succes is één keer meer opstaan dan dat je geval bent
17-04-2008
Waar moet ik nu naartoe?
Zucht! Tja, als zelf het beetje zon in mijn leven al niet meer in mij gelooft, waarom dan nog leven?Heb net een zware ruzie met Floris achter de rug Over MIJN toekomst Ik had eindelijk een beslissing genomen die al maanden aansleept. Die ik al maanden voor mij probeer uit te schuiven, die ik weken heb proberen te onderdrukken, maar alleen maar heviger werd waardoor mijn leven alleen maar blijft stilstaan en ik alleen maar ongelukkiger word!!!! Ik wil niet meer studeren. Ik heb geen zin meer in!
Na een vorige ruzie met Floris, had ik hem beloofd er nog eens over na te denken. Wel ik het het gedaan! Ik kan er niet aandoen dat ik tot dezelfde conclusie kom Toen ik dat daarnet aanbracht, viel dat duidelijk niet in goede aarde Hij gaf het op!Als ik al geen deftige beslissing meer kon nemen of als ik dacht een doordachte beslissing genomen te hebben, maar dat niet gedaan had en dan nog bij hoog en bij laag beweren dat ik het bij het juiste eind had. Dan gaf hij het op. Dan was hij vooral enorm teleurgesteld in mij, dan moest het voor hem niet meer Hij was echt niet van plan dit belachelijk ik-ga-gaan-werken idee te steunen! Dat kon ik niet van hem verlangen! Dat kon zelfs een zot iemand niet van hem verlangen! Nee hij steunde me deze keer niet!
Wel als hij mij niet kan steunen, als ik dan toch zot ben volgens hem, dan hoeft het voor mij ook niet meer!!!! Ik ben het afgetrapt, vooraltijd Deze keer heeft hij me een keer teveel gekwetst! Dit kan ik geen relatie meer noemen! Merci voor het 'vertrouwen' trouwens FLORIS! Grr!
Tja duidelijk he! Zelfs de persoon die ik het meest vertrouw, is niet te vertrouwen!!!! Niemand is dus nog te vertrouwen!!!! Niemand gelooft nog in mij!!!! Tja, ik kan het niemand kwalijk nemen, ik doe het zelf immers ook niet. Er valt in mij ook niet te geloven!!!!! Ik ben compleet waardeloos. En als ik dan eens iets deftigs beslis, dan gelooft er natuurlijk niemand nog in mij. Weet ge dan ben ik maar zot he! Weet ge dan ben ik maar labiel en wat weet ik nog allemaal!!!! tja, dan zullen jullie daar moeten meeleren leven en anders ja, dan vertrek ik wel. Ja ik vertrek wel!!! En als ik niet met zelf over weg kan, dan moet ik ook maar vertrekken he! Dat is logisch!!!!
Ik moet hier weg van iedereen en alleman! Weg!!!! Maar waar naartoe? Ik kan nergens naartoe. Niemand is te vertrouwen. Ik moet weg! Gewoon weg, weg uit dit leven. Weg uit deze kl*tewereld! Naar een plaats en tijd waar ik mss wel gelukkig word. Alles beter dan hier! Alles beter dan ook maar iemand tegen te komen die mij het leven de afgelopen tijd zuur gemaakt heeft!!!!! weg, weg van alle kwaad! Op weg naar rust! Kent iemand de kortste weg? Ach ja, moet ik niet vragen. Niemand is toch te vertrouwen. Me toch weer zand in de ogen strooien... Nee, ik ontdek het zelf wel. Ik weet ook wat de beste oplossing is...
Ik zei het eergisteren nog... Waar ben ik mee bezig? Nu weet ik het met mezelf volledig uitputten...
Waarom in godsnaam? Gisteren koorts, hoofdpijn en keelpijn... Vandaag is het nog steeds NIKS beter. Integendeel ik ben gisteren vroeg gaan slapen en vanmorgen twee uur later opgestaan dan gewoonlijk... gevolg ik ben nog meer moe dan anders... Zucht! Ziek zijn is duidelijk een effect van uitgeput te zijn. Begin van het einde... T enige wat ik nu moet doen is rusten als ik aan mijn gezondheid wil denken... Het enige wat ik moet doen als ik wil slagen dit jaar, is werken. Het enige wat ik moet doen om mijn thesis af te geven is werken. Maar is het dat wel allemaal waard??? Zijn die studies mijn gezondheid wel waard?! Zijn die studies hoegenaamd wel iets waard?! Ik zou beter stoppen en iets totaals anders gaan doen. Ik heb zo'n zin om eens te gaan werken. Van 9 tot 17u en verder niks meer moeten doen s avonds. Dan kan ik tenminste eens rusten en dingen doen waar ik zin in heb. In het weekend eens geen boeken moeten vastnemen! Zalig! Zijn die studies en een stom diploma het allemaal nog wel waard? Op dit moment word ik geleefd door mijn studies!!! Dat wil ik niet!!!! Dat is niet Sofie! Ik heb tijd nodig! Tijd voor mezelf, tijd om mijn problemen op een rijtje te zetten, tijd om eens na te denken over mijn relatie, tijd voor Floris, tijd voor vrienden, tijd voor reizen... Waarom mijn tijd dan verdoen aan studeren?! Nee, ik stop ermee!!!!! Ik word toch altijd maar tegengewerkt. Is het niet door ziekte van mijn promotor dan is het wel door eigen ziekte. Ik ben het beu telkens super hard te moeten werken voor niks, om weer eens gebuisd te zijn... Nee, het is gedaan! Ik gooi alles over boord! Gedaan ermee! Volgende maand zoek ik werk!
pfff! T voelt weer aan alsof ik een strijd aan het vechten ben die op voorhand verloren is... Mijn thesis mag dan wel bijna zo goed als in orde zijn. Nu ja, zo goed als in orde. Ik heb er zo mijn idee over... Ik heb niet zoveel werk meer, maar heb vandaag wel hele dag liggen klungelen aan de nummering van mijn titels en de paginanummers... Ik moet nog een stuk herschrijven, stukken nalezen, stukken aanpassen aan mijn nieuwe structuur... Ik heb er nog zeker een week werk mee... Allez, dan is dat af. Joepie! Zou je zeggen... Maar ik begin me meer en meer af te vragen of ik mijn thesis niet beter naar volgend jaar had doorgeschoven en me dit jaar op mijn cursussen had geconcentreerd... Ik heb tot hiertoe al 40 blz. gedaan van de euh 1600 (?)... T ziet er niet naaruit dat ik daar nog veel van ga kunnen op voorhand LEZEN, laat staan leren...
Dus als beloning voor al het werk dat ik tot hiertoe heb gedaan! Mag ik dan nog eens extra hard beginnen werken tijdens de blok. T worden dus dagen van 6 tot 22u worden achter mijn boeken... In de hoop dat het me dan lukt EN vooral dat ik het kan volhouden... Als ik eraan denk, wil ik er al niet aan beginnen... Want wat als het weer niks wordt?! Velen zeggen: dan heb je het toch geprobeerd... Maar als het weer niet lukt, dan daalt m'n zelfvertrouwen weer/ nog dieper... en ik weet als het nu nog eens daalt, dat het fataal is... Ik wil niet meer mislukken, dan begin ik er liever niet aan...
Zucht! Weer een blok in het vooruitzicht die een sprong in het duister betekent... Net nu ik mezelf haalbare doelen zou moeten kunnen stellen om m'n zelfvertrouwen en mijn gemoedstoestand terug naar boven te halen... Ik weet echt niet of mijn examens meedoen wel de beste oplossing is... Pff! Ik heb zo'n schrik!!!! Wat als ik de verkeerde beslissing neem? Met mijn zelfmoordneigingen van de laatste tijd kan, niet-slagen echt wel letterlijk fataal worden... Maar wat als ik door die angst om niet te slagen net een kans laat liggen om te slagen?! Ik weet gewoon niet wat de beste optie is...
Maar wat als ik door die angst om niet te slagen net een kans laat liggen om te slagen?! Ik weet gewoon niet wat de beste optie is... 
