Net zoals vorige week mochten we mee op verplaatsing. Nabij de kust werken heel wat mensen in de zoutmijnen in zeer erbarmelijke omstandigheden. Verminderde nierfunctie door het gebruik van zoutwater, letsels aan de huid door dagelijks in zout te werken, visuele beperkingen door de reflectie van de zon op het witte zout,… In het verleden namen de ouders hun kinderen doorgaans ook mee naar hun werk, maar nu werd er mede dankzij een bijkomende ondersteuning van Belgische ouders die 2 van hun kinderen verloren, een schooltje opgericht zodat ook de kleinsten opvang hebben en iets leren. Tussen ongeveer 2 en 5 jaar is er voorschoolse opvang. De kinderen waren opgedeeld in klasjes, leerden liedjes, gedichtjes, konden spelen,… net zoals in onze kleuterklassen. Als ze ouder zijn kunnen ze naar een schooltje zo’n 2 km verderop. SCAD levert ook wekelijks water aan deze gemeenschap zodat ze minder zoutwater zouden gebruiken.

Ons busje vertrok daarna naar een schooltje waar consultaties doorgaan. Mensen uit de omliggende dorpen komen hun kinderen ‘tonen’, of komen zelf nog eens een tweede mening vragen over wat ze zelf voorhebben. We hopen dat we met onze tips en adviezen hun leven weer wat meer kwaliteit kunnen geven. Community Based Rehabilitation (CBR) wordt hier op dinsdag en vrijdag uitgevoerd. Telkens wordt een andere streek in Tamil Nadu bezocht om toch maar zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. De opvolging is hierdoor wel wat moeilijker, maar de ouders zijn heel dankbaar voor de adviezen die ze krijgen: een goede zithouding, aangepast spelmateriaal, bevestigen van wat ze wel al goed doen,… Sommige ouders komen wel toe met heel wat hoop. Ze weten dat er een dokter of kinesist komt en hopen dat een operatie alles kan oplossen. Heel wat kinderen hebben echter zeer beperkte fysieke mogelijkheden, waardoor we als ergotherapeuten vooral werken op comfort en de verdere ontwikkeling van vooral hun cognitieve en communicatieve vaardigheden. Terwijl de studenten de kinderen hielpen, leerde ik ondertussen een aantal woorden in Tamil. Ik weet niet hoe ik ze moet schrijven, maar ama is mama, apa is papa, pati is grootvader, tata is grootmoeder, aka is zus en ana is broer.Ik vroeg hen ook om goedemorgen en dank u te kunnen zeggen, maar dit was voor mijn beperkte talige ingesteldheid te moeilijk om te onthouden...

Op het traject konden we verder kennismaken met de andere gezichten van SCAD. We brachten eerst een bezoek aan een zigeunergemeenschap. Ook daar heeft SCAD een schooltje opgericht. Met ondersteuning van onder andere de provincie werden stenen huizen gebouwd in plaats van de tenten en werden de mensen die er bleven wonen geregistreerd bij de overheid. Ondertussen is het al de tweede generatie die school loopt en geleidelijk aan komt er verandering in mentaliteit. Waar de eerste generatie nog doorgaans enkel de lagere school afmaakte, zijn er nu toch al enkelingen die doorstromen naar het secundair onderwijs in de buurt. SCAD probeert ook de mentaliteit op vlak van tewerkstelling stilletjes aan te wijzigen. Momenteel worden nog veel zaken zelf gemaakt zoals kettingen, die dan worden verkocht waardoor deze zigeuners dan toch nog rond trekken. Pas als ze ook mensen kunnen opleiden als elektricien, garagist, verpleegster,… zullen ze minder wegtrekken en zal onderwijs ook meer vanzelfsprekend worden. SCAD wil echter de eigenheid van de mensen bewaren, waardoor dit proces nog jaren zal duren.

Vorige week konden we al twee keer met succes een vorming geven aan de leerkrachten van het schooltje buitengewoon onderwijs ‘Anbu Illam’. Vandaag mochten zowel de studenten als ikzelf een nieuwe vorming aan hen geven. Terwijl ze bij ons zijn, worden de kinderen opgevangen door de coördinator van de school en vermoedelijk nog enkele vrijwilligers, maar ik vermoed dat ze te veel uit hun structuur zijn gehaald, want we hadden regelmatig bezoek aan het venster van ons lokaal. In de voormiddag kregen ze extra uitleg over gedragsproblemen en hoe ze ermee konden omgaan. Nu ze ons al wat beter kennen, durven ze ook al eens wat meer vragen stellen en konden we zo samen zoeken naar oplossingen voor moeilijk hanteerbaar gedrag bij kinderen in hun klas.

In de namiddag hebben vooral de studenten een vorming gegeven over een ergotherapeutisch assessment waarbij ze de mogelijkheden van hun kinderen in kaart kunnen brengen. Jammer genoeg hadden de leerkrachten al een goede manier van registratie en waren wij hier niet over geïnformeerd. De schrijfdans die erna kwam was wel een succes. De leerkrachten zijn ons zeer dankbaar voor alle tips die ze van ons krijgen en als ze ons zien, keren ze soms nog eens terug op wat we ze leerden. Deze mensen zijn zeer gedreven om met hun klassen aan de slag te gaan en willen in de mate van het mogelijke de ontwikkeling van deze kinderen stimuleren.

Na de vorming onmiddellijk aan de slag voor onze volgende vorming. Woensdag en donderdag moeten we aan studenten van de lerarenopleiding uitleggen wat ergotherapie is. In twee dagen kan je veel vertellen, dus moeten we ook nog veel voorbereiden…

Na de consultaties op zaterdag vertrokken we naar Madurai. Een bruisende stad, vooral gekend om zijn tempel. De rit van 170 km duurde ongeveer 3 uur en gelukkig was het grootste deel autosnelweg. Eigenlijk mag je uit dit woord ‘snel’ weglaten, want je kunt gerust te voet wandelen of met de fiets rijden. Het voordeel is wel dat de weg vrij effen is en er ook niet zoveel verkeer op aanwezig is. Na twee uur rijden stopten we aan een soort wegrestaurant (wat vroeger ook een hotel was geweest). Snickers, Mars en Bounty zijn blijkbaar wereldwijd gekend en voor 20 roepies (ongeveer delen door 80) hadden we een nieuwe fles water en konden we er weer tegenaan. In deze regio zijn ze ook zeer tolerant naar de verschillende godsdiensten. De verschillende hindoegoden hangen hier in afbeelding naast Jezus. Toch wel een vreemd gezicht.

Ook tolhuisjes kennen ze hier. Net zoals in Frankrijk moet je op bepaalde delen péage betalen.

Aangekomen in het hotel konden we ons snel even verkleden in de traditionele Indiase kledij. Benen volledig bedekt en mouwen tot over onze elleboog zodat we een bezoek konden brengen aan de beroemde tempel van Minakshi. Een zeer groot complex met versierde torens boven de 50 meter. Aan de binnenzijde beelden en zuilen uitgehouwen uit één stuk steen. Ongelooflijk hoe mooi alles onderhouden wordt in tegenstelling met alle afval op de straat. De kleuren van de afbeeldingen zijn zeer levendig en de gids heeft ook interessante weetjes gedeeld. Deze tempel heeft bijvoorbeeld 5 torens, maar is symmetrisch opgebouwd, net zoals het menselijk lichaam. Een toren voor het hoofd, twee voor de armen en twee voor de voeten. We mochten aan de binnenzijde geen foto’s nemen en bepaalde delen zijn enkel toegankelijk voor hindoes, maar toch een unieke ervaring.

Terug in het hotel konden we op het dakterras genieten van een heel lekkere vegetarische maaltijd. Mr. Charles die ons vergezelde, koos de gerechten uit. Het ene al pikanter dan het andere, maar allemaal zeer lekker. Ja, vermageren doe ik hier jammer genoeg niet.

Slapen was wat moeilijker. Quasi continu getoeter, maar ook in het hotel zelf ging er regelmatig een alarm af (blijkbaar als een deur te lang open stond…). Met slapers in de ogen toch genoten van het ontbijt dat vooral Indiaas was, dus met rijst, maar ze hadden ook hun best gedaan om wat toast en jam voor ons klaar te zetten. Tegen 10 uur ging het Ghandimuseum open. Een zeer mooi gebouw, zowel binnen als buiten. Rond het gebouw woonde ook een gemeenschap en stond een school die vooral de ‘leer van Ghandi’ onderricht. Het museum zelf gaf een goed beeld van de geschiedenis van India. Op het einde had ik wel de indruk dat het vooral een verheerlijking van de persoon van Ghandi was, maar als je probeert je daarover te zetten, zie je toch een heel aantal unieke zaken. Het kleed dat Ghandi droeg toen hij werd neergeschoten, zijn bril, maar ook een brief die hij in 1939 schreef aan Hitler met de vraag om geen oorlog te starten.

Daarna door het drukke verkeer naar onze volgende bestemming. De restanten van een koninklijk paleis. Het enige voorwerp dat nog aanwezig was, was de troon van de koning, maar ook dit was een replica. Het gebouw zelf was zeer mooi. Jammer dat slechts 1 vierde ervan is bewaard gebleven.

Dan door het drukke verkeer terug naar ons guesthouse. Wist je dat je zelfs op hobbelige wegen kunt slapen, als je maar moe genoeg bent…