Gisteren konden mijn studenten hun vorming 'Sherborne' geven aan de leerkrachten van de school buitengewoon onderwijs. Het was even wat aftasten (letterlijk en figuurlijk) hoe ver we konden gaan met de oefeningen, maar de onwennigheid duurde niet lang. De studenten hadden gekozen voor een geleidelijke opbouw wat ervoor zorgde dat iedereen zich veilig genoeg voelde om alle oefeningen te doen. In de namiddag konden ook de kinderen zelf mee genieten en aan de lach op hun gezicht konden we zien dat ze ervan genoten. Zelf had ik een overleg rond 'Vocational rehabilitation', dit is hier een project voor kinderen met een beperking om ervoor te zorgen dat ze voldoende voorbereid worden op een latere tewerkstelling. Ik kon er hun voorstel bekijken om hun werking te standaardiseren en heb heel wat feedback gegeven bij de mogelijkheden tot evaluatie. De betrokken leerkracht was heel gedreven en na afloop heel blij met de uitleg. Op die manier kan ze de evaluatie van haar leerlingen verder aanpassen en afstemmen op de arbeidsmarkt.

Tegen 16 uur waren we terug in ons guesthouse en zijn toen in de blakende zon vertrokken naar het eerstvolgende dorpje Cheranmahadevi. Zoals ook de andere dagen, een hele belevenis. De scholen waren net uit en alle schoolkinderen liepen op straat of zaten op de bus. Ze hebben hier allemaal een schooluniform en de meisjes dragen hun haar doorgaans in twee vlechten die vast gestrikt zijn met een lintje dat accordeert met hun uniform. Prachtig om te zien! Maar dit was niet het meest opvallende, wij waren deze keer zelf de toeristische attractie. Sommigen zwaaien onmiddellijk, anderen kijken wat beschaamd en nog anderen steken speciaal voor ons de straat over en het woord 'selfie' is hier ook al goed ingeburgerd... Vanaf nu kan je mijn foto vermoedelijk niet meer wegdenken van alle sociale media (en dat voor iemand die zelf enkel Skype heeft)

Een spannende dag vandaag. Na heel wat voorbereidingswerk en overleg met mijn studenten kon ik vandaag een geslaagde vorming geven aan leerkrachten lager onderwijs van het schooltje met de kinderen met een beperking. Aangezien het onderwijssysteem vrij klassiek is, heb ik hen vandaag warm gemaakt om bord- en kaartspellen te introduceren in hun lessen wiskunde. De focus lag vooral op de voorbereidende rekenvaardigheden. Eenvoudige spellen als domino en uno waren hier niet gekend, maar ze hadden er ook nog nooit aan gedacht om hun eigen Indiase spellen in te zetten tijdens de lessen.

De meeste leerkrachten begrijpen vrij goed Engels, dus spelregels uitleggen verliep wel vrij vlot. Het concept van een spel spelen, dus ook je beurt afwachten, niet 'spieken' in de kaarten van je buur, dat was voor sommigen vrij moeilijk, maar tegen het einde van de dag lukten ook deze concepten. Het laatste uur hebben ze dan wat spelmateriaal meegenomen naar hun eigen klassen om uit te proberen met de kinderen. Blijkbaar een groot succes, want morgen mag ik het materiaal opnieuw meebrengen en gaan ze er verder mee aan de slag.

Morgen zullen ze ook hun eigen spellen meebrengen en aan mij uitleggen. Op die manier kunnen we samen in overleg gaan en nagaan of deze ook inzetbaar zijn bij hun kinderen in de klas. Een win-win-situatie dus. Alweer iets om naar uit te kijken.

Onze derde dag in SCAD. Het zijn al bewogen tijden geweest... Zondag kregen we eerst een heerlijk ontbijt konden we in de voormiddag nog 3 uur slapen, want daar was nog niet zoveel van gekomen. In de namiddag mochten we al gaan 'shoppen'. Een bijzondere kennismaking met de cultuur. Eerst en vooral de autorit. Een gewone weg waar je normaal kunt kruisen, kan evengoed een 'viervaksweg' zijn. Als je wilt voorbijsteken, dan toeter je gewoon en hoop je maar dat de ander wat plaats maakt. Op het stuur kan je zowel links als rechts je claxon gebruiken (wat hier natuurlijk wel handig is). Geiten en koeien lopen hier vrij op de weg, dus ook tussen het verkeer. De hoofdwegen zijn doorgaans vrij goed aangelegd, maar bij kleinere wegen wordt er wel wat meer verwacht van de vering van de auto.

Aangekomen in Tirunelveli konden we de kleurenpracht zien van de gebouwen, de mensen en ook van de inhoud van de kleerwinkels. Wie kan er zeggen dat hij al eens een kleedje heeft gepast met 8 verkoopsters rond zich... Voor iemand die niet graag gaat shoppen, een ware beproeving.

Daarna door de drukke straten iets fris drinken in een leuk koffiehuis. Met temperaturen tegen de 30 graden is dit een welkome afwisseling. Verfrist opnieuw kennisgemaakt met de cultuur en langs de drukke winkeltjes gewandeld tot het station. Treinen kunnen hier bestaan uit maximaal 48 rijtuigen. Tussen de sporen staat ook een waterleiding. Als de trein stopt in het station, worden alle wagons weer aangevuld met water. (als dat geen interessant weetje is )

Mensen zijn hier heel vriendelijk en willen graag een selfie met ons. Ook dat is even wennen.

Maandag werden we dan rondgeleid op het domein van SCAD. Er zijn hier 7000 studenten en een school buitengewoon onderwijs voor een 60-tal leerlingen. De leerlingen die het aankunnen, zullen hier zelfs ook doorstromen naar het hoger onderwijs. We werden in de school hartelijk onthaald, konden even binnenkijken in de klassen, de spelletjesbibliotheek en de verschillende ateliers. Daarna maakten we afspraken voor het geven van vormingen. De verwachtingen zijn hoog... vandaar dat het ook even duurde voordat ik tijd had om deze blog aan te vullen. Na 3 uur hebben we een dorp bezocht die ook ondersteund wordt door SCAD. Hier worden Sari's geweven. We hebben het hele proces gezien, van het uitsorteren van het garen, het opwinden op de spoelen tot het weven op zich. Gans het dorp is hierin betrokken. SCAD ondersteunt deze mensen financieel in de aankoop van hun grondstoffen, maar helpt dan ook bij de commercialisering van hun producten. (Jutta, ik heb een mooie voor jou uitgekozen!)

Vandaag, dinsdag, was het consultatiedag. We zijn een volledige dag meegeweest naar het medisch centrum van SCAD. Kinderen met een fysieke beperking kwamen langs voor advies van de arts en de kinesist die met ons mee zijn. Daarnaast konden onze studenten ook op ergotherapeutisch vlak een aantal adviezen geven zodat ze zelfstandiger konden handelen of hun levenskwaliteit kon verbeteren. Voor mij een zeer leerrijke ervaring aangezien mijn kennis van de fysieke revalidatie of ontwikkelingsstoornissen toch al even is geleden... Op die manier hebben we vandaag zo'n 24 kinderen gezien en 7 ervan zullen door de arts nog geopereerd worden.

Morgen wordt voor de studenten een nieuwe consultatiedag. Zelf ga ik een vorming geven over het gebruik van bord- en kaartspellen in de wiskundelessen. Ik kreeg heel wat tips en hopelijk zal het ook voor de leerkrachten een meerwaarde zijn om het leren aantrekkelijker te maken en zo de vaardigheden te verhogen. Het belooft een spannende dag te worden.

In november 2018 kreeg ik toestemming van onze directie om het project SCAD te bezoeken in India. Jaarlijks hebben we studenten ergotherapie die geïnteresseerd zijn in een stage in dit project en ze konden in het verleden al veel mooie zaken realiseren. Oud-studenten keren er ook regelmatig terug, dus het moet daar wel goed zijn...  Zo dacht ik...

Ik besprak mijn voorstel voor een bezoek met de mensen van het Dominiek Savio Instituut in Gits en ook zij waren enthousiast. Deze organisatie heeft reeds een jarenlange samenwerking met SCAD. Samen zouden we bijkomende mogelijkheden voor verdere ondersteuning kunnen bekijken.

In december 2018 kreeg ik het nieuws dat de provincie West-Vlaanderen mijn mobiliteit ook financieel wou ondersteunen. Dit opent mogelijkheden om verder contacten te leggen, niet alleen voor onze studenten ergotherapie, maar ook voor studenten van andere gezondheidszorgopleidingen, wat uiteindelijk de verdere ontwikkeling en versterking van SCAD, maar ook de regio ten goede zal komen.

SCAD staat voor Social Change And Development (http://www.scad.org.in/) en situeert zich in het Zuiden van India in de deelstaat Tamil Nadu vooral in het District Tirunelveli.

Deze organisatie wil gelijke kansen voor iedereen. Dit is echter niet evident als je een beperking hebt, aan lepra lijdt of als oudere op niemand meer een beroep kunt doen. Ze willen deze mensen en gemeenschappen versterken, empoweren zodat iedereen de kans heeft om onderwijs te volgen, te werken, een zinvolle dagbesteding te hebben, te participeren. Ze zetten projecten op en werken outreachend naar 600 dorpen in de regio, zodat ze zoveel mogelijk mensen kunnen bereiken. Daarnaast willen ze ook op ecologisch vlak de regio verder versterken met voldoende aandacht voor de uitbouw van de landbouw, duurzaam omgaan met water....

Net zoals ze aan iedereen kansen willen geven om zich te ontwikkelen, hebben ze ook aan mij de kans gegeven om te mogen proeven van dit project. Ik wil de mensen van SCAD zelf dan ook al op voorhand bedanken voor hun gastvrijheid en vertrouwen in de goede samenwerking.