Ggaba, High risk labor suite, Jinja, Emergency ward en vakantie!
Dat ik me hier niet verveel, kun je merken aan mijn blog... Ik heb amper tijd om iets te schrijven!
Na mijn weekje op de 'low risk labour suite', kan ik twee belangrijke conclusies trekken. Ten eerste ben ik er nu echt wel van overtuigd dat de vroedvrouwen hier niet van dokters houden, zelfs niet als ze nog in opleiding zijn... Daar heb ik me uiteraard niets van aangetrokken; ik ging ze elke dag met een nog grotere glimlach tegemoet! En ten tweede, ik wil nooit in Afrika bevallen, nooit! Er is geen pijnstilling en de vrouwen moeten de pijn helemaal alleen verbijten tot het hoofd voldoende zichtbaar is om van de geboorte een feit te maken... Daarnaast kunnen ze ook niet op steun en empathie van de vroedvrouwen rekenen - nochtans ook allemaal moeders. En wanneer de onvoldoende verdoofde episiotomie gehecht worden, mogen ze geen kik geven!
Mijn weekend was ontspannend! Zaterdag naar Ggaba, een visserdorpje. Sam en ik aten daar zeer lekkere vis, met onze handen, en maakten een boottochtje naar de overkant van Murchison Bay. Nadat we enkele uren in de natuur vertoefd hadden - wat is het zalig om eens niet in het drukke Kampala te moeten wandelen, besloten we naar Munyonyo te varen, om dan 's avonds in Kampala een Europees maal te nuttigen. We kregen zowaar een soepje, een lekkere steak met veel groentjes, en een fruitpuddinkje! Zondag bezochten we in de voormiddag het nieuwere en rijkere gedeelte van Kampala, terwijl ik mijn namiddag met Carine en Bernard, de ouders van een goede vriendin, doorgebracht heb. Lekker gegeten in hun hotel, aan het zwembad gerelaxed, een marktje bezocht en nogmaals lekker gegeten in Cassia Lodge. Bedankt!
Mijn week op de 'high risk labour suite' was druk. Na de presentatie, moeten alle moeders immers onderzocht worden. En voor de min of meer ongecompliceerde bevallingen gaat dat vlot, maar dat duurt een tijd wanneer de vrouwen eclampsie hebben, zwangerschapsvergifting. Het was interessant; ik heb nog nooit zoveel vrouwen met complicaties tijdens de zwangerschap samen gezien! Het is jammer dat ze allemaal zo laat hulp zoeken... Daarna trok in naar de 'admission room', waar besloten wordt op welke afdeling de vrouwen opgenomen mogen worden nadat ze onderzocht zijn. Geloof me, in het begin is het vinden van de cervix soms een ware zoektocht! Herinneren jullie je nog die muis in één van de lades van de kast in mijn kamer? Ze heeft me maandag een hele nacht wakker gehouden! De volgende dag besloot ik dan maar al mijn kracht te verzamelen om die lade open te krijgen en die muis eigenhandig buiten te werken... Geen muis gevonden, maar ik heb haar hele hebben en houden - ze had daar een waar nestje gemaakt - buiten gezwierd!
Het was een sportief weekend, opnieuw samen met Sam - er zijn nog steeds geen nieuwe bewoners: Nile rafting en mountain biking in Jinja. Het raften was een ongelooflijke ervaring, al is het best wel spannend als de boot de eerste keer omkantelt... Op voorhand kregen we nochtans een uitgebreide uitleg over de veiligheidsvoorschriften en de commando's, maar je weet echt niet waar je bent als je in het water van een 'rapid grade 5' belandt. En je moet tegen een stootje kunnen: een open lip, verschillende blauwe plekken, twee verbrande knieën - zelfs zonder zon,... Toch blijft het fantastisch! Ook het mountain biken in de prachtige natuur was super! Maar wat was ik blij toen we na twintig zonnige kilometers eindelijk de top bereikten en aan de afdaling konden beginnen...
Deze week stond ik op de 'emergency ward' van de gyneacologie. De meeste vrouwen die hier toekomen, hebben elders - vaak met behulp van kruiden - een illegale abortus laten uitvoeren. Uiteraard met de nodige complicaties: shock door hevige bloedingen, sepsis,... Nadat de eerste zorgen toegediend werden, krijgen de meeste vrouwen dan een evacuatie. Ook dat is iets wat je beter niet in Afrika laat doen: na een krachtige pijnstiller - een opioïd - worden de achtergebleven 'products of conception' blind weggeschraapt. De andere vrouwen komen binnen met complicaties in de vroege zwangerschap, dat wil zeggen tot 28 weken - dat is de grens voor levensvatbaarheid die ze hier hanteren. Een intensieve, maar zeer boeiende week!
Vandaag begint dan eindelijk mijn welverdiende vakantie! Een uitgebreid verslag, met foto's, volgt...
Ook mijn eerste bevallingen zijn een feit! Maar ik loop vooruit op de zaken...
Vorige week was mijn laatste week op de pediatrische afdeling. En voor het eerst in vier weken hadden we een 'major ward round', een zogenaamde wekelijkse toer met de professor. Het was interessant, maar wat aan de langdradige kant - vond mijn maag toch. Geen speciale casussen die het vermelden waard zijn, maar herinneren jullie dat kindje met een groot VSD en slechts één atrium nog? Om een onduidelijke reden ontwikkelde ze een hepatische encefalopathie; ze stierf in mijn handen nog voor de onderzoeken konden gebeuren... Wat houdt ik nu over van een maand pediatrie? Uiteraard heb ik mijn kennis over malaria, 'sickle cell disease', tuberculose, pneumonieën, meningitis, diarree, deshydratatie en malnutritie uitgebreid. HIV blijft geheimen voor me hebben... Maar ik denk dat ik vooral mijn praktische vaardigheden op punt gesteld heb! Het plaatsen van infusen kan ik ondertussen blind en ook mijn lumbaal puncties lukken vlot. Al was mijn laatste punctie een waar gevecht. Twee sterke mannen waren nodig om het vierjarig meisje vast te houden, en dan nog voelde het alsof ik vogelpik aan het spelen was... Eind goed al goed: de eerste poging was succesvol en het cerebrospinaal vocht bleek normaal.
En dan was het vrijdag en we waren slechts met z'n tweetjes om oudejaar te vieren - Katja en Andreas hadden ons de dag ervoor verlaten! Kyle nodigde een Ugandese vriend uit en samen gingen we naar een lekker Ethiopisch restaurant, voor we van het vuurwerk genoten in de getto. We besloten het nieuwe jaar al dansend te starten in een leuke club, waar ik heerlijke champagne dronk. Mijn voornemens voor het nieuwe jaar? Nog niet gemaakt... Maar ik wens jullie allen het allerbeste in 2011!!!
Het eerste weekend van het nieuwe jaar verliep rustig. Zaterdag geluierd en op zondag bezochten we een dienst in een gezellig kerkje en een moskee, waar ik gesluierd en blootvoets alles mocht bezichtigen. Enkel de minaret, die normaal ook toegankelijk is, konden we niet beklimmen omdat de sleutel onvindbaar was. Moest men mij dat vertellen in België, ik geloofde het niet, maar hier... 's Avonds maakten we kennis met Sam, een Australische medische student, en namen we afscheid van Kyle, die de volgende ochtend het vliegtuig naar Kenia zou nemen. Het enige wat dit weekend minder rustig verliep was mijn ontmoeting met ons aapje... Nadat hij ook al mijn bananen uit de keuken ontvreemd had, ging hij er nu met mijn twee mango's vandoor. En je had zijn blik moeten zien toen ik achter hem liep!
Ondertussen sta ik reeds enkele dagen op ward 14, de 'low risk labour suite'. Mijn eerste kennismaking met de vroedvrouwen - want hier werken geen dokters - liep niet gesmeerd; het was ontzettend druk en ze waren onderbemand. Dus geen tijd voor mij... Gelukkig maakten ze het de volgende dag goed: een rondleiding, wat uitleg over de werking van de afdeling, het uitvoeren van verschillende vaginale touchers en het observeren van enkele bevallingen. Nadat ik er vijf gezien en geassisteerd heb, zou het mijn beurt zijn! Maar woensdag miste ik de bevallingen; ik zat nog op de presentatie - elke ochtend worden de interessantste patiënten van de andere afdelingen overlopen, ik was op transport met een vrouw die koorts maakte naar de 'high risk labour suite', of ik was weg voor lunch. Vandaag heb ik er echter drie volledig zelf gedaan, spannend! Al moet ik bekennen dat de baby er bij de laatste vrouw al uitgefloept was, voor ik mijn handschoenen deftig aan had... Volgende week sta ik op de 'high risk labour suite'. Toen ik daar was omwille van dat transport, beviel er een vrouw gewoon in de wachtzaal... Ik ben dus benieuwd!
