Voor we konden vertrekken naar de Falls, moest er eerst nog wat gewerkt worden... Vorige week woensdag had ik de eer om een handje te helpen op de 'Acute Care Unit'; door de examens stond Asiphas, één van de interns, die dag moederziel alleen in voor de zorg van de ziekste kindjes. Opnieuw bestaat er één woord om de dag te beschrijven: chaos! Het weinige materiaal dat ze hier hebben, ligt overal en nergens, en een rondleiding kennen ze hier uiteraard niet. Gelukkig was ik 's ochtends zo slim geweest even rond te neuzen. Toen een pasgeborene plots begon te stuipen, moest ik dus niet als een kieken zonder kop op zoek naar valium... Het was een ondervoedde baby die er met wat glucose weer helemaal bovenop kwam. Jammer dat dat het enige echte lichtpuntje was die dag. Enkele minuten later stierf een andere baby met een ernstige bloedarmoede, de transfusie kwam te laat. En ze laten dat gewoon gebeuren... Geen reanimatie, niets. Op naar het volgende zieke kind, dan maar. De rest van de dag zagen we vooral infectieuze pathologie zoals pneumonie en meningitis, en deshydratatie en malnutritie. Allemaal behandelbaar, maar je vraagt je af hoe lang ze het goed zullen stellen...
De zes uur durende rit naar de Falls in een klein busje op een hobbelige baan was ... vermoeiend. Maar toen we het regenwoud betraden, waren we dat op slag vergeten! Omgeven door groene pracht, het tjirpend geluid van verschillende vogels, de apen die in de bomen hangen te bengelen,... Prachtig! Ook het Red Chilli Rest Camp, waar we gingen overnachten, lag te midden van al die schoonheid. Daar aangekomen, namen we ons aperitiefje mee naar de oever van de Nijl en genoten we van de zonsondergang. Zalig! Na enkele uurtjes aan het kampvuur, hoopten we op een goede nachtrust. Dat was echter buiten de 'hippo's' gerekend... Die vonden het absoluut noodzakelijk om rond onze tent te beginnen grazen in het midden van de nacht. Al was dat ongelooflijk spannend, een nacht in een tent heeft echt wel zijn charmes! 's Ochtends vroeg uit de veren voor een 'game drive'; met datzelfde busje trokken we de savanne in. Het lijkt echt alsof je de bewoonde wereld achter je laat... Behalve het Ugandeese hert in het lange gras, zagen we antilopen, buffels, giraffen, olifanten, de staart van een luipaard, hippo's en honderden kleurrijke vogels. Overweldigend! Nu, een safari zou geen echte safari zijn, moest ons schitterend uitgerust busje zich niet vastgereden hebben. Toen een olifant weigerde uit de weg te gaan, en we noodgedwongen een andere weg moesten nemen, die door de hevige regenval nogal drassig geworden was, gebeurde het. Na meer dan een uur proberen, gaven ze het op. Al kun je amper van pogingen spreken; geen ijzeren ketting, geen deftige trekhaak,... We zijn dan maar met een jeep terug naar het kamp gebracht, zodat we onze boottrip op de Nijl niet zouden missen. We vertrokken met een mooie zon aan de hemel, maar toen we ons tien minuten op het water bevonden, begon het te stormen. Met ons kleine bootje naar de oever, waar we ondanks de plastieken wanden allen kletsnat werden. Een korte maar krachtige storm. Het frisse tochtje naar de Falls was desondanks de moeite waard! Tussen de hippo's, enkele krokodillen en verschillende watervogels waan je je opnieuw in een andere wereld... De wandeling naar de Falls, de volgende dag, was gelukkig ook kort. Onder een blakende zon naar de top. Adembenemend! Al dat water, door een 25 meter hoge kloof, die slechts 6 meter breed is. En je kon er gewoon langs wandelen. Als dat geen schitterende afsluiter van een geslaagd weekendje is!
Zondag: werkdag. Om te compenseren voor onze vrije dagen. De zieke Asiphas stond alleen op Ward 16C, en kon alle hulp gebruiken. Het is een man, voor zij die daaraan twijfelden... Verschillende kindjes gezien met neonatale sepsis, maar ze stelden het allemaal goed. Gelukkig. En dan, op de Murchison Falls na, mijn uitstapje waar ik het meest naar uitkeek: naar een echte supermarkt! Als er behalve de ongelooflijk trage levenstijl van de mensen hier -misschien leef ik te gejaagd, dat is niet onmogelijk-, iets is waar ik niet aan zal wennen, is het de lokale voeding... Lekker eten kennen ze hier klaarblijkelijk niet! Elke middag zoete aardappelen, rijst, matooke (een soort stoemp van bananen), pompoen, notensaus,bonen, kip en soms eens wat pasta, dat lukt me geen drie maanden... En goed brood en beleg kennen ze hier ook al niet! Wat een vreugde toen bleek dat ze in de moderne supermarkt -ja, het klinkt schandalig, maar jullie weten hoe dierbaar lekker eten me is- wit brood en Nutella hadden... De volgende ochtend een heerlijk ontbijt!
Deze week op Ward 16C kennis gemaakt met Joseph K. en Joseph B., twee andere interns. Samen met de eerste Joseph heb ik het grootste deel van de kindjes onderzocht. Onder zijn toeziend oog, mag ik best veel doen. Behalve de anamnese -de ongeschoolde bevolking spreekt beperkt Engels- laat hij het meest aan mij over. Ook voor de technische onderzoeken als femorale bloedafnames, lumbaal puncties en ascites drainages, schakelt hij mij in. En meestal slaag ik er nog in ook! Voor één van de kindjes moest ik een dikdruppel bloed afnemen; malaria werd vermoed. Na het nodige heen en weer geloop, bleek de test negatief te zijn. Voor de medici onder ons, best wel een interessante casus. Een jongen, bijna twee jaar, is drie weken geleden met hoge koorts, convulsies en een overduidelijke opistotonus binnengebracht. De nog steeds comateuze jongen heeft vermoedelijke meningitis; een lumbaal punctie toont echter enkel gestegen proteïnen. Na een positieve Rx thorax, opperde één van de artsen opperde een tuberculeuze meningitis. Een anti-TB behandeling brengt tot nu toe geen soelaas. Wordt ongetwijfeld vervolgd...
Ik zou het bijna vergeten: ik hoef geen naam meer te verzinnen voor de muis in de keuken. Gisteren is ze dood aangetroffen, jammer!
Waar zal ik beginnen? Met het meest voor de hand liggende, mijn vlucht. Zelfs de hevige sneeuw van de laatste dagen heeft me niet kunnen tegenhouden op tijd te vertrekken. Ik kon op het geplande uur aan boord gaan! Maar dat was uiteraard te vroeg gejuicht... Nadien meer dan anderhalf uur aan de grond blijven staan. Eerst wachten op passagiers van een andere vlucht, dan moesten de vleugels zonodig ontdooid worden. Normale procedure tijdens de winter, mja. De vlucht zelf verliep zonder problemen, het afstempelen van mijn visum ook. De bagage daarentegen liet zodanig lang op zich wachten dat ik het ergste begon te vrezen. Na een klein uurtje was ze daar dan toch, oef! Zelf de aangekondigde chauffeur stond me nog steeds op te wachten. Alles liep van een leien dakje! In Edge House, mijn verblijfplaats voor de komende twee maanden, maakte ik kort kennis met Rogers, voor ik mijn bed indook... en een vreselijke nacht tegemoet ging. Overal geluidjes die me helemaal niet bekend in de oren klonken! De volgende ochtend dan maar een grondige inspectie gedaan: grote dode mieren onder mijn bed, sprinkhaanachtige beesten en een salamander in het halletje. Het knagend geluid uit één van mijn lades komt vermoedelijk van een muisje, al ben ik er - jammer genoeg - niet in geslaagd de lade open te krijgen...
Op dit moment verblijven we met zeven studenten in Edge House, met drie ervan heb ik al uitgebreid kennis gemaakt: Andreas en Katja, twee Zweedse geneeskundestudenten die hun bachelorpaper over de aanpak van tuberculose hier wilden maken, en Anita, een laatstejaarstudente uit Canada die hier voor een keuzestage vertoeft. Met ons vieren hebben we ondertussen Kampala verkend, het winkelcomplex Garden City bezocht en van een Afrikaanse avond genoten. Volgend weekend plannen we met z'n allen een safari naar Murchison Falls... Verder zijn er nog de Zweedse Mattias, een Japanner en een Soedanese, maar hen lijk ik steeds te missen.
Mijn eerste dag stage in Mulago hospital... Rustig! Eerst op het gemakje de administratie in orde brengen, nadien een mini-rondleiding op de campus die me naar Ward 16C bracht, één van de pediatrische units. Ik kwam daar blijkbaar op een minder gepast moment toe, want de SHO's, wat wij de assistenten zouden noemen, hadden die dag examen. Dan maar gevolgd met verschillende interns, afgestudeerde arsten die bezig zijn met hun algemene praktische opleiding. Het verloopt daar ongelooflijk chaotisch! Er is veel over en weer geloop, zonder dat er daarwerkelijk veel gebeurt of verandert. Alle kinderen worden onderzocht, maar het is vaak niet duidelijk wie al aan de beurt geweest is. En de dossiers zijn al even vaak zoek... Toch was het interessant; ziektebeelden als HIV, malaria en ernstige bacteriële meningitis zie je hier immers amper. Jammer dat ook de minder fraaie kanten van geneeskunde in een ontwikkelingsland zo snel aan de oppervlakte komen: ouders moeten hun zieke kinderen zelf naar de verschillende onderzoeken brengen, steriel werken is hier bijna onmogelijk door het tekort aan materiaal - een lumbaal punctie gebeurt hier gewoon met wat betadine-ontsmetting, de interns moeten zelf het hele ziekenhuis aflopen op zoek naar thrombocyten voor één van de kindjes,... Wat in ons landje allemaal vanzelfsprekend is, lijkt hier vaak onmogelijk. Geloof me, daar moet je even aan wennen...
Ondertussen heb ik ook kennis gemaakt met een nieuwe bewoner, een grote muis in de keuken. Ik kan niet onmiddellijk een gepaste naam bedenken... En de elektriciteit laat het hier afweten, dus ik post dit nog vlug.
