Ook David krijgt de nodige dosis ellende over zijn nek. Als hij dacht dat hij ermee weg was gekomen bij zijn vader, dan vergiste hij zich schromelijk. Bruno heeft het gehad met zijn zoon en geeft hem de volle laag. Na twintig jaar laat David zich gelukkig niet snel meer op stang jagen, maar misschien meent zijn vader het nu toch wel?
Fragment 6: deel 1
"Jij vuile leugenaar!" David schrok op van zijn brullende vader die zonet de deur van zijn slaapkamer met een knal had opengegooid. Dit kon maar één ding betekenen. Zijn vader was één en ander te weten gekomen. "Gewoon wat helpen inpakken, hé? Een verhuisfirma, hé? Waarom moet ik dan vandaag van de dokter horen dat hij jou gisterenavond heeft zien rondrijden in een illegale dieseltruck in de wijk van de zelfstandigen? Leg dat eens uit!" Bruno's hoofd was bloedrood aangelopen van woede en de aders in zijn hals stonden op springen.
Bruno pauzeerde even om adem te halen en zette zijn tirade verder. "Maar als jij denkt de regels zo aan je laars te kunnen lappen, dan doe je maar! Het kan mij niet meer schelen, al knallen ze een kogel door je kop daar in Niemandsland, want dat is waar je wat mij betreft naartoe kan!"
***
Zijn moeder was achter hem op een poef naast zijn slaapmodule gaan zitten. "David, ik denk dat hij het nu wel meent, hoor," zei ze uiteindelijk na een lange stilte. "Ach mama, hij heeft nu al zo vaak gedreigd dat hij mij eruit zou gooien. Neem me niet kwalijk dat ik hem niet meer ernstig neem."
Slechts enkele dagen later woont David in zijn nieuwe stekje, maar zelfs nu loopt het nog niet van een leien dakje. Hoewel je anno 2050 heel veel kan regelen op heel weinig tijd, dient zich nu een ander probleem aan. David wordt geconfronteerd met een boel kosten en nog enkele technische problemen.
Fragment 6: deel 2
David was pas echt geschrokken toen hij voor de eerste keer eten had willen bestellen. Elke supermarkt vroeg vijfhonderd euro instapkosten alleen al om een shoppingaccount te mogen aanmaken op hun website. Daar bovenop betaalde je eenmalig vijftig euro dossierkosten om je gegevens op te slaan en een maandelijks abonnement of lidgeld van nog een keer vijftig euro. Elke levering van aangekochte goederen bracht nog eens een leveringskost van twintig euro met zich mee of tien euro servicekost wanneer je naar het afhaalpunt ging. Wie zijn boodschappen echter zelf wilde ophalen, kon best een wagen huren, maar dat was helemaal onbetaalbaar als je maar één job had.
Zijn shoppingaccount had hij gisteren al aangemaakt en hij had de instapkosten, dossierkosten en eerste maand lidgeld al overgemaakt. Hij kon meteen zijn winkelwagen vullen, afrekenen en alles laten leveren. Toen hij echter wilde afrekenen, kwam hij voor een onaangename verrassing te staan.
Blijkbaar was het geen probleem om de instapkosten over te maken via elektronische overschrijving, maar de aankopen dienden betaald te worden met een kredietkaart. David had helemaal geen kredietkaart, dus surfte hij naar de website van zijn bank om de kaart aan te vragen. Daar kreeg hij echter de melding dat hij niet aan de voorwaarden voldeed om een kredietkaart te krijgen. Daarvoor moest hij reeds een eerste loonstorting ontvangen hebben. Zijn eerste loon zou pas begin december op zijn rekening verschijnen, maar zo lang kon hij niet wachten om inkopen te doen, als hij niet wilde verhongeren.
***
David wilde de mail al bijna in zijn prullenmand kieperen, toen hij onderaan nog een link zag staan die zijn interesse wekte. De link bevatte een lijst met momenten waarop hij brown-outs kon verwachten en vermeldde ook in welke bibliotheek er een werkplek voor hem gereserveerd was, indien hij tijdens een brown-out moest werken. Uiteraard lag die bibliotheek nog verder van zijn woonst verwijderd dan het afhaalpunt van de supermarkt en als vanzelfsprekend was er diezelfde avond al een brown-out gepland tijdens zijn late shift. David zuchtte van ergernis en haalde zijn handen door zijn haar. Zo dadelijk ging hij nog wensen dat hij thuis was blijven wonen.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof
Copy right by Esperanza Diepenhof
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
Tijd voor een beetje spanning in hoofdstuk 3 te brengen. Yasna heeft opgemerkt dat er iets vreemds in de buurt staat te gebeuren en neemt Jorin mee op sleeptouw om een kijkje te gaan nemen. Jorin, die er een hekel aan heeft om zijn huis te verlaten nu hij in Niemandsland woont, ziet het niet echt zitten, maar de nieuwsgierigheid wint het van de angst. Geen van beiden begrijpen ze echter wat er gaande is en dan loopt het fout.
Fragment 5
Jorin begreep niet hoe Yasna hem ongemerkt had kunnen besluipen in zijn eigen keuken. Ze gebaarde dat hij haar naar buiten moest volgen. "Ben je gek?" sneerde hij. "Stel je nu niet zo aan en kom mee!" drong ze aan. "Zeg me dan maar eerst wat er zo belangrijk is dat ik mijn leven ervoor zou riskeren," commandeerde hij. Yasna duwde hem een uzi in zijn hand, haalde de veiligheid eraf en trok hem aan zijn arm mee de achtertuin in. "Volg mij en hou je bek dicht," siste ze tussen haar tanden.
Toen ze de struiken aan de rand van de straat bereikt hadden, knielde Yasna en wees naar de overkant. Jorin knielde naast haar neer en keek in de richting die ze aanwees. Aan de overkant van de straat stonden drie grote legertrucks geparkeerd en twee kleinere elektrische wagens. Yasna kwam half overeind en gebaarde dat hij haar weer moest volgen. Toen knapte er onder zijn voet een twijgje. Een soldaat keek meteen hun kant uit en stootte zijn collega aan, toen hij niet meteen iets kon zien. Jorin en Yasna kropen zo snel als ze durfden door de struiken tussen de huizen in, voordat de soldaten besloten in het wilde weg te gaan vuren.
Net toen Jorin de achterdeur openrukte, hoorde hij de eerste schoten en het geluid van brekend glas. Binnen in huis hoorde hij Indira gillen en er werden nog meer schoten afgevuurd.
***
Buiten waren de schoten inmiddels verstomd. Jorin wist met één blik op het scherm van Indira's computer dat ze haar ontslag mocht verwachten. De machine die ze aan het bedienen was geweest, liep helemaal vast en braakte dikke rookwolken uit. Op datzelfde moment weerklonk het toontje dat de ontvangst van een mail aankondigde.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof
Copy right by Esperanza Diepenhof
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
Irina en Nathan zijn begonnen aan de uitwerking van hun plan B en daarbij stuiten ze - hoe kan het ook anders? - op een hoop problemen. Hun eerste zorg is het vinden van een nieuwe woonst. Hoe moeilijk kan het zijn? Nathan heeft immers nog een groot aantal woningen in eigendom die hij erfde van zijn vader. Eentje heeft Nathan echter weten te verkopen: het huis uit 1920, dat relatief dicht bij hen in de buurt ligt. Dat is een optie die dus al wegvalt, maar er moet op zijn minst nog eentje overeind staan dat aan hun eisen, noden en wensen voldoet, nee? Terwijl Nathan vergadert met zijn aandeelhouders en er alles aan doet om de spreekwoordelijke brandjes te blussen, is het aan Irina om daarachter te komen.
Fragment 4
Irina liep terug naar de eetkamer waar de blauwdrukken en de grondplannen van een tiental huizen in Niemandsland op uitgespreid lagen en ging verder met deze te bestuderen. Nathan zat nog steeds in zijn bureau voor zijn meeting met de aandeelhouders, die al de hele ochtend aan de gang was. Hij had haar nog snel de plannen van de huizen in handen gedrukt voordat de meeting begonnen was. Irina was er meteen mee aan de slag gegaan.
Ze had haar aandacht dan maar gericht op de andere twee huizen in de buurt. Het ene was een grote villa uit 1980, die waarschijnlijk nog makkelijk opgeknapt kon worden, maar ze lag op een klein perceel. Voedselvoorziening zou problematisch kunnen worden op zo'n klein stuk land. Het andere was een groot landhuis, dat in dezelfde straat stond als het huis uit 1920, maar het was nog een heel stuk ouder met als bouwjaar 1890.
De villa in Midden-Limburg was ook best modern en goed uitgerust voor de tijd waarin ze gebouwd was. Ze dateerde uit het jaar 1999 en het landgoed waarop ze was gelegen, was zelfs nog vrij gemakkelijk te beveiligen, dankzij allerlei natuurlijke hindernissen zoals sloten en dicht op elkaar groeiende bomen. Deze woonst genoot haar absolute voorkeur.
Irina stond op van de eettafel en liep naar haar bureau in haar vertrekken. Ze had besloten om de veiligheidsdiensten om twee prospectieteams te vragen. Eén team stuurde ze als de weerlicht naar Midden-Limburg en het andere team moest het oude landhuis gaan inspecteren. Ze mocht de resultaten van hun prospecties in de loop van de namiddag verwachten, werd haar aan de telefoon beloofd.
***
Irina opende de mail met het prospectieverslag. Het betrof de villa in Limburg. Vreemd, dacht ze. Ze had het verslag van het andere huis eerder verwacht, omdat Limburg net verder weg gelegen was. Het verslag was dan ook erg beknopt. Slechts één enkele foto zei meer dan een verslag van duizend woorden. De villa lag in puin.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof
Copyright by Esperanza Diepenhof
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
Jorin is compleet van de kaart na de schietpartij en laat de avond over hem heen komen als was hij een toeschouwer in zijn eigen leven. Diezelfde avond maakt hij kennis met Yasna's vrienden, of beter gezegd, met haar bende. Zijn stemming varieert ondertussen van verbazing over verontwaardiging tot paniek en van daar naar berusting, totdat hij uiteindelijk weer bij zinnen weet te komen en over de zaken gaat nadenken. Dan ziet hij geen uitweg meer. Indira blijft ondanks alles gewoon haar onmogelijk moeilijke zelf en maakt de situatie er niet beter op.
Fragment 7
Van alle kanten kwamen nu verwilderde, gewapende mannen en vrouwen aanlopen. Ze hadden overal onder struiken en in huizen in de straat verstopt gezeten. Jorin wilde zijn arm optillen om de uzi te richten, maar Yasna duwde zijn arm zachtjes weer omlaag."Je vrienden?" vroeg hij. Ze knikte. De grote man die het dichtst bij hen stond, gaf uitleg. "De soldaten hebben je ruit kapotgeschoten. We hebben enkele schoten in de lucht gevuurd om hen af te schrikken, maar dat was helaas niet genoeg. Deze drie stonden op het punt je hele huis te doorzeven met kogels, dus die hebben we moeten omleggen. Daarna hebben de andere de benen genomen."
"Bedankt," stamelde Jorin toen hij uiteindelijk weer wist hoe zijn stem werkte. Yasna gaf hem een elleboogstoot. Hij keek haar vragend aan. "Koffie!" hielp ze hem herinneren. "Oh, willen jullie misschien een kop koffie?" bood Jorin verbouwereerd aan. De grote man knikte en voor hij goed en wel besefte wat hij voorgesteld had, marcheerden er een tiental paar modderige voeten door zijn inkomhal.
***
"In de stad hadden we tenminste schoon water," zei Jorin geërgerd. "Hier ook, hoor. Gewoon niet de hele dag door. Het heeft zo zijn tijdstippen. Je zult het gauw genoeg merken wanneer wel en wanneer niet. Na een tijdje kun je er je klok op gelijk zetten," lachte Ben. "Och, het water is het minste van mijn zorgen," zuchtte Jorin. "Het raam in mijn woonkamer ligt aan flarden, ik heb geen idee hoe ik mijn avondeten moet klaarmaken, we krijgen waarschijnlijk nieuwe buren in de straat en mijn vrouw is ontslagen! Waarom zou ik me druk maken over een spatje rioolwater?" Hij schreeuwde bijna.
***
Nadat hij gewassen en geschoren was, ging Jorin naast Indira zitten die inmiddels opnieuw tv aan het kijken was. Ze zat de hele tijd op en neer te zappen tussen twee verschillende films. Hij werd er krankjorum van en rukte uiteindelijk de afstandsbediening uit haar handen en zette het toestel uit.
"Hé!" riep ze verontwaardigd uit. "Indira, je beseft toch dat we een groot probleem hebben?" vroeg hij uiteindelijk. Ze fronste haar wenkbrauwen alsof ze niet begreep waar hij het over had. "Welk probleem?" "Jij bent ontslagen. Jij hebt geen inkomen meer en we hebben een lening van drieduizend euro per maand te betalen. Dat gaat ons nooit lukken, Indira!"
Misschien was het bij een waarschuwing gebleven nadat ze de machine om zeep had geholpen, als ze niet al twee waarschuwingen had gekregen die dag. Hij slikte zijn woorden in want hij wist dat het geen nut zou hebben om erover door te gaan en staarde dof voor zich uit. Indira legde haar hand tegen zijn wang en drukte een kus op zijn mond. "Maak je maar geen zorgen over eten. We hebben vrienden genoeg die ons te eten kunnen geven," zei ze. "Ik vind niet dat we elke dag op Yasna mogen rekenen. Dat zou wel een beetje profiteren zijn." "Jorin, zij profiteren toch ook van ons? Ze drinken alle koffie op, gebruiken onze computer, onze keukenspullen en die Yasna is nog de ergste van allemaal. Welk beschaafd meisje probeert er nu een getrouwde man te versieren?" "Huh?" deed Jorin.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof.
Copy right by Esperanza Diepenhof
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
