succes is één keer meer opstaan dan dat je geval bent
06-04-2008
Mss heeft Floris wel gelijk...
Net een goed gesprek met Floris gehad. Ik wil hem trouwens echt bedanken voor al wat hij voor me doet!
Hij zei dat, zelfs als ik geen rooskleurige toekomst zag, ik toch bepaalde beslissingen moest nemen en bepaalde wegen moest inslaan. Dat er zelfs in een klotewereld, waar ik me dan toch volgens mezelf in bevond, dingen moesten gebeuren en dat ik die dingen dan maar beter kon doen, voor die klotewereld nog kloteriger werd... Dat ik en alle andere mensen mijn wereld mss niet konden veranderen, maar er wel voor konden zorgen dat hij niet erger werd! En dat ik noch die andere mensen mochten toelaten dat het erger werd. Dat ik toch een deel van mijn leven, al is het mss naar mijn mening een veel te klein deeltje, zelf kon bepalen en in handen had en dat ik alles op alles moest zetten om dat deel te doen slagen... Hij heeft daar mss wel een punt...
Ik heb met hem dan ook afgesproken morgen gewoon met een propere lei te beginnen. Al vrees ik dat hij de laatste tijd al veel leien heeft bovengehaald Maar deze keer ging hij proberen een heel speciaal boven te halen. Eentje waarbij ik niet meer naar t verleden mocht kijken en alle slechte dingen die ik had mee gemaakt (en die ik dan in mijn heden spiegel, waardoor alles er dubbel zo slecht uitziet) moest bannen. Nee, een lei waarbij ik alleen naar vandaag kijk en me telkens afvraag wat ik vandaag kan doen om me gelukkiger te voelen/ om het leven draaglijk te houden! Maar vooral eentje waarbij ik zeg wat hij en alle andere mensen kunnen doen om me te helpen! Want die hulp die is er volgens hem, en als die dan bij mij niet zo overkomt, dan is het aan mij om uit te leggen, hoe ik dan denk dat ze me wel kunnen helpen. De enige die dat kan weten, ben ik! En anders is er nog steeds een heel groot knuffel-arsenaal zegt hij! Mmmm, dank je schatje!!!!!!!!!!
Allez, ik ga snel alles inpakken om naar Gent te vertrekken!
Ik voel me alleen. Ik voel me radeloos. Hulpeloos. maar vooral alleen. Ik zie geen uitweg meer. er is ook geen uitweg meer! Maar vooral ik voel me alleen. "Maar allez Sofie, je weet toch dat je altijd op iemand kan rekenen! Je kan altijd iemand bellen!" ja, ik kan veel mensen bellen. Ik kan ook zoveel mensen NIET bellen, want wat heb ik aan woorden "Kop op! het komt allemaal in orde!" "nog even volhouden en het geluk komt je tegemoet!" Als je zelf niet meer gelooft dat het ooit komt.
Die woorden glijden van mij af, alsof ze nooit tot bij mij zijn geweest... Ik voel me alleen! Snapt nu niemand dat ik niet meer in de toekomst geloof! Ik hou me al jaren vast aan die mooie toekomst die komen gaat, maar nog steeds ben ik ze niet tegengekomen hoor! Die woorden maken me alleen maar kwader en doen me slechter voelen. Ik zou wild om me heen willen slaan om het hen zo proberen duidelijk te maken. Maar ze lijken het niet te willen snappen. Ik voel me alleen!
"Ok, mss is de verre toekomst te ver om er je moed uit te halen. Maar trek je dan op aan de paar leuke dingen die er nu zijn in je leven. Kijk! De zon schijnt!" yeah Right! De zon schijnt... Ja, ik zie de zon, maar ik zie nog veeeeeeeeeeeeeeeeel meer wolken die binnenkort de zon verslaan en dan komen er alleen maar heel veel tranen uit de hemel. Zo gebeurt het altijd! Altijd! "Maar in de zomer..." In de zomer, jaja! In de zomer, is de zon er, ja! En op het moment dat je denkt: oh, ze heeft de wolken verdreven. Op dat moment, zijn ze daar weer, die wolken. en merk je dat alle illusies voor niets zijn geweest... Dat hoop iets is, dat toch nooit waarheid wordt... Iets dat tijdelijk de schijn van een 'betere wereld' kan hoog houden, maar de beter wereld nooit tot bij jou brengt... Waarom me dan optrekken aan de zon, het zorgt achteraf toch alleen maar voor grotere desillusies?!
Nee, daar geloof ik niet in! Die woorden glijden van mij af. Snapt nu echt niemand dat ze geen effect hebben... Niemand begrijpt me. Niemand verstaat me. ik voel me alleen!
En terwijl JIJ dit leest, denk je: " Sofie, je hebt het fout!" Geef het maar toe! Je begrijpt me ook niet! Zie je wel! Ik ben ALLEEN!!!!
Mijn gedachten dwalen en dwalen... Ik lijk geen rust te vinden vandaag. Het liefst zou ik gewoon uit m'n lichaam kruipen, uit mijn gedachten. Waarom kan je gedachten niet tegenhouden? Waarom blijven gedachten ookal zou je willen dat ze er niet waren? Waarom blijven ze,terwijl je weet dat het fout is wat je denkt?
Pff, ik mis Benny. Sinds vandaag of gisteren terug in België. Zelfs dat weet ik niet exact... Hij is in t land. ik zou willen weten hoe het met hem gaat. Wat hij op vakantie allemaal gedaan heeft? of het leuk was? Ik zou hem willen sms'en. Hem dat allemaal willen vragen. Maar ja... dan breng ik hem mss wel in een lastig parket bij zijn vrouw en dat wil ik niet! Maar ik zou ZO graag willen weten hoe het met hem gaat
Pff! Zolang ik geen sms stuur zal ik het niet te weten komen! Ik hoor hem wss dit weekend toch niet Ik zal wss ook nooit meer dan " het was leuk. ik heb veel gelopen" te weten komen...Mss lees ik hem maandag wel, maar wat heb ik eraan hem maandag te horen als ik hem nu nodig heb! Iets in me zegt me dat ik maandag dan ook niet moet antwoorden op zijn emails... Ik weet het: het is verkeerd. Maar ja, ik krijg het idee er niet uit Ik heb t gevoel als ik hem nu niet hoor, dat onze vriendschap niks waard is... Dat het voor mij niet meer hoeft... Ik weet het: totaal verkeerd! Hij heeft recht op zijn privé-leven, net als ik daar recht op heb. Maar toch... die gedachte blijft in mijn hoofd spoken...Ik wil ze eruit, maar het lukt niet. Ik wil er angstvallig van wegrennen. Maar ze blijft me achtervolgen! Weg! Weg! Eruit!!!!!!!!
Waarom kan een mens zijn gedachten niet controleren? Of ben ik de enige die ze niet kan controleren? Waarom wil ik mezelf zo'n pijn doen door niet op hem te reageren maandag, dat terwijl ik hem er ook wss pijn mee doe? Wie heeft er dan baat bij? Waarom wil ik het dan toch doen? Waarom denk ik dan dat ik er wel iets bij te winnen heb?
Mijn gedachten dwalen en dwalen... Ik lijk geen rust te vinden vandaag. Het liefst zou ik gewoon uit m'n lichaam kruipen, uit mijn gedachten.
Voor een keer ik eens goedgezind uit bed stapte... Nog niet wel beneden of mijn ouders hebben me al de kast opgejaagd met hun banale opmerkingen die me toch wel harder raken dan ze denken... Zucht! Slechtgezind ondertussen
Ik heb naar Floris gebeld. Hem wakker gebeld in feite ik wou dat hij me kwam halen! Ik wil hier weg! Maar hij weigerde. ik moest niet altijd om het minste weglopen. Trouwens hij was niet van plan me te komen halen om me dan over 2 uur terug naar Mechelen te brengen. Daar kon ik mooi naar fluiten (ja zo heeft hij dat niet gezegd, maar t kwam er wel op neer...) Weglopen van het minste probleem was ook geen goed idee. Was er trouwens wel echt een probleem??? Hij had van alles gepland en was niet van plan zijn hele planning overhoop te gooien omdat ik vond dat ik hier zo nodig weg wilden. Terwijl ik daar toch wss al spijt van zou hebben, eens hij daar was en hij zonder mij kon terug rijden... Nee, hij bleef mooi in Gent en ik in Mechelen. Zucht! Leuk te weten dat je zo geliefd bent...
Ik heb me dan maar "opgesloten" op mijn kamer. Zolang ik daar niet uitkom laten ze me ook gerust... Reden extra om te blijven doorwerken aan mijn thesis... Hopelijk laten ze me vandaag met rust!
Vandaag lukt het nog niet zo goed. Dat merk je aan de TWEE blogjes vandaag
ik ben al de hele tijd aan het piekeren over afspreken met een aantal mensen... Ik heb over t laatst een mail gestuurd om af te spreken. Maar ja datums vinden enzo, dat duurt een tijdje. Toch ik heb er schrik voor! Afspreken... zucht! Ik ben tegenwoordig in een " laat-me-met-rust en ik-wil- alleen -zijn fase" nu het idee dat ik met hen afgesproken heb, doet me ijsberen. Langs de ene kant ben ik blij hen nog eens te zien, langs de andere kant ook zoveel schrik... Ondertussen is er zoveel gebeurd, weten ze zoveel... Hoe kijk ik ze recht in de ogen? Willen ze hoegenaamd nog met mij afspreken, of spreken ze gewoon af "uit beleefdheid"? Ze zullen weer komen zagen. "Komt Floris niet mee?" "Nee!"
Ik had in feite al halvelings beloofd aan iemand van hen om te gaan poolen, omdat ik de vorige keer gewoon doorgelopen was, omdat ik er geen zin in had en ja de mensen er wel een beetje mee gekwetst heb... Maar daarnet in een 'goei' moment waarin ik geen schrik had van die afspraak, was ik erover aan het wegdromen. Hoe ik het liefst zou hebben dat die afspraak zou verlopen. waar ik het liefst wou dat ze doorging... Dat soort dingen... dan zou het ergens anders doorgaan, maar ja ik durf het hen wel niet zeggen. ze zullen het nu al zo lastig vinden met mij af te spreken...trouwens beloofd is beloofd... Ik zou zo graag eens afspreken met hen in een chinees restaurant in Sint-Martens-Latem. Doet me terugdenken aan de eerste avond dat we elkaar alle 4 tegelijkertijd zagen... en nadien naar dat cafe waar we toen ook gezeten hebben... Die avond was zo plezant en zo gezellig Mmm , maar ja tzal voor andere keer zijn! Of ja voor nooit meer... Er is ondertussen ook zoveel veranderd. veel mensen komen niet meer zo graag in dat cafe... Zucht, mij doet het nochtans denken aan de tijd dat ik gelukkig was, dat onze vriendschap nog normaal en van zelfsprekend was... Toen ik niet steeds bleef stilstaan bij de vraag: Menen ze wel wat ze zeggen? Soms denk ik dan dat ze het niet menen, en zou ik ze gewoon willen "buitensmijten"... Maar dan kwets ik ze
De vraag of ik Evy al of niet moet meevragen blijft ook door mijn hoofd spoken... Ik heb er de laatste tijd niks meer van gehoord... Maar langs andere kant, ze was zo enthousiast toen ze me de laatste keer terug zag... en ik heb me toen best met haar geamuseerd. Ik wist toen dat zij niet zou zien dat er iets met me scheelde en ik was meer ontspannen toen ik met haar babbelde... Met de anderen kom ik in feite beter overeen. Ze kennen me veel beter, te goed eigenlijk en soms heb ik het gevoel dat ze "door" me kijken. Ik vind dat soms echt niet zo'n leuk gevoel... zeker niet als ik een deel van mijn gevoelens wil verstoppen. Gelukkig lezen ze dit niet, of ik zou ze weer hard gekwetst hebben... Floris zegt dat ik die niet moet verstoppen voor hen, maar ja ik doe het vaak toch... ik weet het een slechte eigenschap... Maar tis sterker dan mezelf...
Allez, ik zal maar eens proberen verder te doen... Heb net 14 teksten geselecteerd voor mijn thesis voor ik terug kan beginnen schrijven. Zucht! Zo gaat dat niet vooruit. Maar mijn promotor hamert zelf steeds op kinesietherapie, zodat ik dat deel maar beter deftig kan schrijven en er zoveel mogelijk over kan weten...
Hier zit ik dan... Mijn thesis zo goed als klaar... En toch het lukt niet meer... Alles lijkt tegen te gaan. De website waar ik mijn artikels moet downloaden, is hele dag onbereikbaar geweest. Op het moment dat ik dan wil stoppen... Marcheert dat ding terug! Zucht! Mensen die niet reageren op vragen ivm mijn thesis... Grr!
Het was gisteren ronduit een rotdag! je kent dat gevoel misschien ook wel... Je voelt je ontzettend slecht en toch is er niet echt een oorzaak te vinden. Met het verkeerde been uit bed gestapt? Gewoon "not your day" of toch iets ergs, dat je nu nog niet beseft... Ik weet het niet, maar t maakt me stilaan lastig. slechtgezind. moeilijk om mee te leven.
S morgens gestart met ruzie met Floris... Ik was kwaad omdat hij me steeds met rust liet zodat ik aan mijn thesis kon werken... Voor mij het duidelijke bewijs dat hij niet meer van mij hield. Ik ben dus deze morgen met ruzie naar huis vertrokken. Dat was altijd al de bedoeling, niet dat ik het door die ruzie afgetrapt ben, maar ja mss was het ook wel een ongelukkig moment op naar huis te gaan...
Ik had Floris dan ook beloofd op Skype te komen om erover te praten... Tja, maar tegen s avonds was ik compleet gefrustreerd door die website-troubles, of mss was ik er wel net extra gefrustreerd over door mijn ruzie met Floris... In ieder geval ik ben niet op Skype verschenen...Gevolg Floris is op MSN komen piepen... In plaats van blij te zijn en het als teken van zijn liefde te zien, zag ik het als provocatie. en kreeg hij dingen te horen als "oh interesseert je dat?" op zijn vraag hoe het met me ging vandaag... Zucht! Soms druk ik me toch omgekeerd uit he! Ik wil net extra aandacht van hem en het enige wat ik doe, is hem van me afduwen... Enfin, ik heb mijn computer kwaad uitgezet... Geen zin om met hem te spreken. Allez, net heel veel zin om met hem te spreken, maar ja, het omgekeerde doen. en je dan super slecht voelen omdat hij "toch niet met mijn wilt praten"! Zucht! Ik snap mezelf niet... Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk... Het lijkt wel of ik wil dat hij niet meer met mij wil praten.
Soit, ik heb dus wat in de zetel voor me zitten uitstaren... Een aantal telefoontjes laten rinkelen (niet Floris)... Maar ik had gewoon geen zin om op te nemen. Toen telefoon van Floris... Ik hoor dat aan het geluid... Neem ik op, neem ik niet op? Ik neem op, nee toch maar beter niet. Of toch. Lap gedaan... Zucht! Twee seconden later terug telefoon... "Hallo?" " Hey Fie, ik ben zoooooooooo blij je te horen!!! Ik maakte me zorgen... gaat het een beetje?" Het enige wat ik doe is wenen... "mhmm, precies niet zo goed... Moet ik langskomen?" JAAAAAAAAA, maar ik knik alleen maar en ween nog een beetje harder... " was dat een nee of een ja, Sofie?" er komt een kleine ja uit me... " ok, dan kom ik af! Ik hou van je schat. Echt! tot Seffens! kusje" Daar zit ik dan een half uur... alleen... Ik probeer op msn nog tegen een vriendin te praten, maar ze reageert niet. Zucht. Afleiding was nochtans welkom geweest... Ach ja een rotdag he!
de bel: Floris! Oef! Eindelijk... Waarom kon ik nu niet gewoon vanaf het eerste moment zeggen dat hij moest langskomen? waarom kon ik nu niet gewoon op skype komen om te zeggen dat het niet goed met me ging en dat ik hem nodig had... Waarom? Waarom is hij niet kwaad op me? Waarom is het enige wat hij doet als hij me ziet, me vastpakken en waarom maakt hij al helemaal geen ruziena dit voorval? Waarom ziet hij me graag en blijft hij me graag zien, ookal doe ik hem soms "de duvel aan"? Maar het belangrijkste waarom ben ik altijd zo stom te denken dat hij me niet graag ziet? Waarom probeer ik hem altijd van me af te duwen en ben ik kwaad als hij steeds weer terug komt en tegelijk bang als hij niet onmiddelijk terugkomt? Waarom lijk ik te denken "liever zelf mensen van me afduwen" dan zelf gedumpt te worden? Waarom doe ik dingen die tegengesteld zijn aan mijn hart? Waarom blijf ik Floris kwetsen en waarom blijft hij dit steeds aanvaarden en waarom steunt hij me, in plaats van kwaad op me te zijn? Waarom is het leven zo moeilijk en waarom probeer ik van het beetje geluk in mijn leven dan toch steeds weer een puinhoop te maken? Waarom besef ik nu dat ik verkeerd was? En denk ik binnen 2 seconden weer het omgekeerd en doe ik net hetzelfde? Waarom? Waarom moet ik Borderline hebben? Waarom? Ach ja... Diepe zucht!
Maar deze keer ging hij proberen een heel speciaal boven te halen. Eentje waarbij ik niet meer naar t verleden mocht kijken en alle slechte dingen die ik had mee gemaakt (en die ik dan in mijn heden spiegel, waardoor alles er dubbel zo slecht uitziet) moest bannen. Nee, een lei waarbij ik alleen naar vandaag kijk en me telkens afvraag wat ik vandaag kan doen om me gelukkiger te voelen/ om het leven draaglijk te houden! Maar vooral eentje waarbij ik zeg wat hij en alle andere mensen kunnen doen om me te helpen! Want die hulp die is er volgens hem, en als die dan bij mij niet zo overkomt, dan is het aan mij om uit te leggen, hoe ik dan denk dat ze me wel kunnen helpen. De enige die dat kan weten, ben ik! En anders is er nog steeds een heel groot knuffel-arsenaal zegt hij! 
Mmmm, dank je schatje!!!!!!!!!!
Ik zal wss ook nooit meer dan " het was leuk. ik heb veel gelopen" te weten komen...Mss lees ik hem maandag wel, maar wat heb ik eraan hem maandag te horen als ik hem nu nodig heb! 
Ik heb t gevoel als ik hem nu niet hoor, dat onze vriendschap niks waard is... Dat het voor mij niet meer hoeft...
In plaats van blij te zijn en het als teken van zijn liefde te zien, zag ik het als provocatie. en kreeg hij dingen te horen als "oh interesseert je dat?" op zijn vraag hoe het met me ging vandaag... Zucht! Soms druk ik me toch omgekeerd uit he! Ik wil net extra aandacht van hem en het enige wat ik doe, is hem van me afduwen... Enfin, ik heb mijn computer kwaad uitgezet... Geen zin om met hem te spreken. Allez, net heel veel zin om met hem te spreken, maar ja, het omgekeerde doen. en je dan super slecht voelen omdat hij "toch niet met mijn wilt praten"! Zucht! Ik snap mezelf niet... Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk... Het lijkt wel of ik wil dat hij niet meer met mij wil praten. 
