Vandaag zijn we aan onze laatste week hier in Senegal
begonnen L.
1 ding staat vast we gaan het hier wel enorm missen. Maar voor het zover is,
gaan we nog enorm genieten!
Vandaag was het ook onze laatste stagedag in het project. We
gaan waarschijnlijk wel in onze vrije tijd nog naar daar. We genieten gewoon te
veel van ons werk met de kinderen.
Zo hebben we vandaag batman, catwoman en the joker
ingeschilderd. Pret verzekerd!
Vanavond houden we een rustig avondje en werken we verder aan
onze fotoblogboek die we gaan laten afdrukken als we terug in België zijn.
Zodat we na deze reis er nog van kunnen blijven genieten.
Onze laatste dag in het ziekenhuis is aangebroken. Eerlijk
gezegd: we gaan het personeel wel missen hoor!
Om iedereen te bedanken hebben we Belgisch snoep
achtergelaten, samen met een hele hoop balpennen en onze kleine flesjes handalcool.
Omdat ze allemaal (zogezegd) gingen huilen hebben we ook nog
papieren zakdoekjes achtergelaten J.
We kregen ook onze evaluatiepapieren terug. Veel staat er
niet op, maar blijkbaar zijn ze wel tevreden met ons werk. Toen we de
stageplaats verlieten hebben we nog enkele mensen een knuffel gegeven en zij
bedankten ons heel hard voor het werk.
Vandaag is het woensdag dus dat wil zeggen dat we vandaag
(zoals alle woensdagen) naar het Afrikaans dansen zijn geweest.
We hebben vandaag wel de kans gekregen om eens een kijkje te
nemen bij een Afrikaans gezin. Het gastgezin van een vrijwilliger. Zo zagen we
hoe de mensen hier leven, hoe hun huizen er vanbinnen uit zien.
Morgen nog een dagje naar het project en onze stage zit
erop. Daarna vakantie J!
Niet te geloven dat we alweer onze laatste stageweek ingaan.
Wat gaat de tijd hier snel voorbij!
We hebben vandaag nog eens geprobeerd om een
evaluatieformulier te laten invullen, maar dit is niet zo eenvoudig. Onze
Belgische formulieren zijn veel complexer dan die van de Senegalese stagiairs.
Veel Franse woorden begrijpen ze niet. Ook vinden ze het raar dat het onze
leerkrachten zijn die de punten gaan geven en niet zij.
Vanavond gaan we voor school werken want morgen moeten we
skypen met de leerkrachten voor een evaluatie.
In de namiddag waren we even nog op het project
binnen gesprongen en hebben we geholpen om een indianenhoed te maken.
Dinsdag 26 februari
Eline is al wat nerveus voor het skypegesprek van vanavond.
Vooral omdat we nog steeds geen evaluatie van het ziekenhuis op papier hebben
staan. We weten dus eigenlijk niet echt wat ze van ons vinden op de afdeling.
We gaan in elk geval proberen onze papieren ingevuld terug te krijgen.
Omdat er maar geen bevalling lijkt te komen, hebben we
beslist om terug mee te gaan met de ambulance. De eerste rit zouden we al mee mogen
tot bleek dat de patiënt overleden was en van het ziekenhuis naar het
mortuarium gebracht moest worden. Hier doen ze dat dus met de ambulance. Het
was dus wachten geblazen op een volgende rit..
Ondertussen hebben we allebei al kunnen zien wat mensen doen
als ze veel pijn hebben. De ene slaat op de muur, de andere kronkelt zich in
allerlei bochten, nog een andere roept heel luid. Vandaag was er bij Eline ook
een man die begon te zingen: Màmà, pàpà, mes enfants,... Eigenlijk erg om te
zien omdat hij zoveel pijn had (verdoving gebruiken ze hier niet bij een
wondzorg) tegelijk was het ook wel grappig om te horen J.
Bij Annelien was er s morgens al een overleden patiënt, dit
werd niet doorgegeven aan de stagiairs. Zo kwam ze samen met een andere
stagiair binnen in de kamer en merkten ze dat de patiënt overleden was. Ze
zagen een persoon onder een wit laken. Gelukkig zag de stagiair dat de persoon
geborgen lag (lichaam gewoon onder wit laken). Als de stagiair dit niet wist
dan had Annelien hem waarschijnlijk nog eerst willen wakker maken. Dat was best
even schrikken. Later op de dag stierf er nog een andere patiënt. Beide werden
ze overgebracht naar het mortuarium met de ziekenwagen (zie eerder). Morgen is
het onze laatste dag in het ziekenhuis.
In de namiddag zijn we nog even naar de markt geweest en
nadien het skypegesprek met de leerkrachten. Dit viel goed mee.
Vandaag zijn we op tijd opgestaan, want we gaan een
weekendje naar Saint- Louis. Ondanks dat dit stadje niet zo heel ver is van
waar we verblijven, moeten we best lang rijden. Als je een auto hebt die kan
schakelen ben je er op 2 u en anders kan je een halve dag of langer onderweg.
We vertrokken met de taxi van de Via via naar gare routière pompiers om er de
7- place te nemen naar Saint- Louis. Een 7- place kan je best vergelijken met
een soort begrafenisauto met in de kofferbak 3 zitplaatsen. Op de
verzamelplaats is het een beetje misgelopen want in de plaats van de 7- place
ten nemen, werden we in een mini- busje geduwd. Wat we fout deden weten we eigenlijk nog steeds
niet goed.
We hebben duidelijk gezegd dat we een 7- place wilden. We
moesten eerst een ticket kopen voor we een 7- place zouden kunnen nemen, maar
dan werd ons gezegd dat we in de bus moesten gaan zitten. We snappen er niets
van. Ach ja: dat is Senegal zeker? J Zolang we maar in Saint- Louis geraken.
Na 3,5 u wachten vertrokken we dan eindelijk naar Saint-
Louis. Eindelijk zat het busje vol. We waren er nog lang niet. Zon 265 km en 6
uur later kwamen we aan in de auberge de jeunesse waar we zouden verblijven.
Even waren we bang dat onze reservatie niet goed was doorgegeven, maar gelukkig
was dat wel in orde. Het avondeten liep ook niet helemaal zoals gepland, maar
het was super lekker.
Omdat we zoveel pech hebben gehad, zat de moraal eventjes
laag.
Het is nu duidelijk dat we morgenmiddag al best vertrekken
als we op tijd terug willen zijn voor onze stage- dag maandag.
Veel gaan we dus niet kunnen zien, maar genieten doen we
zeker. Saint- Louis heeft mooie oud- koloniale huizen (zelfs een koloniale boot
gezien) en zon vriendelijke mensen. Ze zijn hier helemaal niet zo opdringerig
als in Dakar.
Zondag 24 februari
Als we nu terug nadenken over wat gisteren allemaal is
gebeurd, kunnen we er toch al een beetje terug mee lachen. Typisch dat ons dat
weer moet overkomen. Het was een unieke ervaring, maar we hopen toch dat we ze
niet nog een keer moeten beleven.
We hebben goed geslapen in de auberge. Na het ontbijt wilden
we naar enkele boutiques , maar omdat het nog maar 8u 15 was, waren ze nog
allemaal gesloten. We zijn aan de kade gaan zitten en hebben genoten van de verdere
zonsopgang. We hebben wat gewandeld en ondertussen gewacht tot het boutiqueje
dat we wilden bezoeken zou opengaan. Even later kwamen te weten dat de boutique
op zondag niet open is. Jammer L.
We namen de taxi naar de 7- place. Dit keer konden we meteen
vertrekken en op 4 uur waren we terug aan de Via via.
We gingen snel nog wat water kopen, een zalige douche nemen,
blog maken, skypen, eten en op tijd in ons bedje met een filmpje J.
Klaar voor de laatste week stage!
Toen we vanmorgen aankwamen in het ziekenhuis was het zoals
gewoonlijk een heel hindernissenparcours. Overal waren stukken vloer die nat
waren en waar we dus niet door konden/mochten.
Eén maal aangekomen op de salle de pansements moest Eline (zoals
gewoonlijk) samen met de andere verpleegkundigen/stagiaires de verpleegpost/behandelkamer
kuisen. Nadien moest ze de gebruikte handdoeken uitwassen. Eén probleem: ze
moesten steeds passeren om hun handen te wassen (wat op zich goed is), maar
Eline werd wel weggeduwd. Om niet alles nat te maken, probeerde ze om de
handdoeken boven de lavabo te houden en leunden hierbij met haar ellebogen op
het aanrecht (ergonomie)!! Toch kreeg ze de opmerking dat ze niet op haar
ellebogen mocht leunen. Dit is trouwens niet de eerste keer dat we een
opmerking krijgen als we ergonomisch willen werken. Vb: Om bloed te trekken
willen we op onze knieën gaan zitten, omdat de bedden niet omhoog of omlaag
kunnen. Maar dit mag niet, omdat anders onze broek vuil wordt. We weten alle 2
eigenlijk niet, hoe we hier best mee om kunnen gaan omdat we allebei
rugproblemen willen voorkomen.We vinden het moeilijk om een evenwicht te vinden
tussen wat we in België gezien hebben en hoe ze het hier doen.
Voor de rest heeft Eline voor de zoveelste dag op rij
geassisteerd. En omdat we nog steeds wachten op een bevalling (gisteren was er
wel een, maar waren we in het project) durven te vragen om nog eens met de
ambulance mee te mogen, uit schrik een bevalling te mislopen. Maar helaas
pindakaas: ook vandaag geen bevalling L.
Ook heeft ze (toen ze even binnesprong de salle de
hospitalisation) nog eens 4 binbins gekregen. 2 voor haar en 2 voor Annelien.
Zo heeft Annelien nu ook haar eerste binbins.
Bij Annelien was het vandaag niet zon gezellige dag. Het
was ruzie tussen de Senegalese stagiaires en de dokter. De stagiaires hadden
dinsdag negatieve feedback gekregen over een zorg die niet goed was uitgevoerd.
De ene stak het daardoor op de andere en ze waren boos op de dokter. Ze
discussieerden eerst in de gang en daarna zelfs nog verder bij een patiënt op
de kamer. De hoofdverpleegkundige zei dan dat ze dit niet daar moesten bespreken
en dat ze weer naar buiten moesten. Dat deden ze. Even later kwamen ze weer
binnen en begonnen ze terug, tot de hoofdverpleegkundige boos werd. Ze deden de
zorg bij de patiënt en gingen toen naar buiten.
Wanneer de dokter toekwam op de gang, werden ze daar weer
boos op. De hoofdverpleegkundige vertelde de arts dat ze ook al aan het discussiëren
waren bij de patiënt. Dit dulde de dokter niet (we geven haar gelijk) en de
stagiaires moesten heel de voormiddag op de gang blijven staan. Annelien had er
niets mee te maken en mocht gewoon mee toeren met de arts. Dit vond ze veel
aangenamer, nu stond ze niet meer met 10 in de kamer maar wel met 5.
In de namiddag was er nog een gesprek in de salle dinfirmièrs
samen met de chef de médicin en de andere dokter. Dit duurde wel een half uur.
Discussiëren dat kunnen ze goed die Senegalezen.
Verder heeeft Annelien nog infuuszakken mogen klaarmaken (op
Belgische wijze) en een infuus mogen prikken. Het infuus prikken verliep niet
zo vlot, maar ze mocht zelf niet kiezen waar ze wilde prikken. De
verpleegkundige nam het over en probeerde het nog eens 6 keer.
8 keer werd de ame vrouw geprikt tot uiteindelijk de
infuusnaald goed zat. Hierna kreeg er iemand een extra zakje bloed. Het bloed
wordt hier bewaard in een apothekerzakje in de koelkast op de kamer. Indien er
geen koelkast aanwezig is wordt gewoon bij een andere patiënt gelegd. Als het
wordt toegediend is het nog ijskoud. Hierdoor trok de patiënt een pijnlijke
grimas, de verpleegkundige begon te lachen.
Het was weer een zwaar dagje (mentaal gezien dan).
In de Via via (waar we een paar dagen verwend zijn geweest met
westerse gerechten), werden we vanavond terug in vuur en vlam gezet met een
pikante rijstschotel die toch wel lekker was.
Morgen gaan we voor 2 dagen naar St. Louis en zullen we dus
geen blog online kunnen zetten. Het verslag volgt zo snel mogelijk.
Vanmorgen zijn we voor het eerst niet wakker geworden van de minaretten. Vandaag is het weer projectdag. In de voormiddag was het zo rustig dat we er even gebruik van hebben gemaakt om aan de stage- opdracht te werken. Tegen de middag zijn we naar een privè- school in Dakar geweest omdat een leerling Samba had uitgenodigd om over het project te komen spreken.. Natuurlijk grepen wij de kans om mee te gaan. Toen we er arriveerden schrokken we hoe modern het er was. In de klas aangekomen moesten we nog even wachten want er moest nog een groep voor ons. Dus hebben we de presentatie van hen gevolgd. Het ging over smartphones en fototoestellen/camera's. Wat ons vooral is bijgebleven is hoe groot het contrast tussen deze jongeren en de mensen die we al eerder zagen wel is. Het was te merken dat het rijke kinderen waren .En toen was het aan ons. Omdat het Engelse les was, moesten wij onze uitleg natuurlijk ook in het Engels doen. Dit was toch niet zo eenvoudig want na 20 dagen begint het een echte mix van Engels, Frans en Nederlands. Eline droomt al in het Frans. Vannacht zei ze iets in haar slaap in het Frans.
Vandaag is Eline gestart met een nieuwe aanpak. Deze bestaat
uit nog meer initiatief nemen. Ook al nemen ze meteen alles uit haar handen als
ze iets vraagt, ze gaat deze aanpak doorzetten en zoveel mogelijk zelf doen.
Deze morgen is ze weer begonnen met kompressen vouwen
(surprise) tot de 1e patiënt kwam. Dit was een vrouw die een infuus
kwam halen, maar Eline mocht het infuus niet zelf aanprikken, assisteren en
medicatie optrekken mocht ze wel. Ook kwam er een man die gehecht moest worden.
Dit is hier voor de verpleegkundigen. Het kostte haar enige moeite om uit te
leggen dat het bij ons voor de dokters is. De rest van de dag was het wachten
geblazen.
Bij Annelien net hetzelfde. Ze nam weer enkele bloeddrukken
en heeft veel gewacht. Er waren immers maar 6 patiënten op de salle de
hospitalisation.
Verder waren we ons gaan melden op de materniteit. We
vertelden daar dat we graag eens een bevalling zouden willen meemaken. Ze
zouden ons komen halen. Op het einde van onze shift gingen we voor de zekerheid
nog eens een kijkje nemen, maar vandaag stond er niemand op het punt om te
bevallen. Hopelijk vrijdag wel.
Tijdens het wachten kreeg Eline haar eerste binbin. Dit is
een soort kralenketting dat de meisjes en vrouwen dragen.
Een nieuwe dag op salle de pansement. Nu Eline al beter
wist waar ze zich aan kon verwachten, kon ze al meer initiatief nemen. Zo was
de eerste patiënt een jongetje van 2 met een grote brandwonde op zijn buik. Hij
begon al te huilen bij het binnenkomen, hij wist wat er ging komen. Echt erg
eigenlijk omdat hij geen Frans kon en Eline onvoldoende Wolof heeft ze voor hem
een handschoen opgeblazen. Hij stopte meteen met huilen. Daarna is hij nog even
op haar schoot komen zitten tot zijn papa terug was. De meeste kinderen die
hier komen hebben wonden van het vallen, maar ook met grote brandwonden. We
vermoeden door de vele klein barbeques die hier her en der staan om o.a. de
typische Senegalese thee te maken. Voor de rest heeft ze vooral wattenpropjes
gemaakt i.p.v. kompressen vouwen. Het is eens iets anders he.
Ondertussen had Annelien bloed mogen trekken, pols genomen,
AH geteld. Verder was er bij haar nog een man met een condoomkatheter, deze
werd extra stevig vastgeplakt met de beste tape. Ook ontdekte zij nog enkele
insecten zoals: sprinkhaan, spinnen enz.
Toen we terug naar de Via Via gingen, bleek dat de straat
blank stond wegens problemen met de riolering. Stinken dat dat deed! Gelukkig
was het s avonds opgelost.
In de late namiddag zijn we nog naar de markt geweest, toen
we terug kwamen liep Eline bijna op een dode kat. IEUW.
Een nieuwe stagedag en een nieuwe stage afdeling. Eline sta
nu op de salle de pansement en Annelien op de salle de hopitalisation. We
zijn gewisseld.
Man, man, man, ... Waar ben ik terecht gekomen dacht Eline.
Ze werd al misselijk alleen al van het
zien van de wondzorg. In België moet ze de eerste keren al gaan zitten als ze
een wonde ziet, omdat ze er gemakkelijk misselijk van wordt. Hier vinden ze dat
maar raar. Ach ja, ze is dan ook niet van plan om hier flauw te vallen. Voor de
rest heeft ze de hele dag kompressen zitten vouwen. Bij Annelien verliep de
wissel iets beter mee, ze mocht meteen bloeddrukken nemen, infuus aan hangen
enz. Zij mocht dit al sneller omdat het team nu beter wist wat ze van haar
konden verwachten na Eline. Haar uurtjes vlogen voorbij.De verpleegkundigen
zitten hier ook veel. Ze vinden ons dan ook overactief...
In de late namiddag heeft Annelien een poging gewaagd tot
Afrikaans dansen en Eline legde het vast op de gevoelige plaat.
We zitten vandaag al in de helft, ongelooflijk hoe snel de
tijd hier gaat.
Vrijdag hadden we een elektriciteitspanne en zaterdag
waren we zo druk bezig dat we niet echt de mogelijkheid hadden om een blog te
posten. Maar niet getreurd hier volgt een verslag van de voorbije 3 dagen.
Vrijdag 15 februari
Vandaag was het een super rustige stagedag. Eigenlijk is er
niets speciaal gebeurd. We zijn wel allebei doodop van de stageweek. We gaan
eens vroeg slapen. Er was wel onze eerste elektriciteitspanne. We zaten in
onze slaapkamer met onze zaklampen. We voelden ons precies kleine meisjes op
kamp bij de jeugdbeweging.
Zaterdag 16 februari
Vandaag zijn we in Dakar onze souvenirs gaan kopen. We
hebben echt veel geld uitgegeven, maar al onze gezinsleden hebben een cadeautje
J.
s Avonds kwam in de Via Via een bandje optreden, echt
supergezellig !!!!
Zondag 17 februari
Ondanks dat het zondag is, zijn we toch vroeg opgestaan,
want we zijn op SAFARI geweest J. We zijn nog nooit zo dicht bij wilde dieren
geweest. Op 5 meter van een wilde neushoorn, op 10 meter van wilde giraffen,
.... We waren echte toeristen: zoveel fotos dat we hebben genomen!!
Vandaag hebben we echt genoten. Nog even naar het strand en
straks nog een pizza eten met de vrijwilligers J.
Vandaag zijn we in het project gaan helpen. We hebben de
medicatiekast opgeruimd en uitgezocht waar de medicatie voor dient. Verder
keken we ook nog of deze niet vervallen was.
Hierna zijn we weer naar de talibees geweest, deze keer met
een soort hippiebusje waar we met zon 30 personen inzaten. Dat was best
krapjes. Bij de talibees was de schurft (de parasiet die ze hebben) verder
uitgebreid. We moesten zeker 12 kinderen verzorgen, vorige keer slechts 4 of 5.
In de namiddag hebben we met de kinderen van het project
Piniatas gemaakt. Dit wordt gemaakt met papier maché. Nu zijn ze aan het
drogen, later kunnen ze deze dan versieren en vullen met snoepjes. Daarna
kunnen ze hem nog stuk slaan, zodat de snoepjes er uit vallen en snoepen maar. J
We kregen op het project onze Senegalese naam. Eline kreeg
de naam Astu en Annelien de naam Ndey Khady. Een echte betekenis hebben deze
namen niet, maar ze geven hier gewoon een naam die ze mooi vinden en die bij u
past. We zijn er in elk geval heel blij mee.
Geen ritjes met de ambulance vandaag. L.
Maar daarom niet minder spannend. Omdat Eline Engels kan moest ze vertalen
tussen Nigerianen en de dokters. Maar er ontstond ruzie. Ze is dan weggevlucht naar
de verpleegpost, maar ze stond te bibberen op haar benen. Bij Annelien was er
niet speciaals meer gebeurd. Gewoon de dagelijkse routine: wonden verzorgen,
assisteren bij het dicht naaien van wonden en de kleine kindjes wat afleiden.
Na onze stage hielden we een rustige namiddag en aten we een
feestmaal: scampis met frietjes. Zalig! Echt genieten dat we deden na al die
dagen rijst J.
Vandaag zijn we weer met volle moed aan een nieuwe stagedag
begonnen. Eline kreeg opnieuw de mogelijkheid om met de ambulance mee te
rijden. En omdat Annelien dit nog niet had kunnen doen, heeft ze het zo
geregeld dat Annelien mee kon. We hebben er alle twee enorm van genoten.
De Christelijke kinderen vierden vandaag Carnaval. We kwamen
op weg naar stage al een prinses, Spiderman, een verpleegster en Sneeuwwitje
tegen. Tijdens onze rit met de ambulance kwamen we nog een toeristentreintje
tegen vol met verklede kindjes. (Belangrijk om te weten is dat de Christenen
hier in de minderheid zijn, de Islam is hier de hoofdgodsdienst). Eén Spiderman
had minder geluk, deze werd naar het ziekenhuis gebracht met een hoofdwonde.
Nog minder was dat het genaaid moest worden (met verdoving maar niet wachten
tot het werkt = dubbele pijn).
Doodmoe kwamen we van onze stage terug in de Via Via toen we
bericht kregen dat ze op het project (met de straatkinderen) nog wat extra
handen konden gebruiken. Wij daar dus heen.
Het komt er op neer dat we 5 uur geholpen hebben in het
project. Eerst met muziekles, wat
wondzorg, spelen met de kinderen, helpen met douchen en daarna geholpen met het
opruimen van de kasten. Dit hoort erbij en het was dringend nodig want de
vrijwilligers vonden niets meer terug. Tussen al het stof en zand kwamen we ook
een muisje tegen IEUW!! L De muis is gaan lopen en we ruimden verder op.
Dit was ons dagje vandaag. Morgen zijn we er weer, met meer
nieuws van Annelien en Eline.
Vandaag was het weer een nieuwe stagedag. Eigenlijk is er
niet echt meer iets speciaal gebeurd. Annelien is dan toch nog niet (zoals
eerder gezegd) met de ambulance meegereden. Dit is misschien een plan voor
morgen, in Afrika weet je nooit.
Eline heeft vandaag wel nog een wasje gedaan. Het was
precies nodig: het water zag zwart J (van het vele stof en
zand hier). Toch zijn niet alle kleren volledig proper, maar dat zal wel
beteren als ze thuis met het machien gewassen zijn zeker?
Zoals jullie misschien wel merken, worden de blogs wat
korter. Dit is omdat we nu volop bezig zijn met onze stage en hier niet altijd
iets spectaculair gebeurt. We zullen blijven proberen om dagelijks een blog te
plaatsen, zeker als er iets speciaal gebeurt of we nog een uitstap maken.
Vandaag zijn we naar Ile Gorée (slaveneiland) geweest. Zoals
de naam al doet vermoeden, is dit het eiland waar in de tijd van de kolonies,
de Afrikaanse slaven werden samengebracht om van daar uit naar de kolonies te
vertrekken. Daarom zijn we dan ook een kijkje gaan nemen in het slavenhuis. Veel
is er niet te zien (enkel de cellen waar de slaven in werden opgesloten voor ze
op de boot werden gezet), maar als je het gezien hebt, kan je je wel een beter
beeld vormen over de tijd van de slaven.
Ook hebben we het historisch museum van Senegal (dat op Gorée
is) bezocht. Hier leerden we wat bij over het ontstaan van Senegal. Van de
eerste mens tot het hedendaagse Senegal. Voor de rest hebben we wat
rondgeslenterd op Gorée, om daarna (net zoals de heenreis) met de boot terug te
keren en dit zonder zeeziek te worden J.
Vandaag is het ook de eerste dag dat we het allebei koud
hadden. We liepen rond in topje en short maar na Gorée (met veel wind) hebben
we een lange broek en trui moeten aandoen ondanks de 25°C. We zijn de Afrika
temperaturen gewoon zeker?
Vandaag hebben we een rustig dagje gehouden. We zijn
begonnen met eens lekker uit te slapen, dit was echt nodig na zon vermoeiende week.
Daarna zijn we wat in het zonnetje gaan zitten. Er was ook
iets speciaals vandaag: er was geen stromend water, dit merkten we toen Annelien
haar handen wilde wassen en al zeep had genomen. De laatste keer dat dat hier
was, duurde dit 3 dagen. Gelukkig komen wij er vanaf met slechts 1 dag.
Vandaag kregen we een heus feestmaal: FRIETJES! J
Al konden we met moeite ons bord leeg krijgen, we hebben er ontzettend van
genoten. We denken dat we door de vele rijst van de afgelopen dagen wat moeite
hebben met de vertering van de frietjes, maar dat zal ons worst wezen. J
Geloof het of niet, maar we zijn al een week in Senegal. Vandaag
is het wel de leukste en warmste dag. We zitten rond de 40°C.
Onze dag begon wat saai, we zaten met een taalprobleem. Wij
kennen de pathologieën en we kunnen behoorlijk Frans, maar om een complete
pathologie in het Frans uit te leggen, is toch een ander paar mouwen.
Het 2e deel van de shift werd voor Eline pas echt
spannend. Ze is met de ambulance op stap geweest. Ze wou dit al langer doen en
nu lukt dit en dan nog wel in Senegal !!!
Met de ambulance meerijden is hier toch wel een hele
belevenis. De ambulance mag als de sirene opstaat, de verkeersregels negeren. Zo
mag de ambulance in de verkeerde richting de rotonde oprijden, spookrijden,... Voor
de rest wringt hij zich overal tussen, vaak leidt dit tot bijna-botsingen. Eline
was een uur te laat terug en die arme Annelien maar wachten. Maar ze is even
opgewonden, want maandag is het waarschijnlijk aan haar J! Dan kan zij ook (net
zoals Eline) de verschillen tussen de verschillende ziekenhuizen zien. Het
contrast is immers groot.
Annelien had ondertussen ook wat te doen in het ziekenhuis. De
verpleegkundigen vroegen verschillende zaken over België, de studies, de
familie,... Zo dachten ze dat we met onze hele familie naar Senegal waren
gekomen. Ook doorzochten ze haar haar om te zien of het geen pruik was (de
vrouwen dragen hier pruiken of haarstukken, omdat hun haar zo broos is dat het
snel afvalt het wordt maar enkele cm lang). Ze vonden ons haar heel mooi.
Ze voelden ook aan haar handen. Ze vonden deze superzacht.
Ook waren ze nieuwsgierig naar de manier waarop we onze kleren wassen. We
hebben hen uitgelegd dat we hier met de hand wassen, maar in België met de
machine. Dat verklaarde waarom onze handen zo zacht zijn.
Nu is het ook voor ons weekend en we gaan er van genieten in
de stralende ZON!
Vandaag zijn we gaan helpen in TSX, het project van Samba
met de straatkinderen. Toen we vanmorgen aankwamen zijn we er meteen
ingevlogen. Annelien ging mee lesgeven aan de oudste kinderen en Eline aan de
kleinste. We hebben er echt van genoten. Het was de bedoeling dat we mee les
zouden geven, maar het kwam er op neer
dat de leerkrachten ons zeiden wat we de kinderen moesten leren.
Na de les zijn we met Samba naar de woningen van de talibees
en de Marabous geweest. Samba gaat er 1x/week op donderdag langs om de wonden
te verzorgen van de talibees die (nog) niet naar het project durven/kunnen
komen.
s Middags was het superdruk op het project omdat er veel
Talibées (bovenop de weeskinderen) waren.
Na de middagrust zijn we gaan schilderen. We hebben hier
allebei ontzettend van genoten. Beiden hebben we super veel respect voor het
werk dat Samba doet, ondanks de weinig middelen die hij heeft.
Vanavond gaan we nog wat info opzoeken rond schurft (dit is
de oorzaak van de wonden van bij de Talibees) want we willen kijken of we hier
niets aan kunnen doen. We gaan ook nog eens kijken welke uitstappen we wanneer
nog willen/kunnen doen.
Vandaag vertrokken (ondanks onze
goede voornemens) met lood in onze schoenen opnieuw naar het ziekenhuis. Maar
we moeten toegeven: achteraf gezien was dit nergens voor nodig. Eline heeft
vandaag schoothondje gespeeld. Als er dan al eens een dood moment was (wat hier
nogal vaak gebeurd) spijkerde Eline haar Wolof bij en tegelijkertijd leerde zij
hen de woorden die zij leerde in het Nederlands.
We hebben het gevoel dat ze dit
wel konden appreciëren, we zagen nog steeds vele fouten maar vinden dit
eigenlijk al min of meer normaal. De chef de médecin is nog langs geweest en we
zeiden dat alles in orde was.
Eline moest iets gaan halen met
een verpleegkundige bij de Major en die vroeg ook hoe het ging. Opnieuw was het
antwoord: très bien. Ah zei hij (waar de vpk bij was), want dit is mijn
vrouw hé. Dus jullie moeten goed op haar passen! We hebben de indruk dat alle
dokters ons werk wel appreciëren. Zo hebben 2 Senegalese stagiaire collegas
van Annelien onder hun voeten gekregen en Annelien wordt de hemel ingeprezen. Ze
is goed bezig ons Annelien! J
Na de stage zijn we al eens gaan
kijken op het project met de straatkinderen. We kregen er al een rondleiding en
zien het er helemaal zitten.
4 van de vrijwilligers zijn
vandaag gaan Afrikaans dansen. Wij zijn mee gaan kijken, het was duidelijk dat
dit niet hun eerste les was J. Toen hun les was afgelopen zijn we naar een les van
Senegalezen gaan kijken wel: daar word je stil van. Die mensen kunnen
dansen!!!!!!!
Vanavond houden we het rustig, om
goed uitgerust aan een nieuw project te beginnen.
Vandaag zijn we dan echt met onze
stage begonnen. We moesten om 8u bij de Major zijn. Hij zou dan onze uren
maken en ons aan een afdeling toewijzen. Maar als we vandaag 1 ding hebben
geleerd, is dat het academisch kwartiertje hier niet telt. We waren op tijd
vertrokken, om zeker niet te laat te komen. Onderweg werden we nog
tegengehouden omdat er een hele stoet geblindeerde wagens onder politie escorte
moest passeren (We denken de president of een/meerdere minister(s) met hun
gevolg). Desondanks de vertraging waren om kwart voor 8 in het ziekenhuis. Wij
waren op tijd, maar de Major kwam pas om 10 uur!! Tijdens het wachten hebben we
dan maar het ziekenhuis geobserveerd.
Er waren ventilators (laat de
bacteriën maar opvliegen). De poetsploeg draagt hier de groene schorten die wij
als operatieschorten gebruiken. De consultaties gebeuren hier half op de gang
en als je dan al de onderzoekskamer binnen ging, kwam er om de 2 min. iemand
binnen. De verpleegkundigen dragen hier enkel het bovenstuk van een
verpleeguniform (en sommigen zon echt wit kapje). Handen ontsmetten doen ze
met javel. Gelnagels, nagellak, ringen, armbanden, ... zijn hier allemaal
toegestaan. Ze zijn hier ook voortdurend met hun GSM aan het bellen, zitten te
eten, zitten te zitten of naar hun Mp3 te luisteren (soms zelfs tijdens de
verzorging). Voor de rest hebben we HEEL veel steriliteitsfouten gezien en HEEL
veel recyclage (behalve hun afval sorteren dat kennen ze hier niet). Zelfs
naalden worden verschillende keren, ongesteriliseerd bij dezelfde patiënt
gebruikt. Patiënten moeten hier zelf ook hun verzorgingsmateriaal laten halen.
Ze worden gezien door de dokter die dan door de verpleegkundigen laat noteren
wat er nodig is voor de behandeling (infusen, medicatie, spuiten, naalden,
verbanden, ...). Pas als de patiënt dit heeft, kan behandeling starten. De
verpleegkundige doet hier eigenlijk niet veel. Wassen, eten geven, de lakens
verschonen (als er al lakens liggen) moet de familie doen.
Annelien staat op het labo. Maar
dit is gewoon wat wondzorg (maar helemaal niet patiënt vriendelijk Bv: met
ether wonden proper maken (zonder verdoving), ...). Voor de rest heeft zij
compressen moeten vouwen en proppen watjes moeten maken. Eline stond op een
soort hospitalisatieafdeling. Er zijn 4 cabines. Dit is nog best te vergelijken
met een kleine 1 persoonskamer bij ons in België, maar alleen staan er hier in
Senegal 2 bedden in, met andere woorden: je kan er bijna niet draaien of
keren... Er was ook een zaal met 5 bedden, al liggen in de meeste bedden 2
personen per bed. De verpleegkundigen en patiënten spreken de hele tijd Wolof
(de lokale taal) dus we begrijpen er geen woord van ook al kennen we hier en
daar een woord. De dokters zijn hier wel ontzettend vriendelijk voor ons! J
Dan is er nog de stagebegeleiding
(de verpleegkundigen van het ziekenhuis die ons zouden moeten begeleiden). Zij
hebben enkel onze naam gevraagd en en waar we vandaan komen, maar dat is alles.
We stonden erbij en we keken ernaar. Pas als we gezien hebben hoe zij een
bepaalde techniek uitvoeren, kunnen we zelf initiatief nemen, maar nu dus nog
niet. Van het ziekenhuis uit worden we niet echt begeleidt. We kregen geen
rondleiding, geen dagindeling, ... We zijn echt op onszelf aangewezen.
Annelien en ik waren dan ook superblij
dat onze dienst erop zat en dat we er weg konden. Gelukkige hebben we elkaar.
We denken dat we anders op het eerste het beste vliegtuig naar huis hadden
gestapt. Op momenten dat het allemaal wat moeilijker wordt, missen we wel het
thuisfront... We gaan op donderdag helpen bij de belgische vrijwilligers in het
project met de straatkinderen. We kijken hier allebei naar uit en we denken dat
dit ook veel leuker gaat zijn.
Vandaag hebben we ons eerste
wasje gedaan. Dit was meteen een goede manier om ons af te reageren J.
Odanks de mindere dag geven we in geen geval op en bijten we gewoon door. De
volgende dagen zullen beter gaan. We hebben veel aan de vrijwilligers die we
ondertussen kennen en zei zeggen ook dat zij het in het begin ook moeilijk
hadden, maar dat dit overgaat binnen een paar dagen. Dit is gewoon een hevige
cultuurshock.
De vrijwilligers zijn al komen
vragen of we niet wilden meegaan naar de wekelijkse markt. Die staat hier de
hele dag. En natuurlijk zeggen wij geen nee tegen een uitstap. Zo hadden we ook
ineens nog een stuk van Yoff gezien. We zijn er ook achter gekomen waarom de
Senegalezen zo sleffen: om op niemands tenen te lopen J. Op de markt was
namelijk juist plek genoeg om elkaar te kruisen en thats it. Het was er
gigantisch druk! De schoenen en kleren lagen gewoon op een berg op een zeil op de grond. En grabbelen maar J
Morgen vertrekken we met nieuxwe
moed opnieuw naar het ziekenhuis...
