Waar zal ik beginnen? Met het meest voor de hand liggende, mijn vlucht. Zelfs de hevige sneeuw van de laatste dagen heeft me niet kunnen tegenhouden op tijd te vertrekken. Ik kon op het geplande uur aan boord gaan! Maar dat was uiteraard te vroeg gejuicht... Nadien meer dan anderhalf uur aan de grond blijven staan. Eerst wachten op passagiers van een andere vlucht, dan moesten de vleugels zonodig ontdooid worden. Normale procedure tijdens de winter, mja. De vlucht zelf verliep zonder problemen, het afstempelen van mijn visum ook. De bagage daarentegen liet zodanig lang op zich wachten dat ik het ergste begon te vrezen. Na een klein uurtje was ze daar dan toch, oef! Zelf de aangekondigde chauffeur stond me nog steeds op te wachten. Alles liep van een leien dakje! In Edge House, mijn verblijfplaats voor de komende twee maanden, maakte ik kort kennis met Rogers, voor ik mijn bed indook... en een vreselijke nacht tegemoet ging. Overal geluidjes die me helemaal niet bekend in de oren klonken! De volgende ochtend dan maar een grondige inspectie gedaan: grote dode mieren onder mijn bed, sprinkhaanachtige beesten en een salamander in het halletje. Het knagend geluid uit één van mijn lades komt vermoedelijk van een muisje, al ben ik er - jammer genoeg - niet in geslaagd de lade open te krijgen...
Op dit moment verblijven we met zeven studenten in Edge House, met drie ervan heb ik al uitgebreid kennis gemaakt: Andreas en Katja, twee Zweedse geneeskundestudenten die hun bachelorpaper over de aanpak van tuberculose hier wilden maken, en Anita, een laatstejaarstudente uit Canada die hier voor een keuzestage vertoeft. Met ons vieren hebben we ondertussen Kampala verkend, het winkelcomplex Garden City bezocht en van een Afrikaanse avond genoten. Volgend weekend plannen we met z'n allen een safari naar Murchison Falls... Verder zijn er nog de Zweedse Mattias, een Japanner en een Soedanese, maar hen lijk ik steeds te missen.
Mijn eerste dag stage in Mulago hospital... Rustig! Eerst op het gemakje de administratie in orde brengen, nadien een mini-rondleiding op de campus die me naar Ward 16C bracht, één van de pediatrische units. Ik kwam daar blijkbaar op een minder gepast moment toe, want de SHO's, wat wij de assistenten zouden noemen, hadden die dag examen. Dan maar gevolgd met verschillende interns, afgestudeerde arsten die bezig zijn met hun algemene praktische opleiding. Het verloopt daar ongelooflijk chaotisch! Er is veel over en weer geloop, zonder dat er daarwerkelijk veel gebeurt of verandert. Alle kinderen worden onderzocht, maar het is vaak niet duidelijk wie al aan de beurt geweest is. En de dossiers zijn al even vaak zoek... Toch was het interessant; ziektebeelden als HIV, malaria en ernstige bacteriële meningitis zie je hier immers amper. Jammer dat ook de minder fraaie kanten van geneeskunde in een ontwikkelingsland zo snel aan de oppervlakte komen: ouders moeten hun zieke kinderen zelf naar de verschillende onderzoeken brengen, steriel werken is hier bijna onmogelijk door het tekort aan materiaal - een lumbaal punctie gebeurt hier gewoon met wat betadine-ontsmetting, de interns moeten zelf het hele ziekenhuis aflopen op zoek naar thrombocyten voor één van de kindjes,... Wat in ons landje allemaal vanzelfsprekend is, lijkt hier vaak onmogelijk. Geloof me, daar moet je even aan wennen...
Ondertussen heb ik ook kennis gemaakt met een nieuwe bewoner, een grote muis in de keuken. Ik kan niet onmiddellijk een gepaste naam bedenken... En de elektriciteit laat het hier afweten, dus ik post dit nog vlug.
