SCAD: bezoek aan een 'buiten-gewoon' project in India

Gisteren konden mijn studenten hun vorming 'Sherborne' geven aan de leerkrachten van de school buitengewoon onderwijs. Het was even wat aftasten (letterlijk en figuurlijk) hoe ver we konden gaan met de oefeningen, maar de onwennigheid duurde niet lang. De studenten hadden gekozen voor een geleidelijke opbouw wat ervoor zorgde dat iedereen zich veilig genoeg voelde om alle oefeningen te doen. In de namiddag konden ook de kinderen zelf mee genieten en aan de lach op hun gezicht konden we zien dat ze ervan genoten. Zelf had ik een overleg rond 'Vocational rehabilitation', dit is hier een project voor kinderen met een beperking om ervoor te zorgen dat ze voldoende voorbereid worden op een latere tewerkstelling. Ik kon er hun voorstel bekijken om hun werking te standaardiseren en heb heel wat feedback gegeven bij de mogelijkheden tot evaluatie. De betrokken leerkracht was heel gedreven en na afloop heel blij met de uitleg. Op die manier kan ze de evaluatie van haar leerlingen verder aanpassen en afstemmen op de arbeidsmarkt.

Tegen 16 uur waren we terug in ons guesthouse en zijn toen in de blakende zon vertrokken naar het eerstvolgende dorpje Cheranmahadevi. Zoals ook de andere dagen, een hele belevenis. De scholen waren net uit en alle schoolkinderen liepen op straat of zaten op de bus. Ze hebben hier allemaal een schooluniform en de meisjes dragen hun haar doorgaans in twee vlechten die vast gestrikt zijn met een lintje dat accordeert met hun uniform. Prachtig om te zien! Maar dit was niet het meest opvallende, wij waren deze keer zelf de toeristische attractie. Sommigen zwaaien onmiddellijk, anderen kijken wat beschaamd en nog anderen steken speciaal voor ons de straat over en het woord 'selfie' is hier ook al goed ingeburgerd... Vanaf nu kan je mijn foto vermoedelijk niet meer wegdenken van alle sociale media (en dat voor iemand die zelf enkel Skype heeft)

Op datzelfde moment passeert ook de trein. Ik kon op de laatste wagons lezen 'second class' en op de allerlaatste 'for disabled people'. Blijkbaar kunnen mensen met een beperking en hun begeleider aan één derde van de normale prijs reizen. Ze mogen plaats nemen in deze laatste wagon, maar kunnen ook ergens anders op de trein, maar daar kan het nogal druk zijn. We stonden dus te wachten voor de slagbomen, samen met de schoolbussen, mensen op een brommer of een fiets en niet zoals in België, elk op zijn rijvak. Vlak voor de overweg stond de volledige straat vol en dat aan weerszijden van de overweg. Toen de slagbomen omhoog gingen kwam het verkeer langzaam op gang en schoof iedereen wel ergens in een gaatje dat vrij was tot er opnieuw twee rijstroken waren... Eenmaal in het dorp aangekomen begon pas ons leven als celebrity. Een rij aan de automaten om geld af te halen en we mochten voorbij iedereen, bij een andere automaat werd de airco voor ons aangestoken en overal waar we kwamen werden we aangestaard of was het 'selfie-time'.

Omdat het afhalen van geld niet voor iedereen gelukt was, gingen we een bank binnen. Daar zat een man met een kaars achter zijn loket. Ik dacht eerst dat dit hoorde bij een bepaald ritueel, maar bij navraag bleek dat mensen hun gouden juwelen kunnen binnen brengen bij de bank en het als onderpand voor een lening kunnen geven. Als de lening is afbetaald (met 6% intrest), krijgen ze hun juwelen terug. De juwelen worden bevestigd aan een papiertje en hierover wordt er een zegel gegoten, vandaar dus de brandende kaars.