Twee maanden zijn reeds voorbijgegaan, en ik heb geen idee waar al die tijd naartoe is. Waar de afgelopen week aan gespendeerd is, weet ik jammer genoeg wel: papers en presentaties! Laat ik diegenen die nog denken dat eramus gelijk is aan het hele semester niksen, even snel een gemakkelijk examen afleggen en zomaar slagen, maar meteen uit hun illusie halen. Zeven papers in totaal, alsjeblieft, waarvan zes dan ook nog eens gepresenteerd moeten worden. Van hoe diep of oppervlakkig zulke papers moeten zijn, heb ik geen idee. Hier worden niet zo'n duidelijke richtlijnen meegegeven, en hoe het hier staat met strengheid op plagiaat, is ook niet duidelijk. Ik heb in een boek en een artikel al zinnen teruggevonden die letterlijk zijn overgenomen in onze cursus, dus ik gok erop dat onze prof niet van ons, erasmusstudentjes, verwacht dat wij wél onze bevindingen in onze papers origineel verwoorden. We zullen zien :). Na twee maanden wordt het misschien ook eens tijd om mijn ervaringen op te schrijven, en niet enkel de gebeurtenissen. Van het moment dat ik wist dat ik naar Córdoba op erasmus mocht, heb ik me afgevraagd hoe ik het er in mijn eentje van zou afbrengen in een vreemd land. Dat ik de taal al kende, stelde me wel enorm gerust. En nu, terugkijkend op de voorbije twee maand, kan ik eerlijk toegeven dat ik wel eens last heb gehad van heimwee de eerste maand. Ik had voordien nooit problemen gehad om weg te gaan van huis op kamp of vakantie, maar dat doe je meestal niet alleen, en daarin ligt het verschil. De eerste twee weken was alles in orde: geen heimwee, geen last van de maag, geen stress. Alles was nog nieuw, veel moest in orde gebracht worden en er waren veel mensen om te leren kennen (nu nog steeds, eigenlijk), dus er was geen tijd of ruimte om te veel na te denken over België, zeker niet in het zalig warme weer van de eerste weken :). Maar één keer dat alles min of meer in plooi begon te vallen, kwam het gemis al de kop op steken, soms voor het minste. Geen maaltijden van thuis meekrijgen bijvoorbeeld (en niet alles wat ik klaarmaak lukt, soep bijvoorbeeld), een bepaald ingrediënt niet vinden in de supermarkt, maar ook familie en vrienden en een vertrouwde omgeving. Dat hoort er natuurlijk allemaal bij, dat weet ik ook wel, maar af en toe kan dat eens te veel worden. Niet dat ik uren in mijn bed heb liggen wenen om mijn mama, maar het werd me wel duidelijk dat ik heimwee had. Nu, twee maand later, mis ik nog steeds dingen van thuis, maar ik heb hier al meer (iets dat lijkt op) een leven opgebouwd. Er zijn dingen te doen, steden of parken te zien, deadlines te halen (jammer genoeg), verjaardagen te vieren, etentjes te geven en ga zo maar door. Misschien zal ik hier niet lang genoeg zijn om me helemaal thuis te voelen in de stad, maar dat zal ik pas in februari weten. Córdoba heeft zeker ook voordelen, ik vind het bijvoorbeeld geweldig dat er vanop verschillende plaatsen in de stad zicht is op de omringende heuvels en dan is er natuurlijk het geweldige weer (voor diegenen die het willen weten, het is nu bewolkt en ik denk zo'n 15 graden buiten) :).
Bon, tijd om jullie te laten, het eten is klaar :)
