Vandaag was het mijn eerste stagedag. Hoewel dit de reden is van mijn verblijf hier, was ik helemaal niet bang of nerveus. Integendeel zelfs..
Mevrouw Sabrina Figge (mijn stagementor) had me een tijdje geleden gevraagd of ik vandaag om 9u00 kon beginnen. Omdat ik niks aan het toeval wou overlaten, en niet te laat wou komen op mijn allereerste stagedag, besloot ik om 6u00 op te staan, waarop ik dan om 06u58 de bus zou nemen richting Pascalstraße 65 Emerson Climate Technologies dus .
Om zeker te zijn dat ik me niet zou verslapen had ik 3 wekkers gezet (ja, ik weet het, dat is veel, maar het was een goed idee, aangezien er maar 1tje afging ) Blijkbaar was ik ergens in mijn onderbewustzijn toch wel wat zenuwachtig, aangezien een klok instellen niet zo moeilijk is Slaperig maar toch goed wakker kroop ik m'n bedje uit en begon ik me klaar te maken. Ik liet alles opgeruimd achter, sloot de deur achter me, en vertrok richting Rosenquelle, de bushalte waar ik moest opstappen.
Eenmaal aan de bushalte aangekomen moest ik helemaal niet lang wachten. Enkele tellen na mijn aankomst zag ik het busje al in de verte toekomen. Ik stapte op en zei tegen de grijsharige man: "Guten Morgen. Kommen Sie in die Pascalstraße? Ich muss bei Emerson Climate Technologies sein, aber ich habe hier noch nie der Bus genommen..." De man stelde mij met een rustige stem gerust en vertelde mij waar ik het beste afstapte. Ik vroeg hem of het niet stoorde dat ik bij hem bleef staan, en hij maakte een grapje dat ik ook op zijn schoot mocht komen zitten 'Wat een lieve kerel' dacht ik bij mezelf.
De bus stopte uiteindelijk bij de halte waar ik eraf moest. De lieve buschauffeur wenste me 'Viel Erfolg!', wat betekent 'veel succes' en ik bedankte hem hartelijk. Ik stapte uit en begon richting het bedrijf te stappen. Al gauw besefte ik dat ik nog wel een tijdje in de kou zou moeten wachten. Het was immers nog maar 7u25. Ik was dus meer dan anderhalf uur te vroeg aangekomen. 'Niet erg' dacht ik bij mezelf, en begon in een boekje te blaren waarin zakelijke zinnetjes stonden in het Nederlands, Frans en Duits. Na enkele keren een deel van de parking afgelopen te hebben kwam er een eerste auto de parking opgereden. Ik liet de man rustig uitstappen, rommelde alles samen en stapte op hem af toen hij de deur opende.
Hij was stomverbaasd dat ik er al zo vroeg was. Na wat uitleg begreep hij waarom, en leidde hij me richting cafetaria. 'Neem gerust een koffie' zei hij. Maar ik dacht " 'kga dat nog niet doen, da's misschien onbeleefd aangezien 't mijn eerste dag is". Ik zette mij neer aan een tafeltje in de buurt van de deur. Een tijdje later kwam er nog een auto aangereden. Een vriendelijk meisje kwam me tegemoet in de cafetaria, stelde zich voor en bood me een cappuccino aan We raakten kort aan de praat, tot ze zei dat ze moest beginnen met werken. Een 20 minuutjes later kwam Frau Desirée Zydek toe. Zij zou mij vandaag onder haar hoede nemen, samen met Heike Wessel.
Frau Zydek vroeg of ik nog eventjes wachten wou, aangezien zij nog wat werk had vooraleer ze mij kon verder helpen (het was nog maar 8u25). Na een volgende 20 minuten kwam ze me halen, en begon mijn eerste werkdag.
Om te beginnen begeleidde ze me naar de receptie waar ik mijn eerste dag zou doorbrengen. Ze toonde me hun mailbox en enkele bijzonderheden ervan, legde het gebruik van de telefoon uit (ingewikkeld ding, maar eens je het doorhebt valt het wel mee ), gaf me vervolgens een rondleiding door heel het bedrijf, en stelde me aan iedereen voor die we onderweg tegen kwamen. Na dit alles achter de rug te hebben, ging Frau Nicole (ben de achternaam vergeten ) verder waar Frau Zydek niet genoeg kon zeggen over bepaalde dingen.
Beide dames zijn super vriendelijk en heel lief. Ik mocht ze meteen al 'duzen' (tutoyeren ) Desirée zei echter wel dat dit meestal alleen het geval is op het gelijkvloers. Op de eerste verdieping tutoyeert men iets minder snel, en op de tweede verdieping (bijna) helemaal niet. Hier zitten namelijk de grote bazen die verschillende werelddelen vertegenwoordigen in naam van Emerson (Azië, Turkije, Tsjechië, USA, Engeland, Nederland, België, en er zijn er nog wel een paar...). Zij zouden er niet mee kunnen lachen moest ik ineens tegen iemand 'jij' zeggen ipv 'u'. Daarom dat ik de rest van de dag steevast 'u' gebruikte tegen iedereen, uit voorzorg dat ik niemand zou beledigen .
Na een goede begeleiding en duidelijke uitleg van Nicole begon ik aan de taakjes die ik al gekregen had. Een worddocumentje aanpassen, een Excel bestand aanpassen, een beetje inlezingwerk verrichten omtrent de 'Euroshop'-beurs waaraan enkele mensen van het bedrijf meewerken, en tenslotte een vertaling van een procedure voor stagiaires.
Rond 12u00 merkte ik dat ik toch wel honger aan het krijgen was. Ik had al enkele mensen richting cafetaria zien lopen, maar ik durfde mijn post niet te verlaten. Dat zou ook heel erg onbeleefd zijn denk ik. Dus werkte ik rustig door totdat Frau Wessel (ofwel Heike ) vroeg: " Gehst du mitessen?" "Gerne"antwoordde ik, en ik verliet mijn desk.
Na het middageten kreeg ik nog enkele opdrachtjes waarbij ik heel aandachtig luisterde en notities maakte voor een eventuele volgende keer. Ik had ook een boeiend gesprek met Nicole. We hadden het over mijn studies (eerst Bedrijfsvertaler-Tolk en daarna Management Assistant waarvoor ik deze stage doe), en wijdden zo uit richting de studies die zij gedaan had. Nicole had namelijk ook voor "Dolmetscher" gestudeerd, en begon heel enthousiast te vertellen over bepaalde opdrachten die zij moest doen tijdens haar opleiding. Ik luisterde geboeid, en was blij dat ik alles goed verstond en dat ik zo'n fijn gesprek had .
Rond 15u00 zei Desirée dat ik "Feierabend machen könnte", met andere woorden dat ik mocht stoppen. Mevrouw Sabrina Figge was afwezig wegens een sterfgeval, en Desirée kon dus niet zeggen wanneer ik eigenlijk pas mocht stoppen. Net omdat zij niet wist wanneer dit was, besloot ze om mij al om 15u00 te laten gaan. Ik moest enkel nog de deur zo afsluiten zodat deze enkel nog openging als iemand naar buiten stapte, en moest de telefoon instellen op '109' zodat de lijn richting receptie afgesloten werd.
Desirée vroeg me wanneer ik een bus had, en dat ik dan kon vertrekken. Ik antwoordde dat ik dat niet zeker wist omdat ik het vervoer terug naar huis niet kon vinden op de ingewikkelde website van ASEAG. Ze zei dat ik gerust op internet kon kijken, en dat ik zelfs mocht bellen indien ik dat nodig achtte. Ik had echter ook nog een ander vraagje aan haar. Tijdens mijn verhuis op zaterdag had ik ook mijn printer meegenomen, maar in de drukte was ik printpapier vergeten mee te nemen. Ik vroeg Desirée of ik misschien een pak papier kon kopen, omdat ik geen winkel in de buurt wist waar ze dit verkochten. Ze ging meteen richting kopieermachine, en haalde een pak printpapier tevoorschijn. "Bitte" zei ze, "Nimm es ruhig mit, und wann jemand etwas fragt sagst du einfach dass du es von mir bekommen hast". Ik was super blij met m'n papier en bedankte haar uitvoerig.
Nadat ik de laatste post verdeelde die nog snel was binnengebracht, belde ik Nicole nog snel op om te vragen wat ik met de sleutel van de kast moest doen. Deze was heel belangrijk, en slechts in tweevoud. Ze zei dat ze snel naar beneden kwam en stond 5 tellen later bij me. Ze vroeg net als Desirée wanneer ik een bus had. Ik vertelde haar dat ik het moeilijk vond om op te zoeken omdat ik de website van ASEAG ingewikkeld vond qua bushaltes en dergelijke opzoeken. Ze vroeg of de computer nog opstond en begon onmiddellijk de bushaltes op te zoeken die ik kon nemen. In nog geen 5minuten had ik waar ik zelf al enkele uren op gezocht had. (wat voelde ik me een beetje dom ) Net als een bezorgde moeder stelde ze voor dat ze het ook direct zou uitprinten zodat ik de juiste gegevens had voor de volgende dagen. Ik zei voor ik het wist: "Ooh, so lieb von Ihnen", waarop ze meteen zei "Duzt dich mich doch". Vrolijk nam ik van haar afscheid en bedankte ik haar voor al haar hulp en goede zorgen van vandaag. Ze vond dit duidelijk leuk om te horen want ze lachte haar tanden bloot. Nadat Nicole terug naar boven ging, besloot ik om Desirée ook nog snel op te bellen om ook van haar afscheid te nemen en haar te bedanken voor de hulp en informatie die ik allemaal gekregen had. Ook zij klonk aangenaam verrast door mijn laatste snelle telefoontje. Ze wenste me nog een hele fijne avond, en ik legde de hoorn neer. Ondertussen was het bijna 15u45.
Ik had nog bijna 20minuten vooraleer ik een busje richting huis had. Omdat er heel dicht bij het bedrijf een aldi en lidl is, besloot ik daarom maar om snel nog wat boodschapjes te doen (water, tomaatjes, worteltjes, brood voor de volgende dag, ...).
Omstreeks 17u00 kwam ik dan ongeveer thuis. Ik had razende honger en begon meteen te koken. Op het menu; pasta met zoetzure saus, schnitzel en tomaat Mmm, al zeg ik het zelf, het smaakte echt! Daarna heb ik al wat gewassen en gedroogd. Hoewel ik nog niet veel was had, wou ik het toch niet laten liggen en laten samenkomen tot een berg was.
Voilà, ik denk dat ik (bijna) alles wel verteld heb betreffende vandaag (Mijn god, wat heb ik weer veel neergepend )
Gisteren (28/2/11) ben ik samen met Tom aan mijn stage/ verhuis avontuur begonnen. Rond 11 uur was Tom bij mij thuis om te vertrekken richting Aken. Na een wat onwennig afscheid, en een hoop inlaadwerk van de spullen die 'k meenam gingen we op pad.
Mevrouw Ursula Kroll, de vrouw die mijn huisbazin is, vroeg of ik haar kon bellen als ik in Aken toekwam. Ze zou me dan verwelkomen en de sleutel overhandigen van het appartementje en die van de afgesloten parkeerplaats. We reden de Bismarckstraße in, en vonden al snel nummer 47, waar ik moest zijn. We stapten uit en gingen ernaartoe. Een lieve vrouw met een leuke zwarte bril wachtte ons op en begroette ons vriendelijk met een grote lach om haar mond en een stevige handdruk. Ze vertelde ons waar Tom zijn auto'tje mocht zetten, en zei me hoe de poort werkte. Nadat Tom z'n auto veilig had geparkeerd in de afgesloten parking, gingen we naar het appartementje. Nadat mevrouw Kroll ons dit getoond had en enkele formaliteiten meedeelde, gaf ze ons nogmaals een handdruk, wenste me veel succes en vertrok ze.
Daarop zijn we direct begonnen met alles te installeren zodat alles een plaatsje kreeg. Tom hield zich bezig met het uitzoeken van de werking van de TV, de internetverbinding en de printer (lang leve mannen en technologie ), en ik pakte alles uit wat ik bij had.
Rond een uur of half 3 denk ik, zijn we dan vertrokken richting ASEAG in de hoop een busabonnement te kunnen regelen. Hoewel ik alle informatie goed had samengebundeld, was ik echter (van de zenuwen?) vergeten op te merken dat ASEAG op zaterdag gesloten is. Wat was ik even boos op mezelf We zagen echter wel enkele bussen bij elkaar staan, en besloten om hier iemand aan te spreken om te weten te komen waar ik juist dat busabonnement kon kopen. Na enkele bussen af te lopen, zagen we uiteindelijk iemand in de laatste bus lopen. Na een klein gesprekje met hem wisten we dat ik het abonnement op de 'Bushof' kon kopen. Omdat de man van Turkse afkomst was (vermoedden we) sprak hij zelf niet zo goed Duits, en namen we genoegen met deze informatie. We besloten om later op de dag meer informatie hierover op te zoeken op internet.
Omdat ik toch graag een beetje meer te weten kwam over de lokale busregeling, zijn we daarop maar richting bushalte gereden waar ik maandag moet staan om te vertrekken richting werk. Gelukkig hing hier een redelijk duidelijke busregeling op, en konden we bevestigen wat ik op internet reeds gevonden had. Dit beetje zekerheid stelde me al gerust. Na de busregeling toch nog maar een keertje opgeschreven te hebben, en een lief hondje gezien hadden met maar 1 oogje (arm diertje ) besloten we om richting bushalte te rijden waar ik zou moeten afstappen om dan te voet naar Emerson te stappen.
Bij het rijden door de Pascalstraße (de straat waar m'n stagebedrijf gelegen is) bleek ook hier dat ik de juiste informatie op internet gevonden had, en dat de busnummers klopte die ik gevonden had (Woehoew ). M'n lieve Tom vroeg of ik ook nog eens graag langs het bedrijf wou rijden om te kijken hoe het er ook weer uitzag. Het was tenslotte van oktober geleden dat ik hier op stage gesprek ben geweest. Daarna zijn we nog snel even naar de dichtstbijzijnde winkel geweest bij Emerson, om nog wat laatste boodschapjes te doen.
Na dit kleine avontuur van rare buschauffeurs, eenogige hondjes, wat sukkelen in de winkel van 'wat heb ik toch allemaal nog nodig??', en regen op de koop toe, merkten we dat we honger kregen. Ondertussen was het dan ook al bijna half 6 en besloten we om de GPS in te stellen richting MacDonalds! Kwestie van toch nog een beetje ons Belgische traditietje in ere te houden :p Tom en ik hebben namelijk iets met McDo. Da's de schuld van zijn 20% kortingskaartje van zijn werk :p Jammer genoeg moesten we beide toegeven dat de McDo in België toch een pak lekkerder is. Zowel het eten als het drinken dat leek op siroop gemengd met water (yuk ).
Toen we gedaan hadden met eten besloten we om op ons gemakje terug richting appartementje te gaan. Ik maakte voor Tom een lekkere cappuccino, begon ijverig m'n laatste boodschappen in de kasten te leggen en nog snel een deel af te wassen van wat er in de keukenkasten stond. Tom had ondertussen de laptop al terug opgezet om wat later een filmpje op te zetten. Ik deed een paar theelichtjes aan, en kroop dicht tegen hem. Hierna zou ik hem tenslotte 2 weken moeten missen Ik besloot om mij helemaal 'vol te zuigen' met liefde zodat ik genoeg energie zou hebben om maandag met veel goede moed aan m'n stage te beginnen .
Rond elf uur besloot Tom om te vertrekken richting huis. Ik ging mee om hem uit de afgesloten parking te bevrijden en om hem uit te wuiven. Nadat hij breed glimlachend uit mijn zicht vertrok, en ik heel erg wuifde en 'daaaag' riep, ging ik terug naar binnen. Het voelde raar om ineens helemaal alleen te zijn, en om dat rare gevoel wat weg te werken besloot ik om de badkamer te poetsen. Hoewel hier alles 1x/week gepoetst wordt was dit eigenlijk helemaal niet nodig (dacht ik ), totdat ik zag hoe vuil de douche eigenlijk wel was Ik dacht bij mezelf: "Lang leve mijn Cilit-BANG schuimfles!" en begon ijverig te sprayen. Na het product enkele minuten te laten inwerken zag ik hoe vies de douche eigenlijk was, en hoe gelukkig ik was met mijn Cilit-BANG fles Die reclame klopt dus echt he. BANG en 't vuil was foetsie :p
Na mijn poets-aanval besloot ik om nog eventjes op de laptop te hangen, nog een koekje te eten en dan maar mijn bedje in te kruipen. Het was ondertussen al bijna half 2 (dacht ik).
De volgende morgen schoot ik ineens wakker door een irritant geluid dat ik nog niet eerder gehoord had. Op m'n nachtkastje stond een superklein klokradio'tje dat me wakker blies met een irritante "ieee ieeee ieee" toon.. Wat schrok ik me rot! Het duurde eventjes vooraleer ik de knop vond om dat vervelende ding af te zetten, en uiteindelijk besloot ik dan maar om zijn leven te beëindigen door zijn batterijen af te nemen (haha, wie lacht er hier het langste? ) Geërgerd ging ik een nieuwe poging ondernemen om nog wat uurtjes slaap in te halen. Rond 9.10u lag ik uiteindelijk klaarwakker in m'n bed. M'n ogen gingen open, ik zag het licht door de blinden kruipen, en sprong vol energie op.
Ik besloot om de TV eventjes op te zetten zodat er toch nog wat ander geluid in de kamer was dan ik, en ging ontbijten. Daarna besloot ik om alles verder af te wassen wat ik in de keukenkast vond. Na mijn Cilit-BANG ontdekking (hoewel de douche er proper uitzag) was ik een beetje op mijn hoede met wat ik zelf niet afgewassen had :p
Daarna besliste ik om aan mijn blogje te schrijven wat ik nu dan ook aan het doen ben Ik ga zo dadelijk papieren afdrukken ivm de bus, en ga dan waarschijnlijk een flinke wandeling maken, kwestie van de buurt wat te 'ontdekken'.
Hopelijk hebben jullie al veel plezier beleefd met dit blogje van mijn eerste 2 daagjes. Morgen kom ik normaal gezien terug met nieuws over mijn eerste stage-dagje op Emerson Climate Technologies
Ik ben vandaag de betaling van mijn kot in orde gaan brengen. We zijn vandaag dan ook nog maar 11 dagen van mijn vertrek verwijderd. De zenuwen beginnen langzaam door m'n lijf te gieren als ik nog maar aan de stage/ verhuis/ intrek in het kot denk
Vandaag ben ik dan ook al maar begonnen aan het inpakken van een aantal zaken Heb nog bijlange niet alles bij elkaar gezet, en ik kom nu al uit op 2 supergrote draagtassen (En dan heb ik m'n kleren/ schoenen/ boodschappen er nog niet bijgeteld) Lang leve de grote koffer van Tom zijn nieuw auto'ke
Van 28 februari tot en met 27 mei 2011 ga ik stage lopen bij "Emerson Climate Technologies" in Aken, Duitsland. Ik ga proberen om hier op regelmatige basis iets neer te pennen over mijn verschillende belevenissen hier.
Verdere informatie wordt waarschijnlijk op Facebook geplaatst (duh ). Indien je nog niet over mijn adres beschikt, je vind me onder TomenEvy Lehouck Van Wesemael.
Emerson Climate Technologies dus 
.
) Blijkbaar was ik ergens in mijn onderbewustzijn toch wel wat zenuwachtig, aangezien een klok instellen niet zo moeilijk is 
) verder waar Frau Zydek niet genoeg kon zeggen over bepaalde dingen. 
(Mijn god, wat heb ik weer veel neergepend 
) 
) besloten we om richting bushalte te rijden waar ik zou moeten afstappen om dan te voet naar Emerson te stappen.
