Twee dagen voor mijn vertrek uit Córdoba lijkt me het aangewezen moment om nog eens een bericht te posten op mijn blog. Het laatste. De eerste twee weken na de kerstvakantie hadden we nog les, en plotseling werd het heel druk door het beginnen met studeren en het voltooien van verschillende papers. Ik had (heb, morgen het laatste) vijf examens, en voor de eerste twee had ik goed veel tijd om te studeren. En een geluk, want het werd de tijd van: laten we dit en dat nog eens doen voor we weggaan. Het werd ook de tijd van afscheidsfeestjes en - etentjes, jammer genoeg. Ondertussen zijn de meeste erasmussers al naar huis teruggekeerd, ik ben bij de voorlaatste lichting (de laatste lichting gaat nog wat reizen en vertrekt eind februari). De eerste februari is er hier ook een verandering doorgevoerd in het appartement: Alex is weggegaan en er zijn twee meisjes in de plaats gekomen. Marta, een Spaanse, en Katie, een Amerikaanse. Allebei leuk, allebei luidruchtiger en levendiger dan Alex ;). Ze slapen nog momenteel in de living, en hebben al hun gerief in Alex zijn kamer gezet, en dan kunnen ze zich permanent installeren als ik vertrokken ben. Mijn eerste examen, Spaanse Literatuur van de 20e eeuw, was in het kantoor van de prof, alleen voor de erasmusstudenten die maar één semester bleven, aangezien het vak nog doorloopt in het tweede semester. Tot onze grote verbazing stonden alle vragen op één blad, en het examen kon opgelost worden in drie kwartier (officieel krijg je 2 uur om een examen op te lossen). Tot onze nog grotere verbazing zijn we zeker een half uur alleen gelaten, dus konden we het toch niet echt laten om zo af en toe eens te overleggen ;). Van dat examen heb ik al een resultaat, een 7/10, maar ik weet niet hoeveel dat nog gaat zijn nadat ze dat in Leuven hebben omgerekend. Het tweede examen was ook Spaanse literatuur en was even kort, daarvan weet ik het resultaat morgen. Met m'n derde examen, over Spaanse taalkunde, heb ik weer een prachtige ervaring gehad met het organisatievermogen van Spanjaarden. Het examen voor de hele klas zou op woensdag vallen, maar ik had nog een ander examen die woensdag, en dat kon ik niet meer verzetten. De prof maakte er geen probleem van en we hadden afgesproken dat ik de maandag ervoor mijn examen mocht gaan doen in zijn kantoor, om 11 uur. Maandag, 11 uur sta ik aan zijn kantoor, maar hij niet. Ik heb drie kwartier gewacht, ik ben op het secretariaat gaan vragen of hij ziek was, maar daar wisten ze van niks. Dan ben ik maar naar huis gegaan. De dinsdag zou een ander ersamusmeisje ook het examen apart afleggen, en ik ben dan maar met haar meegegaan. Deze keer hebben we een half uur gewacht voor we zijn doorgegaan. Dus, woensdag, derde keer goede keer. Mijn examen Frans was om negen uur, en dat ander examen van taalkunde om 12 uur, dus gelukkig kon ik ze allebei afleggen. Dat andere meisje is donderdag nog eens moeten terugkeren, en heeft het examen dan uiteindelijk ook kunnen afleggen. Die donderdag ben ik ook al op bespreking gegaan bij die prof, en die heeft gewoon verbeterd terwijl ik mijn antwoorden hardop voorlas. We moesten woorden in zinnen analyseren, en ik las mijn antwoord luidop voor, en hij gaf er commentaar bij. Uiteindelijk vroeg hij hoeveel fouten ik had gemaakt (hij had niks genoteerd) en, hoewel ik vier fouten had, heeft hij me toch een acht gegeven en vroeg me zelfs of dat goed was voor mij. Ik heb vriendelijk geglimlacht en bedankt gezegd. De dagen daarna heb ik genoten van het heerlijke weer (waardoor ik nu een beeld heb van België als een grijs, vochtig land waar amper de zon schijnt), een beetje vanalles en nog wat gedaan, nog meer afscheid genomen en toch ietwat gestudeerd voor mijn examen van morgen, Amerikaanse literatuur. Morgen eerst treinticket gaan kopen ed, in de namiddag mijn examen gaan afleggen en dan nog voor een laatste keer tapa's gaan eten. Dinsdag opstaan en vertrekken en ja, dan zit het erop. Hoe dichterbij de dag van vertrek komt, hoe minder zin ik heb om te vertrekken. Veel mensen vragen of ik het niet erg vind om te vertrekken, en dan antwoord ik dat ik het wel erg vind, maar dat het ook geen ramp is om terug naar huis te keren. In mei begint het hier toch al ondraaglijk warm te worden ;). Nee, ik heb enorm van mijn verblijf hier genoten, ik heb weer wat bijgeleerd over mezelf, heb mijn talen geoefend (Spaans, Engels, Frans en zelfs Duits, door met al die Duitsers hier op te trekken) en nieuwe vrienden gemaakt. Veel meer heb ik er eigenlijk niet meer over te vertellen, maar ik heb voor de gelegenheid een poging gedaan om iets dat op een gedicht lijkt te schrijven, ik hoop dat het op iets trekt, here it goes:
Spanje! Land van uitgebreide siësta, en van de mañana-mentaliteit. Spanje! Land van luidruchtige buren en fiesta tot aan het ochtendgloren. Spane! Land waar treinen op tijd rijden, maar waar busuren onbestaande zijn. Spanje! Veel olijfolie en frituur, veel look en cena om tien uur 's avonds. Spanje, het was een ervaring om nooit te vergeten.
Córdoba! Stad aan de Grote Rivier met groen beboste heuvels er omheen. Córdobda! Stad waar dubbel parkeren en rode lichten negeren bestaat. Córdoba! Stad in Andalucía, qua taal het West-Vlaanderen van Spanje. Córdoba! Mezquita, Romeinse Brug, judería en goedkope tapa. Córdoba, te echaré de menos.
