|
Ook mijn eerste bevallingen zijn een feit! Maar ik loop vooruit op de zaken...
Vorige week was mijn laatste week op de pediatrische afdeling. En voor het eerst in vier weken hadden we een 'major ward round', een zogenaamde wekelijkse toer met de professor. Het was interessant, maar wat aan de langdradige kant - vond mijn maag toch. Geen speciale casussen die het vermelden waard zijn, maar herinneren jullie dat kindje met een groot VSD en slechts één atrium nog? Om een onduidelijke reden ontwikkelde ze een hepatische encefalopathie; ze stierf in mijn handen nog voor de onderzoeken konden gebeuren...
Wat houdt ik nu over van een maand pediatrie? Uiteraard heb ik mijn kennis over malaria, 'sickle cell disease', tuberculose, pneumonieën, meningitis, diarree, deshydratatie en malnutritie uitgebreid. HIV blijft geheimen voor me hebben... Maar ik denk dat ik vooral mijn praktische vaardigheden op punt gesteld heb! Het plaatsen van infusen kan ik ondertussen blind en ook mijn lumbaal puncties lukken vlot. Al was mijn laatste punctie een waar gevecht. Twee sterke mannen waren nodig om het vierjarig meisje vast te houden, en dan nog voelde het alsof ik vogelpik aan het spelen was... Eind goed al goed: de eerste poging was succesvol en het cerebrospinaal vocht bleek normaal.
En dan was het vrijdag en we waren slechts met z'n tweetjes om oudejaar te vieren - Katja en Andreas hadden ons de dag ervoor verlaten! Kyle nodigde een Ugandese vriend uit en samen gingen we naar een lekker Ethiopisch restaurant, voor we van het vuurwerk genoten in de getto. We besloten het nieuwe jaar al dansend te starten in een leuke club, waar ik heerlijke champagne dronk. Mijn voornemens voor het nieuwe jaar? Nog niet gemaakt... Maar ik wens jullie allen het allerbeste in 2011!!!
Het eerste weekend van het nieuwe jaar verliep rustig. Zaterdag geluierd en op zondag bezochten we een dienst in een gezellig kerkje en een moskee, waar ik gesluierd en blootvoets alles mocht bezichtigen. Enkel de minaret, die normaal ook toegankelijk is, konden we niet beklimmen omdat de sleutel onvindbaar was. Moest men mij dat vertellen in België, ik geloofde het niet, maar hier... 's Avonds maakten we kennis met Sam, een Australische medische student, en namen we afscheid van Kyle, die de volgende ochtend het vliegtuig naar Kenia zou nemen.
Het enige wat dit weekend minder rustig verliep was mijn ontmoeting met ons aapje... Nadat hij ook al mijn bananen uit de keuken ontvreemd had, ging hij er nu met mijn twee mango's vandoor. En je had zijn blik moeten zien toen ik achter hem liep!
Ondertussen sta ik reeds enkele dagen op ward 14, de 'low risk labour suite'. Mijn eerste kennismaking met de vroedvrouwen - want hier werken geen dokters - liep niet gesmeerd; het was ontzettend druk en ze waren onderbemand. Dus geen tijd voor mij... Gelukkig maakten ze het de volgende dag goed: een rondleiding, wat uitleg over de werking van de afdeling, het uitvoeren van verschillende vaginale touchers en het observeren van enkele bevallingen. Nadat ik er vijf gezien en geassisteerd heb, zou het mijn beurt zijn! Maar woensdag miste ik de bevallingen; ik zat nog op de presentatie - elke ochtend worden de interessantste patiënten van de andere afdelingen overlopen, ik was op transport met een vrouw die koorts maakte naar de 'high risk labour suite', of ik was weg voor lunch. Vandaag heb ik er echter drie volledig zelf gedaan, spannend! Al moet ik bekennen dat de baby er bij de laatste vrouw al uitgefloept was, voor ik mijn handschoenen deftig aan had...
Volgende week sta ik op de 'high risk labour suite'. Toen ik daar was omwille van dat transport, beviel er een vrouw gewoon in de wachtzaal... Ik ben dus benieuwd!
|
. Zo te horen (of te lezen) heb je ook voldoende de tijd om te genieten van het prachtige land! 
