Anno 2050
Hypermoderne, hoogtechnologische steden
Klassenmaatschappij: superrijken, werkende armen, ambachtslui en
verschoppelingen Controle van bovenaf, over alles Enorme energie-consumptie De ondergang van een beschaving en overleven met
wat rest.
David en Jorin zouden het nooit voor mogelijk hebben gehouden om
het einde van de beschaving mee te maken tijdens hun leven. Wat volgt is de
hel, maar zoveel mooier dan wat was. Met de hulp van Yasna overleven ze de
ondergang en ontrafelen ze de mysteries die ertoe geleid hebben. Kunnen ze het
tij nog keren of is de beschaving voorgoed verloren?
Als Indira haar echtgenoot Jorin bijna dwingt om de veilige stad achter te laten en te verruilen voor het niemandsland, vreest zijn vriend, David dat ze beiden hun verstand verloren hebben en onnodig hun leven op het spel zetten. Er valt tenslotte niet te leven tussen uitschot, criminelen, drugsverslaafden en ander gespuis, toch? Maar als het noodlot toeslaat, rijst de vraag wie nu werkelijk gek is: de stedelingen die hun leven laten controleren door de overheid in ruil voor hun veiligheid of de vrijgevochten overlevers in het niemandsland. Eén ding is zeker. Deze catastrofe komt niet uit het niets opdoemen. De oorzaak achterhalen is vrijwel hun enige kans om te redden wat er overblijft van de beschaving, maar zullen ze hier ook in slagen?
Dit is het concept waar ik momenteel aan werk. Het eerste hoofdstuk is bijna voltooid. Wanneer dit klaar is, mogen jullie de eerste fragmenten hier verwachten.
Esperanza Diepenhof was de leerling aan wie de leraars steevast een beperking moesten opleggen als het op schrijfopdrachten aankwam. Zij kreeg de mededeling om haar werk te beperken tot een bepaald maximum aantal opgelegde pagina's in plaats van een opgelegd minimum. Zij was het meisje dat haar ouders vroeg om haar te leren lezen en schrijven nog voordat ze dit op school geleerd had, zodat ze zelf een boek kon vastpakken en niet steeds hoefde te wachten op het verhaaltje voor het slapengaan. Zij was de tiener die soms tot vijf uur 's ochtends achter haar computer bleef zitten omdat zij maar niet kon stoppen met typen. Zij is de vrouw die haar aandacht niet lang bij haar werk kan houden omdat er steeds nieuwe ideeën en uitwerkingen van bestaande ideeën in haar hoofd opborrelen. In haar naam start ik dit blog.
Huisvrouw van 32 jaar, moeder van een zoon, twaalf stielen en dertien ongelukken later, kan ik het schrijven niet laten. Waarom ik er nooit eerder iets mee gedaan heb, zul je je afvragen. Wel, ik dacht niet dat iemand geïnteresseerd was in mijn hersenspinsels. Tot een week of wat geleden, toen mensen, zowel wildvreemden als familieleden via facebook lieten weten dat ze graag lezen wat ik schrijf.
Het idee voor een schrijversblog was niet nieuw, maar speelde al enkele jaren door mijn hoofd. Aangespoord door de positieve commentaren van anderen heb ik nu de stap gezet. Ik hoop dat mijn lezers plezier zullen beleven aan dit blog. Je kunt mijn doen en laten ook volgen via facebook: https://www.facebook.com/Esperanza-Diepenhof-1052303881498144/?fref=ts of contact opnemen via mail. Dit kan via dit blog en via de facebookpagina.
