Het is alweer efkes geleden. Sorry daarvoor maar 'k heb niet eerder zin gehad om te schrijven eerlijk gezegd .
Zaterdag had ik een heel leuk dagje dat even leuk werd afgesloten. Na meerdere mislukte pogingen om wat slaap in te halen besloot ik om erop uit te trekken. Ik maakte ontbijt en vertrok daarna richting "Elisenbrunnen". Hier is een superleuke winkelstraat die ik deels heb uitgeprobeerd .
Na een namiddagje shoppen had ik ook nog mijn afspraak met Wolf. Ik ging nog snel naar huis om mijn aankopen te dumpen en wat te eten, en vertrok nadien richting 'Hauptbanhof' waar ik hem zou ontmoeten. Wolf begon onmiddellijk aan zijn rol als gids . We begonnen onze stadswandeling aan enkele bijzondere trappen met een rare kader waar je kon doorlopen . Ik weet niet meer juist waar ik overal ben geweest, want ik denk dat we 4u gewandeld hebben alles tesamen, maar het was wel de moeite. We zijn zelfs tot bijna aan de Nederlands grens gewandeld .
Wolf toonde me de verschillende bekende stadsbeelden van Aken, de kerk, het stadhuis, enkele parken waar iedereen in de zomer rondhangt, enkele bekende fontijnen, en om de wandeling af te sluiten toonde hij me Aken vanop de 'Lousberg'. Ga hier maar eens een kijkje nemen, dan kan je je een idee vormen van een deeltje van wat'k heb gezien http://de.wikipedia.org/wiki/Lousberg. Het enige verschil is dat ik dit mooie uitzicht in het donker heb mogen aanschouwen. Het was een van de mooiste dingen die ik al heb gezien . Bekijk volgende link om mij wat beter te begrijpen http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Aachen_bei_Nacht_vom_Lousberg.jpg . Jammer dat mijn camera 'staakte' ik had dit graag zelf ook eens op papier vastgelegd...
Nadat Wolf me deze mooie plek getoond had besloten we om terug naar de stad te wandelen en iets te gaan drinken. (We hadden ondertussen al bijna 4u gewandeld en dus ook veel gepraat waardoor een drankje wel zou smaken ). We kwamen in de 'Pontstraße' terecht waar een heleboel cafeetjes en restaurantjes bij elkaar gelegen zijn; een heel gezellig straatje, en gingen iets drinken in zijn vast café. Ik wou een gewone cola nemen, maar Wolf overhaalde me om een 'Coconut Dream' te nemen, een alcoholvrij cockailtje met snoepjes wat super lekker was .
Rond 23u00 besloten we om naar huis te gaan. (Wolf moest de volgende dag vroeg op omdat hij zijn neefje beloofd had om hem mee naar de dierentuin te nemen.) Ik moet wel toegeven dat hij een gentlemen is Hij heeft me veilig en wel voor m'n deurtje afgezet, en heeft niets geprobeerd (moesten jullie dat denken ofzoooo ). Ik was blij dat ik thuis was en m'n schoenen kon uitdoen. Na het eventjes stilzitten in het cafeetje werd me pas duidelijk hoeveel pijn mijn voeten eigenlijk deden .
Zondag heb ik niet veel gedaan. Ik heb echt een 'lazy sunday' gehouden . Het enige dat ik heb gedaan was een filmpje gekeken waarna ik in slaap was gevallen. Zondag leverde me 1 ding op; een deugddoend dutje dat ik meer dan gebruiken kon . Ik denk dat m'n wandeling van de avond voordien hier nog een rol in speelde .
Maandag en dinsdag waren maar gewone dagen. Ik kan me niet herinneren dat hier iets speciaals is gebeurd. Het enige wat ik wel heel leuk vond was dat ik dinsdag avond bezoek had gekregen. Ik zat aan mn tafeltje naar buiten te staren toen ik opeens een supermooie poes op mijn balkon zag zitten. Ik was natuurlijk weer direct vertederd en probeerde ze vriend te maken, wat me ook gelukt is . Ik gaf ze een schoteltje melk en we waren meteen dikke vrienden. Omdat ik om 19u30 een Skype-sessie had met een docent en enkele medestudenten besloot ik om haar eventjes buiten te zetten. Ik kon haar niet in het oog houden en had geen zin om verrassinkjes te vinden na de sessie. De deur van het balkon had ik op een kiertje gezet en het schoteltje melk op het balkon. Jammer genoeg is ze iets later vertrokken en heb ik haar niet meer gezien, hoewel ik vanmorgen het schoteltje opnieuw gevuld had.
Vandaag (woensdag) is er ook niet echt iets speciaals gebeurd. Ik heb alleen veel aan het liefje moeten denken. Hij heeft van gisteren een nieuwe job en ik heb de hele dag aan hem gedacht. Ik ben eens benieuwd hoe zijn 2e dagje is geweest .
Tot morgen voor meer nieuws !!!
Dikke zoentjes
xxx
P.S. Foto'tjes van mijn shop-uitstapje volgen later...
Ik heb weer redelijk wat meegemaakt na mijn laatste blog. Om te beginnen valt de verhuis van mijn receptie-desk naar mijn bureau boven tussen de groten bazen heel goed mee. De eerste 2 dagen voelde alles wel onwennig, maar het is al hard verbeterd. Sinds ik naar boven verhuisd ben, ben ik al de hele week bezig met een folder die ik voor Heike ontworpen heb. Volgende week is er een hele belangrijke meeting in Barcelona, en Heike vroeg of ik een informatiefolder kon ontwerpen waarin ik het programma voorstel en enkele belangrijke bezienswaardigheden vermeld.
Na de hele week deze folder ontworpen te hebben en er hard aan gewerkt te hebben is er gisteren (donderdag) een heel mooi eindresultaat van terecht gekomen. Heike Wessel had de folder ook aan haar chef laten zien (Jean Jeansen, DE grootste chef van de Emerson vestiging in Aken ). En ze zei me dat hij meer dan tevreden was, en dat het een heel duidelijke en mooie informatiebrochure geworden was. Amai, werd ik me daar eventjes rood toen Heike me dat vertelde. Ik was verlegen en supertrots tegelijk! Dat was wel leuk om te horen. Dit grote compliment maakte deze opdracht van veel (detail)werk meer dan de moeite waard .
Oh ja, ik heb voor de eerste keer touche gehad. Elke morgen kom ik een vriendelijke kerel tegen (die eigenlijk een nerd is ) en die ik elke dag begroet met een Gute Morgen. Dinsdag echter sprak deze jongen mij aan. Hij zei dat hij vond dat onze ontmoetingen te kort waren, en dat hij graag eens iets zou willen gaan doen. Hij vroeg of ik geen zin had om met hem die avond uit eten te gaan of iets wou gaan drinken. Ik sloeg eigenlijk wat in paniek en bedankte vriendelijk. Ik zei dat ik veel te veel werk had voor school, en toen hij zei dat dat ook een andere keer mocht, biechtte ik eerlijk op dat ik al een vriendje had. Ik zag dat hij ervan aangedaan was, en ik voelde me wel schuldig. Blijkbaar is het geen goed idee hier om mensen die je niet persoonlijk kent te begroeten. Voor je het weet krijg je uitnodigingen om mee uit eten te gaan. (Ik heb die kerel nadien ook niet meer gezien. Misschien maar goed ook want ik zou niet weten hoe me te gedragen. )
Gisteren (donderdag) heb ik dan opnieuw die vriendelijke jongen ontmoet die me geholpen had in de eerste week met het vinden van mijn busabonnement. Hij moest s morgens blijkbaar ook de bus nemen aan dezelfde halte als ik. Omdat we elkaar nog herkenden raakten we aan de praat en leerden we elkaar een klein beetje beter kennen. Vandaag heb ik hem opnieuw gezien, en ging ons gesprek verder over bezienswaardigheden in Aken. De vriendelijke jongen (die de vreemde naam Wolf heeft ) stelde voor om mij een beetje rond te leiden en de mooiste dingen van Aken eens te tonen. Wat fijn dacht ik bij mezelf, en ging op zijn uitnodiging in. Morgen (zaterdag) hebben we dan afgesproken om 18u00 aan Hauptbahnhof, de plek waar ik het busabonnement heb kunnen kopen. Wolf zei nog dat ik best goede stapschoenen kon aandoen, dus ik denk dat ik zijn raad best in acht neem.
Ik ben al benieuwd naar morgen. Ik ben van plan om goed vroeg op te staan en de winkeltjes aan Elisenbrunnen eens op te zoeken. Het zou hier wel de moeite zijn om te gaan shoppen , dus moeten we dat eens uittesten hé . Ik mag ook zeker mijn fotocamera niet vergeten en extra veel batterijen mee nemen . Arme Wolf, hij weet niet waar hij aan begint (ik en een camera, dat geeft als resultaat heeeeel veel fotos ).
Maar ik ga stoppen voor vandaag. Morgen of overmorgen kom ik normaalgezien terug met eventueel enkele fototjes (hangt ervan af hoeveel tijd ik heb).
Het is alweer eventjes gelede, sorry daarvoor . Hier een 'kort' overzichtje van de afgelopen 5 dagen .
Vrijdag ben ik om 16u00 naar huis mogen vertrekken. Ik was nog eventjes naar de winkeltjes geweest in 'Burtscheid' en ben rond 17u30 terug richting huisje gekeerd .
Zaterdag heb ik niet veel gedaan hoewel het zonnetje mooi scheen. Ik had geen zin eigenlijk om naar buiten te gaan en ben gezellig thuis gebleven. 's Avonds heb ik echter wel iets heel leuk gedaan . Ik heb met Melissa, 't vrouwke van Gerry (Tom z'n jongste broer ) op msn gezeten met de webcam op. Da was wel leuk voor de kindjes sms'te Liske, maar ik denk dat de grote kindjes er uiteindelijk het meeste plezier aan hadden .
Zondag kwam het liefje op bezoek Joepie, wat keek ik ernaar uit ('K wist niet da je iemand zo erg kon missen ). Normaal gezien was Tom rond 13u, 13u30 hier. Wegens omstandigheden ( ) was hij echter pas om 14u45 bij mij.
Ik weet niet waarom, maar ik was ongelofelijk zenuwachtig toen hij sms'te dat hij bijna bij mij was. Ik denk dat dat de afstand is, en het lange niet zien van elkaar . Ik moet eigenlijk wel toegeven dat ik heeeeel erg blij was dat'k hem zag . Hij ook wel, want hij gooide met complimentjes da het niet normaal was . Hij had nog een extra lading van thuis bij (soep en cake van de mama, wat kleren, ...), en na dit alles uitgepakt te hebben en wat bijgepraat te hebben, besloten we om iets te gaan eten. (Sorry mam, voor al het eten da je meegegeven had voor die dag, maar ik had er eens nood aan om iets te gaan doen met z'n twee) We besloten om m'n straat eens door te lopen, en kwamen bij een Grieks restaurantje uit.
Na heel lekker (en heel goedkoop ) gegeten te hebben, besloten we nog van een klein wandelingetje te maken, en nog een cappuchino'ke te gaan drinken. Iets later gingen we dan maar terug naar mn appartementje en hadden we nog een aflevering van 'De familie Backeljau' gekeken waarna Tom terug richting Belgenlandje vertrok. Hoewel we toch minder tijd samen hadden dan oorspronkelijk was voorzien, had ik toch een hele leuke namiddag gehad .
Maandag is de nieuwe receptioniste dan eindelijk begonnen. Aanvankelijk zou zij al een week gewerkt hebben, maar gezien gezondheidsredenen is ze pas gisteren begonnen. Na haar uitleg gegeven te hebben van de dagelijkse taakjes ging ik verder werken aan een opdracht die ik van Heike gekregen had.
Vandaag was dan DE grote dag. Ik ben naar boven mogen verhuizen naar de belangrijkste afdeling in het bedrijf . Wel spannend, tussen de grote bazen zitten, maar ik moet wel zeggen dat ik denk dat k mijne desk nog ga missen beneden aan het onthaal . Daar had ik veel meer sociaal contact dan hier op mn bureauke denk ik. Ik ben benieuwd naar de volgende dagen. Morgen zijn we al woensdag. T gaat toch snel .
Vandaag was het een speciale dag. We zijn op het werk al een hele week dingen aan het regelen en in orde aan het brengen voor een meeting van de hoogste bazen van Emerson, en vandaag vond deze dan plaats.
Wat een spannend gedoe allemaal . Heike vroeg me gisteren of ik vandaag ook om 7u30 op het werk kon zijn, dus liep vandaag mijn wekkertje heel erg vroeg af. Om 5u35 om precies te zijn. En om 5u40, en om 5u45... Ik had voor de zekerheid maar weer 3 wekkers ingesteld . Aangezien ik hier niet zo goed slaap, en dan goed slaap tegen dat ik dan wakker moet worden, speelde ik liever op veilig en nam geen risico's .
Rond 6u45 vertrok ik richting bushalte, maar ik was nog zo moe.. Ik was gisteren na het werk nog te ijverig bezig geweest denk ik. (Thuisgekomen, gekookt, gegeten, afgewassen, gewassen, gedroogd, gestreken, gepoetst én gedouched. En dat allemaal in een tijdsduur van 18u00 23u00. (Pfoeh!)).
Ik had eigenlijk verwacht dat het een hectische dag zou worden. Tot mijn grote verbazing heb ik echter niks hectisch ondervonden. Alles was tot in de kleinste details geregeld, en ik merkte eigenlijk niet eens dat er iets groots gebeurde op de eerste verdieping boven mij . 's Morgens heb ik echter wel de eer gehad om deze 'hoge piefen' te mogen begeleiden naar de meetingroom . (Enjah, dat vond ik natúúrlijk weer geweldig )
Ik moet zeggen, aangezien deze mannen zo'n hoog aanzien hebben vond ik ze wel heel vriendelijk Ik had eerder gedacht dat ze wat 'hautain' zouden zijn in hun houding, maar niets was minder waar. Eentje was echt heel lief. Hoewel je er van zou gaan lopen zijn moest je deze man in het donker tegengekomen zijn , was deze toch de liefste van de hoop De man was ocharme zó mager dat je hem direct biefstuk-friet zou hebben voorgeschoteld op nuchter maag, zodat hij wat zou kunnen bijkomen . Bijna 2 meter hoog was hij, en ik denk dat hij amper 55kg woog. Maar zoals ik al zei; supervriendelijk .
Voor de rest is er eigenlijk niet veel gebeurd. Aangezien die belangrijke meeting plaatsvond, en Heike en Desirée hier ook bij betrokken waren, had ik geen 'tussendoor-taakjes', wat ik toch wel jammer vond. Maar misschien verloopt morgen de dag weer beter dan vandaag .
Zo, ik ga maar weer eens stoppen.
Tot schrijfjes xxx
P.S. Ik zie op mijn 'blog-tellertje' dat ik heeeeel veel lezertjes heb, maar ik zie maar weinig verschijnen in m'n gastenboekje... ( Hint Hint hihi.. )
Gisteren was het "Rosenmontag" hier in Duitsland. Voor zij die dit niet kennen, dit is de 'hoogdag' van carnaval.
Officieel is "Rosenmontag" geen feestdag, maar ik heb wel anders ondervonden. Omdat ik hier eerlijk gezegd niet op voorbereid was, had ik dus ook niet gelet op een andere busregeling. 's Morgens werd me echter duidelijk dat ik dat beter wel gedaan had. Normaal gezien neem ik de bus om 8u34. Gisteren was dit echter niet het geval. Mijn busje kwam namelijk niet opdagen. Na een kwartier vertraging besloot ik mijn stagebegeleidster op de hoogte te brengen en belde ik naar Emerson. Sabrina Figge nam gelukkig zelf de telefoon op en ik begon met mijn uitleg dat de bus maar niet kwam opdagen. "Da's helemaal niet erg" zei ze, en voegde eraan toe dat ze me wel zou zien verschijnen.
Na een half uur te wachten kwam er dan toch nog een bus voorbij. Ik aarzelde niet om in te stappen en vroeg de chauffeur of hij in de 'Pascalstraße' kwam. Net op het moment dat ik met de chauffeur aan het onderhandelen was over de route, kwam Denise van halverwege de bus naar voor gespurt. Denise werkt ook op Emerson, en had dus hetzelfde aan de hand als ik.
Blij als ik was ging ik naast haar zitten. De bus stopte bij "Laschet" waar we uitstapten. Vanaf hier konden we te voet verder naar het werk stappen. Omstreeks 9u45 ongeveer kwamen we hier dan aan wat al bij al nog goed mee viel. Ik besloot om Sabrina direct te bellen zodat ze wist dat ik 'im Haus' was.
Na een hele rustige dag (bijna geen telefoons en niet echt veel om handen hebben) mocht ik al om 16u30 vertrekken, aangezien Sabrina ook naar huis ging. "Fijn" dacht ik bij mezelf en ging op pad richting bushalte. Aangezien ik nog brood nodig had voor de volgende dag besloot ik om nog snel naar de supermarkt te lopen dicht bij m'n bushalte. Na de korte boodschappen te doen, en terug aan de bushalte te staan (als enige, hoewel die anders volstaat) besloot ik om maar terug te wandelen naar de bushalte "Laschet" waar we deze morgen afgestapt waren.
Aangekomen bij deze bushalte heb ik welgeteld anderhalf uur staan wachten in de koude op de bus naar huis. "Rosenmontag" is dan misschien geen officiële feestdag, maar ik heb het wel geweten! Wat was ik gelukkig als ik EINDELIJK de bus zag toekomen (de 4e in rij die normaal kwam opdagen ). Verkleumd toonde ik mijn abonnement en probeerde m'n handen warm te wrijven terwijl ik ging zitten. Toen ik thuiskwam was het al 19u00. Bijna heel de avond was al om. Ik draaide de verwarming helemaal open en wikkelde me snel in m'n warme fleece. Gelukkig ben ik vandaag (nog) niet ziek . (Hopelijk blijft dit ook zo ).
Vandaag (dinsdag) was dan weer helemaal het tegenovergestelde van gisteren. Ik had gewoonweg een super dag Ik kreeg wat fijne opdrachtjes die ik met veel plezier tot een goed einde bracht. Het was ook een beetje aangenamer buiten en minder koud, én ik was thuis om stipt 18u00. (wat goed meeviel in vergelijking met gisteren )
Ik heb ook eindelijk antwoord gekregen van Piet Lambrechts, de docent die mij gaat helpen en ondersteunen bij het schrijven van mijn eindwerk. Na enkele pogingen om hem een mail te sturen, is mijn 4e poging eindelijk aangekomen en kan ik ook beginnen met research te doen .
Zo, dat was het weer voor vandaag. Misschien tot morgen
M'n eerste weekendje hier zit er al op. 'K heb het rustig gehouden, maar 't was toch niet saai .
Vrijdag mocht ik van Sabrina om 15u00 al 'Feierabend machen' (naar huis gaan). Wegens omstandigheden was dit echter 16u00 geworden. Heike en Nicole hadden de dag voordien al tot redelijk laat gewerkt (tot 20u00 ) en wilden daarom ook graag wat vroeger vertrekken. Gezien ik medelijden had met hen, stelde ik voor dat ik nog wel zou willen blijven zodat zij toch ook rond 16u00 naar huis konden gaan. Iedereen gelukkig, en ik een goeie indruk nagelaten .
Omstreeks 16u00 mocht ik dan ook vertrekken. Ik nam de post mee en haastte me richting busje. Bij m'n bushalte aangekomen zag ik dat de bus er al stond. Ik vloekte bij mezelf (bij de volgende bushalte stond de postbrievenbus waar ik de post in moest droppen). Ik liep snel richting bus en vroeg of de chauffeur eventueel bij de volgende halte kort wou wachten, zodat ik de post snel kon droppen. De man zei: "Ja, Keine Ursache" (ja, geen probleem), en reed tot de volgende stop. Ik stapte snel uit, vloog bijna richting brievenbus en liep nog sneller terug richting bus. Hijgend bedankte ik de chauffeur, die dit blijkbaar heel normaal vond .
Omdat ik kriebeltjes in m'n lijf had door de eerste zonnestralen, en zin had om eropuit te trekken, besloot ik om in "Burtscheid' naar de winkeltjes te gaan. Dit is een klein dubbel straatje met amper 15 winkeltjes (denk ik) maar ik heb me hier toch dik 2,5 uur kunnen uitleven . Ik heb dus echt rondgeslenterd, maar het was reuzeleuk!
Nieuwe aanwinsten; pantoffeltjes (omdat ik mijne thuis vergeten was en altijd koude voetjes heb ), wat make-up (oogschaduw, blush en mascara) aangezien ik ook maar elke dag gemaquilleerd naar het werk ga (elke vrouw draagt op het werk make-up, dus doe ik maar mee om niet uit de toon te vallen ), een mooie haarspeld in de vorm van een roosje, kaartjes om naar huis en vrienden te sturen, een nieuwe neusspray (ja, ik ben NOG altijd verkouden ), en een bodylotion aangezien mijn huid zo uitdroogd is van de gure wind.
Na m'n inkoopjes dacht ik eraan dat ik nog brood nodig had voor de volgende dag. Snel liep ik in een plaatselijke spar en deed nog een paar boodschappen. Toen ik een zonnebloempitbrood vroeg aan de vrouw achter de toog vroeg ze: "Ein ganzes Brot?". Verbaasd zei ik "Ja, bitte". Blijkbaar kun je hier dus ook een half brood kopen als je dat graag wenst. "Handig" dacht ik bij mezelf, maar was toch blij dat ik een heel brood genomen had. Het weekend stond tenslotte voor de deur, en aangezien het hier carnaval-weekend is speelde ik liever op veilig .
Op de bus naar huis werd het meer en meer duidelijk dat de meeste carnavalisten al goed gedronken hadden. Na een lichte bierwalm in mijn nek gekregen te hebben, en stiekem gelachen te hebben met de gekke liedjes die ze zongen, kwam ik aan mijn eindhalte. Blij met m'n kleine uitstapje ging ik richting m'n huisje . Die avond had ik nog een filmpje opgezet en ben ik toch wel redelijk vroeg gaan slapen. Ik denk dat 'k om 12u00 al in m'n bedje lag. Het slapen verging me echter niet goed, aangezien onder mijn kot een bar is en het daar vollenbak 'carnaval-fiestã' was . Gelukkig hield het lawaai en tromgeroffel iets later op.
Na een woelige nacht achter de rug te hebben (en geen oog dicht gedaan te hebben) besloot ik om rustig thuis te blijven. Oorspronkelijk was het plan om Aken centrum eens op te zoeken, maar ik had er geen zin meer in gezien mijn slechte nachtrust. Ik besloot de TV aan te zetten, wat op de laptop te hangen en de was en droog te doen. Dat moet uiteindelijk ook gebeuren he .
's Avonds besloot ik om nog eens aardappeltjes klaar te maken aangezien ik dat al een hele week niet meer gegeten had. Op het menu stond: aardappeltjes met mini-saté's, peperroomsaus en stukjes tomaat. Ik moet zeggen dat het me gesmaakt had . Na het eten en de afwas bleek "Finding Nemo" op TV te komen. Weliswaar in het duits, maar ik heb er toch naar gekeken . Ook gisteren lag ik niet overdreven laat in m'n bed. Ik denk dat 'k rond 12u30 m'n lichtje al had uitgedaan.
Vandaag (zondag ) stond ik wel beter gezind op. Ik had een pak beter geslapen dan vorige nacht en voelde me dus ook fitter. Ik besloot van twee eitjes te koken om de dag goed te starten. Na het ontbijt en de afwas had ik eventjes de laptop opgezet om m'n mails en facebook te checken, en iets later besloot ik om erop uit te trekken. Het zonnetje scheen mooi, en ik besloot om samen met mijn digitale camera een flinke wandeling te maken in de straatjes hier rondom mijn kot . Ik denk dat 'k dik anderhalf uur ben weggeweest, maar uiteindelijk ben ik naar huis teruggekeerd omdat het te koud werd .
Thuisgekomen heb ik meteen de foto's op de computer gezet om te kijken of ze goed gelukt waren . Ik zal proberen om ze hierna (of eventueel morgen) bij op mn blog te posten .
Rond 20u00 ging opeens mijn GSM af. Ik dacht "Da's nu zo raar, er zal toch niets schelen?", maar nam toch snel op. Het was het thuisfront dat belde "Wat fijn" dacht ik bij mezelf. Na een kort gesprekje legde ik af en had ik wel een goed gevoel eerlijk gezegd .
Maar goed, ik zal maar eens afronden met m'n weeral overdreven lange blog ('K moet toch echt eens leren van niet zo uitgebreid te schrijven )
Vandaag was een heel leuke dag. Het is overduidelijk dat Duitsland écht zo gek is op carnaval als men altijd op televisie toont.
Toen ik deze morgen naar m'n bushalte liep was ik amper m'n deur uit of zag en hoorde ik al veel gekke dingen. Luide duitse 'hoempapa-muziek' kwam me tegemoet. Ik vond dit natuurlijk weeral leuk (diegene die mij kennen, weten dat wss wel ). en begon goedgezind aan m'n dagje.
Wachtend aan m'n bushalte zag ik een vrolijk versierde bus toekomen, mijn bus! De superlieve vrouw waarmee ik al elke dag meegereden was om dit uur, was blijkbaar ook al goed in feeststemmming. Ze had haar bus versierd met serpentines en een clowntje, en was zelf ook verkleed. Haar groene haarband met dito groene bloemetjes zwengelden heen en weer als ik haar begroette en m'n kaartje betaalde . Een bijpassende knalgroene trui en assortie nagels maakten het geheel af tot een leuk plaatje Ik kon het niet laten om haar een complimentje te maken en zei: "Sie sehen so Hübsch aus". Ze lachte vrolijk en zei met een grote glimlach: "Oh, danke schön" .
Op het werk aangekomen ging ik richting cafetaria waar de sleutel ligt om de schuifdeuren aan de receptie te openen. Mevrouw Figge was ook in een leuke feeststemming. Ze versierde de tafels met cerpentines en had er plezier in aan haar lach te zien . "Leuk" dacht ik bij mezelf en begaf me terug richting mijn balie.
Na de werkdag besloot ik om een abonnement te gaan kopen. LiJun, een (chinees) meisje dat ook stage loopt op Emerson vertelde me waar ik dit kon kopen. Bleek dat dit amper 2 bushaltes verder is dan waar ik woon. (Wat een meevaller! ) Bij 'Hauptbanhof', de halte waar ik het abonnement kon kopen wist ik niet goed wat te doen. Een vriendelijke jongen waaraan ik iets eerder vroeg hoe ik bij 'Hauptbanhof' kwam, hielp me verder toen ik uitstapte. "Ginder is een krantenwinkel, daar kan je je abonnement kopen" zei hij. Ik bedankte hem uitvoerig en ging op pad.
Aangekomen bij de krantenwinkel, zag ik een balie waar je informatie kon krijgen over bussen en treinen. Ik trok een nummertje en zette me in de rij. Er waren drie lokets geopend. In eentje zat een vrouw verkleed als kabouter, in het tweede zat een marine-vrouwtje, en in het derde loket zat een leuke disco-girl. Ik hoopte stiekem dat de disco-dame me verder helpen kon. Zij zag er het liefste én leukste uit Toen mijn nummertje op het scherm verscheen, mocht ik inderdaad naar het loket van de disco-dame gaan. Na ons gesprek bleek dat ik gelijk had. Disco-lady was een super lieve vrouw die me behulpzaam verder hielp.
Bij het buitgengaan van het loket merkte ik nog iets heel leuks op, een MacDo! "Jippie" dacht ik bij mezelf, en kon het niet laten om 2 cheeseburgertjes te kopen . Thuisgekomen liet ik me deze zeer smaken Aangezien ik reuzehonger had, en nog wel iets kon eten, besloot ik om m'n mini-frietketeltje eens te gebruiken en wat frietjes met een mini-loempia'tje te bakken Leuk ding, dat kleine frietketeltje. Alleen wist ik niet dat er zoveel kracht in zat De frietjes waren lekker, maar hadden een beetje lang ingelegen (Noot aan zelf: volgende keer beter opletten tijdens het frietjes bakken) .
Dat was het alweer voor vandaag. Nog even het belangrijkste van de dag opsommen;
1. Duitse mensen zijn superleuk tijdens carnaval 2. Sabrina Figge is een kei coole madam 3. Busabonnementen zijn gevaarlijk voor McDo-aanvallen
Vandaag was het mijn eerste stagedag. Hoewel dit de reden is van mijn verblijf hier, was ik helemaal niet bang of nerveus. Integendeel zelfs..
Mevrouw Sabrina Figge (mijn stagementor) had me een tijdje geleden gevraagd of ik vandaag om 9u00 kon beginnen. Omdat ik niks aan het toeval wou overlaten, en niet te laat wou komen op mijn allereerste stagedag, besloot ik om 6u00 op te staan, waarop ik dan om 06u58 de bus zou nemen richting Pascalstraße 65 Emerson Climate Technologies dus .
Om zeker te zijn dat ik me niet zou verslapen had ik 3 wekkers gezet (ja, ik weet het, dat is veel, maar het was een goed idee, aangezien er maar 1tje afging ) Blijkbaar was ik ergens in mijn onderbewustzijn toch wel wat zenuwachtig, aangezien een klok instellen niet zo moeilijk is Slaperig maar toch goed wakker kroop ik m'n bedje uit en begon ik me klaar te maken. Ik liet alles opgeruimd achter, sloot de deur achter me, en vertrok richting Rosenquelle, de bushalte waar ik moest opstappen.
Eenmaal aan de bushalte aangekomen moest ik helemaal niet lang wachten. Enkele tellen na mijn aankomst zag ik het busje al in de verte toekomen. Ik stapte op en zei tegen de grijsharige man: "Guten Morgen. Kommen Sie in die Pascalstraße? Ich muss bei Emerson Climate Technologies sein, aber ich habe hier noch nie der Bus genommen..." De man stelde mij met een rustige stem gerust en vertelde mij waar ik het beste afstapte. Ik vroeg hem of het niet stoorde dat ik bij hem bleef staan, en hij maakte een grapje dat ik ook op zijn schoot mocht komen zitten 'Wat een lieve kerel' dacht ik bij mezelf.
De bus stopte uiteindelijk bij de halte waar ik eraf moest. De lieve buschauffeur wenste me 'Viel Erfolg!', wat betekent 'veel succes' en ik bedankte hem hartelijk. Ik stapte uit en begon richting het bedrijf te stappen. Al gauw besefte ik dat ik nog wel een tijdje in de kou zou moeten wachten. Het was immers nog maar 7u25. Ik was dus meer dan anderhalf uur te vroeg aangekomen. 'Niet erg' dacht ik bij mezelf, en begon in een boekje te blaren waarin zakelijke zinnetjes stonden in het Nederlands, Frans en Duits. Na enkele keren een deel van de parking afgelopen te hebben kwam er een eerste auto de parking opgereden. Ik liet de man rustig uitstappen, rommelde alles samen en stapte op hem af toen hij de deur opende.
Hij was stomverbaasd dat ik er al zo vroeg was. Na wat uitleg begreep hij waarom, en leidde hij me richting cafetaria. 'Neem gerust een koffie' zei hij. Maar ik dacht " 'kga dat nog niet doen, da's misschien onbeleefd aangezien 't mijn eerste dag is". Ik zette mij neer aan een tafeltje in de buurt van de deur. Een tijdje later kwam er nog een auto aangereden. Een vriendelijk meisje kwam me tegemoet in de cafetaria, stelde zich voor en bood me een cappuccino aan We raakten kort aan de praat, tot ze zei dat ze moest beginnen met werken. Een 20 minuutjes later kwam Frau Desirée Zydek toe. Zij zou mij vandaag onder haar hoede nemen, samen met Heike Wessel.
Frau Zydek vroeg of ik nog eventjes wachten wou, aangezien zij nog wat werk had vooraleer ze mij kon verder helpen (het was nog maar 8u25). Na een volgende 20 minuten kwam ze me halen, en begon mijn eerste werkdag.
Om te beginnen begeleidde ze me naar de receptie waar ik mijn eerste dag zou doorbrengen. Ze toonde me hun mailbox en enkele bijzonderheden ervan, legde het gebruik van de telefoon uit (ingewikkeld ding, maar eens je het doorhebt valt het wel mee ), gaf me vervolgens een rondleiding door heel het bedrijf, en stelde me aan iedereen voor die we onderweg tegen kwamen. Na dit alles achter de rug te hebben, ging Frau Nicole (ben de achternaam vergeten ) verder waar Frau Zydek niet genoeg kon zeggen over bepaalde dingen.
Beide dames zijn super vriendelijk en heel lief. Ik mocht ze meteen al 'duzen' (tutoyeren ) Desirée zei echter wel dat dit meestal alleen het geval is op het gelijkvloers. Op de eerste verdieping tutoyeert men iets minder snel, en op de tweede verdieping (bijna) helemaal niet. Hier zitten namelijk de grote bazen die verschillende werelddelen vertegenwoordigen in naam van Emerson (Azië, Turkije, Tsjechië, USA, Engeland, Nederland, België, en er zijn er nog wel een paar...). Zij zouden er niet mee kunnen lachen moest ik ineens tegen iemand 'jij' zeggen ipv 'u'. Daarom dat ik de rest van de dag steevast 'u' gebruikte tegen iedereen, uit voorzorg dat ik niemand zou beledigen .
Na een goede begeleiding en duidelijke uitleg van Nicole begon ik aan de taakjes die ik al gekregen had. Een worddocumentje aanpassen, een Excel bestand aanpassen, een beetje inlezingwerk verrichten omtrent de 'Euroshop'-beurs waaraan enkele mensen van het bedrijf meewerken, en tenslotte een vertaling van een procedure voor stagiaires.
Rond 12u00 merkte ik dat ik toch wel honger aan het krijgen was. Ik had al enkele mensen richting cafetaria zien lopen, maar ik durfde mijn post niet te verlaten. Dat zou ook heel erg onbeleefd zijn denk ik. Dus werkte ik rustig door totdat Frau Wessel (ofwel Heike ) vroeg: " Gehst du mitessen?" "Gerne"antwoordde ik, en ik verliet mijn desk.
Na het middageten kreeg ik nog enkele opdrachtjes waarbij ik heel aandachtig luisterde en notities maakte voor een eventuele volgende keer. Ik had ook een boeiend gesprek met Nicole. We hadden het over mijn studies (eerst Bedrijfsvertaler-Tolk en daarna Management Assistant waarvoor ik deze stage doe), en wijdden zo uit richting de studies die zij gedaan had. Nicole had namelijk ook voor "Dolmetscher" gestudeerd, en begon heel enthousiast te vertellen over bepaalde opdrachten die zij moest doen tijdens haar opleiding. Ik luisterde geboeid, en was blij dat ik alles goed verstond en dat ik zo'n fijn gesprek had .
Rond 15u00 zei Desirée dat ik "Feierabend machen könnte", met andere woorden dat ik mocht stoppen. Mevrouw Sabrina Figge was afwezig wegens een sterfgeval, en Desirée kon dus niet zeggen wanneer ik eigenlijk pas mocht stoppen. Net omdat zij niet wist wanneer dit was, besloot ze om mij al om 15u00 te laten gaan. Ik moest enkel nog de deur zo afsluiten zodat deze enkel nog openging als iemand naar buiten stapte, en moest de telefoon instellen op '109' zodat de lijn richting receptie afgesloten werd.
Desirée vroeg me wanneer ik een bus had, en dat ik dan kon vertrekken. Ik antwoordde dat ik dat niet zeker wist omdat ik het vervoer terug naar huis niet kon vinden op de ingewikkelde website van ASEAG. Ze zei dat ik gerust op internet kon kijken, en dat ik zelfs mocht bellen indien ik dat nodig achtte. Ik had echter ook nog een ander vraagje aan haar. Tijdens mijn verhuis op zaterdag had ik ook mijn printer meegenomen, maar in de drukte was ik printpapier vergeten mee te nemen. Ik vroeg Desirée of ik misschien een pak papier kon kopen, omdat ik geen winkel in de buurt wist waar ze dit verkochten. Ze ging meteen richting kopieermachine, en haalde een pak printpapier tevoorschijn. "Bitte" zei ze, "Nimm es ruhig mit, und wann jemand etwas fragt sagst du einfach dass du es von mir bekommen hast". Ik was super blij met m'n papier en bedankte haar uitvoerig.
Nadat ik de laatste post verdeelde die nog snel was binnengebracht, belde ik Nicole nog snel op om te vragen wat ik met de sleutel van de kast moest doen. Deze was heel belangrijk, en slechts in tweevoud. Ze zei dat ze snel naar beneden kwam en stond 5 tellen later bij me. Ze vroeg net als Desirée wanneer ik een bus had. Ik vertelde haar dat ik het moeilijk vond om op te zoeken omdat ik de website van ASEAG ingewikkeld vond qua bushaltes en dergelijke opzoeken. Ze vroeg of de computer nog opstond en begon onmiddellijk de bushaltes op te zoeken die ik kon nemen. In nog geen 5minuten had ik waar ik zelf al enkele uren op gezocht had. (wat voelde ik me een beetje dom ) Net als een bezorgde moeder stelde ze voor dat ze het ook direct zou uitprinten zodat ik de juiste gegevens had voor de volgende dagen. Ik zei voor ik het wist: "Ooh, so lieb von Ihnen", waarop ze meteen zei "Duzt dich mich doch". Vrolijk nam ik van haar afscheid en bedankte ik haar voor al haar hulp en goede zorgen van vandaag. Ze vond dit duidelijk leuk om te horen want ze lachte haar tanden bloot. Nadat Nicole terug naar boven ging, besloot ik om Desirée ook nog snel op te bellen om ook van haar afscheid te nemen en haar te bedanken voor de hulp en informatie die ik allemaal gekregen had. Ook zij klonk aangenaam verrast door mijn laatste snelle telefoontje. Ze wenste me nog een hele fijne avond, en ik legde de hoorn neer. Ondertussen was het bijna 15u45.
Ik had nog bijna 20minuten vooraleer ik een busje richting huis had. Omdat er heel dicht bij het bedrijf een aldi en lidl is, besloot ik daarom maar om snel nog wat boodschapjes te doen (water, tomaatjes, worteltjes, brood voor de volgende dag, ...).
Omstreeks 17u00 kwam ik dan ongeveer thuis. Ik had razende honger en begon meteen te koken. Op het menu; pasta met zoetzure saus, schnitzel en tomaat Mmm, al zeg ik het zelf, het smaakte echt! Daarna heb ik al wat gewassen en gedroogd. Hoewel ik nog niet veel was had, wou ik het toch niet laten liggen en laten samenkomen tot een berg was.
Voilà, ik denk dat ik (bijna) alles wel verteld heb betreffende vandaag (Mijn god, wat heb ik weer veel neergepend )
Gisteren (28/2/11) ben ik samen met Tom aan mijn stage/ verhuis avontuur begonnen. Rond 11 uur was Tom bij mij thuis om te vertrekken richting Aken. Na een wat onwennig afscheid, en een hoop inlaadwerk van de spullen die 'k meenam gingen we op pad.
Mevrouw Ursula Kroll, de vrouw die mijn huisbazin is, vroeg of ik haar kon bellen als ik in Aken toekwam. Ze zou me dan verwelkomen en de sleutel overhandigen van het appartementje en die van de afgesloten parkeerplaats. We reden de Bismarckstraße in, en vonden al snel nummer 47, waar ik moest zijn. We stapten uit en gingen ernaartoe. Een lieve vrouw met een leuke zwarte bril wachtte ons op en begroette ons vriendelijk met een grote lach om haar mond en een stevige handdruk. Ze vertelde ons waar Tom zijn auto'tje mocht zetten, en zei me hoe de poort werkte. Nadat Tom z'n auto veilig had geparkeerd in de afgesloten parking, gingen we naar het appartementje. Nadat mevrouw Kroll ons dit getoond had en enkele formaliteiten meedeelde, gaf ze ons nogmaals een handdruk, wenste me veel succes en vertrok ze.
Daarop zijn we direct begonnen met alles te installeren zodat alles een plaatsje kreeg. Tom hield zich bezig met het uitzoeken van de werking van de TV, de internetverbinding en de printer (lang leve mannen en technologie ), en ik pakte alles uit wat ik bij had.
Rond een uur of half 3 denk ik, zijn we dan vertrokken richting ASEAG in de hoop een busabonnement te kunnen regelen. Hoewel ik alle informatie goed had samengebundeld, was ik echter (van de zenuwen?) vergeten op te merken dat ASEAG op zaterdag gesloten is. Wat was ik even boos op mezelf We zagen echter wel enkele bussen bij elkaar staan, en besloten om hier iemand aan te spreken om te weten te komen waar ik juist dat busabonnement kon kopen. Na enkele bussen af te lopen, zagen we uiteindelijk iemand in de laatste bus lopen. Na een klein gesprekje met hem wisten we dat ik het abonnement op de 'Bushof' kon kopen. Omdat de man van Turkse afkomst was (vermoedden we) sprak hij zelf niet zo goed Duits, en namen we genoegen met deze informatie. We besloten om later op de dag meer informatie hierover op te zoeken op internet.
Omdat ik toch graag een beetje meer te weten kwam over de lokale busregeling, zijn we daarop maar richting bushalte gereden waar ik maandag moet staan om te vertrekken richting werk. Gelukkig hing hier een redelijk duidelijke busregeling op, en konden we bevestigen wat ik op internet reeds gevonden had. Dit beetje zekerheid stelde me al gerust. Na de busregeling toch nog maar een keertje opgeschreven te hebben, en een lief hondje gezien hadden met maar 1 oogje (arm diertje ) besloten we om richting bushalte te rijden waar ik zou moeten afstappen om dan te voet naar Emerson te stappen.
Bij het rijden door de Pascalstraße (de straat waar m'n stagebedrijf gelegen is) bleek ook hier dat ik de juiste informatie op internet gevonden had, en dat de busnummers klopte die ik gevonden had (Woehoew ). M'n lieve Tom vroeg of ik ook nog eens graag langs het bedrijf wou rijden om te kijken hoe het er ook weer uitzag. Het was tenslotte van oktober geleden dat ik hier op stage gesprek ben geweest. Daarna zijn we nog snel even naar de dichtstbijzijnde winkel geweest bij Emerson, om nog wat laatste boodschapjes te doen.
Na dit kleine avontuur van rare buschauffeurs, eenogige hondjes, wat sukkelen in de winkel van 'wat heb ik toch allemaal nog nodig??', en regen op de koop toe, merkten we dat we honger kregen. Ondertussen was het dan ook al bijna half 6 en besloten we om de GPS in te stellen richting MacDonalds! Kwestie van toch nog een beetje ons Belgische traditietje in ere te houden :p Tom en ik hebben namelijk iets met McDo. Da's de schuld van zijn 20% kortingskaartje van zijn werk :p Jammer genoeg moesten we beide toegeven dat de McDo in België toch een pak lekkerder is. Zowel het eten als het drinken dat leek op siroop gemengd met water (yuk ).
Toen we gedaan hadden met eten besloten we om op ons gemakje terug richting appartementje te gaan. Ik maakte voor Tom een lekkere cappuccino, begon ijverig m'n laatste boodschappen in de kasten te leggen en nog snel een deel af te wassen van wat er in de keukenkasten stond. Tom had ondertussen de laptop al terug opgezet om wat later een filmpje op te zetten. Ik deed een paar theelichtjes aan, en kroop dicht tegen hem. Hierna zou ik hem tenslotte 2 weken moeten missen Ik besloot om mij helemaal 'vol te zuigen' met liefde zodat ik genoeg energie zou hebben om maandag met veel goede moed aan m'n stage te beginnen .
Rond elf uur besloot Tom om te vertrekken richting huis. Ik ging mee om hem uit de afgesloten parking te bevrijden en om hem uit te wuiven. Nadat hij breed glimlachend uit mijn zicht vertrok, en ik heel erg wuifde en 'daaaag' riep, ging ik terug naar binnen. Het voelde raar om ineens helemaal alleen te zijn, en om dat rare gevoel wat weg te werken besloot ik om de badkamer te poetsen. Hoewel hier alles 1x/week gepoetst wordt was dit eigenlijk helemaal niet nodig (dacht ik ), totdat ik zag hoe vuil de douche eigenlijk wel was Ik dacht bij mezelf: "Lang leve mijn Cilit-BANG schuimfles!" en begon ijverig te sprayen. Na het product enkele minuten te laten inwerken zag ik hoe vies de douche eigenlijk was, en hoe gelukkig ik was met mijn Cilit-BANG fles Die reclame klopt dus echt he. BANG en 't vuil was foetsie :p
Na mijn poets-aanval besloot ik om nog eventjes op de laptop te hangen, nog een koekje te eten en dan maar mijn bedje in te kruipen. Het was ondertussen al bijna half 2 (dacht ik).
De volgende morgen schoot ik ineens wakker door een irritant geluid dat ik nog niet eerder gehoord had. Op m'n nachtkastje stond een superklein klokradio'tje dat me wakker blies met een irritante "ieee ieeee ieee" toon.. Wat schrok ik me rot! Het duurde eventjes vooraleer ik de knop vond om dat vervelende ding af te zetten, en uiteindelijk besloot ik dan maar om zijn leven te beëindigen door zijn batterijen af te nemen (haha, wie lacht er hier het langste? ) Geërgerd ging ik een nieuwe poging ondernemen om nog wat uurtjes slaap in te halen. Rond 9.10u lag ik uiteindelijk klaarwakker in m'n bed. M'n ogen gingen open, ik zag het licht door de blinden kruipen, en sprong vol energie op.
Ik besloot om de TV eventjes op te zetten zodat er toch nog wat ander geluid in de kamer was dan ik, en ging ontbijten. Daarna besloot ik om alles verder af te wassen wat ik in de keukenkast vond. Na mijn Cilit-BANG ontdekking (hoewel de douche er proper uitzag) was ik een beetje op mijn hoede met wat ik zelf niet afgewassen had :p
Daarna besliste ik om aan mijn blogje te schrijven wat ik nu dan ook aan het doen ben Ik ga zo dadelijk papieren afdrukken ivm de bus, en ga dan waarschijnlijk een flinke wandeling maken, kwestie van de buurt wat te 'ontdekken'.
Hopelijk hebben jullie al veel plezier beleefd met dit blogje van mijn eerste 2 daagjes. Morgen kom ik normaal gezien terug met nieuws over mijn eerste stage-dagje op Emerson Climate Technologies
Ik ben vandaag de betaling van mijn kot in orde gaan brengen. We zijn vandaag dan ook nog maar 11 dagen van mijn vertrek verwijderd. De zenuwen beginnen langzaam door m'n lijf te gieren als ik nog maar aan de stage/ verhuis/ intrek in het kot denk
Vandaag ben ik dan ook al maar begonnen aan het inpakken van een aantal zaken Heb nog bijlange niet alles bij elkaar gezet, en ik kom nu al uit op 2 supergrote draagtassen (En dan heb ik m'n kleren/ schoenen/ boodschappen er nog niet bijgeteld) Lang leve de grote koffer van Tom zijn nieuw auto'ke
Van 28 februari tot en met 27 mei 2011 ga ik stage lopen bij "Emerson Climate Technologies" in Aken, Duitsland. Ik ga proberen om hier op regelmatige basis iets neer te pennen over mijn verschillende belevenissen hier.
Verdere informatie wordt waarschijnlijk op Facebook geplaatst (duh ). Indien je nog niet over mijn adres beschikt, je vind me onder TomenEvy Lehouck Van Wesemael.
.
. 
. We begonnen onze stadswandeling aan enkele bijzondere trappen met een rare kader waar je kon doorlopen 
. 
. Jammer dat mijn camera 'staakte' 
ik had dit graag zelf ook eens op papier vastgelegd...
). Ik was blij dat ik thuis was en m'n schoenen kon uitdoen. Na het eventjes stilzitten in het cafeetje werd me pas duidelijk hoeveel pijn mijn voeten eigenlijk deden 
) was hij echter pas om 14u45 bij mij. 
. Hij ook wel, want hij gooide met complimentjes da het niet normaal was 
Wat was ik gelukkig als ik EINDELIJK de bus zag toekomen (de 4e in rij die normaal kwam opdagen
). Verkleumd toonde ik mijn abonnement en probeerde m'n handen warm te wrijven terwijl ik ging zitten. Toen ik thuiskwam was het al 19u00. Bijna heel de avond was al om. Ik draaide de verwarming helemaal open en wikkelde me snel in m'n warme fleece. Gelukkig ben ik vandaag (nog) niet ziek 
) en wilden daarom ook graag wat vroeger vertrekken. Gezien ik medelijden had met hen, stelde ik voor dat ik nog wel zou willen blijven zodat zij toch ook rond 16u00 naar huis konden gaan. Iedereen gelukkig, en ik een goeie indruk nagelaten 
