M'n eerste weekendje hier zit er al op. 'K heb het rustig gehouden, maar 't was toch niet saai .
Vrijdag mocht ik van Sabrina om 15u00 al 'Feierabend machen' (naar huis gaan). Wegens omstandigheden was dit echter 16u00 geworden. Heike en Nicole hadden de dag voordien al tot redelijk laat gewerkt (tot 20u00 ) en wilden daarom ook graag wat vroeger vertrekken. Gezien ik medelijden had met hen, stelde ik voor dat ik nog wel zou willen blijven zodat zij toch ook rond 16u00 naar huis konden gaan. Iedereen gelukkig, en ik een goeie indruk nagelaten .
Omstreeks 16u00 mocht ik dan ook vertrekken. Ik nam de post mee en haastte me richting busje. Bij m'n bushalte aangekomen zag ik dat de bus er al stond. Ik vloekte bij mezelf (bij de volgende bushalte stond de postbrievenbus waar ik de post in moest droppen). Ik liep snel richting bus en vroeg of de chauffeur eventueel bij de volgende halte kort wou wachten, zodat ik de post snel kon droppen. De man zei: "Ja, Keine Ursache" (ja, geen probleem), en reed tot de volgende stop. Ik stapte snel uit, vloog bijna richting brievenbus en liep nog sneller terug richting bus. Hijgend bedankte ik de chauffeur, die dit blijkbaar heel normaal vond .
Omdat ik kriebeltjes in m'n lijf had door de eerste zonnestralen, en zin had om eropuit te trekken, besloot ik om in "Burtscheid' naar de winkeltjes te gaan. Dit is een klein dubbel straatje met amper 15 winkeltjes (denk ik) maar ik heb me hier toch dik 2,5 uur kunnen uitleven . Ik heb dus echt rondgeslenterd, maar het was reuzeleuk!
Nieuwe aanwinsten; pantoffeltjes (omdat ik mijne thuis vergeten was en altijd koude voetjes heb ), wat make-up (oogschaduw, blush en mascara) aangezien ik ook maar elke dag gemaquilleerd naar het werk ga (elke vrouw draagt op het werk make-up, dus doe ik maar mee om niet uit de toon te vallen ), een mooie haarspeld in de vorm van een roosje, kaartjes om naar huis en vrienden te sturen, een nieuwe neusspray (ja, ik ben NOG altijd verkouden ), en een bodylotion aangezien mijn huid zo uitdroogd is van de gure wind.
Na m'n inkoopjes dacht ik eraan dat ik nog brood nodig had voor de volgende dag. Snel liep ik in een plaatselijke spar en deed nog een paar boodschappen. Toen ik een zonnebloempitbrood vroeg aan de vrouw achter de toog vroeg ze: "Ein ganzes Brot?". Verbaasd zei ik "Ja, bitte". Blijkbaar kun je hier dus ook een half brood kopen als je dat graag wenst. "Handig" dacht ik bij mezelf, maar was toch blij dat ik een heel brood genomen had. Het weekend stond tenslotte voor de deur, en aangezien het hier carnaval-weekend is speelde ik liever op veilig .
Op de bus naar huis werd het meer en meer duidelijk dat de meeste carnavalisten al goed gedronken hadden. Na een lichte bierwalm in mijn nek gekregen te hebben, en stiekem gelachen te hebben met de gekke liedjes die ze zongen, kwam ik aan mijn eindhalte. Blij met m'n kleine uitstapje ging ik richting m'n huisje . Die avond had ik nog een filmpje opgezet en ben ik toch wel redelijk vroeg gaan slapen. Ik denk dat 'k om 12u00 al in m'n bedje lag. Het slapen verging me echter niet goed, aangezien onder mijn kot een bar is en het daar vollenbak 'carnaval-fiestã' was . Gelukkig hield het lawaai en tromgeroffel iets later op.
Na een woelige nacht achter de rug te hebben (en geen oog dicht gedaan te hebben) besloot ik om rustig thuis te blijven. Oorspronkelijk was het plan om Aken centrum eens op te zoeken, maar ik had er geen zin meer in gezien mijn slechte nachtrust. Ik besloot de TV aan te zetten, wat op de laptop te hangen en de was en droog te doen. Dat moet uiteindelijk ook gebeuren he .
's Avonds besloot ik om nog eens aardappeltjes klaar te maken aangezien ik dat al een hele week niet meer gegeten had. Op het menu stond: aardappeltjes met mini-saté's, peperroomsaus en stukjes tomaat. Ik moet zeggen dat het me gesmaakt had . Na het eten en de afwas bleek "Finding Nemo" op TV te komen. Weliswaar in het duits, maar ik heb er toch naar gekeken . Ook gisteren lag ik niet overdreven laat in m'n bed. Ik denk dat 'k rond 12u30 m'n lichtje al had uitgedaan.
Vandaag (zondag ) stond ik wel beter gezind op. Ik had een pak beter geslapen dan vorige nacht en voelde me dus ook fitter. Ik besloot van twee eitjes te koken om de dag goed te starten. Na het ontbijt en de afwas had ik eventjes de laptop opgezet om m'n mails en facebook te checken, en iets later besloot ik om erop uit te trekken. Het zonnetje scheen mooi, en ik besloot om samen met mijn digitale camera een flinke wandeling te maken in de straatjes hier rondom mijn kot . Ik denk dat 'k dik anderhalf uur ben weggeweest, maar uiteindelijk ben ik naar huis teruggekeerd omdat het te koud werd .
Thuisgekomen heb ik meteen de foto's op de computer gezet om te kijken of ze goed gelukt waren . Ik zal proberen om ze hierna (of eventueel morgen) bij op mn blog te posten .
Rond 20u00 ging opeens mijn GSM af. Ik dacht "Da's nu zo raar, er zal toch niets schelen?", maar nam toch snel op. Het was het thuisfront dat belde "Wat fijn" dacht ik bij mezelf. Na een kort gesprekje legde ik af en had ik wel een goed gevoel eerlijk gezegd .
Maar goed, ik zal maar eens afronden met m'n weeral overdreven lange blog ('K moet toch echt eens leren van niet zo uitgebreid te schrijven )
Vandaag was een heel leuke dag. Het is overduidelijk dat Duitsland écht zo gek is op carnaval als men altijd op televisie toont.
Toen ik deze morgen naar m'n bushalte liep was ik amper m'n deur uit of zag en hoorde ik al veel gekke dingen. Luide duitse 'hoempapa-muziek' kwam me tegemoet. Ik vond dit natuurlijk weeral leuk (diegene die mij kennen, weten dat wss wel ). en begon goedgezind aan m'n dagje.
Wachtend aan m'n bushalte zag ik een vrolijk versierde bus toekomen, mijn bus! De superlieve vrouw waarmee ik al elke dag meegereden was om dit uur, was blijkbaar ook al goed in feeststemmming. Ze had haar bus versierd met serpentines en een clowntje, en was zelf ook verkleed. Haar groene haarband met dito groene bloemetjes zwengelden heen en weer als ik haar begroette en m'n kaartje betaalde . Een bijpassende knalgroene trui en assortie nagels maakten het geheel af tot een leuk plaatje Ik kon het niet laten om haar een complimentje te maken en zei: "Sie sehen so Hübsch aus". Ze lachte vrolijk en zei met een grote glimlach: "Oh, danke schön" .
Op het werk aangekomen ging ik richting cafetaria waar de sleutel ligt om de schuifdeuren aan de receptie te openen. Mevrouw Figge was ook in een leuke feeststemming. Ze versierde de tafels met cerpentines en had er plezier in aan haar lach te zien . "Leuk" dacht ik bij mezelf en begaf me terug richting mijn balie.
Na de werkdag besloot ik om een abonnement te gaan kopen. LiJun, een (chinees) meisje dat ook stage loopt op Emerson vertelde me waar ik dit kon kopen. Bleek dat dit amper 2 bushaltes verder is dan waar ik woon. (Wat een meevaller! ) Bij 'Hauptbanhof', de halte waar ik het abonnement kon kopen wist ik niet goed wat te doen. Een vriendelijke jongen waaraan ik iets eerder vroeg hoe ik bij 'Hauptbanhof' kwam, hielp me verder toen ik uitstapte. "Ginder is een krantenwinkel, daar kan je je abonnement kopen" zei hij. Ik bedankte hem uitvoerig en ging op pad.
Aangekomen bij de krantenwinkel, zag ik een balie waar je informatie kon krijgen over bussen en treinen. Ik trok een nummertje en zette me in de rij. Er waren drie lokets geopend. In eentje zat een vrouw verkleed als kabouter, in het tweede zat een marine-vrouwtje, en in het derde loket zat een leuke disco-girl. Ik hoopte stiekem dat de disco-dame me verder helpen kon. Zij zag er het liefste én leukste uit Toen mijn nummertje op het scherm verscheen, mocht ik inderdaad naar het loket van de disco-dame gaan. Na ons gesprek bleek dat ik gelijk had. Disco-lady was een super lieve vrouw die me behulpzaam verder hielp.
Bij het buitgengaan van het loket merkte ik nog iets heel leuks op, een MacDo! "Jippie" dacht ik bij mezelf, en kon het niet laten om 2 cheeseburgertjes te kopen . Thuisgekomen liet ik me deze zeer smaken Aangezien ik reuzehonger had, en nog wel iets kon eten, besloot ik om m'n mini-frietketeltje eens te gebruiken en wat frietjes met een mini-loempia'tje te bakken Leuk ding, dat kleine frietketeltje. Alleen wist ik niet dat er zoveel kracht in zat De frietjes waren lekker, maar hadden een beetje lang ingelegen (Noot aan zelf: volgende keer beter opletten tijdens het frietjes bakken) .
Dat was het alweer voor vandaag. Nog even het belangrijkste van de dag opsommen;
1. Duitse mensen zijn superleuk tijdens carnaval 2. Sabrina Figge is een kei coole madam 3. Busabonnementen zijn gevaarlijk voor McDo-aanvallen
Vandaag was het mijn eerste stagedag. Hoewel dit de reden is van mijn verblijf hier, was ik helemaal niet bang of nerveus. Integendeel zelfs..
Mevrouw Sabrina Figge (mijn stagementor) had me een tijdje geleden gevraagd of ik vandaag om 9u00 kon beginnen. Omdat ik niks aan het toeval wou overlaten, en niet te laat wou komen op mijn allereerste stagedag, besloot ik om 6u00 op te staan, waarop ik dan om 06u58 de bus zou nemen richting Pascalstraße 65 Emerson Climate Technologies dus .
Om zeker te zijn dat ik me niet zou verslapen had ik 3 wekkers gezet (ja, ik weet het, dat is veel, maar het was een goed idee, aangezien er maar 1tje afging ) Blijkbaar was ik ergens in mijn onderbewustzijn toch wel wat zenuwachtig, aangezien een klok instellen niet zo moeilijk is Slaperig maar toch goed wakker kroop ik m'n bedje uit en begon ik me klaar te maken. Ik liet alles opgeruimd achter, sloot de deur achter me, en vertrok richting Rosenquelle, de bushalte waar ik moest opstappen.
Eenmaal aan de bushalte aangekomen moest ik helemaal niet lang wachten. Enkele tellen na mijn aankomst zag ik het busje al in de verte toekomen. Ik stapte op en zei tegen de grijsharige man: "Guten Morgen. Kommen Sie in die Pascalstraße? Ich muss bei Emerson Climate Technologies sein, aber ich habe hier noch nie der Bus genommen..." De man stelde mij met een rustige stem gerust en vertelde mij waar ik het beste afstapte. Ik vroeg hem of het niet stoorde dat ik bij hem bleef staan, en hij maakte een grapje dat ik ook op zijn schoot mocht komen zitten 'Wat een lieve kerel' dacht ik bij mezelf.
De bus stopte uiteindelijk bij de halte waar ik eraf moest. De lieve buschauffeur wenste me 'Viel Erfolg!', wat betekent 'veel succes' en ik bedankte hem hartelijk. Ik stapte uit en begon richting het bedrijf te stappen. Al gauw besefte ik dat ik nog wel een tijdje in de kou zou moeten wachten. Het was immers nog maar 7u25. Ik was dus meer dan anderhalf uur te vroeg aangekomen. 'Niet erg' dacht ik bij mezelf, en begon in een boekje te blaren waarin zakelijke zinnetjes stonden in het Nederlands, Frans en Duits. Na enkele keren een deel van de parking afgelopen te hebben kwam er een eerste auto de parking opgereden. Ik liet de man rustig uitstappen, rommelde alles samen en stapte op hem af toen hij de deur opende.
Hij was stomverbaasd dat ik er al zo vroeg was. Na wat uitleg begreep hij waarom, en leidde hij me richting cafetaria. 'Neem gerust een koffie' zei hij. Maar ik dacht " 'kga dat nog niet doen, da's misschien onbeleefd aangezien 't mijn eerste dag is". Ik zette mij neer aan een tafeltje in de buurt van de deur. Een tijdje later kwam er nog een auto aangereden. Een vriendelijk meisje kwam me tegemoet in de cafetaria, stelde zich voor en bood me een cappuccino aan We raakten kort aan de praat, tot ze zei dat ze moest beginnen met werken. Een 20 minuutjes later kwam Frau Desirée Zydek toe. Zij zou mij vandaag onder haar hoede nemen, samen met Heike Wessel.
Frau Zydek vroeg of ik nog eventjes wachten wou, aangezien zij nog wat werk had vooraleer ze mij kon verder helpen (het was nog maar 8u25). Na een volgende 20 minuten kwam ze me halen, en begon mijn eerste werkdag.
Om te beginnen begeleidde ze me naar de receptie waar ik mijn eerste dag zou doorbrengen. Ze toonde me hun mailbox en enkele bijzonderheden ervan, legde het gebruik van de telefoon uit (ingewikkeld ding, maar eens je het doorhebt valt het wel mee ), gaf me vervolgens een rondleiding door heel het bedrijf, en stelde me aan iedereen voor die we onderweg tegen kwamen. Na dit alles achter de rug te hebben, ging Frau Nicole (ben de achternaam vergeten ) verder waar Frau Zydek niet genoeg kon zeggen over bepaalde dingen.
Beide dames zijn super vriendelijk en heel lief. Ik mocht ze meteen al 'duzen' (tutoyeren ) Desirée zei echter wel dat dit meestal alleen het geval is op het gelijkvloers. Op de eerste verdieping tutoyeert men iets minder snel, en op de tweede verdieping (bijna) helemaal niet. Hier zitten namelijk de grote bazen die verschillende werelddelen vertegenwoordigen in naam van Emerson (Azië, Turkije, Tsjechië, USA, Engeland, Nederland, België, en er zijn er nog wel een paar...). Zij zouden er niet mee kunnen lachen moest ik ineens tegen iemand 'jij' zeggen ipv 'u'. Daarom dat ik de rest van de dag steevast 'u' gebruikte tegen iedereen, uit voorzorg dat ik niemand zou beledigen .
Na een goede begeleiding en duidelijke uitleg van Nicole begon ik aan de taakjes die ik al gekregen had. Een worddocumentje aanpassen, een Excel bestand aanpassen, een beetje inlezingwerk verrichten omtrent de 'Euroshop'-beurs waaraan enkele mensen van het bedrijf meewerken, en tenslotte een vertaling van een procedure voor stagiaires.
Rond 12u00 merkte ik dat ik toch wel honger aan het krijgen was. Ik had al enkele mensen richting cafetaria zien lopen, maar ik durfde mijn post niet te verlaten. Dat zou ook heel erg onbeleefd zijn denk ik. Dus werkte ik rustig door totdat Frau Wessel (ofwel Heike ) vroeg: " Gehst du mitessen?" "Gerne"antwoordde ik, en ik verliet mijn desk.
Na het middageten kreeg ik nog enkele opdrachtjes waarbij ik heel aandachtig luisterde en notities maakte voor een eventuele volgende keer. Ik had ook een boeiend gesprek met Nicole. We hadden het over mijn studies (eerst Bedrijfsvertaler-Tolk en daarna Management Assistant waarvoor ik deze stage doe), en wijdden zo uit richting de studies die zij gedaan had. Nicole had namelijk ook voor "Dolmetscher" gestudeerd, en begon heel enthousiast te vertellen over bepaalde opdrachten die zij moest doen tijdens haar opleiding. Ik luisterde geboeid, en was blij dat ik alles goed verstond en dat ik zo'n fijn gesprek had .
Rond 15u00 zei Desirée dat ik "Feierabend machen könnte", met andere woorden dat ik mocht stoppen. Mevrouw Sabrina Figge was afwezig wegens een sterfgeval, en Desirée kon dus niet zeggen wanneer ik eigenlijk pas mocht stoppen. Net omdat zij niet wist wanneer dit was, besloot ze om mij al om 15u00 te laten gaan. Ik moest enkel nog de deur zo afsluiten zodat deze enkel nog openging als iemand naar buiten stapte, en moest de telefoon instellen op '109' zodat de lijn richting receptie afgesloten werd.
Desirée vroeg me wanneer ik een bus had, en dat ik dan kon vertrekken. Ik antwoordde dat ik dat niet zeker wist omdat ik het vervoer terug naar huis niet kon vinden op de ingewikkelde website van ASEAG. Ze zei dat ik gerust op internet kon kijken, en dat ik zelfs mocht bellen indien ik dat nodig achtte. Ik had echter ook nog een ander vraagje aan haar. Tijdens mijn verhuis op zaterdag had ik ook mijn printer meegenomen, maar in de drukte was ik printpapier vergeten mee te nemen. Ik vroeg Desirée of ik misschien een pak papier kon kopen, omdat ik geen winkel in de buurt wist waar ze dit verkochten. Ze ging meteen richting kopieermachine, en haalde een pak printpapier tevoorschijn. "Bitte" zei ze, "Nimm es ruhig mit, und wann jemand etwas fragt sagst du einfach dass du es von mir bekommen hast". Ik was super blij met m'n papier en bedankte haar uitvoerig.
Nadat ik de laatste post verdeelde die nog snel was binnengebracht, belde ik Nicole nog snel op om te vragen wat ik met de sleutel van de kast moest doen. Deze was heel belangrijk, en slechts in tweevoud. Ze zei dat ze snel naar beneden kwam en stond 5 tellen later bij me. Ze vroeg net als Desirée wanneer ik een bus had. Ik vertelde haar dat ik het moeilijk vond om op te zoeken omdat ik de website van ASEAG ingewikkeld vond qua bushaltes en dergelijke opzoeken. Ze vroeg of de computer nog opstond en begon onmiddellijk de bushaltes op te zoeken die ik kon nemen. In nog geen 5minuten had ik waar ik zelf al enkele uren op gezocht had. (wat voelde ik me een beetje dom ) Net als een bezorgde moeder stelde ze voor dat ze het ook direct zou uitprinten zodat ik de juiste gegevens had voor de volgende dagen. Ik zei voor ik het wist: "Ooh, so lieb von Ihnen", waarop ze meteen zei "Duzt dich mich doch". Vrolijk nam ik van haar afscheid en bedankte ik haar voor al haar hulp en goede zorgen van vandaag. Ze vond dit duidelijk leuk om te horen want ze lachte haar tanden bloot. Nadat Nicole terug naar boven ging, besloot ik om Desirée ook nog snel op te bellen om ook van haar afscheid te nemen en haar te bedanken voor de hulp en informatie die ik allemaal gekregen had. Ook zij klonk aangenaam verrast door mijn laatste snelle telefoontje. Ze wenste me nog een hele fijne avond, en ik legde de hoorn neer. Ondertussen was het bijna 15u45.
Ik had nog bijna 20minuten vooraleer ik een busje richting huis had. Omdat er heel dicht bij het bedrijf een aldi en lidl is, besloot ik daarom maar om snel nog wat boodschapjes te doen (water, tomaatjes, worteltjes, brood voor de volgende dag, ...).
Omstreeks 17u00 kwam ik dan ongeveer thuis. Ik had razende honger en begon meteen te koken. Op het menu; pasta met zoetzure saus, schnitzel en tomaat Mmm, al zeg ik het zelf, het smaakte echt! Daarna heb ik al wat gewassen en gedroogd. Hoewel ik nog niet veel was had, wou ik het toch niet laten liggen en laten samenkomen tot een berg was.
Voilà, ik denk dat ik (bijna) alles wel verteld heb betreffende vandaag (Mijn god, wat heb ik weer veel neergepend )
) en wilden daarom ook graag wat vroeger vertrekken. Gezien ik medelijden had met hen, stelde ik voor dat ik nog wel zou willen blijven zodat zij toch ook rond 16u00 naar huis konden gaan. Iedereen gelukkig, en ik een goeie indruk nagelaten 
.
), wat make-up (oogschaduw, blush en mascara) aangezien ik ook maar elke dag gemaquilleerd naar het werk ga (elke vrouw draagt op het werk make-up, dus doe ik maar mee om niet uit de toon te vallen 
), en een bodylotion aangezien mijn huid zo uitdroogd is van de gure wind. 
.
. Gelukkig hield het lawaai en tromgeroffel iets later op.
. Ik denk dat 'k dik anderhalf uur ben weggeweest, maar uiteindelijk ben ik naar huis teruggekeerd omdat het te koud werd 
"Jippie" dacht ik bij mezelf, en kon het niet laten om 2 cheeseburgertjes te kopen 
Emerson Climate Technologies dus 
