Hey schattie!

Ik heb je blogje gelezen, iets voor je me belde dat je in Gent aan het station stond. Al die tijd heb ik gehoopt dat je afkwam.

Ik vind het spijtig dat je het gevoel hebt dat het minder goed met je gaat. Maar door al die negatieve dingen heen, merk ik toch een positieve toon op. En misschien merk je het zelf nog niet, maar ik weet zeker dat we de geschiedenis van een paar weken of maanden geleden NIET meer gaan herhalen.

Het is geweldig te zien hoe de liefde van je blogje afstraalt! Ik voel me echt vereerd! Als je maar weet dat die liefde voor 1000000000000000 percent wederzijds is!!!!

Hahaha! Heeft mister X weer toegeslagen?! Een aantal maand geleden zou ik me enorm kwaad gemaakt hebben om dat smsje van die bepaalde persoon, maar nu mag hij gerust proberen van mij. Hij mag zich gerust belachelijk maken. Om ons ooit uit elkaar te krijgen gaat hij meer moeten doen he! ;-)

Soms heb ik het ook moeilijk met die wetten dat ze ons opleggen. Maar het heeft ook zijn voordelen he. De tijd die ik met jou doorbreng, is alleen voor ons 2. geen andere mensen in de buurt. Juist wij twee. Veel koppels snakken naar zo’n momenten. Wij hebben er geen anderen!!!! Heel dat gedoe geeft ons zoveel quality time!!!! Soms is het inderdaad lastig dat ik je vrienden niet te zien krijg, maar dat is veeeeeeeeeeeel minder erg dan dat ze jou van mij zouden afnemen. Dus dat ongemakje neem ik er wel bij!

Dat paranoia gevoel zal wel snel wegebben… Niet iedereen is dan zoals die ene. En dan nog zo lopen er wss enorm veel mensen rond, alleen weten hun vrienden het niet… Dus maak je geen zorgen om die ene “vriend”. Er is niks gebeurd en we hebben er toch leuke momenten mee gehad die ze ons niet meer kunnen afnemen. Life’s changing and everyone takes his own road…

Ik weet nog het eerste telefoontje met de veiligheidsmensen toen je bij mij was. Je kreeg onder je voeten waarom je mij niet had laten screenen terwijl we blijkbaar toch vrij veel contact hadden. Maar enfin, ik was goedgekeurd… Mijn mond viel toen wel open van verbazing! Ik heb toen bijna de benen genomen weet je nog ;-) Blij dat ik toch nog gebleven ben om naar je uitleg te luisteren…

Maar wat ons kindje betreft, ik ben er zeker van dat niemand je ooit 9 maand gaat kunnen opsluiten en al helemaal niet dat je ons kindje gaat doodzwijgen. Gewoon kleine veiligheidsmaatregeltjes. We hebben het daar toen toch al over gehad… Dat komt allemaal voor elkaar!

Ja, ik kijk uit naar ons kindje! En weet je als je nu niet zwanger zijn, dan wachten we echt! Jij wilt dat zo en je hoeft niet uit liefde voor mij nu iets te doen waar je later spijt van gaat hebben. Ik weet wel dat je er geen “spijt” van gaat hebben, maar als we het een beetje uitstellen, ga je er mss wel meer van kunnen genieten… Dan is het mij het wachten wel waard hoor!!!!

Die angst is er bij mij ook! Ik heb ook schrik ons kindje terug te verliezen. Maar je moet je al zeker niet beginnen zorgen maken over hoe je dan gaat reageren en hoe alles gaat verlopen als de geschiedenis zich herhaalt. En zelfs als we hetzelfde foute verwerkingsweg opgaan, wat dan nog?!  Het is toch allemaal goed afgelopen!

Die val kan ons kindje niet beïnvloeden he Sofie, want ons kindje is nog geen kindje ;-) Echt schatje, je hebt jezelf niets te verwijten!!!! Als ons kindje dan al zou bestaan, zit het heeeeeeeeeeel veilig bij jou en ik zou echt geen betere plaats voor hem of haar kunnen vinden!!!!

Nee idd! Het gaat nooit  nog hetzelfde worden!!!! Het wordt NOG BETER!!!! Jaja, zelfs tussen ons kan het nog beter :p Schatje ik hou van je! En samen kunnen we ALLES aan: ook de toekomst! en waarom ons druk maken in het verleden: we hebben al aangetoond dat in het heetst van de strijd aankunnen. Dus waarom schrik hebben van de miniscule naweeën??? Dat is toch tijdsverspilling!

Hahaha! Sofietje in een saai leven?! Wie geeft het het eerst op denk je: Sofie of het saaie leven? ;-) Al kan een saaie periode wel eens goed doen. Denk maar aan gisterenavond. Ik mis het nu al!!!! Maar ik zou het niet heel mijn leven kunnen volhouden, laat staan dat jij dat kunt… Ik wil je trouwens bedanken om af en toe je impulsieve ingevingen waar te maken. Ze komen me soms enorm goed uit!!! Ik miste je gisterenavond echt en sprong bijna gat in de lucht toen ik las dat JIJ naar MIJ zou komen… want ik was over en weer rijden eventjes beu. :-s Maar nu je weg bent, zou ik weer elke 5 minuten naar je toe willen komen… Ik mis je! Ik haat de examens, nog meer dan jij ze haat!!!!

Het gaat met jou niet de verkeerde kant opgaan schatje! Want dat laat ik ECHT NIET toe! En jij gaat dat ook niet toelaten deze keer!  

Hihi! Wonden, pijn, hersenschudding… Moet ik doktertje komen spelen?! ;-)

Ik ben er zeker van dat je vandaag zeker 40 blz gaat doen! Ik weet dat ik trots mag zijn op mijn doktertje!!!!  

Kus!!!! Ik zie je graag!!!!

F

Ps: ik bel je nog vanavond! Volhouden he Fie! Vanaf 10 juni wil ik je 4 maanden voor mij alleen!!!! Dan wil ik je niet meer delen met je boeken he! Ik blijf duimen voor die lange periode. In alle rust EN anonimiteit ;-) Stiekem kusje!

18-05-2008 om 15:12 geschreven door Fie  

Het is een tijdje geleden dat ik hier nog eens iets gepost heb. In feite omdat het goed met me ging. Het feit dat ik er dus nu terug aan denk om hier iets te posten, is geen goed teken…

Sinds ik terug ben van mijn examen (ondertussen al 2 dagen geleden) loop ik de muren op…

Alles lijkt me weer teveel te worden… Ik snap mezelf niet. Ik heb een relatief goed examen gedaan (denk ik, hoop ik…). Mijn relatie met Floris loopt ook terug gelijk een trein en toch…

Het feit dat een van onze beste vrienden plots niet meer te vertrouwen is, maakt het niet gemakkelijk. Er werd aangeraden met hem definitief te breken en niks meer te zeggen over onze relatie… Pff! Een van mijn beste vrienden… en plots niet meer te vertrouwen… Ik begin stilaan paranoia te worden… Als hij niet te vertrouwen is, wie dan wel?! Is er dan wel IEMAND te vertrouwen… de enigen die ik voorlopig lijk te vertrouwen zijn mijn ouders en Floris. Zelfs tegen mijn broer en zus zwijg ik zoveel mogelijk over Floris… In feite heb ik ook alleen maar tegen mijn ouders en Floris zus en haar man (en kindje) verteld dat we terug samen zijn. Tegen de rest weiger ik te zeggen dat we terug samen zijn! Ik laat wel af en toe horen dat ik Floris nog zie, maar meer niet… Ik wil niet meer gekwetst worden. Ik wil weer niet mensen vertrouwen die het dan achteraf toch niet zo goed met me leken gemeend te hebben… Waarom screenen ze toch af en toe mijn vrienden die ik vertrouw en niet wil laten screenen?!!! Veiligheid ja mijn botten… Ze maken me er alleen nog meer paranoia door! Ik wil dat niet meer! Ik heb gisteren kwaad naar dat team gebeld. Ze moesten maar stoppen met mij te (over)beschermen! Ik sterf nog liever, dan al mijn vrienden te moeten wantrouwen of te verliezen!!!!! Ik ben het gewoon zat! Ik wil gewoon iedereen kunnen vertrouwen. Er gewoon niet meer moeten over nadenken als ik iemand nieuw leer kennen die ik wel aardig vind… Niet eerst moeten vragen die persoon te screenen voor ik er een vriendschapsband mee aan ga… Ik moet die persoon van in het begin al in vraag stellen, voor ik hem/haar zelf in vraag kan stellen… k “vergeet” dan ook meestal die persoonsgegevens door te geven… achteraf dan grote ambras als ze merken dat ik met iemand veel contact heb die zij niet kennen… Pff! Ik doe toch wat ik wil. Het is MIJN leven… Nee, wat creëren zij: een paranoia persoon die niemand meer vertrouwt…

Wat gaan ze nu van mij verwachten als ik zwanger ben: dat ik me 9 maand opsluiten en dan mijn kind zoveel mogelijk doodzwijg????  uit veiligheid?! Pff! Ze vergeten dat IK lastige vragen krijg. Nu viel dat mooi samen met de tijdelijke breuk met Floris, waardoor ik gewoon iedereen kon vergeten te zeggen dat we terug samen zijn… Maar dat heeft wel minder leuke gevolgen… Mensen die denken dat ik terug vrijgezel ben en plots terug hun kans wagen :-s

Ik had op een website me terug op “single” gezet en enkele dagen later een sms van iemand… “Hello baby! … ik zie dat je terug single bent?! Zou het iets uithalen als ik het ook was? Kben nog steeds kandidaat… Cheerios! X” Grr! Nee ik ben niet geïnteresseerd!!!!! Nee, ik ben gelukkig met… euh zonder Floris en TOTAAL NIET geïnteresseerd in iemand anders! En al zeker niet in iemand die zijn vriendin voorliegt stapelverliefd te zijn en er zijn hele leven mee te zullen delen en dan bij de minste beweging in mijn liefdesleven, terug zijn kans waagt… Hypocriet!!!!!! Grr!

Zwanger?!

Ik weet het niet. Floris ziet in alles een teken van wel… ik word er stilaan zot van. Maar op zich is hij ontzettend schattig: hij kijkt er zo naar uit! Ik heb gezegd als het die ene nacht niet gebeurd is, dat ik nog wil wachten… Maar ik begin te twijfelen… Zijn enthousiasme werkt zo aanstekelijk…

Langs de andere kant heb ik enorm veel schrik om te hopen/geloven dat ik zwanger ben… Schrik voor een nieuwe teleurstelling! Ik blijf er zo koel en nuchter onder… Floris heeft al een aantal keer gevraagd of ik wel wou dat er NU een kindje zou komen, omdat ik er zo koel over deed! Tuurlijk wil ik dat, maar ja… Er nu al zo enthousiast over doen… Ik wil niet terug de dieperik ingeduwd worden… de vorige keer heeft het vrij grote gevolgen gehad: depressie, psychologen, psychiaters, drugs, afkicken… Pff! Ik wil dat niet terug mee maken… Ik wil niet terug door die hel. Ja, ik wil een kindje! Maar ik wil me niet op voorhand, mss volledig onterecht, overgelukkig zijn… Ik wil niet terug valse hoop hebben om dan achteraf er volledig in de war van te geraken… Dan blijf ik liever nog eventjes iets te nuchter… Bouw liever nog een grote muur rond mij, dan mijn emoties onterecht de vrije loop te laten… eens die droom terug wat meer vorm begint te krijgen zal die angst wel weggaan zeker… Al zal die er wel 9 maand blijven zeker?! Pff! Langs de ene kant kijk ik er wel stiekem naar uit, maar langs de andere kant zou ik er zo ver mogelijk van weg willen lopen…Zoveel schrik dat het terug mis gaat gaan… Wat dan?! Hoe overleef ik dan? Hoe ga ik reageren? Welke domme dingen ga ik dan weer doen? Floris zegt dat ik beter nog eens naar psycholoog kan gaan om me te wapenen voor het geval er terug iets mis zou gaan… Zucht! Ik wil geen schrik hebben! Ik wil gewoon kunnen genieten. Kunnen dromen. Kunnen uitkijken naar mijn tweede kindje… tja, dat zal er nooit meer in zitten… Toch niet zonder een portie angst (of die nu groot of klein is…)

Ik ben gisteren 2 keer gevallen. 1 keer tijdens het lopen. Waarbij ik me fameus veel zeer gedaan heb. Nog steeds pijn heb en vooral schrik… Enkele dagen voor die miskraam ben ik ook gevallen tijdens het lopen.

S avonds ben ik dan tegen een kast gelopen…met een verkeerd stuk van mijn hoofd blijkbaar, want ben eventjes buiten bewustzijn geweest en heb nu een lichte hersenschudding :-s Maar een dikke week voor die miskraam ben ik ook flauwgevallen…

Ik zie er niet alleen slecht en “in elkaar geslagen” uit, ik heb ook pijn. Maar ook ontzettend veel schrik voor ons mogelijk kindje. Ik verwijt het mezelf ook zo hard. Waarom ben ik nu zo lomp om te vallen? Wat als ik daardoor ons kindje in gevaar gebracht heb… Floris zegt dat ik zo niet mag denken, dat het kindje er nu zeker nog geen impact van kan ondervinden. Maar weet je: dat dachten we toen ook. En al beweren alle dokters dat het toen ook geen impact op het kindje gehad heeft. Een betere verklaring waarom dan wel kunnen ze mijn ook niet geven… Dus wat als dat dan toch de oorzaak is… zucht! Ik mag het niet zo in mijn kop steken he! Maar ja, piekeren komt altijd van zelf in je op. Dat heb je niet onder controle. En deze keer kan niemand ECHT bewijzen dat die val en dat bewustzijnsverlies toen NIKS met de dood van ons kindje te maken had…

Ik heb zo het gevoel dat NIKS nog ooit terug hetzelfde wordt… ze zeggen dan: dat hoeft toch niet, iedereen neemt een stuk van zijn verleden mee in zijn toekomst, op zich toch niet negatief… Maar mijn verleden weegt zooooooooo zwaar door… Ik heb al zoveel meegemaakt: anderen zouden al lang de moed opgegeven hebben. En als ik dan eens de moed laat zakken, dan krijg ik van iedereen altijd onmiddellijk onder mijn voeten. :-s Meestal dan nog van mensen die het al niet meer zien zitten als ze bij manier van spreken hun sleutels kwijt zijn… Zij moeten spreken! Mijn verleden kan niet vergeleken worden met een banaal probleemke zenne! De enige bij wie ik echt CONTINU terecht kan en ook steeds perfect weet op mij te reageren is Floris. En ja, die bestaat dan zogezegd voor mij niet meer… zucht!

Gewoon een leven: Job van 9 tot 5. enkele kindjes. S avonds lui voor de tv en in het weekend enkele uitstapjes en wekelijkse karweitjes. Voor de meeste mensen zo’n sleur en zoooooooo saai. Maar ik verlang er naar . Zo een aantal jaren. Volstrekte rust. Geen chaos. Geen verrassingen in je leven (al zeker geen onaangename, want die overheersen mijn leven nu wel!) Gewoon die luie voorspelbare dagelijkse dingen. Ik verlang er naar. Ik zou me ook eens graag ergeren/paniekeren omdat ik mijn sleutels kwijt ben/ ik in de file sta… Lijkt me zo zalig he! Me in die futiliteiten te kunnen ergeren. Hoe zorgeloos zou mijn leven dan wel niet zijn. Droom, droom…

Ik heb het gevoel dat het met mij weer de verkeerde kant aan het opgaan is…Ik word dan kwaad op mezelf en werk dat uit op anderen… Pff! Ik wil niet dat het weer bergaf met mij gaat. Ik wil daar tegen vechten. Maar hoe meer ik begin te vechten. Hoe meer ik wild om me heen sla maar ter plaatse blijf trappen. Ik wil niet terug pessimistisch worden. Ik wil dat mezelf EN FLORIS niet aandoen! Ik wil het niet! Ik wil gewoon gelukkig zijn. Gelukkig met Floris. Zorgeloos. Gewoon gelukkig. Maar het lijkt me weer niet te lukken… Ik wil deze keer niet terug depressieve klachten ontwikkelen. Ik wil het niet! Help!!!!!!!!!!! Mss moet ik toch maar eens ene afspraak maken bij mijn psycholoog. Mss helpt een gesprek wel… Ik hoop het echt! Ik wil dit Floris niet terug aandoen. Not again!!!!

En hopelijk is die stomme KLOTE hoofdpijn morgen over, want hersens hebben: het heeft blijkbaar zo zijn nadelen… Die hersenen zijn trouwens volledig onbruikbaar vandaag. Ik moet de volgende dagen 30 blz. leren. Peanuts! Maar ik heb er vandaag welgeteld 10 gedaan. Heb nog meer hoofdpijn dan deze morgen. En voel me een wrak. Mijn schaafwonden op been, elleboog,arm en hand doen nog steeds zeer. Heb ook 3 wonden op mijn hand die fameus ontstoken zijn. Deze morgen kon ik mijn hand amper bewegen van de pijn. Dat zag vuurrood/onstoken en straalde ongelofelijk hard uit. Gelukkig is Floris het deze middag komen verzorgen. En het is iets beter. De helft van mijn hand is nu nog MAAR rood… Pff! Mijn pols terug verstuikt. En mijn knie dik en pijnlijk bij het plooien… Op mijn hoofd een bult van de kast… en mijn rug pijn gedaan bij het achterovervallen tijdens het buitenbewustzijn… Verder met mij alles ok hoor (ironisch!)

Bwa ik denk dat ik vrij objectief ben, als ik zeg dat het niet zo goed met mij gaat! Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik heb trouwens zoooooooo’n zin om naar Gent te gaan. In Floris’ armen te gaan liggen en er niet meer uitkomen… Gewoon eventjes alleen te zijn met hem zonder er een woord tegen te zeggen. Gewoon genieten van zijn aanwezigheid! Ach mss doe ik het nog wel: vandaag of morgen… Wat houdt me in feite tegen?! Niks toch!

Saluutjes!!!!!

Fie

17-05-2008 om 19:18 geschreven door Fie