met hem gaat
Pff! Zolang ik geen sms stuur zal ik het niet te weten komen! Ik hoor hem wss dit weekend toch niet Ik zal wss ook nooit meer dan " het was leuk. ik heb veel gelopen" te weten komen...Mss lees ik hem maandag wel, maar wat heb ik eraan hem maandag te horen als ik hem nu nodig heb! Iets in me zegt me dat ik maandag dan ook niet moet antwoorden op zijn emails... Ik weet het: het is verkeerd. Maar ja, ik krijg het idee er niet uit Ik heb t gevoel als ik hem nu niet hoor, dat onze vriendschap niks waard is... Dat het voor mij niet meer hoeft... Ik weet het: totaal verkeerd! Hij heeft recht op zijn privé-leven, net als ik daar recht op heb. Maar toch... die gedachte blijft in mijn hoofd spoken...Ik wil ze eruit, maar het lukt niet. Ik wil er angstvallig van wegrennen. Maar ze blijft me achtervolgen! Weg! Weg! Eruit!!!!!!!!
Waarom kan een mens zijn gedachten niet controleren? Of ben ik de enige die ze niet kan controleren? Waarom wil ik mezelf zo'n pijn doen door niet op hem te reageren maandag, dat terwijl ik hem er ook wss pijn mee doe? Wie heeft er dan baat bij? Waarom wil ik het dan toch doen? Waarom denk ik dan dat ik er wel iets bij te winnen heb?
Mijn gedachten dwalen en dwalen... Ik lijk geen rust te vinden vandaag. Het liefst zou ik gewoon uit m'n lichaam kruipen, uit mijn gedachten.
Voor een keer ik eens goedgezind uit bed stapte... Nog niet wel beneden of mijn ouders hebben me al de kast opgejaagd met hun banale opmerkingen die me toch wel harder raken dan ze denken... Zucht! Slechtgezind ondertussen
Ik heb naar Floris gebeld. Hem wakker gebeld in feite ik wou dat hij me kwam halen! Ik wil hier weg! Maar hij weigerde. ik moest niet altijd om het minste weglopen. Trouwens hij was niet van plan me te komen halen om me dan over 2 uur terug naar Mechelen te brengen. Daar kon ik mooi naar fluiten (ja zo heeft hij dat niet gezegd, maar t kwam er wel op neer...) Weglopen van het minste probleem was ook geen goed idee. Was er trouwens wel echt een probleem??? Hij had van alles gepland en was niet van plan zijn hele planning overhoop te gooien omdat ik vond dat ik hier zo nodig weg wilden. Terwijl ik daar toch wss al spijt van zou hebben, eens hij daar was en hij zonder mij kon terug rijden... Nee, hij bleef mooi in Gent en ik in Mechelen. Zucht! Leuk te weten dat je zo geliefd bent...
Ik heb me dan maar "opgesloten" op mijn kamer. Zolang ik daar niet uitkom laten ze me ook gerust... Reden extra om te blijven doorwerken aan mijn thesis... Hopelijk laten ze me vandaag met rust!
Vandaag lukt het nog niet zo goed. Dat merk je aan de TWEE blogjes vandaag
ik ben al de hele tijd aan het piekeren over afspreken met een aantal mensen... Ik heb over t laatst een mail gestuurd om af te spreken. Maar ja datums vinden enzo, dat duurt een tijdje. Toch ik heb er schrik voor! Afspreken... zucht! Ik ben tegenwoordig in een " laat-me-met-rust en ik-wil- alleen -zijn fase" nu het idee dat ik met hen afgesproken heb, doet me ijsberen. Langs de ene kant ben ik blij hen nog eens te zien, langs de andere kant ook zoveel schrik... Ondertussen is er zoveel gebeurd, weten ze zoveel... Hoe kijk ik ze recht in de ogen? Willen ze hoegenaamd nog met mij afspreken, of spreken ze gewoon af "uit beleefdheid"? Ze zullen weer komen zagen. "Komt Floris niet mee?" "Nee!"
Ik had in feite al halvelings beloofd aan iemand van hen om te gaan poolen, omdat ik de vorige keer gewoon doorgelopen was, omdat ik er geen zin in had en ja de mensen er wel een beetje mee gekwetst heb... Maar daarnet in een 'goei' moment waarin ik geen schrik had van die afspraak, was ik erover aan het wegdromen. Hoe ik het liefst zou hebben dat die afspraak zou verlopen. waar ik het liefst wou dat ze doorging... Dat soort dingen... dan zou het ergens anders doorgaan, maar ja ik durf het hen wel niet zeggen. ze zullen het nu al zo lastig vinden met mij af te spreken...trouwens beloofd is beloofd... Ik zou zo graag eens afspreken met hen in een chinees restaurant in Sint-Martens-Latem. Doet me terugdenken aan de eerste avond dat we elkaar alle 4 tegelijkertijd zagen... en nadien naar dat cafe waar we toen ook gezeten hebben... Die avond was zo plezant en zo gezellig Mmm , maar ja tzal voor andere keer zijn! Of ja voor nooit meer... Er is ondertussen ook zoveel veranderd. veel mensen komen niet meer zo graag in dat cafe... Zucht, mij doet het nochtans denken aan de tijd dat ik gelukkig was, dat onze vriendschap nog normaal en van zelfsprekend was... Toen ik niet steeds bleef stilstaan bij de vraag: Menen ze wel wat ze zeggen? Soms denk ik dan dat ze het niet menen, en zou ik ze gewoon willen "buitensmijten"... Maar dan kwets ik ze
De vraag of ik Evy al of niet moet meevragen blijft ook door mijn hoofd spoken... Ik heb er de laatste tijd niks meer van gehoord... Maar langs andere kant, ze was zo enthousiast toen ze me de laatste keer terug zag... en ik heb me toen best met haar geamuseerd. Ik wist toen dat zij niet zou zien dat er iets met me scheelde en ik was meer ontspannen toen ik met haar babbelde... Met de anderen kom ik in feite beter overeen. Ze kennen me veel beter, te goed eigenlijk en soms heb ik het gevoel dat ze "door" me kijken. Ik vind dat soms echt niet zo'n leuk gevoel... zeker niet als ik een deel van mijn gevoelens wil verstoppen. Gelukkig lezen ze dit niet, of ik zou ze weer hard gekwetst hebben... Floris zegt dat ik die niet moet verstoppen voor hen, maar ja ik doe het vaak toch... ik weet het een slechte eigenschap... Maar tis sterker dan mezelf...
Allez, ik zal maar eens proberen verder te doen... Heb net 14 teksten geselecteerd voor mijn thesis voor ik terug kan beginnen schrijven. Zucht! Zo gaat dat niet vooruit. Maar mijn promotor hamert zelf steeds op kinesietherapie, zodat ik dat deel maar beter deftig kan schrijven en er zoveel mogelijk over kan weten...
Hier zit ik dan... Mijn thesis zo goed als klaar... En toch het lukt niet meer... Alles lijkt tegen te gaan. De website waar ik mijn artikels moet downloaden, is hele dag onbereikbaar geweest. Op het moment dat ik dan wil stoppen... Marcheert dat ding terug! Zucht! Mensen die niet reageren op vragen ivm mijn thesis... Grr!
Het was gisteren ronduit een rotdag! je kent dat gevoel misschien ook wel... Je voelt je ontzettend slecht en toch is er niet echt een oorzaak te vinden. Met het verkeerde been uit bed gestapt? Gewoon "not your day" of toch iets ergs, dat je nu nog niet beseft... Ik weet het niet, maar t maakt me stilaan lastig. slechtgezind. moeilijk om mee te leven.
S morgens gestart met ruzie met Floris... Ik was kwaad omdat hij me steeds met rust liet zodat ik aan mijn thesis kon werken... Voor mij het duidelijke bewijs dat hij niet meer van mij hield. Ik ben dus deze morgen met ruzie naar huis vertrokken. Dat was altijd al de bedoeling, niet dat ik het door die ruzie afgetrapt ben, maar ja mss was het ook wel een ongelukkig moment op naar huis te gaan...
Ik had Floris dan ook beloofd op Skype te komen om erover te praten... Tja, maar tegen s avonds was ik compleet gefrustreerd door die website-troubles, of mss was ik er wel net extra gefrustreerd over door mijn ruzie met Floris... In ieder geval ik ben niet op Skype verschenen...Gevolg Floris is op MSN komen piepen... In plaats van blij te zijn en het als teken van zijn liefde te zien, zag ik het als provocatie. en kreeg hij dingen te horen als "oh interesseert je dat?" op zijn vraag hoe het met me ging vandaag... Zucht! Soms druk ik me toch omgekeerd uit he! Ik wil net extra aandacht van hem en het enige wat ik doe, is hem van me afduwen... Enfin, ik heb mijn computer kwaad uitgezet... Geen zin om met hem te spreken. Allez, net heel veel zin om met hem te spreken, maar ja, het omgekeerde doen. en je dan super slecht voelen omdat hij "toch niet met mijn wilt praten"! Zucht! Ik snap mezelf niet... Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk... Het lijkt wel of ik wil dat hij niet meer met mij wil praten.
Soit, ik heb dus wat in de zetel voor me zitten uitstaren... Een aantal telefoontjes laten rinkelen (niet Floris)... Maar ik had gewoon geen zin om op te nemen. Toen telefoon van Floris... Ik hoor dat aan het geluid... Neem ik op, neem ik niet op? Ik neem op, nee toch maar beter niet. Of toch. Lap gedaan... Zucht! Twee seconden later terug telefoon... "Hallo?" " Hey Fie, ik ben zoooooooooo blij je te horen!!! Ik maakte me zorgen... gaat het een beetje?" Het enige wat ik doe is wenen... "mhmm, precies niet zo goed... Moet ik langskomen?" JAAAAAAAAA, maar ik knik alleen maar en ween nog een beetje harder... " was dat een nee of een ja, Sofie?" er komt een kleine ja uit me... " ok, dan kom ik af! Ik hou van je schat. Echt! tot Seffens! kusje" Daar zit ik dan een half uur... alleen... Ik probeer op msn nog tegen een vriendin te praten, maar ze reageert niet. Zucht. Afleiding was nochtans welkom geweest... Ach ja een rotdag he!
de bel: Floris! Oef! Eindelijk... Waarom kon ik nu niet gewoon vanaf het eerste moment zeggen dat hij moest langskomen? waarom kon ik nu niet gewoon op skype komen om te zeggen dat het niet goed met me ging en dat ik hem nodig had... Waarom? Waarom is hij niet kwaad op me? Waarom is het enige wat hij doet als hij me ziet, me vastpakken en waarom maakt hij al helemaal geen ruziena dit voorval? Waarom ziet hij me graag en blijft hij me graag zien, ookal doe ik hem soms "de duvel aan"? Maar het belangrijkste waarom ben ik altijd zo stom te denken dat hij me niet graag ziet? Waarom probeer ik hem altijd van me af te duwen en ben ik kwaad als hij steeds weer terug komt en tegelijk bang als hij niet onmiddelijk terugkomt? Waarom lijk ik te denken "liever zelf mensen van me afduwen" dan zelf gedumpt te worden? Waarom doe ik dingen die tegengesteld zijn aan mijn hart? Waarom blijf ik Floris kwetsen en waarom blijft hij dit steeds aanvaarden en waarom steunt hij me, in plaats van kwaad op me te zijn? Waarom is het leven zo moeilijk en waarom probeer ik van het beetje geluk in mijn leven dan toch steeds weer een puinhoop te maken? Waarom besef ik nu dat ik verkeerd was? En denk ik binnen 2 seconden weer het omgekeerd en doe ik net hetzelfde? Waarom? Waarom moet ik Borderline hebben? Waarom? Ach ja... Diepe zucht!
Hier gaan we dan! Ik heb eindelijk zelf eens een blog aangemaakt. Ik schrijf de dingen nu eenmaal graag van me af en heb besloten ze dan maar eens op internet te zetten.
Ik ben benieuwd hoe dit allemaal gaat verlopen: hoe vaak ik hier iets ga posten, wat de mensen er gaan van vinden... Een nieuwe wereld die voor me opengaat...
Allez, ik ga nog een beetje verder werken! Want druk, druk, druk! Maar daar later meer over!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Maar wat als ik door die angst om niet te slagen net een kans laat liggen om te slagen?! Ik weet gewoon niet wat de beste optie is... 
) zo egoïstisch!!! "oh je voelt je niet echt goed en wil praten. voor mij goed. volgende week ofzo?! Dan heb ik tijd..." Tuurlijk dan heb ik al lang zelfmoord gepleegd. Maar geen probleem hoor! Ik begrijp het.... Hopelijk begrijp jij het dan over een paar weken ook... 
Zou het zomer worden,??? Het mag gaan tijd worden!!!! 
Maar deze keer ging hij proberen een heel speciaal boven te halen. Eentje waarbij ik niet meer naar t verleden mocht kijken en alle slechte dingen die ik had mee gemaakt (en die ik dan in mijn heden spiegel, waardoor alles er dubbel zo slecht uitziet) moest bannen. Nee, een lei waarbij ik alleen naar vandaag kijk en me telkens afvraag wat ik vandaag kan doen om me gelukkiger te voelen/ om het leven draaglijk te houden! Maar vooral eentje waarbij ik zeg wat hij en alle andere mensen kunnen doen om me te helpen! Want die hulp die is er volgens hem, en als die dan bij mij niet zo overkomt, dan is het aan mij om uit te leggen, hoe ik dan denk dat ze me wel kunnen helpen. De enige die dat kan weten, ben ik! En anders is er nog steeds een heel groot knuffel-arsenaal zegt hij! 
Ik heb t gevoel als ik hem nu niet hoor, dat onze vriendschap niks waard is... Dat het voor mij niet meer hoeft...
